«Ψαρι (λούτσο, στην περίπτωσή μας…) φάε,

Μουσική: Χρήστος Παπαδόπουλος, Στίχοι: Κώστας Μπαλαχούτης
Τιτλος Δίσκου: Αυτη η γη έχει φωνή

Ένας δίσκος-αφιέρωμα στη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου
Β.Σκουλάς-Α.Παρχαρίδης: εκεί που ο Πόντος συναντάει την Κρήτη

Μουσική: Χρήστος Παπαδόπουλος
Στίχοι: Κώστας Μπαλαχούτης
Ενορχήστρωση: Κώστας Αγέρης - Χρήστος Παπαδόπουλος
Ερμηνευτές: Βασίλης Σκουλάς, Αλέξης Παρχαρίδης

Δες, μέσα μου δες
μνήμες φωτιές πάλι ξυπνούν
καις στα μάτια καις
παλιές σκιές μας κυβερνούν
άπονοι καιροί σαν ναυαγός από παιδί
άπονοι καιροί, αυτή η γη έχει φωνή

Μπες στη ζάλη μπες
σύρε χορό, φέρε στροφή
δες κι εμένα δες
ξέρω να κρύβω την πληγή
άπονοι καιροί σαν ναυαγός από παιδί
άπονοι καιροί, αυτή η γη έχει φωνή

Μια πατρίδα φως
σαν κεραυνός σαν αστραπή
ήλιος κι ουρανός
ένας Θεός και μια κραυγή
άπονοι καιροί
Κρήτη και Πόντος δυο καημοί
άπονοι καιροί, αυτή η γη έχει φωνή

Κλαις, πάψε να κλαις
βλέμμα θαμπό,λάμψη κρυφή
πιες φαρμάκι, πιες,
πάλι ν' αρχίσει η γιορτή
άπονοι καιροί σαν ναυαγός από παιδί
άπονοι καιροί, αυτή η γη έχει φωνή

Λες σβήσε το χθες
όλα εδώ, τέλος κι αρχή
πες στα χείλη πες
για μας τους δυο μια προσευχή
άπονοι καιροί σαν ναυαγός από παιδί
άπονοι καιροί, αυτή η γη έχει φωνή

Μια πατρίδα φως
σαν κεραυνός σαν αστραπή
ήλιος κι ουρανός
ένας Θεός και μια κραυγή
άπονοι καιροί
Κρήτη και Πόντος δυο καημοί
άπονοι καιροί, αυτή η γη έχει φωνή.

"Η αλήθεια είναι πάντοτε παράλογος,

και διά τούτο δεν την λέγουσι ποτέ

οι φρόνιμοι και ηλικιωμένοι άνθρωποι,

αλλά την ομολογούσιν οι μεθυσμένοι,

οι τρελλοί, οι άρρωστοι και τα μικρά παιδία."

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

«Ψαρι (λούτσο, στην περίπτωσή μας…) φάε,

πρόσεξε μονο μην φας το Ψαρά ! «

Κειμενο του Ρ.Μ.

που είσαι φίλε μου; όλα καλά;

-Ναι, μια χαρά! Νηστεύω!

-Είσ’ωραίος.
-Οχι, νηστεύω λέμε !
-Εντάξει, μπράβο..!
-Εσύ γιατί δεν νηστεύεις;
-..εε..χμμ…δεν έχω αμαρτίες εγώ.
– Δεν πειράζει, είσαι άμαθος, αλλά δεν κάνεις ορθά, η Εκκλησία λέει μπλα μπλα μπλα και ο τάδε πατέρας μπλα μπλα μπλα…
– Φαε μωρέ Μ@…@ τι θα πάθεις;
– Ντροπή . αμ έτσι είστε όλοι αντιχριστιανοί και κοροϊδεύετε όσους νηστεύουν.

Διαλογοι απο την ζωή βγαλμένοι…απο ανθρώπους -ο Θεός να τους κάνει- μπασμένους στην πνευματική ζωή, που διαμαρτύρονται γιατί αυτοί οι «απιστοι» εχουν διαφθαρεί. Μάλιστα τους αποκαλούν «κοσμικούς». Εμ βεβαια, εκείνοι έχουν μοναστική νοοτροπία, αφού πήγαν 5-6-12 φορές επίσκεψη στο Ορος η σε μοναστήρια. Η νηστεία τους δεν περιοριζεται απλά στο αν εκείνοι έχουν φάει η τι τρώνε.

Ασχολούνται και με το το τι τρώνε οι υπολοιποι.

Μιλάμε για Εσένα αδελφέ που νηστεύεις. Για πες μου, ΤΙ ΣΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ τι κάνει ο άλλος; Πνευματικό σε έχει; Μαζί την έχετε την ψυχή; Ασε που οι περισσότεροι δεν έχουν πνευματικό , δεν εξομολογούνται και κάθεται ο δικός μου, ο μπράδερ ο τιτανοτεράστιος και τους κάνει ολοκληρη κατήχηση περι νηστείας. Ρε φίλε, αν δεν μάθει την αλφαβήτα ο άλλος πως θα καταφέρει να διαβάσει…λογοτεχνία ; Είσαι σοβαρός αδελφέ εν χαζό;(-μαρα) Αν κάποιος ίσως σε ρωτήσει το πολύ πολύ να του πεις «Εγώ ρώτησα τον πνευματικό μου, για το πως να νηστέψω, εσύ να κάνεις το ίδιο, αυτά τα πράγματα είναι διαφορετικά αναλόγως την δύναμη του κάθε ανθρώπου«. Και αυτό να το πείε μονο ΑΝ σε ρωτήσει. Αν ΔΕΝ σε ρωτήσει δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ να του πεις τι να κάνει και τι οχι. Καλό είναι δε να ξέρεις πως η νηστεία , για κάποιον που ΔΕΝ έχει πνευματικό , οχι απλά είναι αχρηστη, αλλά ίσως και επικίνδυνη. Ναι, καλά διάβασες ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ. Γιατί πολλοί, αναπαύονται με μια ψευδοπνευματικότητα πως δήθεν νηστέψαμε και όλα είναι καλά και αμελούν το ουσιαστικό (που είναι η εξομολόγηση) για το δευτερεύον (που είναι η νηστεία). Οπότε είναι πιθανόν όχι απλά να μην τον βοηθάς, αλλά να τον «χαντακώνεις» κιολας.

Επίσης συμβουλές του στυλ «σήμερα είναι άλαδο » χθες ήταν έτσι, κρατήστε τις για τους εαυτούς σας. Το πόσο θα νηστέψει , θα το βρει μαζί με τον πνευματικό του, όταν και αν αποκτήσει. Δεν είναι δική σου δουλειά. Ούτε σημαίνει πως επειδή εσύ κάνεις άλαδο και ο άλλος μπορεί να βάζει γαλα στον καφέ, πως είσαι καλύτερος. Εκείνος που βάζει γάλα στον καφέ, δεν ξέρεις ούτε τι δοκιμασίες άλλες τραβάει, ούτε τι Σταυρό κουβαλάει, ούτε αν κάνει ελεημοσύνες. Γενικά ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ, οπότε δεν είναι και δουλειά σου να κρίνεις. Κρίνει Εκείνος που γνωρίζει. Μην φουσκώνουμε τα αρτίδια (:μικρά ψωμάκια) του κόσμου για να το παίξουμε «νηστευτές». Οι περισσότεροι έτσι και αλλιώς μέχρι χθες δεν ξέρατε τι είναι η νηστεία. Αν η νηστεία είναι μονο το τι τρώμε, τότε ο διάβολος να δειτε πως νηστεύει. Τιποτα δεν τρώει. Εχει γραμμή και είναι σέξι ασκητής.

Γενικά θα δείτε πως όποιοι έχουν κολλημα με την νηστεία (οχι απλά να την τηρούν, αλλά να παρατηρούν και τους άλλους, ακόμα και αν δεν το λένε, η στάση τους πολλές φορές δείχνει πολλά…) συνήθως είναι προβληματικοί. Οταν βλέπεις τον άλλον να τον πιανει πανικό για το 143ο υλικό της συνταγής το οποίο μπορεί να εμπεριέχει ένα συστατικό που ΙΣΩΣ να μην είναι νηστήσιμο…ε…καταλαβαίνεις πως κάποιο πρόβλημα έχει ο άλλος. Ενα πρόβλημα όλοι το έχουμε, βέβαια, αλλος εδώ άλλος εκεί. Η νηστεία είναι ευλογημένο ΜΕΣΟ. Οχι σκοπός. Είναι μέσο ταπείνωσης του ψυχοσωματικού ανθρώπου ώστε τα πάθη να μην εκδηλώνονται τόσο . Αν όμως γίνει μέσο εκδήλωσης της υπερηφάνειας, όχι απλά δεν είναι χρήσιμη, αλλά και επικίνδυνη. Επικίνδυνη; Ναι, επικίνδυνη. Οπως το φάρμακο που δεν το χρησιμοποιείς οπως σου λέει ο γιατρός. Μπορεί να είναι θεραπευτικό , μπορεί να είναι και βλαβερό. Οταν παίρνεις ένα φάρμακο πηγαίνεις στον γιατρό να σου κανονίσει τις δόσεις. Ορισμένοι, επειδή και οι ίδιοι υπερκτιμούν τις δυνάμεις τους, αλλά και επειδή οι πνευματικοί τους είτε δεν έχουν διάκριση/πείρα η δεν έχουν επαρκή επαφή με το πνευματικοπαίδι τους, κάνουν νηστεία μεγαλύτερη απο τις δυνάμεις τους, με αποτέλεσμα υπερβολικά νεύρα και κακή συμπεριφορά. Ακομα και το πως αντιμετωπίζεις τις πτώσεις, έχει σημασία για τον πνευματικό σου αγώνα. Γιατί άλλο να πέφτεις και να σηκώνεσαι και άλλον να ταπεινολογείς «πως το έκανα εγώ αυτο» (ναι, ναι…εσύ ο νηστευτής, πως την πάτησες βρε παιδάκι μου..!) . Ασε να «Την πατήσεις» και λίγο, να φανεί η ανεπάρκειά σου.

