Είπε Γέρων :Αν μπροστά σου κατηγορήσει κάποιος αδελφός έναν άλλο αδελφό, πρόσεξε μην τον ντραπείς και πείς: «Ναι, έτσι είναι», αλλά ή σιώπα ή πές του: «Εγώ αδελφέ, είμαι καταδικασμένος και δεν μπορώ να κρίνω άλλον». Και έτσι σώζεις και τον εαυτό σου και εκείνον...

"Δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ μέτρο δεν έχει η αγάπη είναι απ’ τον ήλιο πιο ψηλά και δεν τη φτάνει μάτι.."

Γράμματα με ιστορίες παλιές. Όχι απλά γράμματα. Ερωτικές επιστολές. Αυτές που έστελναν παλιά οι ερωτευμένοι στον άνθρωπο που αγαπούσαν ή διεκδικούσαν ή επειδή πολλές φορές τους χώριζε κάποια απόσταση.. Κάποια έγιναν τραγούδια και ποιήματα. Άλλα κυκλοφόρησαν σε βιβλία με επιστολές.
Ήταν γράμματα που μιλούσαν για αγάπη, πάθος και έρωτα και εξηγούσαν με μοναδικό τρόπο τι συμβαίνει στην ψυχή ενός ερωτευμένου. 

Ο Ερνεστ Χέμινγουεϊ έγραφε προς την Μάρλεν Ντίντριχ "Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω, αλλά κάθε φορά που σε αγκαλιάζω αισθάνομαι σαν να έχω επιστρέψει σπίτι μου…" Ο ποιητής Ρόι Κρόφτ έγραφε: "Σ’ αγαπώ όχι μόνο γι’ αυτό που είσαι, αλλά και γι’ αυτό που είμαι εγώ όταν είσαι μαζί μου..."
Το γράμμα παλιά ήταν ένας σπουδαίος τρόπος επικοινωνίας των ερωτευμένων και ακόμα και σήμερα έχουν τη δύναμη να μας θυμίζουν μεγάλους έρωτες. Ο Νίκος Εγγονόπουλος έγραφε: "Τα σώματά μας θα χαθούν, θα σβήσουν.. Aπό μας θα μείνει μέχρι της συντελείας των αιώνων αυτό το “σε αγαπώ” που σου ψιθύρισα στις ώρες τις πιο κρυφές..."

Ο Πάμπλο Νερούντα έγραψε στην αγαπημένη του Ματίλντε μια σειρά ποιημάτων που τα ονόμασε " Εκατό ερωτικά σονέτα". Μόλις τα τελείωσε και εκδόθηκαν, της έστειλε αυτή την επιστολή:
"Αγαπημένη μου γυναίκα, υπέφερα όσο έγραφα αυτά τα σονέτα, μου προκαλούσαν πόνο και θλίψη, η ευτυχία όμως που νιώθω τώρα που στα προσφέρω είναι τεράστια. Θέλω να γνωρίζεις πως με μεγάλη ταπεινοφροσύνη έφτιαξα τούτα εδώ τα σονέτα από ξύλο: τους έδωσα τον ήχο αυτής της στέρεης, αγνής ύλης και με αυτόν τον τρόπο πρέπει να φθάσουν στα αφτιά σου. Περπατώντας μέσα από δάση ή σε παραλίες, δίπλα σε κρυμμένες λίμνες, εσύ κι εγώ έχουμε κατά καιρούς μαζέψει κομμάτια από φλοιούς δένδρων, κομμάτια ξύλου που έχουν υποστεί τις μεταβολές του νερού και του καιρού. Πήρα αυτά τα μαλακά λείψανα και χρησιμοποίησα το τσεκούρι, τη ματσέτα και το σουγιά και έκοψα δεκατέσσερις σανίδες για το καθένα, για να χτίσω μικρά ξύλινα σπιτάκια, ώστε τα μάτια σου που λατρεύω και τους τραγουδάω να μπορέσουν να κατοικήσουν μέσα τους…" 


Ο Γιώργος Σεφέρης έγραφε στη Μάρω, πριν γίνει γυναίκα του. Ανάμεσα σε άλλα, της έλεγε: "Φοβούμαι μήπως συνηθίσω έτσι πάντα από μακριά να σ αγαπώ.. …σου είπα ένα σωρό πράγματα, αλλά εκείνο που ήθελα να πω και μ έκανε να μουντζουρώσω τόσο χαρτί δεν το είπα: είναι σκληρή η ζωή χωρίς εσένα και άδικη… Όταν αγαπά κανείς και δεν έχει τον άνθρωπο του, πρέπει να βρει τρόπο να μην ξυπνά ποτέ του… θα ήθελα τρεις μέρες κοντά σου χωρίς λέξη. Ούτε λέξη… Μόνο να σε κοιτώ.." 


Μια ολόκληρη ερωτική επιστολή όμως του Σεφέρη στη Μάρω τα λέει όλα και απλά, λέει: "Ξαναδιάβασα τα γράμματά σου από την αρχή. Σου γράφω «δύο λόγια αγάπης». Ένα πράγμα αισθάνομαι πως είναι το δυσκολότερο να σου δώσω να καταλάβεις: πόσο σε νιώθω, πόσο σε παρακολουθώ κι από μια σου λέξη ακόμη, όπως άλλοτε από ένα παίξιμο του χεριού σου. Τώρα που ξανακοίταξα όλα αυτά τα χαρτιά, βρίσκω πάντα ένα φόβο μήπως δε λες καλά ότι ήθελες να πεις, ένα δισταγμό μην τύχει και πεις πολλά, και προς το τέλος αρχίζεις κιόλας να γράφεις και να σκίζεις. Άφησε, χρυσή μου, τον εαυτό σου, είναι τόσο χαριτωμένος έτσι όπως είναι, άφησέ τον να μιλήσει όπως ξέρει αυτός. Θα μου πεις: «Εσύ μήπως δεν κάνεις το ίδιο;» Κι αν το κάνω, δεν υπάρχει κανένας λόγος να με μιμηθείς. Το κάνω, άλλωστε, τόσο άσχημα. Αν έχεις απελπισία, δώσε μου την απελπισία σου, όπως μου δίνεις τόσες φορές τη χαρά σου. Δώσε μου ότι έχεις κι ότι μπορείς. Μα κατάλαβε, επιτέλους, πως δε γυρεύω τίποτε άλλο. Αν αργήσουμε τώρα να ιδωθούμε, θα πρέπει να προσπαθήσουμε μ΄ αυτά τα λίγα μέσα που έχουμε, μ’ αυτό το χαρτί που μαυρίζουμε, να είμαστε όσο μπορούμε πιο κοντά, όχι να αποχωριζόμαστε και να πληγώνει ο ένας τον άλλον. Έτσι νομίζω. Αν με θέλεις ακόμη, έλα, χρυσή μου, να τα λέμε όλα χωρίς να σκεπτόμαστε ότι υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει. Ξέρεις, συλλογίζομαι ακόμη πως έτσι θα μπορούσαμε, όταν μας δοθεί να ιδωθούμε, να μην πούμε ούτε μια λέξη παρά να χαζεύει ο ένας τον άλλον. Και θα είναι τόσο ξεκουραστικό".
Πάμε και σήμερα να ανακαλύψουμε τα γράμματα που έγραψαν οι άνθρωποι αυτής της πόλης και πολλά από αυτά έγιναν τραγούδια. Όπως έλεγε και ο Χένρι Μίλλερ σε ένα γράμμα προς την Αναίς Νιν: "Ακόμα σ’ ακούω να τραγουδάς. Σε φαντάζομαι να βάζεις τους δίσκους ξανά και ξανά και να μου τραγουδάς.
Ξαπλώνω στο κρεβάτι και κάνω ένα τρελό όνειρο. Βρισκόμαστε στη Σεβίλλη και μετά στη Φεζ και μετά στο Κάπρι και ύστερα στην Αβάνα. Ταξιδεύουμε συνεχώς, όμως υπάρχουν πάντα μαζί μας βιβλία και μια γραφομηχανή και το σώμα σου βρίσκεται πάντα κοντά στο δικό μου και το βλέμμα των ματιών σου ποτέ δεν αλλάζει. Οι άνθρωποι λένε πως θα είμαστε δυστυχισμένοι, πως θα μετανιώσουμε. Όμως είμαστε ευτυχισμένοι, πάντα γελάμε και λέμε τραγούδια. Μας δέχονται παντού και στρώνουν στο διάβα μας λουλούδια. Λέω πως αυτό είναι ένα άγριο όνειρο – αλλά είναι ένα όνειρο που θέλω να βιώσω. Ζωή, λογοτεχνία και τραγούδια να συνδυάζονται κι εσύ με τη ψυχή σου να μου δίνεις χιλιάδες αγάπες για να βρίσκουμε καταφύγιο σε οποιαδήποτε καταιγίδα μας τύχει..."

Δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ
μέτρο δεν έχει η αγάπη
είναι απ’ τον ήλιο πιο ψηλά
και δεν τη φτάνει μάτι
Ήταν μια σπίθα στην αρχή
και μιας βροχής ψιχάλα
κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά
και πέλαγος η στάλα
Η αγάπη που μας έδεσε
πόνο δε θα γνωρίσει
είμαστε δυο σταλαγματιές
από την ίδια βρύση
Ήταν μια σπίθα στην αρχή
και μιας βροχής ψιχάλα
κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά
και πέλαγος η στάλα

Ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ: Ο Νικόλαος Καβάσιλας γεννήθηκε το 1322 στη Θεσσαλονίκη, σε μια εποχή πολιτικής παρακμής του Βυζαντίου, αλλά, αντιθέτως, και σε μια εποχή ανόδου και άνθισης των θεολογικών γραμμάτων. Την εποχή εκείνη, η ορθόδοξη Θεολογία βρισκόταν σε πολύ μεγάλη ακμή μέσα από τις λεγομενες ησυχαστικές έριδες. Η ησυχαστική διδασκαλία του Γρηγορίου Παλαμά, που τότε άρχισε να κυριαρχεί, εστίαζε στη δυνατότητα του ανθρώπου να γίνει κοινωνός του άκτιστου Θείου φωτός, διά της ενώσεώς του με το Θεό και με τις άκτιστες θείες ενέργειές Του, χάρη στην καθαρή καρδιά και την καρδιακή προσευχή. Η ησυχαστική διδασκαλία συμπύκνωνε το πραγματικό νόημα της ορθόδοξης πίστης περί της θέωσης του ανθρώπου. Την διδασκαλία αυτή εκπροσώπησε, μεταξύ άλλων, και ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας, ο οποίος είναι γνωστότερος και ως «ο τελευταίος των Μυστικών».

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ήταν ανιψιός του αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης Νείλου Καβάσιλα. Το πατρικό του επώνυμο ήταν Χαμαετός, αλλά ο Νικόλαος κράτησε τελικά το επώνυμο του αδερφού της μητέρας του. Έκανε σπουδές Ρητορικής, Θεολογίας, Φιλοσοφίας και φυσικών Επιστημών στην Κωνσταντινούπολη, έμεινε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα κοντά στον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά στο Άγιο Όρος, ενώ αναμείχθηκε και σε θέματα πολιτικής και δικαιοσύνης. Για ένα διάστημα διετέλεσε σύμβουλος του Κατακουζηνού, ο οποίος στα τελευταία χρόνια της ζωής του, εκάρη μοναχός στη Μονή των Μαγγάνων.

Ανέπτυξε σπουδαίο συγγραφικό έργο και κατάφερε να αποκτήσει καθολικό σεβασμό και αναγνώριση. Υπήρξε πολυγραφότατος συγγραφέας αξιολογότατων θεολογικών, ερμηνευτικών, λειτουργικών, ασκητικών και διδακτικών έργων, ως και πανηγυρικών λόγων, επιστολών, επιγραμμάτων και κειμένων κοινωνικού περιεχομένου. Μετά από πολλές περιπέτειες για τις απόψεις του περί ορθοδόξου μοναχισμού που τον έφεραν σε αντίθεση με τις αιρετικές διδασκαλίες των Βαρλαάμ και Ακινδύνου, εκοιμήθη ειρηνικά λίγο μετά το 1391 μ.Χ. Η κατάταξή του στη χορεία των Αγίων έγινε, σχετικά πρόσφατα, στις 19 Ιουλίου του 1983. Η μνήμη του γιορτάζεται στις 20 Ιουνίου.

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ: Ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας εμπνεύστηκε ιδιαίτερα από τον Άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο και τη νηπτική διδασκαλία του. Το σπουδαιότερο έργο του είναι η «Ζωή εν Χριστώ». Τό απλό, αλλά βαθύ, λυρικό και μυστικό ύφος του αποπνέει τη “δροσιά” των πρώτων αποστολικών χρόνων. Έλεγε χαρακτηριστικά ο Άγιος Καβάσιλας: “Ο νόμος του πνεύματος, που είναι η αγάπη για το Θεό, είναι νόμος φιλίας και ευγνωμοσύνης. Για να ακολουθήσει κανείς αυτό το νόμο δεν είναι ανάγκη να καταβάλει κόπους, ούτε έξοδα, ούτε να χύσει ιδρώτα [...].

Δεν είναι ανάγκη να αφήσεις τη δουλειά σου, ή να αποσυρθείς σε απόμερα μέρη, να διάγεις μια παράξενη ζωή και να φοράς ένα παράξενο ένδυμα. Δε χρειάζεται να κάμεις όλα αυτά. Μπορείς να μείνεις στο σπίτι σου, και, χωρίς να χάσεις τα αγαθά σου, να βρίσκεσαι πάντα στη μελέτη του Θεού και του ανθρώπου, στη μελέτη της συγγενείας του ανθρώπου με το θείο και σε κάθε άλλη τέτοιας λογής μελέτη”. Και προσθέτει ο μεγάλος νηπτικός πατέρας αλλού: “Πρώτα πρώτα, δε χρειάζονται προετοιμασίες για την προσευχή μας, ούτε ειδικοί τόποι, ούτε φωνές όταν επικαλούμαστε το Θεό. Γιατί δεν υπάρχει τόπος από όπου λείπει ο Θεός, δεν είναι δυνατό να μην είναι μαζί μας, αφού ο Θεός είναι πάντα πιο κοντά σε κείνους που τοv καλούν, από όσο είναι η ίδια η καρδιά τους. Θα έλθει προς ημάς, ακόμη κι αν είμαστε κακοί, γιατί ο Θεός είναι αγαθός”. Στον Άγιο Νικόλαο Καβάσιλα δεν τονίζεται τόσο η αντιδικία με τη σάρκα, ενώ κρίνονται οι εξωτερικές συνθήκες και μορφές της ζωής (αναχωρητισμός, ένδυμα κλπ.) όχι απαραίτητες. Η ευσέβεια είναι αποκλειστικά έργο της δικής μας εσωτερικής διαθέσεως, της δικής μας θέλησης.

