Μυρόβλησε η εικόνα του γέροντος Ιουστίνου Πίρβου!(19 Μαρτίου 2019)

Μυρόβλησε η εικόνα του γέροντος Ιουστίνου Πίρβου του οποίου η αγιοκατάταξη δεν έχει γίνει ακόμη.

Το θαύμα έλαβε μέρος στο Ιάσιο της Ρουμανίας όπου στις 19 Μαρτίου 2019 οργανώθηκε ομιλία με θέμα την αγιοποίηση των νεομαρτύρων των κομμουνιστικών φυλακών.

Έχει καθιερωθεί πια αυτή η ημερομηνία μετα την πρώτη θαυμαστή μυρόβληση(19 Μαρτιου 2009)των λειψάνων αυτών που μαρτύρησαν στις κομμουνιστικές φυλακές της Ρουμανίας,θαύμα το οποίο συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια.

π.Ιουστινος Πίρβου-Μια ζωή αφιερωμένη στο Χριστό 

π.Ιουστινος Πίρβου   +16 Ιουνίου 2013

«Χωρίς Θεό ο άνθρωπος είναι σαν άδεια πανοπλία. Απ’ όταν φοβάμαι το Θεό δε φοβάμαι τίποτα! Είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος (από την αμαρτία) και κάνω ότι θέλω (για το Θεό και τη ψυχή μου). Δε φοβάμαι τους ανθρώπους»

Αυτό το απόφθεγμα δεν θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να το πει… επειδή και σε έναν εν ζωή άγιο (όπως θεωρείται ο π. Ιουστίνος Πίρβου από την πλειοψηφία όσων τον γνώρισαν)  κόστισαν 4 χρόνια φυλακή μαζι με τα 12 χρόνια που είχε κάνει μετά τον πόλεμο.

Στα 90 του χρόνια συνεχίζει να είναι ένα παράδειγμα αντοχής- φυσικής και ψυχικής – στη “χιονοστιβάδα” των ανθρώπων που στέκονται μέρα-νύχτα στην πόρτα του κελιού του στη Μονή Πέτρου – Βόντα – Νεάμτς, με τα προβλήματα και τις στενοχώριες τους και τους οποίους ο γέροντας δέχεται στο κελάκι του, ακουμπώντας το ασκητικό του σώμα σ’ ένα καναπεδάκι όπου στέκεται για πολλές ώρες.

 Σε υποδέχεται με ένα βλέμμα γαλάζιο, ζεστό αλλά και διεισδυτικό. Πότε δεν κουράζεται ν’ ακούει τον πόνο των χιλιάδων ανθρώπων που τον επισκέπτονται! Δε σου έρχεται να πιστέψεις πως ένας άνθρωπος που έμεινε στις κομμουνιστικές φυλακές 16 χρόνια, σε κελιά παγωμένα, πεινασμένος, χτυπημένος και φριχτά βασανισμένος ψυχικά και σωματικά, αντέχει στα 90 του χρόνια το άλλο «βασανιστήριο» αυτό του πόνου των ανθρώπων που έρχονται σ’ αυτόν για βοήθεια. Αλλά αυτό δεν εκπλήσσει επειδή:

«Όσοι φυλακίσθηκαν (σ.σ. στις κομμουνιστικές φυλακές) όσοι υποφέρουν και υπέφεραν είναι πιο δεκτικοί στα θαύματα, στο να καταλάβουν το θαύμα της ζωής. Τον άνθρωπο που είναι “έτοιμος” δεν τον τρομάζει ο θάνατος, ούτε φτάνει στην ώρα της Κρίσεως με το σακί αδειανό» (π. Ιουστίνος Πίρβου).

Και ο γέροντας τους ακούει με υπομονή όλους, βάζει το χέρι του στο κεφάλι τους και η παρηγοριά που προσφέρει δεν είναι μικρό πράγμα. Πολλοί ομολογούν ότι δέχτηκαν το Χριστό μετά από την πρώτη συνάντηση μαζί του. Μετά τη πρωινή Θ. Λειτουργία στην πόρτα τον περιμένουν όχι μόνο γέροι, γυναίκες, μοναχοί και μοναχές αλλά και πολλοί νέοι. Για τους νέους λέγει ο π. Ιουστίνος: «Οι νέοι θα τον βρουν το Θεό και θα βρουν και αυτούς που έζησαν εν πνεύματι και αληθεία αν ψάξουν, αν θελήσουν οπωσδήποτε να ζήσουν και αυτοί εν Αληθεία, μια ζωή με αξίες, καθαρή και άξια να πάει στην αιωνιότητα. Ο λόγος που πρέπει ν’ ακούγεται στο εσωτερικό της εκκλησίας είναι: πίσω στη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων και των Αγίων που εδόξασε ο Θεός με αγία λείψανα. Αυτοί είναι τα μοντέλα της Ορθόδοξης Εκκλησίας».

Επίσης ο π. Ιουστίνος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου λέγοντας:

«Τώρα ο διωγμός της Εκκλησίας έχει άλλη μορφή. Οι εχθροί έρχονται με τα “ανθρώπινα δικαιώματα”, με την “ελευθερία συνειδήσεως” όπου κρύβεται η μεγάλη ανηθικότητα. Στόχος είναι η διάλυση του έθνους του οποίου οι αξίες είναι ακριβώς η ταυτότητά μας στον κόσμο. Εάν δε μετανοήσουμε και δε γονατίσουμε δε θα καταφέρουμε τίποτα. Εάν όμως προσευχηθούμε με ζήλο, ο Θεός θα βοηθήσει να ξεπεράσουμε όλες τις δοκιμασίες: την παγκοσμιοποίηση, τον οικουμενισμό και ποιος ξέρει ποια άλλα. ΟΛΑ ΘΑ ΔΙΑΣΚΟΡΠΙΣΘΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ».

proskynitis

* Κάλλιο ο φτωχός που τίμια ζει , παρά όποιος ζει διεστραμμένα , έστω κι αν είναι πλούσιος...* Παροιμίαι 28-6

Μωρία άδουσα...

Είναι καιρός τώρα που κάθε μέρα ή έστω μέρα παρά μέρα, οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ διαπράττουν κάποια γκάφα, δημιουργούν κάποια φάρσα, κάνουν κάποια γκέλα.
Εκ του μηδενός, στα καλά καθούμενα κι άνευ αποχρώντος λόγου. Ίσως επειδή το πράγμα έχει ξεχειλώσει (και πλέον δεν συμμαζεύεται).
Δεν πρόλαβε να κοπάσει ο σάλος για τον Δρομέα και όρθρου βαθέως της επομένης, έκραξε (δεν θέλω να πω λάλησε) ο κ. Κυρίτσης και είπε ότι «ώς τώρα κανείς δεν πέθανε από μολότωφ»!!!
Προφανώς, για ορισμένους Συριζαίους ο κυνισμός είναι στυλ.
Μάλιστα ο αυτάρεσκος κυνισμός. Ένα στυλ που χαρακτηρίζει συχνά - πυκνά τις δηλώσεις του εν λόγω βουλευτή. Ο οποίος, δείχνει να απολαμβάνει τον εαυτόν του, όταν τον ακούει να αμολάει ρουκέτες.
Όμως, αρκετοί πλέον απ’ αυτόν τον χώρο μιλάνε χωρίς να ξέρουν τι λένε. Όπως ο κ. Βερναρδάκης, ο οποίος αποφάνθηκε ότι «οι επόμενες εκλογές θα είναι Τσίπρας - Μητσοτάκης. Δεξιά - Αριστερά. Το εκλογικό δίλλημα θα προσωποποιηθεί».
Οι αριστεροί φάγαμε τη ζωή μας προσπαθώντας να μην υποκύπτουμε σε διλήμματα. Τώρα μας βάζει διλήμματα του πόλου, ο… Βερναρδάκης (!).
Αυτού του τύπου οι «αριστεροί» έχουν από καιρό διαβεί τον Ρουβίκωνα, όμως κατά τη διάβαση πνίγηκαν και βγήκαν στην απέναντι όχθη, ζόμπι…  