Μα ο τάδε και ο τάδε Πατέρας δεν ήταν αυστηροί; Ηταν. Ορισμένοι Πατέρες ήταν αυστηρότεροι, αλλοι ελαστικοτεροι, είναι και θέμα χαρακτήρα αυτά, εκτός απο θέμα ποιμαντικής. Αλλά ήταν αυστηρότεροι πρώτα με τους εαυτούς τους. Και ήταν αυστηροί σε ολα, οχι απλά στο τι έτρωγαν. Ηταν αυστηροί και στην κατάκριση και στην φιληδονία και στην καταλαλια και και. Αντίθετα πολλοί σήμερα ασχολούμεθα με το αν έπεσε λάδι στο φαϊ (η αν ακούμπησε λάδι το κουτάλι, η αν έχει λάδι το παξιμάδι…) ενώ απο την άλλη βλέπουμε τσόντες στα ιντερνετς, τσακωνόμαστε με το έτερνον ήμιση η με τα παιδιά μας, μιλάμε πίσω απο την πλάτη του άλλου, διαδίδουμε φήμες, παραμελούμε τα καθήκοντά μας στο σπιτι κτλ. Και νομίζουμε πως νηστέψαμε.

Παπακια (@@) νηστέψαμε. Αν η νηστεία περιορίζεται στο να μην τρώμε ψάρι (λούτσο, στην περίπτωσή μας) ενώ απο την άλλη τρώμε ανθρώπους και φτύνουμε τα κουκούτσια… είναι νηστεία ΤΟΥ ΛΟΥΤΣΟΥ. Μονο.

Η Εκκλησία μας έχει θέσει περιόδους νηστείας. Τις έχει θέσει όχι επειδή θέλει να περιορίζει τον άνθρωπο, να τον στεναχωρεί, αλλά επειδή θέλει να τον θεραπεύσει απο τα πάθη. Εχει κανονίσει όμως και ο καθένας να έχει τον δικό του πνευματικό και να κανονιζουν μαζί, αναλογα με τις δυνάμεις τους, το τι πως θα πράξει. Οι κανόνες είναι θεραπευτικοί. Οχι πέτρινοι. Ούτε είναι ο καθένας σε κατάσταση να αντιληφθεί τι σταυρό κουβαλάει ο εκάστοτε συνάνθρωπός μας.

Γι’αυτό , το να γίνουμε σούπερ-υπέρμαχοι της νηστείας, και να καταντήσουμε να ΕΝΟΧΛΟΥΜΕ τους άλλους δείχνει κάτι. Δείχνει πως ενδόμυχα ΖΗΛΕΥΟΥΜΕ τους συνανθρώπους μας, που δεν νηστεύουν. Και επειδή τους ζηλεύουμε («αχ, ενα ωραίο μπιφτεκάκιιι μμμμ») που αυτοί «απολαμβάνουν» ενώ εμείς όχι και δεν το παραδεχόμαστε, προσπαθούμε να τους ελέγχουμε. Αυτό δεν είναι πνευματική ζωή όμως. Είναι νηστεία του Λούτσου. Γιατί την άσκηση την κάνουμε με αγάπη και με χαρά για τον Χριστό, οχι ψυχαναγκαστικά. Γινόμαστε ψυχαναγκαστικοί, γιατί την βλέπουμε ως Ινδουϊστικού τύπου άσκηση. Ως κυνήγι «αρετής», ένα πνευματικό (υποτίθεται) βιντεοπαιχνίδι στο οποίο θα πιάσουμε High Score. Η πνευματική ζωή θέλει αρχοντιά, ποιηση και ανθρώπους με ευρύτητα καρδιάς, οχι τυπολάτρες. Χρειάζεται και ο τύπος, δεν τον πετάμε, δεν τον αγνοούμε, αλλά ώς μέσο που θα μας οδηγήσει στην ουσία, οχι το αντίθετο. Αυτό που κάνουμε, δεν το κάνουμε απο αγάπη, αλλά συμφέρον. Και γι’αυτό δεν βλέπουμε προκοπή.

Και θα συνεχίσουμε να μην βλέπουμε προκοπή , όσο ασχολούμαστε με το τι κάνει ο διπλανός μας και όχι με το τι κάνουμε εμείς. ΜΟΝΟ.

«Προτιμότερο εἶναι νὰ τρώει κανεὶς κρέας καὶ νὰ πίνει κρασί, παρὰ νὰ τρώει τὶς σάρκες τῶν ἀδελφῶν του μὲ τὴν καταλαλιά».

Αββάς Μακάριος

Δεν μας σώζει ούτε η άσκηση, ούτε η αγρυπνία, ούτε η νηστεία, αλλά μόνο η αληθινή ταπεινοφροσύνη. Και αυτό το ομολόγησαν σε κάποιο μεγάλο ασκητή οι ίδιοι οι δαίμονες!

Αγία Θεοδώρα

πηγή

«Μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει καμία απόπειρα σύνταξης γενικής βιβλιογραφίας για το Άγιον Όρος. Οι υπάρχουσες βιβλιογραφίες, που εκδόθηκαν αυτοτελώς ή δημοσιεύτηκαν σε συνέχεια βιβλίων ή άρθρων, λαμβάνουν υπόψη ένα περιορισμένο μόνο τμήμα της αθωνικής βιβλιογραφίας και δεν παρέχουν καμία πληροφορία για ό,τι είχε δημοσιευτεί σχετικά με τον Άθως στις σλαβικές γλώσσες και τα ρουμανικά. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στην παρούσα βιβλιογραφία για να διαπιστωθεί πόσο σημαντικό υπήρξε το ενδιαφέρον των λαών αυτών για το Άγιον Όρος.» [...]
(πατήρ Irenee Doens, 1964, μετάφρ. Α. Ν. Μακάρωφ)

Το πόνημα του αοιδίμου πατρός Irenee Doens (1907-1979), βενεδικτίνου μοναχού στη Μονή Chevetogne του Βελγίου που ταξίδεψε πολύ στις ορθόδοξες χώρες και παρέμεινε στην Ελλάδα την περίοδο 1954-55, δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1964 στη Βενετία, σε ειδικό τόμο για τη χιλιετηρίδα του Αγίου Όρους, 963-1963. Διακρίνεται σε δύο τμήματα: το πρώτο περιλαμβάνει την ελληνόγλωση βιβλιογραφία (779 λήμματα) ενώ το δεύτερο καλύπτει δημοσιεύματα σε όλες εν γένει τις γλώσσες (1.860 λήμματα). Συνοδεύεται από λεπτομερές ευρετήριο.

Η βιβλιογραφία του don Irenee Doens περιλαμβάνει οτιδήποτε δημοσιεύτηκε διεθνώς σχετικά με το Άγιον Όρος και γι' αυτό καθιερώθηκε αμέσως διεθνώς ως κλασικό εργαλείο για την έρευνα του συνόλου των αθωνικών θεμάτων. Παράλληλα με άλλους παράγοντες, συνέβαλε σημαντικά στην άνθηση της αθωνικής έρευνας που σημειώθηκε τα τελευταία χρόνια και ευδοκίμως συνεχίζεται.

Δείτε ολόκληρο το βιβλίο εδω

Είναι μια από τις μεγαλύτερες χορεύτριες όλων των εποχών. Η μεγαλύτερη της εποχής μας. Αντισυμβατική και ασυμβίβαστη η Σιλβί Γκιλέμ, δεν έπαψε ποτέ να εξελίσσεται. Είναι ίσως η μοναδική χορεύτρια κλασικού μπαλέτου που μεταπήδησε στο σύγχρονο χορό και υπηρετεί το είδος με τόση ένταση, πυκνότητα, ποιότητα και επιτυχία.

η συνέχεια εδώ

Υπάρχουν αληθινοί άγιοι σήμερα;
Απάντηση στο Μοναχό Βαραχία

Παρατηρείς τον κόσμο όπως είναι σήμερα και αναρωτιέσαι με κατάπληξη: Υπάρχουν αληθινοί άγιοι σήμερα; Εγώ θα σου γράψω για έναν απ' αυτούς, πού είχα την καλή τύχη να συναντήσω τελευταία. Αυτός είναι ό γέροντας Μιχαήλ πού ζει στη σκήτη της Θεοτόκου στον Άγιο Όρος.

Τον επισκέφτηκα με μια ομάδα προσκυνητών κατά την επιστροφή μου από τούς Αγίους Τόπους.
Φτάσαμε στη σκήτη την ώρα του εσπερινού. Ό γέροντας Μιχαήλ μας υποδέχτηκε σαν πατέρας, πολύ καλόκαρδα, κι αυτό μας γοήτευσε όλους. Μας οδήγησε πρώτα στην παλιά εκκλησία, μια από τις τρεις πού υπάρχουν στη σκήτη. Μας πήγε να προσκυνήσουμε την πολύ γνωστή εικόνα της Παναγίας, την ονομαζόμενη Γλυκοφιλούσα, μια θαυματουργή εικόνα, πού έχει και μεγάλη καλλιτεχνική αξία.

Σε καμιά άλλη εικόνα δεν έχει Ιστορηθεί ή Παναγία τόσο χλωμή όσο σ' αυτήν εδώ. Γλυκοφιλούσα ονομάζεται επειδή εικονίζει την Παναγία ν' ασπάζεται το χέρι του Ουράνιου Νυμφίου, του Χριστού. Πλησιάσαμε όλοι κι ασπαστήκαμε ένας ένας την εικόνα.
-Θα σας ασπαστεί κι Εκείνη! Θα σάς ασπαστεί κι Εκείνη! είπε ήρεμα ό γέροντας Μιχαήλ, καθώς τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα στο πρόσωπο του.

Αργότερα μας είπε:
-Έχω εδώ μαζί μου δεκαπέντε αδελφούς. Είναι όλοι τους ηλικιωμένοι κι αδύναμοι. Σήμερα οι Έλληνες δεν επιτρέπουν στους Σλάβους να έρχονται στο Άγιο Όρος. Πρέπει να φροντίζω τούς δεκαπέντε αυτούς αδελφούς σα να 'μουν κατά κάποιο τρόπο αντιπρόσωπος της Παναγίας σ' αυτόν τον τόπο, αυτή την εποχή. Για δύο πράγματα μόνο προσεύχομαι στο Θεό: Να κρατήσουμε την αγάπη, και μαζί μ' αυτήν, να μη μας λείψει το ψωμί.

