π. Σάββας Αγιορείτης: όλοι οι αγιασμένοι άνθρωποι που ζούνε σήμερα είναι κατά της μάσκας.

Απάντηση στο ερώτημα: Κάνουμε υπακοή στον πνευματικό που μας ζητά να φορέσουμε την μάσκα;

π. Σάββας Αγιορείτης

Κάνω υπακοή στον Χριστό. Δεν κάνω υπακοή στο οποιοδήποτε πρόσωπο, ας είναι και ιερωμένος, ας είναι και πνευματικός και αρχιερέας. Όποιος κι αν είναι, και Σύνοδος ακόμα. Όταν αυτά που μας εντέλλονται δεν είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, το εκπεφρασμένο δια της Αγίας Γραφής, της Ιεράς Παραδόσεως, των Ιερών Κανόνων και των συγχρόνων Αγίων Γερόντων. Γιατί και σήμερα έχουμε Αγίους ανθρώπους, οι οποίοι όλοι ω του παραδόξου θαύματος είναι κατά της μάσκας. Οι πραγματικά αγιασμένοι άνθρωποι που γνωρίζουμε σήμερα και ζούνε, όλοι είναι κατά, και το λένε όλοι ότι είναι βλασφημία στο Άγιο Πνεύμα. Όλους τους Αγιορείτες, τους σοβαρούς και αγίους ανθρώπους που γνωρίζω και τους ρώτησα, αυτό μου είπανε. Δεν επιτρέπεται αυτό.

Λοιπόν. Τότε κάνουμε υπακοή. Όταν συμφωνεί αυτό που μας δίδεται ως εντολή με αυτό που εκφράζεται διαχρονικά 2 χιλιάδες χρόνια από την Εκκλησία, μέσα απ’ τις Άγιες Γραφές, μέσα από τους Αγίους Πατέρες, μέσα από τους Ιερούς Κανόνες, μέσα από την Ιερά Παράδοση και, ξαναλέω, και μέσα από τους σύγχρονους Αγίους. Γιατί πολλά πράγματα ενδεχομένως δεν υπήρχαν τότε. Τότε δεν είχανε ας πούμε αυτές τις γνώσεις που έχουνε σήμερα. Για αυτά τα δεδομένα τα ιατρικά. Δεν είχαμε τότε τέτοια θέματα αλλά έχουμε τους σύγχρονους Αγίους που μας δείχνουν τον δρόμο, τι να κάνουμε και σ’ αυτά τα θέματα, τα μοντέρνα ας πούμε, που προκύπτουν, τα ηθικά διλήμματα.

Η υπακοή λοιπόν γίνεται στον Χριστό και όχι σε ανθρώπους. Όταν ο άνθρωπος μας διδάσκει κάτι αντίθετο με τον Χριστό δεν κάνουμε υπακοή. Είναι πολύ απλά τα πράγματα. Ξεκάθαρα.

Θα μου πείτε, πως ξέρουμε τι λέει ο Χριστός, τί λένε οι Άγιοι, τί λέει η Παράδοση; Ε αυτό οφείλουμε να το ξέρουμε. Πρέπει να το ψάξουμε να το βρούμε. Να το μάθουμε και όχι να εμπιστευόμαστε έτσι αβασάνιστα και να λέμε ελαφρά τη συνειδήση, «εγώ κάνω υπακοή στον πνευματικό μου».

Ναι. Ο πνευματικός σου σε ποιόν κάνει υπακοή; Κάνει στον Χριστό; Μήπως δεν κάνει στον Χριστό; Εκεί είναι το πρόβλημα. Καταλάβατε;

πηγή

 

ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ Η ΕΥΚΟΣΜΙΑ...

 

Έλεγαν μερικοί για τον αββά Αντώνιο, ότι τον φώτιζε σε όλα το Άγιο Πνεύμα, αλλά δεν ήθελε να μιλά, εξαιτίας των ανθρώπων. Γιατί και όσα γίνονταν στον κόσμο και όσα έμελλαν να συμβούν, τα γνώριζε.

Είπε ο Αββάς Αντώνιος στον Αββά Ποιμένα: «Να τι είναι το μεγάλο έργο του ανθρώπου: Να αναλαμβάνη, μπροστά στον Θεό, την ευθύνη των σφαλμάτων του και να περιμένη πειρασμούς έως τη στερνή του πνοή ».

Ο ίδιος είπε: « Κανείς δεν μπορεί να εισέλθη στη βασιλεία των ουρανών, χωρίς να δοκιμάση πειρασμούς. Βγάλε από τη μέση τους πειρασμούς και τότε κανείς δεν θα υπάρχη όπου να σώζεται».

Ρώτησε ο Αββάς Παμβώ τον Αββά Αντώνιο: « Τί να κάμω; ». Και του λέγει ο γέρων: « Να μη έχης πεποίθηση στην αρετή σου. Μήτε να μεταμελήσαι για πράγμα όπου πέρασε πια. Και να κυριαρχής στη γλώσσα σου και στην κοιλιά σου ».

Είπε ο Αββάς Αντώνιος: « Είδα όλες τις παγίδες του εχθρού

(ήγουν του διαβόλου ) απλωμένες πάνω στη γη. Και στέναξα και είπα: Ποιός άρα θα τις προσπέραση χωρίς να τον πιάσουν; Και άκουσα φωνή να μου λέγη: Η ταπεινοφροσύνη».

Είπε πάλι: Ο Θεός δεν επιτρέπει τους πειρασμούς σ’ αυτήν εδώ τη γενεά, όπως συνέβαινε στις παλαιές γενεές. Γιατί γνωρίζει ότι οι άνθρωποι, τώρα, είναι αδύνατοι και δεν αντέχουν.

Στον Αββά Αντώνιο, ενώ βρισκόταν στην έρημο, φανερώθηκε το εξής: « Στην πόλη υπάρχει κάποιος όμοιος σου, γιατρός στο επάγγελμα, όπου ό,τι του περισσεύει το δίνει σε όσους έχουν ανάγκη και όλη τη μέρα ψάλλει τον τρισάγιο ύμνο μαζί με τους Αγγέλους ».

Είπε ο Αββάς Αντώνιος : « Έρχεται καιρός όπου οι άνθρωποι θα παραλογίζονται. Και αν δουν κάποιον να μη παραλογίζεται, θα ξεσηκωθούν εναντίον του, λέγοντας : « Συ είσαι παράλογος. Και αυτό θα συμβεί, γιατί δεν θα είναι όμοιος τους ».

Κάποτε ο Αββάς Αντώνιος έλαβε γράμμα του βασιλέως Κωνσταντίνου, όπου τον καλούσε να πάη στην Κωνσταντινούπολη. Σκεπτόταν λοιπόν τί να κάμη. Και λέγει στον Αββά Παύλο, τον μαθητή του: «Τί λες, να πάω ;» Και εκείνος του αποκρίνεται: «Αν πας, θα λέγεσαι Αντώνιος. Αν δεν πας, Αββάς Αντώνιος».

Είπε πάλι:Οι αν­θρω­ποι λέ­γο­νται λο­γι­κοί κα­τα­χρη­στι­κά.Δέν ει­ναι λο­γι­κοί ε­κει­νοι πού ε­μα­θαν τούς λό­γους καί τά βι­βλί­α των αρ­χαί­ων σοφων,αλ­λά ο­σοι ε­χουν λο­γι­κή ψυ­χή καί μπο­ρουν νά δια­κρί­νουν ποιό ει­ναι τό κα­λό καί ποιό ει­ναι τό κα­κό·καί ε­τσι α­πο­φεύ­γουν τά κα­κά καί ψυ­χο­βλα­βή,με­λε­τουν ο­μως σο­βα­ρά τά κα­λά καί ψυ­χω­φε­λή καί τά πράτ­τουν μέ με­γά­λη ευ­χα­ρι­στί­α πρός τό Θε­ό.Μό­νο αυ­τοί πρέ­πει α­λη­θι­νά νά λέ­γο­νται λο­γι­κοί αν­θρω­ποι.

