Η ελληνική τροφή που αποτελεί ένα μικρό «θησαυρό» για την υγεία μας

Ο τραχανάς είναι είδος ζυμαρικού και υπάρχει σε διάφορες ποικιλίες: ξινός και γλυκός, χοντρός και ψιλός, διαιτητικός, παχυντικός και νηστίσιμος και φτιαγμένος από πολλά διαφορετικά υλικά.

Μαγειρεύεται σαν σούπα είτε με αρκετό νερό, είτε πιο πηχτή. Ο χρόνος μαγειρέματος του τραχανά είναι συνήθως μικρός, περίπου 15-20 λεπτά. Μπορείτε να τον συνδυάσετε κάθε λογής υλικό, ώστε να φτιάξετε κάτι που να είναι νόστιμο, θρεπτικό, υγιεινό και διαιτητικό.

Τι έχει προκύψει από εργαστηριακές έρευνες

Ο τραχανάς είναι ένα ελληνικό προϊόν με υψηλή θρεπτική αξία, λίγες θερμίδες και χαμηλά λιπαρά. Είναι πλούσιος σε υδατάνθρακες, περιέχει φυτικές ίνες, πρωτεΐνη υψηλής βιολογικής αξίας, μαγνήσιο και φυλλικό οξύ. Η παρουσία του γάλακτος στην παρασκευή του τραχανά αυξάνει την ποσότητα πρωτεΐνης και ασβεστίου.

100 gr ωμού τραχανά, που ισοδυναμούν με 1/2 φλιτζάνι περίπου, προσφέρουν:

Θερμίδες: Σε μια σούπα τραχανά όπου χρησιμοποιούνται περίπου 20 gr, αποδίδονται μόλις 108 θερμίδες.

Φυτικές ίνες: Έχει αρκετά μεγάλο ποσοστό φυτικών ινών, που είναι εξαιρετικά χρήσιμες για την υγεία του εντέρου και ολόκληρου του πεπτικού μας συστήματος, καθώς οι διαιτητικές ίνες λειτουργούν ως υπόστρωμα για ωφέλιμα βακτήρια του παχέος εντέρου χαρίζοντας έτσι στον τραχανά προβιοτικές ιδιότητες, ενώ εμποδίζουν και τη βιοσύνθεση χοληστερόλης.

Φώσφορο: Λόγω της περιεκτικότητάς του σε φώσφορο, ο τραχανάς προστατεύει τον οργανισμό από την οστεοπόρωση.

Λιπαρά: Τα λιπαρά του δεν είναι ιδιαίτερα υψηλά ούτε έχει υψηλά ποσοστά χοληστερόλης (μόλις 20 mg χοληστερόλης στα 100 gr τραχανά), οπότε μπορεί να καταναλωθεί άφοβα ακόμα και από τα μικρά παιδιά, τους ηλικιωμένους και τις εγκύους.

Πρωτεΐνες: Επειδή παρασκευάζεται από γάλα-γιαούρτι, έχει θρεπτική αξία ανάλογη με αυτήν του κρέατος. Τρεις μικρές κούπες αντιστοιχούν σε ένα πλήρες γεύμα, δίνοντας στον οργανισμό όλα εκείνα τα απαραίτητα συστατικά που χρειάζεται για να λειτουργήσει.

Μαγνήσιο και Ασβέστιο: Έχει υψηλό ποσοστό ασβεστίου λόγω του γάλακτος και της μαγιάς και μάλιστα το ασβέστιο αυτό είναι απορροφήσιμο σε μεγάλο βαθμό από τον οργανισμό μας. Το μαγνήσιο είναι απαραίτητο για την ανάπτυξη, τη σύσπαση των μυών και τη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης.

Σίδηρο: Είναι καλή πηγή απορροφήσιμου σιδήρου (αιμικού σιδήρου) λόγω του γάλακτος-γιαουρτιού που περιέχει.

Καροτενοειδή: Τα καροτενοειδή δρουν σαν ισχυρό αντιοξειδωτικό ενάντια στα βλαβερά αποτελέσματα των ελεύθερων ριζών. Οι πολύ ισχυρές αντιοξειδωτικές τους ιδιότητες παίζουν σημαντικό ρόλο στη διατήρηση της υγείας των ματιών, του δέρματος, της καρδιάς και του αναπαραγωγικού συστήματος.

Φυλλικό οξύ: Το φυλλικό οξύ μετέχει στη διαδικασία ωρίμανσης και πολλαπλασιασμού των κυττάρων, ενώ η ανεπάρκειά του προκαλεί μεγαλοβλαστική αναιμία, που συνοδεύεται από πυρετό και γαστρεντερικές διαταραχές.

Έτσι, λοιπόν, ο τραχανάς αποτελεί έναν ακόμη θησαυρό της ελληνικής κουζίνας που, αν τον αξιοποιήσουμε σωστά θα αποφέρει τα διατροφικά οφέλη που χρειαζόμαστε, βοηθώντας σημαντικά σε έναν υγιέστερο οργανισμό.

Πηγή: Τρώμε και ομορφαίνουμε, Δημήτρης Κουρέτας – Ηλίας Μαμαλάκης

ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΗΛΙΕ ΝΟΗΤΕ

Η διπλωματία είναι έργο των πολιτικών, όχι των Κληρικών

«Ἔστω δέ ὁ λόγος ὑµῶν τό ναί, ναί, καί τό οὔ, οὔ»

 π. Γεώργιος Χάας

Oἱ ἐξελίξεις στά Ἐκκλησιαστικά θέµατα τόν τελευταῖο καιρό δίδουν τήν ἐντύπωση, ὅτι πλέον ἔχει ἀνατραπεῖ ἡ ἀνωτέρῳ διαπίστωση. Καί αὐτό µᾶς ἐκπλήττει, διότι παραβαίνει πλέον τήν κοινή λογική.

Oἱ πολιτικοί ἔχουν ὡς ἀποστολἠ τήν διακυβέρνηση κρατῶν, ἀποτελουµένων ἀπό ἑτερόκλητα στοιχεῖα. Ὁ συµβιβασµός αὐτῶν τῶν στοιχείων ἀπαιτεῖ τέχνη, ἀπαιτεῖ µιά ἰσορροπία µεταξύ ὑποχωρήσεως καί ἐπιβολῆς. Αὐτή ἡ τέχνη εἶναι ἡ διπλωµατική. Σ’ αὐτήν πολλές φορές ἐντάσσονται καί ὡραιοποιήσεις καταστάσεων καί πραγµάτων ἀπό τήν µία πλευρά καί ἐκφοβισµοί ἀπό τήν ἄλλη.

Ἀντιθέτως οἱ Ἐπίσκοποι καί κατ’ ἐπέκτασιν ὅλοι οἱ Κληρικοί ἔχουν ὡς ἀποστολή τήν διαποίµανση τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ἄρα ἀνθρώπων µέ κοινή πίστη καί κοινή κεφαλή, τόν Χριστόν, ὅπως µᾶς διασαφηνίζει ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς¹: «Ὅτι εἶναι δικό σου ἐνσαρκώνεται µέ τό Δικό Του, ἡ καρδιά σου µέ τήν καρδιά Του, ἡ ψυχή σου µέ τήν ψυχή Του, τό θέληµά σου µέ τό θέληµά Του, ἡ ζωή σου µέ τήν ζωή Του, γιά νά ἑνωθεῖ κεχαριτωµένα µέ Αὐτόν καί ἔτσι νά καταστεῖ ἕνα πνεῦµα, µιά ψυχή µέ τόν Κύριο. Γιατί ὁ κολλώµενος τῷ Κυρίῳ ἕν Πνεῦµα ἐστί, µιά καρδιά, µιά ψυχή, ἕνα θέληµα, ἕνα σῶµα κάτω ἀπό µιά κεφαλή. Καί ὅλο αὐτό εἶναι, µάλιστα, ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία!»

Ἑποµένως ἔχοµε νά κάνουµε µέ διαφορετικές ἀφετηρίες, τίς ἰδεολογίες καί τήν Ἀλήθεια, τούς συµβιβασµούς καί τήν ὁµολογία, τά πιστεύω καί τήν πίστη, τίς ἐµπροϋπόθετες ἀνακαλύψεις καί τήν ἀπροϋπόθετη ἀποκάλυψη. Ὅλα τά πρῶτα χρειάζονται ἀνθρώπινες ἐπεµβάσεις γιά νά µποροῦν νά συνυπάρχουν, ὅλα τά δεύτερα εἶναι ἑνωµένα ἐν Χριστῷ διά τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος. Εἶναι ἑνωµένα, ἐπειδή ἡ Ἀλήθεια εἶναι µία, δέν εἶναι σχετική: «Ἐγώ εἰµί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰωαν. ιδ΄ 6). Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἁπλή, δέν εἶναι σύνθετη, ὅπως εἶναι γιά ἐκεῖνον πού ζεῖ τήν ἀλήθεια καί ἐν τῇ Ἀληθείᾳ καί ἡ ὁµολογία της ἁπλή. Γι’ αὐτό καί ὁµολογοῦν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ τήν ἀλήθεια χωρίς περισπασµούς, χωρίς προµελέτη, χωρίς τά κριτήρια τοῦ κόσµου, ἀλλά µόνο µέ τά κριτήρια καί τά µάτια τοῦ Χριστοῦ: «Θέσθε οὖν εἰς τάς καρδίας ὑµῶν µή προµελετᾶν ἀπολογηθῆναι· ἐγώ γάρ δώσω ὑµῖν στόµα καί σοφίαν, ᾗ οὐ δυνήσονται ἀντειπεῖν οὐδέ ἀντιστῆναι πάντες οἱ ἀντικείµενοι ὑµῖν» (Λουκ. κα΄ 14-15).

Ὁ Ἅγιος Νικόδηµος ὁ Ἁγιορείτης ἑρµηνεύοντας τό τέταρτο κεφάλαιο στιχ. 1-7 τῆς πρός Ἐφεσίους ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου γράφει: «Σέ τί συνίσταται ἡ ἐλπίδα τῆς χριστιανικῆς µας κλήσεως; Στήν ἕνωσή µας µέ τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστόν καί µέσῳ Αὐτοῦ µέ αὐτό πού εἶναι σέ Αὐτόν, τό θεανθρώπινο σῶµα Του, τήν Ἐκκλησία. Καί τό σῶµα Του εἶναι ἕν σῶµα, τό σῶµα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ Λόγου, καί τό πνεῦµα σέ αὐτό τό σῶµα εἶναι ἕν πνεῦµα, τό Πνεῦµα τό Ἅγιον. Ἀπό τήν ἑνότητα αὐτή δέν ὑπάρχει στόν γήϊνο κόσµο µας ἄλλη πιό ἀληθινή καί πιό τέλεια ἑνότητα, ἑνότητα τοῦ ἀνθρώπου µέ τόν Θεό καί τῶν ἀνθρώπων µεταξύ τους. Καί τά µέσα γιά νά γίνη αὐτή ἡ ἑνότητα προσιτή σέ ὅλους µας καί στόν καθένα χωριστά, εἶναι τά ἱερά µυστήρια καί οἱ ἅγιες ἀρετές»². Μέχρι ἐδῶ τό θεωρητικό µέρος, στό ὁποῖο πιθανόν νά συµφωνοῦν ὅλοι.

Στήν πράξη ὅµως βλέπουµε ἄλλα. Βλέπουµε νά συνέρχονται οἱ Ἀρχιερεῖς σέ συνόδους γιά νά ἐκλέξουν ἐπισκόπους γιά κενές ἕδρες, ἐνῷ ἔχουν δηµοσιευθῆ τά ὀνόµατα τῶν «ἐκλεχθέντων» πρό τῆς ἐκλογῆς τους. Αὐτό σηµαίνει, ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦµα φωτίζει πρῶτα τούς δηµοσιογράφους (ἄς εἶναι κάποιοι καί κατά δήλωσιν ἄθεοι) καί ἔπειτα τό σῶµα τῶν ἐπισκόπων; Βλέπουµε νά συνέρχεται ἡ Ἱερά Σύνοδός µας νά ἀποφασίση γιά ἕνα ὑψίστης σηµασίας ἐκκλησιολογικό θέµα, τό Οὐκρανικό, διατυπώνοντας τό θέµα «περί ἀναγνωρίσεως τοῦ Οὐκρανικοῦ Αὐτοκεφάλου», ἀγνοῶντας ὅτι πρόκειται γιά σχισµατική ὁµάδα. Βλέπουµε, ὅτι µετά τό πέρας τῆς συνεδριάσεως τῆς Συνόδου βγαίνει ἡ ἀνακοίνωση, ὅτι συντάσσεται µέ τόν πρῶτον καί µέ τά πορίσµατα ἐπιτροπῆς, ἡ ὁποία στηρίζεται στίς γνωµατεύσεις περισπουδάστου Καθηγητοῦ Πανεπιστηµίου, ὁ ὁποῖος στίς γνωµατεύσεις του λέγει ἀκριβῶς τά ἀντίθετα ἀπ’ ὅτι ἔχει γράψει στά ἐπιστηµονικά του συγγράµµατα. Οἱ περισσότεροι τῶν σηµερινῶν ἐπισκόπων µας ἦσαν φοιτητές του στή Θεολογική Σχολή. Εἶναι δυνατό νά ἔχουν ξεχάσει ἐντελῶς, τί τούς ἐδίδαξε καί τί ἔγραψε τότε; Καί τί θά πεῖ, ὅτι ἡ Σύνοδος τάσσεται µέ τόν πρῶτον; Ποιός εἶναι ὁ πρῶτος; Ἐκ πρώτης ὄψεως ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, ὁ προεδρεύων τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἤ µήπως εἶναι ὁ πρῶτος µέ τόν ὁποῖον συντάσσεται ἡ Ἱ. Σύνοδος ὁ Οἰκουµενικός Πατριάρχης ὡς προεδρεύων τῆς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, τῆς λεγοµένης Μητέρας Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος θεωρεῖται θυγατέρα; Ὅλοι νοµίζω ξέρουµε περιπτώσεις πού ἡ θεία εἶναι µικρότερης ἡλικίας ἀπό τήν ἀνηψιά της. Ἀλλά περίπτωση πού ἡ µάνα εἶναι µικρότερη ἀπό τήν κόρη δέν ἔχει ξανακουστῆ! Μᾶλλον κοµπλεξική ἐµφανίζεται ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος.

