. Οδοιπορικό στην Αγία Γη

Όταν η λύπη με τσακίζει, κάθε προσπάθεια ανασύνταξης πάει χαμένη. Μένει τότε, σαν φάρος που αναβοσβήνει, μόνο το "Κύριε ελέησόν με!"...

Οικογενειακό γεύμα σε καφετέρια!

Η Ανάσταση πού άργησε...

 

   
 ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ βράδυ. Ο Γέροντας, λαμπροφορεμένος, υποδεχόταν τον κόσμο και έ­παιρνε τις λειτουργίες. Είχε ετοιμάσει τα καντή­λια από νωρίς. Έτοιμα όλα, σβηστά. Άρχισε το "Ευλογητός", πήρε καιρό μέσα στά μαύρα του τα ράσα, με τους βοστρύχους των μαλλιών και των γενειών του να λάμπουν.

     Σοβαρός-σοβαρός. Ανοι­γόκλεινε την πόρτα, παραπατούσε, αλλά έτρεχε κιόλας, προσκυνούσε τις Δεσποτικές εικόνες, τον θρόνο, έμπαινε στο Ιερό, έπαιρνε τις λειτουργί­ες, ψέλναμε τον Κανόνα "Κύματι θαλάσσης". Δεν είχε ο Γέροντας χρόνο κοσμικό, είχε χρόνο λει­τουργικό. Μαζευόταν ο κόσμος, πολύς κόσμος. Χριστιανοί, που τον αγαπούσαν, αλλά και άλλοι από την γειτονιά δρασκέλιζαν την μάντρα, σκύβον­τας από το μικρό πορτάκι, άρρωστοι, νοσοκόμες, γιατροί.   Καθυστερούσε ο Γέροντας. Σβηστά τα φώτα. Ψέλναμε, ξαναψέλναμε, δεν έβγαινε να πη το "Δεῦτε, λάβετε φῶς".

 Έφευγα από το ψαλτήρι, να πάω στο Ιερό, μου έλεγε:

"Ξέρω, ξέρω". Αδημο­νία. Οι άλλες εκκλησίες σήμαναν ήδη Ανάσταση, βαρελότα πέφτανε κι αυτός δεν έβγαινε.

"Ξέρω, ξέ­ρω", μου λέει."Όποιος θέλει να φύγη. Δέν μπορεί. Ας τους βάλουμε στην εκκλησία, τά προβατάκια του Χριστού μας, Βαγγέλη. Μέσα στην κιβωτό είναι μιά φορά τόν χρόνο. Ας καθυστερήσουν. Ψάλλε εσύ, ψάλλε". 

"Τά είπα, Γέροντα, πάλι καί πάλι".

Τέλος πάντων, βγήκε. Άλλο πανηγύρι. 'Εκουνούσε την λαμπάδα γελώντας, 

βλέποντας το φως. "Επεφταν οι Χριστιανοί κι εκείνος εκουνούσε την λαμπάδα του. Πήραν το φως, διαδόθηκε παντού, έξω στις αυλές. Ψέλναμε: "Την Ἀνάστασίν Σου, Χριστέ Σωτήρ". Βγήκαμε, καθυστερούσε, χαιρε­τούσε, ευλογούσε, σταύρωνε. Ανέβηκε σ’ ένα πε­ζούλι, απέναντι από τον ναό, και πήγαινε πέρα-δώθε. Γελούσε, έλαμπε το πρόσωπο του, σωστό παιδί. Ό κόσμος περίμενε το Εύαγγέλιο.

  Άφού «έπαιξε» κάμποσο, πηγαίνοντας πέρα-δώθε, εστάθη. Άνοιξε το Ευαγγέλιο, δόξασε την Αγία Τριάδα, διάβασε το κείμενο, το εωθινό, όχι το σύνηθες, αλλά το άλλο, το μεγαλύτερο. Δόξα σοι, είπε το "Χριστός Ἀνέστη", χτύπησαν οι καμ­πάνες. Δεν είχαν πολλά βαρελότα. Ψέλναμε όλοι, όλος ο λαός. Νέα χαρά τώρα. "Χριστός Ἀνέστη", φώναζε. Περιδιάβαινε στο πεζούλι, μετά χάθηκε στον κόσμο. Είχε πάει η ώρα 1:30. Μπήκαμε στην εκκλησία.

 "Ψάλτε, ψάλτε", έλεγε. Λιβάνιζε σε κάθε ωδή. Ψέλναμε τις Καταβασίες. Εάν μας ξέφευγε κανένα τροπάριο και το λέγαμε μόνο μια φορά, αυτός μας έλεγε:

 "Πές το πάλι". Μνημόνευε στήν πρόθεση χιλιάδες ονόματα. Ειχε πάει 2:30 το πρωί. Ο κόσμος είχε εγκλωβιστεί. Μόνον οι Έλληνες ξέ­ρουν τι σημαίνει, να πας κάπου να αναστήσης και μετά να πας να φας. Ακόμα και οι Χριστιανοί θέ­λουν να είναι 2 η ώρα στο τραπέζι κι εμείς μόλις που είχαμε αρχίσει.

  Είπα το "Ὅσοι εἰς Χριστόν", τον Απόστολο, δια­βάστηκε και το Ευαγγέλιο και ήρθε η ώρα των κατηχουμένων. Τρείς την νύχτα άρχισε να μνημονεύη τους ζωντανούς, χιλιάδες ονόματα. Πολλοί έφυγαν από την εκκλησία. Πήγε η ώρα 4:00 κι ακόμα να βγουν τα Άγια. Τέλος πάντων, ευδόκησε να πάψη τα μνημόνια. Βγήκαν τα Άγια κι άρχισε πάλι να μνημονεύη. Μπήκα στο Ιερό και μου λέει: "Χαίρον­ται, Βαγγέλη μου, χαίρονται οι πεθαμένοι". Κι εγώ του απαντώ: "Δεν ξέρω αν χαίρωνται οι πεθαμέ­νοι. Οι ζωντανοί όμως;".

 Μου λέει: "Χαίρονται κι αυτοί, Βαγγέλη μου, ψάλλε, ψάλλε". Καί τι να ψάλλω; Περίμενα να τελειώση.

Τελείωσε, μας κοινώνησε όλους, μας έδωσε ό­λα του τα κρασιά και τα πρόσφορα και τ' αυγά, και φύγαμε κατά τις 5:00. Σκέφθηκα: "Δεν ξανάρχομαι του χρόνου, απαπαπα!!!". 

Τον επόμενο χρόνο δεν λειτούργησε. Ήταν η τελευταία πασχαλιάτικη Λειτουργία, που έκανε μόνος του, με το ποίμνιό του, ο ποιμένας ο καλός, ο ευλογημένος».

πηγή:Σίμωνος Μοναχού, π. Ευμένιος – ο κρυφός Άγιος της εποχής μας, Αθήναι 2009, σσ. 110-114.

Η τραγική ιστορία της Κύπριας βασίλισσας και το άσχημο παιχνίδι της μοίρας που παίχτηκε για την ίδια.

Η Δημώνασσα ήταν μια σκληρή γυναίκα με μεγάλες πολιτικές και νομοθετικές ικανότητες. Θέλοντας να οργανώσει το βασίλειό της θέσπισε τρεις πολύ αυστηρούς νόμους. Οι νόμοι αυτοί προνοούσαν τα εξής:
α) κάθε γυναίκα που διαπράττει μοιχεία να κόβονται τα μαλλιά της και να αντιμετωπίζεται ως πόρνη
β) όποιος αυτοκτονεί να ρίχνεται έξω από την πόλη και να παραμένει άταφος και
γ) απαγορεύεται η θανάτωση του βοδιού που χρησιμοποιείται στην καλλιέργεια των χωραφιών.

Επιβάλλοντας αυτούς του σκληρούς νόμους η Κύπρια βασίλισσα δεν γνώριζε πως στο τέλος θα έπλητταν την ίδια και θα κατέληγαν στη δική της συμφορά. Από τα τρία παιδιά που είχε και τα τρία παρέβησαν τη νομοθεσία. Η μεν κόρη διέπραξε μοιχεία και ως αποτέλεσμα υπέστη τις συνέπειες του πρώτου νόμου, ο ένας της γιος αυτοκτόνησε, οπότε το σώμα του ρίχτηκε άταφο κάπου μακριά και τέλος ο δεύτερος της γιος σκότωσε βόδι και για το λόγο αυτό καταδικάστηκε σε θάνατο.
Η Δημώνασσα υπεραγαπούσε τα παιδιά της αλλά γνώριζε πως έπρεπε είναι ιδιαίτερα σκληρή στην εφαρμογή των νόμων και δεν θα έπρεπε να επιδείξει οποιαδήποτε επιείκεια και ανοχή. Παρόλο που έπεσε σε βαθύτατη θλίψη εντούτοις συνέχισε να εφαρμόζει το σκληρό της νομοθετικό έργο. Ώσπου μια μέρα είδε μια αγελάδα να μουγκρίζει από πόνο κοντά στο νεκρό της μοσχαράκι και τότε αναγνώρισε τη δική της συμφορά και θλίψη για το χαμό των τριών της παιδιών. Μην αντέχοντας τον αβάστακτο πόνο, που η ίδια είχε προκαλέσει στον εαυτό της, πήδησε μέσα σε λιωμένο στη φωτιά χαλκό και σκοτώθηκε.

Αναφορά στο όνομά της γίνεται από τον ρήτορα και σοφιστή Δίωνα στο έργο του «Λόγος περί Τύχης δεύτερος» (1ος με 2ος αιώνας μ.Χ.)..
θέτει ως θέμα την υπακοή στους νόμους από θεληματικό σεβασμό και όχι με την επιβολή τους. Η επιτυχία στην εφαρμογή των νόμων σε μια δημοκρατική κοινωνία επιτυγχάνεται όταν η δέσμευση από το νόμο συνυπάρχει με την ελεύθερη συνείδηση και η υπακοή υπαγορεύεται από σεβασμό και όχι από φόβο.
Είναι αβέβαιο κατά πόσο υπήρξε ιστορικό πρόσωπο ή μια μορφή μεταξύ μύθου και ιστορίας -- Cyprus

Γίνεται το καρότο, γρανίτα; Γίνεται, γίνεται

Δεν υπάρχουν πολλά τρόφιμα που να έχουν τη δική τους πρωτεΐνη, πρωτεΐνη που να έχει πάρει το όνομά τους από αυτά. Για να μην βάλουμε το χέρι μας στη φωτιά, απλά θα πούμε πως το καρότο είναι σίγουρα - αν όχι το μόνο - ένα από αυτά. Μιλάμε φυσικά για την β-καροτίνη που δίνει το πορτοκαλί της χρώμα στο καρότο, αλλά και σε άλλα λαχανικά, όπως οι γλυκοπατάτες ή οι γλυκιές κολοκύθες.

Η β-καροτίνη αποτελεί ένα ισχυρό αντιοξειδωτικό που αποτρέπει την καταστροφική δράση των ελευθέρων ριζών, προστατεύοντας έτσι τα κύτταρα και την ακεραιότητά τους.
Το καρότο έχει συνδεθεί στην Ελλάδα με λαδερά, όσπρια και μια δροσερή σαλάτα λάχανο-καρότο. Ανακαλύψαμε ωστόσο, πως μπορεί να μπει σε παρασκευές που ούτε θα φανταζόσουν. Τι θα έλεγες για... γρανίτα ξυλάκι. Έχουμε τη συνταγή.

Υλικά

• 5 μεγάλα καρότα
• Το χυμό από 3 μεγάλα πορτοκάλια, ξύσμα από 1
• 2 μανταρίνια καθαρισμένα και κομμένα σε κυβάκια

Προετοιμασία

1. Τρίβουμε στο ψιλό τα καρότα πάνω από μπολ, σκεπασμένο με αραιό μούλι - τουλπάνι ή μια αραιή πετσέτα. Πιάνουμε τις άκρες της και κλείνουμε το καρότο στο εσωτερικό της. Πιέζουμε με τα χέρια σου να πάρουμε το χυμό.
2. Αναμειγνύουμε το χυμό καρότου με τον χυμό και το ξύσμα πορτοκαλιού. Συμπληρώνουμε με παγωμένο νερό ώστε να έχουμε ποσότητα 360ml. Προσθέτουμε το μανταρίνι και ανακατεύουμε.
3. Γυρίζουμε το μείγμα σε φόρμες για ξυλάκι παγωτό και βάζουμε στην κατάψυξη

Πηγή

Νεκρές ψυχές πού τριγυρίζουν στά πανεπιστήμια καί κατασπαράσσουν τίς ψυχές τών φοιτητών. Δυστυχώς η ορθοδοξία έπεσε στά χέρια τών διδακτορίσκων τής Μασονίας. Καί τί επιδιώκει αυτός ο κακάσχημος άνδρας; Νά κάνει τόν άνδρα γυναίκα καί τήν γυναίκα άνδρα ακόμη καί μέσα στό ιερό τής Ευχαριστίας. Νά πραγματοποιήσει τόν υπέρτατο σκοπό τού εωσφόρου.

 
Η θέση των γυναικών στην Εκκλησία

Χριστὸς ἀνέστη

Пастырь Христос Анести Christ is risen_ Ρωσικό νεανικό συγκρότημα «ροκάρει» ..το Χριστός Ανέστη !

«Οι μυροφόρες πρότυπα μιμήσεως των πιστών» (Μάρκ. ιϛ´ 2. 5. 8.)

Αυτές λοιπόν τις ένθεες και μακάριες γυναίκες, ας μιμηθούμε κι εμείς με ζέση. Και άλλος μεν ας επιδεικνύει ζήλο μιμούμενος τη Μαρία τη Μαγδαληνή όσον άφορα την πράξη. Και όπως εκείνη όλη τη νύκτα παρέμενε με ευχαρίστηση στον τάφο, ερευνώντας από κοντά την ανάσταση του Κυρίου, έτσι κι εκείνος ας επιζητεί σε όλη του τη ζωή την ανάσταση του λόγου που βρίσκεται μέσα του πεθαμένος. Αυτός όμως που θέλει να μιμηθεί τη Μαρία του Ιακώβου, ας προσηλώνει το νου του στο θεωρητικό μέρος. Αυτός ας ασχοληθεί σ’ όλη του τη ζωή με τη μελέτη των θείων εννοιών, και μέσα από την αληθινή γνώση ας γεννήσει μέσα του το λόγο και ας καρπώνεται τη συγγένεια που έχουμε με το Θεό κατά χάρη. Γιατί ο Σωτήρας μας, μας λέει· «Μητέρα και αδελφοί μου είναι όσοι εφαρμόζουν το θέλημά μου». Τέλος ας μιμηθεί τη Σαλώμη εκείνος που ως προς την αναζήτηση του καλού αποδείχθηκε ράθυμος στη νεανική του ηλικία, γιατί ήταν βυθισμένος στον ύπνο της ραθυμίας. Αυτός λοιπόν όταν ανατείλει ο ήλιος, δηλαδή όταν θα τον φωτίσει το θείο φως, ας αποδιώξει τη ραθυμία και ας συγκαταριθμήσει τον εαυτό του στη χορεία εκείνων που έχουν ήδη εντρυφήσει στο αγαθό. Το όνομα Σαλώμη ερμηνεύεται ειρηνική και δηλώνει την αγαθή ψυχή που νίκησε τα πάθη και ειρηνεύει όσο μπορεί. Αυτές λοιπόν αφού μιμηθούμε σχετικά με τη γνώση του λόγου, ας ζητήσουμε ολοπρόθυμα όταν ανατείλει ο ήλιος, όταν φωτιστεί δηλαδή το ηγεμονικό της ψυχής μας, και διασκορπιστεί σαν το σκοτάδι η άγνοια των λογισμών. Εάν λοιπόν συμπεριφερθούμε έτσι, θα δούμε την καρδιά μας να απαλλάσσεται από την σκλήρυνσή της, σαν να σηκώνεται μια πέτρα. Όταν δε μαλακώσει η καρδιά μας, θα φανεί σε μας ο άγγελος, η κίνηση δηλαδή της συνειδήσεως, που θα μας αναγγέλλει την ανάσταση του λογιστικού μέρους της ψυχής, που είχε νεκρωθεί μέσα μας. Ας γίνουμε λοιπόν στους άλλους διδάσκαλοι του καλού, σε όσων η ακοή πείθεται στην ακρόαση των θείων λόγων. Σε όσους όμως θεωρούν ότι η θεία διδασκαλία είναι ανοησίες, ας μην πούμε σε κανέναν τίποτα. Γιατί δεν είναι θεμιτό να αποκαλύπτουμε τα θεία μυστήρια στους απίστους, αυτά που εμείς αξιωθήκαμε να δούμε. Έτσι θα αποφύγουμε και ο λόγος να είναι ανώφελος και μείς να γίνουμε γι’ αυτούς αίτιοι μεγαλύτερης καταδίκης. Και ο Χριστός, ο Θεός μας, που μας ζωοποίησε με την ανάστασή του από τους νεκρούς, αυτός ας μας αναστήσει και από το θάνατο που προέρχεται από τις αμαρτίες, κι ας μας αξιώσει να κληρονομήσουμε τη βασιλεία του. 
 Θεοφάνους Κεραμέως,λόγος εις το β εωθινόν 

Οδοιπορικό στην χιλιόχρονη Αθωνική πολιτεία του Αγίου Όρους.