Άλλο πόκα, άλλο ρόμπα

Υπάρχει μια ισπανική παροιμία, μου τη μετέφερε φίλος εκλεκτός απ’ τη Θεσσαλονίκη, που λέει: «Μερικοί που δεν ξέρουν να παίζουν χαρτιά, ξέρουν να ανακατεύουν την τράπουλα».
Αυτό ακριβώς γνωρίζει άριστα ο Τσίπρας: να ανακατεύει την τράπουλα. Και φθάσαμε να παίζουν μπάλα πρώτη εθνική Μεγαλοοικονόμου, Ραγκούσης και Ρεπούση.
Όποιος είναι ρετάλι σ’ αυτήν τη χώρα και δεν τον έχει μαζέψει ο Τσίπρας, μάλλον θα νοιώθει αποτυχημένο ρετάλι.
Όσον όμως και να ανακατεύει την τράπουλα ο Τσιπρ δη Γκρηκ, δεν γίνονται τα τριάρια βαλέδες, ούτε τα πεντάρια, ρηγάδες. Το παιχνίδι του ο Τσίπρας το έπαιξε και φάγαμε ξερή απ’ τα Μνημόνια, μας έβγαλε φλος ρουαγιάλ ο Ζάεφ και μας τράβηξε τέσσερις άσσους στο δόξα πατρί ο νεκροθάφτης.
Τώρα ο παίχτης ανακατεύει την τράπουλα και προσπαθεί να μας κλέψει με ένα τρία μπαστούνι στο μανίκι…
στάθης

Οι Πελασγοί είναι οι εφευρέτες (και) του σκακιού! Βρέθηκαν «στρατιωτάκια» 6.600 χρόνων!

Επισήμως, μαθαίνουμε πως το σκάκι, το εφηύραν οι Βραχμάνοι… Ασχέτως εάν το έπαιζαν και οι αρχαίοι Έλληνες, και οι Αιγύπτιοι…
 Μια νέα ανακάλυψη, όμως, πάει τον πρόγονο του επιτραπέζιου αυτού δημοφιλούς παιγνιδιού, πολύ-πολύ πίσω… Και μάλιστα με ρίζες στα Βαλκάνια, στον τεράστιο αρχαίο θρακικό-πελγασγικό πολιτισμό…

Ένα εκπληκτικό και μοναδικό εύρημα 43 ανθρωπόμορφων ειδωλίων, από τερακότα, τα οποία φιλοτεχνήθηκαν γύρω στο 4600 π.Χ., ανασκάφηκε στον αρχαιολογικό χώρο του Crkvine, κοντά στο χωριό Stubline, στο Obrenovac, στην κεντρική Σερβία!
Ο αρχαιολογικός χώρος του Crkvine κατοικήθηκε από το 4700 π.Χ.
Στον αρχαιολογικό χώρο του Stubline βρέθηκαν 200 σπίτια, και έχουν διερευνηθεί μόνο μερικά αντικείμενα, όπως μεγάλα αγγεία για την διατήρηση υγρών και σπόρων, γουδιά, και γουδοχέρια για την άλεση κόκκων…
Αλλά αυτό το εύρημα του Crkvine είναι μια ομοιόμορφη ομάδα ειδωλίων, από τα οποία τα 11 από αυτά βαστούν μικροσκοπικά όπλα ή εργαλεία! Τα ειδώλια ευρέθησαν σε πήλινη «πλατφόρμα» («σκακιέρα»), ακριβώς δίπλα στην εστία σε ένα από τα σπίτια του νεολιθικού οικισμού. Ακριβώς όπως μας αρέσει να κάνουμε και σήμερα: Να παίζουμε σκάκι, δίπλα στο αναμμένο τζάκι… Δεν είναι λίγοι, λοιπόν, αυτοί που ερμηνεύουν αυτό το εύρημα σαν τον πρόδρομο του ζατρικίου…
Το εύρημα είναι μοναδικό! Επίσης, είναι η μοναδική ομάδα ειδωλίων του νεολιθικού «πολιτισμού Vinča», στον οποίο λέγεται ότι ανήκουν, που βρέθηκε ποτέ. Σήμερα είναι μέρος της συλλογής του Μουσείου του Βελιγραδίου.
Ο νεολιθικός πολιτισμός Vinča, είναι ένας πολιτισμός που «εξαφανίσθηκε» εξ ολοκλήρου το 4600 π.Χ. και η…απότομη εξαφάνισή του παραμένει ένα αίνιγμα… Ο «πολιτισμός Vinča» είναι μέρος του ευρύτατου θρακικού-πελασγικού πολιτισμού, που κυριαρχούσε στην περιοχή…
Ο νεολιθικός οικισμός στο Stubline αποτελείται από περισσότερα από 200 σπίτια, με πολεοδομικό σχέδιο, σε καλά οργανωμένες σειρές, και τα οποία ομαδοποιούνται γύρω από «πλατείες»! Περιβάλλεται δε από διπλή αμυντική τάφρο! Ποιοι ήταν οι εχθροί το 4600 π.Χ.: Οι πολλοί κίνδυνοι, λένε οι ειδικοί, από άγρια ​​ζώα και πλημμύρες… Τα σπίτια ήταν μεγάλα! Το μέσον εμβαδόν τους ήταν μεγαλύτερο από 60 τετραγωνικά μέτρα!
Μέχρι στιγμής έχουν ανασκαφεί μόνον 5 σπίτια! Οι αρχαιολόγοι έχουν βρει μέσα σε αυτά πολλά ανθρωπομορφικά ειδώλια, πέτρινα και οστέινα εργαλεία, κεραμικά, πέτρινα τριβεία, και μινωταυρικού τύπου βουκράνια (μάρτυρες κρητο-θρακικού-πελασγικού πολιτισμού)…
Ποιος ξέρει τι άλλη μαρτυρία του πελασγικού-πρωτοελληνικού πολιτισμού βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της περιοχής, ανάμεσα στα υπολείμματα του υπόλοιπου οικισμού…
Του Γιώργου Λεκάκη

Σκιές στη Φλώρινα

Γιατί είναι εγκληματικό ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αναγνώρισε «μακεδονική γλώσσα»

Φλώρινα, Σάββατο βράδυ. Στην κατάμεστη αίθουσα του Πολιτιστικού Συλλόγου «Αριστοτέλης», ο οποίος εδώ και 75 ολόκληρα χρόνια κρατά άσβεστη τη δάδα του ελληνικού πολιτισμού στην ακριτική περιοχή, η εκδήλωση έχει μόλις ολοκληρωθεί. Μαζί με τον Κρις Σπύρου, την Αριάδνη Νούκα και τα μέλη του προεδρείου του «Αριστοτέλη» που μας κάλεσαν να μιλήσουμε για τη μετα-Πρέσπες εποχή (Κωνσταντίνος Χατζηστεφάνου - Ραπτόπουλος, Δημήτρης Παπαδόπουλος, Πέτρος Γώγος) κατεβαίνουμε στο κοινό για να ανταλλάξουμε σκέψεις. Η ατμόσφαιρα είναι συγκινητική. Λίγα λεπτά πριν, είχαμε κλείσει την εκδήλωση τραγουδώντας 600 άτομα, όλοι μαζί, με δική μου προτροπή, το... απαγορευμένο «Μακεδονία ξακουστή». Ρίγος! Προς το πέρας των χειραψιών, με πλησίασε ένας ψηλός μυστακοφόρος κύριος. «Διαφωνώ μαζί σας, αλλά σας διαβάζω» μου είπε ευγενικά και μου ενεχείρισε έναν φάκελο αλληλογραφίας με ένα μικρό σημείωμα.

Τον άνοιξα αργά το βράδυ. Επρόκειτο για κάποιον που επωνύμως αρθρογραφεί ότι το ελληνικό κράτος δήθεν καταπιέζει τους «ντόπιους» Μακεδόνες. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα κάτι πολύ νέο: Η Φλώρινα είναι πιο δύσκολη πόλη από την Κομοτηνή. Στην Κομοτηνή, τον ξέρεις τον εχθρό. Τον βλέπεις μπροστά σου. Μπαινοβγαίνει στα γραφεία της τουρκικής διπλωματικής Αρχής. Στη Φλώρινα, όμως; Στη Φλώρινα ο εχθρός είναι ντυμένος «Ελληνας». Ντυμένος «ορθόδοξος». Είναι ίσως ντυμένος και «Ελληνας βουλευτής». Στη Φλώρινα, λοιπόν, ο εχθρός είναι αόρατος. Στη Φλώρινα έχεις να κάνεις με σκιές.