Ό π. Μιχαήλ κατάγεται από τις Σέρρες. Από μικρό παιδί είχε την επιθυμία να γίνει μοναχός. Όταν του παρουσιάστηκε σε μια εκκλησία ό άγιος Νικόλαος και του είπε πώς θα γίνει πραγματικά μοναχός, ή χαρά του ήταν μεγάλη. Αμέσως άφησε τη μητέρα του και την οικογένεια του και πήγε στο Άγιο Όρος. Εκεί ζει ως σήμερα.
Συνήθιζε να μας επισκέπτεται στην Αχρίδα. Μάζευε δωρεές για να συντηρήσει τους δεκαπέντε ηλικιωμένους μοναχούς του.
-Είμαι γέροντας στους γέροντες και πατέρας στους πατέρες, μας έλεγε. Πρέπει να τους διδάσκω, μα και να τους τρέφω, μ' όλο πού είμαι κι εγώ αγράμματος και αδύναμος. Πρέπει οπωσδήποτε όμως να τούς διδάσκω την αγάπη και να 'χω να τούς δίνω τουλάχιστο ψωμί. Αυτό είναι όλο πού κάνω, με τη βοήθεια της Παναγίας μας. Και δε θα μας εγκαταλείψει ή Γλυκοφιλούσα μας!

Έκανε τη λειτουργία για μας. Μετά του είπα:
-π. Μιχαήλ, πες κάτι στους ανθρώπους. Στάθηκε μπροστά στην Ωραία Πύλη και είπε:
-Θα σάς πω τρία διδάγματα:
α. Ό δρόμος πού οδηγεί στη σωτηρία είναι πιο στενός, απ' ότι είναι το φάρδος μιας τρίχας.
β. Όπου είναι ό νους σας, εκεί είναι κι ή πατρίδα σας.
γ. Στον κόσμο αυτόν ήρθαμε σαν σε αγορά, ν' αγοράσουμε κάτι καλό και να το πάρουμε μαζί μας στην πατρίδα μας. Αμήν.

Ή παρέα ενθουσιάστηκε με τη σύντομη αυτή διδαχή κι έτρεξαν όλοι να πάρουν την ευλογία του άγιου γέροντα.

Για τον εαυτό του δεν τον ένοιαζε καθόλου. Όλη του ή φροντίδα κι ή μέριμνα ήταν για τούς αδελφούς και το μοναστήρι. Αγωνιζόταν γι' αυτούς, τούς πρόσφερε πολλή αγάπη και λίγο ψωμί, δαπανούσε τις σωματικές του δυνάμεις και πέθανε σε μεγάλη ηλικία. Ή ψυχή του αναπαύεται τώρα στη βασιλεία των ουρανών, εκεί πού βασιλεύει ή Γλυκοφιλούσα.

πηγή:Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Η τραγωδία της πίστεως.Οι επτά αμαρτίες που μαραίνουν την πίστη

Εκδόσεις Πέτρου Μπότση

Οι αδελφές Joshua Sutherland βρέθηκαν στη Νότια Αφρική για να επισκεφτούν τους γονείς τους. Η οικογένεια αποφάσισε να πάει για σαφάρι με το αυτοκίνητο. Όταν βρέθηκαν μπροστά σε μια αγέλη λιονταριών σταμάτησαν για να βγάλουν φωτογραφίες. Μία λέαινα από την αγέλη σηκώνεται, πλησιάζει προς το αυτοκίνητο για να τσεκάρει τους «ξένους» και ξαφνικά από εκεί που δεν το περίμεναν ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου με το στόμα της.
Επικράτησε πανικός εντός του αυτοκινήτου, αλλά τα αντανακλαστικά τους ήταν γρήγορα και αποτράπηκαν τα χειρότερα. «Υποτίθεται ότι την ασφαλίσουμε την πόρτα», φώναξαν τα κορίτσια. «Δεν ήξερα ότι μπορούν να το κάνουν αυτό», λέει ένα μέλος της οικογένειας.

Ανήκει στην οικογένεια Pisaster ochraceus και απαντά κυρίως στον Ειρηνικό Ωκεανό. Αυτό το αστέρι της θάλασσας ξεχωρίζει για το εντυπωσιακό μοβ χρώμα του, που το καθιστά ως ένα από τα πιο σπάνια θαλάσσια είδη του πλανήτη.

Perierga.gr - Ένας σπάνιος μοβ αστερίας!

Έχει πέντε χοντρούς «βραχίονες», που κυμαίνονται σε μήκος από 10 έως 25 εκατοστά, οι οποίες είναι διατεταγμένες γύρω από έναν ασαφή κεντρικό δίσκο. Σε ολόκληρη την επιφάνειά του φέρει μικρά αγκάθια για την άμυνά του από τους εχθρούς , ενώ οι μεγάλες βεντούζες του επιτρέπουν να ζει προσκολλημένος στα βράχια.

Τα περισσότερα άτομα του είδους έχουν έντονο μοβ χρώμα, που ποικίλλει σε διάφορες αποχρώσεις, από ανοιχτό έως πιο σκούρο, ενώ σε κάθε περίπτωση λευκά στίγματα εμφανίζονται σε όλο τον κορμό.

Ο χρωματισμός τους, αν και είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός, ωστόσο αποτελεί ένα βασικό μειονέκτημα της διαβίωσής τους στη θάλασσα, καθώς οι μοβ αστερίες είναι αρκετά εύκολος «στόχος» των μεγάλων ψαριών και των καρκινοειδών, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν με εξαφάνιση!

πηγή

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΟΤΣΑΡΗ

* Η Φιλοσοφία καταξιώνει κάθε σκέψη έχοντας το χάρισμα και τη δύναμη να υλοποιεί κάθε όνειρο του ανθρώπου. Ο Διονύσιος ο Φιλόσοφος (Παραμυθιά 1540 - Ιωάννινα 1611), ήταν Μακεδονικής καταγωγής από την Αβδέλλα των Γρεβενών. Έγινε μοναχός στο Διχούνι από μικρή ηλικία. Σπούδασε Φιλοσοφία, Ιατρική, Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Padua τότε υπό ενετική εποπτεία και προστασία και στην Κωνσταντινούπολη, ποίηση, γραμματική αστρονομία, συνολικά ως τα 39 του. Το προσωνύμιο «Σκυλόσοφος» του το απέδωσαν οι τούρκοι και οι Έλληνες συνεργάτες τους τουρκόφιλοι και εχθροί του μεγάλου αυτού εθνεγέρτη.

Επιστρέφοντας (1590) από τη Πόλη στην Ελλάδα, χειροτονείται (1591) αρχιδιάκονος από τον πατριάρχη Ιερεμία Β' τον Τρανό, μέγας αρχιδιάκονος (1592) και Επίσκοπος Λαρίσης (1593). Μιλούσε 7 ξένες γλώσσες. Η Λάρισα ως κέντρο Επισκοπής δεν αποτελούσε περιβάλλον για συνωμοτική δράση, έτσι μετακινήθηκε στα Τρίκαλα, όπου σήμερα τη πόλη αυτή κοσμεί άγαλμά του.

Ως Μητροπολίτης Τρίκκης αποφασίζει να εξεγείρει τους Έλληνες κατά του οθωμανικού ζυγού. Κατά τη διαμονή του στη Padua μαθαίνει την αριστοτελική φιλοσοφία και την έννοια της ελευθερίας πού κυριαρχούσε τότε στους ακαδημαϊκούς κύκλους του Πανεπιστημίου της. Επεξεργάζεται τη σκέψη να ελευθερώσει την Ελλάδα είτε με τη διπλωματική μεσολάβηση ευρωπαίων ηγετών είτε με ένοπλη αντίσταση των γηγενών κατοίκων της Ελλάδος κατά των Οθωμανών κατακτητών.

Πώς όμως; Με τί μέσα; Με ποιά κεφάλαια θα αγόραζε όπλα; Ποιούς θα όπλιζε; Τούς έλληνες χωρικούς παντελώς άσχετους και ανεκπαίδευτους στη τέχνη του πολέμου; Οι σκέψεις αυτές τον βασάνιζαν αφάνταστα. Στο περιβάλλον του πανεπιστημίου της Padua, γνώρισε σπουδαστές και καθηγητές με ισχυρές επαφές πού διατηρούσαν με ηγεμόνες της Ευρώπης.

Έτσι ταξίδεψε στην Δ. Ευρώπη (Γαλλία, Ισπανία, Γερμανία) και ήλθε σε συνομιλίες και συνεντεύξεις με μεγάλο αριθμό ισχυρών ανθρώπων της εποχής του. Κανένας δεν είχε διάθεση να τον βοηθήσει και εύλογα! Ποιός θα τα έβαζε με την Οθωμανική Αυτοκρατορία για χάρη και λογαριασμό των ελλήνων πού δεν υπολογίζονταν τότε ούτε καν ως έθνος!
Μεγάλος γρίφος για τον αισιόδοξο Διονύσιο! Πρωτοστατεί (1601) σε μια γενναία απόπειρα «εκτίμησης της οθωμανικής δυνάμεως» με εξέγερση στη Θεσσαλία ενώ έρχεται (1603) σε επαφή με το Ιπποτικό Τάγμα της Μάλτας (φανατικός εχθρός Οθωμανών). Λόγω της απόπειρας αυτής-«πρώτη εξέγερση των ελλήνων» το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλως τον καθαίρεσε από Μητροπολίτη οπότε αναγκάζεται να καταφύγει στη Δ. Εκεί έρχεται σε άμεση επαφή με το γάλλο απόγονο των Παλαιολόγων, Δούκα Κάρολο τον Β' του Nevers, που ετοίμαζε εκστρατεία για την απελευθέρωση του ελλαδικού χώρου από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Κάρολος κατείχε δικαιώματα επί του Βυζαντινού Θρόνου και ονειρευόταν διώχνοντας τους Τούρκους να γίνει αυτοκράτορας της Νέας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Έλαβε υποσχέσεις από τον βασιλιά της Γαλλίας Ερρίκο τον Δ', όμως οι ελπίδες του Διονυσίου στέρεψαν μετά τη δολοφονία του Ερρίκου. Ο Κάρολος έμεινε στις υποσχέσεις και ο καιρός περνούσε. Ο Διονύσιος αγοράζει μεταχειρισμένα παλαιά όπλα από ενετικό οπλουργείο της Βενετίας ξεπερασμένα και με αυτά σκέπτεται να οπλίσει τους αγρότες της Ηπειροθεσσαλίας πού θα προστρέξουν στο κίνημα πού έχει κατά νου να υλοποιήσει. (Οι Ενετοί παρόλο πού ήσαν και εξακολουθούν να είναι φιλοχρήματοι και τοκογλύφοι διεθνούς φήμης μισούσαν τους τούρκους περισσότερο από τους έλληνες και ήλθαν σε 7 πολεμικές συρράξεις με αυτούς.