‘Ενα ταξίδι μοναδικό στον χρόνο και στον χώρο, ένα ταξίδι πνευματικό στην ιστορία του Ορθόδοξου Μοναχισμού. Εκεί όπου ο χώρος και ο χρόνος αποκτούν άλλη διάσταση και προοπτική. Έκει όπου η σχέση με τα γήινα, τα εφήμερα, τα φθαρτά είναι εντελώς συμβατική, χωρίς ουσία. 

 Θερμά ευχαριστήρια: 1) Στον αγιογράφο Γέροντα Λουκά από τη Μονή Ξενοφώντος, που δέχθηκε να μας μιλήσει για το έργο του αναφορικά με την αγιογράφηση του Αγ. Νικολάου στην Νέα Υόρκη, για τη συνεργασία του με τον αρχιτέκτονα Καλατράβα αλλά και την βυζαντινή αγιογραφία γενικότερα. 
 2) Στις Μόνες Μεγίστης Λαύρας, Κουτλουμουσίου, Αγίου Παύλου, Αγίου Παντελεήμονος, Ξενοφώντος και στη σκήτη Αγίας Άννας.

Με αφορμή ένα διάσημο πίνακα και το υπέροχο ποίημα που ενέπνευσε έναν καλό ποιητή

WALLACE STEVENS
On Pablo Picasso, The Old Guitarist, 1903
EXCERPT FROM THE MAN WITH THE BLUE GUITAR
I
The man bent over his guitar,
A shearsman of sorts. The day was green

They said, "You have a blue guitar,
You do not play things as they are."

The man replied, "Things as they are
Are changed upon the blue guitar."

[........]

Ο γέρος κιθαρίστας

Ο άνδρας σκυφτός  στη μπλε κιθάρα του
Ένας κουρέας κοπαδιών.  Η μέρα ήταν πράσινη.                                   

Εκείνοι τού είπαν,  «Έχεις μια μπλε κιθάρα»,
Δεν παίζεις τα πράγματα όπως είναι.»

Ο άνδρας απάντησε, «Τα πράγματα όπως είναι
Αλλάζουνε στη μπλε κιθάρα.»
[......]

Μαρία Μαντουβάλου καθηγήτρια Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών : Οι απόγονοι του εμφυλίου που κυβερνούν σήμερα θέλουν να επαναλάβουν το παιδομάζωμα

Ἡ χριστιανικὴ ζωὴ δὲν εἶναι δυσάρεστη καὶ δύσκολη· εἶναι εὐχάριστη καὶ εὔκολη, ἀλλὰ ἀπαιτεῖ δύο προϋποθέσεις: ταπείνωση καὶ ἀγάπη.

 Γέροντας Πορφύριος

Γιατί ἡ ἀριστερά ἀπαιτεῖ ἀπό τούς Ἕλληνες νά ὑποταγοῦν σέ κάθε ἐχθρό τους;

Θὰ παρακάμψουμε τὴν λατρεία τῆς ἀριστερᾶς (ΚΚΕ, τΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡCIA, μΠατΣοΚ, ΝΔ) πρὸς τοὺς λαθροεισβολεῖς, ἐφ΄ ὅσον εἶδαν φρέσκο ἐκλογικὸ σῶμα καὶ ἔπεσαν μὲ τὰ μοῦτρα νὰ τὸ μοιρασθοῦν μεταξύ τους.
Θὰ παρακάμψουμε καὶ τὶς θέσεις τῆς ἀριστερᾶς γιὰ τὴν ἐκστρατεία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἐφ΄ ὅσον ἰδεολογικῶς καὶ μόνον (ἂς ποῦμε) λειτουργήσαμε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες (κατ’ αὐτοὺς πάντα) ὡς ἰμπεριαλιστές. Ἀφῆστε δὲ ποὺ ὁ Λένιν κι ὁ Κεμὰλ ἦσαν τότε κολλητάρια.
Θά μποροῦσαν τά ἀνόητα καί φανατικά αὐτά κομματόσκυλα νά πράξουν διαφορετικά;
Θά μποροῦσαν οἱ καλοπληρωμένοι διαφωτιστές τους νά δράσουν ὑπέρ μας;
Δὲν νομίζω…




Ὅμως στό Ἀλβανικό μέτωπο; Ἐκεῖ πού ἐμεῖς γίναμε δέκτες ἐπιθέσεως γιατί ἐξηκολούθησε νά ἀντιμετωπίζῃ τούς παπποῦδες μας ὡς ἐχθρούς της; Γιατί ἔβγαζε κορῶνες καί ἀνακοινώσεις γιά νά ἁδρανοποιηθῇ ὁ στρατός μας; Γιατί διενεργοῦσε δολιοφθορές μέσα στό στράτευμά μας;

View this document on Scribd

Τήν ἀντίστασιν κατά τῶν κατακτητῶν δέν ὑποτίθεται πώς πρεσβεύει; ἤ μήπως ὄχι;
Εἶναι πράγματι ἀναπάντητο τὸ ἐρώτημα.
Τὴν μία μᾶς θεωρεῖ ἰμπεριαλιστὲς καὶ τὴν ἄλλην ἐπίσης.
Στὴν πραγματικότητα τὴν μία, στὴν Μικρὰ Ἀσία, τὸ κόμμα ἔδωσε ἐντολὴ γιὰ δολιοφθορές.

Τὴν ἄλλην, στὴν Ἀλβανία, ἐφ΄ ὅσον θὰ μᾶς ἐπιτίθετο ἡ σύμμαχος τῆς Σοβιετίας Γερμανία, ἐπίσης ἐντολὴ γιὰ δολιοφθορὲς ἔδωσε. 

Ναί, τὰ ἀριστερὰ κόμματα (ΚΚΕ μόνον τότε, μΠατΣοΚ, τΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡCIA, ΝΔ σήμερα), ὡς ἔμμισθοι πράκτορες, ἱερότατόν τους χρέος εἶχαν τὸ νὰ ἐξυπηρετήσουν τὰ συμφέροντα τῶν ἐργοδοτῶν τους. Διότι, πῶς νά τό κάμομεν ἄλλως τέ; Πλὴν ἐλαχίστων πλανεμένων, ἡ πλειοψηφία τῶν καθοδηγητῶν τους ἔμμισθοι πράκτορες ξένων δυνάμεων ἦσαν καὶ παραμένουν.

Ἡ ἀριστερά, ὄχι μόνον ἐδῶ, δημιούργημα τῶν τοκογλύφων καὶ τῶν σιωνιστῶν ἑβραίων τοῦ πλανήτου, ἦσαν καὶ παραμένουν ἕνα καὶ τὸ αὐτό.
Σήμερα ἀλήθεια ποιές νά εἶναι οἱ ἐντολές τους;
Θά ζήσουμε γιά νά τίς μάθουμε;
πηγή

Ἡ εἰκόνα ἀπὸ τὴν σελίδα του Ἰωάννου Μπουγᾶ καὶ οἱ λοιπὲς εἰκόνες ἀπὸ παλαιώτερες ἔρευνές μας στὴν ἐτικέττα ΚΚΕ

Η ελπίδα έρχεται, η Β. Κορέα προχωράει, η Ασία αλλάζει.

- Θα πάω να καταλάβω τον Ανθρωποφά!
 - Κι εμείς αρχηγέ μαζί σου, στη ζωή και στον θάνατο! Αυτή την αφοσίωση του στρατού στο ίνδαλμα της χώρας βλέπει ο Ερντογάν και τρέμει.

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου

 

 

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου
Κρύβομαι για να γλιτώσω,
απ’ του Ηρώδη το μαχαίρι
Μισολειωμένος στη Χιροσίμα σου
Κάτι προγόνων ξύδι και χολή
σ’ αυτήν την άδεια πόλη

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου
Θάβομαι για να μεστώσω
μες του Διογένη το πιθάρι
Στον όγδοο μήνα της, είναι η ελπίδα μου
Σχεδόν το βρέφος γύρω περπατά
καθώς εσύ κουρνιάζεις

Εδώ στη γιορτή του πόνου
Ντύνομαι να μην κρυώνω
του Ουλιάνωφ το μειδίαμα
Σαντάλια του Χριστού, φορώ στα πόδια μου
Πραίτορες, βράχοι πάνω μου σωρό
μα `γω θα αναστηθώ

Ράψτε καλά τα μανίκια σας. Σε λίγο θα σας τα τραβούν...

Φώτο από Θηβαίο Πολίτη : ΛΑΜΠΡΟΤΡΙΤΗ 2018 Λιτανεία ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΟΡΤΑΙΤΙΣΣΗΣ- Άγιον Όρος

ΕΔΩ

Η συνεισφορά του Βυζαντίου στην Ευρωπαϊκή Ιστορία

Ο εικαστικός καλλιτέχνης και θεωρητικός της τέχνης Βαγγέλης Παππάς, σε μια διάλεξη με γενικό τίτλο «Μαniera Greca», χωρισμένη σε δύο μέρη: α) τι ήταν το βυζάντιο, και ποιά η συνεισφορά του στην ευρωπαϊκή Ιστορία, και β) ποιά η συμβολή της βυζαντινής ζωγραφικής στη μοντέρνα Ευρωπαϊκή τέχνη 

 Σκοπός του πρώτου μέρους, το οποίο παρουσιάζουμε σήμερα, ήταν να στοιχειοθετηθεί η παραπληροφόρηση εις βάρος της πραγματικότητας του βυζαντινού (όπως τον ονομάζουμε σήμερα) κόσμου, και να τεκμηριωθεί η ελληνικότητα και η προσφορά του στη δυτική παιδεία και σκέψη. Η διάλεξη δόθηκε, μέσα στα πλαίσια του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Δήμου Περιστερίου, τον Δεκέμβριο του 2017.

Προφητείες και σύγχρονη γεωπολιτική πραγματικότητα

yMarios Novakopoulos

Στο άρθρο αυτό δεν θα προφητολογίσουμε, ούτε και θα θεολογίσουμε απλώς θα καταδείξουμε μια απτή πραγματικότητα όσον αφορά τα γεωπολιτικά παιχνίδια στην ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και την πορεία της Τουρκίας στο προσεχές μέλλον εκλαμβάνοντας τις προρρήσεις αγιορειτών και άλλων επιφανών αγίων σαν ενορατικές θέσεις με γνώμονα καθαρά το γεωπολιτικό και κοινωνικό υπόβαθρο σε συνδυασμό ασφαλώς με τις γεωπολιτικές θεωρίες Ελλήνων πολιτικών αναλυτών και καθηγητών διεθνών σχέσεων. Θεωρώ πως αν εκλαμβάναμε τους μοναχούς του Αγίου Όρους σαν Χριστιανούς πολιτικούς αναλυτές ή σαν Ορθόδοξους Στοχαστές, θα τους μελετούσαμε αδιαλείπτως και θα είχαμε προετοιμαστεί ψυχικά, πνευματικά αλλά και υλικά για την αλλαγή της γεωπολιτικής ανακατατάξεως που ενδέχεται να αναταράξει τα μεσογειακά νερά μας και να μεταβάλλει την διεθνή θέση της χώρας μας.

Γράφει ο  Γεώργιος Χ. Τορνικίδης (ΓΕΩΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ)

‘’ΘΡΑΚΗ και η παράμετρος ελληνοτουρκικού πολέμου’’ 

Ο τελευταίος μεγάλος Έλληνας πολιτικός αναλυτής Παναγιώτης Κονδύλης έγραφε στο πολύκροτο έργο του ‘’Η Θεωρία του Πολέμου’’ στο κεφάλαιο ‘’Γεωπολιτικές και στρατηγικές παράμετροι ενός ελληνοτουρκικού πολέμου’’ πως ‘’η μοναδική περίπτωση πιθανής ανταπόδοσης της Ελλάδος προς την Τουρκία σε περίπτωση επίθεσης της δεύτερης και κατάληψης κάποιων νήσων στο Αιγαίο εις βάρος της πρώτης, θα ήταν από την πλευρά μας μόνο το έδαφος της Θράκης προσοδοφόρο και διαθέσιμο ώστε να κερδίσει κάποια εδάφη από την προέλαση του ελληνικού στρατού στην Ανατολική Θράκη με αποτέλεσμα να το χρησιμοποιήσει ως διπλωματικό μέσο για την απόσυρση των τουρκικών δυνάμεων από τις ελληνικές νήσους’’.

Η στρατηγική αυτή ονομάζεται και ‘’Στρατηγική ισοδύναμου τετελεσμένου και της ευέλικτης ανταπόδοσης’’ την οποία θιασώτης είναι και ο γνωστός καθηγητής της Σχολής Εθνικής Αμύνης, Γεώργιος Φίλης. Ο ίδιος σε ομιλίες του έχει πάρει ουκ ολίγες φορές θέση υπέρ της άνωθεν στρατηγικής κρούοντας τον κώδωνα προς την ελληνική κυβέρνηση πως το σύγχρονο ερώτημα δεν είναι αν θα συγκρουστούμε με την Τουρκία αλλά το πότε. Δεν θα διστάσει μάλιστα να μιλήσει και υπέρ της απελευθέρωσης των Ελλήνων στρατιωτικών μας και να υποδείξει πως καθήκον του ελληνικού κράτους και των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων της χώρας είναι μετά τον αντικειμενικό στόχο, να μην αφήνει πίσω του αιχμαλώτους στα χέρια του εχθρού.

Δυστυχώς, το θέμα των 2 νεαρών στρατιωτικών είχε εξ’ αρχής τελείως λάθος χειρισμό με την πρόωρη ανακοίνωση του Γενικού Επιτελείου Στρατού με αποτέλεσμα να δώσει στην τουρκική πλευρά ένα ελαφρυντικό και να ομιλεί τώρα για καταπάτηση τουρκικού εδάφους και με κίνδυνο να φυλακιστούν από 2-5 χρόνια στις τουρκικές φυλακές. Έχοντας ασφαλώς επισημάνει πολλάκις διάφοροι πολιτικοί αναλυτές ότι η πολιτική της αιχμαλωσίας αποτελεί την νέα πολιτική του νέο-οθωμανικού κράτους του Ερντογκάν, γνωστή η περίπτωση Γερμανού δημοσιογράφου όπου κρατήθηκε έναν χρόνο πριν πάρει ανταλλάγματα από την Γερμανία αλλά και η περίπτωση του Αμερικάνου πάστορα της Σμύρνης όπου κρατείται ακόμη με την κατηγορία της κατασκοπίας και ζητώντας προς αντάλλαγμα τον ιδεολογικό του αντίπαλο, Φετίχ Γκιουλέν αλλά και όσους έχουν εντρυφήσει στην Ιστορία της οθωμανικής αυτοκρατορίας και στα μελανά γράμματα της διπλωματικής της ιστορίας θα διαπιστώσει ευθύς αμέσως πως ήταν μια πάγια πολιτική της Υψυλής Πύλης να κρατάει αιχμαλώτους κρατικούς υπαλλήλους άλλης χώρας π.χ. Ρωσίας και να τους ανταλλάσσει με επαναστάτες που ‘’αναστάτωναν’’ την κραταιά τους αυτοκρατορία όταν αυτοί κατέφευγαν στην αντίστοιχη χώρα, π.χ. Έλληνες επαναστάτες προς Ρωσία.

Δυστυχώς, η προφητεία που έχουμε από τον τελευταίο μεγάλο αγιορείτη, Πάτερ Παίσιο είναι πως ‘’η σύρραξη θα ξεκινήσει από ένα μεγάλο διπλωματικό επεισόδιο το οποίο δεν θα μπορεί να λυθεί’’ και πως ‘’όταν η Ελλάς αποσύρει την πρεσβεία της από την Τουρκία και μετά πράξει το ίδιο και η Τουρκία, τότε έρχεται ο πόλεμος’’. Το μόνο θετικό αν επαληθευτούν οι προφητείες, οι οποίες παρεμπιπτόντως μέχρι στιγμής βρίσκονται μέσα στο ρεαλιστικό πλαίσιο των γεωπολιτικών συγκρούσεων και των πολυεθνικών ανταγωνισμών είναι πως μετά την απόσυρση της ελληνικής πρεσβείας, δεν θα υπάρξει Τουρκία ώστε να την ξαναστείλουμε.

‘’ΑΙΓΑΙΟ και θαλάσσια ισχύς’’ 

Το Αιγαίο Πέλαγος αποτελεί την καρδιά του Ελληνισμού και πηγή ζωής για το ελληνικό κράτος. Όπως έλεγε ο μεγάλος αρχαίος Έλληνας ιστορικός αλλά γεωπολιτικός με την σύγχρονη έννοια, Θουκυδίδης ‘’Μέγα το της θαλλάσης κράτος’’. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν αντιληφθεί από πολύ νωρίς τα πλεονεκτήματα της θάλασσας, τα κέρδη που αυτή αποφέρει από την διακίνηση του εμπορίου αλλά και λόγω της ναυτικής ισχύος εις βάρος χερσαίων δυνάμεων.

