~ Ἅγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης_''Δὲν μπορεῖς νὰ εἴπης εἰς τοὺς Παπικούς, ὅτι ἔχουν Χάριν καὶ Μυστήρια. Δὲν ἔπρεπε ὁ Πατριάρχης νὰ μεταβῆ εἰς τὴν Ρώμην, διότι αὐτοὶ κερδίζουν, χωρὶς νὰ διορθώνωνται καὶ ζημιοῦται ἡ Ὀρθοδοξία. Ὁ Παπισμός εἶναι μόνον ὑπερηφάνεια...''

 

Τῇ Β´(2ᾳ) τοῦ μηνὸς Δεκεμβρίου, ὁ Ὅσιος καὶ θεοφόρος πατὴρ ἡμῶν Πορφύριος, ὁ ἐν Καυσοκαλυβίοις ὁ θαυματουργος τελειοῦται ἐν ἔτει 1991.

 

 Μαρτυρία Όλγας Βενιζέλου, ξεναγός, Αθήνα

Μία  φορά πῆγα στὸν Ἔβρο καὶ παρέλαβα μία θρησκευτικὴ ὁμάδα μὲ Ισπανούς τουρίστες ποὺ ἤθελαν νά ἀκολουθήσουν τὰ “βήματα” τοῦ Ἀποστόλου Παύλου κατὰ τὴ δεύτερη περιοδεία του στὴν Ἑλλάδα. Περάσαμε ἀπὸ τοὺς Φιλίππους, ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη, τη Βέροια, τὴν Ἀθήνα καὶ καταλήξαμε λίγες ἡμέρες αργότερα στην Κόρινθο. Τὸ ἀπόγευμα τῆς ἑπόμενης ἡμέρας ἐπιστρέψαμε πάλι στὴν Ἀθήνα.
Ἦταν Κυριακή τῶν Βαΐων καὶ ὁ καθολικὸς ἱερέας μοῦ πρότεινε να δειπνήσουμε ὅλοι μαζί στο εστιατόριο τοῦ ξενοδοχείου στην Ὁμόνοια. Τοῦ ἐξήγησα ὅτι ἐκεῖνο τὸ βράδυ θὰ πήγαινα σε άγρυπνία στὸν Ἅγ. Γεράσιμο γιὰ νὰ παρακολουθήσω τήν Ἀκολουθία τοῦ Νυμφίου καὶ μοῦ ζήτησε νά ἔρθει καὶ ἐκεῖνος.
Ἦταν καλοπροαίρετος καὶ σὲ ὅλη τὴν Ἀκολουθία στεκότανε ὄρθιος κοντά μου. Ὅλες οἱ αἰσθήσεις του ἦταν τεντωμένες, γιά νά μή χάσει τίποτα ἀπ’ ὅσα διαδραματίζονταν μέσα στον μικρό Ναό. Ὅταν ὁ Ἅγιος ἔβγαλε τὴν εἰκόνα τοῦ Νυμφίου καὶ μαζὶ μὲ τοὺς ψαλτάδες ψάλανε ὅλοι μαζὶ τὸ «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτὸς καὶ μακάριος ὁ δοῦλος ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα…» ὁ καρδινάλιος συγκλονίστηκε ὁλόκληρος καὶ ἄρχισε νὰ κλαίει. Στο τέλος, ἀργὰ τη νύχτα, καθὼς ἔφευγε τὸ ἐκκλησίασμα, ἐμφανῶς “άλλοιωμένος”, μοῦ ψέλισε:
-Πῶ, πῶ…, τί συγκλονιστικὸ ἦταν αὐτό; Ωωω, τί ἔπαθα!!! Σὲ παρακαλῶ…, μπορῶ νὰ χαιρετήσω αὐτὸν τὸν ἱερέα;
Πῆγα στὸν Ἅγιο καὶ τοῦ εἶπα:
-Πατερούλη μου, ἕνας καθολικὸς ἱερέας ἐκεῖ ἔξω θέλει νὰ σου μιλήσει.
-Βεβαίως, τὸν θέλω κι ἐγώ…, ἔρχομαι!
Καὶ βλέπω τὸν Ἅγιο νὰ βγαίνει ἀπὸ τὸ Ἱερό, νὰ ἀνοίγει τὰ χέρια του καὶ νά… ἀγκαλιάζονται. Τὸν ἀγκάλιασε, ἐνῶ τὸν ἔβλεπε γιὰ πρώτη φορά! Ἀπὸ διάκριση, ἀποτραβήχτηκα λίγο πιο πέρα καὶ τοὺς ἄφησα μόνους. Περίμενα να ζητήσουνε τὴ βοήθειά μου, γιὰ νὰ κάνω τὸν διερμηνέα. Ὅμως, παραδόξως, τοὺς ἔβλεπα νὰ συνομιλοῦνε καὶ νὰ κουνᾶνε τὰ χέρια τους χαρούμενοι! Δὲν πλησίασα. Ἡ περιέργεια δὲν εἶναι καλή. Ὁ καρδινάλιος δεν γνώριζε καθόλου τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ ὁ Ἅγιος δὲν γνώριζε καθόλου ισπανικά. Αποροῦσα πῶς συνομιλούσανε με τόση ἄνεση. Προφανῶς ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἔκανε τὴ μετάφραση.
Μετὰ ἀπὸ λίγη ὥρα, πῆρα τόν καθολικό ιερέα καὶ τὸν συνόδευσα ἕως τὸ ξενοδοχεῖο του. Ἦταν ἕνας ἄλλος ἄνθρωπος. Είχε μεταμορφωθεῖ μὲ αὐτὰ ποὺ ἔζησε, πού εἶδε καὶ, κυρίως, μὲ αὐτά πού ἔνιωσε ἐκεῖνο τὸ βράδυ. Δὲν μιλοῦσε καθόλου. Καὶ ἐγὼ σεβάστηκα τὰ αἰσθήματά του καὶ, ὅση ὥρα περπατούσαμε, δὲν τὸν ἐνόχλησα καθόλου. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ὁ Ἅγιος βοηθοῦσε τοὺς Καθολικούς, γιὰ νὰ νιώσουν τὴ μοναδικὴ ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας.
Μία ημέρα, ἕνας καθολικὸς ἱερέας μέσα στό λεωφορείο πῆρε τὸ μικρόφωνο καὶ εἶπε:
–Ἐκ μέρους τῆς Δυτικῆς ἐκκλησίας, ζητῶ συγγνώμη που ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τὴ μητέρα τῶν ἐκκλησιῶν, τὴν Ὀρθοδοξία! Ἡ δική μας θεία Λειτουργία δὲν εἶναι τίποτα μπροστά στὸ μεγαλεῖο τῆς Ὀρθόδοξης θείας Λειτουργίας!

Ο Πάνσοφος Όσιος Πορφύριος. μαρτυρίες Τόμος Α’., σελ 234 – 251, Ἁγιοπαυλίτικο Ἱερό Κελλί Ἁγίων Θεοδώρων, Ἅγιον Ὄρος 2022