Στις τρεις ημέρες που παρέμεινα στην πόλη, περπάτησα στα σοκάκια της, κατά μήκος του ποταμού Σακουλέβα, χάζεψα τα αρχοντόσπιτά της και μίλησα με πολύ απλό κόσμο. Εντυπωσιάστηκα από το φρόνημα. Ο κόσμος είναι μεν σκασμένος από την εξέλιξη, αλλά ταυτόχρονα ορθώνει ανάστημα. Ημουν προετοιμασμένος για πολλά από όσα επρόκειτο να ακούσω, ωστόσο ποτέ δεν πίστευα ότι θα συναντήσω τέτοια πάστα ωραίων Ελλήνων. Ελλήνων που τοποθετούν την πατρίδα τους πάνω και από τις δουλειές τους. Ελλήνων που διώχνουν πελάτες τους όταν επιχειρούν να παραγγείλουν τα τοπικά κεμπάπια στα λεγόμενα «μακεδονικά». Δεν χρειάζεται πολύ για να το καταλάβεις. Ολο το παιχνίδι αναφορικά με το ανύπαρκτο Μειονοτικό οργανώνεται γύρω από τη γλώσσα. Για μια ντοπιολαλιά, για ένα ιδίωμα που γνωρίζουν και κάτοικοι με καθαρά ελληνική εθνική συνείδηση, το οποίο δεν ταυτίζεται όμως στο περιεχόμενο με τη γλώσσα των Σκοπιανών.

Οι Φλωρινιώτες ονομάζουν αυτή τη γλώσσα «βουλγαρική», όχι «μακεδονική». Και, αν σκάψεις λίγο στις ρίζες των λέξεων, θα ανακαλύψεις και την αρχαία ελληνική. Αλλο όμως το ιδίωμα που γνωρίζουν και άλλο τα λεγόμενα «μακεδονικά» των Σκοπίων. Οι αποχρώσεις είναι λεπτές, πολύ λεπτές. Σκεφτείτε ότι άλλα βουλγαρικά ομιλούνται -όταν απαιτείται- στη Φλώρινα ως τοπικό γλωσσικό ιδίωμα και άλλα στην Αριδαία, όπου το λεξιλόγιο έχει περισσότερες σερβικές λέξεις. Να γιατί ήταν εγκληματικό που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αναγνώρισε τη «μακεδονική γλώσσα».

Συνετέλεσε στη σύγχυση. Ανοιξε τον δρόμο σε μερικούς ντυμένους «Ελληνες» να ζητούν τη λειτουργία φροντιστηρίων για να μάθουν φαρσί «μακεδονικά». Δυστυχώς, η Αθήνα αδυνατεί να καταλάβει πώς σκέφτονται οι συμπολίτες μας στη Φλώρινα. Ισως να μην την ενδιαφέρει. Η Αθήνα αδυνατεί να αντιληφθεί ότι στη δυτική Μακεδονία η πολύ νωπή ιστορία ορίζει συμπεριφορές. Οτι οι κάτοικοι δεν συχνάζουν με ενθουσιασμό σε εκκλησίες που έχτισαν οι Βούλγαροι. Οτι βλέπουν τους Σκοπιανούς ως συνέχεια της κακής ανάμνησης των Βουλγάρων. Η Αθήνα κοιμάται και απλώς ονειρεύεται ένα Νόμπελ Ειρήνης στην πλάτη τους. Είμαστε, δυστυχώς, στην αρχή μιας δύσκολης περιόδου. Το καζάνι στη Μακεδονία βράζει. Θα επανέλθω, γιατί η περιοδεία μου στη Φλώρινα, στο Νυμφαίο και στη Σιάτιστα γέμισε τις αποσκευές μου με Μακεδονία. Απειρη Μακεδονία!
 Από τον Μανώλη Κοττάκη

Πως απο μύθος γίνεται κανείς κόπανος.

Δεν θέλουμε να το πιστέψουμε...

«Κλείδωσε»: Ο Παναγιώτης Γιαννάκης στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ!!!

Συγκλονιστικός Μάνος Κατράκης: «Είναι δυνατόν να παλιώνει η εθνικότητα, η ρίζα, η καταγωγή ενός λαού»;

Διεθνιστής Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Διεθνιστής δηλώνει ο Αρχιεπίσκοπος Τελμησσού Ιώβ, μόνιμος αντιπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών (ΠΣΕ)

και προσφάτως εκλεγείς από την Σύνοδό Του κοσμήτορας του Ινστιτούτου Μεταπτυχιακών Σπουδών Ορθοδόξου Θεολογίας, που εδρεύει στο Σαμπεζί της Γενεύης, στη θέση του ομ. Καθηγητού κ. Βλ. Φειδά. Ο εν λόγω Ιεράρχης, με τις τόσο υψηλές, προβεβλημένες και υπεύθυνες θέσεις που του έχει εμπιστευθεί το Φανάρι, σε συνέντευξη που έδωσε στην ιστοσελίδα του ΠΣΕ δήλωσε, μεταξύ άλλων:

          «Η Γενεύη μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε το γεγονός ότι ΠΡΙΝ από τις θρησκευτικές και εθνικές μας ιδιότητες είμαστε ΠΡΩΤΑ από όλα ΠΟΛΙΤΕΣ του ΚΟΣΜΟΥ και επομένως έχουμε μεγάλη ευθύνη για τον κόσμο». (Σημ. Οι υπογραμμίσεις του γράφοντος).  Πρέπει να είναι η πρώτη φορά που δημόσια και επίσημα Ιεράρχης, μάλιστα με υπεύθυνη θέση στο Οικουμενικό Πατριαρχείο,  δηλώνει διεθνιστής και πρώτη φορά αντιστρέφεται αυτό στο οποίο πιστεύουν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Έως σήμερα πιστεύουν στην Καθολικότητα της Εκκλησίας και στην αγάπη και στην αλληλεγγύη μεταξύ των λαών. Είναι πρωτάκουστο ότι ο άνθρωπος πρέπει πρώτα να είναι διεθνιστής και «πολίτης του κόσμου» και να έχει σε δεύτερη μοίρα την ιδιοπροσωπία του.

          Το ότι οι άνθρωποι είναι πρώτα «πολίτες του κόσμου» και ύστερα π.χ. Χριστιανοί Ορθόδοξοι και Έλληνες είναι η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης. Η ιδεολογία αυτή έχει και μεσσιανικό χαρακτήρα, όπως είχε ο αλήστου μνήμης Μαρξισμός – Λενινισμός, που επίσης είχε βάση του τον διεθνισμό, υπό την καθοδήγηση της κομματικής νομενκλατούρας της Σοβιετικής Ένωσης. Είναι η συνέχειά του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού, αφού και η παγκοσμιοποίηση επικαλείται τον «επίγειο παράδεισο». Στον Μαρξισμό – Λενινισμό αυτός θα επιτυγχανόταν με την ένωση των εργατών όλου του κόσμου και την παγκόσμια επανάσταση. Η παγκοσμιοποίηση επαγγέλλεται ότι θα τον πετύχει με την κατάργηση της ταυτότητας και της ιδιοπροσωπίας  του κάθε λαού, την ισοπέδωση των επί μέρους πολιτισμών και την υποταγή όλων σε  μια παγκόσμια κυβέρνηση, που θα τους κατευθύνει...   

          Σημειώνεται ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος ουδέποτε έχει εκφράσει την άποψη του Αρχιεπισκόπου Τελμησσού. Σε πρόσφατη ομιλία του προς εξ Ελλάδος προσκυνητές του Ιερού Ναού Αγίου Χαραλάμπους Κρήνης Ιωνίας τους προέτρεψε να μη λησμονούν τις ρίζες τους και την πατρίδα των προγόνων τους και πρόσθεσε: « Αν δεν διασωθή μέσα στη μνήμη της νέας γενιάς η εικών της αλησμονήτου πατρίδος, ουδείς θα ενθυμήται πλέον, τους καημούς, τα ήθη και το ήθος της Ρωμηοσύνης εις τα χρόνια που έρχονται». Επίσης σε συνέντευξη που είχε δώσει στον Γιάννη Μαρίνο, διευθυντή του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» είχε δηλώσει: «Η Εκκλησία μας σέβεται την εθνική ταυτότητα κάθε λαού και τη γλώσσα του και τον πολιτισμό του και τα ήθη και τα έθιμά του, αλλά ο εθνικισμός, που κατεδικάσθη ως αίρεσις εδώ, στον Πατριαρχικό Ναό το 1872, εξακολουθεί ως τοιούτος να θεωρείται απόβλητος από την Εκκλησία». Επίσης στη συνομιλία του με τον Olivier Clement ο κ. Βαρθολομαίος είχε υπενθυμίσει ότι η Εκκλησία είναι καλό που γονιμοποιεί την εθνική ζωή «με μια διακριτική ώσμωση και ότι καλεί σε υπεράσπιση του απειλούμενου έθνους». Και είχε φέρει ως παραδείγματα το 1940, όταν οι Ιταλοί επιτέθηκαν στην Ελλάδα και το 1941, με τη γερμανική έφοδο κατά της Σερβίας και της Ρωσίας.