Παραδείγματα υπάρχουν πολλά Αθήνα – Σπάρτη, Δυνάμεις Αντάντ – Κεντρικές Αυτοκρατορίες, Συμμαχικές Δυνάμεις – Δυνάμεις Άξονος, κ.α. όπου σε όλε στις περιπτώσεις την σημαία της νίκης ύψωσαν οι δυνάμεις του ύδατος. Θα τολμούσα να υποδείξω πως το μήνυμα για τον έλεγχο του Αιγαίου Πελάγους και τα Στενά των Δαρδανελλίων μας το είχε κληρονομήσει με τον δικό του μοναδικό και ποιητικό τρόπο ο μεγάλος μας ποιητής, ο Όμηρος, όπου στην Ιλιάδα του αναφέρει την γεωπολιτική και ιδεολογική σύγκρουση μεταξύ των Αχαιών (ελληνικό φύλο), στην ευρωπαική πλευρά έναντι των Τρώων (επίσης ελληνικό, κατά πάσα πιθανότητα πρωτοπελασγικό) στην μικρασιατική πλευρά με απώτερο σκοπό την ηγεμονία στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.

Πολύς λόγος γίνεται για την Βασιλεύουσα, την Κωνσταντινούπολη, όμως η Πόλις αποτελεί το κλειδί για την πρόσβαση στις θερμές θάλασσες, ευσεβείς πόθος των Ρώσων για κάθοδο σύμφωνα με το δόγμα Nikolai Danilevskhy, αλλά και προσπάθεια αποτροπής της ρωσικής πολιτικής με οποιοδήποτε κόστος από τις δυτικές ναυτικές και χερσαίες δυνάμεις της Δύσεως με τα αντίστοιχα γεωπολιτικά τους δόγματα, Αγγλία και δόγμα Halford Makinder, Αμερική και δόγμα Alfred Mahan και Γερμανία και δόγμα Friedrich Ratzel και Carl Haushofer, ενώ το Αιγαίο είναι ο προορισμός και το ‘’βασίλειο της γης’’. Καθότι ‘’Όποιος ελέγχει την καρδιά της γης, ελέγχει την παγκόσμιο νήσο και όποιος ελέγχει την παγκόσμιο νήσο, ελέγχει τον κόσμο’’ γράφει ο Μakinder στο δόγμα του αναφερόμενος στο Heartland. Ο δικός μας διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων, Ιωάννης Λουκάς θα ισχυριστεί στο πόνημα του ‘’Ελληνικό Κράτος και Θαλάσσια Ισχύς’’ πως τα ελληνικά όπλα στέφθηκαν με επιτυχία και με δάφνες διότι από την έναρξη της Ελληνικής Επαναστάσεως μέχρι την δημιουργία του ελληνικού κράτους και από την έναρξη των βαλκανικών πολέμων μέχρι την μικρασιατική εκστρατεία, η Ελλάς και οι ελληνικές ηγεσίες με προεξέχοντα τον Ελευθέριο Βενιζέλο σε αυτόν τον τομέα, επένδυσαν στο υγρό στοιχείο και στην εξωστρέφεια του Ελληνισμού και του επιχειρηματικού του δαιμόνιου, όντας ως ναυτικός λαός και επέκτειναν τα σύνορα του τότε ελληνικού κράτους αγκαλιάζοντας εκατομμύρια ελληνικές ψυχές και καλωσορίζοντας τους στην κοινή τους πλέον πατρίδα. Σαφώς, ο καθένας μπορεί να καταλάβει με μια διεισδυτική ματιά στην ιστορία και στον ανταγωνιστικό πόλεμο των Μεγάλων Δυνάμεων με πεδίο δράσεως την Ανατολική Μεσόγειο, πως για κανέναν λόγο δεν ήθελαν η Ελλάς να ελέγχει και τις δύο πλευρές του Αιγαίου και να απελευθερώσει την πραγματική της πρωτεύουσα καθότι αυτό αυτομάτως θα την καθιστούσε Νέα Περιφερειακή Δύναμη με παγκόσμια ακτινοβολία, έχοντας ήδη δύο προυπάρχουσες στο βιογραφικό της, αυτής του Μεγάλου Αλεξάνδρου και αυτής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Ο Τούρκος είναι η κληρονομιά που μας άφησε η Δύση ώστε να παίζει τον χωροφύλακα της περιοχής και να δημιουργεί προβλήματα στην Ελλάς κάθε φορά που αυτή θα σηκώνει ανάστημα περισσότερο απ’ ότι έχει συμφωνηθεί με τους εταίρους και με την αμερικανική πολιτική των σιαμαίων διδύμων περί ίσης μεταχείρισης, κοινής οικονομικής ανάπτυξης και αμφοτεροβαρής στρατιωτικής συνεργασίας.

Φτάνοντας σε αυτό το σημείο, όπου η Τουρκία παρουσιάζεται δυναμική, επιθετική, απαιτητική και διεκδικητική απέναντι σε μια Ελλάδα των μνημονίων, της οικονομικής εξαθλίωσης, της πολιτικής αστάθειας, των κοινωνικών αναστατώσεων και του δημοσίου χρέους προς την Ευρωπαική Ένωση δεν μπορούν παρά να έρχονται συνεχώς στο μυαλό μου τα λόγια και πάλι του Παναγιώτη Κονδύλη ‘’πως δεδομένου πως η Τουρκία αποτελεί μία σημαντική και επικερδής χώρα για την Ευρώπη για να την αγνοήσει και πως δεδομένης της νομοτελειακώς πολιτικής και οικονομικής χρεωκοπίας της Ελλάδος, η ίδια η Ευρώπη θα αδυνατεί να καλύψει τα απαιτούμενα της Τουρκίας και μην θέλοντας να την απογοητεύσει εξ’ ολοκλήρου, να κληθεί η Ελλάς να πληρώσει με δικά της έξοδα’’. It’s all about business που λένε και οι Αμερικάνοι!! Και μετά τα ‘’προφητικά’’ λόγια του Κονδύλη, έρχονται στον συλλογισμό μου οι ενορατικές θέσεις του Γέροντα Παισίου ‘’πως την περίοδο της κλιμάκωσης, θα έχετε κυβέρνηση και θα είναι σαν να μην έχετε, θα σας βάλλουν φόρους μέχρι και στα παράθυρα και πως η Ελλάδα θα αντιμετωπίζει εσωτερικές αναταραχές’’ όπου οι εσωτερικές αναταραχές να παίρνουν την μορφή των κατσαπλιάδων αναρχικών, των κομμουνιστών ληστοσυμμοριτών και των λαθρομεταναστών που εισέβαλλαν στην χώρα μας με τις ευλογίες του πολιτικού συστήματος σε Ελλάδα και Ε.Ε.

Ασφαλώς, αιτία πολέμου για την Τουρκία αποτελεί η επέκταση των 6 ναυτικών μιλίων στα 12, τα οποία η Ελλάς έχει κάθε δικαίωμα να το πράξει με βάση το διεθνές δίκαιο, την υπεράσπιση των εθνικών της συμφερόντων αλλά και ως απάντηση στην τουρκική προκλητικότητα καθιστώντας έτσι το Αιγαίο, μια κλειστή ελληνική λίμνη. Σύμφωνα με την πρόρρηση του αγιορείτη μας, ‘’όταν ακούσετε για την επέκταση των 12 μιλίων, τότε να μετρήσετε έξι μήνες’’. Ο νυν υπουργός εξωτερικών ανακοίνωσε ήδη την επέκταση στα 12 μίλα στο Ιόνιο Πέλαγος και έπεται συνέχεια. Αυτή όμως η πολιτική δεν θα ασκηθεί από την τωρινή πολιτική κυβέρνηση λόγω εθνοκεντρικής πολιτικής και αμυντικής στάσης αλλά δεδομένου ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις αποτελούν τους εγκάθετους της Δύσεως με σκοπό να οδηγούν πάντα το καράβι που λέγεται Ελλάς εκεί όπου αυτοί επιθυμούν και λόγω της αποστασίας και της αλαζονείας της τουρκικής ηγεσίας, θα κληθούμε να πάρουμε μέτρα κατά της Τουρκίας στέλνοντας της το μήνυμα σαν αγγελιοφόροι και εντολοδόχοι της Δυτικής Συμμαχίας.

ΚΥΠΡΟΣ και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη 

Η πολύπαθη και λεβεντογέννα Κύπρο αποτελεί σύμφωνα με τις απόψεις του καθηγητή Γεωπολιτικής και Οικονομικής Γεωγραφίας, Ιωάννη Μάζη, το κεντρικό σημείο αναφοράς και πεδίο δράσεως της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής με βάση και τα τελευταία γεγονότα και τις συνεχιζόμενες παρενοχλήσεις των Τούρκων στην περιοχή ξένων πλοίων γεωτρήσεως και έρευνας με σκοπό να οδηγήσει τις ενδιαφερόμενες εταιρίες σε διάλογο και διαπραγμάτευση μαζί της ‘’σαν να της ανήκει το χωράφι που σκάβουν’’.

Ο Ιωάννης Μάζης είναι από τους διαπρύσιους καθηγητές όπου κηρύττει την ανάγκη οριοθέτησης της ΑΟΖ και την σύναψη και επικύρωση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος με την Κύπρο με σκοπό την υπεράσπιση των εθνικών ελληνικών και κυπριακών συμφερόντων μας και την δημιουργία ενός ‘’αόρατου’’ τείχους προς οποιαδήποτε κάθοδος ή πλεύση του τουρκικού στόλου και την παρενόχληση των ξένων εμπορικών στόλων προς εξόρυξη του ορυκτού πλούτου που εβρίσκετο μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου. Ο ίδιος θεωρεί πως όλο το παιχνίδι παίζεται στην ευρύτερη περιοχή του Καστελόριζου και πως οι παραβιάσεις στον εναέριο και υδάτινο χώρο αποτελούν απλώς αντιπερισπασμούς μέχρι να δοθεί το τελικό χτύπημα.

Όποιος έχει μελετήσει Σου Τσου και την ‘’Τέχνη του Πολέμου’’ του σίγουρα δεν θα έχει καμία αμφιβολία. Μήπως όμως και η προφητεία του Γέροντα Παίσιου ‘’πως η Τουρκία θα πάρει 2 -3 νησάκια αλλά δεν θα προχωρήσει περαιτέρω…….’’ δεν παραπέμπει στις ανησυχίες του εν λόγω καθηγητή; Mήπως τα δύο αυτά νησάκια δεν θα είναι στο Αιγαίο όπως πολύ πίστευαν, αλλά με βάση τα νέα γεωπολιτικά και γεωοικονομικά συμφέροντα, θα είναι το Καστελόριζο και ίσως η Στρογγυλή; Και ίσως να μην υπάρξει καθαρή κατάληψη των νήσων αλλά έντεχνη και στρατηγικής σημασίας ένταξη στην δική της σφαίρα επιρροής αποκόβοντας τη Ελληνική Α.Ο.Ζ. κατά αυτόν τον τρόπο να εφάπτεται της Κυπριακής και δημιουργώντας έτσι ένα τετελεσμένο γεγονός εισβάλλοντας στο γεωπολιτικό συμπόσιο χωρίς να έχει θέση;

Για να καταλάβουμε την γεωστρατηγική σημασία της Κύπρου για την Τουρκία αρκεί η τελευταία δήλωση από στόμα αξιωματούχου της πως ‘’Ο τουρκικός πληθυσμός στην Βόρειο Κύπρο δεν είναι ο βασικός λόγος ενδιαφέροντος της Τουρκίας αλλά μια ακόμη αιτία. Ακόμα και να μην υπήρχε τουρκικός πληθυσμός η Τουρκία θα ήταν αδύνατον να αγνοήσει την Κύπρο και την στρατηγική της θέση’’.

Ότι δηλαδή ισχύει ή θα έπρεπε να ισχύει ορθώς και για τα συμφέροντα της Ελλάδος και του Ελληνισμού για το Αιγαίο, ‘’Το Αιγαίο πρέπει να καταστεί ελληνική λίμνη είτε η κυβέρνηση της Ελλάδος είναι δημοκρατική, είτε κομμουνιστική, είτε εθνικιστική’’!!!

ΕΛΛΑΣ και Εταιρικές Συμμαχίες. 

Το σύνδρομο των Ελλήνων για την απελευθέρωση της πατρίδος αλλά και την λύσις των εθνικών ζητημάτων της από τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις αποτελεί ένα ισχνό στοιχείο της προεπαναστατικής περιόδου το οποίο εκπηγάζει από την χαμηλή αυτοεκτίμηση του τότε υποτελούς λαού μας, την έλλειψη αυτοσυνειδησίας και των εθνικών δυνατοτήτων μας αλλά και την σταδιακή καλλιέργεια εξάρτησης των εταίρων από τους χρυσοκάνθαρους και αργυρώνητους πολιτικάντηδες της ελληνικής βουλής.

Ο καθηγητής Γεωπολιτικής και Γεωγραφίας της Ασφάλειας και των Αφοπλισμών στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων  Κωνσταντίνος Γρίβας, παρατηρεί πως ‘’ζούμε τη φαντασίωση της Ε.Ε., της εξωτερικής βοήθειας και προχωρούμε χωρίς εθνοκεντρική πολιτική’’. Ο ίδιος συνεχίζει πως ‘’μια παθογένεια του ελλαδικού κράτους είναι πως δεν έχει μάθει να λειτουργεί εθνοκεντρικά και αυτόφωτα, να εξυπηρετεί τα εθνικά του συμφέροντα και εξυπηρετούσε και συνεχίζει να εξυπηρετεί πολιτικές και στρατηγικές αλλότριες και πως αν η Ελλάς δεν επενδύσει εκ νέου στον ευατο της, δεν στηριχθεί στις δυνάμεις της, με βάση το μεταβατικό στάδιο που διανύουμε στην παγκόσμια ιστορία, θα οδηγηθούμε σε ολοκληρωτική έκλειψη της Ελλάδος ως χώρας αλλά και ολόκληρου του Ελληνισμού’’.

Αυτά την ώρα όπου οι εταίροι συμμετέχουν στα ανατολίτικα παζάρια που έστησε ο Ερντογκάν καλούμενος στη Βάρνα της Βουλγαρίας, όπου η Ε.Ε. υπόσχεται τρισεκατομμύρια στον νεοσουλτάνο, όπου οι ευρωπαικές επενδύσεις αποτελούν το 70% – 80% στη ισλαμική Τουρκία. Το ΝΑΤΟ να δηλώνει πως οι διαφορές ενός κράτους – μέλους της Ατλαντικής Συμμαχίας με ένα άλλο κράτος – μέλος οφείλουν να λύνουν μόνοι τους τις διαφορές τους, βέβαια όποιος είχε διαβάσει το καταστατικό της συμμαχίας δεν θα μένει έκπληκτος από την δήλωση του γραμματέως του ΝΑΤΟ και την Ρωσία να επιτρέπει την εισβολή του τουρκικού στρατού στο Αφρίν από την στιγμή που διατηρεί μια πλασματική και προσωρινή συμμαχία με την σουλτανική Τουρκία. Δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσουν οι προαναφερθείσες συμμαχίες, ούτε και την ημέρα λήξεως τους, σε ένα γεωπολιτικό παιχνίδι εθνικών εγωισμών, πολυεθνικών ανταγωνισμών, συγκρουσιακών συμφερόντων και έπαρσης και αλαζονείας.

Το μόνο βέβαιο είναι πως η Τουρκία δεν θα περιπαίζει για πάντα Ρωσία και Αμερική και πως η Ευρώπη με κύριο αντιπρόσωπο την επιβλητική Γερμανία και την περήφανη Γαλλία δεν θα δεχτεί εφόρου ζωής τους τραμπουκισμούς και τις ραδιουργίες ενός ισλαμιστή ηγέτη. Και πως όταν ένας λαός ή ένας ηγέτης οδηγείται στην εωσφορική αλαζονεία και νομίζει πως είναι Σουλτάνος, τότε φτάνει τα όρια της αρχαιοελληνικής Ύβρις και δεν απομένει παρά να έρθει η Νέμεσις! Ίσως τελικά να έχει πάλι δίκιο ο μεγάλος Καππαδόκας προφήτης μας πως ‘’την Τουρκία θα την διαμελίσουν οι μεγάλες δυνάμεις, εμείς δεν θα συμμετάσχουμε σε αυτόν τον πόλεμο και θα είναι ευτύχημα μεγάλο διότι όποιος συμμετάσχει σε αυτόν τον πόλεμο, θα καταποντιστεί ολοσχερώς’’ και πως ‘’στην αρχή οι ευρωπαϊκές δυνάμεις θα κρατούν ουδέτερη στάση, μετά όμως θα δουν πως έχει ψωμί η υπόθεση και θα τρέξουν να αρπάξουν κι αυτοί ότι μπορούν’’.

