Ο Πάπας Γρηγόριος Θ΄, που έδωσε οδηγίες για την εκτέλεση των 13 Αγίων, έχει αγιοποιηθεί από τους Παπικούς!

Τὸ μαρτύριον τῶν ἁγίων

τριῶν  καὶ δέκα ὁσίων  πατέρων

τῶν διὰ πυρὸς τελειωθέντων

παρὰ τῶν Λατίνων ἐν τῇ νήσῳ

Κύπρω ἐν ἔτει 1231

   Ἡ Καντάρα ἔμεινε γνωστὴ στην ἱστορία τῆς Κύπρου ὄχι μόνο γιά τὸ λόγο πού διαδραμάτισε τὸ κάστρο τῆς στά πολυτάραχα χρόνια τῶν Φράγκων καὶ Ἐνετὼν ἀλλὰ καὶ γιά τὸ παλιὸ μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς Κανταριώτισσάς  πού στάθηκε τὸ ΙΓ΄ αἰῶνα προπύργιο τῆς Ὀρθοδόξῃς Ἐκκλησίας ἐνάντια στούς διωγμοὺς τοῦ λατινικοῦ κλήρου.

   Ἀπὸ κεῖ ξεκίνησαν μία θλιβερὴ μέρα τοῦ 1222 δεκατρεῖς ὅσιοι  πατέρες πιστοὶ στρατιῶτες τῆς θρησκείας τοῦ Ναζωραίου, γιὰ νὰ γνωρίσουν ἔπειτα ἀπὸ φριχτὰ βασανιστήρια, τὸ μαρτυρικότερο θάνατο ἀπὸ ἀπανθρώπους ὀπαδοὺς τοῦ Πάπα. Ἡ ἱστορία τῆς τρομερῆς αὐτῆς τραγωδίας μὲ τὶς ἀνατριχιαστικές της ὠμότητες ἔχει στιγματίσει μὲ τὰ μελανότερα χρώματα τοὺς «λεγάτους» τοῦ καθολικισμου τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἐνῶ ταυτόχρονα

ἐξύψωσε ἀκόμη περισσότερο τὴν παγκόσμια συνείδηση τῶν πολιτισμένων λαῶν, τὸ γόητρο τῆς Ὀρθοδόξῃς Χριστιανοσύνης μὲ τοὺς αἱματοβαμμένους της ἀγῶνες καὶ τὴν ἀσάλευτη πίστη της στο ὑπέρτατο ἰδανικὸ τῆς θρησκείας μὲ τὴν αὐτοθυσία καὶ τό μαρτυρικὸ θάνατο.

    Εἶναι γνωστὸ ἀπὸ τή στιγμή πού ἡ Κύπρος ὑποτάχθηκε στὴ δυναστεία τῶν Λουζινιὰν μὲ πόσο πεῖσμα καὶ ἄγριο φανατισμὸ οἱ Φράγκοι προσπάθησαν νά προσηλυτίσουν τὸν ὀρθόδοξο κλῆρο καὶ τὸ λαὸ τῆς Μεγαλονήσου, ὥστε νά ἀπαρνηθούν τὶς προαιώνιες θρησκευτικές τους παραδόσεις καὶ νὰ ἀσπασθοὺν τὸ λατινικὸ δόγμα.

  Δραματικὲς σκηνές, ἔριδες καὶ διαμάχες εἶχαν δημιουργηθεῖ ἀνάμεσα στοὺς καθολικοὺς καὶ τοὺς ὀρθοδόξους κληρικούς. Οἱ τελευταῖοι μὲ τὴν ἀλύγιστή τους ἀντίσταση νὰ ὑποταχθοῦν στὸ θέλημα τῶν Φράγκων καταδικάζονταν σὲ δαρμούς, φυλακίσεις, ἐξορίες καὶ φοβερὰ μαρτύρια, τὰ λεγόμενα  μαρτύρια τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως.

   Μία ἀπὸ τὶς μελανότερες σελίδες τῆς Φραγκοκρατίας στην Κύπρο εἶναι καὶ τούτη ποὺ ἀκολουθεῖ:

     Δεκατρεῖς καλόγεροι «τοῦ ἀληθινοῦ Χριστοῦ ποιμένος ἄκακα πρόβατα», οἱ Ἱερεμίας, Μᾶρκος, Κύριλλος, Θεόκτιστος, Βαρνάβας, οἱ ἀδελφοὶ Μάξιμος καὶ Θεόγνωστος, ὁ Ἰωσήφ, ὁ Γεράσιμος καὶ ὁ Γερμανός, μὲ ἀρχηγὸ  τους, τὸν Ἰωάννη καὶ τὸν Κόνωνα, ἔφυγαν ἀπὸ τὸ Καλὸν Ὄρος καὶ ἤρθανε στήν Κύπρο. Ἀφοῦ πρῶτα ἔμειναν στή μονὴ Μαχαιρᾶ, πῆγαν ἔπειτα στὸ μοναστήρι «τοῦ Κουτζουβέντη» (Χρυσοστόμου), γιά νά καταλήξουν τελικὰ σένα μοναστηράκι, ἀφιερωμένο στην Παναγία, πλάι σὲ πηγή, σὲ μέρος σύδεντρο στὸ κάστρο τῆς Καντάρας.

   Ἡ εἴδηση τοῦ ἐρχομοῦ τους ἔγινε ἀμέσως γνωστὴ σὲ ὅλο τὸ νησί. Νεοφώτιστοι μοναχοὶ τοῦ τόπου καὶ ἄλλοι θερμοὶ ζηλωτὲς τοῦ Θεαθρώπου ἦρθαν νά τοὺς προσκυνήσουν καὶ ἑνώθηκαν μὲ τοὺς νεοφερμένους γέροντες, ἀφιερώνοντας καὶ αὐτοὶ τὴ ζωή τους  στὰ θεϊκὰ ρήματα τοῦ Χριστοῦ καὶ λέγοντας τους μὲ ὁλόζεστη καρδία «….μεθ’ ὑμῶν ἀποθανοῦμεν, τίμιοι καὶ ἅγιοι πατέρες…». Ἡ φήμη τῶν εὐλαβικῶν μοναχῶν δὲν ἄργησε νὰ γίνει γνωστὴ καὶ στοὺς Λατίνους, γιατὶ τὰ καλά τους ἔργα ἔγιναν πασίγνωστα στον τόπο.

     Ὅμως αὐτὰ τὰ ἔργα γέννησαν τὸ φθόνο τῶν καθολικῶν παπάδων, πού σὲ λίγο ἐκδηλώθηκε ἀπέναντι τῶν μοναχῶν μὲ τὸ θηριωδέστερο τρόπο. Μία μέρα, ἐνῶ οἱ μοναχοὶ τῆς Καντάρας ἦταν ἀφοσιωμένοι στὰ ἱερά τους καθήκοντα, βλέπουν νά παρουσιάζεται μπροστὰ τους ἕνας καθολικὸς ἱεροκήρυκας λεγόμενος Ἀνδρέας «ζηλωτὴς καὶ ὄργανον κακίας», μ’ ἕνα ἀκόλουθο του. Μὲ «ὑποκρισία ἀλωπεκῆς» ἄρχιζει νά τοὺς ἐξετάζει τὸ πότε καὶ ἀπὸ ποῦ ἤρθαν στήν Κύπρο καθὼς καὶ μὲ ποίο σκοπὸ ἐγκαταστάθηκαν σ΄ αὐτὸ τὸ μαναστήρι. Ἔπειτα γύρισε τή συζήτηση στό θέμα τῶν διαφορῶν, πού χωρίζουν τὸ Ὀρθοδοξο ἀπὸ τὸ Καθολικὸ Δόγμα, καὶ κυρίως στή μυσταγωγία τῆς Ἁγίας Κοινωνίας, ἐπιμένοντας ὅτι σύμφωνα μὲ τοὺς κανόνες τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας ἡ Θεία Μεταλήψη πρέπει να γίνεται μὲ τὰ ἄζυμα καὶ ὄχι μὲ τὰ ἔνζυμα, ὅπως πρεσβεύει τὸ Ὀρθοδοξο Χριστιανικὸ Δόγμα.

  Οἱ Ἕλληνες μοναχοὶ ἀντικρούοντας τὰ σαθρὰ ἐπιχειρήματα, του ἀπαντοῦν ὅτι ὁ Χριστὸς στό Μυστικὸ Δεῖπνο  «ἔλαβεν ἄρτον ἔνζυμον, τέλειον, ἅγιον, ὡς μὴ εὑρεθέντος τοῦ τότε ἀζύμου», λέγοντας στους μαθητὲς του: «Τοῦτο ποιῆτε εἰς τήν ἐμὴν ἀνάμνησιν». «Αὐτὴν την ἐντολὴ καὶ ἐμεῖς κρατοῦμε καὶ πιστεύουμε». Λένε στεναρὰ οἱ γέροντες στό Λατίνο. «Ὅσο γιὰ τὸ φρόνιμα σας περὶ ἀζύμου, ἡμεῖς δέν τὸ παραλάβαμε οὔτε παρὰ τῶν τοῦ Χριστοῦ  κηρύκων, οὔτε παρὰ τῶν οἰκουμενικῶν καὶ ἁγίων Συνόδων». Ὅσο προχωρεῖ ἡ συζήτησις καὶ οἱ ὅσοι πατέρες μὲ νηφάλιο ὕφος ἀντικρούουν τὸν «μισόκαλον» Ἀνδρέα, τόσο αὐτὸς «θηρίων ὠμότερος, τὴν ἀλωπεκῆν ὑπεκδύς, πρὸς τὸ θηριωδέστερον ἐτράπη». Ἔξαλλος ἀπὸ τὸ θυμὸ του, διατάζει ἀμέσως τοὺς μοναχοὺς νὰ παρουσιαστοὺν στο Φράγκο ἀρχιερέα τῆς Λευκωσίας  καὶ νά ἀπολογηθοῦν γιὰ  τὰ ὅσα τοῦ εἴπαν: «Μὲ τὸν ὁρισμό σας», τοῦ ἀπαντῆσαν οἱ πιστοὶ γέροντες χριστιανοὶ καὶ πρόσθεσαν ἀκόμη ὅτι θὰ ἐξακολουθήσουν τὸ κήρυγμα τους καί πὼς θὰ πεθάνουν γιὰ τὴν Ὀρθοδόξη πίστη, ἔστω κι ἂν τοὺς καταδικάσουν σὲ μυρίους θανάτους. Ἔχομεν εἰς τὴν ψυχήν μας τὴν ἐλπίδαν ὅτι θὰ ζήσωμεν, καὶ τὰ σώματα μας, ποὺ θὰ βασανισθοῦν ἀπὸ τὴ βία τῶν τυράννων, ἐνδύσονται ἀθανασίαν ἐν τῇ ἀτελευτήτῳ ἐκείνῃ  ζωῇ».