          Ο γνωστός για τα θρησκευτικά και κοινωνιολογικά ανοίγματά του Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος είναι αρνητικός  στο φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης: «Με την τάση επιβολής ενός πολιτισμού από συγκεκριμένο κέντρο εξουσίας, οι θρησκευτικές κοινότητες προβλέπεται ότι θα αποτελέσουν κέντρα αντιστάσεως. Οι θρησκείες προσφέρονται ως φρούρια της ταυτότητας πολλών λαών για τη διατήρηση της φυσιογνωμίας τους. Είναι ενδεχόμενο να εξελιχθούν σε νησίδες ασφαλείας, όπου οι άνθρωποι θα καταφεύγουν για να αποφύγουν τα δεινά που συνεπιφέρει η παγκοσμιοποίηση».

          Ο Χρήστος Γιανναράς από την πλευρά του σημειώνει: «Δεν μας ζητάει κανείς ν’ απαρνηθούμε την ελληνικότητα της Ορθοδοξίας, αλλά μόνο να καταλάβουμε κάποτε ότι η ελληνικότητα είναι ακριβώς η συνείδηση της οικουμενικότητας και δεν έχει σχέση με τον φυλετικό μας εθνικισμό. Και μόνο μια επιπόλαιη ματιά στον πνευματικό χώρο της Δύσης σήμερα (Σημ. Το 1968. Σήμερα ισχύει εντονότερα...), θα μπορούσε να βεβαιώση τη μοναδική ιστορική δυνατότητα να ξαναβρή ο Ελληνισμός την οικουμενική του αποστολή στη μαρτυρία της Ορθοδοξίας». Ο Αιμίλιος Χουρμούζιος τονίζει σχετικά πως οι Έλληνες πρέπει να γνωρίσουμε και να αξιοποιήσουμε την πνευματική εισφορά της παράδοσής μας, γιατί έτσι «θα αποκτήσομε κάποιο στερεό βάθρο για να κυττάμε από το ελληνικό μας παράθυρο προς τους ξένους ευρείς ορίζοντες».

          Για το ίδιο θέμα, της διατήρησης της ταυτότητάς μας στα ποικίλα ξένα ρεύματα της εποχής, ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος γράφει:

          « Τα ρεύματα της εποχής φαίνεται ότι πάνε να παραμερίσουν, συχνά μάλιστα εκμηδενίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Μηχανισμός, τυποποιημένη «ιδεολογία», οι κοινοί τόποι περί ευδαιμονίας και τόσα άλλα απειλούν να καταχώσουν την προσωπικότητα. Το δικό μας χρέος είναι να την κρατήσουμε ελεύθερη και να σεβασθούμε το νόημά της, γιατί τούτο είναι το μοναδικό μέσο, που έχομε ν’ αυτοσυντηρηθούμε και ως λαός. Η ελεύθερη προσωπικότητα είναι για μας ανάγκη βιολογική, μαζύ και πνευματική. Αυτή είναι η ελληνική σχεδία του βίου. Όση μεγάλη χρεία είναι να συγχρονισθή τεχνικά ο νέος Ελληνισμός, άλλη τόση ανάγκη είναι να μείνη ασυγχρόνιστος ως προς τα δόκιμα στοιχεία της πνευματικής του παραδόσεως, γιατί αυτά είναι τα όργανα λειτουργίας της ζωής του».

          Ο Αρχιεπίσκοπος Τελμησσού  Ιώβ είναι Ουκρανός στην καταγωγή. Γεννήθηκε το 1974 και μεγάλωσε στον Καναδά, με μεταπτυχιακές σπουδές και στη Γαλλία. Παρά το ότι δηλώνει διεθνιστής στο Ουκρανικό εκκλησιαστικό ζήτημα έλαβε εθνικιστικές θέσεις, ακολουθώντας τις ενέργειες του Φαναρίου και υπερθεματίζοντάς τες.-

Αληθώς σε αγαπάει εκείνος, που μυστικώς εύχεται για σένα στο Θεό.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι κρατάει

Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι κρατάει
στα ίδια μέρη κι απόψε η ζωή θα τους πάει.
θα περάσουν ξανά απ’ της μνήμης τα σπίτια
από θάλασσες άδειες, απ’ του φόβου τα δίχτυα.
Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάνε
σαν καράβια οι στιγμές που ποτέ δε γερνάνε
και τα πρόσωπα που έγιναν δρόμοι κι αιώνες
και τα όνειρα που έσκαψαν μες στα χρόνια κρυψώνες.
Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο
για να κρύβομαι εκεί απ’ τη ζωή όταν λείπω
όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο
να `χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο.
Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι θα πιάσει
σαν γυαλί μια στιγμή θα ραγίσει, θα σπάσει
θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει
σ’ έναν κόσμο μισό που τους δυο δε χωράει.

Τεχνολογία και ζωή. Μπορούν να...ισορροπήσουν;

Ξέρουμε ότι όλοι μας προσπερνάμε τα μεγάλα κείμενα ...

ή τα διαβάζουμε πλαγίως ...

κι ό,τι πιάσουμε ...

δηλαδή τίποτα!

Σου ζητάμε, σαν χάρη, αυτό το κείμενο να το διαβάσεις ως κάτω ...

κι ας μη διαβάσεις τίποτα άλλο σήμερα από μας ...

Κι αν μέσα στο κείμενο, δεις τον εαυτό σου ή το παιδί σου (όπως το είδαμε εμείς)
τότε -Δόξα τω Θεώ!- υπάρχει ελπίδα ... αποτοξίνωσης

Σε κάθε ομιλία μου και συνάντηση, πάντα κάποιος με ρωτάει για το ζήτημα της διαχείρισης των σημερινών εφήβων και νέων, ιδιαιτέρως που είναι δύσκολα να διαχειριστούν. Κατηγορούνται ότι είναι εγωκεντρικοί και ναρκισσιστές, ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους, είναι μπερδεμένοι, τεμπέληδες - αλλά ότι είναι εγωκεντρικοί είναι το κυριότερο. 

Όταν τους ρωτήσουμε τι πραγματικά θέλουν από την ζωή, θα μας απαντήσουν ότι: 

«Θέλουμε να εργαστούμε σε κάποια θέση με σκοπό, θέλουμε η ζωή μας να έχει αντίκτυπο, θέλουμε δωρεάν φαγητό και άνετες καρέκλες.» Αλλά ακόμα όταν θα τα αποκτήσουν, πάλι δεν είναι ευτυχείς. Και αυτό συμβαίνει επειδή τους λείπει κάτι από τη ζωή.

Για να γίνω κατανοητός θα το χωρίσω σε τέσσερα μέρη επίδρασης: 

Το πρώτο είναι οι γονείς. 

Το δεύτερο είναι η τεχνολογία 

Το τρίτο είναι η ανυπομονησία. 

Και το τέταρτο είναι το περιβάλλον. 

Υπερβολικά πολλοί έφηβοι και νέοι μεγάλωσαν κάτω από «αποτυχημένες στρατηγικές ανατροφής!» 

Όπου, για παράδειγμα, τους έλεγαν ότι είναι ξεχωριστοί … όλη την ώρα! 

Τους είπαν ότι μπορούν να έχουν ό,τι θέλουν στη ζωή, απλώς επειδή το θέλουν! 

Κάποιοι από αυτούς μπήκαν σε τμήματα αριστούχων, όχι επειδή το άξιζαν,αλλά επειδή οι γονείς τους παραπονέθηκαν. 

Και μερικοί από αυτούς πήραν “20”, όχι επειδή τα κέρδισαν, αλλά επειδή οι δάσκαλοι δεν ήθελαν να τα βάλουν με τους γονείς. 

Μερικά παιδιά πήραν μετάλλια συμμετοχής! Δηλαδή πήραν μετάλλιο γιατί ήρθαν τελευταίοι! 