Άρα, σημαντικό στη διδασκαλία του Πατέρα Νικολάου, είναι ότι δεν θεωρειται απαραίτητο επακόλουθο του μυστικισμού ο αναχωρητισμός. Μένοντας μέσα στην καθημερινή, κοινωνική του ζωή ο άνθρωπος, μπορεί και πρέπει να την μετουσιώνει με τη μελέτη υψηλών πνευματικών θεμάτων, κατά μόνας, που θα διευκολύνουν τη μεταστροφή της βουλήσεώς του προς το πνευματικότερο. Σκοπός του είναι να περιγράψει τη θεία χάρη, όσο γίνεται απλούστερα, και πώς αυτή θα φτάσει στον κοινό χριστιανό. Και αυτό το κάνει με εξαιρετικά δυνατή θεολογική πνοή. Η εν Χριστώ ζωή είναι η ζωή του Χριστού, που μπαίνει μέσα στον καθένα μας με ένα μυστήριο οικειότητας. “Είναι φυσικό”, γράφει, “κάθε πράγμα να είναι δεμένο με τον εαυτόν του περισσότερο παρά με κάθε άλλο. Και όμως η ένωσή μας με το Χριστό είναι ακόμα πιο δυνατή. Οι μακάριοι άνδρες νοιώθουν τον εαυτό τους δεμένο περισσότερο με το Σωτήρα παρά με τον εαυτό τους. Ο Χριστός είναι την ίδια ώρα ξένος μας και ενδιαίτημά μας. Αναπνέουμε το Χριστό. Σε τούτο ακριβώς διαφέρει η Καινή από την Παλαιά Διαθήκη, στην παρουσία, εντός μας, του Κυρίου, που διαθέτει την ψυχή του ανθρώπου και την μεταπλάθει”. Χρέος μας ιερό, κατά τον άγιο Πατέρα, είναι να μη σβήσουμε τη μέσα μας αναμένη λαμπάδα, αλλά να ψάξουμε μέσα μας και να ανακαλύψωμε την καθαρή ουσία της αρετής, την αξία της ανθρώπινης φύσης και την φιλανθρωπία του Θεού. Γράφει σχετικά ο Άγιος: “Ούτε οι ναοί, ούτε οτιδήποτε άλλο ιερό, είναι τόσο άγιο όσο ο άνθρωπος με τη φύση του οποίου κοινωνεί ο ίδιος ο Θεός. Εκείνος που θα έλθει καθήμενος επί των νεφών είναι άνθρωπος, όπως είναι ασφαλώς Θεός. Καθένας μας μπορεί να λάμψει περισσότερο από τον ήλιο, να ανέβει στα σύννεφα, να πετάξει προς το Θεό, να τον πλησιάσει, να κάμει ώστε ο Θεός να τον κυττάξει με γλυκύτητα”. Ακόμη, μεγάλη σημασία για τον πιστό έχει η αυτογνωσία, γιατί μ' αυτή: “αν αναλογισθεί ο άνθρωπος την φτώχεια μέσα στην οποία ζει, ενώ έχει τόσο πλούσια φύση, επειδή άφησε την οκνηρία και τον ύπνο να τον περιτυλίξουν, μεγάλη λύπη και δάκρυα πολλά θα τον συνοδεύουν σε όλη του τη ζωή. Αλλά την ημέρα όμως που θα κάμει τη ζωή του όπως έπρεπε να είναι, από πηγή θλίψεως και δακρύων που ήτανε, θα γίνει τότε η ζωή του πηγή ευδαιμονίας και πνευματικής χαράς”. Με τα επιχειρήματά του ο Καβάσιλας κατορθώνει να ανακαλύψει τον πνευματικό άνθρωπο όχι μόνο στον αναχωρητή, αλλά και στην ίδια την ανθρώπινη φύση, με την οποίαν επικοινωνεί ο Θεός, ενώ καλεί κάθε Χριστιανό να κάνει την ίδια ανακάλυψη. Έτσι, από τον ασκητισμό του σώματος, τον πόλεμο κατά της σάρκας των ερημιτών της Νιτρίας στην Αίγυπτο, ανεβαίνουμε στην κορυφή της καθαρής πνευματικής χώρας τoυ ανθρώπου. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πνευματική νίκη του Βυζαντίου.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ: Ο Καβάσιλας, ενώ εξαίρει το βάθος και τη σημασία του μυστηρίου για τη ζωή τoυ Χριστιανού δεν είναι εντούτοις εχθρός της επιστήμης. Με ιδιαίτερο ζήλο καλλιέργησε την αστρονομία, ενώ ασχολήθηκε και με άλλες επιστήμες. Η εκτίμησή του για την επιστήμη ήταν, τόση, ώστε φτάνει στο σημείο να ονομάσει τους αγίους ατελή όντα, “γιατί δε δέχτηκαν σε τούτο τον κόσμο ένα ανθρώπινο αγαθό, ενώ μπορούσαν να το αποκτήσουν. Και κάθε ον που δεν μπορεί να υψώσει σε ενέργεια ό,τι έχει μέσα του δυνάμει είναι ατελές”, προσθέτει ο Άγιος Νικόλαος. Συνεπώς, με τη διδασκαλία του συμφιλιώνει το θρησκευτικό μυστικισμό με τη σοφία του κόσμου τούτου.

Απολυτίκιο

“Ως θείος διδάσκαλος, και υποφήτης σοφός, δογμάτων της πίστεως, και αρετών ιερών, Νικόλαε Όσιε, έλαμψας εν τω κόσμω, διὰ βίου και λόγου. Όθεν Θεσσαλονίκη, τη ση δόξη καυχάται, και πόθω εορτάζει, την πάνσεπτον μνήμην σου”.

 πηγή

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: 1.Ανδρόνικος Δημητρακόπουλος (1872). Ορθόδοξος Ελλάς: ήτοι περί των Ελλήνων των γραψάντων κατά Λατίνων και περί των συγγραμμάτων αυτών. Εν Λειψίαι: Μέτζγερ και Βίττιγ.

2.Νικόλαος Καβάσιλας, κείμενο, μετάφραση Παναγώτη Χρήστου, Φιλοκαλία ασκητικών και νηπτικών, τομ 22, Πατερικές εκδόσεις, Γρηγόριος Παλαμάς, Θεσ/κη, 1979.

3.B. N. Τατάκη, Ο Βυζαντινός Μυστικισμός.

ΤΟ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Μόνο οι μη αριστεροί δεν θα αντάλλασσαν τη Μακεδονία με μια φορεμένη γραβάτα και λίγες γερμανικές φιλοφρονήσεις

Η σημαία δεν τους αρέσει. Εξιτάρονταν μ' εκείνη που είχε το σφυροδρέπανο. 
Ο στρατός δεν τους αρέσει. Μόνο ο Κόκκινος ήταν καλός. 
Τον Χριστό τον αντιπαθούν. Από τη μία λένε ότι η θρησκεία είναι το όπιο των λαών και από την άλλη λυσσομανούν υπέρ της αποποινικοποίησης όλων των ναρκωτικών. 
Η Ελλάδα τούς χαλάει. Τους φαίνεται γεμάτη με «εθνικούς μύθους» και στερεότυπα. Δώσ' τους Σκοπιανούς, Ρώσους, Κουβανούς, Κορεάτες, Αλβανούς, Βιετναμέζους και άλλους που θεωρούν «συντρόφους» (παρόλο που οι ίδιοι οι ταλαίπωροι οι λαοί ουδέποτε επιδίωξαν τέτοια ερυθρά χάλια για τις πατρίδες τους) και πάρ' τους την ψυχή. Στο να πάρεις την ψυχή θα συναντήσεις ένα μικρό πρόβλημα. Λόγω δογματικής, σκληρής και άκαμπτης αθεΐας, δεν πιστεύουν ότι υπάρχει ψυχή. Εχουν υποβληθεί σε τόσο συστηματική αυθυποβολή σε αυτό, ώστε δεν αποκλείεται να την έχουν χάσει κιόλας. 
Διαφημίζουν συστήματα που έχουν αποδεδειγμένα αποτύχει και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι έχουν αποτύχει, όπως το γνωρίζουν και περίπου ένα δισεκατομμύριο άτομα που λούστηκαν με το οξύ της κυβερνώσας Αριστεράς. Από την πρώτη στιγμή, από το «καλημέρα» του κομμουνισμού, οι ελληνόφωνοι ντελάληδές του ήξεραν ότι είναι απάνθρωπος και γι' αυτό όποτε την κοπανούσαν από την Ελλάδα και είχαν την πολυτέλεια της επιλογής διάλεγαν Παρίσι και Μόντρεαλ και Νέα Υόρκη και Στοκχόλμη για εξορία, όχι Μόσχα, Τίρανα, Βουκουρέστι και Σαϊγκόν.

Οταν τους πεις ότι ο κόσμος στο σιδηρούν παραπέτασμα πείνασε σαν αθλητής έπειτα από μαραθώνιο, έτρεμε σαν το ψάρι τον ρουφιάνο της γειτονιάς και οι αντιφρονούντες «εξαφανίζονταν» σαν βελόνες στ' άχυρα, θα σου απαντήσουν ότι ο σοσιαλισμός είναι καρασούπερ, αλλά... δεν εφαρμόστηκε σωστά. Μόλις σου πουν κάτι τέτοιο, μπορείς να τους απαντήσεις ότι όταν δεν... εφαρμοζόταν σωστά αυτοί έγραφαν στις φυλλάδες τους ότι εφαρμοζόταν τέλεια. Μόλις τους επισημάνεις πως είναι αδύνατον ό,τι δεν κατάφερε ο Στάλιν και ο Φιντέλ να το καταφέρουν αυτοί, που βαριούνται ακόμα και να δέσουν τα κορδόνια τους, θα καταφύγουν στη σίγουρη συνταγή. Θα σε πουν ακροδεξιό, φασίστα...
Παναγιώτης Λιάκος

Σαν το νερό του ποταμού

Ψεύτρα ζωή και να `μουνε
οπίσω του καιρού μου
να κάμω αυτά που σκέφτομαι
και βάνω με το νου μου.
Σαν το νερό του ποταμού
περνά ο καιρός και φεύγει
κι όμως η φλέγα τση ζωής
ποτέ τση δε στερεύγει
Και με τη φεύγα του καιρού
διαβαίνουν και τα νιάτα
κι ο καθαής ακολουθεί
του μισεμού τη στράτα
Μα το καντήλι τση ζωής
δεν πρόκειται να σβήσει
γιατί πολλά μαστόρικα
γενοσποριάζει η φύση.