Είχαν συνεπώς κάθε λόγο να πωλούν όπλα στους Έλληνες, Δαλματούς Σκλαβούνους, Αλβανούς, Βλάχους και Σέρβους, ώστε αυτοί με τα υποκινούμενα απελευθερωτικά τους κινήματα να προξενούν σοβαρές δολιοφθορές στους οθωμανούς. Ονομαστό ήταν το οπλουργείο της ενετικής οικογενείας Carlo et Figli απ' όπου οι τουρκοκρατούμενοι Έλληνες προμηθεύονταν όπλα πάσης φύσεως (από την επωνυμία της εταιρείας αυτής προέρχεται και η ονομασία του τουφεκιού «καριοφίλι» σε χρήση των προεπαναστατικών οπλαρχηγών της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας του 18ου αιώνα).

Έπειτα από συνεννοήσεις με τοπικούς παράγοντες ο Διονύσιος επιστρέφει στην Ήπειρο και οργανώνει το στρατηγείο του στο μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου στο Κεράσοβο. Εκεί πετυχαίνει εξέγερση των χωρικών Παραμυθιάς, Σουλίου και Μαλακασίου και οργανώνει επιδρομές κατά των τουρκικών φρουραρχείων των χωριών Ζαραβούτσι (σημ. Άγιος Νικόλαος) και Τουρκογρανίτσα τα οποία εκμηδενίζει. Άρα ο Τούρκος δεν ήταν αήττητος!
Οι επαναστάτες με αρχηγό τον Διονύσιο και άλλα ηγετικά στελέχη όπως ο Ζώτος Τσίριπος και ο Γεώργιος Ντελής, κατευθύνονται (νύχτα 10ης - 11η Σεπτεμβρίου 1611) με ένα εξεγερμένο σώμα 800-1000 χωρικών οπλισμένων με πρωτόγονα όπλα όπως ρόπαλα, δρεπάνια, σφενδόνες, μαχαίρια και γιαταγάνια (ο βενετικός παλαιός οπλισμός δεν επαρκούσε για όλους, καθώς μόνον 40 άντρες έφεραν αρκεβούζια παλαιού τύπου) προς τα Γιάννενα. Εισέρχονται στη συνοικία της Καλούτσιανης και επιτίθενται στο τουρκικό διοικητήριο, κατατροπώνουν την τουρκική φρουρά και ο Οσμάν Πασάς μόλις κατορθώνει να διαφύγει λαβωμένος. Οι Τούρκοι με τον Οσμάν καταφεύγουν και κλείνονται στο Κάστρο των Ιωαννίνων, το οποίο πολιορκείται από το Διονύσιο.

Το κίνημα ήταν καλά οργανωμένο, όμως προδόθηκε και οι Τούρκοι αντεπιτίθενται με ιππικό κατά των επαναστατών, οι οποίοι αφήνουν νεκρούς στο πεδίο της μάχης περίπου 200 Θεσπρωτούς. Οι υπόλοιποι καταφεύγουν στα βουνά για προστασία, εξ ού και η ανάβαση των Ελλήνων στο οροπέδιο του Σουλίου, με την μετέπειτα ηρωϊκή δράση.
Ο Διονύσιος κρύβεται σε μια σπηλιά, όπου οι Τούρκοι τον βρίσκουν μετά από προδοσία και μετά από βασανιστική ανάκριση πού τον υπέβαλε ο Οσμάν Πασάς, ο Διονύσιος απαντά στο ερώτημά του «γιατί προκάλεσε την εξέγερση» με τη φράση: «πολέμησα για να ελευθερώσω το λαό μου από τα βάσανα και τη τυραννία σας»!

Έξαλλος ο Οσμάν διατάζει να τον γδάρουν ζωντανό (το γδάρσιμο ή scorticatio-όπως επικράτησε στην ενετική γλώσσα-αποτελούσε θηριώδη οθωμανική τιμωρία κυρίως σε επαναστάτες, στασιαστές, υπόπτους ανταρσίας, ή ανθιστεκόμενους στα τουρκικά συμφέροντα. Έτσι γδάρθηκε και ο Διονύσιος ο Φιλόσοφος πού κατόπιν οι Τούρκοι, ονόμασαν χλευαστικά «Σκυλόσοφο». Στη συνέχεια η διαδικασία συνέχιζε με αποκεφαλισμό, αλάτισμα της αποκομμένης κεφαλής για συντήρηση και βάπτισμά της σε κερί μέλισσας ώστε να αποστέλλεται στον Σουλτάνο σαν απόδειξη καταστολής και τιμωρίας του εκάστοτε στασιαστού. Το γδαρμένο δέρμα ακέραιο γεμιζόταν με άχυρο και μαζί με τη κεφαλή απεστέλλετο στον Σουλτάνο.

Την ίδια θηριώδη πρακτική υπέστησαν όλοι οι εχθροί των Οθωμανών (π.χ. ο ενετός βάϊλος Erizzo (διπλωματικός αντιπρόσωπος της γαληνοτάτης Δημοκρατίας) της Χαλκίδας όταν την εκπόρθισε (1470) ο Μεχμέτ ο Β' ο Καταστροφέας (κατά τους ιστορικούς «Μωάμεθ Β' Ο Πορθητής»), αφού του υποσχέθηκε ότι θα σεβαστεί το κεφάλι του στους ώμους του μόλις παραδοθεί και κρατώντας την υπόσχεσή του τον πριόνισε ζωντανό από τη μέση, την ίδια τύχη είχαν οι ουκρανοί αταμάνοι των Κοζάκων πού έπεφταν στα χέρια των Τούρκων, όπως και ο ήρωας μας Διονύσιος ο Φιλόσοφος.
Ο τελευταίος δεν αναφέρεται ποτέ ότι ήταν και ιατρός. Τον γνωρίζουν μόνον ως μοναχό, άγιο και επαναστάτη. Η αλήθεια όμως είναι ότι κατείχε πτυχίο ιατρικής από την ιατροφιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου της Padua.

Το δράμα του Διονυσίου κράτησε πέντε ώρες και κατόπιν οι Τούρκοι με κραυγές χαράς μετέφεραν το δέρμα του παραγεμισμένο με άχυρα στη πόλη των Ιωαννίνων. Απεστάλθη στον Σουλτάνο ως απόδειξη καταστολής της ανταρσίας.
Η απόπειρα του Διονυσίου είναι η πλέον σημαντική από τις 32 πού υλοποίησε το ελληνικό έθνος κατά των οθωμανών κατακτητών. Αναπτέρωσε το ηθικό των υπόδουλων Ελλήνων πού φέρνονταν σαν ραγιάδες από φόβο σε ψυχολογικό καθεστώς πλήρους κατάθλιψης και ηττοπάθειας.
Δικαίως λοιπόν πρέπει να χαρακτηρισθεί η ανταρσία του ως εθνεγερσία και ο Ιατροφιλόσοφος Διονύσιος ως Εθνεγέρτης. Πέραν της ιδιότητός του ως μοναχός άσκησε ιατρική ανιδιοτελώς προς τους άπορους της Ηπειροθεσσαλίας.

ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ

Xαῖρε, σιγῆς δεομένων πίστις

Γεροντας Σοφρώνιος του έσσεξ

Ο Κύριος μας έδωσε την εντολή να ταπεινωθούμε, για να ομοιάσουμε προς Αυτόν. Η ταπείνωση, σε αντίθεση με την υπερηφάνεια, ανοίγει την καρδιά με κίνηση αγάπης προς όλη την κτίση· κάνει τον άνθρωπο να αισθάνεται ευτυχής βλέποντας τους άλλους σε δόξα. Καθιστά τον άνθρωπο αληθινά θεοειδή. Ελκύει σε αυτόν το Άκτιστο Φως του Θεού. Εμπνέει τη δίψα να ομοιωθεί με Αυτόν σε όλα τα επίπεδα. Κάποια χροιά της ταπεινώσεως της Θείας αγάπης έχει η αγάπη της μητέρας προς το παιδί της. Αυτή υπηρετεί το βρέφος, υποδουλώνει τον εαυτό της, χωρίς να αισθάνεται καμία εξουδένωση. Έτσι και στην αγάπη του Χριστού δεν υπήρξε εξουδένωση, όταν Αυτός, δίνοντάς μας υπόδειγμα, ένιψε τα πόδια των Αποστόλων κατά τον Μυστικό Δείπνο. Η αγάπη του Χριστού θέλει να υπηρετήσει τους «μικρούς» και αδυνάτους του αιώνος αυτού.

Δεν θα μας έδινε ο Κύριος την εντολή, «μη καταφρονήσητε ενός των μικρών τούτων» (Ματθ. 18,10), αν ο Ίδιος δεν ενεργούσε με αυτό τον τρόπο. Η γνήσια πνευματική αγάπη ασπάζεται τον τόπο όπου στάθηκαν τα πόδια του Χριστού, που μας χάρισε την ουράνια αυτή κατάσταση. Η αγάπη του Χριστού, ως φορέας της αιωνιότητος που δεν γνωρίζει θάνατο, παραδίδεται στην υπηρεσία ή ακόμη και στην καταδαπάνησή της για τους άλλους.

Αυτό το Φως της αιωνιότητος είναι βεβαίως καθαρή δωρεά. Εμείς τίποτε δεν έχουμε «ως μη λαβόντες» (βλ. Α’ Κορ. 4,7). Ωστόσο το καθαρό αυτό δώρο αφομοιώνεται από μας με δύσκολο αγώνα, με τη σταύρωση μας. Και αυτό, για να μπορέσει ο Κύριος κατά την έσχατη κρίση να μας αποδώσει εκείνο που ο Ίδιος πραγματοποίησε μέσα μας με τον ερχομό Του.

Από την άλλη πλευρά δεν μπορώ να συναισθανθώ τον εαυτό μου ελεύθερο στην πράξη της αγάπης, αν η αγάπη ήταν μόνο ευχαρίστηση. Όταν είμαι «σταυρωμένος», τότε έχω την τόλμη να πω στον Πατέρα: «Σε αγαπώ», και η καρδιά γνωρίζει ότι η αγάπη αυτή είναι αληθινή και αγία. Έτσι ο Θεός ζητά αφορμή να καταγράψει σε μας κάθε καλή μας ενέργεια· εμείς όμως όλα τα αποδίδουμε σε Εκείνον. Επειδή δεν βρίσκουμε μέσα μας τίποτε άξιο της αιώνιας Βασιλείας, γινόμαστε κληρονόμοι και κάτοχοι της στην πληρότητα.