     Ἀφοῦ συγκεντρώθηκαν  στήν ἐκκλησία λειτούργησαν καὶ μετάλαβαν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ξεκίνησαν για τὴν Λευκωσία παρακαλώντας τὸ Θεὸ νὰ τοὺς ὁπλίζει μὲ δύναμη, μὲ γνώση σταθερὴ καὶ ἀμετάκλητη. Ὅταν ἔφθασαν ἔξω ἀπὸ τὴ Λευκωσία, ἔκαμαν σταθμὸ στὴ μονῇ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Λάμποντος, τή λεγομένῃ  τῶν Μαγκάνων, ὅπου «ποταμηδόν» ἔτρεχαν οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ νά λάβουν τὴν εὐλογία τους. Σ’ αὐτὸ τὸ μεταξὺ ὁ καθολικὸς ἀρχιεπίσκοπος Στρόγγο (Εὐστόργιος) εἰδοποίησε τοὺς Λατίνους κληρικοὺς καὶ ἄλλους καθολικοὺς νά παρευρίσκονται στήν Ἱερή Ἐξετάση, πού θὰ καταδικάζε τοὺς μοναχοὺς τῆς Καντάρας, ποὺ εἶχαν ξεκινήσει, βαδίζοντας πρὸς τὴ Λευκωσία καὶ ψέλνοντας τὸν ἱερὸ ψαλμὸ «Μακάριοι οἱ ἄμωμοι ἐν ὁδῷ, οἱ πορευόμενοι ἐν νόμῳ Κυρίου». Ὅταν ἡ τραγικὴ πομπή ἔφτασε μπροστά στὸν Εὐστόργιο, ὁ Φράγκος  ἱεράρχης τοὺς ρώτησε ἂν ὅλα ὅσα τοῦ εἶπε ὁ «μαΐστορος» Ἀνδρέας εἶναι ἀληθινά. Οἱ τίμιοι γέροντες θαρρετὰ καὶ μὲ μία φωνὴ τὸ ἐπιβεβαίωσαν. Ὁ Στρόγγο  «θυμοῦ ἀσχέτου πλησθεὶς» θέλοντας νὰ ὑποτάξει μὲ τὴ βία στὸ θέλημά του, τοὺς δεκατρεῖς καλόγερους, ἔδωσε διαταγὴ νὰ τοὺς κλείσουν στὴ φυλακή, ὅπου οἱ δεσμοφύλακες μὲ σπρωξιές, μὲ βρισιές, τραβώντας τους ἀπὸ τὰ γένια καὶ τὰ μαλλιά, τοὺς ἔριξαν. Φόβος  καὶ τρόμος κυρίεψε τοὺς Ἕλληνες τῆς Μεγαλονήσου, ποὺ ἔβλεπάν τὶς δραματικὲς αὐτὲς σκηνές, ἐνῶ στῶν μαρτύρων τὰ πρόσωπα «γλυκεῖά τις λάμψις διεκρίνετο, ἀνταύγια οὖσα τῆς  γαλήνης, ἣν ἡ ψυχὴ αἰσθάνεται ἀψηφοῦσα τὰς περιπετείας καὶ τοὺς κινδύνους τοῦ σώματος, ἀποβλέπουσα δέ μόνον εἰς  ἰδεῶδές τι, παρὰ τοῦ ὁποίου τὴν ἀμοιβὴ ἐλπίζει».

   Ἕνας ὁλόκληρος χρόνος πέρασε καὶ οἱ φυλακισμένοι ἦταν πάντα κλεισμένοι στὸ δεσμωτήριο, ὑποφέροντας καρτερικὰ τὴ δυσοσμία, ὅπως καὶ ἄλλη ταλαιπωρία, μόνον «ἄρτου καὶ ὕδατος μεταλαμβάνοντες».

Στο χρόνο ἐπάνω ὁ Φράγκος  ἀρχιερέας τοὺς ρωτάει ἂν μετανόησαν γιά ὅσα «ἀποτροπιαῖα εἴχαν εἰπεῖ. Οἱ μάρτυρες ὅμως τῆς θρησκείας ἀπτόητοι, τοῦ ἀποκρίθηκαν: «Ἂς  μὴ  μᾶς ἀξιώσει ὁ Κύριος νὰ προδώσουμε τὴν ἀλήθεια καὶ νά ἀσπασθοῦμε τὸ ψεῦδος». Ἡ ἀπάντηση τοῦ μονσινιόρου  ἦταν νὰ ξανακλειστοῦν γιὰ τρία ἀκόμη  χρόνια  στὴ φυλακή, ἐνῶ αὐτοὶ δεν ἔπαυαν  νὰ ὁμολογοῦν τὴν ἀκλόνητη πίστη τους  σὲ ὅ,τι ἀρχικὰ ὁμολόγησαν. Ἀπὸ τὰ μαρτύρια ποὺ τραβοῦσαν εἶχαν καταντήσει  συρόμενοι σκελετοί. Ἕνας μάλιστα ὁ Θεόγνωστος ἀπέθανε. Ὁ σκληρόκαρδος Ἀνδρέας πρόσταξε  τότε νὰ διαπομπευθεῖ τὸ λείψανό του στὴν  ἀγορὰ καὶ ὕστερα νὰ ριχτεῖ στὶς φλόγες. Βλέποντας πὼς οἱ φυλακισμένοι του ἔμεναν ἀμετανόητοι, ἀποτάθηκε στὸ βασιλιὰ Ἐρρίκο Β΄, ὁ Εὐστόργιος  ἔλειπε αὐτὸ τὸν καιρὸ στὴν Ἀνατολή, καὶ τὸν ρώτησε μὲ ποιό τρόπο νὰ θανατώσει αὐτοὺς τοὺς   ἀδιορθώτους Γραικούς  ποὺ ἐξακολουθοῦν νὰ βλασφημοῦν τὸ δόγμα τῶν Δυτικῶν. Ὁ ρήγας ἀπάντησε στὸν Ἱεροεξεταστὴ  νὰ καλέσει στήν πλατεία τὴν τάξη τῶν καβαλλαρέων, νὰ συγκεντρώσει πολὺν ὄχλο, γιά νὰ ἀπολαύσει θέαμα, καὶ τότε  νὰ διατάξει νὰ δέσουν τοὺς «αἱρετικοὺς» στά πόδια καὶ στὶς οὐρὲς τῶν ἀλόγων καὶ μουλαριῶν καὶ ὕστερα νὰ ξαμολήσουν πρὸς τὸ μέρος τοῦ ποταμοῦ ὥστε οἱ σάρκες τοὺς να ξεσκιστοῦν πάνω στίς πέτρες καὶ τέλος νά τοὺς ρίξουνε στὴ φωτιά… Οἱ δήμιοι ἐκτέλεσαν κατά γράμμα τὸ ἀποτρόπαιο ἔργο τους.

     Τὴν ὥραν ποὺ οἱ φλόγες ὀρθώνονταν σὰν πύρινα φίδια στὸν οὐρανὸ μὲ τ’ ὁλοκαυτώματα τῶν μοναχῶν, ὁ καθηγούμενος Ἰωάννης, καθὼς διασώζει  ὁ Ἀλλάτιος σὲ μία διηγήση ἀνώνυμου συγγραφέα, φάνηκε σὰν ἀναστημένος καὶ προσευχόμενος ἀνὰ μέσο τους. Τότε ἕνας καβαλάρης τοῦ ΄ριξε  τὸ δαυλὸ ἀναμμένο καὶ τὸν ἀποτελίωσε. Ἔτσι στεφανωμένοι μὲ τὸ ἀκτινοβόλο φῶς τοῦ μαρτυρίου  παρέδωσαν στὸ Θεὸ τὴν ἁγία τους ψυχὴ οἱ ὅσιοι πατέρες τῆς Καντάρας, γιὰ νὰ πληρωθεῖ ὁ θεόπνευστος λόγος τοῦ Δαβίδ, ποὺ λέει «Διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος, καὶ ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν…».

ΑΘΗΝΑ ΤΑΡΣΟΥΛΗ

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο της, «Κύπρος» τόμος Β΄ , σ.σ. 99-102)

Ὁ Πάπας Γρηγόριος ὁ Θ΄ (εἰσηγητὴς τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως) ὁ ὁποῖος ἔδωσεν ὁ ἴδιος προσωπικῶς ὁδηγίας εἰς τὸν Δομινικανὸν ἱεροεξεταστὴν  Ἀνδρέαν  νὰ ἐκτελέση τὸ μακάβριον ἔγκλημά του, ἔχει ἁγιοποιηθεῖ ἀπὸ τὴν παπικὴν ἐκκλησίαν. Ὁ δὲ διάδοχος του Βενέδικτος ὁ Στ΄ ἔρχεται ὡς  «ἀποστολικὸς προσκυνητὴς» εἰς τὸν τόπον τοῦ εἰδεχθοῦς ἐγκλήματος μὲ πρόσκλησιν τοῦ οὐνίτου Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου καὶ τῆς ἤδη ἐξουνιτισθείσης  συνόδου του…

   Σημειωτέον ὅτι πρὸ δεκαετίας ὁ ἐξουνιτισθεὶς πλέον Μητροπολίτης Κερυνείας Παῦλος Μαντοβάνης(!!!) ἔγραφεν εἰς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Χρυσόστομον:

     Ταπεινὰ φρονοῦμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου δὲν πρέπει νὰ ἔχει καμία συμμετοχὴ στὴν ἐπίσκεψη ἑνὸς κοσμικοῦ ἄρχοντα στοὺς τόπους οἱ ὁποῖοι καθηγιάσθησαν μὲ τὸ τίμιο αἷμα τῶν δεκατριῶν μοναχῶν τῆς Καντάρας καὶ τόσων ἄλλων Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ὑπέμειναν φρικτὰ βασανιστήρια ἀπὸ τοὺς Παπικούς, διότι ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ἀναγνωρίζεται ὁ Πάπας ὑπὸ τὴν διπλῆ ἰδιοτητά του ὡς ἀρχηγοῦ κράτους καὶ ἐκκλησίας.