Η επιστήμη μας λέει ξεκάθαρα ότι έτσι υποτιμάται το μετάλλιο και η ανταμοιβή για εκείνους που πραγματικά εργάζονται σκληρά και κάνει τον άνθρωπο που ήρθε τελευταίος να αισθάνεται αμήχανα, γιατί γνωρίζει ότι δεν το άξιζε και αισθάνεται ακόμα χειρότερα. 

Έτσι παίρνεις αυτή την ομάδα ανθρώπων, και κάποια στιγμή αποφοιτούν από το σχολείο και βρίσκουν μια δουλειά, και βγαίνουν στον πραγματικό κόσμο.Και σε μια στιγμή ανακαλύπτουν ότι δεν είναι ξεχωριστοί ...

Οι γονείς τους δεν μπορούν να τους εξασφαλίσουν κάποια θέση ή προαγωγή, 

Δεν παίρνεις τίποτα αν βγεις τελευταίος…! 

Και ιδιαιτέρως δεν μπορείς απλώς να έχεις κάτι επειδή απλά το θέλεις…!!! 

Και σε μια στιγμή ολόκληρη η εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους γίνεται κομμάτια. Έτσι έχουμε μια ολόκληρη γενιά που μεγαλώνει με τη χαμηλότερη αυτοεκτίμηση από τις προηγούμενες.

Τι γίνεται όταν όλα αυτά τα συνδυάσουμε με ένα άλλο πρόβλημα, που είναι ότι μεγαλώνουμε σε έναν κόσμο του Facebook-Instagram. Με άλλα λόγια, είμαστε καλοί στο να βάζουμε φίλτρα στα πράγματα. Είμαστε καλοί στο να δείχνουμε ότι η ζωή μας είναι εκπληκτική, παρόλο που έχουμε κατάθλιψη.Όλοι ακούγονται σκληροί και σαν να τα ξέρουν όλα. Στην πραγματικότητα λίγοι είναι σκληροί και οι περισσότεροι δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Και έτσι όταν οι πιο έμπειροι τους λένε: 

“Ωραία, τι να κάνουμε;”. Λένε με μεγάλη ευκολία ότι έχουν την λύση, Αλλά δεν έχουν ιδέα! 

Μια ολόκληρη γενιά μεγαλώνει με χαμηλότερη αυτοεκτίμηση από τις προηγούμενες, Χωρίς να φταίει!

Τώρα ας προσθέσουμε την τεχνολογία!

Ξέρουμε ότι η ενασχόληση με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα κινητά μας απελευθερώνει ένα χημικό που ονομάζεται ντοπαμίνη. Αυτός είναι ο λόγος που όταν λαμβάνεις ένα μήνυμα αισθάνεσαι ωραία. Όταν νιώθεις λίγο πεσμένος ή λίγο μόνος… στέλνεις δέκα μηνύματα σε δέκα φίλους, “γεια, γεια, γεια, γεια, γεια, γεια,…”. Γιατί νιώθεις ωραία όταν παίρνεις μια απάντηση! 

Γι’ αυτό μετράμε τα Likes! 

Γι’ αυτό ξανακοιτάμε δέκα φορές για να δούμε… 

Έχει πέσει το Instagram μου; 

Έκανα κάτι λάθος; 

Δεν τους αρέσω πια; 

Είναι ψυχολογικό τραύμα για τα νέα παιδιά το να σε “σβήσουν” από φίλο. Γιατί παίρνεις μια δόση ντοπαμίνης και νιώθεις ωραία. Γι’ αυτό το ξανακάνουμε ξανά και ξανά! 

Η ντοπαμίνη είναι ακριβώς το ίδιο χημικό που μας κάνει να αισθανόμαστε καλά όταν καπνίζουμε, όταν πίνουμε και όταν τζογάρουμε. Με άλλα λόγια:Είναι εξαιρετικά εθιστική. 

Έχουμε όρια ηλικίας στο κάπνισμα, στο τζόγο, και στο αλκοόλ… Και δεν έχουμε όρια ηλικίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα κινητά. Είναι σαν να ανοίγεις το ντουλάπι με τα ποτά και να λες στους εφήβους: “Αν σε πάρει από κάτω η εφηβεία, Ορίστε!”. Ακούγεται αστείο, αλλά βασικά αυτό συμβαίνει! Μια ολόκληρη γενιά έχει πρόσβαση σε ένα εθιστικό χημικό που σε μουδιάζει, την ντοπαμίνη, μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των κινητών καθώς περνούν το άγχος της εφηβείας. 

Γιατί είναι όμως αυτό σημαντικό; Σχεδόν όλοι οι αλκοολικοί ανακάλυψαν το αλκοόλ όταν ήταν έφηβοι. Όταν είμαστε παιδιά, η μόνη έγκριση που χρειαζόμαστε είναι των γονιών μας. Στην εφηβεία κάνουμε αυτή τη μετάβαση, όπου τώρα έχουμε ανάγκη την έγκριση των συνομηλίκων μας. Πολύ εκνευριστικό για τους γονείς μας, πολύ σημαντικό για εμάς! Αυτό μας επιτρέπει να αφομοιωθούμε πέρα από την άμεση οικογένεια μας, στην ευρύτερη κοινωνία. Είναι μια εξαιρετικά αγχωτική και ανήσυχη περίοδος της ζωής μας, και υποτίθεται ότι θα μάθουμε να βασιζόμαστε στους φίλους μας. Μερικοί άνθρωποι, εντελώς τυχαία, ανακαλύπτουν το αλκοόλ και τα ερεθιστικά αποτελέσματα της ντοπαμίνης, για να τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν το άγχος και τις ανησυχίες της εφηβείας. Δυστυχώς αυτό εγκαθίσταται στο μυαλό τους και, για το υπόλοιπο της ζωής τους, όταν υποφέρουν από έντονο άγχος, δεν θα στραφούν σε ένα άτομο…, θα στραφούν στο μπουκάλι!

Κοινωνικό άγχος, οικονομικό άγχος, άγχος για την καριέρα! Αυτοί είναι μάλλον οι κύριοι λόγοι για τους οποίους πίνει ένας αλκοολικός. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι επειδή επιτρέπουμε ανεμπόδιστη πρόσβαση σε αυτές τις συσκευές και τα μέσα παραγωγής ντοπαμίνης, γίνεται όλο και πιο ισχυρή η επίδραση τους. 

Και καθώς μεγαλώνουν το μεγαλύτερο ποσοστό από τα σημερινά παιδιά δεν γνωρίζουν πως να δημιουργήσουν βαθιές σχέσεις με νόημα. Είναι δικά τους λόγια… όχι δικά μου! Παραδέχονται ότι πολλές από τις φιλίες τους είναι επιφανειακές. Παραδέχονται ότι δεν υπολογίζουν τους φίλους τους και δεν στηρίζονται στους φίλους τους. Διασκεδάζουν μαζί τους, αλλά γνωρίζουν ότιοι φίλοι τους θα τους παρατήσουν αν εμφανιστεί κάτι καλύτερο. Οι βαθιές σχέσεις με νόημα δεν υπάρχουν διότι ποτέ δεν εξασκούν αυτές τις δεξιότητες, και ακόμα χειρότερα, δεν έχουν τους μηχανισμούς αντιμετώπισης του άγχους. Έτσι όταν πιέζονται πολύ στη ζωή τους, δεν στρέφονται σε έναν άνθρωπο. Στρέφονται σε μια συσκευή, στρέφονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στρέφονται σε αυτά τα πράγματα που προσφέρουν προσωρινή ανακούφιση. 

Η επιστήμη είναι ξεκάθαρη… Γνωρίζουμε, ότι οι άνθρωποι που περνάνε περισσότερο χρόνο στο Facebook υποφέρουν από υψηλότερα ποσοστά κατάθλιψης, απ’ ότι οι άνθρωποι που περνούν λιγότερο χρόνο στο Facebook. Αυτά τα πράγματα πάνε μαζί! Το αλκοόλ δεν είναι κακό, η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ κάνει κακό. Ο τζόγος είναι διασκεδαστικός, ο υπερβολικός τζόγος είναι επικίνδυνος. Δεν υπάρχει κάτι κακό με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα κινητά. Είναι η πνευματική ανισορροπία! 

Αν γευματίζεις με τους φίλους σου, και γράφεις μήνυμα σε κάποιον που δεν είναι εκεί…, αυτό είναι το πρόβλημα! Αυτός είναι ο εθισμός! 