Ἓχουμε χρέος νά διακονήσουμε αὐτόν, πού ἒχει ἀνάγκη, ὃποιος κι ἂν εἶναι.Ἡ ἀγάπη ἐν Χριστῶ δέν ἒχει κίνητρο τό συναίσθημα, ἀλλά τό Χριστό. Τό συναίσθημα θά ἐπακολουθήσει ὡς στοιχεῖο ἐξαγιασμένο καί βοηθητικό στήν περίπτωσή μας, ποτέ ὡς πρωταρχικό καί ὡς πηγή ἐνέργειας. Ἂς μή διστάζουμε ἑπομένως νά δείχνουμε ἀγάπη καί νά δίνουμε χέρι βοηθείας, πού δέν τό εἲχαμε ἀπό πρῶτα σκεφτεῖ ἢ πού δέν εἶναι στό πρόγραμμά μας. Θά χρειαστεῖ γι'αὐτό νά καλλιεργήσουμε τή φαντασία μας, γιά νά γίνουμε πρακτικά πιό λεπτοί στίς ἐκδηλώσεις μας, νά μαντεύουμε τίς ἐπιθυμίας τῶν ἂλλων, νά διαβλέπουμε τήν κούρασή τους, νά διαισθανόμαστε κάποιες εἰδικές δυσκολίες τους, νά μετέχουμε στίς χαρές ἢ θλίψεις τους, νά τούς ἀνακουφίζουμε χωρίς νά τούς φέρνουμε σέ δύσκολη θέση ἢ ὑποχρεώνοντάς τους νά μᾶς ποῦνε τί θέλουν, ὃταν αὐτό εἶναι αὐτονόητο καί δέν ὑποχρεώνει τόν ἂλλο σέ λεπτομερῆ ἀναφορά.

Ἱερομ. Εὐσεβίου,
Ὑποτυπώσεις Πνευματικῆς Ζωῆς.

Αυτές είναι οι τροφές που δεν τρώνε οι καρδιολόγοι

Ένας καρδιολόγος διαπιστώνει καθημερινά τι μπορεί να προκαλέσει στην καρδιά η κακή διατροφή.
Παρότι μία διατροφική παρασπονδία αραιά και πού, όπως ένα ποτήρι κόκκινο κρασί ή λίγη μαύρη σοκολάτα, δεν βλάπτουν την καρδιά, κάποιες τροφές τις θεωρούν απαγορευμένες.
Δείτε παρακάτω ποιες τροφές προσπαθεί πάση θυσία να αποφεύγει ένας καρδιολόγος.
Επεξεργασμένα κρέατα: Μπέϊκον, ζαμπόν, λουκάνικα και γενικά τα αλλαντικά, είναι γεμάτα κορεσμένα λιπαρά και η κατανάλωσή τους έχει συνδεθεί με καρδιακή ανεπάρκεια και καρκίνο. Τα κρέατα αυτά έχουν πολύ αλάτι και άλλες χημικές ουσίες για τη συντήρησή τους, που είναι επιβλαβείς για την καρδιά.
Κόκκινο κρέας: Οι καρδιολόγοι συμβουλεύουν να καταναλώνετε κόκκινο κρέας μία φορά τον μήνα, καθώς περιέχει κορεσμένα λιπαρά, χοληστερόλη και αλάτι. Αν το καταναλώνετε συχνότερα, επιλέξτε άπαχο μέρος και στο μαγείρεμα χρησιμοποιείτε μπαχαρικά και βότανα και αποφεύγετε το βούτυρο, την κρέμα γάλακτος και τις σάλτσες.
Πατατάκια: Περιέχουν πολλά τρανς λιπαρά, αλάτι και υδατάνθρακες. Μελέτη διαπίστωσε ότι το 99,2% των ανθρώπων παγκοσμίως καταναλώνουν πάνω από 2.000 χιλιοστόγραμμα νατρίου κάθε μέρα, την ώρα που οι περισσότεροι Οργανισμοί Υγείας συστήνουν η ημερήσια κατανάλωση νατρίου να μην υπερβαίνει τα 1.500 χιλιοστόγραμμα. Ένας στους 10 θανάτους από καρδιαγγειακά αίτια σχετίζεται με υπερβολική πρόσληψη αλατιού.


Πίτσα: Το μόνο που παίρνει κάποιος από την κατανάλωση πίτσας, είναι πολλοί υδατάνθρακες, αλάτι και επεξεργασμένο τυρί. Αν δεν μπορείτε να αντισταθείτε στην πίτσα, επιλέξτε την πιο υγιεινή εκδοχή της με μανιτάρια, πιπεριές και φρέσκια ντομάτα. Ιδανικά φτιάξτε τη δική σας πίτσα με αλεύρι ολικής αλέσεως, ελαιόλαδο και φέτα ή άλλο φρέσκο τυρί.
Αναψυκτικά διαίτης: Η ασπαρτάμη που περιέχουν τα αναψυκτικά διαίτης είναι χειρότερη από τη ζάχαρη ή το σιρόπι καλαμποκιού που υπάρχει στα κλασικά αναψυκτικά. Τα αναψυκτικά διαίτης αυξάνουν το σωματικό βάρος, το οποίο επιβαρύνει την καρδιά. Η παχυσαρκία συνδέεται με καρδιακές παθήσεις, εγκεφαλικό, υπέρταση και διαβήτη.
Αλάτι: Είναι γνωστό ότι το αλάτι προκαλεί υπέρταση, η οποία αποτελεί σοβαρό παράγοντα κινδύνου αθηροσκλήρωσης και καρδιακής νόσου. Δεν έχει σημασία τις είδους αλάτι καταναλώνει κάποιος, καθώς όλα έχουν τις ίδιες επιπτώσεις. Περιορίστε τη χρήση αλατιού όταν μαγειρεύετε και μην προσθέτετε αλάτι στο μαγειρεμένο φαγητό, ώστε η γεύση σας να προσαρμοστεί και να μην το ζητάτε. Αντί αλατιού, χρησιμοποιείτε περισσότερα μπαχαρικά και μυρωδικά.

Συσκευασμένα δημητριακά: Η ζάχαρη βλάπτει τα δόντια και τη σιλουέτα σας, αλλά και την καρδιά σας. Σχετική μελέτη έδειξε ότι οι άνθρωποι που λαμβάνουν το 17-21% των θερμίδων από προστιθέμενα σάκχαρα είχαν 38% περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν από καρδιαγγειακές παθήσεις συγκριτικά με όσους λάμβαναν το 8% των θερμίδων από ζάχαρη. Η ζάχαρη που υπάρχει σε πολλά τυποποιημένα δημητριακά αυξάνει το σάκχαρο στο αίμα, τα τριγλυκερίδια και την χοληστερόλη. Η καλύτερη επιλογή για το πρωινό είναι η καθαρή βρόμη χωρίς ζάχαρη ή αποξηραμένα φρούτα.
 
Άσπρο ψωμί: Το άσπρο ψωμί, τα άσπρα ζυμαρικά και το άσπρο ρύζι είναι λευκοί υδατάνθρακες που μετατρέπονται σε ζάχαρη στο σώμα. Επιλέγετε ψωμί και ζυμαρικά ολικής αλέσεως, που έχουν περισσότερες φυτικές ίνες και ρυθμίζουν καλύτερα το σάκχαρο αίματος λόγω της αργής πέψης τους. Παράλληλα, σας χορταίνουν και αποφεύγετε τις επικίνδυνες λιγούρες.
Ενεργειακά ποτά: Τα περισσότερα από αυτά περιέχουν συστατικά, όπως η ταυρίνη, που σε συνδυασμό με την καφεΐνη μπορεί να επηρεάσουν τους παλμούς της καρδιάς σας. Οι αρρυθμίες μόνες ή σε συνδυασμό με την έλλειψη ύπνου επιβαρύνουν την υγεία της καρδιάς.
Τηγανητό κοτόπουλο: Μπορεί να είναι νόστιμο, αλλά τόσο το κοτόπουλο, όσο και τα άλλα τηγανητά φαγητά δεν έχουν καμία διατροφική αξία, παρά μόνο θερμίδες.Επιβαρύνουν τη λειτουργία της καρδιάς, αυξάνουν το βάρος και προκαλούν οξείδωση στον οργανισμό. Το τηγάνισμα αλλάζει τη δομή των βιταμινών και των αντιοξειδωτικών. Εκτός από λιπαρά και θερμίδες, τα τηγανητά φορτώνουν το σώμα σας με οξειδωτικά που καταστρέφουν τα κύτταρα.
Τυρί κρέμα: Οι καρδιολόγοι αποφεύγουν τα επεξεργασμένα τυροκομικά προϊόντα επειδή είναι γεμάτα συντηρητικά. Εκτός από τα χημικά που χρησιμοποιούνται για τη συντήρησή τους, είναι επίσης γεμάτα κορεσμένα λιπαρά. Δύο κουταλιές τυρί σε κρέμα δίνει 91 θερμίδες και 7 γραμμάρια κορεσμένων λιπαρών.
Πηγή

Εἴμαστε πλούσιοι μὲ ὅσα δίνουμε καὶ φτωχοὶ μὲ ὅσα ἀρνούμαστε νὰ δώσουμε.

  Μέγας  Βασίλειος

Πρεσπες αυτά που δεν είδε ο περισσότερος κόσμος...

Ιωάννης Κουντουράς: Η πνευματική αρρώστια είναι ό,τι χειρότερο..

 

Ο Καθηγητής Ιωάννης Κουντουράς στην Ημερίδα «Ορθοδοξία & Κολυμπάρι, 2 χρόνια μετά».

Θα μου πείτε, ένας γιατρός τι θέλει σε αυτή την σύναξη; Κατ’ αρχήν ενθουσιάστηκα από τους εισηγητάς με αποκορύφωμα τον πατέρα Θεόδωρο, ο οποίος είπε μία λέξη κλειδί και μ’ αυτήν θα κάνω κι εγώ το σχόλιό μου. Είπε «αρρώστια». Αρρώστια δεν ισχύει μόνο στον πνευματικό τομέα -η πνευματική αρρώστια είναι ό,τι χειρότερο- αρρώστια ισχύει και στον ακαδημαϊκό, στον ιατρικό τομέα.

 Και δεύτερον, ένας εισηγητής είπε mutatis mutandis, τηρηθεισών των αναλογιών. Αν αυτά πάτερ Θεόδωρε ισχύουν στον πνευματικό τομέα, τηρηθεισών των αναλογιών ισχύουν και σε κάθε επιστημονικό τομέα αρχής γενομένης απ’ το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης.

Το σκεπτικό μου συνοψίζεται στα δυο σχόλια. Το πρώτον. Μερικοί ανέβηκαν στην πρώτη βαθμίδα της καθηγησίας εφαρμόζοντας το σούρνωντας, γλείφοντας, και υπάρχει και μία συνέχεια. Και όταν θα φθάσουν στην πρώτη βαθμίδα στρογγυλοκάθονται. Μάλιστα γίνονται ευτραφείς, αυτό το λέμε στον ιατρικό τομέα «μεταβολικό σύνδρομο» που ελαττώνει το συνειδησιακό επίπεδο. Μην μου πείτε αυτό δεν συμβαίνει και στον πνευματικό τομέα, το έχετε δηλώσει ήδη. Ανεβαίνουν στην πρώτη βαθμίδα και γίνονται αυστηροί κριτές, δριμείς κατηγορητές, και δεν επιτρέπουν αυτούς που είναι στην κατώτερη βαθμίδα, που έχουν ήθος, που έχουν πνευματικότητα και μάλιστα όποιες ομιλίες κάνουν τις γράφουν αυτοί που είναι υποδεέστεροι και τις προβάλλουν σαν δική τους ομιλία. Περσόνες νον γκράτα. Είναι οι άνθρωποι αυτοί οι οποίοι τους λένε, δεν έχεις τα εχέγγυα για να ανεβείς στην ανώτερη βαθμίδα, είσαι ελλιπής. Το λένε ποιοι; Αυτοί που ανέβηκαν στην πρώτη βαθμίδα με ένα μηδαμινό έργο. Αντίστοιχο συμβαίνει και στον πνευματικό τομέα πάτερ Θεόδωρε, επιτρέψτε μου να το τονίσω. Μηδαμινό έργο της τάξεως των δύο, τριών, τεσσάρων εργασιών.

Ξέρετε ότι στην ιατρική υπάρχει ένα file που το λέμε PubMed, που αυτό, βάζοντας λέξεις κλειδιά -το όνομα του γιατρού- σε ξεσκεπάζει. Όλο το έργο το επιστημονικό που κάνεις. Αυτό που λέει η Γραφή ουδέν κρυπτόν, ο ου μη φανερόν γενήσεται ισχύει κατά κύριο λόγο στην ιατρική. Μπαίνεις μέσα, βάζεις τις λέξεις κλειδιά του κάθε ερευνητή και βλέπεις πόσες εργασίες έστειλε στο εξωτερικό, πόσες πέρασαν από κρίση, πόσες δημοσιεύτηκαν στα έγκριτα περιοδικά και πόσες αναφέρονται στα έγκριτα περιοδικά. Μηδαμινό έργο. Και αυτοί οι άνθρωποι έχουν την έννοια να κατηγορούν αυτούς οι οποίοι έχουν πάρα πολύ φανταστικό έργο. Είναι τραγική η κατάσταση.

Ο Βιτγκενστάιν, ο οποίος είχε την έδρα της φιλοσοφίας στο Κέιμπριτζ δεν έκανε παρέα ποτέ με τέτοιους καθηγητές. Με ένα μηδαμινό έργο. Και μάλιστα είναι φοβεροί κριτές και τρίζουν τα δόντια τους αν δεν τους βάλεις τις εργασίες, και το προβάλλουν. Έχουν έναν μειονεκτικό παράγοντα, έχουν μειονεκτική εγκεφαλική δυσλειτουργία -μεταβολικό σύνδρομο σας είπα. Δημιουργεί σε νευροεκφυλιστική αποπτωτική διεργασία. Δεν θέλουν να μπει ο υποδεέστερος γιατί θα τους εκθέσει, θα δει την φτώχεια τους. Την μεταφέρουν στο υποσυνείδητο και προβάλλεται σαν έχθρα, σαν μίσος, σαν επιθετικότητα. «Εσύ δεν πρέπει να είσαι στην Μητρόπολή μου». ..

Ο Βιτγκενστάιν που είχε την έδρα της φιλοσοφίας δεν έκανε ποτέ παρέα με τους καθηγητάς που ήταν στο Κέιμπριτζ. Έκανε αποτείχιση. Έκανε την δική του αποτείχιση. Δεν γίνεται αποτείχιση μόνο στον πνευματικό τομέα, γίνεται και στον ιατρικό τομέα. Και τούτο γιατί πίστευε ότι είναι αδύνατο κανείς να γίνει καθηγητής πανεπιστημίου και να παραμένει έντιμος στη ζωή του. Γιατί στη ζωή του καθενός υπήρχαν περίοδοι σύγχυσης και σκότους που δεν είχαν να προσφέρουν τίποτα.

Μην μου πείτε ότι στον πνευματικό τομέα δεν έχουμε σύγχυση και σκότος μερικές φορές και περνάμε από κρίση. … Είναι δυνατόν κάποιος να είναι προκαθήμενος και να είναι στην πρώτη έδρα και να λέει παραδείγματος χάριν «το κοράνιο είναι άγιο βιβλίο» και να [το] συστήνει; Υπάρχει σύγχυση, υπάρχει νευροεκφύλιση, υπάρχει ανεπάρκεια. Είναι δυνατόν να λέει κανείς «είχαμε άριστη συμβίωση 400 χρόνια και ήρθαν μερικοί -να μην πω την έκφραση, επειδή όμως είμαι γαστρεντερολόγος μπορώ να το πω- ξεβράκωτοι [που] πήγαν να [την] καταβάλλουν; Εδώ είναι σύγχυση, εδώ είναι σκότος. Και αυτό το προβάλλει έντονα ο Βιτγκενστάιν και αυτό συμβαίνει στην πνευματική μας ζωή.

Και το δεύτερο. Μέσα στον ακαδημαϊκό μου τομέα διαπίστωσα το εξής: δεν υπάρχει τραγικότερη τραγωδία να συνδυάζεις υψηλή νοημοσύνη με χαμηλή ηθική. Αυτό συμβαίνει σε μια κατηγορία γιατρών, στον πνευματικό όμως τομέα επίσης συμβαίνει. Αλλά οι περισσότεροι έχουν και ανεπάρκεια στον πνευματικό τομέα και χαμηλή ηθική. Δεν υπάρχει πιο χειρότερο πράγμα. Αυτό είναι το πιο τραγικό. Γι’ αυτό τί έκανε ο Βιτγκενστάιν; Δεν τους μιλούσε και έλεγε στους φοιτητές του, μην γίνετε ποτέ καθηγητές πανεπιστημίου διότι κάθε καθηγητής πανεπιστημίου είχε στη ζωή του περίοδο σύγχυσης και σκότους. Συνεπώς τους απέρριπτε και αυτό ήταν μία λογική συνέπεια. Αυτό δεν ήταν θαύμα, θα μου επιτρέψετε πάτερ Νικόλαε να το πω. Το θαύμα, αυτός ο όρος, τον θεωρώ πιο ανώτερο, δεν είναι τόσο δόκιμος κατά την γνώμη μου. Τον αποτειχίζεις τον άλλον γιατί δεν στέκει λογικά, έχει παρενέργειες. Το θαύμα ανήκει σε κάποια άλλη κατηγορία, αυτό που λέει η Γραφή: ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καὶ ὁ ρυπαρὸς ρυπαρευθήτω ἔτι, καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι. Αυτό είναι το θαύμα. Αγιασθήτω έτι ο άγιος με την Χάρη του Θεού. Δεν είναι δικό μας αυτό. Αυτό είναι το μεγάλο θαύμα που επιτελεί. …

Το περισπούδαστο έργο -από αυτό επηρεάστηκα- του πατρός Θεοδώρου διαβάστε το, εκεί βάζει κάτι πολύ σοβαρό το οποίο το τονίζει. Το τόνισε και εδώ, όπως και ο πατήρ Σεραφείμ -άλλη αδυναμία μου αυτός. Τόνισε ότι δια λόγους οικονομίας υπάρχουν μέσα στο Αριστοτέλειο -δεν είναι όλοι ανεγκέφαλοι- και μερικοί οι οποίοι είναι συνετοί, οι οποίοι παλεύουν μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο. Παλεύουν μέσα, δεν κάνουν αποτείχιση δια λόγους οικονομίας που το αναφέρει εδώ ο πατήρ Θεόδωρος. … Συνεπώς αυτοί είναι μία άλλη κατηγορία. Να είναι σύνεση η οποία έχει διττή έννοια; Σύνεση να σημαίνει φοβάμαι, ή σύνεση ότι γνωρίζουν ότι το κάθε ψευδο-Κολυμπάρι υπάρχει όχι μόνο στον ιατρικό τομέα αλλά οπωσδήποτε και στον πνευματικό τομέα; Αυτοί έχουν τους λόγους τους οι οποίοι κάποτε θα δείξουν. Διότι μεν αυτοί που ανήκουν στο ψευδοΚολυμπάρι είτε λέγεται Πανεπιστήμιο Αριστοτέλειο το οποίο είναι διεθνής τρούμπα -ζυγίζω τις κουβέντες μου εν πολλοίς- είτε είναι πνευματικός τομέας, είναι μίας χρήσεως αυτοί οι άνθρωποι, θα σβήσουν.  …

Είπε κάποιος, νομίζω  ο πατήρ Νικόλαος, επί πτερύγων ανέμων είναι η Εκκλησία. Διαβάσατε τον κυρό Επίσκοπο της Κοζάνης τον Διονύσιο; Επί πτερύγων ανέμων βρίσκεται η Εκκλησία. Την κρατά ο Θεός. Δεν πρόκειται να την σβήσει κανένας την Ορθοδοξία, όσο κι αν χτυπιούνται. Και ένας απ’ αυτούς, και καταλήγω, ήταν και ο πατήρ Αυγουστίνος. Ο άγιός μου ο Φλωρίνης, ο οποίος γιόρταζε χθες. Είναι my holy love όπως το λέω εγώ στην διεθνή έκφραση. Είναι αυτός ο οποίος έπαιξε τον διττό ρόλο. Και αποτείχιση μερική, αλλά κυρίως δούλεψε μέσα στην Εκκλησία. Είναι ωραίο να δουλεύεις μέσα στην Εκκλησία, να αναποδογυρίζεις τις συζητήσεις των διασκέψεων που είναι οικονομισταί, οι οποίοι δεν ξέρουν τι λένε, και να ζεις το ρίγος της ζωής. Αυτός λοιπόν έμεινε μέσα στην Εκκλησία και θα μένουν μερικοί και θα ‘ρθει ο χρόνος όπου θα διαλάμψει η Ορθοδοξία.

Και μιας και ανέφερε ο πατήρ Θεόδωρος για κάποιον ομιλητή, ο οποίος δεν του επέτρεψε ο ιεράρχης [σ.σ. να μιλήσει στην Ημερίδα]. Πριν απ’ αυτόν γι’ αυτόν, σας αναφέρω ότι ο πατήρ Αυγουστίνος όταν ήταν επίσκοπος κατέβηκε στην Αθήνα και πάντοτε ζητούσε την άδεια από τον αρχιεπίσκοπο. Ο αρχιεπίσκοπος δεν του έδωσε την άδεια. Ποιός έφταιξε; Ποιός είδε την τραγικότητα; Ποιός άκουσε τα εξ’ αμάξης και ποιόν τον απέρριψαν;

Υπάρχει στην ιατρική μία ορολογία που λέγεται απόπτωση. Είναι προγραμματισμένος θάνατος. Όλοι τούτοι, οι οποίοι ακολουθούν αυτές τις δοξασίες έχουν νευροεκφύλιση, οδηγούνται, στην ιατρική γλώσσα, στην έκλυση κασπασών .. και οπωσδήποτε θα οδηγηθούν στην αφάνεια. Ενώ η Ορθοδοξία που την κρατά ο Κύριος θα διαπρέψει. Να έχετε υπόψη σας πάτερ Θεόδωρε που είμαι κοντά σας και όλοι εσείς που παλεύετε εδώ στις δύσκολες στιγμές που βρίσκεστε -διότι είναι ένας Γολγοθάς δεν το συζητάμε, [ότι] εγώ μέσα στη ζωή έμαθα ό

τι το πιο πρακτικό πανεπιστήμιο της ζωής είναι ποιο; κάθε μέρα να αναλογίζεται κανείς τον Κρανίου τόπο και τον Σταυρό του Κυρίου, κι έτσι με ευκολία μπορούμε να αντιμετωπίσουμε όλες αυτές τις δυσκολίες και μετά θα ‘ρθει η ανάσταση και θα το γιορτάσουμε.

 Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ.

σχόλιο:Περιγράφει με απόλυτη ακρίβεια την πραγματικότητα στο νέο «μοντέλο» παπάδων 
που διαμορφώνεται σε εκκλησιαστικά λύκεια ,θεολογικές σχολές ,Μητροπόλεις , 
 και κυρίως ο αέρας μετά που αναπνέουν αυτές οι ψυχές σε στους «κύκλους Δεσποτάδων» , ΔΥΣΤΥΧΩΣ! η πλειοψηφία τους είναι με τέτοιες ψυχοπαθολογίες..

Ο Μακεδονικός αγώνας του Παύλου Μελά

Ἕνα Θαῦμα τῆς Παναγίας τοῦ Βλαντιμὶρ

Ἡ ταινία παρουσιάζει τὴν ἱστορία τοῦ θαύματος τῆς Εἰκόνος τῆς Παναγίας τοῦ Βλαντιμίρ, ἡ ὁποία ἔσωσε τὴ Μόσχα ἀπὸ τὴν βέβαιη εἰσβολὴ τῶν Τατάρων στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Οὔγκρα τὸ 1480 μ.Χ. Τὴν ἱστορία ἀφηγεῖται ὁ γέρων Συμεών, ὑπηρέτης τότε τοῦ νεαροῦ βασιλόπαιδα πρίγκιπα Μιχαήλ, ὁ ὁποῖος αἰχμαλωτίστηκε ἀπὸ τοὺς Τατάρους, ἀλλὰ σώθηκε θαυματουργικὰ ἀπὸ τὴν Παναγία. Μὲ τὴ νίκη τους αὐτὴ οἱ Ρῶσοι ἔπαυσαν νὰ πληρώνουν φόρο στοὺς Τατάρους, ἐνῷ σηματοδοτήθηκε ἡ τελικὴ πτώση τοῦ μέχρι τότε φοβεροῦ ταταρικοῦ στρατοῦ καὶ ἡ ἀνάδειξη τῶν Ρώσων σὲ ἀνεξάρτητου καὶ κυρίαρχου ἔθνους.

Ο μακαριστός Γέρων Ευσέβιος (Γιαννακάκης) και η βασιλεία του Θεού

Ξημέρωνε η 19η Ιουνίου 1995, ημέρα Δευτέρα. Η Θεία Λειτουργία τελείωσε γύρω στις 2 το πρωί. Ο Γέροντας, αν και ήταν τόσο βαριά, κατέβασε τα πόδια του από την κλίνη και κοινώνησε καθιστός για τελευταία φορά. Από σεβασμό, ούτε μία φορά δεν κοινώνησε ξαπλωμένος. Ήταν πανέτοιμος. Η ώρα που θα έφευγε πλησίαζε. Βαθιά σιγή επικρατούσε στο κελλί του.
Στις έξι το πρωί ο Γέροντας είπε με φωνή μισοσβησμένη:
''Φεύγω... Λειβάδια! Λειβάδια!''.
Οι Μοναχές πήραν την ευχή του για τελευταία φορά. Η ώρα ήταν 9 π.μ., όταν έφερε το βλέμμα του γύρω, τις κοίταξε, έπλεξε με κόπο τα δάκτυλα των χεριών του μεταξύ τους, για να δείξει την ενότητα, και τους είπε ψιθυριστά: ''Ενωμένες, ενωμένες, ενωμένες και αγαπημένες. Πάντα μαζί, όλοι μαζί, εκεί στο Θρόνο του Θεού μαζί''.
Μετά από λίγο τον άκουσαν να λέει: ''Όλα λάμπουν, όλα λάμπουν, όλα λάμπουν!''.
Στις 10.15 π.μ., ο Γέροντας ανάσαινε με πολλή δυσκολία. Ξαφνικά, σήκωσε ζωηρά το κεφάλι του, κοίταξε ψηλά και δεξιά με μια έκφραση ευχαρίστου εκπλήξεως. Το πρόσωπό του έλαμψε.
''Χαίρω, χαίρω, χαίρω!'' είπε, και η ψυχή του πέταξε στα Ουράνια Σκηνώματα.
πηγή

Ἔ, σεῖς στεριές καὶ θάλασσες/τ’ ἀμπέλια κι οἱ χρυσές ἐλιές/ἀκοῦστε τὰ χαμπέρια μου/μέσα στὰ μεσημέρια μου./Σ’ ὅλους τοὺς τόπους κι ἄν γυρνῶ/μόνον ἐτοῦτο ἀγαπῶ 

Ἐλύτης

O Αλκίνοος Ιωαννίδης δεν νιώθει ότι πρέπει να φτιάχνει αριστουργήματα και δεν αγχώνεται για το αν είναι διαχρονικός.