   Ἡ τοιαύτη  ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα, ἡ ὁποία ἐπενδύεται μὲ τὸ μανδύα τοῦ προσκυνήματος μόνο ταπείνωση, καταισχύνη καὶ συμφορὰ θὰ προξενήσει στὸν τόπο μας. Οἱ ἐναγκαλισμοὶ μὲ τὸν Πάπα δὲν θὰ φέρουν τὴν ποθητή, ὡς ἐλπίζετε, βοήθειά του στὸ ἐθνικὸ θέμα, ἀλλὰ τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπάνω στὶς κεφαλές μας, ὡς μαρτυρεῖ ἡ ἱστορία τοῦ μαρτυρικοῦ ἡμῶν Γένους.

(«Θεοδρομία», ἔτος γ΄, Ἰανουάριος–Μάρτιος 2001, τεῦχος 1, 109 )

Γενοκτονία! Ο οδυρμός της ανθρωπότητας

Η ορεινή γυνή: Ταπεινές κι αγιασμένες ψυχές

 

κυρ Φώτης Κόντογλου

Αν γυρίσης τον κόσμο, θα δης πως δεν θάβρης παρά σπάνια ευτυχισμένους ανθρώπους, και κείνους με λιγόχρονη κι άστατη ευτυχία, πικραμένους όμως θα βρης πολλούς, σε κάθε πάτημά σου. Αδέρφια σου στη χαρά δεν θα βρης πολλά, μα αδέρφια στην πίκρα θα βρης πάρα πολλά.

Αυτό φανερώνει πως τούτος ο κόσμος είναι ένας τόπος που έρχεται ο άνθρωπος για να δοκιμασθή κι’ όχι για να ευτυχήση. Αφήνω πως ευτυχία δεν είναι η καλοπέραση του κορμιού, κι’ αυτό φαίνεται τρανώτατα από το ότι οι καλοπερασμένοι κ’ οι πλούσιοι δεν είναι ευτυχισμένοι, αλλά κάνουνε τον ευτυχισμένο και στο τέλος βαριούνται τη ζωή τους…

Πίνουνε από ένα νερό που δεν ξεδιψά τον άνθρωπο. Και το μονάχο νερό που ξεδιψά είναι εκείνο που αποζητά η ψυχή.

Η ψυχή μπορεί να είναι ευτυχισμένη και μέσα σ’ ένα κορμί δυστυχισμένο, κακοπερασμένο και στερημένο, άρρωστο κι’ ασκημισμένο. Αυτό είναι το παράδοξο. Η πίστη κ’ η ελπίδα είναι η χαρά της ψυχής, και κοντά στην ψυχή που νοιώθει την χαρά αυτή, δροσίζεται κι’ ανακουφίζεται και το σώμα, κι’ ας είναι κακοπαθιασμένο. Ίσια-ίσια μέσα σε τέτοιο κορμί η ψυχή λυτρώνεται και χαίρεται, ερχόμενη σε κατάνυξη. Για τούτο είπε το γλυκύτατο στόμα του Χριστού: “Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται”, “μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών”, “μακάριοι οι κλαίοντες νυν, ότι γελάσετε. Πλην ουαί υμίν τοις πλουσίοις, ότι απέχετε την παράκλησιν υμών”, που θα πη “αλλοίμονο σε σας τους πλούσιους, τους ξεκούραστους, τους καλοπερασμένους, γιατί δεν θα βρήτε πουθενά παρηγοριά”. Κι’ ο απόστολος Παύλος λέγει πως οι χριστιανοί φαίνουνται λυπημένοι, μα από μέσα χαίρουνται “ως λυπούμενοι, αεί δε χαίροντες”, γράφοντας στους Κορινθίους. Και στους Κολασσαείς γράφει: “Νυν χαίρω εν τοις παθήμασί μου”, “έχω χαρά, λέγει, που βασανίζουμαι για τον Χριστό”. Κι’ αλλού γράφει πως σαν παρακάλεσε τον Χριστό να τον ανακουφίση λίγο από τους πειρασμούς, ο Κύριος του είπε: “Σου φτάνει η χάρη μου, γιατί η δύναμή μου με τη δική σου αδυναμία φανερώνεται”, δηλαδή “δεν παίρνω από πάνω σου τις δυστυχίες, γιατί μ’ αυτές η ψυχή σου δυναμώνει και νοιώθει τη χαρά της αθανασίας”…

Μια από τούτες τις μέρες βρέθηκα σ’ ένα βουνό πυκνοδασωμένο και μοσκοβολημένο, και σαν να ξαναγεννήθηκα. Περπατούσα σ’ ένα έρημο μονοπάτι, κι’ ανάσαινα το δροσερό αγεράκι που κατέβαινε από τις ραχούλες, και δόξαζα τον Θεό που μπορούμε ακόμα να καταφεύγουμε σε τούτη την αγνή πλάση, που είναι ως τα σήμερα όπως την έφτιαξε η σοφία κ’ η αγάπη Του, μακρυά από την πνιχτική βρώμα της αλεποφωλιάς που τη λένε πολιτεία, και που βράζει μέσα της κάθε λογής αμαρτία, κακία, πονηριά, κάθε λογής ασκήμια, μ’ όλα τα ψεύτικα στολίδια που στολίσανε αυτή τη σιχαμερή πόρνη οι εραστές της.

Εκεί που περπατούσα, βλέπω να βγαίνη από το δάσος μια μικροκανωμένη γυναίκα, μ’ ένα σακκί στον ώμο. Ήτανε ξυπόλητη, με το κεφάλι τυλιγμένο μ’ ένα τσεμπέρι, και βαστούσε στο χέρι της ένα ραβδί. Σαν ήρθε κοντά μου με χαιρέτησε μ’ έναν έμορφον χαιρετισμό, ταπεινά και λίγο φοβισμένα. Το πρόσωπό της ήτανε πολύ εκφραστικό και συμπαθητικό, αλλοιώτικο από τα πρόσωπα που βλέπουμε στην πολιτεία, που είναι γεμάτα αφηρημάδα, αδιαντροπιά, αδιαφορία, ανέκφραστες μάσκες. Με κύτταζε με προσοχή σαν μιλούσε, και με περισσότερη προσοχή μ’ άκουγε όποτε της απαντούσα. Η όψη της ήτανε βασανισμένη, μα γεμάτη αξιοπρέπεια, ταπείνωση και σεμνότητα. Το μικρό πρόσωπό της, τυλιγμένο με το τσεμπέρι, ήτανε ψημένο από τον αγέρα κι’ από τον ήλιο. Η μύτη της ήτανε μικρή, το στόμα της είχε λίγο χνούδι σαν μουστάκι, που την έκανε να μοιάζη με τον άγιο Εφραίμ τον Σύρο, όπως είναι ζωγραφισμένος στις αρχαίες εικόνες. Τα μάτια της όμως ήτανε τόσο εκφραστικά κ’ η ομιλία της τόσο σπουδαία, απονήρευτη και συμπαθητική, που τραβούσε τον άνθρωπο σαν μαγνήτης. Το σώμα της ήτανε κοκκαλιάρικο και πολύ σβέλτο, και μ’ όλο που ήτανε κακοντυμένη και ξυπόλητη, είχε επάνω της κάποιο ανεξήγητο μεγαλείο, τόσο, που ν’ απορή κανένας και να συλλογίζεται γιατί δεν βρίσκουνται πια τέτοιοι άνθρωποι ανάμεσά μας.

Μου μίλησε πρώτα για την πίστη μας, που μας έδωσε ο Χριστός να τη φυλάγουμε καλά για να μην την χάσουμε, ας είναι και με το αίμα μας. “Αμ’ τί έχουμε πιο ακριβό από την πίστη μας;”.

Μου μίλησε για τα πρόβατα που τα φύλαγε ο γυιος της και κείνη η ίδια, μου μίλησε για τα βάσανα που τραβάνε με τους βαρειούς χειμώνηδες και για κάποιους “επίσημους ανθρώπους” που έρχουνται από την Αθήνα με συνοδεία και που τους φοβερίζουνε πως θα πάρουνε τις βοσκές και που λένε πως δεν χρειάζουνται τα πρόβατα και πως θα τα διώξουνε, επειδή στα βουνά κάνουνε περίπατο οι άνθρωποι που έρχουνται από τα ξένα μέρη, και που δεν θέλουνε να βλέπουνε πρόβατα που κοπρίζουνε, μηδέ γιδερά, αλλά μονάχα δέντρα. “Έλα, Χριστέ και Παναγιά, μου λέγει. Η κοπριά που κάνουνε τα πρόβατα, μοσκοβολά. Η δική μας η κοπριά βρωμά, η ανθρωπινή. Εμένα ο παππούς μου κι’ ο προπάππος μου, ο πατέρας μου κι’ ο άντρας μου κι’ όλοι οι συγγενοί μου, αυτή τη δουλειά κάνανε, με τα ζωντανά ζούσανε. Τα βιβλία γράφουν πως αυτή η δουλειά είναι βλογημένη, γιατί είναι η πρώτη που έκανε ο άνθρωπος, πριν να μάθη να σπέρνη και να θερίζη. Κι’ ο Χριστός μας αυτή τη δουλειά έκανε, σαν ήτανε μικρός, και σαν του πήρανε κ’ εκείνου τα πρόβατα, έγινε διακονιάρης, για τούτο άμα έρχεται στο σπίτι σου διακονιάρης, πρέπει να του δίνης ελεημοσύνη, γιατί είναι του Χριστού αδερφός. Εκείνος έκανε τα βουνά και τα φυτουργήματα, για να βοσκάνε τα ζωντανά, να πίνη ο κόσμος γάλα, να τρώγη τυρί και να ντύνεται με το μαλλί, να τρώγη και το κρέας. “Α!; Το γάλα, το κρέας και το μαλλί το θέλουνε οι άνθρωποι που έρχουνται από την Αθήνα με τ’ αυτοκίνητα; Ε; Τα κακόμοιρα τα πρόβατα τους μποδίζουνε, δεν τα θέλουνε. Εμ γιατί, μαθές; Πειράζουν κανέναν; Ενοχλούν κανέναν; Ημείς ζούμε κρυφά απ’ τον Θεό. Ήμαστε καλοί άνθρωποι, άβλαβοι, σαν τα πρόβατα που έχουμε“.