Αν συμμετέχεις σε μια συνάντηση, με ανθρώπους που υποτίθεται ότι τους ακούς και τους μιλάς, και τοποθετείς το κινητό σου στο τραπέζι (με την οθόνη πάνω ή ανάποδα, δεν έχει σημασία…) αυτό στέλνει το υποσυνείδητο μήνυμα στην αίθουσα ότι “δεν είστε τόσο σημαντικοί για μένα τώρα.” Και το γεγονός ότι δεν μπορείς να το αποχωριστείς αποδεικνύει ότι είσαι εθισμένος!

Αν ξυπνάς και ελέγχεις το κινητό σου πριν πεις καλημέρα στη φίλη σου, στο φίλο σου ή στη σύζυγο σου… έχεις εθισμό!

Και όπως όλοι οι εθισμοί, την κατάλληλη ώρα θα καταστρέψουν τις σχέσεις, και θα σου κοστίσει χρόνο, και θα σου κοστίσει χρήματα και θα γίνεται η ζωή σου χειρότερη.

Έτσι έχουμε μια γενιά που μεγαλώνει με χαμηλή αυτοεκτίμηση, και που δεν έχει αναπτύξει τους μηχανισμούς αντιμετώπισης του άγχους.

Τώρα προσθέτεις την αίσθηση της ανυπομονησίας.

Έχουν μεγαλώσει σε ένα κόσμο άμεσης ικανοποίησης της ανυπομονησίας.

Θέλεις να αγοράσεις κάτι; Μπαίνεις στο Amazon, στο Ebay, και φτάνει την επόμενη μέρα.

Θέλεις να δεις μια ταινία; Συνδέεσαι και βλέπεις την ταινία σου. Δεν ελέγχεις τις ώρες προβολής…

Θέλεις να δεις μια εκπομπή; Πέφτεις με τα μούτρα! Δεν χρειάζεται καν να περιμένεις από εβδομάδα σε εβδομάδα. Γνωρίζω ανθρώπους που παραλείπουν κύκλους επεισοδίων ώστε να μπορούν να φτάσουν στο τέλος της σεζόν.

Άμεση ικανοποίηση!

Θες να πας σε ένα ραντεβού; Δεν χρειάζεται να μάθεις πως να φλερτάρεις. Δεν χρειάζεται καν να μάθεις και να εξασκήσεις αυτή τη δεξιότητα. Δεν χρειάζεται! Σύρετε προς τα δεξιά! Μπανγκ! Είμαι σπουδαίος! 

Δεν χρειάζεται να μάθεις τους μηχανισμούς αντιμετώπισης της κοινωνίας. οτιδήποτε θελήσεις μπορείς να το έχεις στην στιγμή. Οτιδήποτε θελήσεις!

Άμεση ικανοποίηση!

Εκτός… από την ικανοποίηση που δίνει η εργασία και την δύναμη των ανθρώπινων σχέσεων! Δεν υπάρχει εφαρμογή γι’ αυτό!

Είναι αργές, έχουν περιπλάνηση, είναι άβολες, ακατάστατες διαδικασίες.

Συνεπώς συνεχίζω να συναντώ αυτά τα υπέροχα, φανταστικά, ιδεαλιστικά, εργαζόμενα, έξυπνα παιδιά. Έχουν μόλις αποφοιτήσει και βρίσκονται στην αρχική τους θέση εργασίας. Κάθομαι κάτω μαζί τους και τους ρωτάω: “Πως πάει;” και απαντούν: “Νομίζω ότι θα παραιτηθώ”. Και τους λέω: “Γιατί;” και μου απαντούν: “Δεν κάνω κάτι σημαντικό!” Και τους λέω: “Βρίσκεσαι εδώ οκτώ μήνες.”

Είναι ακριβώς σαν να στέκονταν στους πρόποδες ενός βουνού, και έχουν αυτή την αφηρημένη έννοια, που ονομάζεται επίδραση-αντίκτυπο που θέλουν να έχουν στον κόσμο, και που είναι η κορυφή. Αλλά δεν βλέπουν το βουνό! Δεν με νοιάζει αν θα ανέβεις το βουνό γρήγορα ή αργά! Αλλά υπάρχει ακόμα ένα βουνό. Συνεπώς αυτό που χρειάζεται αυτή η γενιά να μάθει είναι η υπομονή! Ότι μερικά πράγματα που πραγματικά έχουν σημασία, όπως η αγάπη… ή η ικανοποίηση της εργασίας… η χαρά… η αυτοπεποίθηση… οι δεξιότητες… οποιαδήποτε από αυτά τα πράγματα χρειάζονται χρόνο. Μερικές μπορείς να επιταχύνεις κομμάτια τους, αλλά το συνολικό ταξίδι… είναι επίμονο, μακρύ και δύσκολο! Και αν δεν ζητήσεις βοήθεια και δεν μάθεις αυτή την ομάδα δεξιοτήτων θα πέσεις από το βουνό ή θα κάνεις… το χειρότερο σενάριο. Και ήδη το βλέπουμε! Το χειρότερο σενάριο είναι ότι βλέπουμε αύξηση στις αυτοκτονίες. Βλέπουμε αύξηση σε αυτή τη γενιά. Βλέπουμε αύξηση στους θανάτους από ατυχήματα λόγω υπερβολικής δόσης ναρκωτικών και οδηγικής ταχύτητας. Βλέπουμε όλο και περισσότερα παιδιά να εγκαταλείπουν το σχολείο ή να παίρνουν άδειες απουσίας λόγω κατάθλιψης…

Το τραγικό είναι ότι το καλύτερο σενάριο είναι να έχεις ένα ολόκληρο πληθυσμό να μεγαλώνουν και να περνούν τη ζωή τους χωρίς να βρίσκουν ποτέ πραγματικά τη χαρά. Δεν θα βρουν ποτέ βαθιά πληρότητα στην εργασία ή στη ζωή. Απλά θα περνάνε τη ζωή, και θα είναι απλώς καλούτσικα. 

“Πως είναι η δουλειά σου;” “Καλά, τα ίδια με χθές!” 

“Πως είναι η σχέση σου;” “Καλά” 

Λες και έτσι πρέπει να είναι η ζωή…

Το οποίο με οδηγεί στο τέταρτο σημείο που είναι το περιβάλλον.

Παίρνουμε αυτή τη θαυμάσια ομάδα νέων, φανταστικών παιδιών, που τα χειρίστηκαν λάθος, που υπενθυμίζω ότι δεν είναι δικό τους σφάλμα, και τα βάζουμε σε εταιρικά περιβάλλοντα που πιο πολύ νοιάζονται για τους αριθμούς… απ’ ότι για τα παιδιά… νοιάζονται περισσότερο για τα βραχυπρόθεσμα κέρδη… παρά για τα μακροπρόθεσμα οφέλη της ζωής αυτού του νέου ανθρώπου. Μας ενδιαφέρει περισσότερο το έτος παρά μια ολόκληρη ζωή.

Τους βάζουμε σε εταιρικά περιβάλλοντα 

που δεν τα βοηθούν να χτίσουν την αυτοπεποίθηση τους… 

που δεν τα βοηθούν να μάθουν τις δεξιότητες της συνεργασίας… 

που δεν τα βοηθούν να ξεπερνούν τις προκλήσεις του ψηφιακού κόσμου για να βρουν περισσότερη ισορροπία… 

που δεν τα βοηθούν να ξεπεράσουν την ανάγκη για άμεση ικανοποίηση και να τους διδάξουν τις χαρές και τον αντίκτυπο της ικανοποίησης που παίρνεις από τη σκληρή δουλειά πάνω σε κάτι για πολύ καιρό… που δεν επιτυγχάνεται σε ένα μήνα ή σε ένα χρόνο! 

Τους σπρώχνουμε σε αυτά τα εταιρικά περιβάλλοντα και το χειρότερο είναι ότι κατηγορούν τους εαυτούς τους! Νομίζουν ότι αυτοί φταίνε που δεν μπορούν να τα αντιμετωπίσουν. Κι όλα γίνονται χειρότερα! Δεν φταίνε αυτοί! Είναι η παντελής έλλειψη καλής ηγεσίας στο κόσμο μας σήμερα που τους κάνουν να νιώθουν έτσι.

Κακομεταχειρίστηκαν και είναι ευθύνη της εταιρίας να αναλάβουν την χαλαρότητα και να εργαστούν σκληρά στο να βρουν τρόπους να οικοδομήσουν την εμπιστοσύνη τους, να τους διδάξει τις κοινωνικές δεξιότητες που τους λείπουν.