Μέχρι τώρα ξέραµε ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι εἶναι ἴσοι µεταξύ τους. Ὅλοι ἔχουν τήν ἴδια ἀρχιερωσύνη καί ὅλοι, οἱ ὁποῖοι συµµετέχουν σέ µιά Σύνοδο τήν ἴδια ψῆφο καί τό ἴδιο δικαίωµα λόγου. Ἄρα στήν Ὀρθοδοξία δέν ὑπάρχει πρῶτος καί δεύτερος καί ἔσχατος. Πρόκειται γιά σχήµατα βγαλµένα ἀπό τήν κοσµική ἐξουσία καί κατά δεύτερο λόγο ἀπό τόν Παπισµό, ὁ ὁποῖος στήν οὐσία πάλιν εἶναι κοσµική ἐξουσία. Αὐτήν τήν θεώρηση περί πρώτου τήν ἀπορρίπτει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: «Οἴδατε ὅτι οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καί οἱ µεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν. Οὐχ οὕτως ἔσται ἐν ὑµῖν, ἀλλ’ ὅς ἐάν θέλῃ ἐν ὑµῖν µέγας γενέσθαι, ἔσται ὑµῶν διάκονος, καί ὅς ἐάν θέλῃ ἐν ὑµῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑµῶν δοῦλος, ὥσπερ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι καί δοῦναι τήν ψυχήν αὐτοῦ λύτρον ἀντί πολλῶν» (Ματθ. κ΄ 25-28). Αὐτό συνεπάγεται, ὅτι κανείς ἐπίσκοπος µπορεῖ νά κρύβεται πίσω ἀπό οἱονδήποτε πρῶτον, διότι δέν πρωτεύει στήν ἐξουσία, ἀλλά στήν διακονία! Ὅλοι εἶναι σύνδουλοι, ὑπό τόν µόνο Δεσπότην Χριστόν. Καί ἡ λογική ποίµνη τοῦ κάθε ἐπισκόπου ἔχει ἀρκετά πρόβατα γιά διαποίµανση. Κανείς δέν ἔχει ἀνάγκη νά ἀνακατεύεται στήν ποίµνη ἄλλου ποιµένος. Καί ὅποιος ἀνακατεύεται, δέν ἐργάζεται κατά Χριστόν, ἀλλά περιεργάζεται. Ὅποιος θέλει νά εἰσάγη στήν Ἐκκλησία ἐξουσίες κατά τούς ἄρχοντας τοῦ κόσµου, ὅποιος ἐξασκεῖ ἀντί γιά διαποίµανση διπλωµατία, κάνει τόν ἑαυτό του εὐάλωτο στίς πιέσεις καί στά συµφέροντα τῶν κοσµικῶν ἀρχόντων.

Ὅλα αὐτά στό θέµα τῆς Οὐκρανίας εἶναι ὁλοφάνερα. Ἐπειδή ὁ δυτικός κόσµος θέλει νά ἀποσπάση τήν Οὐκρανία ἀπό τήν ἐπιρροή τῆς Ρωσίας, δηµιουργοῦνται τεχνητά προβλήµατα. Γι’ αὐτό κινοῦνται πονηρά, προκλητικά, ἀντορθόδοξα καί ἀντιεκκλησιαστικά, καί δέν διστάζουν νά χρησιµοποιοῦν καί Οὐνῖτες καί σχισµατικούς καί αὐτοχειροτονηθέντες, ἄρα λαϊκούς γιά τά δόλια σχέδιά τους. Ὅπως θέλουν οἱ «ἰσχυροί» τῆς γῆς νά µοιρασθοῦν τόν κόσµο, ἔτσι θέλουν στήν πρώτη φάση νά διασπάσουν τήν Ὀρθοδοξία σέ Ἑλληνόφωνη καί Σλαβόφωνη, γιά νά τήν διαλύσουν στή συνέχεια ἐντελῶς. Θά κοπῆ δηλαδή τό σῶµα τοῦ Χριστοῦ στά δύο; Μή γένοιτο. Καί δέν θά γίνη, ἄν µείνουµε πιστοί στόν λόγο τοῦ Θεοῦ µας νά εἶναι τό ναί ναί καί τό οὔ οὔ. Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς µᾶς θυµίζει τά λόγια τοῦ Ἁγίου Θεοφυλάκτου. Γράφει: «Ἡ ἁγία σκέψη τοῦ Μακαρίου Θεοφυλάκτου ἀποφαίνεται ἐδῶ µέ τήν σοφία τοῦ Θεοῦ: Ὅπως εἶναι στό σῶµα, ὅπου τό πνεῦµα ὅλα τά συνδέει καί τά ἑνώνει παρά τό ὅτι εἶναι διαφορετικά µέλη, ἔτσι  καί στούς πιστούς τό Ἅγιο Πνεῦµα εἶναι ἐκεῖνο πού τούς ἑνώνει ὅλους, καί ἄν ἀκόµη διαφέρουν ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλον στήν καταγωγή, στίς προσωπικές συνήθειες, στίς ἀντιληπτικές ἱκανότητες, διά Τούτου, τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος ἕν σῶµα γινόµεθα».

Στό κάτω-κάτω, ἄν δέν συρόµαστε ἀπό τούς κοσµικούς ἄρχοντες, πρός τί αὐτό τό ξαφνικό ἐνδιαφέρον γιά τήν Οὐκρανία; Τόσα χρόνια µόνο ἕνας Μητροπολίτης τῆς Ἐκκλησίας µας εἶχε σχέσεις µέ τήν Οὐκρανία, καί µάλιστα πολύ πρίν τήν ἐκλογή του σέ Ἐπίσκοπο, ἐξ αἰτίας τοῦ µεγάλου σεβασµοῦ καί τῆς ἰδιαιτέρας ἀγάπης του γιά τόν Ἅγιο Λουκᾶ τόν ἰατρό, Ἐπίσκοπο Συµφερουπόλεως καί Κριµαίας. Οὐδείς ἄλλος! Καί τώρα ὅλοι κόπτονται γιά ἀλληλοεπισκέψεις, φιλοφρονήσεις, συλλείτουργα, µνηµονεύσεις καί ἄλλα. Μόνο ἀπό αὐτό τό γεγονός φαίνεται τό δόλιο τοῦ ἐγχειρήµατος.

Σκόπιµα δέν ἀναφέραµε κανένα ὄνοµα. Δέν στρεφόµαστε ἐναντίον κανενός, ἀλλά περιγράψαµε τά γεγονότα καί θέσαµε κάποια ἐρωτήµατα, γιά νά ἔχουν ὅλοι τήν εὐκαιρία νά ἀναλάβουν τίς εὐθῦνες τους καί νά µή ἐµποδίζουν πλέον τήν κανονική συνοδική λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας µας.

Ἐκφράσαµε, ἐπίσης, καί τήν προσωπική µας ἀπογοήτευση, διότι δέν ἀφήσαµε τήν ἐκ καταγωγῆς µας ἀκολουθούµενη Παπική πλάνη γενόµενοι Ὀρθόδοξοι, γιά νά ζήσουµε στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα τήν ἀναβίωση τοῦ Παπικοῦ ὁλοκληρωτισµοῦ.

Ἄς σκύψουµε ὅλοι µαζί ὡς σύνδουλοι τό κεφάλι παρακαλῶντας: «Βασιλεῦ οὐράνιε, παράκλητε, τό Πνεῦµα τῆς Ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρός τῶν Ἀγαθῶν καί ζωής χορηγός, ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡµῖν καί καθάρισον ἡµᾶς ἀπό πάσης κηλῖδος, καί σῶσον,  Ἀγαθέ, τάς ψυχάς ἡµῶν».

       Ὑποσηµειώσεις:

Ἀρχιµ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἑρµηνεία τῆς Ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου Πρός Ἐφεσίους, Ἐκδ. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1989, σελ. 146.

    2. Ἅγιος Νικόδηµος Ἁγιορείτης, Θησαυρός Κυρίου, Τόµος Δ΄, Ἐπιµέλεια-Μετάφραση-Ἀπόδοση πρωτ. Ἀντωνίου Μπιλάλη, Ἀθήνα 2016, σελ. 161.

Άγιος Νικόλαος Πευκακίων agnikolaos

πηγή: «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 207 Νοέμβριος 2019

Μασίνα αθάνατη!

Μνήμες από Σαρανταλείτουργο με τον π. Γεράσιμο Φωκά

 

Δεν είχε τη μνήμη ενός συνηθισμένου ανθρώπου ο π. Γεράσιμος. Αν λεχθεί ότι δεν ξεχνούσε τίποτα, δεν θα είναι υπερβολή.
"Τι έγινε, οι άλλοι αναστήθηκαν;" είπε στην κ. Κούλα Χαλικιά όταν μια φορά τού είχε δώσει ένα δεύτερο χαρτί υπέρ αναπαύσεως όπου είχε ξεχάσει κάποια ονόματα που του είχε δώσει παλαιότερα..
Πέρα από τα γραμμένα σε χαρτί ονόματα υπέρ αναπαύσεως, ακόμη και προφορικά αν του έλεγες ορισμένα και πάλι δεν τα ξεχνούσε. Θυμάμαι κι εγώ που άκουσα μια τραγική ιστορία και του ανέφερα το όνομα Ελένη. Ήταν μια θλιβερή ιερόδουλη η Ελένη, χωρίς κανένα στον κόσμο και την σκότωσαν οι Γερμανοί, αφού την βασάνισαν. Ο π. Γεράσιμος την μνημόνευε. «Το άκουσες το όνομα;» «Ναι», του απάντησα. Μια φορά, δεν χρειάστηκε άλλη. Ακούγαμε στο φως των κεριών, σε εκείνη την κιβωτό, έτσι έμοιαζε το εκκλησάκι στο κέντρο του Αργοστολίου, ακούγαμε τη γλυκιά ικετευτική φωνή του να ζητάει ανάπαυση υπέρ των ψυχών συγγενών μας, Ηλιού Ιερέως, Ελένης Πρεσβυτέρας, Ζαννέτου, Κυριάκου, Αννεζούς, Θεοδώρου … και από τα τουρκοπατημένα αλειτούργητα μνήματά τους στην Κύπρο, ένιωθες να στέλνουν ένα ευχαριστώ για ό,τι εκείνη την στιγμή προσφερόταν, και εκείνο το ευχαριστώ διαχεόταν στον καπνό του λιβανιού εις οσμήν ευωδίας πνευματικής, εκεί στη Ρακαντζούλα στην Κεφαλονιά.

Ένα βράδυ πριν την απόλυση μάς αποκάλυψε το εξής:
……………..
Ξέρετε, από την γειτονιά μου, από εκεί στον Αρχάγγελο αρχίζω και μνημονεύω τους κεκοιμημένους και μετά προχωρώ δρόμο - δρόμο, σπίτι - σπίτι. Τους θυμάμαι έναν - έναν και τους διαβάζω.
Αυτό που θα ακούσετε δείχνει ότι οι ψυχές λαμβάνουν ωφέλεια από αυτή την προσευχή υπέρ αναπαύσεώς τους και κάποιες φορές δεχόμαστε την ανταπόκρισή τους ... Εδώ είχα παράπονο από μια ψυχή που παρέλειψα να μνημονεύσω. Χθες βράδυ με πλησίασε η κυρία Κ. και μου είπε ότι μου έχει μήνυμα από τον άλλο κόσμο.
-- Ήρθε πολύ ζωντανά στον ύπνο μου η μακαρισμένη η Τ. και μου είπε:
“Γιατί ο παπά Γεράσιμος με ξέχασε”; Μου παράγγειλε να έρθω να σε βρω και να σε ρωτήσω γιατί την ξέχασες; Την αδελφή της, είπε, την μνημονεύεις ενώ αυτήν την ξέχασες.
-- Έχει απόλυτο δίκιο. Πραγματικά την ξέχασα. Από τότε που παντρεύτηκε έφυγε από την γειτονιά μου και ίσως γι αυτό δεν την θυμήθηκα.
..........
Τώρα πώς ξέχασε να μνημονεύσει μια γειτόνισσά του αυτός που δεν ξεχνούσε τίποτα είναι απορίας άξιο και δεν μπορεί να μην υποψιαστεί κανείς ότι αυτό μάλλον συνέβη για να έρθει το μήνυμα από το Υπερπέραν για να μπορέσουμε κι εμείς να καταλάβουμε, να πιστέψουμε ότι η ζωή είναι αιώνιος και να τρομάξουμε και λίγο για την απολογία μας..

Στον πιο εμπορικό δρόμο της Κομοτηνής. Μπράβο στα παιδιά !

Διαμαρτυρία και πορεία Κυπρίων φοιτητών στην Κομοτηνή για την επέτειο της ανακηρύξεως του ψευδοκράτους

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς: Τὸ τέλος τῆς Εὐρώπης εἶναι ἀναπόφευκτον!

ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ἐπισημάνει πολλὲς φορές, ἡ αἱρετικὴ Δύση ἀργοπεθαίνει συμβολικὰ καὶ κυριολεκτικά. Εἶναι πλέον ἕνα τυμπανιαῖο πτῶμα, τὸ ὁποῖο ἀναδίδει ἀνυπόφορη ἠθικὴ μπόχα. Ὁ νεοφανὴς ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὁ μέγας θεολόγος καὶ ὁμολογητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας, προβλέποντας τὸ «θάνατο» τῆς Εὐρώπης, ἔγραψε:

«Χωρὶς τὸν Θεὸν ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι παρὰ ἑβδομήκοντα κιλὰ αἱμόφυρτης ὕλης. Τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος χωρὶς τὸν Θεόν, ἂν ὄχι τάφος παραπλεύρως εἰς τὸν τάφον; Ὁ Εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἔχει καταδικάσει εἰς θάνατον τὸν Θεὸν καὶ τὴν ψυχήν. Δὲν κατεδίκασεν ὅμως οὕτω καὶ τὸν ἑαυτόν του εἰς θάνατον ἐκ τοῦ ὁποίου θανάτου δὲν ὑπάρχει ἀνάστασις; Κάμετε εἰλικρινῶς καὶ ἀμερολήπτως τὸν ἀπολογισμὸν τῆς Εὐρωπαϊκῆς φιλοσοφίας, ἐπιστήμης, πολιτικῆς, κουλτούρας, πολιτισμοῦ, καὶ θὰ ἰδῆτε ὅτι αὐταὶ ἔχουν φονεύσει εἰς τὸν Εὐρωπαῖον ἄνθρωπον τὸν Θεὸν καὶ τὴν ἀθανασίαν τῆς ψυχῆς. Ἐὰν ὅμως προσέξετε σοβαρῶς εἰς τὴν τραγικότητα τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας ὁπωσδήποτε θὰ ἐννοήσετε, ὅτι ἡ θεοκτονία πάντοτε καταλήγει εἰς τὴν αὐτοκτονίαν. […] Τὸ οἰκοδόμημα τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ, οἰκοδομηθὲν χωρὶς τὸν Χριστόν, κατ’ ἀνάγκη θὰ καταρρεύση καὶ μάλιστα πολὺ συντόμως, […] Δέκα ὁλόκληρους αἰῶνας ἀνεγείρετο ὁ εὐρωπαϊκὸς πύργος τῆς Βαβέλ, καὶ ἡμεῖς ἠξιώθημεν τοῦ τραγικοῦ ὁράματος: Ἰδού, ἀνηγέρθη πελώριον μηδέν! Ἐπῆλθε γενικὴ σύγχυσις. Ἄνθρωπος δὲν ἐννοεῖ ἄνθρωπον, ψυχὴ δὲν ἐννοεῖ ψυχή, ἔθνος δὲν ἐννοεῖ ἔθνος. Ἠγέρθη ἄνθρωπος ἐναντίον ἀνθρώπου, βασιλεία ἐναντίον βασιλείας, λαὸς ἐναντίον λαοῦ, ἀκόμη καὶ ἤπειρος ἐναντίον ἠπείρου»!
Μία μεγάλη ἀλήθεια, ἀπὸ ἕνα μεγάλο ἄνθρωπο, ἕνα μεγάλο ἅγιο καὶ ὁμολογητὴ τῆς Ὀρθοδοξίας μας!
Ὁ εὐρωπαῖος ἄνθρωπος «ἐθεοποίησε» τὸν ἑαυτόν του καὶ δι’ αὐτὸ ἐδαιμονοποιήθη!
ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ τοῦ προηγουμένου σχολίου μας, ὁ ἁγιασμένος καὶ θεωμένος Γέροντας ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς θεωρεῖ τὸ «θάνατο» τοῦ εὐρωπαίου ἀνθρώπου ἀναπόφευκτο, διότι ἀρνήθηκε τὸ Θεὸ καὶ στὴ θέση του ἔθεσε τὸν «θεὸ» ἑαυτό του. 

Ἔγραψε:
«Ὁ εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἔφθασεν εἰς τὸν μοιραῖον ἴλιγγον, ὡδήγησε τὸν ὑπεράνθρωπον εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ του, θέλων νὰ ἀποπερατώση μὲ αὐτὸν τὸ οἰκοδόμημά του, ἀλλ’ ὁ ὑπερ­άνθρωπος ἐτρελλάθη ἀ­κρι­βῶς ἐπὶ τῆς κορυφῆς καὶ ἐκρημνίσθη ἐκ τοῦ πύργου. Καὶ πίσω του ὁ ἴδιος ὁ πύργος κρημνίζεται καὶ θρυμματίζεται διὰ τῶν πολέμων καὶ ἐπαναστάσεων. Ὁ Εὐρωπαῖος ἄνθρωπος ἔπρεπε κατ’ ἀνάγκην νὰ τρελλαθῆ εἰς τὸ τέλος τοῦ πολιτισμοῦ του· ὁ Θεοκτόνος ἦτο ἀδύνατον νὰ μὴ γίνη αὐτοκτόνος. Νύκτα, βαρειὰ νύκτα ἔχει καλύψει τὴν Εὐρώπη. Κρημνίζονται τὰ εἴδωλα τῆς Εὐρώπης καὶ δὲν εἶναι πολὺ μακρὰν ἡ ἡμέρα, κατὰ τὴν ὁποίαν δὲν θὰ μείνη οὔτε πέτρα ἐπάνω εἰς τὴν πέτραν ἀπὸ τὴν κουλτούραν καὶ τὸν πολιτισμὸ τῆς Εὐρώπης, διὰ τῶν ὁποίων αὐτὴ ἀνήγειρε πόλεις καὶ κατέστρεψε ψυχάς, ἐθεοποίει τὰ κτίσματα καὶ ἀπέρριπτε τὸν Κτίστην»!
Κι ὅμως, ἐμεῖς οἱ νεοέλληνες ὀρθόδοξοι «διακηρύσσουμε» μὲ καμάρι καὶ στόμφο, ὅτι «ἀνήκουμε στὴ Δύση» καὶ ἐναποθέτουμε τὴ διάσωσή μας στὸ «πτῶμα» της! 
Δυσ­τυχῶς!
πηγή

 
Τον παλιό εκείνο τον καιρό οι χριστιανοί περνούσαμε πάνω από τους φτωχούς και τους άστεγους για να πάμε στους οίκους της Εκκλησίας και οι άθεοι πάνω από τους γυμνούς και πεινασμένους για να πάνε στους οίκους της αμαρτίας. Οι μεν για να θρέψουν την ψυχή τους οι δε για να τέρψουν το κορμί τους. 

Βέβαια πολλοί άθεοι πήγαιναν στους οίκους της Εκκλησίας και πολλοί χριστιανοί στους οίκους της αμαρτίας, αντίστροφα από το αναμενόμενο.
 Είναι αλήθεια αυτό μη σκανδαλιζεστε. Συνέβαινε και συμβαίνει. Ξαφνικά ενώ τόσοι δυστυχισμένοι ήταν αόρατοι από όλους μας , ήρθε η μόδα του ανθρωπισμού και ανακαλύψαμε κάποιους ενδεεις και πένητες , αποικιακούς και εξωτικής προελεύσεως.. 
Αχ τι υπέροχη επιλεκτική ευαισθησία! Όμορφος κόσμος ηθικός αγγελικά πλασμένος.

 Γενικά τα εισαγόμενα και διαφημιζομενα κάνουν εντύπωση. 

Τα ντόπια είναι εκτός ενδιαφέροντος. Κοινοτυπια , ο λέγεται "μπανάλ".

 Φυσικά, ισχύει και το ότι όσοι πενονται ανάμεσα μας ήταν κακοί διαχειριστές και διεφθαρμένοι ελληναραδες, για αυτό τους τιμώρησε ο Θεός με την κατάρα της Νεμέσεως. 

Ενώ οι ξένοι, οι απ' έξω, οι φερμένοι από από αλλού ήταν απλά κακοτυχοι και κακορίζικοι... Αχ Θεουλη μου, καινούρια ευαγγέλια!
π.Π.

Νίκη της Ορθοδοξίας στην Πάτρα

Σπυρίδων Ζορμπαλάς

Αγαπητοί αδελφοί. Μία ημέρα μετά την επίσκεψη της ομάδος των σχισματικών Ουκρανών προσκυνητών στην Μητρόπολή μας θα ήθελα στην αγάπη σας να σας κάνω μία όσο το δυνατόν πληρέστερη ενημέρωση για τα όσα συνέβησαν αυτές τις ημέρες.
Αυτή η εβδομάδα (6-14/11) μου φάνηκε σαν ένας αιώνας. Χρειάστηκε να κάνω 3 ραδιοφωνικές παρεμβάσεις, μία τηλεοπτική και να γράψω τουλάχιστον 2 άρθρα για να παρουσιάσω τις θέσεις μου και να απαντήσω σε διαφόρων ειδών επιθέσεις που δέχθηκα.
Επίσης χρειάστηκε να επικοινωνήσω με αρκετούς άγνωστους σε εμένα ανθρώπους που ζητούσαν πληροφορίες ή είχαν απορίες για την κίνηση αυτή, καθώς και να ασχοληθώ με το οργανωτικό κομμάτι αυτής (τηλεοπτική κάλυψη, έντυπο υλικό, κτ.λ.).
Όλα πέρασαν κυριολεκτικά από πάνω μου και αν δεν ήταν η ηθική συμπαράσταση κάποιων πραγματικά αληθινών αδελφών και η Θεία Χάρις δεν θα γινόταν λογικά να ανταπεξέλθω σε όλο αυτό.
Το προσωπικό μου κάλεσμα μέσω του διαδικτύου πήρε απρόσμενα μεγάλες δημόσιες διαστάσεις και πιθανώς επηρέασε και τα τεκταινόμενα στην Αίγινα, καθώς την επόμενη ημέρα, τα Μ.Μ.Ε. ξεκίνησαν να διερευνούν τις διαθέσεις του εκεί Μητροπολίτη ως προς την επίσκεψη των σχισματικών Ουκρανών, που κατέληξαν και στη γνωστή αντίδραση με αποτέλεσμα να μην εμφανιστούν αυτοί εκεί.
Οι σχισματικοί είχαν ανακοινώσει ότι θα βρίσκονται στις 14/11 στις 07:30 στον Ι.Ν. Αγίου Ανδρέα (προφανώς τον Νέο)  όπου και θα συμμετείχαν (με άγνωστο τρόπο) στην Θεία Λειτουργία. Στις 11:00 θα επισκέπτονταν επίσης την Ι. Μονή Ομπλού που βρίσκεται στα περίχωρα των Πατρών. Όπως αντιλαμβάνεστε επρόκειτο να υπάρξει βέβαιη συμπροσευχή εν ώρα Θείας Λειτουργίας και πιθανό συλλείτουργο.
Δόξα τω Θεώ, η κίνησή μου απέτρεψε τον σχεδιασμό τους.
Αντί για τις 14/11, εμφανίστηκαν την προηγούμενη ημέρα Τετάρτη 13/11, κάποια στιγμή το απόγευμα.
Δυστυχώς όπως φοβόμασταν η Μητρόπολή μας είχε φροντίσει για την υποδοχή τους και τον ρόλο του ξεναγού έπαιξε -δυστυχώς για αυτόν- ο υπεύθυνος του Νέου Ι.Ν. Αγ. Ανδρέα π. Νικόλαος Σκιαδαρέσης, ο οποίος μεταβίβασε στους προσκυνητές τις ευλογίες και τους χαιρετισμούς του Μητροπολίτη Χρυσοστόμου (σε αυτό είμαι προσωπικά μάρτυρας καθώς και άλλος ένας αδελφός) και τους ξενάγησε στον παλαιό Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέα (βρίσκεται πλησίον του νέου) όπως επίσης και στον νέο.
Στον παλαιό Ι.Ν. με την ανοχή βεβαίως του υπευθύνου εκεί ιερέα και την παρουσία του π. Σκιαδαρέση, έκαναν κάποιο είδος προσευχής πάνω από το σημείο που βρίσκεται ο τάφος του Αγίου Ανδρέα (ο «επίσκοπός» τους εμφανίζεται με πετραχήλι στις σχετικές φωτογραφίες).
Κάποιοι αδελφοί που έκαναν σποραδικούς ελέγχους για ένα τέτοιο ενδεχόμενο τους εντόπισαν κάποια στιγμή και με την μετέπειτα παρουσία μου, που συνέπεσε με την ώρα που αυτοί βρίσκονταν στον νέο ναό, έγινε το περιστατικό που περιγράφεται στο άρθρο «Δραματικές εξελίξεις στην Πάτρα…». Ευτυχώς που η Θεία Πρόνοια απέτρεψε να τους συναντήσω στον παλαιό ναό γιατί αδελφοί μου δεν ξέρω τι θα έκανα όταν θα έβλεπα τον «επίσκοπό» τους, με πετραχήλι να προσεύχεται πάνω από τον τάφο του Αγίου μας.
Την επόμενη ημέρα 14/11 στις 06:00 συγκεντρωθήκαμε περίπου 55-60 πιστοί στον προαύλιο χώρο του Αγίου Ανδρέα. Άνθρωποι, οι περισσότεροι άγνωστοι σε εμένα, κάθε ηλικίας (παιδιά έως βαθιά γεράματα), από Πάτρα και περίχωρα και κάποιοι αδελφοί, φίλοι και μέλη της Αντιαιρετικής Επιτροπής της Μητροπόλεώς μας, κατάφεραν να ξεπεράσουν εσωτερικά και εξωτερικά εμπόδια και να δώσουν την καλή μαρτυρία υπέρ πίστεως και πατρίδος. Νοητά παρόντες και ιερείς οι οποίοι είχαν δώσει την ευλογία τους στα πνευματικά τους παιδιά για να βρίσκονται εκεί. Με έντονη τη Θεία Παρουσία, σε απόλυτα ειρηνικό κλίμα, γνωριστήκαμε, συζητήσαμε, ενημερωθήκαμε, ανταλλάξαμε απόψεις, προσευχηθήκαμε.
Ο νέος Ιερός Ναός έμεινε (κατά παράξενο τρόπο) κλειστός μέχρι τις 09:00. Θεία λειτουργία γινόταν στον παλαιό Ι.Ν. με ολίγους ντόπιους πιστούς. Προς στιγμήν θορυβηθήκαμε όταν από ένα μικρό βαν βγήκαν 4-5 κυρίες με μαντίλες οι οποίες ήταν τελικά από την Ρουμανία και ατυχώς βρήκαν το νέο Ι.Ν. κλειστό.
Οι σχισματικοί παρέμειναν βεβαίως άφαντοι.
Έβγαλα έναν μικρό λόγο προς χαιρετισμό και ενημέρωση για την εκδήλωση και αργότερα κάποιοι αδελφοί όταν ένοιωσαν ότι πέρασε ο κίνδυνος, μπήκαν στον παλαιό Ναό και λειτουργήθηκαν.  Η παρουσία μας εκεί κράτησε μέχρι περίπου τις 10:00 οπότε και αποχωρήσαμε και οι τελευταίοι, γεμάτοι με συναισθήματα που είναι δύσκολο να περιγραφούν. Ήταν πραγματικά μία εμπειρία ζωής και ειλικρινά έχασε όποιος μπορούσε να παραστεί και δεν το έκανε.
Οι σχισματικοί μετά από την Πάτρα, επισκέφτηκαν το Ι.Ν. Αγίου Νικολάου (της Ι. Μ. Ναυπάκτου) στο Αντίρριο. Στην ιστοσελίδα τους αναφέρουν λανθασμένα ότι επισκέφθηκαν τον Ιερό Ναό  Αγίου Νικολάου στην Πάτρα. Πιθανόν να έγινε και εσκεμμένα καθώς στον Ι. Ν. Αγίου Νικολάου Πατρών διακονεί ο αγωνιστής ιερέας π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος.
Αδελφοί μου, τα σχέδια των αλλότριων και των ντόπιων συνεργατών τους ήταν πονηρά, όμως ο Θεός είχε και αυτός τα δικά του και με την Χάρη του που φάνηκε έντονη όλα πήγαν κατ’ ευχή. Οι άνομες διαθέσεις  και πράξεις ξεσκεπάστηκαν και αποφεύχθηκε η ουσιαστική βεβήλωση της Θείας Λατρείας με συμπροσευχή ή και συλλείτουργο που θα είχε τεράστιες αρνητικές συνέπειες για την πόλη μας.
ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ, Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΝΙΚΗΣΕ !
Εύχεστε και Χαίρεστε,
Σπυρίδων Ζορμπαλάς
πηγή

"Μαζί με τον βασιλικό, ποτίζεται και η γλάστρα", όπου βασιλικός είναι οι πρόσφυγες και γλάστρα οι λαθρομετανάστες.

Υπάρχει κάποιος από εσάς, που θα έκλεινε την πόρτα του σε έναν αληθινό πρόσφυγα που έχει ανάγκη;

 Εγώ πάντως όχι και το ίδιο πιστεύω και για τους περισσότερους από εσάς, που όπως εγώ διαφωνείτε με τον εξαναγκαστικό μουσουλμανικό εποικισμό της χώρας.
Όμως δεν πρόκειται περί αυτού. Όπως έχουν όλοι παραδεχθεί δημόσια, ο αριθμός των προσφύγων είναι μονοψήφιος σε σχέση με τις ορδές των λαθρομεταναστών, που μπαίνουν στη χώρα μας από 80 χώρες ετσιθελικά και με περίσσιο θράσος, περιφρονώντας τους νόμους.
Όμως, οι λαθρομετανάστες είναι επίσης και οι μεγαλύτεροι εχθροί των πραγματικών προσφύγων, εφόσον ιδιοποιούνται την ταυτότητα του πρόσφυγα για να απολαύσουν αδίκως τα προνόμια που δίνει σε εκείνον δικαίως η νομοθεσία. Πέρα λοιπόν από την εξαπάτηση που προηγείται των απαιτήσεων τους, ευθύνονται 100% για την ταλαιπωρία των αληθινών προσφύγων, που εξαιτίας τους δεν απολαμβάνουν ακέραια τα αγαθά της αλληλεγγύης και της συμπάθειας των Ελλήνων. Επειδή εδώ ισχύει αυτό ακριβώς που λέει και η λαϊκή ρήση. "Μαζί με τον βασιλικό, ποτίζεται και η γλάστρα", όπου βασιλικός είναι οι πρόσφυγες και γλάστρα οι λαθρομετανάστες. Αναγκαστικά, λέει, επειδή δεν μπορούν να τους ξεχωρίσουν τους βαπτίζουν όλους πρόσφυγες και τους χορηγούν τα ίδια δικαιώματα. Ποιος εκμεταλλεύεται λοιπόν ποιον, όταν γίνεται αντιποίηση ταυτότητας και ποιος στερεί από τους αληθινούς πρόσφυγες, έστω και από αυτά τα λίγα, που θα μπορούσαμε να τους προσφέρουμε; Αν δεν υπήρχαν οι μεγάλοι αριθμοί των λαθρομεταναστών που ταλανίζουν την οικονομία της πτωχευμένης χώρας μας, δεν θα υπήρχαν Μόριες και χοτ σποτς χιλιάδων επί χιλιάδων στοιβαγμένων. Αν μας είχαν έρθει μόνο οι αληθινοί πρόσφυγες, θα είχαν όλοι βολευτεί σε σπίτια, κανείς δεν θα γκρίνιαζε και οι περισσότεροι θα το δεχόμασταν χωρίς δισταγμό.
Αλλά τώρα, αυτό το χάλι; 

Που ο καθένας βλέπει φως και μπαίνει και δηλώνει "πρόσφυγας";

 Πόσο μπορεί πλέον να γίνει ανεκτό;

 Ποιος είπε ότι έχουμε ανάγκη από εργατικά χέρια σε μια χώρα ανέργων; 

Ποιος είπε ότι συμφωνούμε με μια τέτοια λύση του δημογραφικού που θα εξαφανίσει τον λαό μας; 

Ο Κ.Μητσοτάκης δεν έχει πάρει εντολή από τον ελληνικό λαό για να κάνει ό,σα κάνει.

 Αυθαιρετεί, όπως και οι προηγούμενοι του.

 Εύχομαι ότι θα λογοδοτήσουν μια μέρα για τα εγκλήματα τους κατά του ελληνικού λαού..

Γ.Γ.Γ

Ο Θεολογικός Διάλογος του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά με το Ισλάμ

Εισήγηση του Δημητρίου Ι. Τσελεγγίδη*

Ο ΄Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς είναι ένας εκ των σπουδαιοτέρων και μεγαλυτέρων Πατέρων όλης της Εκκλησίας, όλων των αιώνων. Είναι όμως και ο πλέον επίκαιρος, ως προς τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Εκκλησία ανά την οικουμένη. Το σημαντικότερο από αυτά τα προβλήματα, που συνιστά και την πρωτογενή αιτία όλων των άλλων, είναι ο ανθρωποκεντρισμός της εποχής μας, με την συνεπαγόμενη εκκοσμίκευση του φρονήματος μεγάλου μέρους των πιστών της Εκκλησίας. Συγκεκριμένα, τον ΙΔ΄ αιώνα επιχειρείτο, συστηματικά, από την προ πολλού εκκοσμικευμένη Χριστιανική Δύση, να επιβληθεί ο ανθρωποκεντρισμός και στην θεανθρωποκεντρική καθ᾽ ημάς Ανατολή. Ο ΄Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ως ο κατεξοχήν εκπρόσωπος του Ορθοδόξου δόγματος και της αγιοπνευματικής εμπειρίας της Εκκλησίας, πρόβαλε τότε, λίαν επιτυχώς, την ησυχαστική εμπειρία ως ανυπέρβλητο πνευματικό «ανάχωμα» έναντι της αιρετικής Χριστιανικής Δύσεως, ανάγοντας την ησυχαστική εμπειρία σε φανέρωση βιουμένου δόγματος, του δόγματος για τον άκτιστο χαρακτήρα του θείου φωτός και της θείας Χάριτος.

Σήμερα έχω κληθεί να παρουσιάσω ενώπιόν σας τον ΄Αγιο Γρηγόριο ως ομολογητή της Ορθοδόξου πίστεως, μέσα από ένα Θεολογικό Διάλογο με το Ισλάμ, υπό καθεστώς αιχμαλωσίας και απειλής της ζωής του. Πρόκειται, όντως, για μία μαρτυρία πίστεως εν αγάπη.

Ως πηγαίο ερευνητικό υλικό θα χρησιμοποιήσω τις δύο Επιστολές της Αιχμαλωσίας του Προς την Εκκλησία της Θεσσαλονίκης και την Διάλεξή του με τους Χιόνες. Στο πηγαίο αυτό υλικό περιέχονται τρεις θεολογικές συζητήσεις του Παλαμά με τους Τούρκους.

Βλέποντας ο Παλαμάς, κατά την αιχμαλωσία του, να κατοικούν οι Χριστιανοί ανάμικτα με τους Τούρκους, απέδωσε αυτό στη θεία οικονομία. Με τον τρόπο αυτό, παρατηρεί, φανερώνονται τα έργα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και Θεού όλων και σ᾽ αυτούς (προφανώς δι᾽ ημών, ως αγωγών). Έτσι, οι Τούρκοι θα είναι αναπολόγητοι στη μέλλουσα Κρίση.
΄Αλλωστε, και την αιχμαλωσία του ίδιου και της συνοδείας του την απέδωσε σ᾽ αυτή την θεία οικονομία, κρίνοντας μάλιστα αυτό και από τα αποτελέσματά της. Ταυτόχρονα, θεώρησε την αιχμαλωσία τους αυτή και ως μικρή έκτιση, για τις πολλές αμαρτίες τους έναντι του Θεού.
Κατά συνέπεια, κατά την θεολογική συνείδηση του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, η αγαπητική πρόνοια του Θεού αποτελεί το «κλειδί» ερμηνείας τόσο της προσωπικής όσο και της κοινωνικής ζωής της ανθρωπότητας.
Αλλά και κατά τον ΄Αγιο Φιλόθεο Κόκκινο – Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, φίλο και ομόφρονα του Αγίου Γρηγορίου – ο σκοπός του Θεού ήταν να αποσταλεί δι᾽ αιχμαλωσίας στους Μουσουλμάνους ο μεγαλύτερος θεολόγος του ΙΔ΄ αιώνα, για να απαλλάξει πολλούς από τη νοητή αιχμαλωσία και δουλεία.

Παράλληλα, ο σκοπός του Θεού ήταν να αποσταλεί και προς τους κατεχομένους από τους κατακτητές υπόδουλους Χριστιανούς ως ευαγγελιστής και κήρυκας, ως μεσίτης και ως διαλλάκτης. Ο ΄Αγιος Γρηγόριος είχε συνείδηση της ιεραποστολής του στην Ασία για τον επανευαγγελισμό της.

Στην Λάμψακο, πρώτο σταθμό της αιχμαλωσίας του, ο Παλαμάς βρέθηκε σε πλήθος Χριστιανών – ανδρών, γυναικών και παιδιών – που επιθυμούσαν άλλοι να εξομολογηθούν και να βρουν την θεραπεία των ψυχικών νοσημάτων τους, άλλοι να ακούσουν απαντήσεις σχετικά με την πίστη, ενώ οι περισσότεροι ζητούσαν να πληροφορηθούν την αιτία της τόσο μεγάλης εγκαταλείψεως του γένους μας από τον Θεό.

Ο ΄Αγιος Γρηγόριος απαντά στο θεολογικό αυτό ερώτημα, με βάση την Βιβλική αλήθεια, ότι δηλαδή ο Θεός δεν εγκαταλείπει ποτέ τον άνθρωπο, σύμφωνα με τον λόγο Του: «οὐ μή σέ ἀνῶ, οὐ μή σέ ἐγκαταλείπω». Εκείνος που εγκαταλείπει τον Θεό είναι ο άνθρωπος, με την αμαρτία και την παράβαση του θελήματός Του. Τότε, ο Θεός, για την επαναφορά του αποστάτου ανθρώπου, ασκεί οικονομία και σωτήρια παιδαγωγία.
Σε σχετική Ομιλία του [Η΄, 9, 224], ο ΄Αγιος Γρηγόριος διευκρινίζει ότι «τά πονηρά πάθη καί τά δυσσεβῆ δόγματα δι᾽ ἀλλήλων εἰσάγεται, λαβόντα χῶραν ὑπό τῆς τοῦ Θεοῦ δικαίας ἐγκαταλείψεως». Με άλλα λόγια, η αλληλοεισαγωγή των πονηρών παθών και των δυσσεβών δογμάτων έχει ως προϋπόθεσή της την δικαία εγκατάλειψη του Θεού. Πότε όμως εμφανίζεται ο Θεός να εγκαταλείπει δικαίως τους ανθρώπους;

Κατά την θεολογική αποτίμηση του Παλαμά, επειδή οι Τούρκοι γνώρισαν τον θεάνθρωπο Χριστό και δεν τον πίστεψαν, δεν τον δόξασαν και δεν τον λάτρευσαν ως Θεόν (Ρωμ. 1,21) αλλά πίστεψαν σε έναν θνητό άνθρωπο, τον Μωάμεθ, ο Θεός τους παρέδωσε σε αδόκιμο νου (Ρωμ. 1,28), σε «πάθη ἀτιμίας» (Ρωμ. 1,26,27-32), ώστε να ζουν «αἰσχρῶς καί ἀπανθρώπως καί θεομισῶς» [7, 168]. Να ζουν με μαχαίρια και ασωτία, επιδιδόμενοι σε αιχμαλωσίες, φόνους, λεηλασίες, αρπαγές, ακολασίες, μοιχείες και ομοφυλοφιλίες. Και το χειρότερο είναι ότι θεωρούν πως ο Θεός τους επιδοκιμάζει [7, 168].

Στην θέση που υποστήριξε παραπάνω ο ΄Αγιος Γρηγόριος, ότι οι Τούρκοι γνώρισαν τον Χριστό, την θεμελιώνει σε όσα γράφει το Κοράνιο για τον Χριστό. Στο Κοράνιο λέγεται για τον Χριστό ότι είναι ο Λόγος του Θεού και Πνεύμα. Λέγεται ότι γεννήθηκε από Παρθένο και ότι έπραξε και δίδαξε θεϊκώς, ότι αναλήφθηκε στους ουρανούς, ότι παραμένει αθάνατος και ότι πρόκειται να έλθει για να κρίνει τους πάντες. Έτσι, ενώ γνώρισαν τον Χριστό, δεν τον πίστεψαν ως Χριστό, αλλά «άλλαξαν την αλήθεια με το ψεύδος» και πίστεψαν και ακολούθησαν έναν θνητό, τον Μωάμεθ, και όχι τον Θεάνθρωπο [7, 166-8].

Στην Επιστολή του Προς την Εκκλησία της Θεσσαλονίκης, ο Παλαμάς χαρακτηρίζει τους Τούρκους, ως «τῶν πάντων βαρβάρων βαρβαρικωτέρους» και το γένος τους ως «δυσσεβές και θεομισές και παμμίαρο» [7, 166-8]. Όσα καταθέτει ο ΄Αγιος τα γνωρίζει εμπειρικά, από την διαγωγή τους, όπως μας διαβεβαιώνει ο ίδιος.

Οι τρεις θεολογικές συζητήσεις του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά με τους Τούρκους είχαν επίκεντρο το πρόσωπο του Χριστού και του Μωάμεθ. Ο ΄Αγιος Γρηγόριος κινήθηκε θεολογικά σε τέσσερα επιμέρους θέματα: α) την Τριαδολογία, β) την Χριστολογία, γ) την Αγία Γραφή και δ) την Εικονολογία. Κεντρικός άξονας όλων των συζητήσεων ήταν η Σωτηριολογία.
Ο πρώτος Θεολογικός Διάλογος έγινε με τον νεαρό Ισμαήλ, εγγονό του ανώτατου άρχοντα των Τούρκων, του εμίρη Ορχάν. Ο δεύτερος Διάλογος έγινε με τους Χιόνες (εξισλαμισθέντες Χριστιανούς), με πρακτικογράφο του Διαλόγου τον Έλληνα ιατρό Ταρωνείτη. Ο τρίτος Διάλογος έγινε με ένα Μουσουλμάνο θρησκευτικό λειτουργό, τασιμάνη.

Ο ΄Αγιος Γρηγόριος – παρά την σαφώς δυσμενή θέση του, ως προς τις προϋποθέσεις του Θεολογικού Διαλόγου που διεξήγαγε – είχε τόση παρρησία, ώστε οι υπερασπιστές του Ισλάμ δεν μπόρεσαν να επικαλεστούν την αιχμαλωσία του ως κάποιο σημείο που φανέρωνε την αναλήθεια της πίστεώς του ως Χριστιανού [7, 166].

Στην ερώτηση του Ισμαήλ, αν οι Χριστιανοί δέχονται και αν αγαπούν τον προφήτη του Θεού, Μωάμεθ, η απάντηση του Παλαμά ήταν, κατηγορηματικά, αρνητική.

Όμως και στην ερώτηση αυτή ο ΄Αγιος συνέδεσε αμέσως την αγάπη και την εξήρτησε πρωτογενώς από την πίστη. «Όποιος δεν πιστεύει στους λόγους του διδασκάλου», είπε επιγραμματικά, «δεν μπορεί να αγαπά τον διδάσκαλο, ως διδάσκαλο» [7, 172-4].

Στο σημείο αυτό ακολούθησε ένας ενδιαφέρων διάλογος με εκατέρωθεν επιχειρήματα, που κατέληξε στην απόρριψη της πίστεως στα λεγόμενα του Μωάμεθ, εκ μέρους του Αγίου Γρηγορίου. Ας παρακολουθήσουμε τα επιχειρήματα των διαλεγομένων:

«Πώς εμείς δεχόμαστε τον Χριστό», είπε ο Ισμαήλ, «τον αγαπούμε, τον τιμούμε και υποστηρίζομε, ότι αυτός είναι Λόγος του Θεού και Πνοή, και έχομε την μητέρα του κοντά στο Θεό, ενώ εσείς δεν δέχεσθε τον προφήτη μας, ούτε τον αγαπάτε;».

Στο ερώτημα αυτό, ο Αρχιεπίσκοπος της Θεσσαλονίκης απάντησε θεολογικώτατα, συνδέοντας και πάλι την αποδοχή των λεγομένων του οποιουδήποτε με την πίστη στην απόλυτη αξιοπιστία των λόγων του Χριστού, απ᾽ όπου απορρέει και η αληθινή αγάπη προς αυτόν.

«Εκείνος που δεν πιστεύει στους λόγους του διδασκάλου», παρατήρησε, «δεν μπορεί να αγαπήσει τον διδάσκαλο. Γι᾿ αυτό και εμείς», σημείωσε εμφατικά, «δεν αγαπάμε τον Μωάμεθ». Και συνέχισε την τεκμηρίωση της θέσεώς του: «Ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός είπε ότι θα έρθει πάλι, για να κρίνει όλο τον κόσμο. Και μας παρήγγειλε να μη δεχθούμε κανένα άλλον, έως ότου έλθει πάλι εκείνος προς εμάς. Αλλά και σ᾽ εκείνους που δεν τον πίστεψαν, έλεγε: "Εγώ ήλθα στο όνομα του Πατέρα μου και δεν με δεχθήκατε· εάν έλθει όμως κάποιος άλλος στο δικό του όνομα, εκείνον θα τον δεχθείτε" (Ιω. 5,43). Γι᾿ αυτό και ο μιμητής του Χριστού (Παύλος) γράφει σ᾽ εμάς: "κἄν ἄγγελος εὐαγγελίσηται ὑμῖν παρ᾽ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω"» (Γαλ. 1,8), [7, 220].

Ο Θεολογικός αυτός Διάλογος έγινε ενώπιον των Τούρκων αρχόντων, οι οποίοι και τον αξίωσαν να γίνει.

Οι πραγματικά διαλεγόμενοι με τον ΄Αγιο ήταν οι θεολόγοι των Τούρκων Χιόνες, οι οποίοι με την πρώτη ερώτησή τους κάνουν και τον αυτοπροσδιορισμό τους.

«Εμείς ακούσαμε», είπαν οι Χιόνες, «για Δέκα Λόγους, τους οποίους κατέβασε ο Μωυσής, γραμμένους σε λίθινες πλάκες, και ξέρουμε ότι οι Τούρκοι τους αποδέχονται. Έτσι, εμείς αφήσαμε όσα πιστεύαμε πρωτύτερα και ήρθαμε προς αυτούς και γίναμε κι εμείς Τούρκοι».

Στην μομφή των Μουσουλμάνων για Τριθεῒα και Πολυθεῒα των Χριστιανών, ο Παλαμάς αναφέρθηκε στο μυστήριο της ευσεβείας μας ως εξής: «Όπως το απαύγασμα του ήλιου γεννιέται απ᾽ αυτόν και η ακτίνα του ηλίου εκπορεύεται από αυτόν και κατεβαίνει έως εμάς και ποτέ δεν χωρίζεται από τον δίσκο ούτε το απαύγασμα ούτε η ακτίνα και, γι᾿ αυτό, όταν αυτά τα λέμε ήλιο, δεν λέμε άλλον ήλιο, αλλά τον ένα, έτσι (ακριβώς) λέγοντας Θεό και τον Λόγο του Θεού και το ΄Αγιο Πνεύμα δεν ονομάζομε άλλον Θεό, αλλά τον Ένα, τον θεωρούμενο ανάρχως και αϊδίως μαζί με τον άναρχο Λόγο και το άναρχο Πνεύμα». Και κατέληξε, συμπερασματικώς: «Έτσι μας δίδαξε ο ίδιος ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού» [7, 214].

Είναι ιδιαίτερα σημαντική η κατοχύρωση της Τριαδολογίας που κάνει ο Παλαμάς στην αυθεντία του Χριστού, τον οποίο αποδέχονται οι Μουσουλμάνοι, προκειμένου να τους εμφανίσει λογικά και θεολογικά ασυνεπείς. Με την ίδια στρατηγική επιχειρηματολογία περνά και στην Παλαιά Διαθήκη, την οποία επίσης αποδέχονται οι συνομιλητές του.

«Όχι μόνον ο Χριστός, αλλά και ο Μωυσής στον Δεκάλογο», συνεχίζει ο ΄Αγιος Γρηγόριος, «τον οποίο προβάλλετε εσείς οι Χιόνες, γι᾿ αυτό τον λόγο είπε: "Κύριος ὁ Θεός Κύριος εἷς ἐστίν" (Δευτ. 6,4), λέγοντας τρεις φορές τον ένα (διότι δύο φορές είπε [την λέξη] Κύριος και μία φορά το Θεός), για να δείξει [ότι] τα τρία είναι ένα και το ένα τρία. Αλλά και από την αρχή, θέλοντας να δείξει ο Μωυσής ότι ο Θεός έχει και Λόγο και Πνεύμα, και μέσα σ᾽ αυτά και μαζί με αυτά είναι ένας Θεός, δημιουργός όλων των κτιστών, λέγει: "είπε ο Θεός ας γίνει φως και έγινε φως" (Γεν. 1,3) – είπε: "ας βλαστήσει η γη και βλάστησε" (Γεν. 1,12). Και για να μην τα διηγούμαι ένα ένα, όπως λέει ο Δαβίδ: "τα πάντα είπε και έγιναν" (Ψαλμ. 32,9· 148,5). Αυτό, λοιπόν, το "είπε ο Θεός και έγιναν", δείχνει ότι ο Θεός έχει Λόγο – διότι δεν μπορεί να πει κάποιος δίχως λόγο – και ότι δι᾽ αυτού έγιναν όλα τα κτιστά. Κατά συνέπεια, αυτός ο Λόγος του Θεού υπήρχε πριν από όλα τα κτίσματα και είναι άκτιστος. Αφού όμως είναι άκτιστος ο Λόγος του Θεού, πώς δεν είναι Θεός; Διότι μόνον ο Θεός είναι άκτιστος» [7, 214].

«Αυτός ο Θεός», παρατηρεί ο Παλαμάς, «δεν είναι άλογος…, δεν είναι άσοφος. Κατά συνέπεια, ο Λόγος του Θεού είναι και Σοφία του Θεού. Διότι η Σοφία είναι με Λόγο, και χωρίς Λόγο δεν υπάρχει Σοφία. Αν θεωρήσουμε, λοιπόν, ότι υπήρχε κάποτε κατάσταση κατά την οποία δεν υπήρχε ο Λόγος ή η Σοφία του Θεού, τότε θα πρέπει να δεχθούμε ότι υπήρχε κατάσταση κατά την οποία ο Θεός ήταν άλογος και άσοφος, πράγμα που είναι ασεβές και αδύνατο. Επομένως, και ο Λόγος του Θεού είναι άναρχος και η Σοφία του Θεού δεν χωρίζεται ποτέ από Αυτόν» [7, 212].

Στην συνέχεια περνά ο Παλαμάς με θεολογικά αριστοτεχνικό τρόπο, μέσω της θεολογικής ανθρωπολογίας, στην Πνευματολογία του, παραπέμποντας στην Παλαιά Διαθήκη και ιδιαίτερα στον αποδεκτό από τους συνομιλητές του Μωυσή.

Έτσι, εύστοχα σημειώνει τα εξής: «Και για τον άνθρωπο διδάσκοντάς μας ο Μωυσής λέγει: "ἐνέπνευσε (ἐνεφύσησε) ὁ Θεός εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν" (Γεν. 2,27). Με το να πει "ἐνέπνευσε ὁ Θεός καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος", έδειξε ότι ο Θεός έχει και Πνεύμα και ότι το Πνεύμα αυτό είναι δημιουργό. Και δημιουργός των ψυχών είναι μόνον ο Θεός. Γι᾿ αυτό και ο Ιώβ λέγει: "Πνεῦμα Κυρίου τό ποιήσαν με" (Ιώβ 33,4).

Πραγματευόμενος την Τριαδολογία του ο Παλαμάς δίνει έμφαση και στην Πνευματολογία του, αξιοποιώντας κατά το δυνατόν το Κοράνιο εις βάρος των συνομιλητών του. «Αλλά ούτε Λόγος βρίσκεται χωρίς Πνεύμα», παρατηρεί, «πράγμα που ομολογείτε και εσείς οι Τούρκοι. Γιατί, λέγοντας (εσείς), ότι ο Χριστός είναι Λόγος του Θεού, λέτε ότι είναι και Πνεύμα Θεού, αφού ποτέ δεν χωρίζεται από το ΄Αγιο Πνεύμα. Επομένως, ο Θεός έχει και Λόγο και Πνεύμα, τα οποία υπάρχουν και παραμένουν μαζί του ανάρχως και αχωρίστως. Διότι ο Θεός δεν ήταν ποτέ, ούτε θα είναι άπνους και άλογος» [7, 212-213].

Η παραπάνω θεολογική επιχειρηματολογία του Παλαμά, άριστα θεμελιωμένη στην αποδεκτή από τους συνομιλητές του Αποκάλυψη του Θεού στην Αγία Γραφή, έγινε πλήρως αποδεκτή. Όπως σημειώνεται στα Πρακτικά του Θεολογικού αυτού Διαλόγου, που συνέγραψε ο γιατρός Ταρωνείτης, «τότε, όλοι μαζί και οι παριστάμενοι είπαν (στον Αρχιεπίσκοπο της Θεσσαλονίκης): Αυτά, που λέγεις, είναι αληθινά και δεν μπορεί να είναι διαφορετικά. Και ο ΄Αγιος, απευθυνόμενος προς αυτούς, (πρόσθεσε): Επομένως, ο Θεός είναι τρία και τα τρία αυτά είναι ένας Θεός και Δημιουργός.

Εκείνοι, πάλι, είτε κινούμενοι από θεία δύναμη, είτε μη μπορώντας να προβάλλουν αντίρρηση, συμφώνησαν λέγοντας: Έτσι φάνηκε, έτσι είναι η αλήθεια και έτσι πιστεύουμε και εμείς» [7, 216].

Από τα παραπάνω είναι προφανές ότι ο Θεός έδωσε λόγο και σοφία Θεού στον θεοφόρο ΄Αγιο, γι᾿ αυτό και κανείς δεν μπόρεσε να του αντισταθεί.
Η συνέχεια του Διαλόγου οδήγησε στην Χριστολογία. Ο Ισμαήλ, θέλοντας να περιπαίξει και να διασύρει ως απρεπή την πίστη μας, είπε: «Εσείς (ως Χριστιανοί) λέτε ότι ο Θεός έχει γυναίκα, διότι ισχυρίζεσθε ότι ο Θεός γέννησε υιό».

Ο ΄Αγιος Γρηγόριος απάντησε στην πρόκληση για τον διπλό χαρακτήρα της Γεννήσεως του άσαρκου και ένσαρκου Υιού του Θεού, πράγμα που άφησε άφωνο τον Ισμαήλ. «Οι Τούρκοι λέγουν», παρατήρησε ο Παλαμάς, «ότι ο Χριστός είναι ο Λόγος του Θεού και ότι γεννήθηκε από την Παρθένο Μαρία, την οποία εμείς δοξάζουμε ως Θεοτόκο. Αν, λοιπόν, η Μαρία, η οποία γέννησε τον Χριστό κατά σάρκα, δεν είχε άνδρα, ούτε χρειαζότανε άνδρα, επειδή γέννησε τον Λόγο του Θεού, πολύ περισσότερο ο Θεός, γεννώντας τον Λόγο του ασώματο, ασωμάτως και θεοπρεπώς, δεν είχε γυναίκα, ούτε είχε ανάγκη γυναικός, όπως εσείς εσφαλμένα νομίζετε» [7, 174].

Εκείνο το οποίο εντυπωσιάζει στην θεολογική επιχειρηματολογία του Αγίου Γρηγορίου είναι ότι συνθέτει την επιχειρηματολογία του πάντοτε σε σχέση με τον τρόπο που τίθεται η αμφισβήτηση της πίστεως, αλλά και ως γνώστης της θεολογίας των αντιπάλων του την χειρίζεται άριστα, φέρνοντας σε λογικά αδιέξοδα τους συνομιλητές του, οι οποίοι άλλοτε έμμεσα και άλλοτε άμεσα αναγνωρίζουν την αδυναμία και την θεολογική ήττα τους.

Την Χριστολογική διδασκαλία του Ισλάμ, όπως και την διδασκαλία για τον Μωάμεθ και το Κοράνιο, ως βιβλίο της Αποκαλύψεως του Θεού, ο ΄Αγιος Γρηγόριος τα ανατρέπει σε έναν άλλο Θεολογικό Διάλογο, που είχε με έναν θρησκευτικό λειτουργό των Τούρκων, με αφορμή την κηδεία ενός Μουσουλμάνου.

Επωφελούμενος ο Παλαμάς την εκ μέρους του τασιμάνη – θρησκευτικού λειτουργού των Τούρκων – αποδοχή του Χριστού, ως Κριτού ζώντων και νεκρών που θα αναστηθούν κατά την μέλλουσα Παρουσία του, έκανε αναφορά στον Αβραάμ, ως τον προπάτορα του Χριστού. Και τούτο, για να αποδείξει στον τασιμάνη την θεότητα του Χριστού, που εκείνος αμφισβητούσε.

«Ο Αβραάμ», είπε ο Παλαμάς, «διαβεβαιώνει στην Παλαιά Διαθήκη ότι ο Θεός είναι Εκείνος που θα κρίνει όλον τον κόσμο (ὁ κρίνων πᾶσαν τήν Γῆν· Γεν. 18,25). Επομένως, ο Χριστός, τον οποίο δέχεσθε ως Κριτή, δεν είναι διαφορετικός από τον Πατέρα κατά την θεότητα, όπως ούτε το ηλιακό απαύγασμα είναι διαφορετικό από τον ήλιο, κατά το φως» [7, 182].
Μη μπορώντας να αμφισβητήσει την επιχειρηματολογία του Παλαμά, ο τασιμάνης έστρεψε τον λόγο γύρω από τη αποδοχή του Μωάμεθ ως προφήτου και του Κορανίου ως βιβλίου της Αποκαλύψεως. Συγκεκριμένα, ο τασιμάνης υποστήριξε ότι οι Τούρκοι δέχονται όλους τους Προφήτες και τον Χριστό και το Ευαγγέλιο του Χριστού, ως βιβλίο που έχει την προέλευσή του άνωθεν. «Εσείς όμως», είπε, «πώς δεν δέχεσθε τον προφήτη μας, ούτε πιστεύετε στο βιβλίο του, που και αυτό κατέβηκε από τον ουρανό;».

Ο Παλαμάς επικαλέστηκε τον νόμο των Μουσουλμάνων, σύμφωνα με τον οποίο τίποτε δεν γίνεται αποδεκτό ως αληθινό χωρίς μαρτυρίες. Και οι μαρτυρίες είναι διπλές: ή από τα ίδια τα πράγματα ή από αξιόπιστα πρόσωπα.

Με βάση αυτές τις προϋποθέσεις συνθέτει ο ΄Αγιος την επιχειρηματολογία του, λέγοντας τα εξής: «Ο Χριστός, μαζί με τα πολλά και μεγάλα θαύματα που έκανε, μαρτυρείται και από τον Μωυσή – ο οποίος σημειωτέον θεωρείται και από τους Μουσουλμάνους αξιόπιστος – αλλά μαρτυρείται και από άλλους προφήτες. Αλλά και ανά τους αιώνες αυτός λέγεται και από σας Λόγος του Θεού. Μόνος αυτός στους αιώνες γεννήθηκε από Παρθένο και μόνος αυτός αναλήφθηκε στον ουρανό, όπου διαμένει αθάνατος, και μόνος αυτός θα έρθει από εκεί πάλι, για να κρίνει ζώντες και νεκρούς, που θα αναστηθούν. Αναφέρω – λέγει ο ΄Αγιος – τόσα για τον Χριστό, όσα είναι αποδεκτά και από εσάς τους Τούρκους. Γι᾿ αυτό, εμείς πιστεύομε στον Χριστό και στο Ευαγγέλιό του. Τον Μωάμεθ όμως δεν τον βρίσκουμε να μαρτυρείται από τους προφήτες, αλλά αυτός δεν έκανε και κάτι θαυμαστό και αξιόλογο και οδηγητικό προς την πίστη. Αυτός είναι ο λόγος που εμείς δεν πιστεύουμε σ᾽ αυτόν, ούτε και στο βιβλίο που προέρχεται από αυτόν» [7, 184].

Ο τασιμάνης δυσανασχέτησε και είπε: «Ήταν γραμμένο (σχετικά) με τον Μωάμεθ στο Ευαγγέλιο, αλλά εσείς το απαλείψατε (Βλ. Κοράνιο 61, 6). Αλλά επιπλέον αυτός, ξεκινώντας από την άκρα Ανατολή του ηλίου, όπως βλέπεις, έφθασε νικητής έως τη Δύση του» [7, 184-6].

Η απάντηση του Αγίου στην προκλητική θέση του τασιμάνη έναντι του Ευαγγελίου υπήρξε επιστημονική και αφοπλιστική. «Στο δικό μας Ευαγγέλιο», είπε, «δεν αποκόπηκε ποτέ τίποτε από κανένα Χριστιανό ούτε τροποποιήθηκε αυτό καθόλου. Και τούτο, γιατί στην περίπτωση αυτήν υπάρχουν βαριές και φρικωδέστατες κατάρες. Και όποιος τολμήσει να αποκόψει ή να διασκευάσει κάτι, μάλλον αυτός αποκόπτεται από τον Χριστό (Αποκ. 22,19). Κατά συνέπεια, πώς θα μπορούσε να κάνει αυτό κάποιος Χριστιανός; Πώς, ακόμη, θα μπορούσε αυτός να παραμείνει Χριστιανός ή να είναι δεκτός από Χριστιανούς, αν έσβηνε τα θεοχάρακτα γράμματα, αυτά που ο ίδιος ο Χριστός ή ενέγραψε ή προείπε;

Επιπροσθέτως, είναι μάρτυρες οι πολλές και διάφορες διάλεκτοι στις οποίες ευθύς εξαρχής μεταφράστηκε το Ευαγγέλιο του Χριστού, αλλά και από την αρχή δεν γράφτηκε μόνο σε μία. Πώς λοιπόν θα μπορούσε να διαφύγει την προσοχή, αν κάτι είχε παραποιηθεί; Και πώς θα μπορούσε να διατηρηθεί η συμφωνία κατά το νόημα στα διάφορα έθνη, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα; Αλλά το Ευαγγέλιο του Χριστού υπάρχει και σε πολλούς ετεροδόξους, τους οποίους εμείς ονομάζουμε αιρετικούς, από τους οποίους μερικοί συμφωνούν με εσάς σε ορισμένα θέματα, όμως αυτοί δεν έχουν να επιδείξουν τίποτε τέτοιο στο Ευαγγέλιο του Χριστού. Αλλά και από αυτούς που αντιτάχτηκαν (σε μας) από την αρχή – και είναι πολλοί αυτοί – δεν παρουσιάζεται κάτι τέτοιο.

Μάλιστα, μπορεί να βρει κανείς στο Ευαγγέλιο φανερά και τα αντίθετα (δηλαδή μαρτυρίες αντίθετες προς την διδασκαλία του Μωάμεθ). Πώς λοιπόν θα επιβεβαίωνε το Ευαγγέλιο τους αντίθετους (λόγους σχετικά με την έλευση του Μωάμεθ); Εκτός από αυτά, στο Ευαγγέλιο δεν υπάρχει τίποτε που να μην έχει προλεχθεί και από τους θείους Προφήτες. Επομένως, αν ήταν γραμμένο στο Ευαγγέλιο κάτι καλό για τον Μωάμεθ, θα υπήρχε γραμμένο και στους Προφήτες. Αντιθέτως, θα βρεις στο Ευαγγέλιο γραμμένο και μη απαλειμμένο ότι θα έρθουν πολλοί ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήτες και θα παραπλανήσουν πολλούς (βλ. Μθ. 24, 5 11· 24 - Μκ. 13, 6, 22 Λκ. 21,8 Α΄ Ιω. 4,1). Γι᾿ αυτό και παραγγέλλει (το Ευαγγέλιο) λέγοντας, "μη λοιπόν παραπλανηθείτε και τους ακολουθήσετε" (Μθ. 24,4· Μκ. 13,5· Λκ. 21,8) [7, 186].

Στη συνέχεια, ο ΄Αγιος Γρηγόριος τεκμηριώνει την θέση του και με άλλες αναφορές στην Καινή Διαθήκη, με τις οποίες πιστοποιείται όχι μόνο γιατί δεν δεχόμαστε τον Μωάμεθ, αλλά και γιατί δεν δεχόμαστε γενικότερα άλλη πίστη. Κάτι τέτοιο μας είναι απολύτως απηγορευμένο από την Αγία Γραφή.
Ως προς τον ισχυρισμό του τασιμάνη για τις επιτυχίες του Μωάμεθ, ο ΄Αγιος Γρηγόριος τις χαρακτήρισε καθαρά κοσμικές και όχι κατά Θεόν.

«Έφθασε, βέβαια, ο Μωάμεθ, ξεκινώντας από την Ανατολή, νικητής έως τη Δύση του ηλίου», παραδέχθηκε ο Παλαμάς και συνέχισε αξιολογώντας, «αλλ᾽ αυτό το πέτυχε με πόλεμο και μαχαίρι, με λεηλασίες, αιχμαλωσίες και ανθρωποκτονίες. Τίποτε όμως από αυτά δεν προέρχεται από τον αγαθό Θεό, αλλά είναι μάλλον θέλημα του εξαρχής ανθρωποκτόνου (Ιω. 8,44). Γιατί και ο Αλέξανδρος, ξεκινώντας από τη Δύση, δεν υπέταξε όλη την Ανατολή;

Αλλά και πολλοί άλλοι – πολλές φορές – με τις εκστρατείες τους επικράτησαν σε όλη την Οικουμένη. Κανένα όμως γένος δεν εμπιστεύτηκε τις ψυχές του σε κάποιον από αυτούς, όπως εσείς στον Μωάμεθ.
Αν και αυτός, παρόλο που χρησιμοποιούσε βία και υποσχόταν την επίδοση στις ηδονές, δεν κατέκτησε ολοκληρωμένο κανένα μέρος της Οικουμένης. Η διδασκαλία όμως του Χριστού, μολονότι αποτρέπει από όλες σχεδόν τις ηδονές του βίου, κατέλαβε όλα τα πέρατα της γης και επικρατεί και ανάμεσα σ᾽ αυτούς που την πολεμούν. Και τούτο, χωρίς να επιβάλλει καμία βία, αλλά μάλλον νικώντας τη βία, που προέρχεται από αλλού, με αποτέλεσμα αυτή η νίκη να είναι εκείνη που νίκησε τον κόσμο (Α΄ Ιω. 5,4) [7, 188-90].

Σ᾽ αυτό το σημείο ο ΄Αγιος Γρηγόριος – μιλώντας με πολλή παρρησία – προκάλεσε την οργή των Τούρκων. Γι᾿ αυτό και οι παριστάμενοι Χριστιανοί του υπέδειξαν με νοήματα να μετριάσει το λόγο του. Τότε ο Παλαμάς – στρέφοντας τον λόγο προς κάτι ευχάριστο – είπε χαμογελώντας προς αυτούς: «Βέβαια, αν συμφωνούσαμε στα λόγια, θα ανήκαμε σε ένα δόγμα».
Ένας Τούρκος τότε είπε: «Θα έρθει κάποτε ο καιρός, που θα συμφωνήσουμε μεταξύ μας». Στο σημείο αυτό ο Παλαμάς φάνηκε εξωτερικά να συμφωνεί, εσωτερικά όμως έδωσε πολύ διαφορετική ερμηνεία στα λεγόμενά του.

Επ᾽ αυτού, γράφει χαρακτηριστικά στην Επιστολή προς την Εκκλησία του: «Και εγώ συμφώνησα και ευχήθηκα να έρθει το ταχύτερο εκείνος ο καιρός». Και αμέσως εξηγεί: «Αλλά, γιατί το είπα αυτό προς αυτούς που τώρα ζουν ετεροδόξως ή προς τους τότε (όταν δηλ. θα συμφωνήσουμε) ζώντες; Συμφώνησα, διότι θυμήθηκα τα λόγια των Αποστόλων, ότι "στο όνομα του Ιησού Χριστού θα καμφθεί κάθε γόνατο και κάθε γλώσσα θα διακηρύξει ότι Κύριος είναι ο Ιησούς Χριστός, προς δόξαν Θεού Πατρός" (Φιλιπ. 2,10-11. Πρβλ. Ρωμ. 14,11). Και αυτό θα συμβεί οπωσδήποτε κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού [7, 190].

Στον Θεολογικό Διάλογο με τους Μουσουλμάνους συζητήθηκε και το θέμα των αγίων εικόνων.

Ρώτησαν λοιπόν ευθέως τον ΄Αγιο: «Πώς εσείς κατασκευάζετε στις Εκκλησίες σας πολλά ομοιώματα και τα προσκυνείτε, αν και έγραψε ο Θεός και είπε στον Μωυσή "οὐ ποιήσεις πᾶν ὁμοίωμα, ὃσα ἐν τῷ οὐρανῷ και ὅσα ἐν τῇ γῇ και ἐν τῇ θαλάσσῃ";» (Έξ. 20, 4. Δευτ. 5,8).

Τότε ο Παλαμάς, ακολουθώντας τους εικονολόγους Πατέρες και ειδικότερα τον ΄Αγιο Ιωάννη Δαμασκηνό, είπε: «Προσκυνούν και οι φίλοι ο ένας τον άλλο, αλλά δεν θεοποιούνται με αυτό. Ότι δε αληθινά έτσι διδάχθηκε ο Μωυσής από τον Θεό και δίδαξε τον τότε λαό, είναι φανερό σ᾽ όλους. Αλλά ο ίδιος ο Μωυσής πάλι τότε δεν άφησε κανένα σχεδόν ομοίωμα, το οποίο δεν κατασκεύασε. Το εσωτερικό του καταπετάσματος το κατασκεύασε σε ομοίωμα και τύπο των επουρανίων (και επειδή τα Χερουβίμ βρίσκονται στα επουράνια, έκανε εικόνες τους που τις έστησε εκεί μέσα στα άδυτα του Ναού), ενώ το εξωτερικό του Ναού το κατασκεύασε σε τύπο των επιγείων.

Αν, λοιπόν, ρωτούσε τότε κάποιος τον Μωυσή, πώς, ενώ ο Θεός απαγόρευσε τις εικόνες και τα ομοιώματα των άνω και κάτω, εσύ πάλι τα έκανες έτσι, θα έλεγε εκείνος οπωσδήποτε ότι απαγορεύτηκαν οι εικόνες και τα ομοιώματα για να μη τα λατρεύει κανείς ως Θεούς (βλ. Έξ. 20,5·23,-24·Δευτ. 4,19· 5,9). Το να ανάγεται όμως κανείς με αυτά τα ομοιώματα προς τον Θεό, είναι καλό. Επαινούσαν και οι Έλληνες τα κτίσματα, αλλά ως θεούς. Τα επαινούμε και εμείς, αλλά αναγόμαστε μέσω αυτών στη δόξα του Θεού».
Τότε είπαν οι Τούρκοι: «Αλήθεια, τα κατασκεύασε (αυτά) τότε ο Μωυσής;». Και πολλοί τους διαβεβαίωσαν από τους παρευρισκομένους: «Ναι, όλα αυτά τα κατασκεύασε» [7, 224].

Σε ανάλογο ερώτημα του Ισμαήλ κατά τον πρώτο Θεολογικό Διάλογο, που αναφερόταν στην τιμή και προσκύνηση του σταυρού, ο ΄Αγιος Γρηγόριος, μέσα στο παραπάνω πνεύμα, απάντησε διευκρινίζοντας ότι ο σταυρός του Χριστού είναι τρόπαιο και σημαία, γιατί δι᾽ αυτού νίκησε ο Χριστός τον διάβολο, την αμαρτία και τον θάνατο [7, 174].

Με την ολοκλήρωση του Θεολογικού Διαλόγου με τους Χιόνες, που τελείωσε με την εικονολογική διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου, οι Τούρκοι άρχοντες σηκώθηκαν και αποχαιρέτησαν με ευλάβεια τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης και έφυγαν.

Ένας όμως από τους Χιόνες έμεινε πίσω και ύβρισε με αισχρότητα τον μεγάλο αρχιερέα και ορμώντας εναντίον του τον χτύπησε στο πρόσωπο. Τότε, οι άλλοι Τούρκοι τον κράτησαν, τον κατηγόρησαν επίμονα και τον οδήγησαν στον ηγέτη των Τούρκων, αμηρά.

Ο πρακτικογράφος του Θεολογικού Διαλόγου με τους Τούρκους, ιατρός Ταρωνείτης, κατακλείει τα γραφόμενά του, ως εξής: «Αυτά, που γράψαμε, ήμασταν αυτήκοοι και γράψαμε όσα είδαμε και ακούσαμε με την αίσθηση ότι μας βλέπει ο Θεός» [7, 224].

* Καθηγητού Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στο Αντιαιρετικό Σεμινάριο της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας, Ε.Β.Β. & Β., την 30ή Μαΐου 2016

(Πηγή: Αντιαιρετικό σεμινάριο της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας Ε.Β.Β. & Β., πού ἔγινε τήν Δευτέρα 30-5-2016)imglyfadas

 

Δεν ξέρει από δάνεια, πιστωτικές κάρτες, μετοχές... 

Δεν χρωστάει πουθενά.
Δεν έχει πάει ποτέ σε Mall, δεν έχει παρευρεθεί σε δεξιώσεις, δεν έχει κάνει διακοπές σε νησιά, δεν ξέρει από κρέμες ομορφιάς, δίαιτες αδυνατίσματος, και δεν γύρισε ποτέ κεφάτη απ’ του Βερόπουλου. Δεν πήγε ποτέ.
Δεν οδήγησε ποτέ αμάξι, δεν χρησιμοποίησε κομπιούτερ, κινητό τηλέφωνο αφής, φούρνο μικροκυμάτων, εσπρεσιέρα, χύτρα ταχύτητας, ηλεκτρική σκούπα... Το σπιτικό της λάμπει και δεν του λείπει τίποτα.
Αυτή είναι η κυρά Βασιλικούλα από το χωριό Παράνυμφοι του Ν. Ηρακλείου!
Η μάνα μας, η γιαγιά μας...
Λιτή. Και πλούσια συνάμα.
Η (άλλη) Ελλάδα μας!

  Δημήτρης Αλικάκος

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΕΜΕΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΩΣ ΚΙΕΒΟΥ

Ο Μητροπολίτης Λεμεσού π. Αθανάσιος διαχωρίζει τη θέση του, από τη μνημόνευση του ονόματος του Επιφανίου ως Μητροπολίτου Κιέβου, από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας  Θεοδώρο Β΄ κατά την Πατριαρχική Θεία Λειτουργία στη Λεμεσό.
Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος στη ζωντανή εβδομαδιαία εκπομπή του στο Ραδιοφωνικό Σταθμό της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού, σε ερώτηση ακροάτριας για το θέμα της μνημόνευσης από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας  Θεόδωρο τον Β’ του Επιφανίου ως Μητροπολίτου Κιέβου, μεταξύ άλλων ανέφερε τα πιο κάτω:
Από την πρώτη στιγμή της άφιξης του Πατριάρχη Αλεξανδρείας στην Κύπρο, Επίσκοπος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής σε επικοινωνία που είχε μαζί του, τον διαβεβαίωσε ότι σε συνομιλία που είχε με τον Μακαριώτατο Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ.κ. Θεόδωρο τον Β΄, έλαβε την υπόσχεση και την διαβεβαίωση ότι ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας δεν θα μνημονεύσει τον Επιφάνιο στη Θεία Λειτουργία αλλά πάρα μόνο θα μνημόνευε τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Κύπρου και τον οικείο Μητροπολίτη, για να μην δημιουργηθεί κανένα πρόβλημα λόγω του ότι η εκκλησία της Κύπρου δεν έχει ακόμα τοποθετηθεί επίσημα στο θέμα αυτό.
Το ίδιο διαβεβαίωσαν τον Μητροπολίτη Λεμεσού κ. Αθανάσιο και εκ της συνοδείας του Πατριάρχη Αλεξανδρείας ότι δεν θα μνημονευόταν ο Επιφάνιος.
Παρά ταύτα χωρίς να το γνωρίζει εκ των προτέρων ο ίδιος και χωρίς να έχει οποιαδήποτε ενημέρωση περί αλλαγής της θέσης αυτής, ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ.κ. Θεόδωρος έκρινε εκείνη την ώρα της Θείας Λειτουργίας ότι έπρεπε να μνημονεύσει τον Επιφάνιο ως Μητροπολίτη Κιέβου.
Καταλήγοντας ο Πανιερώτατος ανέφερε ότι η μνημόνευση του Επιφανίου ως Μητροπολίτη Κιέβου, έστω και εάν έγινε στην εκκλησία της Κύπρου και ειδικότερα στην Ιερά Μητρόπολη Λεμεσού, αυτό δεν εκφράζει ούτε την Μητρόπολη Λεμεσού, ούτε τον ίδιο ως Μητροπολίτη Λεμεσού, ούτε την Εκκλησία της Κύπρου.
Ο ίδιος εμμένει σε αυτά που δήλωσε γραπτώς και δημοσιεύτηκαν ότι: «αποδέχεται και αναγνωρίζει ως κανονικό Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας τον κ. Ονούφριο και την περί αυτόν αγία και Ιερά Σύνοδο».
Ακούστε την τοποθέτηση του Μητροπολίτη Λεμεσού:

Ν. Λυγερός: Οι κατεχόμενες περιουσίες δεν είναι παρελθόν αλλά στρατηγικό μέλλον.

Προσφυγικό Σωματείο "Το Λευκόνοικο". Οδός Πέτρου Μαυρομιχάλη,Λάρνακα.

Ο Αντώνης από την άσωτη ζωή στη ζωή με τον Χριστό

___

Ο Αντώνης κατάγεται από την Αλβανία και ζει εδώ και αρκετά χρόνια στην Ελλάδα. Ο ίδιος αφηγείται την ιστορία της ζωής του, τη μεταστροφή του στην Ορθοδοξία και πώς από τον έκλυτο βίο ξαναβρήκε τη ρίζα της πίστης, την οποία, όπως λέει, είχε χάσει

Τα Ευαγγέλια μιλούν για τη ζωή μας, είναι αφηγήσεις σχετικές με την πραγματική και όχι μια φανταστική ζωή. Η παραβολή του ασώτου λ.χ. είναι μια αφήγηση που έχει βρει την εφαρμογή της σε πολλές ανθρώπινες ζωές, ο Θεός ξέρει πόσες ακριβώς. Μιλήσαμε με έναν άνθρωπο που μη γνωρίζοντας καν τον Πατέρα του, αφού ζούσε στην άθεη παλιότερα Αλβανία, περιπλανήθηκε μακριά Του, έζησε με ένταση μια ζωή απολαύσεων, και όμως μεταστράφηκε στον Θεό που αγνοούσε και άλλαξε ριζικά. Στην ιστορία της ζωής του, την οποία αφηγείται στην «Ορθόδοξη Αλήθεια», βλέπουμε σχεδόν όλα τα χαρακτηριστικά της παραβολής.

Mιλάμε με τον Αντώνη, ο οποίος κατάγεται από την Αλβανία και ζει εδώ και αρκετά χρόνια στην Ελλάδα. Ο Αντώνης αποτελεί παράδειγμα μεταστροφής ενός ανθρώπου, η ζωή του άλλαξε με τρόπο ριζικό. Θα θέλαμε να μας πεις αρχικά για τη ζωή σου στην Αλβανία και τους λόγους για τους οποίους έφυγες από εκεί…

Ευχαριστώ που δίνεται η ευκαιρία να πούμε κάτι που πιστεύω ότι είναι πολύ όμορφο και πάνω απ΄ όλα αληθινό. Η παιδική μου ηλικία ήταν πάρα πολύ όμορφη στην Αλβανία. Ζούσαμε στο κέντρο της Αλβανίας, στη Λούσνια, περιοχή μια ώρα μακριά από τη θάλασσα. Εκεί έζησα μέχρι τα δέκα πέντε μου χρόνια. Ο πατέρας μου ήταν τραπεζικός υπάλληλος, η μητέρα μου ήταν με το κομμουνιστικό κόμμα. Το ίδιο και ο πατέρας μου, αφού άλλωστε δεν υπήρχαν άλλα κόμματα παρά μόνο το κομμουνιστικό. Όσοι θα σκέφτονταν κάτι διαφορετικό θα είχαν προβλήματα… Εξαιτίας αυτών, της εργασίας του πατέρα και το ότι ανήκαν στο κόμμα, τα παιδικά μου χρόνια ήταν καλά, δεν είχαμε προβλήματα. Περνούσαμε καλά. Όταν έπεσε ο κομμουνισμός και ήρθε η δημοκρατία πολλοί Αλβανοί φεύγανε. Άλλοι για Ελλάδα και άλλοι για Ιταλία. Άλλοι έφυγαν ως πολιτικοί πρόσφυγες και άλλοι αναζητώντας μια καλύτερη ζωή.

Εγώ όμως δεν είχα να αναζητήσω κάτι καλύτερο, αφού στην παιδική μου ηλικία μού τα πρόσφεραν όλα οι γονείς. Δεν υπήρχε κοινωνικός ή οικονομικός λόγος για να σηκωθώ να φύγω για την Ελλάδα. Όμως δεν ήθελα να μείνω μόνος. Οι πάντες έφευγαν και πάνω απ΄ όλα οι φίλοι μου. Ξεσηκώθηκα κι εγώ λοιπόν και είπα, πάω στην Ελλάδα να δω τι μπορώ να κάνω εκεί. Βλέπαμε στην τηλεόραση εικόνες από την Ελλάδα, τα νησιά, τον τρόπο ζωής των ανθρώπων και μου άρεσε πάρα πολύ. Ε, ας πάμε κι εμείς είπα, να κάνουμε κάτι καλύτερο από ό,τι εδώ στην Αλβανία, να βοηθήσουμε και τους γονείς αν μπορέσουμε, γιατί κι εκείνοι έμειναν χωρίς δουλειά τότε… ήταν λοιπόν για μένα μια ήσυχη ζωή στην Αλβανία αλλά ταυτόχρονα μια ζωή χωρίς ιδιαίτερες προσδοκίες, δεν περίμενα κάτι καλό με άλλα λόγια πέρα από την κάλυψη των στοιχειωδών βιοτικών αναγκών…

Η θρησκεία, η εκκλησία υπήρχε στην Αλβανία τότε;

«Δεν υπήρχε καμία θρησκεία. Ιδρύθηκε Ενορία κοντά μου, αλλά δεν πήγα ποτέ»

Όχι από αυτά δεν υπήρχε τίποτε. Δεν υπήρχε καμία θρησκεία. Μετά την πτώση του καθεστώτος έρχονταν διάφοροι ιεραπόστολοι από διάφορες χώρες του κόσμου και προσπαθούσαν να βοηθήσουν τον κόσμο, ρούχα, τρόφιμα κλπ και να τους μεταστρέψουν έτσι στη δική τους ο καθένας πίστη. Εγώ τότε δεν το δέχτηκα αυτό σαν νεαρός ακόμη. Πήγαν διάφοροι κοντινοί μου άνθρωποι, αλλά εγώ δεν πήγα να πάρω ούτε μια σοκολάτα. Ιδρύθηκε μάλιστα μια τέτοια ενορία κοντά μου, αλλά εγώ δεν πήγα ποτέ. Εξακολουθούσα να εργάζομαι σε αγροτικές εργασίες των γονιών μου και να παίζω με τα άλλα παιδιά. Από εκκλησία λοιπόν δεν υπήρχε τίποτε ουσιαστικά.

Ωστόσο μια μικρή ρίζα, μια μικρή φλέβα από τα θέματα αυτά ήταν από τη γιαγιά μου. Η γιαγιά μου όσο τη θυμάμαι κάθε Κυριακή πήγαινε στην εκκλησία. Κι ας μην είχε ιερέα κι ας ήταν κλειστή. Ήταν κλειδωμένη με λουκέτο. Πηγαίνανε οι γιαγιάδες και παίρνανε και καναδυό παιδάκια μαζί τους και κάθονταν απέξω από την εκκλησία, ανάβανε κεράκια και προσεύχονταν. Κάθονταν τόσες ώρες όσες διαρκούσε παλιά η λειτουργία, δυο ώρες, τρεις ώρες… Εμείς ήμασταν παιδιά, βασικά δεν καταλαβαίναμε και παίζαμε εκεί κοντά, γύρω γύρω από την εκκλησία. Μας μάθαιναν με τον τρόπο τους αυτό: ερχόμαστε, προσευχόμαστε, φιλάμε την εξώπορτα της εκκλησίας, αντί για τις εικόνες που υπήρχαν μέσα, μας το εξηγούσαν αυτό, και καθόμαστε εδώ και προσευχόμαστε αυτές τις ώρες, γιατί είναι ώρες της λειτουργίας που γινότανε παλιά. Αυτό λοιπόν ήταν μια μικρή φλέβα, μια μικρή επαφή με την πίστη αλλά ωστόσο χάθηκε όταν μετά έφυγα για την Ελλάδα. Μπορεί να υπήρχε κάπου βαθιά αλλά δεν το ένιωθα, είχε κάπου χαθεί. Ωστόσο κάποτε επανήλθε.

Ο πατέρας σου τι ρόλο έπαιξε;

«Την Κυριακή του Πάσχα
ο πατέρας μου μας περίμενε
έξω από τα δωμάτιά μας και, όταν ξυπνούσαμε, έλεγε:
«Ελάτε όλοι να κοινωνήσετε».
Είχε φτιάξει το δισκοπότηρο,
είχε βάλει το ψωμί και το κρασί,
και μας έλεγε ότι ήταν
Σώμα και Αίμα του Χριστού»

Κι ο πατέρας μου έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο. Τον θυμάμαι τις ημέρες του Πάσχα. Την Κυριακή του Πάσχα, την ημέρα της αναστάσεως. Ήμασταν τέσσερα παιδιά, τρία αγόρια και ένα κορίτσι. Μόλις ξυπνάγαμε μας περίμενε έξω από τα δωμάτιά μας. Ελάτε όλοι, μας έλεγε, να κοινωνήσετε. Είχε φτιάξει το δισκοπότηρο, ένα μεγάλο ποτήρι του κρασιού, είχε βάλει το ψωμί και το κρασί και μας έλεγε ότι ήταν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και ελάτε να κοινωνήσετε.

Οι εικόνες πίστης που έμειναν χαραγμένες στη μνήμη του και η καταλυτική γνωριμία του με τον γέροντα Επιφάνιο

Συμβολικά ασφαλώς όλα αυτά, δεν ήταν κανονική θεία λειτουργία. Δεν υπήρχε καν ιερέας. Ήταν μια συμβολική εικόνα, ένα παράδειγμα για μας… Ωστόσο αυτές οι εικόνες έμειναν βαθιά μέσα μου. Οι γονείς μου λοιπόν είχαν κάποια πίστη. Άλλωστε ήταν βαπτισμένοι. Προσεύχονταν και κρυφά, παρότι ήταν και στο κομμουνιστικό κόμμα, προσπαθούσαν να μας μεταφέρουν το σπόρο της πίστης. Την ημέρα του Πάσχα λοιπόν μετά πηγαίναμε στην εκκλησία και τσουγκρίζαμε τα αυγά εκεί πέρα, γιατί δεν μπορούσες να κάνεις εκεί κάτι άλλο, αφού ήταν κλειστή, παρά μόνο να συζητήσεις με τους άλλους, να πεις το Χριστός Ανέστη, καθόμασταν εκεί δυο τρεις ώρες περίπου. Και επιστρέφαμε για το πασχαλινό τραπέζι.

Θα υπήρχαν συνέπειες από το κράτος αν ήξερε αυτές τις θρησκευτικές πρακτικές;

Το κράτος δεν ήθελε καμιά θρησκεία, όχι μόνο τον χριστιανισμό αλλά καμιά απολύτως θρησκεία ή εκκλησία… Γι΄αυτό και αυτές οι λίγες θρησκευτικές πράξεις γίνονταν επιφυλακτικά, κρυφά.

Έφυγες λοιπόν για την Ελλάδα στην αναζήτηση μιας περιπέτειας…

Ναι, έτσι ακριβώς. Στην ηλικία των 15 ετών περίπου. Περπατάγαμε μια βδομάδα, μας έπιασαν και μας γύρισαν πίσω και μία και δύο φορές, τελικά τα κατάφερα και έφτασα στην Αθήνα. Και από εκεί μεταφέρθηκα στα μέρη της Τροιζηνίας. Σκοπός μας ήταν να δουλέψουμε στις ελιές και να βγάλουμε λίγα χρήματα. Παρότι είχα μάθει σε αγροτικές εργασίες, δεν έπαυε να είμαι τότε ένα μικρό παιδί και η εργασία μού ήταν πολύ βαριά. Και το μεροκάματο, παρότι δούλευα σα μεγάλος, ήταν λειψό. Με πλήρωναν σαν παιδί, με παιδικό ας πούμε μεροκάματο.

«Πήγα με το φορτηγό υλικά στη Μονή Κεχαριτωμένης. Κι έτσι άλλαξαν όλα»

«Ήξερα ότι αυτό που έκανα τα βράδια δεν ήταν σωστό και έπρεπε να μεταστραφώ»

Όμως η ζωή μου ανατράπηκε πλήρως και μετά ένα χρόνο ησυχίας και έχοντας γνωρίσει φίλους άρχισα να κάνω τη ζωή της νύχτας, όπως λέμε, με μπαράκια, ξενύχτια κλπ. Μια ζωή κόλαση. Πραγματικά κόλαση. Ποτά, τσιγάρα, ηδονές – δεν μπορώ καν να τα πω όλα όσα έζησα. Δεν σκέφτηκα πώς πολλοί Έλληνες ζούσαν μια τέτοια ζωή, απλά αφέθηκα και τα έζησα πάρα πολύ έντονα. Εντωμεταξύ δούλευα και σαν οδηγός οικοδομικών υλικών. Ε, η ζωή αυτή αρχικά με ευχαριστούσε. Μετά την κουραστική δουλειά έλεγα πότε θα έρθει το βράδυ να πιω, να καπνίσω, να φάω και να κάνω τρέλες διάφορες μαζί με τους φίλους. Πράγματα που δε λέγονται. Ήταν ένα βούλιαγμα στα πάθη, ζούσα μέσα στη λάσπη και τη βρωμιά. Αυτό το σκέφτομαι τώρα, αλλά τότε μου άρεσε. Και αυτό γινόταν συνεχόμενα από τα 16 ως τα 22 μου. Τα λέω τώρα και σκέφτομαι, πω πω τι έχω κάνει… Ήταν μια κόλαση που όμως τότε μου άρεσε.

Πώς έγινε η αλλαγή;

Λοιπόν είπαμε ότι το ζούσα και το ευχαριστιόμουνα. Μια φορά τα αφεντικά μου μου είπαν ότι πρέπει να ανέβεις στη Μονή Κεχαριτωμένης επάνω να πας υλικά με το φορτηγό.

Στη Μονή που ήταν ο γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος…

Ναι, ακριβώς. Μέχρι τότε στη ζωή που έκανα ήταν φυσικό να ακούω μόνο κακά πράγματα για την εκκλησία, τους ιερείς κλπ. Και βέβαια ήθελες να τα ακούσεις όλα αυτά. Σου άρεσαν, μην τυχόν και αλλάξεις ζωή… Ωστόσο πηγαίνοντας στο μοναστήρι γνωρίστηκα με έναν ιερομόναχο και είπαμε μερικά πράγματα. Και με αυτό τον τρόπο ξύπνησαν μέσα μου οι παιδικές μνήμες που λέγαμε στην αρχή. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν με καταπίεσε κανένας στο μοναστήρι, να μου πει “Αντώνη είσαι λάθος σε αυτό το δρόμο, πρέπει να εξομολογηθείς”.

Αντίθετα άρχισε να μου αρέσει σιγά σιγά να πηγαίνω στο μοναστήρι, να παίρνω το κέρασμα που κάθε φορά έδιναν και να συζητώ με τον ιερομόναχο. Δεν μου έκανε θεολογική κουβέντα, επρόκειτο για απλή ανθρώπινη συζήτηση. Με φυσικό τρόπο ήρθε κάποτε και η κουβέντα στην πίστη αλλά χωρίς κανένα ζόρι, χωρίς διδασκαλία ότι πρέπει να αλλάξω, ότι είμαι αβάπτιστος, χωρίς πίστη, ότι κάτι πρέπει να κάνεις για αυτό. Όχι, τίποτα από όλα αυτά. Αλλά με τον καιρό εγώ ο ίδιος το έβλεπα ότι είμαι λάθος, ότι πρέπει να μεταστραφώ, ότι πρέπει να φύγω από αυτό τον δρόμο.

Μου έρχονταν σκέψεις ότι μάλλον πρέπει να ηρεμήσω, ότι πρέπει να κάνω οικογένεια…Όλα ήρθαν λοιπόν με έναν απαλό τρόπο μέσα μου, θα έλεγα με ένα θαύμα. Ξέρετε τι είναι στα 22 σου να λες σταματάω μια ζωή που με ευχαριστούσε τόσο, δεν ήμουν ένας μεγάλος άνθρωπος που τα είχε βαρεθεί… Έφτασα λοιπόν στο σημείο να του πω εγώ του ιερομόναχου, πάτερ μου θέλω εγώ να με διδάξεις κάποια πράγματα, θέλω να έρχομαι όχι επειδή έχω εργασία στο μοναστήρι, αλλά θέλω να ακούσω, να διδαχθώ.

Τι ήθελες να ακούσεις και να μάθεις;

Ήθελα πάρα πολύ να μάθω για τον Χριστό, για την ορθόδοξη πίστη, όλα αυτά… Ξύπνησαν μέσα μου οι παιδικές μνήμες. Βέβαια δεν έγιναν όλα μονομιάς. Μπορεί να συζητούσα με τον ιερέα, αλλά τα βράδια εξακολουθούσα να κάνω την ίδια ζωή. Ωστόσο μέσα μου άλλαζε κάτι σιγά σιγά. Ολοένα και περισσότερο περίμενα να ξαναπάω στο μοναστήρι και να ξαναπιάσουμε κουβέντα. Ασυνείδητα ακόμη ήξερα ότι δεν ανήκα πια στη ζωή της νύχτας.

«Ήθελα πρώτα να διδαχθώ»

Έβλεπες μια διαφορά δηλαδή…

Ναι, ασφαλώς έβλεπα μια διαφορά, την οποία όμως δεν μπορούσα ακόμη να εξηγήσω με λόγια. Επρόκειτο για ένα μυστήριο θα έλεγα. Ήξερα ότι αυτό που κάνω τα βράδια δεν ήταν σωστό και έπρεπε να μεταστραφώ. Εννοείται ότι ακόμη δεν είχα καμιά σχέση με την εκκλησία. Πήγαινα, όπως πάρα πολλοί, μια φορά το χρόνο στην ανάσταση και μάλιστα απέξω από την εκκλησία. Το βλέπαμε σαν σόου, μετά αμέσως πηγαίναμε στα μπαρ.

Αποφάσισες λοιπόν να γίνεις χριστιανός…

Δεν το αποφάσισα αμέσως. Ήθελα πρώτα να διδαχτώ. Μου πρότεινε ο ιερέας να πάω αν θέλω να δω τη λειτουργία. Πήγα. Ασφαλώς δεν καταλάβαινα τίποτα. Αλλά ήθελα να μάθω και του ζήτησα να μου πει τι είναι αυτή η λειτουργία που γίνεται. Και άλλα πολλά πράγματα. Και αρχίσαμε σιγά σιγά. Αρχίσαμε την κατήχηση.

Ταυτόχρονα εκείνο τον καιρό γνώρισα μια κοπέλα. Βέβαια ήμουν γνωστός στα μέρη και όλοι ήξεραν ότι εγώ μόνο για οικογένεια δεν κάνω. Της λέω λοιπόν ότι θέλω να κάνω οικογένεια μαζί σου. Η κοπέλα δεν είχε σχέση με την εκκλησία, Αλβανίδα κι αυτή, αλλά εγώ ήθελα στη νέα μου ζωή να συμπορευθώ με κάποια που θα ήθελε να μοιραστεί μαζί μου τη ζωή αυτή. Της μίλησα λοιπόν για τη νέα μου ζωή, της μίλησα για το μοναστήρι και εκείνη μου είπε ότι, το ήθελε κι εκείνη. Έτσι λοιπόν διδαχτήκαμε και οι δύο πλέον την ορθόδοξη κατήχηση, μια ήρεμη κατήχηση που κράτησε τρία χρόνια. Τη γυναίκα μου την ευχαριστούσε όλο αυτό κι ακόμη έβλεπε ότι εγώ άλλαζα συνεχώς.

Την αλλαγή βέβαια την έβλεπα πρώτος εγώ. Παλιοί μου φίλοι που με έβρισκαν στο δρόμο μού έλεγαν, “πού είσαι εσύ, πού χάθηκες; Εσύ πας στην εκκλησία; Τι έγινε; Εσύ πιστεύεις;” Εγώ, χωρίς να τους παριστάνω τον δάσκαλο, πώς θα μπορούσα άλλωστε, ήθελα με τρόπο να τους περάσω το μήνυμα ότι ο δρόμος που ακολουθούσαμε ήταν λάθος.

Και ήρθε η ώρα της βάπτισης…

«Βαπτιστήκαμε μαζί με τη γυναίκα μου.
Δεν μπορώ να περιγράψω αυτό το θαύμα!»

Αυτό ήταν μεγάλο θαύμα, δεν μπορεί να το περιγράψει κανένας. Βαπτιστήκαμε μαζί με τη γυναίκα μου σε μια μικρή εκκλησία. Το γεγονός δεν περιγράφεται. Ένιωθα σαν μικρό παιδί. Και τώρα που το λέω συγκινούμαι. Βαθιά, απερίγραπτα συναισθήματα. Σα να είσαι στον παράδεισο. Αστράφτουν όλα γύρω σου. Λες, πού βρίσκομαι; Ζω ένα όνειρο. Η γυναίκα μου ομοίως κι ακόμη περισσότερο. Η γυναίκα μου έχει ακόμη βαθύτερη πίστη.

Κατασκεύασα μάλιστα ο ίδιος την κολυμβήθρα. Ήταν μια επίπονη δουλειά, φτιάξαμε πάνω της και σταυρούς, τη βάψαμε μπλε και μέσα σε αυτή βυθιστήκαμε ολόκληροι με τη γυναίκα μου κατά τη βάπτιση, είχε ύψος κατάλληλο για αυτό. Την επόμενη μέρα της βάπτισης, παντρευτήκαμε. Και την επόμενη μέρα ήταν η πρώτη θεία Κοινωνία μας. Μετά τρία χρόνια κατήχησης και αναμονής καταλαβαίνετε τι προσμονή νιώθαμε και τι χαρά πήραμε… Πρόκειται για ένα θαύμα…

Τώρα έχουν περάσει δέκα χρόνια και έχουμε τέσσερα παιδιά. Και βέβαια τα βαπτίσαμε νήπια, όπως καθορίζει η εκκλησία. Έχω ακόμη με τη χάρη του Θεού μια ζωντανή σχέση με τον Θεό, μια χαρούμενη ζωή γεμάτη ευλογία, αλλά πάντα υπάρχει πολύς δρόμος να διανύσω ακόμη. Καθότι στην πνευματική ζωή δεν υπάρχει όριο, κανένα όριο. Η χαρά η αληθινή είναι ο Χριστός, δεν υπάρχει άλλη χαρά. Αυτό προσπαθώ να περάσω και στα δικά μου παιδιά.

****

Ο Θεός καλεί όλους τους ανθρώπους κοντά Του, έτσι και τον Αντώνη. Αλλά ενώ η κλήση του Θεού δεν γίνεται αποδεκτή απ’ όλες τις καρδιές, στην καρδιά του Αντώνη ήταν καλοδεχούμενη, παρότι τίποτε στη ζωή του δεν έδειχνε ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί. Από τη μία χαιρόταν τη ζωή της αμαρτίας, από την άλλη κάτι του έλεγε ότι δεν είναι προορισμένος για μια τέτοια ζωή. Δέχτηκε την κλήση του Θεού και η πραγματικότητα της ζωής του άλλαξε, όπως ακριβώς συνέβη με τους μαθητές του Χριστού και με τόσους και τόσους ανθρώπους που έγιναν χριστιανοί μέχρι σήμερα. Και το ότι δέχτηκε την κλήση του Θεού φάνηκε από τα σημάδια που αυτή άφησε πάνω του. Είδε τη βρωμιά της αμαρτίας, την άφησε πίσω του και αγκιστρώθηκε στη ζωή του Θεού και τις εντολές Του. Δεν έκανε μια δήλωση, σαν αυτή που κάνουμε όλοι μας με άνεση, ότι είναι αμαρτωλός. Έζησε βαθιά μέσα του τι είναι η αμαρτία και την απαρνήθηκε χωρίς επιφυλάξεις. Τον ευχαριστούμε για τη μαρτυρία και τη χαρά που μας έδωσε.

_____________

Σοφία Χατζή

δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 13.11.2019