Μου είπε τα οικογενειακά της, τα βάσανά της, ήσυχα, χωρίς να κλαίγεται για να την λυπηθώ. Καρτερία κ’ υπομονή. Την ρώτησα πως τη λένε. Μούπε: “Λέγουμαι Ελένη Σφέτσα, κ’ έχω πέντε παιδιά και τέσσαρα αγγόνια. Του λόγου σου έχεις οικογένεια;”. Της είπα κ’ εγώ τα δικά μου, και μούπε “Να τα χαίρεσαι!”. Ακουμπισμένη στο ραβδί, με κύτταζε σαν να με ήξερε από χρόνια. Είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο που τον ένοιωθε η καρδιά μου, που του είχα εμπιστοσύνη, έναν άνθρωπον απλόν και καθαρόν, αξιαγάπητον, καλοκάγαθον, ελεύθερο, χωρίς εγωισμό, δίχως φιλοδοξίες, δίχως μπερδεμένα πράγματα μέσα του, έναν ξεκουραστικόν άνθρωπο, μια αληθινή εικόνα του Θεού. Τέτοιον άνθρωπο ξεσυνηθίσαμε να βλέπουμε.

Με ρώτησε ταπεινά: “θέλεις να κοπιάσης στο φτωχικό μας να ξεκουρασής; Να, εδώ παρακάτω είναι. Κοντά στον Αγι’ Αντώνη, την εκκλησιά. Φαίνεσαι της θρησκείας άνθρωπος”.

Της είπα πως θα πάγω άλλη φορά και χωριστήκαμε. Πήρε το σακκί της, και σε μια στιγμή χάθηκε στα δεξιά του δρόμου, πίσ’ από τα δέντρα.

Τράβηξα τον δρόμο μου συλλογισμένος και συγκινημένος. Θυμήθηκα ένα συναξάρι που γράφει για μια τέτοια γυναίκα και που τη λέγει “η ορεινή γυνή”.

Ύστερ’ από λίγες μέρες πήγα πάλι κατά τα λημέρια της κυρά Λένης. Βρήκα τον Αγι’ Αντώνη, ένα μικρό εκκλησάκι, φτωχό σαν και κείνη. Φτάνοντας απ’ έξω άκουσα σιγανές ψαλμωδίες. Ήτανε Σαββατόβραδο, παραμονή της Σαμαρείτιδος.

Μπήκα μέσα ήσυχα, να μη με πάρη κανένας είδηση. Τον εσπερινό τον έκανε ένας μεσόκοπος παπάς με αρχαία όψη. Ο ψάλτης ήτανε πιο νέος, κ’ έψελνε πολύ κατανυχτικά και ταπεινά. Όλοι-όλοι οι προσκυνητές ήτανε πεντέξη, γυναίκες, τρεις άντρες βουνήσιοι, κ’ ένα παιδάκι που υπηρετούσε τον παπά. Όπως ήτανε σκοτεινά, κρύφτηκα πίσω από μια γωνιά.

Κείνη την ώρα έψελνε ο ψάλτης το δοξαστικό της Σαμαρείτιδος, ένα από τα πιο εξαίσια τροπάρια, που όποτε τ’ ακούσω να τα ψέλνη κανένας καλλίφωνος και ευλαβής ψάλτης, νοιώθω τόση συγκίνηση, που τρέχουνε δάκρυα από τα μάτια μου. Φαντάσου, αγαπητέ αναγνώστη, τι συγκίνηση ένοιωσα κείνη την ώρα, μέσα στην ταπεινή εκείνη εκκλησιά, μαζί με τους βουνήσιους ανθρώπους και με την κυρά Ελένη, ακούγοντας εκείνο το τροπάρι να το ψέλνη με βαθειά κατάνυξη ο καλλίφωνος και ταπεινός ψάλτης του βουνού, που δεν τον ήξερε κανένας. Ήρθανε στο νου μου τα λόγια της κυρά Λένης “Εμείς ζούμε κρυφά από τον Θεό”, κ’ έλεγα μέσα μου “Πόσο κοντά στον Θεό ζούνε τούτοι οι αληθινοί Χριστιανοί!”.

“Έχω ακούσει πολλούς ψαλτάδες. Μα σαν κ’ εκείνον τον ψάλτη σε κείνον τον εσπερινό δεν άκουσα άλλον κανέναν. Θα τον θυμάμαι με κατάνυξη ως που να πεθάνω. Από κείνη τη μέρα έψαλα μοναχός στο σπίτι μου πολλές φορές το δοξαστικό της Σαμαρείτιδος, για να θαρρώ πως ξαναβρίσκουμαι στον Αγι’ Αντώνη του βουνού: “Παρά το φρέαρ του Ιακώβ ευρών ο Ιησούς την Σαμαρείτιδα, αιτεί ύδωρ παρ’ αυτής ο νέφεσι καλύπτων την γην. Ω, του θαύματος! ο τοις Χερουβίμ εποχούμενος πόρνη γυναικί διελέγετο, ύδωρ αιτών ο εν ύδασι την γην κρεμάσας, ύδωρ ζητών ο πηγάς και λίμνας υδάτων εκχέων…”

Σ’ όλον τον εσπερινό ένοιωθα ζωηρά πως μαζί μου κάνανε την προσευχή τους εκείνοι οι ταπεινοί κ’ οι συντετριμμένοι, και μια θεϊκή φλόγα δρόσιζε την καρδιά μου. Με τρόπο έρριχνα καμμιά κρυφή ματιά κατά το μέρος που στεκόντανε οι γυναίκες και σταυροκοπιόντανε, με τα μακρυά χοντροφούστανα, με τα τσεμπέρια, οι περισσότερες ξυπόλητες, βασανισμένες. Τέτοιες γυναίκες αγιασμένες και καταφρονεμένες πού να βρεθούνε σήμερα! Ανάμεσά τους ήτανε κρυμμένη κ’ η Ελένη Σφέτσα, ακόμα πιο εκφραστική και πιο ταπεινή απ’ όσο την είχα δη την πρώτη φορά στο βουνό, αληθινό εικόνισμα κάποιας αγίας ζωγραφισμένο από αρχαίον ζωγράφο, από κείνα που λες πως δεν τα έκανε χέρι ανθρώπινο, αλλά πως τυπωθήκανε από τη θεϊκή χάρη. Έσκυβε το κεφάλι της και μαζευότανε, σαν νάθελε να κρυφτή πίσω από τις άλλες να μη φαίνεται. Μιαν άλλη νεώτερη, είχε και κείνη όψη αγιασμένη. Στεκότανε κρυμμένη πίσω από μια πιο ψηλή, και κύτταζε με ταπείνωση και με ευλάβεια κατά το τέμπλο, και δεν έπαψε μήτε μια στιγμή να κάνη τον σταυρό της, αργά και με προσοχή. Είχε το ένα χεράκι της στο στήθος της και κρατούσε σεμνά ένα μαντήλι διπλωμένο, και με το άλλο έκανε τον σταυρό της. Τ’ ακουμπούσε πρώτα στο μέτωπό της κάμποση ώρα, σαν να συγκέντρωνε τη διάνοιά της, υστέρα το κατέβαζε χαμηλά κάτω από το στήθος της, κατόπι το πήγαινε στον δεξίν ώμο της και τέλος στον αριστερό, με μια κίνηση που δεν περιγράφεται. Το πρόσωπό της, που το έκρυβε ολοένα, σκύβοντας πίσω από τις άλλες γυναίκες, ήτανε γεμάτο από ταπείνωση, υπομονή, κ’ εγκαρτέρηση. Ήτανε σαν το αγριολούλουδο που κρύβεται ντροπαλά κάτω από την πέτρα. Τα χέρια της και το σταυροκόπημά τους δεν θα τα ξεχάσω ποτέ, θ’ απομείνουνε μέσα στην ψυχή μου για πάντα.

“Ω! Τί πνευματικός δείπνος μέσα σε κείνο το σκοτεινό και ξεχασμένο εκκλησάκι, που δεν το ήξερε κανένας! Ποιός από τους σημερινούς τετραπέρατους ανθρώπους που θαρρούνε πως τα ξέρουνε όλα, θα καταδεχότανε να μπη μέσα, να απογευτή από τη μυστική αμβροσία κι’ από το μυστικό νέκταρ, μαζί με τις φτωχές γυναίκες και με τους τσομπάνηδες; Πού να ξέρουνε πως από την περηφάνεια τους είναι καταδικασμένοι να ζούνε μακριά από το αθάνατο νερό που έδωσε ο Κύριος στη Σαμαρείτιδα;

Ανάμεσα σ’ αυτούς τους ακατάδεχτους κατάδικους, βρίσκουνται κ’ οι “επίσημοι άνθρωποι”, που μούλεγε η κυρά Λένη που έρχουνται από την Αθήνα και που δεν θέλουνε να βλέπουνε πρόβατα και τσομπάνηδες.

Θεέ μου, γιατί να βρίσκουνται πάντα σε διωγμό οι αγαπημένοι σου σε τούτον τον κόσμο• Αυτούς που δεν πειράζουνε κανέναν, γιατί να τους πειράζουνε όλοι; Γιατί να κινδυνεύουνε να εξοντωθούνε οι ταπεινοί κ’ οι άβλαβοι κι’ όσοι πιστεύουνε σε Σένα και προσκυνούνε το υποπόδιο των ποδών Σου; Προστάτεψέ τους, Κύριε, για να μην πάψη να λατρεύεται το πανάγιο όνομά Σου απάνω στα βουνά από τους ταπεινούς ανθρώπους.

(Απόσπασμα από το βιβλίο “Ασάλευτο Θεμέλιο”, Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ)

Ὁ Θεός εἶναι πλοῦτος τοῦ ἀνθρώπου

 

 

Κύριε! Εἶσαι ὁ πλοῦτος μου.