Δεν θα πρέπει να υπάρχουν κινητά τηλέφωνα στις αίθουσες συνεδριάσεων. Κανένα! Όταν κάθεστε και περιμένετε να αρχίσει μια συνάντηση, αντί να χρησιμοποιήσετε το τηλέφωνό σας με το κεφάλι σας κάτω, όλοι πρέπει να επικεντρωθούμε στην οικοδόμηση σχέσεων. Κάνουμε προσωπικές ερωτήσεις: 

"Πώς είναι ο μπαμπάς σου; Άκουσα ότι βρισκόταν στο νοσοκομείο.” 

"Ω, είναι καλά! Ευχαριστώ που ρώτησες. Είναι στο σπίτι τώρα.” 

"Ω, χαίρομαι που το ακούω.” 

"Αυτό ήταν πραγματικά εκπληκτικό.” 

"Ξέρω, ήταν πραγματικά τρομακτικό για λίγο εκεί.”

Έτσι δημιουργείτε σχέσεις!

“Καλημέρα… έκανες αυτή την αναφορά;”

"Όχι, ξέχασα τελείως." 

“Δεν πειράζει, μπορώ εγώ να σε βοηθήσω. Μου επιτρέπεις;”

“Αλήθεια;"

Έτσι διαμορφώνεται η εμπιστοσύνη! 

Η εμπιστοσύνη δεν διαμορφώνεται σε ένα γεγονός… σε μια μέρα! Ακόμη και οι κακές στιγμές δεν δημιουργούν αμέσως εμπιστοσύνη. Είναι η αργή, σταθερή, επίμονη και πρέπει να δημιουργήσουμε μηχανισμούς όπου επιτρέπουμε να συμβούν αυτές οι ελάχιστα αβλαβείς αλληλεπιδράσεις.

Όταν βγαίνουμε έξω με φίλους, καθώς φεύγουμε για δείπνο μαζί, αφήνουμε τα κινητά μας στο σπίτι. Γιατί ποιόν θα καλέσουμε άλλωστε; Ίσως ένας από μας να φέρει το κινητού του σε περίπτωση που χρειαστεί να καλέσουμε ταξί ή συμβεί κάτι. Είναι σαν τον αλκοολικό. Ο λόγος που παίρνετε το αλκοόλ έξω από το σπίτι είναι επειδή δεν μπορούμε να εμπιστευόμαστε τη θέληση μας. Δεν είμαστε αρκετά ισχυροί. Αλλά όταν αφαιρείτε ο πειρασμός, το κάνει πολύ πιο εύκολο. Όταν λέτε: “Θα το πάρουμε μαζί μου, αλλά δεν θα ελέγξουμε το τηλέφωνό μας", οι άνθρωποι θα πάνε απλά στο μπάνιο… και ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνουμε; Εξετάζουμε το κινητό μας!

Όταν δεν έχετε το τηλέφωνο, απλά παρατηρείστε τον κόσμο γύρω σας. Και εκεί δημιουργούνται ιδέες. Οι ιδέες έρχονται όταν το μυαλό μας περιπλανηθεί και δούμε κάτι που θα μας κάνει να σκεφτούμε: “Αυτό σίγουρα θα μπορούσα να το κάνω..." Αυτό λέγεται καινοτομία! Αλλά καθημερινά απομακρύνουμε όλες αυτές τις μικρές στιγμές.

Κανείς από εμάς δεν θα φορτίζει τα τηλέφωνά μας από τα κρεβάτια μας. Θα πρέπει να φορτίζουμε τα τηλέφωνά μας στα σαλόνια. Αφαιρέστε τον πειρασμό! Αν ξυπνήσουμε στη μέση της νύχτας επειδή δεν μπορούμε να κοιμηθούμε δεν θα ελέγξουμε το τηλέφωνό μας; πράγμα που θα μας κάνει χειρότερα! Αλλά αν είναι στο σαλόνι, είναι χαλαρά.… 
Μερικοί λένε "Είναι το ξυπνητήρι μου". Αγοράστε ένα ξυπνητήρι! Κοστίζουν οκτώ ευρώ!

Το θέμα είναι ότι, τώρα στη βιομηχανία, είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν έχουμε επιλογή… τώρα έχουμε την ευθύνη να καλύψουμε αυτό έλλειμμα τους! 

Βοηθήστε αυτήν την εκπληκτική, ιδεαλιστική, φανταστική γενιά να χτίσει την εμπιστοσύνη τους, να μάθουν την υπομονή, να μάθουν τις κοινωνικές δεξιότητες, να βρουν μια καλύτερη ισορροπία μεταξύ ζωής και τεχνολογίας, γιατί ειλικρινά είναι το μόνο αληθινά ανθρώπινο πράγμα που πρέπει να κάνουμε ως εκπαιδευτικοί!

π. Νικόλαος Δούμας

 

Λύκειο Κύκκου

χωρίς λόγια!

Πως οι (Βυζαντινοί) επιμελούνταν την εξωτερική εμφάνισή τους

Η αγάπη των Βυζαντινών για την ομορφιά είναι εμφανής καθ’ όλη τη διάρκεια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Ένα από τα κύρια στοιχεία της εξωτερικής τους εμφάνισης ήταν τα μαλλιά, βασικά εργαλεία για την περιποίηση των οποίων ήταν τα χτένια και τα ψαλίδια. Το κούρεμα γινόταν κατά κανόνα στο σπίτι από δούλους, καθώς κουρείς και κομμώτριες θα ήταν στη δούλεψη των αρχόντων. Χρησιμοποιούσαν ακόμα και ειδικές αλοιφές και ζεστό σίδερο για να κατσαρώνουν τα μαλλιά τους ή τα έβαφαν ξανθά για να φαίνονται πιο όμορφα.
Και οι άνδρες φρόντιζαν τα μαλλιά τους. Ανάλογα με την καταγωγή τους, την κοινωνική τους θέση αλλά και τις επιθυμίες τους είχαν κοντά ή μακριά μαλλιά, χωρίς να απορρίπτουν και τη χρήση περούκας, ενώ με εξαίρεση τους ευνούχους του Παλατιού, οι περισσότεροι άνδρες της εποχής διατηρούσαν γενειάδα.



Οι Βυζαντινές κατά κανόνα είχαν μακριά μαλλιά που τα χτένιζαν σεμνά και τα συγκρατούσαν στον αυχένα με περόνη , τα έπλεκαν κοτσίδες ή τα άφηναν να πέφτουν ελεύθερα στους ώμους, ιδίως τα νεαρά κορίτσια. Οι γυναίκες κούρευαν τα μαλλιά τους μόνο σε ένδειξη πένθους ή από τιμωρία λόγω ηθικού παραπτώματος. Ιδιαίτερα ασχολούνταν και με την περιποίηση και τον καλλωπισμό του προσώπου τους. Για παράδειγμα ξύριζαν ή έβγαζαν τις τρίχες του προσώπου τους και μακιγιάρονταν με άσπρο, μαύρο και κόκκινο χρώμα, γεγονός που έκανε τους Πατέρες της Εκκλησίας να τις κατακρίνουν έντονα.
Κοινή στους άνδρες και στις γυναίκες ήταν και η χρήση αρωμάτων. Τα μύρα που χρησιμοποιούσαν προέρχονταν από λουλούδια, όπως τον κρίνο, τη μυρτιά, την τριανταφυλλιά κ.α., πολλά από τα οποία προέρχονταν από μακρινές χώρες. Μύρα χρησιμοποιούσαν και οι άνδρες, αλείφοντας τα στα μαλλιά τους για να γυαλίζουν, προκαλώντας την αντίδραση της Εκκλησίας.



Οι γυναίκες φορούσαν κοσμήματα, που ήταν χρυσά και αργυρά, συχνά διακοσμημένα με πολύτιμους λίθους ή από πιο ευτελή υλικά, όπως σίδηρο, χαλκό και γυαλί. Υπήρχαν όλων των ειδών τα κοσμήματα: σκουλαρίκια, αλυσίδες, περιδέραια, βραχιόλια, περικάρπια, πόρπες , ακόμα και κοσμήματα για τον αγκώνα και τα πόδια! Από τα πιο αγαπημένα πάντως είδη ήταν αναμφίβολα το δαχτυλίδι που φοριόταν από άνδρες και γυναίκες.
Φαίνεται ότι οι γυναίκες της περιόδου χρησιμοποιούσαν τα κοσμήματα, τα ενδύματα και τα διάφορα είδη καλλωπισμού, όχι μόνο ως μέσα για την βελτίωση της εμφάνισής τους αλλά και ως δείκτες της κοινωνικής τους θέσης.