 
 Ωραίοοος !
Μα να κόψεις τα... μαλλιά σου …;;

Περί των φασιστικών ωών και άλλων κλούβιων αριστερών συνθημάτων, ισχύει και το εξής:

"Αλλού είν΄τα κακαρίσματα και αλλού γεννούν οι κότες"🐔🐔🐔
Ας αναφωνήσουμε λοιπόν όλοι μαζί, με συγκίνηση και γνήσια ποιητική διάθεση, τυλιγμένοι με τις ματωμένες γάζες και τους επιδέσμους μας.
Ω! Πόσο ωραίος είναι ο ξυλοδαρμός από τα αριστερά ΜΑΤ του Τσίπρα!
Ω! Πόσο εξαίσιες είναι οι κατραπακιές των πραιτοριανών της βερολινέζικης σοβιετίας!
Ω! Με πόση μαεστρία χειρίζονται πάνω στα κεφάλια τα γκλομπ, οι ροπαλοφόροι της σταλινικής Χούντας!
Μόνο αυτοί θέλουμε να μας βαράνε, γιατί είναι του αριστερού Τόσκα!
Όχι σαν τους άλλους των φασιστών, που μας πονάνε!!

Πόση αλήθεια…

Δεν υπάρχουν ανώτερες τάξεις και κοινωνίες, ένας άνθρωπος ανυψώνεται μόνο από την καρδιά του.

Ντοστογιέφσκι Φιόντορ Μιχαϊλόβιτς

17 Ιούνη

 

Σήμερα κλαίει ο Μελάς, και ο Καραβαγγέλης,
Μακεδονία η μοίρα σου, είναι βαριά που σέρνεις.
Σήμερα εκοκκίνησε το άγιο το χώμα,
με αίμα εποτίστηκε σε άνισο αγώνα.
Όχι δεν ήταν στρατηγός, ούτε και παλικάρι,
στ’ασκέρι κάποιου ήρωα, ούτε καν νιό βλαστάρι.
Σήμερα θυσιάστηκε, σαν σε δολοφονία,
νύμφη, άνθος και σύμβολο τη λεν Μακεδονία.
Σήμερα κλαίει εγγονός, σήμερα κλαίει κόρη.
κλαίνε κι όλοι οι γείτονες κι η Φλώρινα η πόλη.
Σήμερα παραδώσανε ένδοξη ιστορία,
πουλήσανε, προδώσανε αγώνες και αντρεία.
Σήμερα έκλαιε ο παπάς, απ’ τ’ Άγιο το Βήμα,
με χέρια ικετευτικά, απηύθηνε ένα ποίημα.
Και ο λαός δεν άντεξε, επρόβαλλε τα στήθη,
σπρώχτηκε και χτυπήθηκε, απ’ τ’ άγρια τα στίφη.
Μα τίμησε τους ήρωες, αψήφησε κινδύνους,
και το κορμί του πρόταξε με θάρρος σ’ όλους κείνους,
τους Εφιάλτες τους στυγνούς, τους Γούσηδες και άλλους,
προδότες και απάτριδες και άθεους μα και φαύλους.
Τώρα τ’ αδύναμο κορμί, του κείται στο γρασίδι,
χώμα, αίμα και χημικά, στο πρόσωπο φτιασίδι. 
(απο άρθρο του Αριστείδη Π. Δασκαλάκη)

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς

Γεννημένος 19 Ιουνίου το 1896 στο χωριό Αδάμοβκα της επαρχίας Χάρκωφ, ο μακάριος ιεράρχης Ιωάννης ανήκε στην ευγενή οικογένεια των Μαξίμοβιτς. Βαπτίσθηκε με το όνομα Μιχαήλ, ολοκλήρωσε τη μέση εκπαίδευση στη στρατιωτική σχολή της Πολτάβας και εν συνεχεία σπούδασε Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο του Χάρκωφ. Η επανάσταση και η κατάρρευση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας που ακολούθησε, τον έπεισε για το πρόσκαιρο των επίγειων πραγμάτων, και το ανίσχυρο των ανθρώπινων δυνάμεων, οπότε και έλαβε την απόφαση να απαρνηθεί τη ματαιότητα του κόσμου για να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στην υπηρεσία του Θεού. Κατά τον εμφύλιο πόλεμο (1921), η οικογένειά του κατέφυγε στο Βελιγράδι, όπου ολοκλήρωσε τις θεολογικές σπουδές του. Εισήλθε στη Μονή του Μίλκοβο, όπου έζησε σε μια κοινότητα είκοσι Ρώσων και Σέρβων μοναχών, που τηρούσαν στην εντέλεια τις αρχές της μοναχικής πολιτείας. Το 1926 εκάρη μοναχός από τον μητροπολίτη Αντώνιο Κραποβίτσκυ (1863-1936), έναν από τους λαμπρότερους Ρώσους ιεράρχες, που είχαν κατορθώσει να γλιτώσουν από την επαναστατική θύελλα. Παίρνοντας το όνομα του αγίου συγγενή του Ιωάννη του Τομπόλσκ, oρίσθηκε σύντομα επιτηρητής και καθηγητής στο σερβικό ιεροδιδασκαλείο της Μπίτολα, όπου άσκησε μεγάλη επίδραση στους μαθητές του με την ασκητική βιοτή του και την πατρική φροντίδα του. Μετά την επιθεώρηση των κοιτώνων, περνούσε τη νύχτα προσευχόμενος, και δεν έδινε ανάπαυση στον εαυτό του παρά μια δυο ώρες, γονατιστός μπροστά στις εικόνες. Ο ίδιος αναγνώρισε αργότερα ότι από τη μοναχική του κουρά και ύστερα δεν πλάγιασε ποτέ να κοιμηθεί. Έτρωγε μία φορά την ημέρα, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, και κατά την Μεγάλη Τεσσαρακοστή τρεφόταν μόνον με πρόσφορα, περνώντας την πρώτη και τελευταία εβδομάδα εν πλήρη ασιτία. Από την Πέμπτη προετοιμαζόταν για τη Λειτουργία της Κυριακής, χωρίς να τρώει σχεδόν τίποτε. Όταν διάβαζε τις ευχές, έδειχνε να μιλάει στον Χριστό και στους παρόντες αγίους, και εξερχόταν του ιερού με την όψη του να λάμπει.

 Ο άγιος επίσκοπος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ο οποίος ήταν στην κεφαλή της επισκοπής, τον επισκεπτόταν συχνά και έλεγε: «Είναι άγγελος του Θεού με όψη ανθρώπου». Διατηρούσε επίσης θερμές σχέσεις με έναν άλλον άγιο της εποχής μας, τον πατέρα Ιουστίνο Πόποβιτς, συνάδελφό του στο ιεροδιδασκαλείο.


Το 1934 χειροτονήθηκε επίσκοπος, παρά τους δισταγμούς του, και στάλθηκε στη Σαγκάη, όπου ανάλωσε τις δυνάμεις του στη στήριξη και παρηγορία των πολλών Ρώσων προσφύγων. Άρχισε με τη συμφιλίωση των Ορθοδόξων των διαφορετικών εθνοτήτων, τους οποίους χώριζαν έριδες περί δικαιοδοσίας, και οργάνωσε την αρωγή στους φτωχούς. Με κάθε καιρό έτρεχε ο ίδιος μέσα στους δρόμους για να μαζέψει τα άρρωστα και ορφανά παιδιά, ρωσόπουλα ή κινεζόπουλα. Το ορφανοτροφείο που ίδρυσε υπό την προστασία του αγίου Τύχωνος Ζαντόνσκ, άρχισε με οχτώ παιδιά και κατέληξε να στεγάζει 3.500, όταν η έλευση των κομμουνιστών ανάγκασε την κοινότητα να καταφύγει πρώτα σε ένα νησί των Φιλιππίνων και κατόπιν στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Παρά τα ποιμαντορικά του καθήκοντα, ο Άγιος Ιωάννης συνέχισε, και μάλιστα επέκτεινε την ασκητική πολιτεία του, τελούσε δε τη Θεία Λειτουργία καθημερινά. Έχοντας προσβληθεί από έλκη στα σκέλη, αρνιόταν να χειρουργηθεί, και όταν τελικά ενέδωσε στις πιέσεις των ενοριτών, το ίδιο το βράδυ της επέμβασης βρισκόταν στην εκκλησία για να τελέσει την Aγρυπνία της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Αρκούνταν στα πιο ταπεινά ενδύματα, φορούσε μόνο ελαφριά σανδάλια που συχνά τα έδινε σε κάποιον φτωχό, και λειτουργούσε ανυπόδητος προς μεγάλο σκανδαλισμό ορισμένων. Επεκτεινόμενος έτσι προς τον Θεό δια της ασκήσεως, με την ίδια αυστηρότητα των παλαιών Πατέρων, είχε λάβει από τον Θεό το δώρο της διορατικότητος, που το χρησιμοποιούσε με διάκριση για τη σωτηρία και οικοδομή των ψυχών. Περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας επισκεπτόμενος αρρώστους, προσκομίζοντας σε αυτούς τη Θεία Κοινωνία και παρηγορώντας τους με την παρουσία του Θεού, και δεν περιφρονούσε ούτε τους φυλακισμένους ούτε τους ψυχασθενείς, οι οποίοι τον υποδέχονταν με γαλήνη και χαρά, ακούγοντας προσεκτικά τις ομιλίες του.

Κατά την ιαπωνική κατοχή, ενώ η ρωσική κοινότητα της Σαγκάης βρισκόταν υπό συνεχή απειλή, ο θαρραλέος ιεράρχης ανέλαβε με κίνδυνο της ζωής του τη διοίκησή της, ενώ συνέχισε να επισκέπτεται το ποίμνιό του ακόμη και μέσα στη νύχτα, στις πιο επικίνδυνες συνοικίες. Με την έλευση των κομμουνιστών το 1949, οι Ρώσοι πρόσφυγες, πέντε χιλιάδες τον αριθμό, εκτοπίστηκαν σε ένα νησί των Φιλιππίνων που το έπλητταν συχνά τυφώνες. Προστατευμένο όμως από τις προσευχές του ποιμένα του, το προσφυγικό στρατόπεδο έμεινε απρόσβλητο κατά τους είκοσι επτά μήνες της διαμονής τους εκεί. Λίγο μετά την αναχώρηση της πλειονότητας των προσφύγων, ένας τρομερός τυφώνας κατέστρεψε oλοσχερώς το στρατόπεδο.

Έχοντας εξασφαλίσει από τις Αρχές της Ουάσιγκτον την άδεια μετανάστευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες για το ποίμνιό του, ο ακούραστος ποιμένας, ζώντας πάντα μέσα στη μεγαλύτερη ένδεια, φρόντισε για την εγκατάσταση του ποιμνίου του. Έπειτα από δύο χρόνια ορίστηκε το 1951 αρχιεπίσκοπος της εν Υπερορία Ρωσικής Εκκλησίας για τη Δυτική Ευρώπη. Έχοντας αρχικά την έδρα τον στο Παρίσι, διέμενε αργότερα στις Βρυξέλλες. Ένα από τα βασικά του μελήματα ήταν να εργαστεί για τη συμφιλίωση των Ρώσων Ορθοδόξων που ήσαν διαιρεμένοι σε τρεις δικαιοδοσίες. Δεν περιοριζόταν όμως στις ποιμαντικές ανάγκες των Ρώσων μεταναστών, αλλά έδειχνε έντονο ενδιαφέρον και για την αποκατάσταση της Ορθοδοξίας στη Δύση, και εκδήλωνε βαθιά ευλάβεια για τους προ του Σχίσματος αγίους της Δύσης, τη λειτουργική μνήμη των οποίων προσπάθησε να επαναφέρει στην Ευρώπη, όπως και στην Κίνα, και εν συνεχεία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο άγιος συνέχιζε να ρυθμίζει τη ζωή του σύμφωνα με τον θείο Νόμο, δίχως να λογαριάζει τις κοινωνικές συμβάσεις, γεγονός που επέσυρε πάνω του την κριτική των μεν, ενώ οι δε έβλεπαν με θαυμασμό στο πρόσωπό του έναν δια Χριστόν σαλό της εποχής μας. 

Μια ημέρα ένας Ρωμαιοκαθολικός "ιερέας", θέλοντας να βεβαιώσει τους πιστούς του ότι η αγιότητα δεν ήταν επ’ ουδενί ένα πράγμα του παρελθόντος, φώναξε στην ομιλία του: «Να που στους δρόμους του Παρισιού κυκλοφορεί σήμερα ένας άγιος Ιωάννης ο Aνυπόδητος!». Χωρίς να απαρνηθεί τίποτε από την ασκητική πολιτεία του, διάβαζε όλες τις εκκλησιαστικές Ακολουθίες, κατά την ορισμένη ώρα, ακόμη και στις αποβάθρες ενός σταθμού, και τελούσε καθημερινά τη Θεία Λειτουργία, μνημονεύοντας χιλιάδες ονόματα πνευματικών του τέκνων. Επανειλημμένως πιστοί τον είδαν ανυψωμένο από τη γη, και περιβαλλόμενο από φως. Συνήθιζε να λέει: «Η πολλή δουλειά δεν μου επιτρέπει να μην προσεύχομαι», συνοψίζοντας έτσι τον τρόπο με τον οποίο συνέδεε την ασκητική πολιτεία του με το ποιμαντορικό του έργο.
Το 1962 εστάλη επειγόντως στο Σαν Φρανσίσκο για να αποκαταστήσει την ειρήνη στους κόλπους της Ρωσικής κοινότητας, που είχε διαιρεθεί γύρω από το ζήτημα της ανέγερσης Καθεδρικού Ναού. Υπομένοντας αγόγγυστα τις συκοφαντίες, δίχως ποτέ να κρίνει τον άλλο ή να χάνει την εσωτερική ειρήνη του, δέχτηκε ακόμη και να εμφανισθεί, αντίθετα με τους ιερούς Κανόνες, στο αστικό δικαστήριο για να απαντήσει στις κατηγορίες για υπεξαίρεση πόρων που του απέδιδαν. Ήταν μεν αυστηρός σε ό,τι αφορούσε το ήθος των πιστών του και τη διατήρηση της εκκλησιαστικής παραδόσεως, αλλά μοίραζε αφειδώς την αγάπη του Θεού σε όλους εκείνους που προσέτρεχαν σ’ αυτόν, δείχνοντας πάντα μια πρόσχαρη φροντίδα για τα παιδιά. Έχοντας προβλέψει πολύ πριν την ημέρα της εκδημίας του, εκοιμήθη εν ειρήνη στις 19 Ιουνίου του 1966, στο Σηάτλ, αφού τέλεσε τη Θεία Λειτουργία και προσευχήθηκε επί τρεις ώρες στο Ιερό. 

Η κηδεία του στον Καθεδρικό Ναό του Σαν Φρανσίσκο υπήρξε ένας θρίαμβος της συμφιλιωμένης Ορθοδοξίας, ενώ μεταξύ των χιλιάδων πιστών που επί έξι ημέρες προσέρχονταν να προσκυνήσουν το σκήνωμά του, πολλοί ήσαν εκείνοι που παρατήρησαν ότι δεν εμφάνιζε ίχνος φθοράς, και ότι ανέδιδε εξαίσια ευωδία. Έκτοτε, ο μακάριος ιεράρχης έδωσε πολλές φορές μαρτυρία για την ουράνια αρωγή του προς τους πιστούς κάθε δικαιοδοσίας, που τον επικαλούνταν.
πηγή(Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ)

Συναριθμήθηκε εν αγίοις από την Σύνοδο της Ρωσικής Εκκλησίας εν Υπερορία, τον Ιούλιο 1994  

Δείτε επίσης:

Ο άγιος Μάξιμος Μαξίμοβιτς για τα έσχατα χρόνια!  
Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς προστάτης των ορφανών ,από την εκπομπή Ραδιοκαταγραφές και την Πειραϊκή Εκκλησία.