Ο Γέροντας Σιλουανός πριν από τη μακαρία λήξη του είπε: «Δεν ταπεινώθηκα ακόμη». Στις γραφές του Γέροντα χωρίς κόπο βρίσκουμε δύο είδη ταπεινώσεως: την ασκητική και τη θεία. Από ασκητική άποψη η ταπείνωση εκδηλώνεται με τη συναίσθηση του εαυτού μας ως «χειρίστου πάντων». Η Θεία όμως ταπείνωση δεν επιδέχεται σύγκριση. Είναι οντολογικό κατηγόρημα της Θείας Αγάπης. Η Αγάπη αυτή είναι απλή, χωρίς ίχνος υπερηφάνειας ή έπαρσης. Ο Θεός είναι ταπεινός· αντίθετος στην υπερηφάνεια. «Ο Θεός αγάπη εστίν» (Α’ Ιωάν. 4,8), ενώ η υπερηφάνεια αντιτάσσεται στην αληθινή αγάπη. Η ταπείνωση του Θεού έγκειται στο ότι Αυτός παραδίδει τον Εαυτό Του χωρίς όρια, σε όλη την πληρότητά Του. Αναφέρεται στη Γραφή: «Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν» (Ιωάν. 4,6· Α’ Πέτρ. 5,5). «Αντιτάσσεται» σημαίνει δεν δέχεται αιώνια ένωση με τους υπερηφάνους· τους αφήνει να βασανίζονται στην υπερήφανη απομόνωσή τους, στην χωρίς αγάπη αποκοπή τους από τον Θεό και τα άλλα λογικά κτίσματα.

Λέγοντας ότι «ακόμη δεν ταπεινώθηκα» ο Γέροντας είχε υπ’ όψιν του τη Θεία «απερίγραπτη ταπείνωση», που γνώρισε κατά την εμφάνιση του Χριστού σε αυτόν. «Ακόμη δεν ταπεινώθηκα» σημαίνει, γνώρισα την ταπείνωση «Πνεύματι Αγίω», αλλά δεν μπόρεσα να την αποκτήσω στην πληρότητα.

Η αυτοεξουδένωση του Γέροντα δεν πρέπει να μας αποκρύπτει εκείνο που ο ίδιος έλεγε: «Αν κρατούσε ακόμη μία στιγμή η όραση (του Ζώντος Χριστού), θα πέθαινα». Συνεπώς, δεν μπορεί ο άνθρωπος «να αποκτήσει την ταπείνωση αυτή» και να παραμείνει ζωντανός. Θυμάμαι ότι κάποτε ο Γέροντας μου είπε: «Η γήινη φύση μας δεν αντέχει την τέλεια χάρη … Είναι ευκολότερο να κρατήσει κάποιος με γυμνά χέρια αναμμένα κάρβουνα, παρά να βαστάξει το ουράνιο αυτό πυρ». Το πυρ αυτό καταβροχθίζει όλα εκείνα, που ούτως ή άλλως υπόκεινται στη φθορά: «Σαρξ και αίμα Βασιλείαν Θεού κληρονομήσαι ου δύνανται, ουδέ η φθορά την αφθαρσίαν κληρονομεί» (Α’ Κορ. 15,50). Είναι απαραίτητη η μεταποίησή της σε άλλο, σε πνευματικό σώμα, όμοιο με το Σώμα του αναστάντος Χριστού, όπου «θάνατος ουκέτι κυριεύει» (Ρωμ. 6,9).

Η χριστιανική ασκητική πράξη έχει κενωτικό χαρακτήρα. Η δική μας «κένωση» (αυτοελάττωση) στη δεδομένη κατάσταση είναι απαραίτητη εξαιτίας της πτώσεως μας στην υπερηφάνεια. Για τη δική μας όμως σωτηρία ο Θεός προχωρεί ασυγκρίτως μακρύτερα· εμείς ποτέ δεν Τον φτάνουμε στην αυτοσμίκρυνσή Του. Σε Αυτόν ως Απόλυτο είναι χαρακτηριστικό σε όλα να προχωρεί στο άπειρο, όπου εμείς δεν τολμάμε να πάμε. Η Λειτουργία μας συνδέεται με τις κοσμοσωτήριες πράξεις του Χριστού. Με το αγιότατο αυτό μυστήριο μαθαίνουμε να ζούμε τον αιώνιο χαρακτήρα της «κενώσεως» του Λόγου του Πατρός. Την κένωση του Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού είναι δυνατόν να συλλογιστούμε θεολογικά, παραμένοντας στα όρια της Προς Φιλιππησίους Επιστολής (2,4-11)· επιτρέπεται όμως επίσης να προχωρήσουμε πέρα από τα όρια αυτά στη θεωρία μας για τον Ίδιο τον Θεό, δηλαδή στο άναρχο Είναι Του.

Κένωση επίσης διαπιστώνουμε στο ότι ο Δημιουργός όλης της κτίσεως προσέλαβε το «ομοίωμα» του κτιστού και τη «μορφήν δούλου»: σάρκωση-Θεανθρώπινη. Τον γνωρίζουμε ως πραγματικό άνθρωπο, αν και δεν έπαυσε να είναι Θεός. Απορρίπτουμε την επικίνδυνη ιδέα του «δοκητισμού». Είναι αληθινά Θεάνθρωπος. Κατά την Ανάληψή Του δεν παρατηρήθηκε φαινόμενο «αποσαρκώσεως».

Συνεπώς, η κένωση δεν τελείωσε στον Σταυρό, ούτε στον Τάφο και την Κάθοδο στον άδη, ούτε στην Ανάσταση και την Ανάληψή Του. Δεν πρέπει να Τον εννοήσουμε μόνο στα όρια αυτά, αλλά να δούμε την «κένωση» και στο ότι Αυτός, ως Φορέας του ιδίου Είναι με το Είναι που έχει ο Πατέρας, δηλαδή ίσος προς τον Πατέρα, Αυτός παραδίδει τα πάντα στον Πατέρα Του. Από αυτό παρατηρούμε ότι και ο Πατέρας στην προαιώνια Γέννηση του Υιού εξέχεε όλο το πλήρωμά Του, εναποθέτοντάς το στον Γεννώμενο: Πατρική Κένωση. Στον Θεό λοιπόν της Αγάπης είναι χαρακτηριστική η απολυτότητά της. Με ακατάληπτο για μας τρόπο συνδυάζονται στον Θεό δύο ακρότητες: από τη μία η πληρότητα του Είναι και από την άλλη η πληρότητα της αυτοσμικρύνσεως-ταπεινώσεως. Ο Θεός μας είναι απόλυτος σε όλες τις κινήσεις Του: απόλυτος στο «μεγάλο», αλλά και άπειρος στο «μικρό».

Μας αποκαλύφθηκε η άπειρη Αγάπη στην ενότητά της με την εξίσου άπειρη Ταπείνωση. Στην ταπείνωση υπάρχει το μεγαλείο. Επειδή ο Χριστός ταπείνωσε τον Εαυτό Του, Του δόθηκε όνομα, επάνω από κάθε άλλο όνομα: «Πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται και ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» (Λουκ. 14,11). Και οι πατέρες μας πίστευαν ότι, αν μόνη η υπερηφάνεια αρκούσε για την πτώση, τότε δεν αρκεί άραγε για τη σωτηρία και μόνη η ταπείνωση;

πηγή(Αρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Το μυστήριο της Χριστιανικής ζωής, Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας, 2010 σ. 399- 403).

μαριάνθη ντεβάκη

Έχουμε περιγράψει και αναλύσει πολλές φορές ότι η «Κάρτα του Πολίτη» είναι το πιο εφιαλτικό «εργαλείο» ακτινογραφικού και ολοκληρωτικού φακελώματος της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ο εφιάλτης του Όργουελ ωχριά μπροστά σε αυτήν τη μακάβρια μοχθηρία της νεοταξικής κακουργίας: Ο Άνθρωπος μετατρέπεται σε ηλεκτρονικό σύμβολο!!!
Και σ’ αυτό ακριβώς συνίσταται η φρικώδης μοχθηρία της πλανητικής χρηματιστηριακής εξουσίας (Νέα Τάξη):
Στο να αφανίσει και της έννοια «Άνθρωπος», επιβάλλοντας την παγκόσμια διακυβέρνηση, μέσω των ψηφιακών συμβόλων (της μετατροπής του Ανθρώπου σε ηλεκτρονικό ψηφίο).

Μέχρι σήμερα όλες οι κυβερνήσεις του νεοφιλελευθερισμού («εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) είχαν ως στρατηγικό στόχο την προώθηση και επιβολή της «Κάρτας του Πολίτη».

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις προώθησαν, με μεγαλύτερο ζήλο, αυτόν το νεοταξικό στρατηγικό στόχο, αλλά δεν κατάφεραν να τον επιβάλουν ολοκληρωτικά, κάτω από το εσωτερικό βουητό των κοινωνικών αντιδράσεων εναντίον του ηλεκτρονικού φακελώματος…

Φαίνεται, όμως, ότι το αποτρόπαιο αυτό έργο του οργουελικού σκοταδισμού θα ολοκληρώσει η σημερινή κυβέρνηση: Μια «αριστερή» κυβέρνηση…

Η ιστορία παίζει παράξενα παιχνίδια και τιμωρεί τους κάλπικους παράδες, τους μεταμφιεσμένους «αριστερούς»: Ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ, ο «υπέρμαχος» των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», να επιβάλει την «Κάρτα του Πολίτη» που καταργεί όχι απλώς κάθε «ανθρώπινο δικαίωμα», αλλά την ίδια την ύπαρξη του Ανθρώπου…

Ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ να θεσμοθετεί μια ρουφιανιά ασύλληπτης, αποτρόπαιης και θηριώδους καπιταλιστικής κακουργίας.

Ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ που έκλεινε σε όλες τις πτώσεις τα «ανθρώπινα δικαιώματα», που κραύγαζε για τα «δικαιώματα» των ποικίλων ΔΙΑΣΤΡΟΦΩΝ (κοινωνικών, πολιτικών και ψυχολογικών), που ωρυόταν για τα «προσωπικά δεδομένα», έρχεται τώρα ως κυβέρνηση, να επιβάλει την «Κάρτα του Πολίτη», αυτόν τον ΕΦΙΑΛΤΗ του ολοκληρωτικού φακελώματος του λαού, της χαφιεδίστικης βαρβαρότητας, της κατάργησης ακόμα και της έννοιας «Άνθρωπος»: ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ…

Φυσικά τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία της Νέας Τάξης εναντίον των δικαιωμάτων και ελευθεριών του Ανθρώπου, εναντίον του Ανθρώπου, είναι εκείνα τα κόμματα που ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ υπέρ του Ανθρώπου και των δικαιωμάτων…

Σήμερα είναι η νεοταξική «αριστερά». Η «Αριστερά» τύπου ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή η «αριστερά» του κεφαλαίου και του χρήματος…

Γι αυτό και ο εφιάλτης της «Κάρτας του Πολίτη» αναγγέλθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και από τον ίδιο τον Τσίπρα, με το «πρόσχημα» της εξυπηρέτησης του χρήματος, των «συναλλαγών», της «συντόμευσης των διαδικασιών» (των χρηματιστηριακών διαδικασιών), της ιδιωτικοποίησης των «προσωπικών δεδομένων» κ.λπ, κ.λπ…

Βεβαίως και ένας άλλος καμβάς «προσχημάτων» είναι αυτός του ελέγχου της «εγκληματικότητας», της «τρομοκρατίας» κ.λπ: Άλλη μεγάλη ΑΠΑΤΗ, και αυτή υποταγμένη στην εξουσία του ΧΡΗΜΑΤΟΣ…

πηγή

Η κυρία Σταυρούλα Πελέκη, τα δύσκολα χρόνια και πολλή αγάπη στό Ορφανοτροφείο Θηλέων Λαμίας
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ναύπακτο. Τίποτα δε μου έλειπε όταν ήμουν μικρή. Και εγώ και τα αδέλφια μου τα είχαμε όλα. Μόνο ίσως ο πατέρας μου που τον χάσαμε νωρίς, αλλά είχαμε τον τρόπο μας. Το 1957 τελείωσα δασκάλα και το 1960 ήρθα στο ίδρυμα στη Λαμία. Ήμουν 22,5 χρονών κορίτσι. Είχα μεγαλώσει κοντά στο κατηχητικό και ο πνευματικός μου με καθοδήγησε να έρθω στο ίδρυμα όπου ζητούσαν διευθύντρια. Ξέρω, ακούγεται περίεργο στην εποχή μας, αλλά τότε έτσι ήταν η υπακοή στον πνευματικό μας. Η μάνα μου δεν ήθελε με τίποτα να φύγω.» Τι πας να κάνεις;» μου έλεγε και με ρωτούσε συνέχεια τι μου λείπει. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως έπρεπε να το κάνω. Νόμιζε πως θα χαθώ και θα πάω στράφι. Για μια χρονιά είχα υπογράψει στην αρχή, αλλά μετά δεν μπορούσα να αφήσω τα κορίτσια μου. Δεν καταλάβαινε πως για μένα η προσφορά ήταν πιο σημαντική από το να κάνω οικογένεια και τις φιλοδοξίες. Σε μια μικρή κοινωνία που όλοι ξέραν πως τα είχαμε όλα, την έπιαναν και της έλεγαν πού το στέλνεις το κορίτσι. Είχε πεισμώσει πολύ και δεν μου το συγχώρεσε ποτέ. Δεν μου ξαναμίλησε. Δεν με πήρε ποτέ τηλέφωνο και ούτε ποτέ ήρθε να με δει. Ένα χρόνο μετά πέθανε. Την έσκασα. Ήταν άρρωστη και δεν με πήρανε τα αδέλφια μου να μου το πουν. Με πήρε μια δασκάλα μου και πήρα δανεικά να πάω να την προλάβω. Λίγο πριν πεθάνει έφτασα σπίτι μας, της μίλησα και μου έδωσε την ευχή της. Νομίζω με συγχώρεσε. Κατάλαβε.

Πέτρινα χρόνια. Δύσκολα. Μπήκα κοριτσόπουλο εδώ μέσα και έμεινα μια ζωή. Πέρασα την πόρτα και δεν είχε τίποτα. Ένα παλιό σπίτι και 40 ορφανά χωρίς φαΐ. Επαρχία μεταπολεμικής Ελλάδας και μια φτωχή, κλειστή κοινωνία. Κολύμπι στα βαθιά. Τους τρεις πρώτους μήνες κλεινόμουν τις νύχτες σε ένα μπάνιο και έκλαιγα. Έλεγα δεν μπορώ να τα καταφέρω. Ήμουν εντελώς μόνη σε ένα μέρος με αγνώστους και καταστάσεις σκληρές. Ήμουν τόσο μικρή και έπρεπε να διευθύνω κάτι που δεν ήξερα. Υπήρχαν κορίτσια μεγαλύτερα από μένα. Πολλές φορές είπα να φύγω και να γυρίσω πίσω, αλλά πώς θα μπορούσα να αφήσω τα κορίτσια αυτά; Νομίζω πως κουμάντο από τότε και μετά με έκανε ο Θεός. Αυτός κανόνιζε. Δέκα χρόνια πάλευαν να βάλω σειρά και να το κάνω αξιοπρεπές και βιώσιμο. Μετά κάπως ανασάναμε. Τώρα με τη κρίση και για εμάς όπως και για όλους είναι δύσκολα. Ποτέ όμως δεν άφησα τα κορίτσια να πεινάσουν. Πάντα μας αγκάλιαζαν και είχαμε φαγητό. Μακάρι να μπορούσα να προσφέρω και πιο πολλά στις ψυχές αυτές, αλλά εδώ κάνουμε εθελοντισμό. Δεν είμαστε υπάλληλοι. Αν και νομίζω τελικά πως το δόσιμο είναι πολύ σημαντικότερο όταν γίνεται από καρδιάς και όχι για ανταμοιβή.

H κυρία Βάγια Κόκκαλη από το Πολυδένδρι Δομοκού. Μια από τις σαράντα ορφανές που η Σταυρούλα Πελέκη συνάντησε το 1960 στο ορφανοτροφείο. Μεγάλωσε στο ίδρυμα, έφυγε το 1965 για να εργαστεί στον Άγιο Σάββα και επέστρεψε για να προσφέρει εθελοντικά. Σήμερα είναι 81 ετών, δεν έκανε οικογένεια και λέει πως εδώ είναι το σπίτι της – Φωτογραφία:Kωνσταντίνος Γεωργακόπουλος / LIFO
Ποτέ μου δεν μετάνιωσα. Αισθάνομαι ο πιο πλήρης άνθρωπος του κόσμου. Μικρή ήθελα να γίνω νοσοκόμα. Να ταξιδεύω και να βοηθάω τραυματίες στον πόλεμο. Παιδικές φαντασιώσεις. Τελικά κοντά σε αυτό που ονειρευόμουν με έφερε η ζωή. 500 και πάνω κορίτσια περάσαν από εδώ όσο είμαι εγώ και τελικά νιώθω πως τίποτα δεν είναι σημαντικότερο από την αγάπη που έδωσα και εισέπραξα. Δεν είμαι η μάνα τους. Το ξέρω πολύ καλά. Με φωνάζουν μαμά και δε γυρνάω επίτηδες. Μετά μου λένε » Κυρία γιατί δεν γυρνάτε;» Τους λέω με ωραίο τρόπο πως δεν είμαι η μητέρα τους και πως καμιά γυναίκα δεν μπορεί να αναπληρώσει το κενό της μάνας που τις γέννησε. Εγώ βέβαια παιδιά δεν έκανα, αλλά νομίζω πως όλα τα παιδιά του ορφανοτροφείου τα αγάπησα σαν δικά μου. Μάνα τους αισθάνομαι, αλλά δεν μπορώ να κλέβω τον τίτλο από τις πραγματικές μητέρες. Καμιά φορά με μερικά είχα τέτοιο δέσιμο που νομίζω με κάλυψε σαν μάνα. Σαν άνθρωπος και εγώ είχα αδυναμίες, αλλά προσπαθούσα να κρατάω ισορροπίες και να μην τα ξεχωρίζω όσο δύσκολο και αν ήταν. Για μένα, όλες ίδιες. Εγώ βέβαια παιδιά δεν έκανα, αλλά νομίζω πως όλα τα παιδιά του ορφανοτροφείου τα αγάπησα σαν δικά μου.

Εγώ βέβαια παιδιά δεν έκανα, αλλά νομίζω πως όλα τα παιδιά του ορφανοτροφείου τα αγάπησα σαν δικά μου.

Σκληρό πράμα η ορφάνια. Είδα πολύ πόνο στα 54 χρόνια που είμαι εδώ. Ψυχούλες βασανισμένες. Πώς να σκεφτώ εγώ πολυτέλειες και προσωπική ζωή; Εδώ είχα καινούρια οικογένεια συνέχεια. Περνούσαν τα χρόνια και δεν καταλάβαινα πώς. Άλλες έφευγαν, νέες ερχόντουσαν. Πώς να βάλω εγώ τον εαυτό μου πάνω από τα κορίτσια που είχαν χάσει τους γονείς τους; Νομίζω πως ακόμη πιο συγκλονιστικό από το θάνατο είναι η εγκατάλειψη. Τα παιδιά που τα παράτησαν και τα απαρνήθηκαν. Οι μάνες εκεί έξω και τα παιδιά εδώ μέσα. Αυτό ήταν πάντα το πιο δύσκολο. Ο πόνος του παιδιού που η μάνα το αρνήθηκε είναι από τα πράγματα που με ανατρίχιαζαν πάντα.

Παλιά τα κορίτσια τα μαθαίναμε μοδιστρική και όσες ήταν καλές μαθήτριες τις σπουδάζαμε. Το σταματήσαμε το μάθημα. Τι να γίνουν τώρα; Μοδίστρες; Κοιτάμε να τις κάνουμε φοιτήτριες και να τις σπουδάζουμε. Έχουμε πολλές φοιτήτριες. Ξέρεις κάτι όμως; Δεν θα με με νοιάξουν πια τόσο τα πτυχία. Να είναι ευτυχισμένες θέλω, να είναι καλοί άνθρωποι και να έχουν όσο πιο όμορφη ζωή γίνεται. Μέχρι να παντρευτούν θα τις έχω πάντα έννοια. Μετά λίγο ηρεμώ. Πάντα όμως κρατάω επαφές. Έρχονται εδώ και με βλέπουν και εγώ τις παρακολουθώ. Μου φέρνουν τα παιδιά τους. Μερικά τα βαφτίζουν Σταυρούλα. Αν ήμουν αυστηρή; Δεν νομίζω! Μαλακή μου λέγαν πάντα πως ήμουν. Δεν ήταν και εύκολο. Είναι διπλή η ευθύνη να μεγαλώνεις και να φροντίζεις ορφανά παιδιά. Από τη μία τόσα πολλά κορίτσια που θα πρέπει να τα προφυλάξεις και να τα μεγαλώσεις ηθικά και από την άλλη ο κόσμος να αλλάζει και να πρέπει να τα κάνεις δυνατά για να τον αντιμετωπίσουν. Έχω περάσει τόση αγωνία…

Φωτογραφία: Kωνσταντίνος Γεωργακόπουλος / LIFO
Το πιο συγκλονιστικό που έζησα πρόσφατα ήταν το μωρό που βρέθηκε κοντά μας. Ένα πλάσμα έξι μηνών. Πρώτη φορά είχαμε τόσο μικρό παιδί εδώ μέσα. Τεράστια ευτυχία, αλλά και μεγάλη ευθύνη σε μια τόσο δύσκολη εποχή. Τώρα είναι 23 κορίτσια εδώ μέσα. Δύσκολα είναι, αλλά έχει ο Θεός. Δεν ξέρω τι θα γίνει όταν φύγω. Κάποιος θα βρεθεί ελπίζω. Όταν πεθάνω τους έχω πει δε με νοιάζει. Βάλτε με σε μια κουβέρτα και πετάξτε με. Απλά πριν, πέστε στα γόνατα και πείτε μια προσευχή για τη ψυχή μου.