 Ὅταν Σέ ἔχω στην καρδιά μου, εἶμαι εὐχαριστημένος, ἔχω τά πάντα. 

Καί ή σκέψη μου καί ὁ λόγος μου εἶναι τοῦ Θεοῦ. Στό διάβολο ἀνήκει μόνο ή διαστρέβλωση καί ἡ κατάχρησης τοῦ λόγου καί τῆς σκέψης μου. 

Τό ἴδιο τό πονηρό πνεῦμα , εἶναι κατ' ἀρχήν δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, δέ δημιουργήθηκε ὅμως πονηρό, ἀλλά καλό.

Τό νοῦ πού τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός τόν διαστρέβλωσε, καί τήν ἐλευθερία πού τοῦ χάρισε ὁ Θεός, τή χρησιμοποίησε γιά νά στραφεῖ πρός τό κακό.

 

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

Πόντιος πρώτης γενιάς αφηγείται : «Τι τραβήξαμε… Τα πήραν όλα οι Τούρκοι»

 Στον Πόντο ζούσε στο Ασαρτσούχ, ένα χωριό του νομού Σεβάστειας που πλέον δεν υπάρχει. Ο Χαράλαμπος Κυριλλίδης, μαζί με άλλα μέλη της οικογένειάς του, εγκαταστάθηκε στη Γαλανόβρυση Ελασσόνας αλλά δεν ξέχασε ποτέ

  

.
Σήμερα, χάρη στις καταγραφές που ξεκίνησε να κάνει το 1987 ο ανιψιός του Καλιφρών Κυριλλίδης, μπορούμε να τον δούμε σε ένα σπάνιο βίντεο του 1989. Αυτός ο Πόντιος πρόσφυγας πρώτης γενιάς αφηγείται: «Τι τραβήξαμε… Τα πήραν όλα οι Τούρκοι, δεν είχαμε τίποτε όταν ήρθαμε εδώ».
Δύο από τα αδέρφια του πατέρα του Χαράλαμπου Κυριλλίδη τα σκότωσαν, και έναν τον κρέμασαν. Ένας από αυτούς ο Καλιφρών, ο οποίος σύμφωνα με τη μαρτυρία όταν ήταν στη φυλακή περιμένοντας να εκτελεστεί η θανατική ποινή, έδωσε την εξής εντολή: «Πάρε τα δαχτυλίδια, πάρε τις λίρες και κοίτα τα μωρά. Να μην γίνετε Τούρκοι, στην πίστη μας πάνω ας μας σκοτώσουν».

Πώς να προστατευτείτε από τα κουνούπια ενόψει καλοκαιριού

Ίσως είναι ό,τι πιο ενοχλητικό συμβαίνει κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Κι όμως, υπάρχουν τρόποι να τα αποφύγει κανείς με ασφαλή και ανώδυνο τρόπο.
Ιδού κάποιες... άμυνες για να μην σας τσιμπήσουν.

 
 

 

Βάλτε στο μπαλκόνι ή τον κήπο τα κατάλληλα φυτά!
Δενδρολίβανο, βασιλικός, φασκόμηλο, δυόσμος, λεμονόχορτο, ευκάλυπτος, λεβάντα, σκόρδο, γεράνι, μελισσόχορτο, κρεμμύδια, θυμάρι, καλέντουλα και καλαμίνθη, θα δημιουργήσουν μία προστατευτική περίμετρο που θα κρατήσουν τα κουνούπια μακριά.Αν δεν έχετε χώρο για φυτά, τα αιθέρια έλαια θα κάνουν την ίδια δουλειά! Επίσης μπορείτε να κάψετε οποιαδήποτε από τα παραπάνω αποξηραμένα βότανα.
Χρησιμοποιείστε αιθέρια έλαια
Διαλύστε αιθέρια έλαια από τα παραπάνω φυτά σε νερό ή νερό και οινόπνευμα και ψεκάστε τους τοίχους και τα φυτά εξωτερικά και εσωτερικά του σπιτιού κάθε 15-20 μέρες.
Αυξήστε την πρόσληψη σε βιταμίνη Β1
Η αύξηση των επιπέδων της βιταμίνης Β1 έχει αποδειχθεί ότι αποτρέπει τα κουνούπια από το να σας τσιμπήσουν.
Αποφεύγετε τροφές πλούσιες σε κάλιο
Έχει αποδειχθεί πως το γαλακτικό οξύ που παράγεται μετά την κατανάλωση τροφών πλούσιων σε κάλιο (μπανάνες) έλκει τα κουνούπια.
Αποφεύγετε τα σκούρα ρούχα
Σύμφωνα με έρευνα τα κουνούπια έλκονται από τα σκούρα ρούχα, άρα καλό θα είναι να προτιμάτε τις ανοιχτές αποχρώσεις.
Αξιοποιείστε τις μυρωδιές που απωθούν τα κουνούπια
Ξίδι και σκόρδο είναι πρώτα στη λίστα!
Φτιάξτε το προσωπικό σας αντικουνουπικό
Προσθέστε 7-10 σταγόνες αιθέρια έλαια σε 2 κουταλιές της σούπας από φυτικό έλαιο και αναμείξτε τα. Δείξτε ιδιαίτερη προσοχή καθώς τα αιθέρια έλαια είναι αρκετά ισχυρά και θα πρέπει πρώτα να δοκιμάζονται σε ένα μικρό σημείο του σώματος, για τυχόν αλλεργικές αντιδράσεις.
Προστατέψτε καρπούς και αστραγάλους
Πρόκειται για αγαπημένα σημεία των κουνουπιών. Φρέσκος δυόσμος, βασιλικός, μελισσόχορτο ή λίγες σταγόνες από το προσωπικό σας αντικουνουπικό σε αυτά τα σημεία θα αποτρέπει την «επιδρομή». 
πηγή

Θα αντέξει την πιεση ο Ντόναλντ Τραμπ;;;

Α.Στεφανόπουλος_Μια αμφιλεγόμενη προσωπικοτητα αναλυτή,ωστόσο κάνει  ενδιαφέροντες επισημάνσεις για το φαινομενο Ντόναλντ Τραμπ και ποσο ενοχλει το δαιμονικο κατεστημενο...

Η ιδιωτική ζωή στην γκιλοτίνα του Προσωπικού Αριθμού

Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών

---

Με το άρθρο 31 του ν. 5188/2025 (ΦΕΚ 49/Α/28-3-2025) επέρχονται σημαντικές αλλαγές και διαφοροποιήσεις στην χρήση του Προσωπικού Αριθμού, καθώς προστίθεται μετά το άρθρο 11 του ν. 4727/2020 (Α' 184) «περί ψηφιακής διακυβέρνησης και ηλεκτρονικών υπηρεσιών» νέο άρθρο 11Α, με το οποίο θεσπίζεται η υποχρεωτική αναγραφή του Προσωπικού Αριθμού στο δελτίο ψηφιακής ταυτότητας των Ελλήνων πολιτών και η αποθήκευσή του στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο αποθήκευσης της ψηφιακής ταυτότητας, με σκοπό την παροχή υπηρεσιών ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και τη διευκόλυνση των συναλλαγών του Δημοσίου με τους πολίτες.

Στην υπ. αριθμόν 8200/0-297647/10-4-2018 (ΦΕΚ Β’ 1476/27-4-2018) κοινή υπουργική απόφαση με θέμα «Έκδοση νέου τύπου Δελτίου Ταυτότητας Ελλήνων πολιτών», όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα καθορίζονται η μορφή, τα απαιτούμενα δικαιολογητικά και οι τεχνικές λεπτομέρειες που αφορούν την έκδοση και κυκλοφορία των νέων ψηφιακών ταυτοτήτων.

Αξίζει να τονιστεί ότι στο άρθρο 3 παρ. 4 της άνω υπουργικής αποφάσεως προβλέπεται η δυνατότητα αποθήκευσης στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο αποθήκευσης (τσιπ) των στοιχείων που απαιτούνται για την παροχή υπηρεσιών ηλεκτρονικής διακυβέρνησης εάν αποφασισθεί να συμπεριληφθούν στο εν λόγω μέσο.

(Η κοινή υπουργική απόφαση στην διάταξη του άρθρου 3 παρ. 4 αναφέρει επί λέξει τα ακόλουθα: «Επιπλέον, στο ως άνω ηλεκτρονικό μέσο αποθηκεύονται το επώνυμο πατέρα, επώνυμο μητέρας, ο Δήμος εγγραφής, ο αριθμός δημοτολογίου και ο τόπος έκδοσης του δελτίου, ενώ θα δύναται να αποθηκευτούν τα στοιχεία που απαιτούνται για τις Υπηρεσίες Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης εάν αποφασισθεί να συμπεριληφθούν στο εν λόγω μέσο»).

Πολίτες, ιερείς και Χριστιανικά σωματεία προσέφυγαν ενώπιον του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, ζητώντας την ακύρωση της υπ. αριθμ. 8200/0-297647/10-4-2018 (ΦΕΚ Β’ 1476/27-4-2018) κοινής υπουργικής απόφασης με θέμα «Έκδοση νέου τύπου Δελτίου Ταυτότητας Ελλήνων πολιτών». Το Ανώτατο Δικαστήριο με σειρά αποφάσεων του Δ΄ Τμήματος, συνεδριάζοντας με διευρυμένη σύνθεση, απέρριψε τις αιτήσεις των προσφευγόντων που αμφισβήτησαν την σκοπιμότητα της επιλογής του συγκεκριμένου τύπου δελτίου ταυτότητας.

Ωστόσο, το Σ.τ.Ε. (σε επταμελή σύνθεση) με την υπ’ αριθμ. 2388/2019 απόφασή του ακύρωσε μερικώς την ως άνω αναφερομένη κοινή υπουργική απόφαση, κατά το μέρος που προβλέφθηκε ότι «στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο αποθήκευσης αποθηκεύονται τα στοιχεία που απαιτούνται για τις Υπηρεσίες Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης», καθώς έκρινε ότι οι υπηρεσίες ηλεκτρονικής διακυβέρνησης έχουν ευρύτατο περιεχόμενο, και επομένως τα στοιχεία που απαιτούνται στις εν λόγω υπηρεσίες δεν θεωρούνται κρίσιμα για την απόδειξη της ταυτότητας των Ελλήνων πολιτών.