Έτσι από ιστορικής σκοπιάς ίσως να έχουμε και πάλι μια επανάληψη του κατακερματισμού της Τουρκίας, αυτή τη φορά ολοκληρωτικού, όπως είχαμε της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τις Δυνάμεις της Δύσεως τον 19ο αιώνα από την στιγμή που δεν τους κάνει πλέον τα χατίρια, ίσως να ακούγεται δυσάρεστο ότι οι Δυτικοί και οι Ρώσοι θα κόβουν μικρασιατική πίτα με την παντελής απουσία μας και θα μοιράζονται τα δικά μας ιστορικά εδάφη με το κερασάκι (Κωνσταντινούπολη) να πηγαίνει στους Ρώσους αλλά αποτελεί άξιον στοχασμού αν η ίδια η Δύση το επεδίωξε αυτό με την αποστολή εκατοντάδων χιλιάδων μουσουλμάνων στο εσωτερικό της χώρας μας και άξιον λόγου αν η Ελλάς θα έπρεπε με την σειρά της να ακολουθήσει το παράδειγμα του Στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο και να απέχει κι αυτή από τον επερχόμενο πόλεμο καθότι έχει πληρώσει βαρύτατο φόρο αίματος, νιότης και ενέργειας και έχει προδοθεί και πικραθεί όλα αυτά τα χρόνια.

Όσον αφορά την Πόλη των Πόλεων, σύμφωνα και πάλι με την προφητεία, δεν θα μας την παραδώσουν οι Ρώσοι γιατί μας αγαπούν, αν και ο ρωσικός λαός τρέφει εγκάρδια συναισθήματα για τους Έλληνες, αλλά γιατί θα πιεστούν από τις δυτικές δυνάμεις να την παραχωρήσουν στην Ελλάδα όχι διότι και αυτοί εξ’ αίφνης γίνανε Φιλέλληνες αλλά για να μην πραγματοποιηθεί το δόγμα του Danilevskhy και περατωθεί η κάθοδος των Ρώσων στις θερμές θάλασσες.

Ίσως τελικά να έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου και μετά την σύρραξη με την Τουρκία, την πολιτειακή ανωμαλία που θα επακολουθήσει στην πατρίδα μας, τον διωγμό και το κρέμασμα των κοινοβουλευτικών ‘’αντιπροσώπων’’ της βουλής από τον αγανακτισμένο ελληνικό λαό και την ανάληψη της διακυβέρνησης από τίμιους στρατιωτικούς και νέους ηθικούς πολιτικούς, σύμφωνα πάντα με τον τελευταίο αγγελιοφόρο του Θεού μας, να επαληθευθεί και η πρόρρηση του Κοσμά του Αιτωλού πως ‘’οι Τούρκοι θα φύγουν, μα θα ξαναέρθουν και μετά θα φύγουν για πάντα μέχρι την Κόκκινη Μηλιά’’ και ‘’πως θα έρθει το ποθούμενο, αυτό όμως θα είναι ψευτορωμέικο, (το γραικυλικό κράτος μετά την δολοφονία του Ιωάννη Καπποδίστρια) μετά θα φύγει και αυτό και θα ανθίσει και πάλι η ρωμιοσύνη’’.

Στο νου μου έρχονται δύο λογισμοί, ο ένας από την αρχαιότητα κι ο άλλος από την επικαιρότητα, και τα δυο όμως υπάγονται στην διαχρονικότητα με διαφορετική τοποθέτηση αλλά όμοια στην ουσία τους, το ‘’Συν Αθηνά και χείρα κίνει’’ και το ‘’Ο άνθρωπος κάνει τα δυνατά και ο Θεός κάνει τα αδύνατα’’…..

πηγή

Καλλιέργεια χόρτου.... με θρησκευτική ευλάβεια 😱

Νέα Ορλεάνη.

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΓΧΥΣΗΣ

Της Ράνιας Γάτου*

           

Ποιά είναι τα πνευματικά ρεύματα της σύγχρονης εποχής μέσα στα πλαίσια των οποίων γιορτάζουμε την Ανάσταση του Χριστού;

            Γιορτάζουμε την Ανάσταση του Χριστού στα εξής πλαίσια πνευματικών ρευμάτων:

1) της εκκοσμίκευσης της κοινωνίας και του κράτους, δηλ. απομάκρυνσής τους από την ορθόδοξη πίστη και τις ορθόδοξες αξίες,

2) της εκκοσμίκευσης της Εκκλησίας, δηλ. του τονισμού του τελετουργικού της, της απενεργοποιήσεως της ασκητικής της και της νοθεύσεως των ορθόδοξων αξιών της με τις κοσμικές αξίες,

3) του δυτικοευρωπαϊκού ανθρωποκεντρισμού, ο οποίος αντικατέστησε τον ορθόδοξο θεανθρωποκεντρισμό,

4) της υποβάθμισης των δογματικών διαφορών της Ορθοδοξίας από τις άλλες χριστιανικές ομολογίες,

5) της αμφισβητήσεως του κύρους της ορθόδοξης πατερικής θεολογίας από ορθολογιστικές και ανθρωποκεντρικές τάσεις,

6) της εξωτερικής μάλλον ευλάβειας, και του παραμερισμού της εσωτερικής πνευματικότητας και της ηθικής [κατά τον Απόστολο Παύλο, έχοντες μόρφωσιν (δηλ. εξωτερική εμφάνιση) ευσεβείας, την δε δύναμιν αυτής ηρνημένην (δηλ. όχι πραγματική ευσέβεια)].

Τί γιορτάζουμε στην Ανάσταση;

1 - Την πανθεϊστική ανάσταση της φύσης (ανάσταση του Άδωνι) με τον ερχομό της άνοιξης μετά τον μαρασμό της κατά τον χειμώνα (θάνατος του Άδωνι);

2 - Την θρησκειολογική ανάσταση του «ανθρώπου» Ιησού ως ένα θεολογικό μύθο ανάμεσα στους μύθους των  θρησκειών που έχουν ιδρυθεί από ανθρώπους – ιδρυτές θρησκειών, οι οποίοι μύθοι έχουν συμβολική σημασία για την ανθρωπότητα;

3 - Την συγκριτιστική ανάσταση του «προφήτη – ανθρώπου» Ιησού ως τμήματος της συνολικής αληθείας την οποία απαρτίζουν οι αλήθειες των επιμέρους θρησκειών;

4 - Τη θεωρητική θεολογική Ανάσταση του Θεανθρώπου ως αλήθειας της πίστης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία αλήθεια δεν έχει καμία σχέση με τη ζωή μας;

5 - Την ίδια θεωρητική θεολογική Ανάσταση του Θεανθρώπου ως αλήθειας της πίστης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, χωρίς την συνυφασμένη με αυτήν αλήθεια της πίστης στην ανάσταση των νεκρών;

6 - Μήπως δεν μας ενδιαφέρει τί γιορτάζουμε, αλλά μας ενδιαφέρει πώς να γιορτάσουμε ευφραινόμενοι μόνον υλικά;

Γιατί αναστήθηκε ο Χριστός;

Το γιατί αναστήθηκε ο Χριστός μας το δίνουν ο ίδιος ο Χριστός και οι Άγιοι Πάντες των περιόδων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Ο Χριστός αναστήθηκε  αυτεξούσια:

1) για να αποδείξει ότι είναι Θεάνθρωπος και επομένως ό,τι είπε και ό,τι έπραξε είναι αληθινά, και

2) για να ανοίξει το δρόμο σε μας να αναστηθούμε από τους νεκρούς, άλλοι για τη Βασιλεία του Θεού και άλλοι για την Κόλαση, καταργώντας τον θάνατο.

Ο πρώτος σκοπός είναι προϋπόθεση του δεύτερου σκοπού. Ο σκοπός της Ανάστασης του Χριστού είναι η δική μας ανάσταση από τους νεκρούς.

Ο θάνατος δεν είναι φυσικό φαινόμενο, αλλά αποτέλεσμα της παραχωρήσεως του Θεού για τη μη διαιώνιση της αμαρτιών που προέκυψαν από το προπατορικό αμάρτημα και από την επανάληψή του από όλους εμάς τους ανθρώπους, δηλ. από την αμετανοησία μας για την αυτονόμηση του θελήματός μας από το θέλημα του Δημιουργού. Ως εκ τούτου, οφείλουμε όλοι να πεθάνουμε.

Η Βασιλεία των Ουρανών και η Κόλαση είναι η θεολογική απόληξη των δύο παράλληλα εξελισσόμενων μυστηρίων της ευσεβείας και της ανομίας από την εποχή των Πρωτοπλάστων, ήδη από τον Άβελ και τον Κάιν. Η Αγία Γραφή μας δίνει τα πρόσωπά της τα οποία εντάσσονται στο μυστήριο της ευσεβείας ή στο μυστήριο της ανομίας. Ο Λόγος του Θεού, αρχικά ο Άσαρκος και στη συνέχεια ο Ενανθρωπήσας, γίνεται αφορμή για να διαχωριστούν διαχρονικά οι άνθρωποι σε εκείνους που τον αγαπούν γιατί μετανοούν ειλικρινά για την πονηρία τους, και σε εκείνους που τον εχθρεύονται είτε φανερά είτε υπό το πρόσχημα της ψευδο-ευσεβείας, εξαιτίας της διατηρήσεως της πονηρίας τους.  

Τί σημαίνει ότι ο Χριστός αναστήθηκε;

Με την εκούσια σταύρωσή Του, ο Χριστός, ως άνθρωπος και όχι ως Θεός Λόγος, εκούσια πέθανε. Τούτο σημαίνει ότι η ανθρώπινη ψυχή Του χωρίστηκε από το νεκρό ανθρώπινο σώμα Του. Το νεκρό ανθρώπινο σώμα Του ενωμένο αόρατα με τη θεία Του φύση τέθηκε στον τάφο. Η ανθρώπινη ψυχή του ενωμένη με τη θεία φύση Του, αόρατα για τους ανθρώπους που ζούσαν στη γη, μετέβη, για τρεις ημέρες (απόγευμα Παρασκευής της Σταύρωσης, Σάββατο και ξημερώματα Κυριακής) στον Άδη (η γνωστή κάθοδος στον Άδη), δηλ. στον τόπο τον οποίο μόνον ο Θεός γνωρίζει και στον οποίο μεταβαίνουν οι ψυχές των ανθρώπων όταν χωριστούν από τα νεκρά σώματά τους. Ξημερώματα Κυριακής, χωρίς να είναι γνωστή η ώρα, η θεία φύση Του ανέστησε το ανθρώπινο νεκρό Σώμα Του και η ανθρώπινη ψυχή του ενώθηκε με το αναστημένο ανθρώπινο σώμα Του. Το μετά την Ανάσταση Πρόσωπό Του αποτελούνταν, όπως και πριν τον ανθρώπινο θάνατό Του, από δύο φύσεις, τη θεία και την ανθρώπινη. Κατά την Ανάστασή Του, έγινε μεγάλος σεισμός, με αποτέλεσμα να κατατρομάξουν οι Ρωμαίοι στρατιώτες που φύλαγαν τον Τάφο Του, και αποκυλίστηκε η πέτρα που τον έφραζε.

Η παρουσία του Χριστού στον Άδη προσέλκυσε στον Εαυτό Του τις ψυχές τις οποίες έσωσε, δηλ. τις ψυχές των Ιουδαίων που είχαν στην επίγεια ζωή τους την αληθινή πίστη για τον Μεσσία και Σωτήρα αυτών και των λοιπών ανθρώπων, καθώς και τις ψυχές ανθρώπων από άλλα έθνη οι οποίοι θα Τον αποδέχονταν αν είχε γεννηθεί ως άνθρωπος πριν και κατά την επίγεια ζωή τους. Έτσι, με την κάθοδό Του στον Άδη, ο Χριστός δημιούργησε τον Παράδεισο, στον οποίο βρίσκονται οι σωσμένες ψυχές ανθρώπων και στον οποίο φθάνουν οι άκτιστες ενέργειες του Αγίου Τριαδικού Θεού ως Άκτιστο Φως ή Άκτιστη Θεία Χάρη, που εκπορεύεται από την πλήρως ακατανόητη στον ανθρώπινο νου Άκτιστη Θεία Φύση και το οποίο Άκτιστο Φως είναι η πηγή της ευτυχίας και της θεογνωσίας. Οι ψυχές των λοιπών ανθρώπων παρέμειναν στον Άδη, στον οποίο φθάνει το Άκτιστο Θείο Φως, αλλά δεν μπορεί να προσληφθεί από τις εκεί ευρισκόμενες ψυχές ως πηγή της ευτυχίας και της θεογνωσίας, αλλά ως πυκνότατο σκοτάδι και ως καυστικότητα, δηλ. βιώνεται ως βασανιστική κατάστασή τους λόγω της έλλειψης κοινωνίας τους με τον Θεό.

Τί σημαίνει ότι οι νεκροί θα αναστηθούν;

Ο Παράδεισος και ο Άδης θα υπάρχουν μέχρι την ανάσταση των νεκρών και την επανένωση των ψυχών με τα αναστημένα σώματα τα οποία πριν τον θάνατό τους ήταν ενωμένα με αυτές. Η ανάσταση των νεκρών θα πραγματοποιηθεί με θείο παντοδύναμο πρόσταγμα. Μετά την ανάσταση των νεκρών οι σωσμένοι πλήρεις άνθρωποι, δηλ. με ψυχή και με σώμα, θα εισέλθουν στη αιώνια Βασιλεία του Θεού. Σημειωτέον ότι στη Βασιλεία του Θεού βρίσκεται ήδη μόνη η Παναγία μετά την Πάνσεπτη Κοίμηση και Μετάστασή της, διότι είναι πλήρης άνθρωπος με την ψυχή της ενωμένη με το ήδη αναστημένο σώμα της. Οι μη σωσμένοι πλήρεις άνθρωποι, δηλ. με ψυχή και σώμα, από κοινού με τους δαίμονες, θα εισέλθουν στην αιώνια Κόλαση, η οποία θα έχει τα χαρακτηριστικά που προαναφέρθηκαν για τον Άδη.

Η Βασιλεία του Θεού ή Παράδεισος, για τους ανθρώπους που ζουν την επίγεια ζωή τους, είναι υποκειμενική και βρίσκεται στον εσωτερικό τους άνθρωπο. Εκεί πρέπει να την βρουν, έχοντας την ορθόδοξη πίστη, τηρώντας τις θείες εντολές που περιέχονται στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη και αποδεχόμενοι ευγνωμόνως τα παιδαγωγικά κρίματα του Θεού, δηλ. τις κρίσεις του Θεού στις περιστάσεις της ζωής τους. Με τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, την ανάσταση των νεκρών και την τελική κρίση όλων των ανθρώπων και των αγαθών και πονηρών πνευμάτων, θα συμβεί και η παλιγγενεσία του σύμπαντος, δηλ. το  σύμπαν θα κατακαεί με θείο πρόσταγμα προφανώς με έκλυση της αποθηκευμένης σε τούτο πυρηνικής ενέργειας, η οποία είναι προφητευμένη από την Αγία Γραφή, αλλά ήταν άγνωστη στους συγγραφείς της, π.χ. τον Απόστολο Πέτρο), προκειμένου να ανακαινιστεί από τη φθορά στην οποία το παρέσυρε η φθορά της κορωνίδας του, του ανθρώπου, ο οποίος μετέχει και του πνευματικού και του υλικού κόσμου. Το ανακαινισμένο σύμπαν θα είναι η αντικειμενική Βασιλεία του Θεού, η Νέα Ιερουσαλήμ στην οποία θα κατοικούν αιώνια οι σωσμένοι άνθρωποι που θα έχουν κοινωνία με τον Άγιο Τριαδικό Θεό μέσω του Θεανθρώπινου Προσώπου του Κυρίου Ιησού Χριστού. Γι’ αυτήν τη Νέα Ιερουσαλήμ έγραψε, στον Κανόνα του Πάσχα, ο μεγάλος δογματολόγος της Εκκλησίας Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός τα εξής: «Φωτίζου, φωτίζου η Νέα Ιερουσαλήμ! Η γαρ δόξα Κυρίου επί σε ανέτειλε…».