πηγή

του Γιάννη Ζερβού

Ὁ Ἔντγκαρ Ἄλλαν Πόε (1809-1849) εἶναι πιὸ γνωστὸς στὴν Ἑλλάδα γιὰ ἄλλα ποιήματά του ὅπως «Τὸ κοράκι», τὰ ὁποῖα ἔχουν ἐπανειλημμένα μεταφραστεῖ. Ἂν κάποιος ἀναγνώστης τῆς «Χ» γνωρίζει μιὰ λογοτεχνικὴ μετάφραση στὴν ἑλληνικὴ τοῦ «Ὕμνου», ἂς μᾶς τὴ φέρει γιὰ νὰ ἀποδοθεῖ καλύτερα τὸ ποίημα. Δεδομένου ὅτι ὁ Πόε ἦταν ὁ δημιουργὸς τοῦ ἀστυνομικοῦ μυθιστορήματος καὶ ἀνῆκε στὴν τάση τοῦ «σκοτεινοῦ ρομαντισμοῦ» (ὅπως καὶ ὁ Λόρδος Βύρων), ἡ ὁποία προέβαλλε τὴ σκοτεινὴ πλευρὰ τῆς ἀνθρώπινης φύσης καὶ ὑπερτόνιζε τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου, σὲ σχέση μὲ τὴν τελειότητα τῆς Δημιουργίας, κάνει ἐντύπωση ἡ βαθιὰ πίστη ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὸν «Ὕμνο». «Ἦταν ἕνας τυχοδιώκτης ποὺ περιπλανιόταν στὰ μύχια καὶ στὶς φρικτὲς ὑπόγειες διαδρομὲς τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Ἀπηχοῦσε τὴ φρίκη καὶ τὴν προειδοποίηση γιὰ τὴ δική του καταδίκη», εἶχε γράψει γι’ αὐτὸν στὰ 1924 ὁ ἀμερικανὸς φιλόλογος D.H. Lawrence στὸ σύγγραμμα «Μελέτες στὴν κλασικὴ ἀμερικανικὴ λογοτεχνία». Ψυχὴ ταραγμένη καὶ ἀνήσυχη, βρῆκε λιμάνι ἐλπίδας, σωτηρίας καὶ παρηγορίας στὴν Κυρία Θεοτόκο, τὴν ὁποία καλεῖ νὰ τὸν συνδράμει στὴ μετάνοια. Τὴν ὕμνησε, ὅπως κάνουμε κι ἐμεῖς τούτη τὴν περίοδο, πρᾶγμα ποὺ κάνει ἐπίκαιρο τὸν – παραγνωρισμένο στὴν Ἑλλάδα- δικό του ὕμνο στὴ Θεοτόκο.

«Ὕμνος».

«Ἀπὸ τὸ χάραμα, τὸ μεσημέρι, ὣς τὸ σούρουπο/

Ὁλημερὶς σὲ ὑμνῶ Μαρία!/

Στὶς χαρὲς καὶ στὶς λύπες, στὰ καλὰ καὶ στὶς συμφορές/

Μεῖνε στὸ πλευρό μου Θεοτόκε!/

Ὅταν οἱ Ὧρες πέταξαν λαμπρά/

στὸν ἀνέφελο οὐρανό/

Ἡ χάρη σου ὁδήγησε σὲ σένα τὴν ἀθλία μου ψυχή/

Τώρα ποὺ τῆς μοίρας οἱ θύελλες ἔχουν σκοτεινιάσει τὸ Παρελθὸν καὶ τὸ Παρόν μου/

Κάνε τὸ Μέλλον μου νὰ λάμψει φωτεινό/

μὲ τὴ γλυκιὰ ἐλπίδα ποὺ μᾶς δίνεις.»

Ποίημα τοῦ διάσημου ἀμερικανοῦ μυθιστοριογράφου καὶ ποιητῆ Ἔντγκαρ Ἄλλαν Πόε (Edgar Allan Poe) γραμμένο τὸ ἔτος 1835. Ὁ ποιητὴς τὸ ἐμπνεύσθηκε ἀπὸ τὴ γαλήνη ποὺ ἔνοιωσε ὅταν περπατώντας στὴν πολύβουη πολιτεία ἄκουσε κωδωνοκρουσίες.

πηγή

Όποιος κοιτάξει τον χάρτη τηςΜεσογείου μένει με την εξής απορία: Γιατί οι Λίβυοι πρόσφυγες δε φεύγουν από τις εμπόλεμες περιοχές, από τις ανατολικές ακτές της χώρας, προς τη Νότια Κρήτη και προτιμούν να πάνε στην Ιταλία, που είναι πιο μακριά; Για την ακρίβεια, το μικρό ιταλικό και καλά προστατευμένο νησάκι της Λαμπεντούζα απέχει περίπου 180 μίλια από το πλησιέστερο λιβυκό λιμάνι, ενώ η Γάβδος μόλις 165 από την Ντέρνα.

του Χρήστου Μάτη

Υπάρχουν δυο απαντήσεις: Μία (για να περνάμε την ώρα μας), η οποία λέει ότι δεν το επιχειρούν καν διότι η νότια Κρήτη προστατεύεται ασφυκτικά και δεν τολμά να πλησιάσει κανείς.

Η δεύτερη και απλούστερη είναι, ότι και στην Ελλάδα να έρχονταν, πάλι στην Ιταλία θα είχαν ως στόχο να περάσουν, οπότε κόβουν την ενδιάμεση στάση, ακόμη κι αν η απόσταση σε ευθεία είναι μεγαλύτερη.

Γι’ αυτό τον λόγο η Ιταλία πίεσε επανειλημμένα σε διμερές και πολυμερές επίπεδο να φυλάμε τα σύνορά μας στην έξοδο προς την Ιταλία, διότι είναι η μόνη, στην οποία καταγράφονται παράνομες είσοδοι στη γειτονική χώρα. Διότι η χώρα μας είναι η τελευταία στάση πριν την δική τους. Έτσι οι ελληνικές αρχές ενίσχυσαν τους ελέγχους των πλοίων, που κατευθύνονται προς Ιταλία από Πάτρα και Ηγουμενίτσα και έγιναν κάποιες προσπάθειες να διαλυθούν αυτοσχέδιοι καταυλισμοί ανθρώπων, που θα ήθελαν να περάσουν απέναντι.

Η Ιταλία επισήμως δεν έχει εκφράσει παράπονα για τις προσπάθειες, που καταβάλλουν οι ελληνικές αρχές. Προλαβαίνουν όσους μπορούν, απ” όσους προσπαθούν με διάφορους ευφάνταστους τρόπους να αναζητήσουν την έξοδο προς την Ιταλία.

Επίσης, δεν έχει εκφράσει παράπονα για ενδεχόμενη ολιγωρία των αλβανικών αρχών να εμποδίσουν αυτούς που θα προσπαθούσαν να περάσουν στην Ιταλία, η οποία απέχει μόλις 72 μίλια. Προφανώς και οι Αλβανοί φυλάνε τις εξόδους τους. Διότι μόνο 4.000 υπολογίζεται να έχουν περάσει την Ιταλία από Ελλάδα και Αλβανία το 2014.

Το ελληνικό πρόβλημα

Το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι ότι δεν φυλάσσεται καλά η έξοδος. Είναι ότι, αν φυλασσόταν η είσοδος τόσο καλά όσο η έξοδος, τα προβλήματα θα ήταν λιγότερα.

Η Γερμανία, για παράδειγμα, που δέχεται το 1/3 των αιτήσεων ασύλου της ΕΕ, δεν έχει εξωτερικά σύνορα με καμία τρίτη χώρα, πλην της Ελβετίας. Κάθε μήνα του 2014, κατά μέσο όρο, ζήτησαν στη Γερμανία άσυλο 25πλάσιοι από όσους ζήτησαν στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι δηλαδή εκεί θέλουν να πάνε.

Το δικό μας το πρόβλημα είναι, ότι για να πάνε εκεί που πάνε χρησιμοποιούν ελληνικό έδαφος. Γιατί άραγε; Γιατί πολύ λίγοι πάνε π.χ. από Τουρκία στη Βουλγαρία και από εκεί στη Σερβία, για να περάσουν στην Ουγγαρία και να πάνε μέσω Αυστρίας στην Ιταλία; Προφανώς όχι επειδή από εκεί είναι πιο μακρύς ο δρόμος, αλλά γιατί από εδώ έχουν περισσότερες ελπίδες.

Εδώ, λοιπόν, είναι το πρόβλημά μας. Θα φυλάξουμε τα σύνορα ή όχι; Κι αν ναι πόσο μπορούμε να τα φυλάξουμε και τι χρειαζόμαστε, για να τα φυλάξουμε παραπάνω; Αυτή είναι η συζήτηση. Διότι αυτό κοστίζει 63 εκ. το χρόνο (από τα οποία μόνο τα 3 από το εξωτερικό).

Οι αριθμοί του προβλήματος

Οι εκτιμήσεις για τους παράτυπους μετανάστες στην Ελλάδα ευλόγως ποικίλουν. Εδώ είναι αμφίβολο, αν μπορούμε να μετρήσουμε τους νόμιμους.