Ι. ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ TOY ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ ΣΤΟ ΤΣΙΠ

Από αυτή εδώ την θέση εκφράζουμε την βάσιμη υποψία, ότι η κυβέρνηση «της πρώτης φοράς αριστερά» σχεδίασε αριστοτεχνικά από το 2018 (χρονολογία δημοσίευσης της πιο πάνω κοινής υπουργικής απόφασης) την νομοθετική δυνατότητα της αποθήκευσης στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο (τσιπ) των προσωπικών δεδομένων των πολιτών, υπονοώντας και φωτογραφίζοντας, διά της ύπουλης και αόριστης διατυπώσεως, δηλ. «των στοιχείων που απαιτούνται για την παροχή υπηρεσιών ηλεκτρονικής διακυβέρνησης», την μελλοντική αποθήκευση του Προσωπικού Αριθμού στο τσιπάκι του νέου δελτίου ψηφιακής ταυτότητας.

Συνεπώς, κατά μείζονα λόγο, για την προστασία της ιδιωτικής ζωής και την ασφάλεια των προσωπικών δεδομένων των Ελλήνων πολιτών, ο κοινός νομοθέτης όφειλε στο άρθρο 11Α του Ν. 4727/2020 (το οποίο προστέθηκε με το άρθρο 31 του ν. 5188/2025) να περιορίσει αυστηρώς την χρήση του Προσωπικού Αριθμού μόνο στην αναγραφή του στο δελτίο ψηφιακής ταυτότητας και να μην επιβάλει επιπλέον την αποθήκευσή του στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο αποθήκευσης της ταυτότητας (τσιπάκι), δεδομένου ότι ο νόμος προβλέπει σαφώς την διασύνδεση του Προσωπικού Αριθμού με την παροχή υπηρεσιών ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, γεγονός όμως που θα προκαλέσει αυτοδικαίως την κατάλυση κάθε έννοιας ιδιωτικότητας.

Η κυβέρνηση επιδιώκει μετ’ επιτάσεως να καταστήσει τον Προσωπικό Αριθμό ως τον μοναδικό οικουμενικό αριθμό που θα αριθμοποιεί τον άνθρωπο μέσα στο αδυσώπητο και απάνθρωπο παγκόσμιο σύστημα ψηφιακής διακυβέρνησης, τον οποίο ο πολίτης θα χρησιμοποιεί αναγκαστικά για την διεκπεραίωση κάθε ψηφιακής του συναλλαγής, εξαιτίας της απόλυτης επικράτησης της ψηφιοποίησης σε κάθε πεδίο της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Συνεπώς, η πρόβλεψη του νόμου για την αποθήκευση του Προσωπικού Αριθμού στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο αποθήκευσης του δελτίου ταυτότητας συνιστά έγκλημα ψηφιακής καθοσιώσεως, καθώς η νόμιμη ή παράνομη σάρωση του περιεχομένου του RFID τσιπ (ακόμη και εξ αποστάσεως) θα παρέχει την δυνατότητα σε οποιονδήποτε τρίτο να αποκτά αθέμιτη πρόσβαση στα δεδομένα και στις πληροφορίες που βρίσκονται αποθηκευμένες στον Προσωπικό Αριθμό και αυτός με την σειρά του στο τσιπάκι της ψηφιακής ταυτότητας, με αποτέλεσμα η προσωπική ζωή των πολιτών να μεταβάλλεται σε όνειρο θερινής νυκτός! Αντιθέτως, το οικοσύστημα των startups επιχειρήσεων (που εστιάζουν στην ψηφιακή και τεχνολογική καινοτομία) θα τρίβουν τα χέρια τους από χαρά και ικανοποίηση, αφού μέσω του Προσωπικού Αριθμού θα συγκεντρώνουν, θα επεξεργάζονται και θα αντλούν το «νέο πετρέλαιο», δηλ. τα πάσης φύσεως δεδομένα εκατομμυρίων πολιτών.

Η έναρξη της διαδικασίας έκδοσης και χορήγησης του Προσωπικού Αριθμού θα αντικαταστήσει προοδευτικά, διά της απορροφήσεως, όλους εκείνους τους αριθμούς που ταυτοποιούσαν μέχρι σήμερα τον πολίτη, δηλαδή τον Α.Φ.Μ., τον Α.Μ.Κ.Α., τον αριθμό της αστυνομικής ταυτότητας, αποτελώντας τον «αριθμό-κλειδί» για την ηλεκτρονική επικοινωνία και συναλλαγή των πολιτών με το Ψηφιακό Δημόσιο, ενώ την ίδια στιγμή η πληκτρολόγησή του θα συμβάλλει στην απλοποίηση της διαλειτουργικότητας των διαφορετικών ψηφιακών συστημάτων του δημόσιου τομέα και στην ηλεκτρονική διασύνδεση μεταξύ όλων των αρχείων των δημοσίων υπηρεσιών και των προσωπικών δεδομένων των πολιτών.

Επομένως, η προβλεπόμενη αποθήκευση του Προσωπικού Αριθμού στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο (τσιπάκι) των νέων ταυτοτήτων παρέχει την τεχνική δυνατότητα σε κάθε κακόβουλη αρχή ή υπηρεσία να ελέγχει και να παρακολουθεί την ροή των πάσης φύσεως προσωπικών, επαγγελματικών, οικονομικών, τραπεζικών, ιατρικών και καταναλωτικών πληροφοριών και δεδομένων των πολιτών, που διαμορφώνει μια εφιαλτική ψηφιακή συνθήκη, καθώς οδηγεί αυτομάτως στο πλήρες και ολοκληρωτικό ηλεκτρονικό φακέλωμα των ανθρώπων.

ΙΙ. ΨΗΦΙΑΚΗ ΦΥΛΑΚΗ

Μολονότι το Σ.τ.Ε. έκρινε ότι η αποθήκευση στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο (τσιπ) των νέων δελτίων ψηφιακών ταυτοτήτων κάθε άλλου πλεονάζοντος στοιχείου που δεν συνδέεται άμεσα με την ανάγκη ταυτοποίησης των Ελλήνων πολιτών δεν βρίσκει έρεισμα στον νόμο, εντούτοις η ελληνική κυβέρνηση και ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης, αποφάσισαν αυθαίρετα, εκδηλώνοντας την πλήρη περιφρόνησή τους προς το Κράτος Δικαίου και στην έννομη τάξη, να αποθηκεύσουν στο τσιπάκι των ταυτοτήτων τον Προσωπικό Αριθμό, μεταβάλλοντας την ταυτότητα από έγγραφο ταυτοποίησης του κατόχου σε κάρτα άσκησης δικαιωμάτων του πολίτη.

Όμως, το χειρότερο είναι ότι οποιοσδήποτε τρίτος (ιδιώτης, κρατικές υπηρεσίες, εταιρείες άντλησης δεδομένων) αποκτά αθέμιτη και ανεπίτρεπτη γνώση και πρόσβαση στο περιεχόμενό της, καθώς στον μοναδικό δωδεκαψήφιο Προσωπικό Αριθμό θα ενσωματώνεται και θα περικλείεται ολόκληρη η ζωή των ταλαίπωρων πολιτών, που σύρονται εν είδει άβουλου και σιωπηλού κοπαδιού στο αόρατο μαντρί της ψηφιακής τους φυλακής.

Στην εποχή του απόλυτου ψηφιακού μετασχηματισμού των πάντων, όπου οι υπηρεσίες, τα αγαθά αλλά και οι άνθρωποι έχουν ψηφιοποιηθεί, κάθε πολίτης που δεν θα παραλαμβάνει και δεν θα χρησιμοποιεί την νέα ψηφιακή ταυτότητα με τον δωδεκαψήφιο μοναδικό, Προσωπικό Αριθμό θα περιθωριοποιείται, και η ύπαρξή του θα εξαφανίζεται από τον ψηφιακό εικονικό κόσμο, ο οποίος όμως (κατ’ εφαρμογήν της ανάποδης λογικής) τείνει να επικρατήσει ως «πραγματικός».

Μόλις που χρειάζεται να αναφερθεί ότι όποιος πολίτης αρνηθεί εκ λόγων θρησκευτικής ή κοινωνικής συνειδήσεως να παραλάβει την ψηφιακή ταυτότητα βιομετρικών δεδομένων, στην οποία θα αναγράφεται ο Προσωπικός Αριθμός που θα αποθηκεύεται στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο αποθήκευσης (τσιπάκι) θα αποκλείεται αυτομάτως από κάθε συναλλαγή και δραστηριότητα, βιώνοντας έτσι στο πετσί του, τον προφητευμένο στην Αποκάλυψη του Ιωάννου οικονομικό και κοινωνικό αποκλεισμό.

Επιπλέον, ίσως αποδειχθεί ότι ο Προσωπικός (Παγκόσμιος) Αριθμός του πολίτη δεν είναι τελικά μόνο ένα εργαλείο ψηφιακού ελέγχου και παρακολούθησης των διαδικτυακών συναλλαγών των πολιτών, αλλά αποτελεί κυρίως ένα πολύτιμο διαρρηκτικό εργαλείο της νεοταξίτικης συμμορίας, με το οποίο σκέπτεται να πραγματοποιήσει την μεγαλύτερη κλοπή όλων των εποχών.

Η λεία των διαρρηκτών δεν θα είναι τα σπάνιας συναισθηματικής αξίας τιμαλφή των πολιτών, αλλά τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα δισεκατομμυρίων ανθρώπων, τα οποία θα μεταφερθούν σε μία κεντρική ενοποιημένη πλατφόρμα δεδομένων, που θα τροφοδοτεί το μοντέλο της Τεχνητής Νοημοσύνης, με σκοπό να μετεξελιχθεί στο Ανθρωποειδές Θηρίο της Τεχνολογικής Μοναδικότητας (Singularity).