Γιατί η Ανάσταση του Χριστού και η ανάσταση των ανθρώπων είναι αδιανόητες σε κάποιους ανθρώπους;

Σε έναν άνθρωπο που πάσχει από ορθολογιστική απιστία ή από θρησκευτικό συγκρητισμό ή από αλαζονεία, όλα τα παραπάνω του φαίνονται αδιανόητα. Διότι ο άνθρωπος αυτός μένει εγκλωβισμένος στις αισθήσεις του και τη μεταπτωτική λογική του, την οποία θεοποιεί και η οποία συσκοτίζεται από τα πάθη και τις αμαρτίες του λόγω της επαναλήψεως από αυτόν και από όλους εμάς γενικά τους ανθρώπους του προπατορικού αμαρτήματος, δηλ. της έλλειψης ειλικρινούς μετάνοιας για την αυτονόμηση του θελήματός του από το θέλημα του Δημιουργού του. Επίσης, ο άνθρωπος αυτός δεν γνωρίζει τις ιδιότητες ή άκτιστες ενέργειες του Θεού, δηλ. ότι ο Θεός είναι Πάνσοφος, Πανάγαθος και Παντοδύναμος. Ακόμη, ο άνθρωπος αυτός δεν γνωρίζει ότι τα υπέρλογα δεν κατανοούνται με την μεταπτωτική λογική του, αλλά με την πίστη, η οποία είναι η οδός γνώσεως των υπέρλογων και οι θεμελιώδεις αλήθειες της οποίας συμπυκνώνονται στο Σύμβολο της Πίστεως Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως. Αυτό το Σύμβολο ορίζει: «… Και εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν… Και αναστάντα τη τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς… Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς, ού της βασιλείας ουκ έσται τέλος… Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Επιπλέον, ο άνθρωπος αυτός δεν γνωρίζει ότι η πίστη είναι δύο ειδών, η δογματική πίστη και η ενεργός ή ζέουσα πίστη, η οποία εφαρμόζει τη δογματική πίστη στη ζωή του ανθρώπου και η οποία είναι η πνευματική ζωή.

Σε ποιούς εμφανίζεται ο Αναστημένος Χριστός;

Τον άνθρωπο Ιησού τον είδαν πριν την Ανάστασή Του οι άνθρωποι της εποχής του στην περιοχή όπου έζησε την επίγεια ζωή Του. Τον Θεόν Λόγο, στο Πρόσωπο του Ιησού, τον είδαν τότε μόνον όσοι πίστεψαν, και όσο ήταν δυνατόν πριν την Ανάληψή Του και την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής. Μετά την Ανάστασή Του ο Κύριος εμφανίστηκε μόνο στους μαθητές Του, όχι στους σταυρωτές του. Το ίδιο πράττει και έκτοτε. Ο Αναστημένος Ιησούς δεν εμφανίζεται στους εκάστοτε ανασταυρωτές Του, δηλ. σε αυτούς που δεν πιστεύουν στο Θεανθρώπινο Πρόσωπό Του, ή σε αυτούς που Το νοθεύουν παρουσιάζοντάς Τον μόνον ως άνθρωπο. Αλλά εμφανίζεται μόνο στους πιστούς, οι οποίοι έχουν την ορθή για το Θεανθρώπινο Πρόσωπό Του πίστη και την ενεργό ή ζέουσα πίστη, δηλ. την ορθή πνευματική ζωή, δηλ. την εφαρμογή της πίστης στη ζωή τους, με την τήρηση των θείων εντολών. Με την τήρηση των θείων εντολών, όπως είπε ο Χριστός, εκδηλώνεται έμπρακτα η αγάπη του πιστού προς τον Αυτόν.  

Η ορθή πνευματική ζωή θεμελιώνεται στις εξής παραμέτρους:

1) στη μυστηριακή ζωή, στο κέντρο της οποίας είναι το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, και

2) στην ασκητική ζωή, στο κέντρο της οποίας είναι η νοερά προσευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».

Το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, το οποίο είναι η καρδιά της Θείας Λατρείας, ίδρυσε ο Κύριος Ιησούς Χριστός πριν το Πάθος Του κατά τον Μυστικό Δείπνο. Και έδωσε εντολή να επαλαμβάνεται μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία Του για την ανάμνηση των ποιητικών αιτίων της σωτηρίας μας, τα οποία πραγματοποίησε ο Κύριος, δηλ. του Σταυρού, του Τάφου, της τριημέρου Αναστάσεως, της Αναλήψεως, της εκ δεξιών του Θεού Πατέρα καθέδρας της ανθρώπινης φύσης του Θεανθρώπου Χριστού, της Δευτέρας Του Παρουσίας.   Ο ιερέας απευθυνόμενος στον Θεό Πατέρα απαγγέλλει τις εξής φράσεις: «και ποίησον τον μεν Άρτον τούτον, τίμιον Σώμα του Χριστού Σου», «το  δε εν τω Ποτηρίω τούτω, τίμιον Αίμα του Χριστού Σου» και «Μεταβαλών τω Πνεύματί Σου τω Αγίω». Με τις φράσεις αυτές και με την ευλογία από τον ιερέα των Τιμίων Δώρων γίνεται από το Άγιο Πνεύμα η μετουσίωση του ψωμιού και του κρασιού σε πραγματικό Σώμα και σε πραγματικό Αίμα Χριστού, από τα οποία πρέπει να κοινωνούν άξια, δηλαδή με ειλικρινή μετάνοια,  οι πιστοί για να έχουν ζωή αιώνια.

Η νοερά προσευχή – η οποία είναι συνομιλία του νου του ανθρώπου με τον Χριστό - περιλαμβάνει την ομολογία των αληθειών της πίστης και περιέχει την μετάνοια του πιστού με την εκζήτηση του θείου ελέους. Διακρίνεται σε πρακτική (των αρχαρίων), η οποία είναι προσευχή μετανοίας, και σε θεωρητική (των προχωρημένων), η οποία είναι χαρισματική, δηλ. είναι χάρισμα που δίνεται από τον Χριστό στον προχωρημένο. Η θεωρητική ή χαρισματική προσευχή δίνει χαρίσματα (θεολογίας, προοράσεως, διοράσεως, θαυματουργίας κλπ.) του Αγίου Πνεύματος στους προχωρημένους και αποκαλύψεις θείων μυστηρίων. Κατά τη διάρκεια της θεωρητικής ή χαρισματικής προσευχής ενδέχεται να εμφανιστεί ορατά ο Αναστημένος Χριστός, μέσα στο Άκτιστο Φως, στον προχωρημένο στη νοερά προσευχή πιστό, αν ο Χριστός κρίνει ότι ο πιστός αυτός δεν κινδυνεύει να χάσει την σωτηρία του από την ανάπτυξη της υπερηφάνειας του εξαιτίας ης ορατής εμφανίσεώς Του σε τούτον. Αλλά και, κατά τη διάρκεια της πρακτικής νοεράς προσευχής ημών των αρχαρίων, η Θεία Χάρη μας δίνει κάποιο βαθμό θέας του Αναστημένου Χριστού τις καρδιές μας.

            Ας απαγγείλουμε, μαζί με τον Ρωμανό τον Μελωδό, τον ύμνο του στην Τριήμερη Ανάσταση του Κυρίου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού:

«Κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος

τη εκ νεκρών εγέρσει Σου, Χριστέ ο Θεός.

Διό οι τω πάθει Σου εγκαυχώμενοι

αεί εορτάζοντες ευφραινόμεθα

και αγαλλιώντες βοώμεν:

‘Ανέστη ο Κύριος’».

            Και σε απόδοση στη νεοελληνική, από τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, του ίδιου ύμνου:

«Ο θάνατος τελείως αφανίσθηκε,

Θεάνθρωπε, με την Ανάστασή Σου.

Γι’ αυτό κι εμείς που με το Πάθος Σου καυχιόμαστε

πάντοτε έχομε γιορτή και χαρμοσύνη

και με αγαλλίαση φωνάζουμε:

‘Ο Κύριος αναστήθηκε’»

*Η Ράνια Γάτου είναι Ποιήτρια, Δοκιμιογράφος και Εικαστικός.

Πηγή

'Αγιος Γέροντας Πορφύριος: Για να γίνει κανείς χριστιανός,πρέπει να γίνει ποιητής

Ο άγιος Γέροντας Πορφύριος λέει για την ομορφιά της Κτίσης: Να χαίρεστε όσα μάς περιβάλλουν. Όλα μάς διδάσκουν και μάς οδηγούν στον Θεό.

 

Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα απ' τις οποίες φθάνομε στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό. Τα λουλούδια, για παράδειγμα, έχουν τη χάρη τους, μας διδάσκουν με το άρωμά τους, με το μεγαλείο τους. Μας μιλούν για την αγάπη του Θεού. Σκορπούν το άρωμα τους, την ομορφιά τους σε αμαρτωλούς και δικαίους. 

 

Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει. Ο χριστιανός, έστω και μόνο όταν αγαπάει, είναι ποιητής, είναι μες στην ποίηση. Την αγάπη ποιητικές καρδιές την ενστερνίζονται, τη βάζουν μέσα στην καρδιά τους, την αγκαλιάζουν, τη νιώθουν βαθιά.

 

Να εκμεταλλεύεσθε τις ωραίες στιγμές. Οι ωραίες στιγμές προδιαθέτουν την ψυχή σε προσευχή, την καθιστούν λεπτή, ευγενική, ποιητική. Ξυπνήστε το πρωί, να δείτε τον βασιλιά ήλιο να βγαίνει ολοπόρφυρος απ' το πέλαγος. Όταν σας ενθουσιάζει ένα ωραίο τοπίο, ένα εκκλησάκι, κάτι ωραίο, να μη μένετε εκεί, να πηγαίνετε πέραν αυτού, να προχωρείτε σε δοξολογία για όλα τα ωραία, για να ζείτε τον μόνον Ωραίον. Όλα είναι άγια, και η θάλασσα και το μπάνιο και το φαγητό. Όλα να τα χαίρεσθε. Όλα μας πλουτίζουν, όλα μας οδηγούν στη μεγάλη Αγάπη, όλα μας οδηγούν στον Χριστό.

 

Να παρατηρείτε όσα έφτιαξε ο άνθρωπος, τα σπίτια, τα κτίρια, μεγάλα ή μικρά, τις πόλεις, τα χωριά, τους ανθρώπους, τον πολιτισμό τους. Να ρωτάτε, να ολοκληρώνετε τις γνώσεις σας για το καθετί, να μη στέκεστε αδιάφοροι. Αυτό σας βοηθάει σε βαθύτερη μελέτη των θαυμάσιων του Θεού. Γίνονται όλα ευκαιρίες να συνδεόμαστε με όλα και με όλους. Γίνονται αιτίες ευχαριστίας και δεήσεως στον Κύριο του παντός. Να ζείτε μέσα σε όλα, στη φύση, στα πάντα. Η φύση είναι το μυστικό Ευαγγέλιο. Όταν, όμως, δεν έχει κανείς εσωτερική χάρη, δεν τον ωφελεί η φύση. Η φύση μάς ξυπνάει, αλλά δεν μπορεί να μας πάει στον Παράδεισο.

 

Βίος καὶ Λόγοι Γέροντος Πορφυρίου

ΣΚΗΤΗ ΜΙΚΡΑΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ - ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Μολύβι σε χαρτόνι Γ.Γ.Γ.

ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ 70 χρόνια από την εκλογή στον Οικουμενικό Θρόνο _Επέτειος χαράς ή οδύνης;

 

Φυλλάδιο που εξέδωσε η "Σύναξη Κληρικών και Μοναχών" με αφορμή Διεθνές Συνέδριο με θέμα την επέτειο εκλογής του Αθηναγόρα στον Οικουμενικό Θρόνο και την ίδρυση του ΠΣΕ, που διοργανώνεται στη Θεσσαλονίκη 19-20.4.2018. 

Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας κάθε κεκοιμημένος, δίκαιος ή άδικος, παραδίδεται στη φιλάνθρωπη κρίση και το έλεος του Κυρίου μας.
Για το λόγο αυτό και η Εκκλησία μας κηδεύει όλους και μετά θάνατον δεν αναφέρεται πλέον στα αμαρτωλά πεπραγμένα και φυσικά δεν καταδικάζει κανένα μετά θάνατον. Η πάγια αυτή πράξη της Εκκλησίας μας έχει μόνο μία εξαίρεση: τους αιρετικούς!
Και αυτό, διότι, ενώ κάθε άνθρωπος με το θάνατό του σταματά να βλάπτει τους άλλους, δεν συμβαίνει το ίδιο με τον αιρετικό. Ο αιρετικός συνεχίζει να βλάπτει ψυχές ανθρώπων, διότι το αιρετικό και πλανεμένο φρόνημά του επιζεί και μετά το θάνατό του.
Έτσι, ως Χριστιανοί οφείλουμε να σιωπούμε και να μην ασχολούμαστε με τα αμαρτήματα των κεκοιμημένων, αλλά όταν όμως πρόκειται για ζητήματα πλανεμένου ήθους και αιρέσεως, αναλόγως της θέσεως που έχουμε στην Εκκλησία και των ψυχικών και πνευματικών μας χαρισμάτων υποχρεούμαστε να ενεργούμε, ώστε το αιρετικό και πλανεμένο φρόνημα να μη συνεχίζει το ψυχοφθόρο έργο του στα μέλη της Εκκλησίας μας.


Αφορμή για το φυλλάδιο αυτό μας έδωσε η διοργάνωση διεθνούς συνεδρίου από τη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με θέμα:
«Αθηναγόρας και Οικουμένη: 70 Χρόνια από την εκλογή του Πατριάρχη Αθηναγόρα στον Οικουμενικό Θρόνο και από την ίδρυση του Π.Σ.Ε.», Θεσσαλονίκη 19-20.4.2018.

Θα περιμέναμε από τους διοργανωτές του συνεδρίου αλλά και τους πνευματικούς επιγόνους του Αθηναγόρα να πάρουν σαφή και κατηγορηματική θέση σε κρίσιμα θέματα τα οποία, δεκαετίες τώρα, σκανδαλίζουν τις ψυχές των Χριστιανών και να προστατεύσουν έτσι τη μνήμη του Πατριάρχου Αθηναγόρα. Δυστυχώς όμως από το δημοσιευθέν πρόγραμμα δεν φαίνεται να υπάρχει τέτοια πρόθεση των διοργανωτών του συνεδρίου.

Στό σύντομο αὐτό φυλλάδιο, μέ ἀφορμή το διεθνές συνέδριο, θέτουμε πολύ ἐπιγραμματικά καίρια ερωτήματα στα οποία, δυστυχώς, οι υπεύθυνοι ποιμένες σιωπούν προκλητικά επιτείνοντας έτι πλέον τον σκανδαλισμό του λαού.
Παρακαλούμε το φυλλάδιο να εκληφθεί ως πρόσκληση-πρόκληση στους αρμοδίους να κάνουν το χρέος τους απένατι στον κεκοιμημένο πνευματικό τους Πατέρα, αλλά και στο εκκλησιαστικό Σώμα, το οποίο απεχθάνεται την ανθρωπαρέσκεια και αναμένει ειλικρίνεια και ευθύτητα από τους υπευθύνους της Εκκλησίας και της θεολογίας.
Θεσσαλονίκη 19-20 Απριλίου 2018
ΣΥΝΑΞΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ και ΜΟΝΑΧΩΝ