Μία εκτίμηση του δικτύου irregular-migration.net για το 2011 έκανε λόγο για 390.000. Λέγεται ότι το 2012 μειώθηκαν και το 2014 αυξήθηκαν. Η FRONTEX εκτιμά, ότι πέρυσι, σε σχέση με το 2013, οι είσοδοι στην Ιταλία επταπλασιάστηκαν (170.000 συνολικά) και στην Ελλάδα διπλασιάστηκαν κι έφτασαν περίπου 50.000, ενώ οι Τούρκοι λένε ότι αυτήν την περίοδο απέτρεψαν την είσοδο 12.872 στην Ελλάδα παράτυπων μεταναστών από το Αιγαίο (50% πάνω από το 2012). Ας δεχτούμε λοιπόν, ότι η εκτίμηση των 400.000 είναι πάνω- κάτω σωστή.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, στα κέντρα φιλοξενίας μεταναστών βρίσκονται περίπου 5.000 άτομα. Δηλαδή υπό έλεγχο, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, βρίσκεται περίπου 1 στους 80 παράτυπους μετανάστες. Συνυπολογιζομένων και αυτών, που κρατούνται στις φυλακές, θα πάει ένας στους 79, (δηλαδή 1,25%).

Και ενώ η χώρα έχει τέτοια «λαμπρά» αποτελέσματα, συζητά το θέμα του 1,25%, αν δηλαδή θα κρατούνται ή δεν θα κρατούνται ο ένας στους 80;

Κι απασχολούνται συνοριοφύλακες και ειδικές περιπολίες στο λιμενικό και ειδικά μέσα και.. και… και… ξοδεύονται 63 εκ. ευρώ.

Και κατηγορεί η αντιπολίτευση την κυβέρνηση, ότι τους αφήνει ελεύθερους και η κυβέρνηση, έχοντας διανύσει το 2% της θητείας της (έναν μήνα στους 48) δηλώνει, ότι δεν έχει ακόμη πολιτική για το θέμα. Αλλά θα αποκτήσει.

Αλλά αν το 2014 μπήκαν 50.000 στην χώρα, σημαίνει ότι στους πρώτους δύο μήνες του 2015 έχουν μπει άλλες 8.000, περίπου διπλάσιοι απ’ oσοι φιλοξενούνται σε όλα τα περίφημα κέντρα τύπου Αμυγδαλέζας.

Μήπως οι αριθμοί μας διευκολύνουν να καταλάβουμε καλύτερα, ότι είμαστε η χώρα με την πιο ανούσια συζήτηση στα πιο υπαρκτά προβλήματα;

Για να καταλάβουμε καλύτερα τους αριθμούς: το 2014 στη χώρα μας προσπάθησαν να μπουν παράνομα περίπου 65.000 μετανάστες, από αυτούς τις 13.000 τους σταμάτησαν οι Τούρκοι, κάποιοι έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθεια, κάποιοι συνελήφθησαν και οι 50.000, το 80% μπήκαν στην χώρα.

Από αυτούς κρατείται/φιλοξενείται το 1,25% ενώ άλλοι 1370 πέρασαν στην Ιταλία.

Πρακτικά δηλαδή πόσοι περισσότεροι θα περνούσαν παράνομα τα σύνορα μας, αν ήταν παντελώς αφύλακτα; Κανένας, ή το πολύ -πολύ οι Τούρκοι να μη σταματούσαν και τους 12.872.

Μήπως είναι απλώς θέμα διαφθοράς; Μήπως είναι θέμα πολιτικής; Μήπως πρέπει ν” ανοίξει κανένας λογαριασμός;
πηγή

Πολύ ορθά ένα από τα πρώτα νομοσχέδια που φέρνει στη Βουλή η κυβέρνηση είναι αυτό της αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης. Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που αυτήν την περίοδο δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσουν ούτε τα βασικά της διατροφής και της στέγης...

Σύμφωνα με το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους το κόστος των προωθούμενων διατάξεων για την ανθρωπιστική κρίση ανέρχεται στα 200,3 εκατ. ευρώ.

Στη χώρα η ανεργία βρίσκεται πάνω από το 25% και αφορά περίπου 1,5 εκατ. άτομα. Αν οι συνθήκες ακραίας φτώχειας αφορούν π.χ. 200.000 ανθρώπους, τότε στον καθένα αναλογούν περί τα 2,75 ευρώ την ημέρα.

Αρκούν το πολύ για ένα σουβλάκι και σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται για κάποιο αποτελεσματικό σχέδιο αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης. Μάλλον αποτελεί επικοινωνιακό τέχνασμα το οποίο αν συνδυαστεί με το «τροφείο» των 6 ευρώ σε υπαλλήλους κρατικών επιχειρήσεων με μέσο μεικτό μισθό περί τα 4.500 ευρώ το μήνα, συνιστά μνημείο υποκρισίας.

Το κύμα της ανθρωπιστικής κρίσης στη χώρα μας δεν θα αντιμετωπιζόταν ούτε αν αντί των 200 εκατ. από τον κρατικό προϋπολογισμό εξασφαλίζονταν 500 εκατ. ή 1 δισ. ευρώ.

Η ανθρωπιστική κρίση είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας της ελληνικής οικονομίας να δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Αν δεν αρθούν τα εμπόδια δημιουργίας θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα η εξαθλίωση θα αφορά όλο και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού και πολύ γρήγορα θα ακουμπήσει και τον πυρήνα των πελατών της κομματοκρατίας που σιτίζεται πέριξ του κράτους είτε με αργομισθίες (μη αξιολογούμενης ανταποδοτικότητας εργασία) είτε με πρόωρες συντάξεις. Από τα 3 εκατ. συνταξιούχων το ένα τρίτο περίπου είναι κάτω του εθνικού ορίου συνταξιοδότησης και απορροφά 8-9 δισ. ευρώ το χρόνο.

Άγνοια Οικονομίας

Οι κακοί χειρισμοί, οι λάθος πολιτικές επιλογές και οι ιδεολογικές αγκυλώσεις της παρούσας αριστερής κυβέρνησης θα δημιουργήσουν συνθήκες έκρηξης της ανθρωπιστικής κρίσης τους επόμενους μήνες.

Η έκρηξη της ανθρωπιστικής κρίσης θα προκύψει σαν συνέπεια της αύξησης της ανεργίας που επωάζεται από την επιδείνωση της οικονομικής δυσπραγίας των τελευταίων μηνών.

Η ζημιά που κάνει η κυβέρνηση στην οικονομία λόγω της καθυστέρησης των διαπραγματεύσεων με τους Εταίρους στην Ευρωζώνη θα σύρει εντός της διακεκαυμένης ζώνης της ανθρωπιστικής κρίσης εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες.

Θα αναφέρω ένα μόνο παράδειγμα, για το πώς η άγνοια βασικών κανόνων της οικονομικής συμπεριφοράς και δραστηριότητας, μπορεί να προκαλέσει ζημιά ενώ οι προθέσεις είναι βέβαιο πως είναι καλές...

Προχθές ο Υπουργός Επικρατείας κ. Φλαμπουράρης ανέφερε τα εξής στον κομματικό ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο»:

«Φλαμπουράρης: Θα αλλάξουμε οπωσδήποτε τις διοικήσεις των τραπεζών. Με διοίκηση υπό δημόσιο έλεγχο οι τράπεζες πρέπει να χρηματοδοτήσουν μικρομεσαίες εταιρείες, δηλώνει ο υπ. Επικρατείας...».

Είναι προφανές πως η αντίληψη που έχει ο κ. υπουργός για το πώς λειτουργούν οι τράπεζες είναι λανθασμένη. Έχει σαν σημείο αναφοράς τα δεδομένα της κλειστής οικονομίας της δεκαετίας του ’50 ή κάποιου οικονομικού μοντέλου σαν αυτού της Κούβας.

Ο ίδιος φαίνεται πιστεύει, όπως και το σύνολο του οικονομικού επιτελείου, πως αν αλλάξει τις διοικήσεις με άλλες που θα είναι φιλικές ή ελεγχόμενες από το κόμμα και την κυβέρνηση, αυτές θα ανοίξουν τα ταμεία και θα μοιράσουν χρήματα και έτσι θα προκύψει η ανάπτυξη.

Η αδυναμία των τραπεζών να χρηματοδοτήσουν την οικονομία δεν προκύπτει από την απουσία σχετικής βούλησης των διοικήσεων αλλά από την απουσία καταθέσεων.

Δηλώσεις σαν αυτή του κ. Φλαμπουράρη, αντί να εμπεδώσουν ένα κλίμα εμπιστοσύνης που θα επιτρέψει στους καταθέτες να νιώσουν ασφαλείς και να επιστρέψουν τα χρήματά τους στις τράπεζες λειτουργούν προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Ποιος εχέφρων θα εμπιστευθεί τους κόπους της ζωής του σε μια τράπεζα η οποία διοικείται από κάποιον ανίδεο κομματικό αφισσοκολητή ή κάποιον τραπεζικό ο οποίος θα δίνει δάνεια κατ’ εντολή της κυβέρνησης.

Οι τράπεζες προκειμένου να συγκεντρώνουν καταθέσεις πρέπει να έχουν την εμπιστοσύνη του κοινού και της οικονομίας. Για να έχουν την εμπιστοσύνη θα πρέπει να εργάζονται με αυστηρά τραπεζικά κριτήρια.

Δηλαδή, να εξετάζουν αυστηρά ποιες επιχειρήσεις θα δανειοδοτούν έτσι ώστε αυτές να είναι βιώσιμες και να καταφέρουν να επιστρέψουν τα δάνεια με κέρδος. Μόνο έτσι δεν θα χαθούν τα χρήματα που έχουν εμπιστευτεί οι καταθέτες.

Όταν ο πρώτος τη τάξει Υπουργός λέει πως θα αλλάξει τις διοικήσεις και θα επιβάλλει στις νέες να χρηματοδοτήσουν μικρομεσαίες επιχειρήσεις με κριτήρια «θολά» από οικονομική σκοπιά, αντί να βοηθήσει την κατάσταση στην οικονομία την επιδεινώνει... Αντί να προσελκύει καταθέσεις τις απομακρύνει.

Αυτός είναι ακόμη ένας από τους λόγους που πιστεύω πως η κατάσταση συνεχίζει να επιδεινώνεται και σύντομα θα οδηγηθεί σε συνολική κατάρρευση. Υπάρχουν δεκάδες άλλοι λάθος χειρισμοί, κακές πολιτικές και ιδεολογικές αγκυλώσεις που συνδράμουν προς την ίδια κατεύθυνση.

Θεωρώ ανήθικο το γεγονός πως η κυβέρνηση αντιμετωπίζει το σημαντικό θέμα της ανθρωπιστικής κρίσης με όρους επικοινωνίας και μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων.

Πηγή