Mε τον όρο «τεχνολογική μοναδικότητα» περιγράφεται η μελλοντική δυνατότητα της Τεχνητής Νοημοσύνης (ΑΙ) να υπερβεί οριστικά και αμετάκλητα το επίπεδο της ανθρώπινης νοημοσύνης, αφού εν τω μεταξύ θα έχει μετεξελιχθεί σε Υπερ-ευφυή Τεχνητή Νοημοσύνη (ASI: Αrtificial Super Ιntelligence) και στην συνέχεια θα αναπτύσσεται αυτόνομα και εκθετικά χωρίς να υπόκειται στον ανθρώπινο έλεγχο, και στην οποία οι νεοταξίτες ολιγάρχες σκοπεύουν να αναθέσουν αυθαίρετα και πραξικοπηματικά την ευθύνη της παγκόσμιας διακυβέρνησης (σχετικώς βλ. παλαιότερο άρθρο του γράφοντος: «Το Σύμφωνο για το Μέλλον: Η θεσμική κατοχύρωση της Δυστοπίας»¹).

ΙΙΙ. ΠΥΛΕΣ ΕΛΕΓΧΟΥ

Στο πολύ κοντινό μέλλον πρόκειται να λειτουργήσουν παντού μέσα στην κοινωνία σημεία (πύλες) ελέγχου των πολιτών, όπως π.χ. στις δημόσιες υπηρεσίες, στα σούπερ μάρκετ, στα ΜΜΜ, στα πανεπιστήμια, στις τράπεζες, στα γήπεδα, στα μουσεία, σε συναυλιακούς χώρους, στα μεγάλα εμπορικά κέντρα, στα δικαστήρια, στις εκκλησίες, στα μοναστήρια κ.λπ., όπου για την είσοδο των πολιτών θα απαιτείται να σκανάρεται η νέα ψηφιακή ταυτότητα με το ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο αποθήκευσης (τσιπ) τεχνολογίας RFID, στο οποίο θα έχει αποθηκευτεί και ο Προσωπικός Αριθμός, ενώ το αντίστοιχο μηχάνημα (scanner) ανάγνωσης ραδιοσυχνοτήτων θα «διαβάζει» όλες τις πληροφορίες που περιέχονται στο τσιπάκι της νέας ταυτότητας, και επομένως και τον Προσωπικό Αριθμό (αφού θα βρίσκεται ενσωματωμένος στο τσιπάκι), με αποτέλεσμα η αποθήκευση του Προσωπικού Αριθμού στο ηλεκτρονικό μέσο αποθήκευσης να υπονομεύει το ιδιωτικό απόρρητο και να εγείρει ζητήματα ασφαλείας των προσωπικών δεδομένων των πολιτών.

Η παράνομη αποθήκευση του Προσωπικού Αριθμού στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο αποθήκευσης (τσιπ) καθιστά αναπότρεπτα διάτρητη και διάφανη την προσωπική ζωή των πολιτών, ώστε μόνο στο λεξικό του εωσφορικού ανάποδου κόσμου να αποκαλείται ως «προσωπικός» για να εμπαίξει και να παραπλανήσει τους αφελείς και ανυποψίαστους ανθρώπους.

Αντιθέτως, στην καθομιλουμένη γλώσσα των απλών καθημερινών, αλλά αφυπνισμένων ανθρώπων ο μοναδικός δωδεκαψήφιος αριθμός πρέπει να χαρακτηρίζεται ως «δημόσιος», δεδομένου ότι το επανειλημμένο σκανάρισμα της ψηφιακής ταυτότητας στα πολλαπλά σημεία του κοινωνικού ελέγχου θα οδηγήσει στην αποκρουστική δυστοπική κατάσταση του αφόρητου ψηφιακού ελέγχου, με αποτέλεσμα η προσωπική ζωή του πολίτη να καταστεί ελεύθερα προσβάσιμη στον οποιονδήποτε, αφού κάθε όριο διαφύλαξης της ιδιωτικότητας θα έχει βάναυσα παραβιαστεί.

Οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι η διάταξη του άρθρου 11Α του Κώδικα Ψηφιακής Διακυβέρνησης συγκρούεται ευθέως με τον υπ. αριθμόν 2019/1157 Κανονισμό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της Ε.Ε. της 20ής Ιουνίου 2019, για την ενίσχυση της ασφάλειας των δελτίων ταυτότητας των πολιτών της Ένωσης και των εγγράφων διαμονής, όπου στο άρθρο 3 παρ. 5 του ως άνω Κανονισμού (σε συνδυασμό με το άρθρο 22 του κειμένου των Συμπερασμάτων) προβλέπεται μόνο η ενσωμάτωση και αποθήκευση των βιομετρικών αναγνωριστικών στοιχείων στο ηλεκτρονικό μέσο αποθήκευσης των δελτίων ταυτότητας με σκοπό την εξακρίβωση της γνησιότητας του εγγράφου και της ταυτότητας του κατόχου, ενώ δεν υπάρχει καμία απολύτως πρόβλεψη ή πρόνοια και για την αποθήκευση επιπλέον και του Προσωπικού Αριθμού.

IV. ΠΑΤΕΝΤΑ ΨΗΦΙΑΚΗΣ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗΣ

Συνεπώς, ο Ευρωπαϊκός Κανονισμός δεν επιβάλλει την αποθήκευση του Προσωπικού Αριθμού στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο αποθήκευσης (τσιπ) των ψηφιακών ταυτοτήτων, και ως εκ τούτου κάθε άλλη καταχώριση οποιουδήποτε τρίτου στοιχείου –πλην των βιομετρικών αναγνωριστικών δεδομένων– αντίκειται στις διατάξεις του Κανονισμού, και αποτελεί «πατέντα» ψηφιακής επιτήρησης της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία, αδυνατώντας να διαψεύσει την συγκεκαλυμμένη ροπή της προς την ολοκληρωτικού τύπου διακυβέρνηση, σκοπεύει να επιβάλει ένα από τα ασφυκτικότερα καθεστώτα ψηφιακής δικτατορίας σε ολόκληρο τον κόσμο.

Όμως στο κάδρο των ευθυνών για την υφαρπαγή των προσωπικών δεδομένων των πολιτών πρέπει να συμπεριληφθεί και η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, που γνωμοδότησε με σαθρή και ενδοιαστική αιτιολογία για την αναγραφή του Προσωπικού Αριθμού στο νέο δελτίο ψηφιακής ταυτότητας, χωρίς προηγουμένως να ερευνήσει και να αξιολογήσει αφενός μεν αν το υποβαλλόμενο σχέδιο διάταξης νόμου είναι συμβατό με τις διατάξεις του Ευρωπαϊκού Κανονισμού και αφετέρου αν υφίσταται επαρκές επίπεδο προστασίας όχι μόνο στην περίπτωση της αναγραφής του Προσωπικού Αριθμού, αλλά και της αποθήκευσής του ως δεδομένου προσωπικού χαρακτήρα στο ενσωματωμένο ηλεκτρονικό μέσο αποθήκευσης του δελτίου ψηφιακής ταυτότητας (επ’ αυτού βλ. το εξόχως ενδιαφέρον άρθρο των Κωνσταντίνου Βαθιώτη και της Αντωνίας Σφακιανάκη με τον τίτλο «Η ύπουλη πρεμούρα για τον Προσωπικό Αριθμό και η προσχηματική ανάγκη διευκόλυνσης του πολίτη»²).

Κατ’ αρχήν, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι ο Προσωπικός Αριθμός του πολίτη δεν είναι ένας προδήλως χρηστικός αριθμός, αλλά αποτελεί την αιχμή του δόρατος του ψηφιακού μετασχηματισμού του κράτους, της οικονομίας, εν τέλει της ίδιας της κοινωνίας, και επομένως συνιστά το πρώτο και αποφασιστικό βήμα στην κατεύθυνση της συγκρότησης της απαιτούμενης θεσμικής βάσης επί της οποίας θα οικοδομηθεί το τερατώδες και ελεγκτικό Παγκόσμιο Ψηφιακό Κράτος της Νέας Εποχής.

Είναι απαραίτητο οι πολίτες να γνωρίζουν ότι οι νεοταξίτικες κυβερνήσεις επιδιώκουν να εφοδιάσουν κάθε άνθρωπο του πλανήτη με την ψηφιακή ταυτότητα, στην οποία θα έχουν καταχωριστεί τα βιομετρικά αναγνωριστικά του στοιχεία με τον Προσωπικό Αριθμό, προκειμένου να μετατρέψουν το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας σε μία άβουλη και καθοδηγούμενη μάζα ρομποτοποιημένων, επιτηρούμενων και αριθμοποιημένων σκλάβων.

Σε παλαιότερο κείμενό μας «Αντιρρητικός Λόγος κατά του Προσωπικού Αριθμού του πολίτη»³ είχαμε διατυπώσει την ακόλουθη θέση, την οποία αξίζει να την επαναλάβουμε στο πλαίσιο της ενεργοποίησης των κοινωνικών αντανακλαστικών των πολιτών εν σχέσει προς την επικείμενη έκδοση και χορήγηση του Προσωπικού Αριθμού. Είχαμε τότε υποστηρίξει:

«Όσοι πολίτες παραλαμβάνουν και χρησιμοποιούν άμεσα ή έμμεσα τον Προσωπικό Αριθμό, καθίστανται, έστω και ανεπίγνωστα, άμεσοι συνεργοί των Νεοταξιτών πολιτικών στο «έγκλημα» του ριζικού μετασχηματισμού της κοινωνίας σε αόρατο ψηφιακό στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου οι πάντες θα βρίσκονται υπό διαρκή επιτήρηση και παρακολούθηση, μέσω ενός εκτεταμένου δικτύου ψηφιακών καμερών με ενσωματωμένο λογισμικό αναγνώρισης προσώπου, που θα ταυτοποιούν και θα αναγνωρίζουν τους πολίτες, «διαβάζοντας» τον μοναδικό Προσωπικό Αριθμό της ψηφιακής τους κράτησης».

V. ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ

Στο σημείο αυτό να μου επιτραπεί μια σύντομη παρέκβαση, ώστε να αφηγηθώ την ακόλουθη ιστορία, που αξίζει να γίνει ευρύτερα γνωστή, προκειμένου να ενισχυθεί η πίστη των ανθρώπων, αλλά και η εμπιστοσύνη τους στην Πρόνοια και Παντοδυναμία του Θεού, όταν επέλθουν οι μεγάλες δοκιμασίες.

Πριν από μερικές εβδομάδες με επισκέφτηκαν στο γραφείο μου δύο κυρίες ως εκπρόσωποι μιας ομάδας πολιτών για να μου αναθέσουν την εντολή της σύνταξης εξωδίκου δηλώσεως-διαμαρτυρίας για τα αίσχη της Εθνικής Πινακοθήκης. Η κόρη με την μητέρα της.

Είχα ήδη αντιληφθεί –κατά την προηγηθείσα τηλεφωνική μας επικοινωνία– ότι οι περισσότεροι από τους εξωδίκως καλούντες ακολουθούσαν το πατρώο ημερολόγιο, γεγονός που μου το επιβεβαίωσαν στην διά ζώσης συνάντησή μας. Μάλιστα η μητέρα είναι μοναχή σε κάποιο μοναστήρι του πατρώου ημερολογίου, ενώ κατά το προσεχές διάστημα θα αναχωρήσει για την Ικαρία.

Οι δύο αυτές κυρίες μου εξιστόρησαν το ακόλουθο συγκλονιστικό περιστατικό, το οποίο παραθέτω προς δόξαν Θεού:

Το 1986, όταν και ψηφίστηκε ο νόμος που καθιέρωσε τον ΕΚΑΜ, ο γέρων Αυξέντιος, επίσκοπος Αθηνών του πατρώου ημερολογίου, άνθρωπος αγίας βιοτής, μεγάλης αρετής και (όπως απεδείχθη) με μεγάλη παρρησία στον Θεό, αγανακτώντας για το αντιχριστιανικό νομοσχέδιο και για το ηλεκτρονικό φακέλωμα, βρήκε το απαιτούμενο θάρρος και αποφάσισε να συναντήσει στην έδρα του Υπουργείου Εσωτερικών τον πανίσχυρο τότε και ατύπως νούμερο δύο του ΠΑΣΟΚ, Μένιο Κουτσόγιωργα.

Εκεί προσπάθησε να τον πείσει με θεολογικά και ευαγγελικά επιχειρήματα ότι ο ΕΚΑΜ απειλεί τις ατομικές ελευθερίες και προσβάλλει την θρησκευτική συνείδηση των πιστών, ενώ οδηγεί τους ανθρώπους στην ηλεκτρονική σκλαβιά του Αντιχρίστου.

Ο Μένιος Κουτσόγιωργας τον κοιτούσε με συμπάθεια μεν, αλλά ήταν ανένδοτος, επαναλαμβάνοντας μονότονα την φράση:

«Γέροντα, ο νόμος θα εφαρμοστεί κανονικά».

Εντάξει, λέει τότε ο μακαριστός γέροντας, αφού δεν δέχεσθε τα επιχειρήματά μου, και κάνοντας μια απροσδόκητη κίνηση, ύψωσε το δεξί του χέρι σταυροειδώς και εν είδει ευλογίας είπε:

«Εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος να παραμείνετε δεμένος στην καρέκλα σας μέχρις ότου αποσύρετε τον νόμο».

Ο Κουτσόγιωργας ξέσπασε σε ακράτητα και ζωηρά γέλια, ενώ αμέσως μετά ο αξιοσέβαστος γέροντας αποχώρησε από το υπουργικό γραφείο.

Δεν είχαν περάσει πέντε λεπτά από την απομάκρυνση του οσίου γέροντος και οι άνθρωποι του υπουργού έτρεχαν πανικοβλημένοι να τον προφθάσουν, παρακαλώντας τον να επιστρέψει, διότι ο υπουργός δεν μπορούσε να σηκωθεί από την καρέκλα του!

Ο καλοσυνάτος γέροντας υπάκουσε και μειδιώντας ελαφρώς έκανε τον ανήξερο, απορώντας για την ξαφνική του επιστροφή, αφού πίστευε ότι η συζήτηση με τον υπουργό είχε ολοκληρωθεί. Τότε ο αείμνηστος Κουτσόγιωργας κάθιδρος, μετανοημένος, αλλά και φοβισμένος για την πνευματική εξουσία του γέροντα του λέγει:

«Γέροντα, σε παρακαλώ λύσε με τον νόμο δεν μπορώ να τον αποσύρω, διότι έχει πάρει ΦΕΚ, αλλά υπόσχομαι να μην εφαρμοστεί και να παραμείνει ανενεργός».

Τότε ο ανεξίκακος γέροντας, ρακένδυτος, αποστεωμένος, αλλά και έμπλεος Θείας Χάριτος, υψώνοντας πάλι το δεξί του χέρι επανέλαβε τα ίδια λόγια, δηλ. «Εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος να λυθείτε από την θέση σας», και αμέσως τα αόρατα δεσμά έπεσαν και ο υπουργός απελευθερώθηκε!

Έτσι λοιπόν εξηγείται για ποιον λόγο δεν υλοποιήθηκε ο ΕΚΑΜ, μολονότι είχε ψηφιστεί (ν. 1599/1986), αλλά καταργήθηκε (φαινομενικά) πολύ αργότερα (1991) από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Βέβαια, όλα αυτά ίσχυαν σε μια παλαιότερη εποχή, κατά την οποία οι ιερείς και οι επίσκοποι ακολουθούσαν τις επιταγές του Ευαγγελίου και την φωτισμένη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, με αποτέλεσμα ο Θεός να τους εξοπλίζει με ακατανίκητη πνευματική δύναμη και επιβολή, και έτσι να σκορπίζουν το δέος (αλλά και τον σεβασμό) στους υπερόπτες πολιτικούς άρχοντες και τον τρόμο στις αντίθεες δυνάμεις, και όχι όπως σήμερα, που έχουν συνταχθεί (οι περισσότεροι) με το αλλοτριωμένο πνεύμα της διεφθαρμένης κοσμικής εξουσίας, παρασύροντας αθώες ψυχές στην άβυσσο της απωλείας και στην παγίδα της ψηφιακής επιτήρησης.

VI. ΣΤΑΥΡΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ

Είναι αλήθεια ότι η επιβολή του Προσωπικού Αριθμού του πολίτη, ως μοναδικού μέσου ταυτοποίησης, και μάλιστα με όρους κοινωνικο-οικονομικού αποκλεισμού, θέτει ενώπιον των πιστών και αφυπνισμένων πολιτών μια πολύ σκληρή δοκιμασία, καθώς πλήττει τον στενό βιοτικό πυρήνα της προσωπικής, οικονομικής και κοινωνικής τους ζωής, εγείροντας τεράστια εμπόδια στην διαχείριση της ούτως ή άλλως δύσκολης καθημερινότητάς τους.

Όμως, την ίδια στιγμή, συνιστά και μια πνευματική πρόκληση πάλης με το αντίθεο σύστημα εξουσίας, αφού προσκαλεί τον καθένα να βιώσει τον Αποστολικό Λόγο του Ουρανοβάμονος Θείου Παύλου, επαναλαμβάνοντας μαζί του τα ακόλουθα θεόπνευστα λόγια:

«Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης τού Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;»⁴.

Την οριζόντια γραμμή της εκτεταμένης κοινωνικής συμμόρφωσης τέμνει η δική μας πνευματικά θαρραλέα στάση, που απορρίπτει την εωσφορική αριθμοποίηση του ανθρωπίνου προσώπου και την ανελέητη ψηφιακή επιτήρηση, προκαλώντας μια εγκάρσια κάθετη τομή στην οριζόντια γραμμή της γενικευμένης απάθειας και αδιαφορίας, δημιουργώντας έναν Σταυρό, τον Σταυρό δηλαδή της Προσωπικής μας Ομολογίας.

Ο κόσμος της αμαρτίας, της παθητικότητας και του εφησυχασμού είναι έτοιμος να παραδοθεί, «σηκώνοντας τα χέρια» στο νεοταξίτικο σύστημα εξουσίας, και λαμβάνοντας τον Προσωπικό Αριθμό της ψηφιακής σκλαβιάς, ενώ οι πιστοί άνθρωποι σηκώνουν τα χέρια τους προσευχόμενοι στον Άγιο Τριαδικό Θεό, προσμένοντας καρτερικά την εξ Ύψους παρηγορία και βοήθεια και παραθέτοντας ολόκληρη την ζωή τους στα Χέρια του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.

Ζώντας στην σημερινή εποχή της αποτρόπαιης κυριαρχίας του φθοροποιού και εκφυλιστικού πνεύματος της σατανοκίνητης «Νέας Εποχής», που προωθεί την οικουμενιστική αγαπολογία, την συμπερίληψη, την λατρεία της θεοποιημένης επιστήμης, την κυριαρχία του δικαιωματισμού και την πνευματική χλιαρότητα, καλούμαστε να επιστρατεύσουμε τις πνευματικές και ψυχικές μας δυνάμεις, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε με τόλμη και αποφασιστικότητα την τελική επίθεση των σκοτεινών δαιμονικών δυνάμεων, οι οποίες επιδιώκουν με περισσή μανία και δολιότητα να υποτάξουν τον άνθρωπο σε μια απρόσωπη και απάνθρωπη παγκοσμιοποιημένη Ψηφιακή Αρχή και να τον καταστήσουν δέσμιο ενός ανελεύθερου και εν τέλει αντίχριστου συγκεντρωτικού συστήματος διακυβέρνησης.

Οφείλουμε να παραμείνουμε μέχρι τέλους και με κάθε τίμημα στις επάλξεις του πνευματικού αγώνα, διατηρώντας πάντοτε στην μνήμη μας ότι τα πράγματα της παρούσας ζωής είναι πρόσκαιρα και μάταια, ενώ της Μέλλουσας Ζωής είναι άφθαρτα και αιώνια, ώστε να μην λιποψυχήσουμε από τα εμπόδια, τις θλίψεις και τις δυσκολίες, αλλά να παραμείνουμε σταθεροί και ακλόνητοι στην μαρτυρία της Ορθόδοξης Χριστιανικής συνειδήσεώς μας, πανηγυρίζοντας την μεγαλειώδη νίκη του Εσφαγμένου Αρνίου επί των δυνάμεων του σκότους, καθώς ο Χριστός μας είναι ο Αδιαμφισβήτητος και Αιώνιος Νικητής που «εξήλθε νικών και ίνα νικήση»⁵.