Προς τους διοργανωτές του Διεθνούς Συνεδρίου: «Αθηναγόρας και Οικουμένη: 70 χρόνια από την εκλογή του Πατριάρχη Αθηναγόρα στον Οικουμενικό Θρόνο και από την ίδρυση του Π.Σ.Ε.», Θεσσαλονίκη 19-20.4.2018.
Σεβασμιώτατοι, αξιότιμοι Κύριοι,
είναι γνωστό ότι ένα από τα σοβαρότερα ζητήματα που αφορούν στο πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα και παρά το γεγονός ότι έχουν παρέλθει περισσότερα από 45 χρόνια από το θάνατό του, απασχολεί ιδιαίτερα έντονα την εκκλησιαστική συνείδηση είναι το ερώτημα αν ο Αθηναγόρας ήταν τέκτονας και μάλιστα του ανώτατου 33ου βαθμού και κατά συνέπεια κατά πόσο υπηρέτησε τους μασονικούς σχεδιασμούς.
Και ενώ οι μασόνοι και τα μασονικά και θεοσοφικά έντυπα είναι απολύτως κατηγορηματικοί από την πρώτη στιγμή του θανάτου του (7.7.1972), ότι Ο ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ ΗΤΑΝ ΜΑΣΩΝΟΣ 33ου ΒΑΘΜΟY, εν τούτοις οι κατά τα άλλα λαλίστατοι συνεργάτες και πνευματικοί επίγονοι του κεκοιμημένου πατριάρχη τηρούν επ’ αυτού απόλυτη σιγή... Περιορίζονται μόνο σε ανοίκειους χαρακτηρισμούς που συχνά εξελίσσονται σε βίαιους λεκτικούς προπηλακισμούς σε όσους Ορθοδόξους Χριστιανούς τολμούν και θέτουν το ζήτημα αυτό. Αντίθετα ποτέ δεν έχουν στραφεί εναντίον του τεκτονισμού και των εντύπων του.
Όπως γνωρίζετε η τεκτονική ιδιότητα είναι εντελώς ασυμβίβαστη με αυτή του Ορθοδόξου Χριστιανού, πολλώ μάλλον του Ορθοδόξου Κληρικού και ιδιατέρως του Πατριάρχου. Επίσης, είναι γνωστός ο ρόλος της μασονίας και της θεοσοφίας στην προώθηση του συγκρητιστικού - διαχριστιανικού και διαθρησκειακού - Οικουμενισμού.
Συνεπώς, το ζήτημα της μασονικής ή μη ιδιότητος του Αθηναγόρα ως Πρώτου τη τάξει των Ορθοδόξων Πατριαρχών και πρωτεργάτου της Οικουμενικής Κινήσεως δεν είναι ούτε παρονυχίδα ούτε θέμα προσωπικής επιλογής του αλλά καίριο ζήτημα που άπτεται σοβαρών εκκλησιαστικών, διορθοδόξων ζητημάτων και επιλογών.
Κατά συνέπεια, ελπίζουμε και ευχόμαστε πως το Συνέδριό σας, στο οποίο συμμετέχουν ως ομιλητές πρόσωπα που γνώρισαν από κοντά τον Αθηναγόρα καθώς και πνευματικοί του επίγονοι δεν θα παραβλέψει αυτή τη διάσταση του προβληματισμού κάποιων μελών της Εκκλησίας μας, έστω «μικρών» και «ασθενών τη πίστει», θα πάρει σαφή θέση και θα αποτελέσει την απαρχή ξεκαθαρισμού του τόσο ομιχλώδους πεδίου γύρω από το τόσο ευαίσθητο ζήτημα της τεκτονικής ιδιότητας του Αθηναγόρα. Και το πεδίο θα ξεκαθαριστεί όχι με “άσφαιρες” και ατελέσφορες προφορικές δηλώσεις κάποιων υπευθύνων ή ανευθύνων, αλλά μόνο όταν αναγκασθούν με κάθε νόμιμο τρόπο – ακόμα και με προσφυγή στην Ελληνική Δικαιοσύνη – οι μασόνοι να αποκαταστήσουν τη συκοφαντική προσβολή που έχουν, δεκαετίες τώρα, προσάψει στον Αθηναγόρα ότι ήταν μασόνος του 33ου βαθμού.
Αν, παρ’ όλα αυτά, κρίνετε ως ανάξιο σοβαρότητας το ζήτημα αυτό και το παρακάμψετε τελείως, θα μας επιτρέψετε να υποθέσουμε δύο τινά:
Αν ο Πατριάρχης Αθηναγόρας δεν ήταν μασόνος,
και όσα γράφουν οι μασόνοι είναι ψευδή και συκοφαντικά, αλλά δεν αναγκαστούν οι ίδιοι να αποκαταστήσουν τη συκοφαντία και έτσι συνεχίζει να παραμένει το ομιχλώδες τοπίο, τότε…
όσα συνέδρια και αν κάνετε, όσα λόγια επαινετικά και αν πείτε, όσους διθυράμβους και αν εκφωνήσετε για τον Αθηναγόρα, δεν έχουν απολύτως καμία αξία. Αντίθετα, δίνουν την αίσθηση ότι λειτουργούν ως προπέτασμα καπνού για να κρύψετε την ατολμία σας να τα βάλετε με τη μασονία και να αποκαταστήσετε την τρωθείσα από τους τέκτονες μνήμη του.
Σε τελική ανάλυση δεν σέβεστε τη μνήμη του Αθηναγόρα, παρά τα όσα λέτε γι’ αυτόν…
Αν όμως…
Αν ο Πατριάρχης Αθηναγόρας ήταν πράγματι μασόνος 33ου βαθμού;
τότε… Ω! Θεέ μου…
Πώς τολμάτε να διοργανώνετε τιμητικά συνέδρια για ένα τέτοιο αξιολύπητο πρόσωπο;
Πώς τολμάτε να εξυφαίνετε ύμνους και επαίνους για ένα μασόνο;
Τι και αν έκανε “πολλά” και “σπουδαία” έργα;
Εφόσον πέθανε ως μέλος της αντίχριστης μασονίας χωρίς να την αρνηθεί μέχρι το τέλος της ζωής του, πώς ανέχεται η ψυχή σας να τον εξυμνείτε και να τον εξυψώνετε;
Τελικά, ούτε το Θεό φοβάστε, ούτε ανθρώπους ντρέπεστε, ούτε την Εκκλησία σέβεστε;
Και ασφαλώς, τον ταλαίπωρο Αθηναγόρα δεν τον αγαπάτε,
αλλά τον χρησιμοποιείτε για να πετύχετε τη δική σας προβολή!
Γιατί, αν τον αγαπούσατε, μόνο «Κύριε ελέησον την ψυχή του» θα λέγατε και δεν θα διοργανώνατε συνέδρια δήθεν τιμής, αλλά ουσιαστικά προσβολής της μνήμης του. 

Τάδε έφη… Πατριάρχης Αθηναγόρας!
Μικρό απάνθισμα απίστευτης αθηναγόρειας “θεολογίας”…
ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΙ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΑΓIA ΑΝΑΦΟΡΑ!: 
«Ἐν τῆ κοινωνία ταύτη ἱερουργοῦντες μετά τῆς χορείας τῶν περί ἡμᾶς ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν καί ὑπερτίμων, μνησθησόμεθα ἀπό τῶν διπτύχων τῆς καρδίας ἡμῶν τοῦ τιμίου ὀνόματός Σου, ἀδελφέ , Ἁγιώτατε τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης Ἐπίσκοπε, ἐνώπιον τῆς ἁγίας ἀναφορᾶς αὐτοῦ τούτου τοῦ τιμίου Σώματος καί αὐτοῦ τούτου τοῦ τιμίου Αἵματος τοῦ Σωτῆρος ἐν τῆ θεία τοῦ ἁγιωτάτου προκατόχου ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου λειτουργία. Καί ἐροῦμεν τῆ ἁγία ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων ἐνώπιον τοῦ ἁγίου θυσιαστηρίου καί λέγομέν σοι: τῆς Ἀρχιερωσύνης σου μνησθείη Κύριος ὁ Θεός, πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων» (σημ. 1).
ΠΡΟΤΙΘΕΤΑΙ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΕΙ ΣΕ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΗ!: Σε δήλωσή του πρός τόν προτεστάντην πάστορα τῆς «Μεταρρυθμιστικῆς ἐκκλησίας» (Ρεφορμισταί) τῆς Ἑλβετίας Ρότζε Σούλτζ είπε: «Ἐπιθυμῶ νά σᾶς κάμω μίαν ὁμολογίαν: εἶσθε ἱερεύς, θά ἠδυνάμην νά λάβω ἐκ τῶν χειρῶν σας τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ». Καί τήν ἑπομένην προσέθεσε πρός τόν ἴδιον πάστορα, λέγων: «Θά ἠδυνάμην νά ἐξομολογηθῶ εἰς ὑμᾶς» (σημ. 2).
ΚΑΙ INTERCOΜΜUNION;! «Ἤδη εἰς τήν Ἀμερικήν μεταλαμβάνετε πολλούς ἀπό τό Ἅγιον Ποτήριον καί καλά κάνετε! Καί ἐγώ ἐδῶ, ὅταν ἔρχονται Καθολικοί ἡ Προτεστάνται καί ζητοῦν νά μεταλάβουν, τούς προσφέρω τό Ἅγιον Ποτήριον! Καί εἰς τήν Ρώμην τό ἴδιο γίνεται καί εἰς τήν Ἀγγλίαν καί εἰς τήν Γαλλίαν» (σημ. 3).
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΟΥΤΕ ΥΓΙΗΣ ΟΥΤΕ ΚΑΘΟΛΙΚΗ!: «Ὅ,τι καί νά λέγωμεν, τό γεγονός παραμένει ὅτι ὡς διηρημένη ἡ Ἐκκλησία δεν εἶναι δυνατόν νά εἶναι ὑγιής, ἀλλά πληγωμένη, καί τό μέρος οὐδέποτε εἶναι δυνατόν νά διεκδικήση ἐν ἀληθείᾳ τό ὅλον» (σημ. 4).
ΘΑ ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!: «Εἰς τήν κίνησιν πρός τήν ἕνωσιν, δέν πρόκει¬ται ἡ μία Ἐκκλησία νά βαδίση πρός τήν ἄλλην, ἀλλ' ὅλαι ὁμοῦ νά ἐπανιδρύσωμεν τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ἐν συνυπάρξει εἰς τήν Ἀνατολήν καί τήν Δύσιν, ὅπως ἐζῶμεν μέχρι τοῦ 1054, παρά καί τάς τότε ὑφιστάμενας Θεολογικάς διαφο¬ράς» (σημ. 5, σ. 87).
Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ = «ΒΟΥΛΑΙ και ΕΠΙΝΟΙΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ»!: «Γνωρίζω τήν διδασκαλίαν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί τάς θέσεις τῶν νεωτέρων θεολόγων τῆς Ἀνατολῆς, ἀλλά ταῦτα εἶναι βουλαί καί ἐπίνοιαι ἀνθρώπων» (σημ. 4).
ΑΘΗΝΑΓΟΡΕΙΟΣ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ!: α) «Τά δόγματα εἶναι ἡ δύναμις τῆς Ἐκκλησίας, ὁ πλοῦτος της, διά τοῦτο τόν κρατοῦμεν εἰς τό θησαυροφυλάκιον. Τοῦτο, ὅμως, οὐδόλως μᾶς ἐμποδίζει νά κόψωμεν ἕνα κοινόν νόμισμα μετά τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν» (σημ. 6), 

β) «Μά ἔχουμε καί πολλές διαφορές, μᾶς λένε. Ποιές; Τό Φιλιόκβε; Ἀπό τόν 7ο αἰώνα ὑπῆρχε καί οἱ Ἐκκλησίες δέν εἶχαν χωρισθῆ. Τό πρωτεῖο καί τό ἀλάθητο; Τί μᾶς ἐνδιαφέρει; Κάθε Ἐκκλησία θά κρατήση τά δικά της ἔθιμα. Ἄν τό θέλη ἡ Καθολική Ἐκκλησία, ἄς τό κρατήση. Ἀλλά σᾶς ἐρωτῶ : Ποῦ εἶναι τό ἀλάθητο σήμερα, ὅταν ὁ πάπας ἔχη στήν Ρώμη μόνιμο 15μελή Σύνοδο, ἡ ὁποία ἀποφασίζει; Ἄλλωστε, ὅλοι θεωροῦμε τόν ἑαυτό μας ἀλάνθαστο. Στή δουλειά μας, στίς σκέψεις μας, σέ ὅλα. Σέ ρωτᾶ ἡ γυναίκα σου πόσο ἁλάτι θά βάλη στό φαγητό; Ὄχι ἀσφαλῶς. Ἔχει τό ἀλάθητό της. Ἄς τό ἔχη καί ὁ πάπας, ἅμα τό θέλη. Ἐμεῖς δέν ζητᾶμε νά τό ἔχουμε» (σημ. 7), 

γ) «Ἅγιε Ἀδελφέ, τό Σχίσμα δέν ἔγινε ἀπό τά ἔνζυμα καί τά ἄζυμα. Ἄν τό Ἅγιο Πνεῦμα πνεῖ στά ἔνζυμα, κατά τόν ἴδιο τρόπο πνεῖ καί στά ἄζυμα. Ἡ ἀντίθεσις δέν ἦταν θεολογική, ἀλλά μόνο πολιτική. Ἦταν ἡ ἀντίθεσις τῆς Ρώμης μέ τήν Ἀθήνα. Σεῖς ἐκπροσωπούσατε τήν Ρώμη κι ἐμεῖς τότε τήν Ἀθήνα» (σημ. 8, σ. 93), δ) «Εις και ο ίδιος Ιησούς Χριστός, η ιδία Παναγία Παρθένος, το ίδιον Ευαγγέλιον, το ίδιον Βάπτισμα, η ιδία Πίστις εν Χριστώ, το ίδιον Άγιον Ποτήριον, η ιδία Εκκλησία, η αυτή ζωή, ενταύθα και εν τη αιωνιότητι. Ιδού ο ύμνος των Αγγέλων της Γεννήσεως του Χριστού, ψαλλόμενος σήμερον από κοινού, εν τη Δύση και τη Ανατολή. Ιδού η υψίστη Θεολογία. Ἐάν ὑφίστανται εἰσέτι καί τινες τινες θεολογικαί διαφοραί, ὁ ἥλιος τῆς ἀγάπης ἀποχρωματίζει αὐτάς καί πλησιστίους φέρει ἡμᾶς εἰς τήν ἀρχαίαν πίστιν ὅτι ἀνήκομεν εἰς τήν αὐτήν θρησκείαν καί Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ» (σημ. 5, σ. 87), ε) «Ἡμεῖς οὐδέν βλέπομεν πρόσκομμα εἰς τήν ὁδόν τῆς ἑνώσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης μέ τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἀνατολῆς… Δέν βλέπομεν πρόσκομμα διά τόν ἁπλούστατον λόγον ὅτι τοιαῦτα προσκόμματα δέν ὑφίστανται» (σημ. 10).
ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ ή ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ; α) «Ὁ Θεολογικός διάλογος δέν θά ἀποδώση. Δέν εἴμεθα ἕτοιμοι καί θά χρειασθοῦν αἰῶνες. Μόνον ἕνας διάλογος εἶναι ἐφικτός: Ὁ διάλογος τῆς ἀγάπης. Αὐτός θά διευκολύνη τόν διάλογον τῶν διαφορῶν» (σημ. 7). β) «Επειδή δέν ἔχω πολλές ἐλπίδες ἀπό τόν θεολογικόν διάλογον ... δι' αὐτό ἐγώ προτιμῶ τόν διάλογο τῆς ἀγάπης. Νά ἀγαπηθοῦμε! Καί τί γίνεται σήμερα; Πνεῦμα μέγα ἀγάπης ἐξαπλώνεται ὑπέρ τούς Χριστιανούς Ἀνατολῆς καί Δύσεως. Ἤδη ἀγαπώμεθα. Ὁ Πάπας τό εἶπε: ἀπέκτησα ἕναν ἀδελφόν καί τοῦ λέγω σ' ἀγαπῶ! Τό εἶπα καί ἐγώ : Ἀπέκτησα ἕναν ἀδελφό καί τοῦ εἶπα σ' ἀγαπῶ! (σημ. 3). γ) «Κατά τά 900 χρόνια, πού ἐπέρασαν ἀπό τό 1054, φθάσαμε οἱ δύο κόσμοι Ἀνατολῆς καί Δύσεως νά νομίζωμε ὅτι ἀνήκομε σέ διαφορετικές Ἐκκλησίες καί σέ διαφορετικές θρησκεῖες. Καί ἑπομένως γίνεται πρόδηλος ὁ σκοπός τῶν Διαλόγων. Νά προπαρασκευάσουν ψυχολογικῶς τούς λαούς μας ὅτι πρόκειται γιά μία Ἐκκλησία καί μία Θρησκεία, ὅτι πιστεύομε ὅλοι τόν ἴδιον Θεόν, τόν Σωτήρα Χριστόν» (σημ. 5, σ. 53).
Ο ΠΑΠΑΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ…ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ: α) «Ὑμεῖς εἶσθε ὁ δεύτερος Πρόδρομος, ὁ ἐπιφορτισμένος παρά τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἐντολήν εὐθείας νά ποιήσητε τάς τρίβους Αὐτοῦ» (σημ. 8, σ. 94), β) Εἶσθε «φορεύς ἀποστο¬λικῆς χάριτος καί διάδοχος πλειάδος ἁγίων ἀν¬δρῶν… Πάπας ἐξαιρέτου πνευματικῆς περιωπῆς καί χρστιανικῆς πνοῆς, κτησάμενος ἐν τῆ ταπεινώσει τά ὑψηλά» (σημ. 11, σ. 225, 227).
Η ΠΑΠΟΚΕΝΤΡΙΚΗ Β΄ ΒΑΤΙΚΑΝΗ είναι «ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ Θ. ΠΡΟΝΟΙΑΣ»!: «Θεωροῦμεν ὡς ἐκδήλωσιν τῆς Θείας Προνοίας τήν Σύνοδον τοῦ Βατικανοῦ τῆς Σεβαστῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, πρός τήν ὁποίαν ἐξεφράσαμεν ὅλην μας τήν ἐκτίμησιν» (σημ. 11, σ. 108).
ΑΙΣΘΗΜΑ ΜΕΙΟΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΔΥΣΗ: Αθηναγόρας προς Αμερικής Ιάκωβο: «Ἀπό αὐτή τήν κατάθλιψη, στήν ὁποία ζοῦμε ἐδῶ ἐπί αἰῶνες, δέν εἶναι δυνατόν νά μᾶς βγάλει κανείς. Πρέπει νά βγάλουμε ἐμεῖς τόν ἑαυτό μας, κοιτάζοντας πρός τήν Δύση, πρός τήν Εὐρώπη γενικά καί τίς Ἐκκλησίες τῆς Δύσεως» (σημ. 9).
ΕΞΙΣΩΣΗ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ: «Ἀπατώμεθα και ἁμαρτάνομεν, ἐάν νομίζωμεν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος πίστις κατῆλθεν ἐξ οὐρανοῦ καί ὅτι τά ἄλλα δόγματα εἶναι ἀνάξια. Τριακόσια ἑκατομμύρια ἀνθρώπων ἐξέλεξαν τόν Μουσουλμανισμόν διά νά φθάσουν εἰς τον Θεόν των καί ἄλλαι ἑκατοντάδες ἑκατομμυρίων εἶναι Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί, Βουδισταί. Σκοπός κάθε θρησκείας εἶναι να βελτιώσῃ τόν ἄνθρωπον» (σημ. 12).
ΓΑΜΟΣ ΜΕΤΑ ΤΗ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ!: «Εἶμαι σαφῶς κεκηρυγμένος ὑπέρ τοῦ γάμου τῶν κληρικῶν καί ἀφοῦ χειροτονηθοῦν. Δέν εἶναι κώλυμα γάμου ἡ χειροτονία. Θά εἴχαμε πολλούς ἀποφοίτους Θεολογικῶν Σχολῶν ἱερεῖς, ἐάν ἤξεραν ὅτι μποροῦν νά νυμφευθοῦν, ὅταν εὕρουν τήν σύντροφο τῆς ζωῆς των καί ὄχι βιαστικά, ἐπειδή τό ἐπιβάλλει ὁ τύπος. Εἰς μίαν κληρικολαϊκήν συνεδρίασιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀμερικῆς τό εἴχαμε ἀποφασίσει καί θά τό εἶχα λύσει τό θέμα αὐτό, ἀλλά δέν πρόφθασα. Ἐκλήθην ἐδῶ» (σημ. 7).
ΚΟΙΝΟ ΠΑΣΧΑ!: «Καί αὖθις ἐπαναλαμβάνομεν εἰς ὅλον τόν χριστιανικόν κόσμον ὡς ἡμέραν κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, τήν δευτέραν Κυριακήν τοῦ Ἀπριλίου, ἐλπίζοντες ὅτι ὁ κοινός οὖτος ἑορτασμός, ὁ σταθερός, θά ἀποτελέση ὄχι μόνον ἕν σύμβολον, ἀλλά καί μίαν θετικήν συμβολήν εἰς τήν τελείωσιν τῆς χριστιανικῆς ἑνότητας» (σημ. 12).
«ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΚΛΑΔΩΝ»!: «Ἤδη ἀπεκτήσαμεν τήν ἑνότητα μέ τόν Προτεσταντισμόν, διά τῆς ὁποίας πραγματοποιοῦμεν ὁμοσπονδιακήν δύναμιν 350 ἑκατομμυρίων ἀτό¬μων ἐπί καθαρῶς ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων. Ὅ¬σον ἀφορᾶ τήν Καθολικήν Ἐκκλησίαν ἔγιναν πολλαί ἐπαφαί, αὗται δέ συνεχίζονται διά νά ἐπιτύχωμεν τήν ὁμοσπονδίαν τῶν χριστιανικῶν κλά¬δων, ἡ ὁποία θά συμπεριλάβη πληθυσμόν 1.000.000.000 ἀτόμων. Μέ τούς Παλαιοκαθολικούς οὐδεμίαν ἔχομεν διαφοράν. Μέ τούς Νεοκαθολικούς, καί ἰδία μετά τό 1870, ἔχομεν μικράς δια¬φοράς, αἱ ὁποῖαι ἡμπορεῖ καί πρέπει νά ἐξομα¬λυνθοῦν» (σημ. 13).
και… ΡΑΒΒΙΝΟΣ!: «Στην Κέρκυρα, όπου έζησα κάποτε, λειτούργησα αρκετές φορές ως Ραββίνος για τους Εβραίους φίλους μου» (Δήλωση Αθηναγόρα στην Εβραϊκή Συναγωγή Ν. Υόρκης, 24.11.1940) (σημ. 14).
Σημειώσεις-παραπομπές: 1. Ἀθηναγόρας πρός πάπα Παῦλο ΣΤ΄, Δεκέμβριος 1968, Τόμος Αγάπης, σ. 525-530, 2. Le Monde 21.3.1970, 3. πρωτ. Γ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, «Ἡ προσλαλιά τοῦ Ἀθηναγόρου», Οἱ διάλογοι χωρίς προσωπεῖον, Ἀνάτυπο Παρακαταθήκη, σ. 5, 4. πρωτ. Θ. ΖΗΣΗΣ, «Γένεση και εξέλιξη της πατρομαχικής μεταπατερικότητας», Θεοδρομία 14( 2012), τ.1, σ. 43-44, 5. Αρχιμ. Αθαν. Βασιλόπουλος, μετέπ. Μητρ. Ηλείας, Ἀπό τήν πορεία τῆς ἀγάπης, Ἀθῆναι 1968, 6. Ἔθνος, 18-1-1964, 7. Ἔθνος, 20-3-1970, 8. Δ. ΤΣΑΚΩΝΑΣ, Ἀθηναγόρας ὁ Οἰκουμενικός τῶν Νέων Ἰδεῶν, Ἀθῆναι 1976, 9. Γ. Π. ΜΑΛΟΥΧΟΣ, Ἐγώ ὁ Ἰάκωβος, ἐκδ. ΣΚΑΪ, Ἀθήνα 2002, σ. 189-190, 10. Αρχιμ. Σπ. Μπιλάλης, Ὀρθοδοξία και Παπισμός, τ. Β΄, Ἀθῆναι 1969, σ. 470, 510, 11. Αρ. Πανώτη, Ειρηνοποιοί, Παύλος ΣΤ' – Αθηναγόρας Α' , Ίδρυμα Ευρώπης ΔΡΑΓΑΝ, Αθήναι 1971, 12. «Καθολική» 1635/18.6.1969, σ. 3, 13. «Καθολι¬κή» 1289/ 18.4.1962, 14. Έφημερίδα NEW YORK TIMES 25.11.1940, μεταφρ. ΧΡΟΝΙΚΑ 29(2006), 4, στο https://kis.gr/files/chronika-205.pdf.