Κάποιος που κυνηγούσε στην έρημο άγρια ζώα, είδε τον αββά Αντώνιο να αστειεύεται με τους αδελφούς και σκανδαλίστηκε. Θέλοντας δε ο γέροντας να τον διδάξει ότι είναι ανάγκη πού και πού να συγκαταβαίνει κανείς στους αδελφούς, τού λέγει: «Βάλε μια σαϊτα στο τόξο σου και τέντωσέ το». Το έκαμε εκείνος. Τού λέγει: «Τέντωσέ το πιο πολύ». Και το τέντωσε. Και πάλι τού λέγει: «Ακόμη πιο πολύ». Τού απαντά τότε ο κυνηγός: "Αν το τεντώσω υπερβολικά, θα σπάσει το τόξο».Και ο γέροντας τού λέει: «Έτσι και στο έργο του Θεού. Αν τεντώσουμε υπερβολικά τη συμπεριφορά μας απέναντι στους αδελφούς, θα σπάσουν και αυτοί. Πρέπει λοιπόν πού και πού να συγκαταβαίνουμε στους αδελφούς». Και έφυγε πολύ ωφελημένος από τον γέροντα. Οι δε αδελφοί, στηριγμένοι, έφυγαν και πήγαν στον τόπο τους.

Πήγαν κάποτε μερικοί γέροντες στον αββά Αντώνιο και ήταν ο αββάς Ιωσήφ μαζί του. Και θέλοντας ο γέροντας να τους δοκιμάσει, τους πρόβαλε ένα ρητό της Γραφής και άρχισε, από τους πιο νέους, να τους ρωτά για το νόημά του. Και καθένας απαντούσε κατά τη δύναμή του. Ο δε γέροντας έλεγε στον καθένα: «Δεν το βρήκες». Ύστερα από όλους, λέει στον αββά Ιωσήφ: «Εσύ τί έχεις να πεις πάνω σ' αυτό το ρητό;» Αποκρίνεται εκείνος: «Δεν ξέρω». Λέει λοιπόν ο αββάς Αντώνιος: «Πάντως ο αββάς Ιωσήφ βρήκε τον δρόμο, γιατί είπε, "δεν ξέρω"».

Τρεις από τους πατέρες είχαν τη συνήθεια να πηγαίνουν κάθε χρονιά στον μακάριο Αντώνιο. Και οι μεν δύο τον ρωτούσαν σχετικά με τους λογισμούς και τη σωτηρία της ψυχής. Ο άλλος όμως σιωπούσε πάντα, μη ρωτώντας τίποτε. Μετά λοιπόν από πολύ καιρό, του λέγει ο αββάς Αντώνιος: «Τόσο καιρό έρχεσαι εδώ και τίποτε δεν με ρωτάς». Και εκείνος του αποκρίνεται και του λέγει: «Μου αρκεί μόνο να σε βλέπω, πάτερ».

 

Βελούδινη χορτόσουπα με ξινόμηλα

Μια σούπα θρεπτική και απολαυστική με ξεχωριστή νοστιμιά. Τα άγρια χόρτα αφού μαγειρευτούν με λαχανικά και ξινόμηλα, πολτοποιούνται και σερβίρονται με μια κουταλιά γαλοτύρι.

 

 

 

Μερίδες:5 

Χρόνος προετοιμασίας:20'

Χρόνος μαγειρέματος:30'

Έτοιμο σε:50'

Υλικά

• 500γρ. διάφορα χόρτα άγρια (ζοχοί, σταμναγκάθι, ρόκα, αγριοράδικα)
• 30ml ελαιόλαδο
• 2 πράσα μέτρια (μόνο το λευκό μέρος), σε ροδέλες
• 2 πατάτες μέτριες σε κύβους
• 2 ξινόμηλα καθαρισμένα, σε μέτριους κύβους
• 1½ λίτρο ζωμό κότας
• 1 φλιτζάνι γαλοτύρι
• μπούκοβο γλυκό
• αλάτι, πιπέρι φρεσκοτριμμένο

 

Διαδικασία

Σε μια μεγάλη κατσαρόλα ζεσταίνετε άφθονο αλατισμένο νερό. Όταν κοχλάσει, ρίχνετε τα χόρτα και τα ζεματάτε για 4 - 5 λεπτά.

Τα βγάζετε από την κατσαρόλα με μια πιρούνα και τα στραγγίζετε σε ένα τρυπητό. Μόλις κρυώσουν ελαφρά, τα ψιλοκόβετε και τα αφήνετε κατά μέρος. Πετάτε το νερό της κατσαρόλας και τη σκουπίζετε καλά.

Στην ίδια κατσαρόλα ζεσταίνετε το ελαιόλαδο. Προσθέτετε τα πράσα και τα σοτάρετε για 3 λεπτά σε μέτρια φωτιά. Ρίχνετε τα χόρτα με τις πατάτες και τα ξινόμηλα. Αλατοπιπερώνετε και μαγειρεύετε για 3 λεπτά ακόμη. Προσθέτετε και το ζωμό, δυναμώνετε τη φωτιά και αφήνετε το φαγητό να πάρει μια βράση. Τέλος, χαμηλώνετε τη φωτιά, σκεπάζετε την κατσαρόλα και σιγοβράζετε για ακόμη 20 λεπτά, μέχρι να μαλακώσουν οι πατάτες.

Αποσύρετε την κατσαρόλα από τη φωτιά και περνάτε τη σούπα από το μπλέντερ, σε δόσεις. Για πιο φίνο αποτέλεσμα την περνάτε από λεπτό σουρωτήρι, τη μοιράζετε σε πιάτα και γαρνίρετε κάθε μερίδα με 1 κουτ. σούπας γαλοτύρι. Πασπαλίζετε με το μπούκοβο και σερβίρετε.

Δημήτρης Σκαρμούτσος

Παραδομένοι στην Αγάπη του Θεού

Ο John είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων και έχει εμπνεύσει χιλιάδες ανθρώπους στην πνευματική τους πορεία. Στο σχολείο ο John διδάχθηκε τον παραδοσιακό Αγγλικανικό Χριστιανισμό αλλά, στα 26, θέλοντας να είναι κοντύτερα στον Θεό, έμαθε να προσεύχεται εν σιωπή καρδιακά. Εκείνον τον καιρό, αυτού του τύπου η προσευχή δεν ήταν ευρέως γνωστή στη Δύση, οπότε όταν πήγε στη Ρωσία σε ηλικία 53 ετών, ενθουσιάστηκε που την επανανακάλυψε στην Ορθοδοξία. Αν τον ρωτήσει κανείς πώς προσεύχεται τώρα, ίσως να απαντήσει: “Φυσικά”.

 

 Ο Σύνδεσμος Συμβολαιογράφων χαιρετίζει με ανακούφιση την έναρξη των εμβολιασμών της τρίτης ηλικίας...

«Ἡ ἱερή ἀρρώστια»

 

ΜΝΗΣΘΗΤΙ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΕ

 Τῷ σεβαστῷ μοι ἁγίῳ Ἀργολίδος

Υ Π Ο Μ Ν Η Μ Α
ἤγουν
Ἀποσπάσμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Σεβασμιωτάτου  Μητροπολίτου Ἀργολίδος κ. Νεκταρίου

Ἀφιερωμένα :
Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον τοῦ προσφάτως ἑορτασθέντος ὁσίου Πατρός Νικηφόρου τοῦ λεπροῦ.
Εἰς μνήμην ἁγίαν τοῦ γέροντος Χρυσάνθου τοῦ λεπροκόμου.
Εἰς ὑπόμνησιν τῶν ὅσων ὡραίων  συναξαριακῶν διηγήσεων κατέγραψε ὡραιότατα στα βιβλία του ὁ ἅγιος Ἀργολίδος
Εἰς ἐξοστρακισμόν  τῆς ἀμνησίας πού παραμονεύει ἐμᾶς τούς ἐγγίζοντας τά ἑβδομήκοντα!
ΚΑΙ
Εἰς Ἀνάμνησιν παλαιᾶς φιλίας.

Πρωτοπρεσβύτερος
Ἰωάννης Φωτόπουλος

Ἐκ τοῦ βιβλίου τοῦ Σεβ. Ἀργολίδος «Ἡ ἱερή ἀρρώστια» Ὅσιος Νικηφόρος ὁ λεπρός.

Σελ. 18-19: Ἀναφορά στόν Ἅγιο Βασίλειο γιά τήν περιποίηση τῶν λεπρῶν.

«Ο άγιος Βασίλειος κατείχε εξαιρετική μόρφωση και μεταξύ των άλλων είχε σπουδάσει ιατρική. Όταν δημιούργησε την περίφημη πολιτεία της αγάπης, τη γνωστή «Βασιλειάδα», ανέλαβε και αυτός έναν τομέα. Βρήκε την ευκαιρία να ασκήσει την ιατρική. Διάλεξε, λοιπόν, τη χειρότερη και πιο επικίνδυνη ειδίκευση: Την περίθαλψη και θεραπεία των λεπρών. Συγκέντρωσε τους λεπρούς που, και στην εποχή του, από τον φόβο της μόλυνσης ήταν εξόριστοι από την πόλη, και τους έβαλε σε ειδικό κτήριο. Αυτούς, λοιπόν, τους απόβλητους και «επικίνδυνους» ασθενείς ανέλαβε να τους περιποιείται ο ίδιος.

Έπλενε και καθάριζε τις πληγές των λεπρών. Ασπαζόταν τα πληγωμένα και παραμορφωμένα πόδια τους, γιατί στα πρόσωπά τους έβλεπε την εικόνα του Θεού. Είναι πράγματι ασύλληπτο. Ένας επίσκοπος-γιατρός χωρίς γάντια, χωρίς μάσκες, χωρίς αντισηπτικά, να περιποιείται τους μολυσματικούς ασθενείς και να ασπάζεται τις πληγές τους»!

Σελ. 20-21: Οἱ παρακάτω διηγήσεις ἀφοροῦν τούς λεπρούς τῆς Σπιναλόγκας.

«Στη δεκαετία τοϋ 1940 συνέβη κι ένα συγκινητικό περιστατικό, που δεν είναι ευρέως γνωστό. Κάποια μέρα εμφανίστηκε ένας ιερομόναχος που καταγόταν από την Ιεράπετρα, ο π. Χρύσανθος και τόλμησε να επισκεφθεί το νησί, με σκοπό να λειτουργήσει στο εκεί παρεκκλήσιο του Αγίου Παντελεήμονα που ρήμαζε. Στην πρώτη του λειτουργία δεν πάτησε κανείς. Οι λεπροί άκουγαν πεισμωμένοι από τα κελλιά τους τις ψαλμωδίες. Κάθε τόσο ακούγονταν βογγητά πόνου, βλαστήμιες και κατάρες. 0 π. Χρύσανθος δεν απογοητεύτηκε. Ξαναπήγε στο νησί — κάτι που συγκίνησε τους λεπρούς. Πριν αρχίσει τη Λειτουργία, ήρθε ένας λεπρός και του είπε:

- Παπά, θα κάτσω στην Λειτουργία σου, μ’ έναν όρο όμως. Στο τέλος θα με κοινωνήσεις. Κι αν ο Θεός σου είναι παντοδύναμος θα σε φυλάξει. Θα κάνεις μετά την κατάλυση και δεν θα φοβηθείς μήπως κολλήσεις τη λέπρα μου.

Ο π. Χρύσανθος συμφώνησε. Το άκουσαν οι λεπροί και ξαφνιάστηκαν. Μερικοί πήγαν στο παρεκκλήσι κι από ένα μικρό χάλασμα είχαν κάποια θέα προς το ιερό. Τέλειωσε η Λειτουργία και οι λεπροί παρακολουθούσαν να δουν τι θα κάνει ο ιερέας. Ο π. Χρύσανθος δακρυσμένος και γονατιστός, με πολλή ευλάβεια, έκανε στην Ιερή Πρόθεση την κατάλυση. Τους αποχαιρέτησε και γύρισε στην Κρήτη.

Πέρασε ένας μήνας. Οι λεπροί τον περίμεναν. Ήταν σίγουροι ότι αυτή τη φορά θα έλθει ως ασθενής και όχι ως ιερέας. Αλίμονο όμως αν ο Χριστός κολλούσε μικρόβια...! Ο π. Χρύσανθος γύρισε υγιέστατος. Πήγε στο παρεκκλήσι και άρχισε να χτυπάει την καμπάνα. Οι λεπροί μαζεύτηκαν στην εκκλησία. Κοινώνησαν οι περισσότεροι, αλλά κρυφοκοίταζαν να δουν τι θα κάνει ο ιερέας: θα καταλύσει ή θα ρίξει στο χωνευτήρι κρυφά τη θεία κοινωνία; Με τον καιρό πείστηκαν. Το «θαύμα της Σπιναλόγκα» συνέβαινε ξανά και ξανά. 0 π. Χρύσανθος έμεινε κοντά στους λεπρούς τουλάχιστον δέκα χρόνια. Έγινε ο μόνιμος ιερέας της Σπιναλόγκα. Οι λεπροί αναστήλωσαν το εγκαταλελειμμένο παρεκκλήσι και μαζί αναστήλωσαν την ραγισμένη πίστη τους.

 Σελ. 24-25: Κάποιος πρώην λεπρός διηγεῖται την ἐμπειρία του ἀπό την γνωριμία του με τον γέροντα Χρύσανθο

«Κάποια μέρα καθόμασταν μερικοί άντρες στην αυλή του καφενείου μας, που ήταν κοντά στην πύλη. Τότε πιο πέρα φάνηκε ένας ιερέας. Καταλάβαμε όλοι μας ότι ήρθε στο νησί για να λειτουργήσει. Μόλις μας είδε ήρθε κοντά μας. Μας καλημέρισε με εγκαρδιότητα. Όλοι μας όρθιοι και με ελαφρά υπόκλιση τον καλωσορίσαμε. Κανένας μας όμως δεν έτεινε το χέρι του, για να τον χαιρετήσει. Ο λεπρός δεν πρέπει να χαιρετά με χειραψία. Κι αυτό, για να μη μεταδώσει την καταραμένη του αρρώστια. Τότε εκείνος μας χαιρέτησε όλους με χειραψία! Μας είπε απλά ότι θα μείνει κοντά μας, για να μας βοηθάει στην εκπλήρωση των χριστιανικών μας καθηκόντων. Η συγκίνησή μας ήταν μεγάλη.

Την άλλη μέρα -πήγαμε στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα. Παρακολουθήσαμε όλοι, άντρες, γυναίκες και παιδιά, με κατάνυξη τη Θεία Λειτουργία, που τελούσε με δωρική απλότητα και απροσμέτρητη ευσέβεια. Την Κυριακή αυτή δεν μεταλάβαμε. Δεν είχαμε ενημερωθεί έγκαιρα για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας και δεν είχαμε νηστέψει. Στο τέλος της Λειτουργίας πήραμε από το χέρι του αντίδωρο. Και παίρνοντας το αντίδωρο του φιλούσαμε όλοι το χέρι! Ήταν κάτι που το επιδίωξε ο ίδιος. Καθώς έδινε το αντίδωρο, πλησίαζε το χέρι του στο στόμα μας. Όλων μας τα μάτια βούρκωσαν από συγκίνηση. Πριν έρθει εκείνος, το αντίδωρο το παίρναμε από ένα καλαμόπλεχτο πανέρι που τοποθετούσε ο νεωκόρος στο παγκάρι.

Την επόμενη Κυριακή πήγαμε σχεδόν όλοι στην εκκλησία. Η εκκλησία ήταν κατάμεστη, το ίδιο και το προαύλιό της. Τη μέρα αυτή μεταλάβαμε όλοι. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας είδαμε τον ιερέα μας να καταλύει ό,τι είχε απομείνει στο Άγιο Ποτήριο από τη μετάληψή μας! Ανοίξαμε όλοι τα μάτια μας από έκπληξη. Νομίζαμε ότι ονειρευόμαστε. Χοντρά και καυτά δάκρυα ανάβρυσαν από τα μάτια μας. Ο προηγούμενος ιερέας ό,τι απέμενε από τη μετάληψή μας -ασφαλώς κατά θεία οικονομία- το έχυνε στο χωνευτήρι».

Εστία Πατερικών Μελετών

 

Διεθνείς αντιδράσεις για τη λογοκρισία στα ΜΚΔ... το "sputniknews.gr" με άρθρο γνωστού ένθερμου θιασώτη της λογοκρισίας & φίμωσης...

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Τι τρομερή εποχή...

αυτή όπου ηλίθιοι κυβερνούν τυφλούς»

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, "Βασιλιάς Ληρ" (1609)

Ξεκίνησαν διεθνώς θεσμικές διεργασίες για την αντιμετώπιση της φίμωσης που πραγματοποιούν οι πολυεθνικές των μέσων κοινωνικών δικτύων και την επιλογή τους ν' αποφασίζουν τι πρέπει να λέγεται και τι όχι.

Ο Πρόεδρος Πούτιν υπέγραψε έναν νόμο που δεν επιτρέπει στα κοινωνικά δίκτυα, όπως το Twitter, το Facebook, το YouTube, να μπλοκάρουν, λογοκρίνουν, φιμώσουν, ή αντιμετωπίσουν με... διακρίσεις Ρώσους πολίτες.

Ο νόμος προβλέπει τη δυνατότητα αποκλεισμού των δικτύων που θίγουν Ρώσους πολίτες κι επιβολή κυρώσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης!

O υπουργός Δικαιοσύνης της Πολωνίας, Zbigniew Ziobro, ανακοίνωσε νομοσχέδιο για την ελευθερία του λόγου στο διαδίκτυο. Ο στόχος του νομοσχεδίου είναι η προστασία των δικαιωμάτων των χρηστών του Διαδικτύου, χωρίς να επιτρέπεται στις διαδικτυακές πλατφόρμες να αφαιρούν αυθαίρετα δημοσιεύσεις. Σύμφωνα με τις διατάξεις του νομοσχεδίου, οι υπηρεσίες κοινωνικών μέσων δεν θα επιτρέπεται να αφαιρούν περιεχόμενο ή να αποκλείουν λογαριασμούς, εάν το περιεχόμενο σε αυτές δεν παραβιάζει την πολωνική νομοθεσία. Σε εταιρίες μέσων κοινωνικής δικτύωσης θα επιβληθεί πρόστιμο τεράστια ποσά για κάθε θέση που καταργούν, κάτι που δεν παραβιάζει τον πολωνικό νόμο.

Στο μεταξύ το Twitter μπλόκαρε τον λογαριασμό του ρωσικού εμβολίου Sputnik-V.

Συνεχής η φίμωση υπουργών του Τραμπ, αριστερών και κομμουνιστών στην Ευρώπη.

Στην Ελλάδα, με πλήρη στήριξη του πολιτικού συστήματος και της λεγόμενης "δικαιοσύνης", το ρόλο του "εθνικού λογοκριτή" έχει αναλάβει ένας νεοφασιστικός μηχανισμός με την επωνυμία "Ellinika Ηoaxes" και κανένας από τους θεσμικούς παράγοντες δεν "ανησυχεί". Μια ιδιωτική εταιρία (άραγε πληρώνει φόρους, ή έχει καθεστώς ΜΚΟ;) είναι υπεράνω νόμων και Ελληνικού Συντάγματος και απέναντί της στέκονται προσοχή κυβερνήσεις, πολιτικοί, δικαστές, χωρίς να υπερασπίζονται το Συνταγματικό Δικαίωμα της ελέυθερης διακίνησης ιδεών.

Να όμως που έχουμε κι αρθρογράφους, γνωστούς για το πάθος τους υπέρ της λογοκρισίας και φίμωσης, που αρθρογραφούν:

Κάποιος "αριστερός" δημοσιογράφος αρθρογραφεί στο "sputniknews.gr" σε μια προσπάθεια να απαλύνει την απόλυτη ξεφτίλα της ιμπεριαλιστικής "αριστεράς" των τραπεζιτών, τραβεστί "αντιφασίστες".

Χωρίς να ντρέπεται, είναι ο ίδιος που πριν λίγες ημέρες καλούσε τις πολυεθνικές των μέσων κοινωνικής δικτύωσης να προχωρήσουν σε λογοκρισίες-φιμώσεις.

Έτσι, τώρα, ο ίδιος που επικαλούνταν τη "δημοκρατική φίμωση", ο κύριος Άρης Χατζηστεφάνου, μεταξύ ασυναρτησιών και και με σοφιστείες, ώστε να κρύψει το ρόλο του, μας δίνει το στίγμα:

«Το βασικό ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν συμφωνούμε με το μπλοκάρισμα του Τραμπ από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (ίσως θα έπρεπε να έχει απομακρυνθεί εδώ και χρόνια) αλλά σε ποιον θα αναθέσουμε αυτή την αρμοδιότητα...», Άρης Χατζηστεφάνου, στο "sputniknews.gr".

«Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει»... λέει ο θυμόσοφος λαός μας... 

Για να κατανοήσουμε το "συμπέρασμα" των ακατάσχετων ασυναρτησιών του κυρίου Χατζηστεφάνου στο "sputniknews.gr" -επί τούτου κι επιτηδευμένες ασυναρτησίες-, ώστε να περάσει το "μήνυμα" της αναζήτησης "σωστού-δίκαιου λογοκριτή", του "καλού χωροφύλακα-λογοκριτή" του διαδικτύου -πάλι καλά που δεν αυτοπροτάθηκε από τώρα για αυτό το ρόλο, ή ν' αντικαταστήσει το γνωστό πρακτορείο "Ellinika Ηoaxes"-, ώστε ως κοινοί θνητοί χωρίς "αγωνιστικές" περγαμηνές να δούμε χωρίς δυσκολία τι σημαίνει "ιμπεριαλιστική αριστερά" και πως σήμερα είναι το μεγαλύτερο όπλο του υπερεθνικού κεφαλαίου, θα ήταν χρήσιμο να δούμε τον κύριο Άρη Χατζηστεφάνου, εισηγητή σε μια εκδήλωση για τη μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική επίθεση στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία, την επιχείρηση "αραβική άνοιξη made in USA"... εναντίον της Συρίας των Σελευκιδών του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Θυμίζουμε, για να γίνουν κατανοητά στον αναγνώστη τα συμπεράσματα του "αριστερού" δημοσιογράφου Χατζηστεφάνου, πως στη νόμιμη και δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της πολυκομματικής Συρίας, συμμετείχαν και συμμετέχουν και σήμερα τα δύο (2) Κομμουνιστικά Κόμματα της Συρίας (το πρώτο και μεγαλύτερο, αδελφό κόμμα του δικού μας ΚΚΕ κι ένα μικρότερο, αποτέλεσμα διάσπασης την περίοδο της περίφημης περεστρόικα, όπως και το σοσιαλιστικό κόμμα, με κοινοβουλευτική αντιπολίτευση τις δυνάμεις της δεξιάς και του νεοφιλελευθερισμού).

Στο βίντεο που ακολουθεί, μιλάει ο ίδιος ο κύριος Χατζηστεφάνου και μεταξύ των επίσης ακατάσχετων ασυναρτησιών (μάλλον είναι νόμος κι όχι κανόνας να περνάς τις θέσεις των ιμπεριαλιστών με αοριστίες που έχουν "αριστερό" περιτύλιγμα), ξεκινάει την εισήγησή του ευχαριστώντας την οργάνωση που τον προσκάλεσε, εκθειάζοντας την γιατί "αναζητά το πολιτικό βάθος της εξέλιξης που καλείται να διαχειριστεί... και μπορεί να δώσει πολύ περισσότερα από ότι μπορούμε να φανταστούμε".

Ποια είναι η οργάνωση;

Η "Διεθνής Αμνηστία"... Στέιτ Ντιπάρτμεντ-Deep State. Η οργάνωση που και σήμερα έχει στο στόχαστρο της, για λογαριασμό των ιμπεριαλιστών, τη σοσιαλιστική Κούβα, τη Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας, τη Βολιβία, τη Νικαράγουα, το Ιράν, τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας, τους λαούς του κόσμου που παλεύουν για Εθνική Ανεξαρτησία και φυσικά τη Ρωσία και την Κίνα...

Ας δούμε τα στοχευμένα μηνύματα που στέλνει, μεταξύ μπουρδολογία κι "αντιαμερικανισμού" ο "αριστερός δημοσιογράφος αναλυτής":

«[...] Ξεκίνησε ως μια γνήσια λαϊκή εξέγερση σε ένα αιμοσταγές καθεστώς... Το δικτατορικό καθεστώς του Άσαντ... Γνωρίζουμε πιο βαρύ οπλισμό που φθάνει στο καθεστώς από τη Ρωσία... ο συριακός λαός είπε όχι σε ένα καθεστώς (δηλαδή την κυβέρνηση Άσαντ, μας λέει ο "αριστερός" δημοσιογράφος-αναλυτής)... Η "αραβική άνοιξη", η οποία τόσο ενόχλησε τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ήταν ένα 1848, ήταν μία σειρά επαναστάσεων εκείνων των εποχών που σάρωναν την Ευρώπη (γέλιο προκαλεί πως οι ΗΠΑ θέλουν τον Άσαντ, που εξόπλιζαν στήριζαν...)... Το Ισραήλ δυσφορούσε μ' αυτή την πολιτική των ΗΠΑ... δηλαδή το άνοιγμα σε αντιδραστικά στοιχεία του πολιτικού Ισλάμ... (με τη διαπίστωση για το Ισραήλ... ο "αριστερός" δημοσιογράφος-αναλυτής μας έδειξε την "ταυτότητά" του)... [...]

 

 

* Οφειλόμενη και "πληρωμένη" απάντηση στον αναδυόμενο φέρελπι διεθνιστή "αριστερό ακτιβιστή-αναλυτή":

1. Σ' αυτό τον τόπο δεν έχουν όλοι κι όλες μνήμη χρυσόψαρου... κι υπάρχουν ακόμη κάποιοι που δεν προσδοκούν καριέρες και ρόλους, συνεπώς δεν ξεπλένουν κανέναν... κι ελεύθερα μπορούν και μιλούν...

2. Δεν "ακουμπάει" όλους κι όλες σ' αυτό τον τόπο η ώθηση κι ο φερετζές, που προσδίδουν δίνουν συγκεκριμένες δυνάμεις σε "αριστερούς ακτιβιστές" και δεν τσιμπάνε...

3. Αυτοί κι αυτές που δεν πήραν μέρος στη σφαγή στον "στόλο της ελευθερίας", την κοινή επιχείρηση της Μοσάντ-ΜΙΤ και ΣΙΑ, η οποία "νομιμοποίησε" θεσμικά μέσω του ΟΗΕ την οριστική απώλεια θαλάσσιας επικράτειας, χωρικών υδάτων της μαρτυρικής Γάζας, όταν έδινε πλέον δικαίωμα στο σιωνιστικό-ναζιστικό καθεστώς να "υπερασπιστεί την ασφάλεια του στη θάλασσα της Παλαιστίνης (Γάζας)"... δεν τσιμπάνε...

Ο Κομαντάντε του 3ου Τάγματος Εθελοντών, εξήγησε και διηγήθηκε την ιστορία της κόκκινης σημαίας στην Παλμύρα:

«Αυτή η σημαία, στη διάρκεια της επιχείρησης απελευθέρωσης της Παλμύρας, την μετέφερε ένας κληρωτός Σύρος στρατιώτης, που έπεσε κι έγινε μάρτυρας της απελευθέρωσης.

Αυτή η ιστορία κρύβεται πίσω από αυτή τη σημαία. Εμείς θελήσαμε να τιμήσουμε αυτό το γεγονός, για να μείνει στην ιστορία και για να εκφράσουμε την ενότητα των ελεύθερων ανθρώπων στον αγώνα και τη σύγκρουση εναντίον της τρομοκρατίας, που σήμερα αντιπροσωπεύει τη συνέχεια του φασισμού και του ναζισμού, αλλά κι όλων των μη ανθρωπιστικών κινημάτων που στη διάρκεια της ιστορίας δοκίμασαν να καταστρέψουν τον πολιτισμό και να εξαφανίσουν την ανθρωπότητα.

Έτσι, αυτή η σημαία είναι ένα σύμβολο της προσπάθειας και του αγώνα εναντίον της τρομοκρατίας, είναι ένα σύμβολο της ενότητας του Συριακού αίματος.»

4. Για το "αιμοσταγές καθεστώς Άσαντ" μιλάει ο Συριακός λαός, οι 400.000 Μάρτυρες Λευτεριάς κι Ανεξαρτησίας, αλλά κι Κομμουνιστές της Συρίας! Μιλούν τα Ενικοαπελευθερωτικά Κινήματα, η Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας, η σοσιαλιστική Κούβα, η Ιρανική Επανάσταση, η Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας, η Λευκορωσία του Alexander Lukashenko... Αυτοί δεν έχουν ανάγκη κανέναν "τραβεστί αριστερό" ακτιβιστή για να τους δώσει μαθήματα "αριστερής" ανάλυσης για το πως με την "αραβική άνοιξη made in USA" ο λαός έκανε λαϊκή εξέγερση εναντίον του αιμοσταγούς καθεστώτος Άσαντ...ΑΠΟ ΤΟ "PRESS-GR"

Κύριε Χατζηστεφάνου... Στην υπεράσπιση της "αραβικής άνοιξης made in USA"... απουσιάζει ο δράκος! Ο λαός της Συρίας υπερασπίστηκε χαρακώματα Πολιτισμού κι Ανθρωπισμού, το Στάλινγκραντ του 21ου αιώνα κι οι ιμπεριαλιστές, μαζί με τους "αριστερούς" των τραπεζιτών είναι το ίδιο ένοχοι και καταδικασμένοι, ηθικά, πολιτικά, επαγγελματικά ως μίσθαρνα όργανα σκοτεινών κέντρων: Υπερασπιζόταν την τέχνη, τον πολιτισμό, τον Άνθρωπο και... τον δολοφόνησαν μισθοφόροι της "πολιτισμένης" δύσης!

Χατζηστεφάνου... στη Συρία των Σελευκιδών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που εσύ, οι σιωνιστές-ναζί, οι "έμποροι" του υπερεθνικού κεφαλαίου... μισείτε: Άντρες και Γυναίκες που πολεμούν, υποφέρουν, πεθαίνουν, πάνω απ' όλα για την Πατρίδα κι όλους τους Ελεύθερους του Κόσμου!

 πηγή

Καταλαβαίνουμε τί κάνει ο Θεός;

Ανοίγοντας τον υπολογιστή μου σήμερα, βρήκα ένα μήνυμα που ειλικρινά με ξάφνιασε. Δεν είναι από φίλο μου στο Fb, αλλά από κάποιον ''λαθροαναγνώστη μου'' ο οποίος έχει μεγάλη θέση σε Αιρετικό Δόγμα. 

Μου γράφει ''Σας διαβάζω. Όταν έκλεισαν οι Εκκλησίες την άνοιξη γράφατε ότι θα καταλήξει σε διωγμό της Θείας Κοινωνίας και ότι καμιά ασθένεια δεν κολλάει από την Θεία Κοινωνία. Γελούσα μαζί σας και περίμενα την διάψευση σας. Σήμερα σχεδόν ένα χρόνο μετά παρατηρώντας τα επιδημιολογικά δεδομένα μετά από μαζικές προσελεύσεις στη Θεία Κοινωνία, ομολογώ ότι έχω μεγάλη άγνοια επί του θέματος και πρέπει να ασχοληθώ πιο σοβαρά με την Ορθόδοξη Θεία Κοινωνία''.

Καταλαβαίνουμε τί κάνει ο Θεός; 

Πολέμιοι της Εκκλησίας και της Θείας Κοινωνίας αναγνωρίζουν και ομολογούν την Άγνοια τους και Ορθόδοξοι Χριστιανοί γίνονται αυτοί Πολέμιοι και με δήθεν επιστημονικές γνώσεις κρύβουν την Αδικαιολόγητη Άγνοια τους, εκθέτοντας δημοσίως τον εαυτό τους για ένα τόσο σοβαρό θέμα.
Τις Εορτές των Χριστουγέννων κοινώνησαν εκατοντάδες χιλιάδες Ορθόδοξοι Χριστιανοί. 

Αν η Θεία Κοινωνία Μολύνει σήμερα θα μιλούσαμε για χιλιάδες κρούσματα και εκατόμβες νεκρών.

 '' Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον''
Όχι ΘΑ ΕΧΕΙ αλλά ΗΔΗ ΕΧΕΙ.

Χρήστος Κλητσινάρης

 

Γιατί ο Χριστός είναι το νεώτερον της κτίσεως και της Ιστορίας;

 

 

Ηρακλής Ρεράκης, ομ. Καθηγητής Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ

Ένας στίχος που έπεται του Κοντακίου των Χριστουγέννων, αναφέρει για τον Χριστό: «Θεός το Τεχθέν, η δε Μήτηρ Παρθένος. Τι μείζον άλλο καινόν είδεν η κτίσις;».

Γιατί ο Χριστός, όμως, είναι το πλέον καινό της κτίσεως και της Ιστορίας;

Πριν από τη Γέννηση του Χριστού, ο θάνατος, ως συνέπεια  της πτώσεως, ήταν υποχρεωτικός για κάθε άνθρωπο και μόνον ελάχιστοι άγιοι και ευσεβείς άνθρωποι, όπως, για παράδειγμα, οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, κατάφεραν να τον υπερβούν.

Μετά τη Ενανθρώπιση του Θεού και Λόγου του Θεού, εξαλείφεται η υποχρεωτικότητα του θανάτου, ως συνέπειας της πτώσεως, διότι ο άνθρωπος, διά των Μυστηρίων του Βαπτίσματος, του Χρίσματος, της Μετάνοιας και της Θείας Ευχαριστίας, ενχριστώνεται και καθίσταται μέλος του σώματος του Χριστού, υιός και κληρονόμος Θεού, εφόσον και ο ίδιος αποδέχεται ελεύθερα αυτήν την υιοθεσία.

Μετά τη Θεία Αποκάλυψη, επομένως, οι συνέπειες της πτώσεως συνεχίζουν να ισχύουν οντολογικά, μόνον για εκείνους, που με επιλογή τους, ζουν, μακράν του Θεού και εντός της πλάνης, της έπαρσης και της κακίας του διαβόλου.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αναφέρει ότι, «ο φιλάνθρωπος Θεός ευδόκησε να ελευθερώσει τα πλάσματα του από την υπερήφανη κακία του διαβόλου. Κατέβηκε από ψηλά, ταπεινώθηκε και πτώχευσε, αναμιγνύοντας την ανθρωπότητα με τη Θεότητα. Υπέδειξε, έτσι, σε όλους την ταπείνωση, ως τον δρόμο που φέρνει προς τα άνω. Οι άνθρωποι μπορούν εύκολα να διορθώσουν τα λάθη τους, αφού αναγνωρίσουν ότι η ταπείνωσή τους είναι ο δρόμος που τους ανεβάζει στον Θεό». Συνεπώς, ο Θεάνθρωπος, με τη θεία Του ενανθρώπηση, «εκούσια γίνεται φτωχός και απογράφεται μαζί με τους δούλους, γιατί θέλει να ξαναδεί τον άνθρωπο πλούσιο».

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, επίσης, θεωρεί τη γέννηση του Χριστού ως «μυστήριο της αναπλάσεως και ανακλήσεώς μας. Ο Χριστός, με τη θεία του Γέννηση, δεν κατασκευάζει πλέον με το χέρι τη φύση μας, αλλά την λαμβάνει ο ίδιος και όχι μόνο την λαμβάνει αλλά και τη ανορθώνει από την πτώση. Ντύνεται με αυτήν, υπερφυσικά, συνδέεται μ' αυτήν αδιαιρέτως και γεννάται από γυναίκα, Θεός μαζί και άνθρωπος, για να αναλάβει την ίδια εκείνη φύση που έπλασε στους προπάτορες, μάλιστα, από παρθένο γυναίκα, για να κάνει νέο τον άνθρωπο». Γι αυτό δεν ήλθε στον κόσμο ούτε «άγγελος ούτε ως άνθρωπος, αλλά ήλθε ο ίδιος ο Κύριος και μας έσωσε, αφού έγινε για μας άνθρωπος και έμεινε αναλλοίωτος Θεός. Διότι η πλήρης ζωή και δεσποτική και αΐδιος, η πάνσοφη και παντοδύναμη φύση ενώνεται μ' εκείνη τη φύση, που από αβουλία απατήθηκε και από ασθένεια υποδουλώθηκε στον πονηρό και από στέρηση θείας ζωής είναι πεταμένη στους μυχούς του Άδη, για να εισφέρει σ' αυτήν σοφία, δύναμη, ελευθερία και αδιάπτωτη ζωή».

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, επίσης, αναφέρει ότι το βαθύτερο νόημα της θείας Ενσαρκώσεως είναι να κάνει την ανθρώπινη σάρκα αθάνατη και άφθαρτη.

Στους ύμνους της λατρευτικής ακολουθίας των Χριστουγέννων, ο Χριστός ονομάζεται «παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός». Η λύτρωση του ανθρώπου, από την αμαρτία και τον θάνατο, γίνεται διά της ενώσεως του θείου με το ανθρώπινο. Αυτό το μείγμα, δεν κατανοείται ούτε επεξηγείται μέσω της λογικής. Γι αυτό θεωρείται «Μυστήριον Μέγα και Παράδοξο». Η φάτνη των αλόγων γίνεται χώρος, όπου ανεκλίθη ο αχώρητος Χριστός ο Θεός».

Όλα όσα συμβαίνουν, κατά τη σάρκωση του Λόγου, ανήκουν στην περιοχή του Μυστηρίου και του Θαύματος, διότι ο Θείος Λόγος γίνεται άνθρωπος, χωρίς να χωριστεί εκ του Πατρός. Όλα γίνονται, «υπέρ λόγον και έννοιαν», για την απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δεσμά του διαβόλου και του θανάτου.

Η ορθόδοξη Εκκλησία, βλέπει ενώπιόν της και υμνεί το Θαύμα της νέας ζωής, που φέρνει ο Χριστός στον κόσμο και το μόνο που επιλέγει να κάνει είναι να εκφράζει τη συλλογική πίστη και δοξολογία στον Θεό για το δώρο της Θείας Ενανθρωπήσεως, μέσα από τους γεμάτους δοξολογίες ύμνους  προς τον Τριαδικό Θεό. Ολόκληρη η Ορθόδοξη Θεολογία συμπυκνώνεται και εκφράζεται μέσα σε αυτούς τους εκκλησιαστικούς ύμνους, προκειμένου να δοξασθεί το ανέκφραστο και υπέρλογο Μυστήριο:

 Ο Θεός κατέρχεται από τον Ουρανό, φτωχαίνει, πραγματοποιώντας το θαύμα της θείας συγκαταβάσεως  και το μόνο που ζητά από την ανθρωπότητα είναι να προσφέρει ελεύθερα τη δική της συγκατάθεση, το δικό της σπήλαιον, όπως αναφέρει ο ύμνος: «Η παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει και η γη το σπήλαιον τω απροσίτω προσάγει».

Το ενδιαφέρον του Θεού ήταν και είναι πάντοτε στραμμένο στη σωτηρία του ανθρώπου. Το χέρι Του ήταν και είναι πάντοτε απλωμένο προς τον πεπτωκότα άνθρωπο, ζητώντας από αυτόν, να το πιάσει για να υψωθεί και να ανέβει πάλι στη θέση που του ετοίμασε να λάβει, ως κατ’ εικόνα και καθ ομοίωσιν δημιούργημά Του. Επειδή ο άνθρωπος αδυνατεί να κάνει αυτήν την κίνηση, αποστέλλει τον ίδιο τον Υιό Του, που ενώ παραμένει Θεός, γίνεται άνθρωπος, για να τον βοηθήσει να απελευθερωθεί από τα δεσμά του αρχέκακου διαβόλου, να δεχθεί την υιοθεσία Του από τον Χριστό και να ανέβει μαζί Του στον Θεό και Πατέρα.

Όλα είναι παράδοξα και όλα μετατρέπονται σε δοξολογία, σύμφωνα με τους ύμνους των αγίων ημερών: «Η Παρθένος τίκτει και η μήτρα της παραμένει άφθορος. Ο χρόνιος δεσμός της καταδίκης του Αδάμ λύεται και ο όφις καταργείται. Η Βηθλεέμ έχει ανοίξει την Εδέμ, τον Παράδεισο. Η ισχύς του διαβόλου και του θανάτου έχει πλέον λήξει», διότι μας επισκέπτεται «εξ ύψους ο Σωτήρ ημών και οι εν σκότει και σκιά εύρομεν την αλήθειαν».

Ο Απ. Παύλος, ερμηνεύοντας αυτό το νέο κεφάλαιο, που ανοίγει για τον άνθρωπο η Θεία αγάπη διά της ενανθρωπήσεως του Υιού του Θεού, αναφέρει ότι ο Θεός, «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν τον Υιόν Αυτού, γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση, ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν» (Γαλ. 4, 4-5). Σε τροπάριο του Εσπερινού της εορτής της Συνάξεως της Υπεραγίας Θεοτόκου (26 Δεκεμβρίου) αναφέρεται: «Πώς εξείπω το μέγα μυστήριον; Ο άσαρκος σαρκούται, ο Λόγος παχύνεται, ο αόρατος οράται, ο αναφής ψηλαφάται και ο άναρχος άρχεται. Ο Υιός του Θεού, Υιός ανθρώπου γίνεται».

Ο αιώνιος και άκτιστος Θεός  γεννάται εκ Παρθένου, για τη σωτηρία του ανθρώπου. Γίνεται «ό ουκ ήν» (αυτό που δεν ήταν) και εισέρχεται, ως αληθινός άνθρωπος, εντός της Ιστορίας, παραμένων, όμως, ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού για να χαρίσει στον άνθρωπο τη νέα, χωρίς θάνατο ζωή, που είχε, ως προοπτική, στον Παράδεισο. στο πλαίσιο της ένθεης ζωής κοντά στον Πατέρα και Δημιουργό του.

Ο αχώρητος «χωρείται εν γαστρί», ο άπειρος δέχεται με ταπείνωση να περιοριστεί εντός της ανθρώπινης φύσεως, που παίρνει από την Θεοτόκο. Από αόρατος και ασύλληπτος, συγκαταβαίνοντας, γίνεται ορατός και προσιτός, με μοναδικό σκοπό να ενώσει τη δική του θεία φύση, με την ανθρώπινη, που προσλαμβάνει για να την ανεβάσει στους κόλπους του Πατρός.

Με την αναίρεση, την ακύρωση και την υπέρβαση της Πτώσεως, ο Θεάνθρωπος πραγματοποιεί αυτό που αδυνατούσε, ο άνθρωπος να πράξει, όντας μακράν του Θεού, δηλαδή την αποκατάσταση της σχέσεως και της κοινωνίας του μαζί Του.

Με τη σάρκωσή του, ενώνει, στο θεανθρώπινο Πρόσωπό Του, τη Θεία με την ανθρώπινη φύση, έτσι ώστε, αυτό που συμβαίνει έκτοτε στον Θεάνθρωπο, να έχει επίδραση και στον κάθε άνθρωπο, ανάλογα με την πίστη και τη δεκτικότητα που διαθέτει.

Για να βοηθηθεί ο άνθρωπος να οικειοποιηθεί τα νέα άνωθεν ερχόμενα αγαθά της Θείας Ελεύσεως, ο Χριστός προσφέρει την οδό, την αλήθεια και τη ζωή Του αλλά και όλα τα βοηθητικά μέσα της Εκκλησίας Του, (Μυστήρια), μέσω των οποίων μπολιαζόμαστε, χαρισματικά, με τον Χριστό και το Άγιο Πνεύμα και γινόμαστε μέλη του Χριστού, σε μια σχέση Αμπέλου, που είναι ο ίδιος, και κλημάτων που είναι οι πιστοί, όπως ο ίδιος διδάσκει.

Έτσι, όταν ο Χριστός σταυρώνεται, ενταφιάζεται, αναστήνεται και αναλαμβάνεται στους ουρανούς, συμπορευόμαστε μαζί Του, ως μέλη του Αγίου Σώματός Του,  όπως σημειώνει ο Απόστολος Παύλος,: «Χριστώ συνεσταύρομαι. Ζω δε ουκ έτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2, 20)..

 Όταν, επίσης, στο διαρκώς επαναλαμβανόμενο στην Εκκλησία Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας, κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα Του, γινόμαστε σύναιμοι και σύσσωμοι του Χριστού, ανανεώνοντας έτσι τη θέλησή μας να  είμαστε μέλη Του, να μετέχουμε στην Αγία ζωή του, ως υιοί και κληρονόμοι της Αγίας Βασιλείας Του.

Ο Χριστός, λοιπόν έρχεται, ως το Νέον Παιδίον και γεννάται στο είναι μας, παρέχοντας μια νέα ζωή στον άνθρωπο, διότι, μέσα από τη γέννηση αυτή, συμβαίνει μυστηριακά στην ύπαρξή μας μια αναγέννηση, μια οντολογική αλλοίωση που μας παρέχει νέους στόχους και νέες προοπτικές θείας και αιωνίου ζωής.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, θεωρεί ότι η έλευση του Θεού στον κόσμο, διά της Θείας Ενσαρκώσεως, έχει ως στόχο την επιστροφή μας στον Θεό και γι αυτό την ονομάζει «επιδημίαν Θεού προς ανθρώπους, ίνα προς Θεόν ενδημήσωμεν».

Η οντολογική λύπη και ο στεναγμός, που κυριαρχούσε στη ζωή του μεταπτωτικού ανθρώπου, αφού ζούσε μια ζωή χωρίς νόημα, χωρίς προοπτική και χωρίς ελπίδα λύτρωσης από τον θάνατο, σταματά με την έλευση του Χριστού και μετατρέπεται σε οντολογική χαρά.

 Ο Χριστός, έρχεται και φέρνει αυτό που έλειπε από την ανθρώπινη ύπαρξη, δηλαδή την Καινή ζωή, τη ζωή της Αναστάσεως, τη ζωή χωρίς την καταδίκη του θανάτου, τη χαρά τη μένουσα, ό, τι πιο καινό δόθηκε ποτέ στους ανθρώπους.

Είναι η Χαρά για τον ερχομό του Σωτήρα του κόσμου, η χαρά του νέου, που έρχεται αδιαλείπτως, για να καλύψει τα κενά της θλίψης και της οδύνης του κόσμου και του ανθρώπου.

Είναι η χαρά, που, διά των ποιμένων της Βηθλεέμ, αναγγέλλεται συνεχώς, εδώ και 20 αιώνες, από τον Άγγελο προς την πιστεύουσα ανθρωπότητα: «Ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαώ, ότι ετέχθη υμίν σήμερον Σωτήρ, ός εστι Χριστός Κύριος» (Λουκ. 2, 10-11).

"Απολύμανση" του Ιερού Ναού μετά από την εξόδιο Ακολουθία όπως σε ένα καφενείο ή σε ένα μπαρ;;

 

Θλίψη...

 Δεν αποκλείεται ο καθένας από μας, για να σταθεί στην πίστη, να πρέπει να είναι έτοιμος να αντισταθεί σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Ας είναι αυτοί δισεκατομμύρια· ας μας θεωρούν μωρούς όλοι οι διανοούμενοι και οι αμαθείς. Η απάντησή μας θα είναι μία: «Όσο μικρός και ασήμαντος και αν είμαι, ωστόσο εν Χριστώ, εγώ είμαι σωστός και όχι εσείς που είστε μακριά από τον Χριστό».

Δεν πρέπει να φοβόμαστε την πρόσκαιρη απομάκρυνση των ανθρώπων από την Εκκλησία. Το παράδειγμα του Χριστού, που εγκαταλείφθηκε εντελώς μόνος κατά την ημέρα του Γολγοθά Του, ας μας ενισχύει να βαδίσουμε στα ίχνη Του.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Το μυστήριο της Χριστιανικής ζωής» – Αρχιμανδρίτου Ζαχαρία Σαχάρωφ, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 2011

Κατηγορήθηκε πως πέθανε από Κόβιντ!

Χιλιάδες στην κηδεία του τον αγκάλιασαν και τον φίλησαν προς απογοήτευση των πληρωμένων από τα κράτη δημοσιο-κάρφων....ακόμα ψάχνουν τα κρούσματα του παραλίγο κοβιντόπληκτου Μητροπολίτου Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας Αμφιλοχίου.

 

 

 

Ήταν ο άνθρωπος της παρέας. Πειράγματα, αισχρόλογα, αστεϊσμοί και άλλα πολλά ήταν στον ημερήσιο κατάλογο των κατορθωμάτων του. Τα χρόνια περνούσαν και ποτέ του δεν συνδέθηκε με κάποιους ανθρώπους…ποτέ του δεν εμπιστεύτηκε κανέναν. Όλοι τον θέλανε για την παρέα αλλά μέχρις εκεί. Αλλά και ο ίδιος κανέναν δεν έπαιρνε στα σοβαρά, κανέναν δεν αισθανόταν δικό του άνθρωπο, φίλο του, οικείο του.

Κάπου στα 30 του, γνώρισε μία κοπέλα. Την γνώρισε μέσα από μια τυχαία παρέα, διαμέσου γνωστών αγνώστων. Η κοπέλα αυτή είχε κάτι το διαφορετικό, κάτι το «περίεργο». Του κίνησε το ενδιαφέρον. Όταν τύχαινε στην παρέα να βρίσκεται και εκείνη (σπάνια), αυτός σταματούσε τις ανοησίες, σταματούσε τις αισχρότητες τις οποίες οι υπόλοιποι τον ωθούσαν να πράξει για χάριν της παρέας και του κεφιού.

Μετά από μερικούς μήνες πήρε το θάρρος και την ζήτησε να βγούνε έξω. Εκείνη δέχτηκε, προσφέροντάς του μία ευχάριστη έκπληξη. Δεν περίμενε να βγεί μαζί του ραντεβού...

Από το πρώτο ραντεβού κατάλαβε ότι είχε να κάνει με μία κοπέλα που πίστευε βαθιά στον Θεό. Απ΄την άλλη αυτός στο στόμα του έπιανε κάτι το "εκκλησιαστικό" μόνο για να το κοροϊδέψει και να το κατακρίνει.

Τα λόγια της κοπέλας είχαν μία γλυκύτητα. Μιλούσε και νόμιζες ότι σε μιλούσε μια μελωδία. Τα ραντεβού έφευγαν το ένα μετά το άλλο…η κοπέλα πάντα χαμογελαστή και πρόσχαρη, εκείνος ανήσυχος και προβληματισμένος. Του μιλούσε για τον Θεό, του μιλούσε για την ζωή μέσα στην Εκκλησία, του μιλούσε για την γνήσια και ανιδιοτελή αγάπη. Εκείνος αναπαυόταν μόνο στην σιγουριά των ματιών της.

Ποτέ δεν άγγιξε εκείνη την κοπέλα, μέχρις ότου στο τελευταίο τους ραντεβού του είπε: «Θα ήθελα να προσευχηθείς για εμένα…την άλλη εβδομάδα θα κάνω μία πολύ σοβαρή εγχείρηση στην καρδιά…». Τα λόγια της πάγωσαν το βλέμμα του. Ασυναίσθητα έπιασε τα χέρια της. Του ήταν αδιανόητο ότι μπορεί να την έχανε. «Ναι, θα προσευχηθώ….», είπε με τρεμάμενη φωνή.

Η κοπέλα σηκώθηκε τον ασπάσθηκε και έφυγε λέγοντας «Θα σε πάρω τηλέφωνο…». Εκείνος δεν είπε τίποτα.

Η ημέρα της εγχείρησης ήρθε. Σηκώθηκε το πρωί ενθυμούμενος ότι θα «πρέπει» να προσευχηθεί. Της το υποσχέθηκε. Δεν ήξερε πως. Δεν γνώριζε απ΄αυτά τα πράγματα...

Θυμήθηκε την μαυροφορεμένη γιαγιά του που τον πήγαινε μικρό σε ένα μικρό μοναστηράκι δίπλα στο χωριό του. Ήταν το μοναδικό ίσως μέρος που θεωρούσε άσπιλο, γνήσιο και αγνό. Κίνησε προς τα εκεί.

Ήταν πλέον μεσημέρι, σχεδόν εκείνη η ώρα που η κοπέλα θα έκανε την εγχείρηση. Έσβησε τη μηχανή του αυτοκινήτου και μαζί της έκλεισε και το ραδιόφωνο που τόσο ώρα έπαιζε στους κσσμικούς του ρυθμούς. Σιωπή. Έκανε να βγεί από το αυτοκίνητο προσεκτικά και ακόμα πιο ευλαβικά έκλεισε την πόρτα του αυτοκινήτου. Αυτή η ησυχία είχε κάτι το ιερό, σαν να έκρυβε κάτι το πολύτιμο...

Πρώτη φορά στη ζωή του βίωνε κάτι τέτοιο. Ησυχία, μέσα στην ανησυχία του. Προχώρησε προς το ναό. Μερικά κεράκια τρεμόπαιζαν στο μανουάλι του εξωνάρθηκα.

Στάθηκε μπροστά στην πόρτα του ναού, η οποία του έφερε μπροστά του, το ιλαρό πρόσωπο της γιαγιάς του. Μικρό παιδί το έπαιρνε από το χέρι και ερχόταν εδώ να ανάψουν τα καντήλια. Τόσα χρόνια όλες αυτές οι ιερές μνήμες είχαν πέσει στο σκοτάδι της λήθης...σαν να μην τα είχε ζήσει.

Έκανε τον σταυρό του και έπιασε το χερούλι της πόρτα για να μπει στα ενδότερα.

Η πόρτα άνοιξε και μαζί της άνοιξε η πόρτα της καρδιάς του. Η πόρτα του ναού άνοιξε και μαζί της άνοιξαν και οι βρύσες των ματιών του. Έκλαιγε μέσα στην πρωτόγνωρη αυτή σιωπή. Έκλαιγε βουβά καθώς τα χείλη του ασπαζόταν την εικόνα της Παναγιάς. Ήταν μόνος του στον ναό. Για αρκετή ώρα τα δακρυσμένα μάτια του περιεργαζόταν τις αγιογραφίες, τα προσκυνητάρια, το τέμπλο, τους πολυέλεους, τα στασίδια.

Πήγε και κάθισε στο πρώτο σκαλοπάτι που οδηγούσε προς το πατάρι. Μπροστά του απλωνόταν μυστικά μια απόκοσμη και συνάμα γνώριμη οικειότητα. Ένιωθε σπίτι του. Ένιωθε μέσα στον ναό, σαν να βρισκόταν μέσα στην αγκαλιά της συγχωρεμένης του μητέρας...

«Θεέ μου, κάνε καλά αυτή την κοπέλα που τόσο πολύ σε αγαπά…βοήθησέ την…βοήθησε και εμένα…». Τα λεπτά περνούσαν. Δεν έλεγε να φύγει από εκείνο το σκαλοπάτι. Καθόταν εκεί γεμάτος αγωνία για την ηρεμία που ένιωθε…

Κάτι του έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά. Μετά από αρκετή ώρα σηκώθηκε, ασπάσθηκε τις εικόνες στα προσκυνητάρια και έφυγε. Μετά από δύο ημέρες κάποιος συγγενείς της κοπέλας τον πήρε τηλέφωνο. «Όλα καλά πήγανε… μην ανησυχείς...».

Ύστερα από δύο ημέρες πήγε την είδε στο νοσοκομείο. «Φαίνεσαι διαφορετικός…» του είπε μόλις τον είδε η κοπέλα. «Σ’ευχαριστώ…εσύ μου έδειξες τον δρόμο προς τα εκεί…».

Ήταν η τελευταία φορά που την έβλεπε. Την φίλησε για πρώτη και μοναδική φορά, στο μέτωπο, της χαμογέλασε και έφυγε.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Και να που ήρθε η ώρα να φύγει από αυτήν την ζωή, σε βαθιά γεράματα, εκείνος ο νέος.

Εκοιμήθη καθισμένος στο σκαλοπάτι του ναού που τότε είχε δακρύσει... Εκοιμήθη μετά από χρόνια μέσα στο μοναχικό ράσο, λέγοντας την ευχή.

Όλα άρχισαν μέσα από μία κοσμική παρέα. Μεταμορφώθηκαν μέσα από την ουράνια παρέα της Χάρης του Θεού. Και όλα ξαναρχίζουν τώρα, μέσα σε Φως, μέσα σε Αγάπη, μέσα στην Αιωνιότητα…πίσω από την πόρτα του ναού.

Ξύλινη, κλειστή και σιωπηλή σου μιλούσε για όλα εκείνα που είχε δει και ακούσει. Κι εκείνος, ο μοναχός, πλέον ακίνητος, σου έγνεφε για τα λάθη που έκανε, για την μετάνοια που έζησε, για την Αγάπη που έδωσε και έλαβε, για τις ημέρες της σιωπής που βίωσε σαν σε πανηγύρι...

Ι.