Βιβλιογραφία
1. Δετοράκης Θ., Ο γυναικείος καλλωπισμός στα πατερικά και αγιολογικά κείμενα, Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών / Ε.Ι.Ε., Αθήνα, 1989
2. Εμμανουήλ Μ., Γυναικείες κομμώσεις και κεφαλόδεσμοι στο Βυζάντιο, 2002
3. Byzantine Women and Their World, New Haven and London , 2009
4. Κουκουλές, Φ., Βυζαντινών Βίος και Πολιτισμός, Παπαζήση, Αθήνα, 1951
5. Ναλπάντης Δ., Ο καλλωπισμός στο Βυζάντιο, 1989
6. ‘Τα εν οίκω…εν δήμω’, Ψηφίδες του Βυζαντίου

ΦΩΤΟ: © Φωτογραφικό Αρχείο ΕΚΒΜΜ

πηγή

Ἡ προοπτική μας εἶναι νὰ γίνουμε εἰκόνα τῆς ἀνείπωτης δόξας τοῦ Θεοῦ

Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου π. Νεοφύτου στὴ Θεία Λειτουργία τῆς Α΄ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν (Ὀρθοδοξίας) , ποὺ τελέσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ Παναγίας Ὁδηγήτριας τῆς κοινότητας Γαλάτας, τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (18.3.2019).

Ο άγιος Νεομάρτυς Μύρων ο Κρής

από τον Κωνσταντίνο Αθ. Οικονόμου, δάσκαλο, συγγραφέα

ΚΑΤΑΓΩΓΗ: Ο Άγιος καταγόταν από το Μεγάλο Κάστρο της Κρήτης [έτσι ονομαζόταν τότε το Ηράκλειο] και είχε ευσεβείς και ευγενείς γονείς. Γνωρίζουμε ότι ο πατέρας του ονομαζόταν Δημήτριος και ήταν πολύ δίκαιος άνθρωπος. Από μικρό παιδί ο Μύρων είχε συμπεριφορά και χαρακτήρα ώριμου άνδρα. Αν και ήταν μικρός στην ηλικία είχε φρόνηση γεροντική, τέτοια δηλαδή που θα ταίριαζε σε κάποιον έμπειρο απ΄τη ζωή γέροντα. Αγαπούσε από φυσικού του την παρθενία και την σωφροσύνη. Ήταν δε όμορφος εξωτερικά όπως ήταν και εσωτερικά. Καθημερινό του μέλημα ήταν η βιοπάλη στο κατάστημά του. Είχε μάθει την τέχνη του ράφτη την οποία εργαζόταν με πολλή σεμνότητα και συνέπεια στο εργαστήριό του.

Η ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ: Οι γείτονές του Τούρκοι επιδίωκαν συχνά την συναναστροφή τους με τον μάρτυρα αλλά εκείνος καθόταν στο εργαστήριό του σοβαρός και ήσυχος χωρίς να αποδέχεται την παρέα τους ή να συμμετέχει στις συζητήσεις τους. Επειδή λοιπόν τον φθονούσαν και δεν υπέφεραν την τόση του σεμνότητα, ήθελαν να τον εξισλαμίσουν. Και τι καταχθόνιο μηχανεύτηκαν! Βρήκαν ένα τουρκόπουλο και το έπεισαν να πει πως το ... βίασε ο Μύρων. Σύμφωνα με άλλο συναξάρι του αγίου η συκοφαντία αφορούσε σε μια ανήλικη Τουρκοπούλα που δήθεν αποπλάνησε ο Μύρων. Με τη συκοφαντία αυτή τον άρπαξαν με μεγάλη μανία και τον πήγαν στον δικαστή.

ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗ: Ο καδής [δικαστής] τον ρώτησε εάν είναι αληθινή η κατηγορία. Ο Άγιος αποκρίθηκε ότι αδίκως και ψευδώς τον κατηγορούν, κι ότι τέτοιο πράγμα δεν έκανε ποτέ αλλά ούτε καν είχε ιδέα γι’ αυτό. Οι κατήγοροί του όμως φώναζαν ότι είναι αλήθεια και ότι πρέπει ή να γίνει τούρκος ή να θανατωθεί. Ο Άγιος με θάρρος τους απάντησε ότι δεν θα αρνείτο επ' ουδενί λόγο την πίστη του και το όνομα του Χριστού. Πρόσθεσε μάλιστα πως ήταν έτοιμος να υπομείνει όσα βασανιστήρια θα του έκαναν για την αγάπη Του, τονίζοντάς τους: “Χριστιανός γεννήθηκα και Χριστιανός θέλω να πεθάνω”. Μόλις το άκουσε ο δικαστής διέταξε να τον δείρουν και να τον κλείσουν στη φυλακή, μέχρι την δεύτερη εξέταση. Λίγες μέρες αργότερα τον οδήγησαν πάλι στο δικαστήριο. Ο δικαστής προσπάθησε να τον κάνει να αρνηθεί το Χριστό, τάζοντάς του πολλά χρήματα, δώρα και τιμές, αλλά και απειλώντας τον με βασανιστήρια και τελικά με ατιμωτικό θάνατο, αν παρήκουε. Άλλοι από τους παρισταμένους του έλεγαν: “Λυπήσου τα νιάτα σου και την ομορφιά σου, έλα στην πίστη μας και θα περάσεις ζωή ένδοξη και ευτυχισμένη”. Ο γενναίος αθλητής του Χριστού όμως έμενε ακλόνητος φωνάζοντας: “εγώ την πίστη μου δεν την αλλάζω, Χριστιανός θέλω να πεθάνω”.

ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΟ: Ύστερα απ' ολα αυτά ο δικαστής εξέδωσε καταδικαστική απόφαση. Το τέλος του Μύρωνα θα ήταν θάνατος δι’ απαγχονισμού. Τον πήραν και τον πήγαν στον τόπο της εκτέλεσης, λίγο έξω από το κάστρο. Όσους Χριστιανούς συναντούσε τους χαιρετούσε λέγοντας: “Συγχωρέστε με, αδελφοί, και ο Θεός να σας συγχωρήσει”. Ακολουθούσε μαζί με πολλούς Χριστιανούς και ο πατέρας του κλαίγοντας για τον θάνατο του γιού του. Όταν έφθασαν στον καθιερωμένο τόπο του “νέου Γολγοθά των Μαρτύρων”, ζήτησε την άδεια από τους δημίους και, πλησιάζοντας τον πατέρα του, έπεσε στα πόδια και του φίλησε τα χέρια, ζητώντας την ευχή του λέγοντάς του να μη λυπάται, γιατί άδικα καταδικάστηκε. Μετά είπε στους δημίους να προχωρήσουν στο έργο τους. Και εκείνοι πέρασαν το σκοινί στο λαιμό του και τον κρέμασαν.

ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ: Έτσι έλαβε ο μακάριος Μύρων το στεφάνι του μαρτυρίου. Το ίδιο βράδυ οι Τούρκοι που φύλαγαν το μαρτυρικό λείψανο είδαν ουράνιο φως να κατεβαίνει από ψηλά και να σκεπάζει τον Άγιο, επιβεβαιώνοντας την απερίγραπτη δόξα και την παντοτινή λαμπρότητα που τον περιμένει, όπως τον κάθε μάρτυρα και κάθε πιστό Χριστιανό στη Βασιλεία του Θεού.

Κι αυτό το θαύμα το διέδωσαν σε πολλούς. Το άκουσαν και οι Χριστιανοί και δόξασαν τον Θεό, Αυτόν που δοξάζει τους Αγίους Του. Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος Μύρωνος στις 20 Μαρτίου, ημέρα του μαρτυρίου του, όπως προαναφέραμε.

“Mύρον νοητόν ωράθης εξ αγχόνης,
Mύρων αθλητά δόξα Kρήτης και κλέος”

Ἀπολυτίκιον [ήχος πλ. Α΄ ]

  
 “Ηρακλείου το άνθος το ευωδέστατον, ως ευσεβείας σε μύρον ύμνοις γεραίρομεν, νεομάρτυς του Χριστού Μύρων μακάριε. Συ γαρ νεότητος ακμήν υπερείδες ανδρικώς και ήθλησας στεροψ’υχως. Και νυν απαύστως δυσώπει, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών”.