Οι Άγιοι και χαριτωμένα μέλη της Εκκλησίας καταγγέλλουν
τον Πατριάρχη Αθηναγόρα…
1. ΑΓ. ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ: Στην από 23.1.1969 επιστολή του γράφει για «την κοσμικήν ἀγάπην δυστυχῶς τοῦ πατέρα μας κ. Ἀθηναγόρα. Ὅπως φαίνεται, ἀγάπησε μίαν ἄλλην γυναίκα μοντέρνα, πού λέγεται Παπική Ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας δέν τοῦ κάμνει καμμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδή εἶναι πολύ σεμνή… Μέ μία τέτοια περίπου κοσμική ἀγάπη καί ὁ Πατριάρχης μας φθάνει στή Ρώμη... Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά ἀναπαύσῃ μέν ὅλα τά κοσμικά παιδιά, πού ἀγαποῦν τόν κόσμον καί ἔχουν τήν κοσμικήν αὐτήν ἀγάπην, νά κατασκανδαλίσῃ, ὅμως, ὅλους ἐμᾶς, τά τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, μικρά καί μεγάλα, πού ἔχουν φόβο Θεοῦ. Μετά λύπης μου, ἀπό ὅσους φιλενωτικούς ἔχω γνωρίσει, δέν εἶδα νά ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματική οὔτε φλοιό. Ξέρουν, ὅμως, νά ὁμιλοῦν γιά ἀγάπη καί ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δέν εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν, διότι δέν Τόν ἔχουν ἀγαπήσει… οἱ φιλενωτικοί δίνουν τό πρῶτο πλῆγμα στήν Ἐκκλησία» (σημ. 1).
2. ΑΓ. ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ (Καθηγητής Δογματικής): «Με τη νεοπαπιστικήν συμπεριφοράν του εις τους λόγους και εις τας πράξεις, σκανδαλίζει επί μίαν ήδη δεκαετίαν τας ορθοδόξους συνειδήσεις, αρνούμενος την μοναδικήν και πανσωστικήν αλήθειαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας και Πίστεως, αναγνωρίζων τας ρωμαϊκάς και άλλας αιρέσεις ως ισοτίμους με την αλήθειαν, αναγνωρίζων τον Ρωμαίον άκρον Ποντίφηκα με όλην την δαιμονικήν αντιεκκλησιαστικήν υπερηφάνειάν του… Τον τελευταίον καιρόν αυτός έχει γίνει πηγή αναρχισμού και μηδενισμού εις τον Ορθόδοξον κόσμον. Οι Αγιορείται δικαίως τον ονομάζουν αιρετικόν και αποστάτην» (σημ. 2).
3. ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ: Σύσσωμος ὁ ἁγιορειτικός μοναχισμός (Μονές, Σκῆτες καί Κελιά) ἀκολουθώντας τή μακραίωνη ἐκκλησιαστική καί κανονική παράδοση (σημ. 3) ἔπαψαν νά ἀναγνωρίζουν τόν Αθηναγόρα ὡς Ὀρθόδοξο καί διέκοψαν τή μνημόνευση τοῦ ὀνόματός του (ἀπό τό 1970 μέχρι τό θάνατό του (7.7.1972) σέ ἔνδειξη διαμαρτυρίας γιά τήν οἰκουμενιστική του πολιτική. «Ἡ διακοπή τοῦ Μνημοσύνου ἀποτελεῖ ἄρνησιν καί πράξιν ἀντιστάσεως, ἐν ὄψει διαγραφομένου κινδύνου», τόνιζε προφητικά ἡ Ἱ. Κοινότητα σέ ἔγγραφό της (σημ. 4). Από την εποχή του λατινόφρονα Πατριάρχου Βέκκου (+1297) το Άγ. Όρος είχε να διακόψει τη μνημόνευση του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, εξισώνοντας ουσιαστικά τον Αθηναγόρα με τον Βέκκο! Ακολουθώντας το Άγ. Όρος τρεις Μητροπολίτες της Β. Ελλάδος (Φλωρίνης Αυγουστίνος, Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος και Παραμυθίας Παύλος) διέκοψαν και αυτοί το μνημόσυνο καταγγέλλοντας τον Αθηναγόρα ως αιρετικό!
4. Στην από 21.11.1968 κοινή επιστολή τους ο Καθηγούμενος Ι. Μ. Σταυρονικήτα, αρχιμ. Βασίλειος (Γοντικάκης), ο Άγ. Παΐσιος και ο ιερομ. Γρηγόριος χαρακτήρισαν τά λεχθέντα καί πραχθέντα ὑπό τοῦ Ἀθηναγόρα ὡς «ἀκατανόητα καί δυστυχῶς βλάσφημα διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν» καί σημείωσαν: «ἡ ἂρνησι πρός τόν Πατριάρχη δέν εἶναι ἂρνησι πρός τήν ἀγάπην οὒτε πρός τήν ἑνότητα. Εἶναι “ὂχι” πρός τό ψεῦδος καί “ναί” πρός τήν Ἀλήθεια» (σημ. 5)!
5. ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Β΄:«Ὁ Ἀθηναγόρας Α´ οὐδέν πρεσβεύει, εἰς οὐδέν πιστεύει, εἰ μή μόνῳ ἑαυτῷ δουλεύει καί τήν ἀπαθανάτισιν τοῦ ὀνόματός του ἐπιδιώκει, ἔστω, κατά Ἡρόστρατον, διά τῆς καταστροφῆς τῆς Ἐκκλησίας» (σημ. 6, σ. 197). «Τά τελεσθέντα εἶναι κανονικῶς κολάσιμα, ὡς γενόμενα ἐπί καταφρονήσει τῶν ἁγίων καί Ἱερῶν Κανόνων καί ἐπί ἀνατροπῇ τῆς ἐν Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ αἰωνοβίου τάξεως, καί πρός σοβαρόν σκανδαλισμόν τῆς Ὀρθοδόξου Εκκλησίας, δός δ᾽ εἰπεῖν, καί διαιρέσεως αὐτῶν, καί πρός προφανῆ ἐξευτελισμόν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ... Τά περί τούτου λαβόντα χώραν γεγονότα, ἄκρως δυσάρεστα καί διασύροντα αὐτό τοῦτο τό κῦρος τῆς Ὀρθοδοξίας» (σημ. 6, σ. 40-41).
6. ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ: «Πόθεν ο Πατριάρχης εκπέπτωκεν εις τοιούτον όλισθον ώστε εκουσίως να αγωνίζεται να παραδώση το ποίμνιό του εις τους λύκους να το κατασπαράξουν; Η αιτία είναι η υπερηφάνεια…. Μίαν πατρικήν συμβουλήν δίδω τω Οικουμενικώ Πατριάρχη ... : Να ταπεινωθή, να μετανοήση και να ζητήση συγχώρησιν από τον Θεόν και από το ποίμνιό του, το οποίον εσκανδάλισεν» (σημ. 7, τ. Β΄ σ. 109, 112). «Και εις τι συνετελέσατε με τους θεαματικούς και εξηζητημένους ασπασμούς και γλοιώδεις εναγκαλισμούς και την παρά τους ιερούς κανόνας ανταλλαγήν των δώρων; Ακριβώς εις το να ... αμβλυνθή εις την ψυχήν των πιστών η συνείδησις ότι οι Παπικοί είναι αιρετικοί… Μη κολακεύετε αυτούς [τους Παπικούς], διότι τους βλάπτετε… Μηδέ στηρίζεσθε εις την πονηράν αλώπεκα, το Βατικανόν, και ελπίζετέ τι παρά της Δυτικής οφρύος… Ομολογουμένως φοβούμαι πώς διά το ατυχές Οικουμενικόν Πατριαρχείον … επαναλαμβάνεται το Γραφικόν “οι ιερείς ηθέτησαν νόμον μου και εβεβήλωσαν τα άγιά μου. Αναμέσον αγίου και βεβήλου, ου διέστειλαν”… “Μνημόνευε πόθεν πέπτωκας, και μετανόησον”… Οποία έκπτωσις! Οποία συμφορά! … Θερμώς παρακαλούμεν Υμάς. θέσατε τέρμα εις τον σκανδαλισμόν» (σημ. 7, τ. Α΄σελ. 295, 298).
7. ΑΡΧΙΜ. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ: «Μυριάκις προτιμότερον νά ἐκριζωθῆ ὁ ἱστορικός τῆς Κων/λεως Θρόνος… ἀκόμη δέ καί νά καταποντισθῆ εἰς τά βάθη τοῦ Βοσπόρου, ἢ νά ἐπιχειρηθῆ ἔστω καί ἡ ἐλαχίστη παρέκκλισις ἀπό τῆς χρυσῆς τῶν Πατέρων γραμμῆς… Ὁ Οἰκουμενικός Θρόνος ἔχει ἀξίαν καί χρησιμότητα μόνον καί μόνον, ὅταν ἐκπέμπη ἁπανταχοῦ τῆς γῆς τό γλυκύ καί ἀνέσπερον τῆς Ὀρθοδοξίας Φῶς. … Προυχωρήσατε ἤδη πολύ. Οἱ πόδες Ὑμῶν ψαύουσι πλέον τά ρεῖθρα τοῦ Ρουβίκωνος. Ἡ ὑπομονή χιλιάδων εὐσεβῶν ψυχῶν, Κληρικῶν καί λαϊκῶν, συνεχῶς ἐξαντλεῖται. Διά τήν ἀγάπην τοῦ Κυρίου, ὀπισθοχωρήσατε! Μή θέλετε νά δημιουργήσητε ἐν τῆ Ἐκκλησία σχίσματα καί διαιρέσεις» (σημ. 8).
Παραπομπές-σημειώσεις: 1.Αναλυτικότερα, π. Αναστ. Γκοτσοπούλου, Άγ. Παΐσιος Αγιορείτης, Σύγχρονος ομολογητής της Ορθοδόξου Πίστεως, Πάτρα 2015, στο https://www.impantokratoros.gr/dat/storage/dat/8176E8F8 /agios_paisios_kai_oikoumenismos.pdf, 2. Θεοδρομία, 18(2016), τ.1-2, σ. 16, 3. Ἐξαιρετικά στοιχεῖα γιά τή στάση τοῦ Ἁγ. Ὄρους ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ βλ. «Ἅγιον Ὂρος, Διαχρονική μαρτυρία στούς ἀγῶνες ὑπέρ τῆς Πίστεως», Ἃγ. Ὅρος 20142, 4. Ὀρθόδοξος Τύπος 127/10.10.1970, 5. Ὀρθόδοξος Τύπος, 98/1.3.1969 καί 1680/9.3.2007, 6. Αρχιεπίσκοπου Αθηνών Χρυσοστόμου Β΄, Πεπραγμένα, τ. Β΄, Αθήναι 1964, 7. Ο Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1988, 8. Αρχιμ. Επ. Θεοδωρόπουλος, Ἄρθρα-Μελέται-Ἐπιστολαί, τ. Α΄, Ἀθήναι 1981, σ. 152-153.

Οι μασόνοι, οι θεοσοφιστές και οι πνευματιστές επαινούν
τον Πατριάρχη Αθηναγόρα…
ΤΕΚΤΟΝΕΣ: Η ηγεσία της μασονίας είναι κατηγορηματική για τη τεκτονική ιδιότητα του Πατριάρχου Αθηναγόρα, στον ύπατο 33ο βαθμό! Ενδεικτικά αναφέρουμε:
1. Επίσημη ιστοσελίδα της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος: στην ενότητα «Διακεκριμένοι Έλληνες Τέκτονες» υπάρχει εκτενές βιογραφικό του Αθηναγόρα και ιδιαίτερα επαινετική αναφορά στην οικουμενιστική του δραστηριότητα (http://www.grandlodge.gr/athinagoras-w-57864.html)
2. Επίσημη ιστοσελίδα της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου (http://www.aasr.gr/index.php/tektones/ellines-tektones)
3. Τά ἐπίσημα μασονικά περιοδικά κατ' ἐπανάληψη ἔχουν δημοσιεύσει ὅτι ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἦταν Μασόνος [τόν χαρακτηρίζουν: «μέγα» (Πυθαγόρας 1977, τ. 5, σ. 5), «ἐνσυνείδητο μασόνο» (Πυθαγόρας, 1997, τ. 58-59, σ. 49), «τοῦ Ὑπάτου 33ου βαθμοῦ…μεγάλο ὁραματιστή πού προώθησε τήν ἰδέα τῆς ἑνώσεως τῶν Χριστιανῶν» (Ἰλισός, 1973, τ. 97, σ. 41)].
4. Στη Στοά «Αρμονία», στις 12.10.1972 τελέστηκε μασονικό «μνημόσυνο». Μίλησε τέκτονας από την Κωνσταντινούπολη,συνεργάτης του Αθηναγόρα και έπλεξε το εγκώμιό του επαινώντας ιδιαίτερα τη πρωτοπορία του στην Οικουμενική Κίνηση. Μετά την ομίλια «οι αδελφοί, καλούμενοι, εγείρονται και εις σιγήν κατανύξεως, αποδίδουν τον φόρον τιμής εις μνήμην της Α. Θ. Παναγιότητος, ενώ χορός εξ αδελφών της Στοάς ψάλλει τον εξόδιον ύμνον» (Τεκτονικό Δελτίο, 1972, τ. 104, σ. 232-236).
ΘΕΟΣΟΦΙΣΤΕΣ: Ο Αθηναγόρας είναι ο πλέον αγαπημένος Πατριάρχης των εν Ελλάδι Θεοσοφιστών! Δεκάδες είναι τα άρθρα που τον εξυμνούν στο θεοσοφικό περιοδικό «Ιλισός». Ενδεικτικά:
1. Ιλισός, 1968, τ. 55-56, σ. 68: Μήνυμα Χριστουγέννων, 2. 1969, τ. 69-70, σ. 137: Σχόλιο στην 20ετία στον Πατριαρχικό Θρόνο, 3. 1969, τ. 73-74, σ. 250: Πρόταση του Αθηναγόρα για Κοινό εορτασμό του Πάσχα, 4. 1972, τ. 91, σ. 5-9: Αφιέρωμα με τίτλο: «Επέτειος αναρρήσεως στον Οικουμενικό Θρόνο, Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας και η ανακαίνισις του Χριστιανισμού», 5. 1972, τ. 92, σ. 125-126: Άρθρο του Αθηναγόρα, 6. 1972, τ. 94, σ. 243-245: Άρθρο με τίτλο: «Πένθος της Χριστιανοσύνης, Το Κληροδότημα του Αθηναγόρα», 7. 1972, τ. 96, σ. 484: «Εις μνήμην του Πατριάρχου Αθηναγόρα», 8. 1973, τ. 97, σ. 41: Ο Αθηναγόρας «μετέστη εις την Αιωνίαν Ανατολήν». Σύντομο βιογραφικό αναφέρει ότι ήταν τέκτων 33ου βαθμού, μυηθείς στην Αμερική.
Αλλά η αγάπη και η εκτίμηση των θεοσοφιστών προς τον Αθηναγόρα ήταν αμοιβαία! Και ο Αθηναγόρας τους εκτιμούσε πολύ, όπως προκύπτει από επιστολή του προς τον δεδηλωμένο μασόνο, θεοσοφιστή και εωσφοριστή Κ. Μελισσαρόπουλο (Αναλυτικότερα για την απαράδεκτη αυτή επιστολή και για το ποιος ήταν ο Κ. Μελισσαρόπουλος βλ. Αν. Γκοτσοπούλου, Αθηναγόρας-Μελισσαρόπουλος Α΄, Β΄, Γ΄, στο http://anastasiosk.blogspot.gr /2015/10/blog-post74.html και https://www.impantokratoros.gr/ 9B1FCB4.el.aspx): Γράφει ο Αθηναγόρας τα εξής αδιανόητα σε εωσφοριστή: «πολλήν εδοκιμάσαμεν ψυχικήν χαράν κομισάμενοι το σύγγραμμα της ημετέρας λίαν ημίν αγαπητής Εντιμότητας… μελετούμεν αυτό εν μυστική μεθ υμών ψυχική επικοινωνια και αγαλλιάσει, ότι πλουτιζομεθα εκ των υψηλών σκέψεων της ημετέρας Εντιμότητας. Ταύτα δε πάντα συγκροτούσι και την προσωπικήν Βιβλιοθήκην την οποιαν καταρτίζομεν εν τη ψυχή ημών και διατηρούμεν ανεξάντλητον.... έχουσι τοποθετήσει την υμετέραν Εντιμότητα εις την γενναίαν και τετιμημενην παρεμβολήν των συμμετόχων και συνεργατών της Μητρός Εκκλησίας εν τη προσπάθεια αυτής εις προώθησιν της ενότητος των Χριστιανών».
ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΤΕΣ (ΜΕΝΤΙΟΥΜ): Και με τους πνευματιστές τα πήγαινε καλά ο Αθηναγόρας;!
1. Ν. Α. Αντωνακέας: «Δύναμαι να σας διαβεβαιώσω ότι…ο εκ των πλέον διανοουμένων και φιλοσοφημένων ανδρών της εποχής μας, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, του οποίου αι συντεταγμέναι αρχίζουν εκ της γης, επεκτείνονται εντός του δονητικού βάθους και φθάνουν εις τον Ουρανόν, εκεί όπου είναι κεχαραγμένον το όνομά του, ου μόνο παραδέχεται την ορθότητα και αναγκαιότητα του Πνευματισμού, αλλά και ενυπογράγως διακηρύσσει τας περί πνευματισμού ιδέας του» (στο Κ. Ν. Αντωνακέας, Κοσμικοί Κύκλοι, Θέματα Μεταψυχικής, Αθήναι 1967, σ. 23).
2. Κ. Ν. Αντωνακέας: «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρας,… υπήρξε κατά τους νεωτέρους χρόνους πρωτοπόρος του Πνευματισμού» (Κ. Ν. Αντωνακέας, αυτόθι).
3. Ηλ. Σκριβάνου-Βασιλειάδου: «Κεφαλές της Εκκλησίας ήλλαξαν “στάσιν” και έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές Πνευματοφρόνων [Πνευματιστικών] Σωματείων…Υπεράνω όλων αυτών η κορυφή της Ορθοδοξίας, ο μεταστάς Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, ο οποίος δι' επιστολών του συγχαίρει Πνευματοφρόνους πνευματιστές συγγραφείς» (Ηλ. Σκριβάνου-Βασιλειάδου, Πνευματόφρονα Νάματα Ενώσεως Ερευνητών Μεταψυχικών Φαινομένων “O Άγ. Νεκτάριος”, εκδ. δ΄, Αθήναι ).
Συγχαρητήριες επιστολές στις οποίες «απονέμει ολόθερμον την πατρικήν και πατριαρχικήν ευλογίαν… όπως ο Ύψιστος ενισχύη υμάς προς συνέχισιν της τόσο γονίμου πνευματικής υμών εργασίας» έχει αποστείλει ο Αθηναγόρας μεταξύ άλλων στους πνευματιστές-μέντιουμ Νικόλαο Αντωνάκεα, Ηλέκτρα Σκριβάνου-Βασιλειάδου και Βασίλειο Τσινούκα, οι οποίοι στα συγγράμματά του υβρίζουν σκαιότατα τα Χριστιανικά δόγματα!

Οἰκουμενισμός: Ἡ “παναίρεση” τῆς ἐποχῆς μας,
στήν ὑπηρεσία τοῦ τεκτονισμοῦ καί τῆς θεοσοφίας
Οἱ οἰκουμενιστές ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός ἐμπνέεται ἀπό τό αἴτημα τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἐπιθυμία τοῦ Κυρίου γιά ἑνότητα ὅλων τῶν πιστῶν Του καί γεννήθηκε μέ τίς Πατριαρχικές Ἐγκυκλίους 1902, 1904 καί 1920. Δυστυχῶς, ὅμως ἡ ἀλήθεια εἶναι διαφορετική καί πολύ τραγική: ὅπως ἀποκαλύπτει ἡ μελέτη ἀπορρήτων μασoνικῶν κειμένων, ἡ ἑνότητα τῶν χριστιανῶν, ὅπως σχεδιάστηκε καί προωθεῖται ἀπό τό διαχριστιανικό Οἰκουμενισμό (μέ παπικούς καί προτεστάντες), ἐντάσσεται στά εὑρύτερα πλαίσια τοῦ διαθρησκευτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού ἀποβλέπει στήν ἑνοποίηση ὅλων τῶν θρησκειῶν !
Οἱ μασόνοι εἶναι ἀπολύτως σαφεῖς : «Ὁ Τεκτονισμός … προώρισται αὐτός νά ὑποδείξῃ βραδύτερον τήν βάσιν, ἐπί τῆς ὁποίας θά ἑδρασθῇ ἡ παγκόσμιος θρησκεία τοῦ μέλλοντος, ἥτις θά περισυναγάγῃ τήν Οἰκουμένην ἅπασαν εἰς μίαν ποίμνην ὑπό ἕνα ποιμένα» . Τό ἔργο αὐτό τό ἔχουν ἀναλάβει τά ἀνώτατα κλιμάκια τῆς μασονίας :«Ἡ ἕκτη τάξις [30oς-33ος μασονικοί βαθμοί] καθιερώθη διά τήν ἵδρυσιν θρησκείας παγκοσμίου» . Ἀσφαλῶς στό ἔργο τοῦ τέκτονα ἐντάσσεται ἡ κατάργηση τῶν θρησκειῶν μέ τή σημερινή τους μορφή: «Ὁ τέκτων ὃτε μεν εἶναι δημοτικός [δημοκρατικός], ὃτε μεν ἀριστοκρατικός, καί ἄλλοτε καταρρίπτει τούς βωμούς τῶν ναῶν, ἄλλοτε κατακρημνίζει τούς θρόνους τῶν βασιλέων» . Μέσῳ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τά χριστιανικά δόγματα, ἀρχικά, καί στή συνέχεια ὅλες οἱ θρησκεῖες θά παραμερίσουν καί θά διαγράψουν τίς διδασκαλίες πού τίς διαφοροποιοῦν καί θά κρατήσουν μόνο τά στοιχεῖα πού τίς ἑνώνουν! Αὐτό εἶναι τό «Βασιλικό Μυστικό» τοῦ Τεκτονισμοῦ, ὅπως ἐκτίθεται στήν τελετή μυήσεως τοῦ «Ὑπερτάτου Πρίγκηπος τοῦ Βασιλικοῦ Μυστικοῦ» (32ος μασονικός βαθμός) : «Νά ἐλευθερωθοῦν οἱ θρησκεῖες τοῦ κόσμου, παραμερίζοντας πολλά πράγματα ἐξ ἐκείνων τά ὁποία τιμοῦν ἤ κηρύσσουν εἰς τάς ἰνδικάς παγόδας, τούς βουδιστικούς ναούς, τά μωαμεθανικά τεμένη καί τάς χριστιανικάς ἐκκλησίας, νά ἀναζητήσουν κάτι τό ἁγνότερον, καί νά προχωρήσουν πρός μίαν αἰωνίαν ἀλήθειαν, ἔτσι ὥστε νά προκύψῃ ἡ Ἐκκλησία τοῦ μέλλοντος, ὁ νέος ναός τόν ὁποῖον θέλομεν νά οἰκοδομήσωμεν μίας πράγματι καθολικῆς θρησκείας, τότε θά ἀρχίσῃ νά ἀναφαίνεται τό ἀληθές Βασίλειον τῆς Ἐλευθερίας, δεδομένου ὅτι οἱ διδασκαλίες τῶν διαφόρων θρησκειῶν ἔχουν ἀξιοσημείωτον σύμπτωσιν καί συμφωνίαν … αὐτοί εἶναιοἱ Ἅγιοι Τόποι τούς ὁποίους θέλομεν νά κατακτήσωμεν, αὐτός εἶναι ὁ Ναός τόν ὁποῖον θέλομεν νά οἰκοδομήσωμεν, εἰς αὐτό συνίσταται τό Βασιλικόν Μυστικόν». Ἡ σοβαρότητα τοῦ «Βασιλικοῦ Μυστικοῦ» καταδεικνύεται ἀπό τό ὅτι σέ αὐτό μυοῦνται μόνο οἱ «Ὑπέρτατοι Πρίγκηπες», οἱ ἡγέτες τῆς μασονίας (32ος βαθμός) καί δίνουν ὅρκο νά μήν ἀποκαλύψουν σέ κανένα τό «ἀπόρρητο ἔργο» γιά τήν πραγμάτωσή του: «ὁρκίζομαι ὅτι δέν θά ἀποκαλύψω εἰς οἱονδήποτε, μή δικαιούμενον νά μάθῃ τοῦτο, οἱονδήποτε τμῆμα τοῦ ἀπορρήτου ἔργου τοῦ βαθμοῦ τούτου (τοῦ 32ου μασονικοῦ βαθμοῦ)» . Ἐπιπλέον δε, οἱ ἲδιοι οἱ μασόνοι ὁμολογοῦν κυνικά: «Τό εἰρηνοπολιτικόν σωτήριον κήρυγμα τῆς Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν ὑπέκρυπτε τήν καθαίρεσιν τῆς Ὀρθοδοξίας» («Πυθαγόρας», ἔτος 1930, τ. 1, σ. 17)!
Εἶναι λοιπόν σαφές ὅτι ἡ Οἰκουμενική Κίνηση, ὃπως τήν ζοῦμε, εἶναι πνευματικός καρπός τοῦ τεκτονισμοῦ καί τῆς θεοσοφίας καί αὐτῶν τά ἄνομα καί ἀνήθικα σχέδια καλεῖται νά ὑλοποιήσει. Ἄρχισε νά ἐφαρμόζεται, τόν 19ο αἰ, ἀρχικά στόν προτεσταντικό χῶρο μέ καθαρά προτεσταντικές ἐκκλησιολογικές προϋποθέσεις (θεωρία κλάδων-ἀναδενδράδων) καί στοχεύσεις (ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητας τοῦ κατακερμα-τισμένου προτεσταντισμοῦ) καί μέ πρωτοπόρους Προτεστάντες. Ἀργότερα, στίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰ., στήν Οἰκουμενική Κίνηση προσχώρησε τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως (δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι, σύμφωνα μέ μασονικά περιοδικά, οἱ Πατριάρχες ΚΠόλεως Ἰωακείμ Γ΄, Μελέτιος Μεταξάκης καί Ἀθηναγόρας - πρωτεργάτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ - ἦσαν μασόνοι!). Ὁ παπισμός, ἀρχικά ἦταν ἀντίθετοςστόν Οἰκουμενισμό, καί στή συνέχεια, ὅταν ‘‘συμφιλιώθηκε’’ μέ τήν μασονία μέ τή Β΄ Βατικανή Σύνοδο (1962-65) , παρέσχε στόν Οἰκουμενισμό τή “θεολογική” κάλυψη (βαπτισματική θεολογία, ὅρια Ἐκκλησίας) καί πρότεινε συγκεκριμένες πρακτικές γιά τήν ὑλοποίησή του, τίς ὁποῖες ἔκτοτε ἀκολουθεῖ κατά γράμμα ἡ Οἰκουμενική Κίνηση. Ὡς Ὀρθόδοξοι θλιβόμαστε ὅταν διαπιστώνουμε ὅτι οἱ Ἐκκλησιαστικοί μας Ταγοί πορεύονται καί ἐνεργοῦν στά πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ βάσει τῆς θεολογίας καί τῶν ἀποφάσεων καί πρακτικῶν ἐπιταγῶν τῆς παπικῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου μέ τελική στόχευση τούς σκοπούς τῆς μασονίας γιά ἑνοποίηση καί συγχώνευση ὅλων τῶν θρησκειῶν!
Εἶναι προφανές ὅτι μία τέτοια προσπάθεια μέ τίς προϋποθέσεις τῆς προτεσταντικῆς καί παπικῆς ἐκκλησιολογίας καί κατά βάθος τῆς θεοσοφίας καί τοῦ τεκτονισμοῦ, εἶναι ἐντελῶς ξένη στήν ἐκκλησιαστική καί πατερική παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Γι’ αὐτό καί ὁ Καθηγητής τῆς Δογματικῆς καί σύγχρονος Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, χαρακτήρισε τόν Οἰκουμενισμό ὡς «Παναίρεση» καί συνακόλουθα
ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ
ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ.