Mητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος_ Ὅσιος Πορφύριος «Τὸ καινούργιο πλήρωμα τοῦ σκάφους τοῦ Χριστοῦ»…

Εμμανουήλ Λαμπάρδος, Χριστός Παντοκράτωρ (προτομή). Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών.

*Ἁγία Εἰρήνη (Κανναβιῶν), 4.5.2020

Ἔτη πολλὰ καὶ εὐλογημένα νὰ ἔχετε καὶ σεῖς.
Σήμερα μᾶς συγκάλεσε ἡ ἁγία Εἰρήνη ἐδῶ, εἰς τὴν μικρὴ κοινότητά της  σ᾿ αὐτὲς τὶς παράδοξες ἐφετινὲς συνθῆκες, νὰ τὴν ἑορτάσομε. Καὶ «δόξα τῷ Θεῷ», ἡ πανήγυρις ἦταν καθ᾿ ὅλα ἑορταστική.
Ἀλλὰ σήμερα εἶναι καὶ τοῦ ἁγίου Ἐφραὶμ τοῦ νεοφανοῦς αὐτοῦ μάρτυρος, ποὺ σήμερα πέντε Μαΐου, εἶναι ἡ μέρα ὅπου μαρτύρησε. Τὸν συνέλαβαν οἱ Τοῦρκοι, τότε, στὰ πρώιμα χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας, μήνα Σεπτέμβριο. Τὸν ἔδεσαν πάνω σὲ μία μουριά, ποὺ μέχρι σήμερα εἶναι ἔναν δέντρο κατάξερο. Τὸ προστάτευσε ἐκεῖ ἡ ἁγία γερόντισσα Μακαρία καὶ σώζεται. Τὸν κρέμασαν ἀνάποδα καὶ τοῦ ἔλεγαν νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Καὶ αὐτός, γνήσιος Ὀρθόδοξος, μοναχὸς ἀσκητής, ἤθελε νὰ γίνει καὶ μάρτυρας. Δὲν τοῦ ἔφτανε τὸ ὀσιακὸ στεφάνι. Ἤθελε καὶ μαρτυρικὸ στεφάνι ὁ ἅγιος. Μετρήστε μήνες. Ἀπὸ τὸν Σεπτέμβριο μέχρι τὶς πέντε τοῦ Μάη, νὰ τυραννοῦν αὐτὸ τὸν ψηλόλιγνο ἱερομόναχο, τὸν ἅγιο Ἐφραίμ, οἱ Τοῦρκοι. Τόσους μήνες τὸν κατέβαζαν ἀπὸ τὴν κρεμάλα ποὺ τὸν εἶχαν ἀνάποδα πάνω στὸ δέντρο, τὸν ἄφηναν γιὰ λίγο καὶ συνέχιζαν. Καὶ ὅταν εἶδαν οἱ Τοῦρκοι Ἀγαρηνοὶ ὅτι δὲν ἀλλάζει τὴν πίστη του, γιὰ νὰ τὸν φοβίσουν, τί ἔκαμαν; Ἄναψαν ἀπὸ κάτω φωτιά. Πῶς ἀνάβουμε ἐμεῖς γιὰ νὰ κάνουμε τὸν ὀβελία μας, τὴ σούβλα μας οἱ μερακλήδες οἱ Κύπριοι; Ἔτσι ἄναψαν ἀπὸ κάτω ξύλα. Καὶ σιγόβραζε ὁ ἅγιος. Καὶ κάθε λίγο κατέβαζαν τὸ σκοινὶ πάνω στὴ φωτιά. Τοῦ ἔλεγαν, «καλόγερε, θὰ σαλαβατίσεις»; Σαλαβατώ, τί σημαίνει; Ὁμολογῶ τὴ μουσουλμανικὴ πίστη τοῦ κορανίου. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὅταν κανένας μουρμουρὰ μέσα του, λέμε, τοῦτος σαλαβατᾶ. Καὶ ὁ ἅγιος ἔλεγε ὄχι. Τὸν Χριστό μου δὲν Τὸν ἀρνοῦμαι. Γιατὶ μοῦ ἔδωσε ζωὴ αἰώνιο. Καὶ ὅταν εἶδαν καὶ ἀπόειδαν οἱ δήμιοι Ἀγαρηνοί, τί ἄλλο σκέφτηκαν; Ἀφοῦ τοῦ κάψαμε τὰ μαλλιά, τὸν καψαλίσαμε, τὸν κρεμάσαμε, τὸν ταλαιπωρήσαμε, τὸν ἐδείραμε, βρῆκαν, λέει, ἔναν πυρσό, ἕνα δαδὶ δηλαδή, ξύλο. Τὸ ἄναψαν καί του τὸ ἔμπηξαν μέσα στὴν κοιλιά. Καὶ κατέβασαν καὶ τὸ ἅγιο  κεφάλι του νὰ καίγεται, τὰ σωθικά του νὰ καίγονται.
Καὶ ἔτσι μαρτύρησε ὁ ἅγιος νεομάρτυς Ἐφραὶμ ὁ νεοφανής, ὁ εὐρεθεὶς ἀπὸ τὴν ὀσιοτάτη μητέρα ἡμῶν Μακαρία, ποὺ μὲ ἀξίωσε ὁ Θεὸς καὶ τὴν γνώρισα πολὺ καλά. Καὶ ἦταν, νὰ σᾶς πῶ τὴν ἀλήθεια, ἡ πρώτη ποὺ μὲ ὑποδέχτηκε ὡς Δεσπότη. Καὶ ἤμουν τότε εἴκοσι χρονῶν καὶ φοροῦσα παντελόνια. Καὶ βγῆκε ἔξω ἀπὸ τὸ μοναστήρι καὶ λέει τῆς καλόγριάς της, τῆς Εὐφραιμίας, πήγαινε παιδί μου καὶ ἔρχονται τρεῖς κληρικοί. Ἦλθε ἡ καημένη ἡ Εὐφραιμία ἔξω καὶ κοίταζε κάτω στὸ δρόμο. Μᾶς ἔβλεπε ἐμᾶς. Τρεῖς φοιτητὲς ποὺ ἀνεβαίναμε. Τῆς λέει «γερόντισσα, τρεῖς φοιτητὲς εἶναι, δὲν ἔχει κληρικούς». «Ὄχι παιδί μου, εἶναι καὶ οἱ τρεῖς κληρικοί», τῆς λέει. «Οἱ δύο θὰ γίνουν καὶ Ἐπίσκοποι». Καὶ μόλις μπήκαμε μέσα, ἔσκυψε σὲ μένα καὶ στὸν Γεράσιμο τὸν Φωκᾶ ποὺ ἔγινε γιὰ λίγο Μητροπολίτης Κεφαλληνίας, ἀλλὰ τὸ ἔσκασε καὶ πήγε στὸν οὐρανὸ καὶ χαίρεται ἐκεῖ πάνω τὴν αἰώνια ζωή, καὶ φίλησε τὰ χέρια μας καὶ τῶν τριῶν.
Καὶ λέω, κοίταξε ὁ Θεὸς ὁ Ἅγιος, πῶς χαριτώνει τοὺς ἀνθρώπους του. Τὸν ἅγιο Ἐφραίμ, τὴν ἁγία μᾶς ἐδῶ τὴν Εἰρήνη, μέσα ἀπὸ τὰ αἵματα τὰ μαρτυρικά. Τὴν ἁγία Εἰρήνη, ὄχι μόνον ἀπὸ τὰ μαρτυρικά της αἵματα, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὁλόκληρη τὴ ζωή της, ποὺ φαίνεται ἦταν μεγάλη... Ἔζησε χρόνια ἡ ἁγία Εἰρήνη. Ἤτανε ἱεραποστολικὴ φύση αὐτή. Ὅταν κατάφερε καὶ γλύτωσε ἀπὸ τὰ μαρτύρια τοῦ πατέρα της, τὸν ἀνέστησε ποὺ κτυπήθηκε ὰπὸ ἄλογο… Καὶ ὁ πατέρας της ἔγινε Χριστιανὸς καὶ ἡ μάνα της ἔγινε Χριστιανή. Σηκώθηκε ἀπὸ τὴν πατρίδα της τὴν Περσία, ἡ τότε Πηνελόπη ὅπως ὀνομαζόταν καὶ γύρισε ὅλη τὴν Μικρὰ Ἀσία μέχρι τὴ Νικομήδεια, ποὺ εἶναι ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη. Κι ὅπου πήγαινε κήρυττε Χριστό. Τὴ βασάνιζαν, τὴ συλλάμβαναν, τὴν ἔβαζαν φυλακή, αὐτὴ τὴ δουλειά της. Χριστὸς Ἀνέστη. Αὐτὸ ἔλεγε. Ὅτι ὁ Χριστὸς ἐνίκησε τὸν θάνατο. Ἐνίκησε τὴν ἁμαρτία. Ἐνίκησε τὸν διάβολο. Μᾶς ἔδωσε αἰώνια ζωή.
Κανένας δὲν θὰ μείνει μέσα στὸ μνῆμα. Ἀναστήθηκε ὁ Χριστός, θὰ ἀναστηθοῦμε καὶ ἐμεῖς. Καὶ ὅταν ἡ ψυχή μας χωριστεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα, δὲν θὰ ψοφήσει ὅπως γίνεται μὲ τὰ ζῶα. Ἀλλὰ θὰ πάει στὸν Δημιουργό της τὸν ἀθάνατο Θεό. Καὶ ἐκεῖ ἅμα μᾶς βρεῖ «ἐν ἀγὰπῃ καὶ ἐν μετανοὶᾳ», ὁ Θεὸς τῆς Ἀγάπης καὶ τῆς Δικαιοσύνης, θὰ μᾶς δώσει αἰώνια ζωή. Νὰ Τὸν χαιρόμαστε… Νὰ Τὸν ἀπολαμβάνομε καὶ Ἐκεῖνον καὶ τοὺς ἁγίους Του. Καὶ τοὺς συγγενεῖς μας καὶ τοὺς φίλους μας ποὺ θὰ βροῦμε στὴν αἰώνια ζωή. Τὶ ὡραῖο αὔριο νὰ κοιμηθῶ. Νὰ πεθάνω ποὺ λέμε. Καὶ νὰ μὲ ὑποδεχτεῖ αὐτὸς ὁ φίλος μου ὁ Δεσπότης, ὁ Γεράσιμος,  ποὺ εἶναι αὐτὸς μετὰ τῶν ἁγίων, ὅπως μοῦ εἴπαν σύγχρονοι ἅγιοι. Τὶ ὡραία… Καὶ τὶ τραγωδία νὰ πάω ἀλλοῦ… Δὲν θὰ μὲ βάλει ὁ Θεὸς ἀλλοῦ. Ἐγὼ θὰ πάω. Γιατὶ δὲν ἔμαθα νὰ ἀγαπῶ. Γιατὶ δὲν ἀγάπησα τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Δὲν ἀγάπησα τὴν ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἀγάπησα τὴ μετάνοια καὶ τὴ συγχωρητικότητα καὶ τὴν καλοσύνη. Μόνος μου θὰ πάω νὰ κολαστῶ. Ὁ Θεὸς δὲν κολάζει κανέναν. Στὴ Δευτέρα παρουσία ἄλλο τί θὰ κάμει. Ἐκεῖ Τοῦ δίδεται ὅλη ἡ κρίσις. Τώρα ὅμως μόνοι μας πηγαίνουμε. Ἄλλος κάτω, ἄλλος πάνω. Ἄλλος εἰς τὸ ρετιρέ, ἄλλος πρῶτο ὄροφο, ἄλλος στὰ ὑπόγεια. Καὶ κάνουμε μνημόσυνα ἐμεῖς. Καὶ κάμνουμε ἐλεημοσύνες καὶ καλὰ κάμνομε. Γιὰ νὰ ἀνέβουν αὐτοὶ ποὺ εἶναι χαμηλά, ἀπὸ τὰ ὑπόγεια, στὸν πρῶτο καὶ στὸ δεύτερο ὄροφο, νὰ βλέπουν λίγο φῶς. Τὸ Τριαδικὸ φῶς τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰώνια ζωή. Γεμάτη γνώσεις, γεμάτη πληροφορίες, γεμάτη χαρές. Λειτουργία κάθε μέρα… Κοινωνοῦν κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Δὲν ὑπάρχει μέρα καὶ νύχτα ἐκεῖ. Εἶναι ὅλα φῶς. Αὐτὸ κατάλαβε ἡ ἁγία Εἰρήνη. Ἡ ἁγία Εἰρήνη, εἴπαμε, 4ο αἰώνα. Ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ 16ο αἰώνα. Ἀρχὲς τοῦ 16ου αἰώνα. Αὐτὸ κατάλαβαν. Ὅτι συμφέρει ὁ θάνατος ὅταν εἶναι γιὰ τὸν Χριστό. Ὅταν εἶναι μὲ τὸν Χριστό. Γιατὶ ὅταν εἶσαι μὲ τὸν Χριστὸ εἶσαι μὲ τὴ Ζωή. Δὲν ὑπάρχει θάνατος ὅταν εἶσαι μαζὶ μὲ τὸν Χριστό.
Καὶ αὐτὸς ὁ πειρασμὸς τώρα ποὺ συμβαίνει μὲ τὸν λεγόμενο κορωνοϊό, ἄλλοι τὸν λὲν κορωναϊό, μερικοὶ εἴρωνες κοροδοϊό. Ὅτι καὶ νά ᾿ναι, πρῶτα καὶ κύρια ξέρετε τί εἶναι; Εἶναι ἡ δοκιμασία τῶν Χριστιανῶν. Πρῶτα ἡμῶν τῶν ρασοφόρων, πατριαρχῶν, ἀρχιερέων, ἱερέων, διακόνων, ψαλτῶν, καλογήρων. Καὶ μετὰ ἐσᾶς τῶν πιστῶν, ποὺ ἐπιμένετε παρόλη τὴν προπαγάνδα ποὺ γίνεται, νὰ ἔρχεστε σ᾿ αὐτοὺς τοὺς τόσο ὡραίους ἑσπερινούς, ποὺ ἔχουν τὴ γεύση τῆς Ἀναστάσεως. Ποὺ ἔχουν τὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως, τὴ δόξα τῆς αἰώνιας ζωῆς. Αὐτὸ ποὺ ζήσαμε ἀπόψε ἐμεῖς οἱ ὀλίγοι εἶναι ἕνα κομμάτι, μιὰ πρόγευση τῆς αἰώνιας ζωῆς. Ἅμα ἔρθετε καὶ αὔριο στὴ Λειτουργία θὰ ἔχετε πιὸ μεγάλη γεύση ἐκεῖ τῆς αἰώνιας ζωῆς. Ἅμα κοινωνήσετε ἀκόμα περισσότερο. Ἅμα κοινωνήσετε ταπεινὰ καὶ μὲ αἴσθημα ἁμαρτωλότητας καὶ ὄχι δικαιοσύνης. Εἶναι τὸ δικαίωμά μου, ἀλλὰ ἐπειδή, Χριστέ μου, Ἐσὺ θέλεις νὰ ἑνωθεῖς μαζί μου καὶ ἐγὼ ὁ ἐλεεινὸς ὁ Νεόφυτος τολμῶ καὶ ἔρχομαι νὰ κοινωνήσω αὐτὸ τὸ Σῶμα καὶ αὐτὸ τὸ Αἵμα ποὺ ἐνίκησε τὸν θάνατο, τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν διάβολο, τότε ἔρχεται μεγάλη χάρις.  Μέσα καὶ στὸ σῶμα καὶ στὴν καρδία. Καὶ ἂν ὑπάρχει καὶ κανένας μολυσμὸς εἶτε σωματικὸς εἶτε πνευματικός, φεύγει. Ἂν ὅμως προσερχόμαστε στὴ Θεία Κοινωνία ἀπρόσεκτοι, ἀπροετοίμαστοι, ἀταπείνωτοι, ἀσυγχώρητοι, ἔτσι γιὰ τὸ ἔθιμο. Γιορτάζει τὸ χωριό μου, νὰ πάω νὰ κοινωνήσω. Οὔτε ἡ ψυχή μας θὰ γιορτάσει οὔτε καὶ τὸ σῶμα μας θὰ γιορτάσει. Καὶ ἀντὶ νὰ ἐνεργοποιηθεῖ ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ εἶναι στὴν καρδιά μας – ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ μυρωθήκαμε καὶ σφραγιστήκαμε, «σφραγὶς δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου» – θὰ ἐνεργοποιηθεῖ μέσα μας ἡ ἁμαρτία μας. Ἀκούετε; Θὰ πᾶς νὰ κοινωνήσεις καὶ ἀντὶ νὰ εἶναι «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν», νὰ ἐνεργοποιηθεῖ ἡ ἁμαρτία καὶ νὰ ἀρρωστήσεις κιόλας, ποὺ λὲν μερικοί, «μὰ ἐν νὰ ἀρρωστήσω»; Καὶ κάθονται οἱ Χριστιανοὶ νὰ κάμουν τὸν δικηγόρο τοῦ Χριστοῦ. Ὄχι, δὲν ἀρρωστάς. Ἐξαρτᾶται. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀπάντηση. Πῶς κοινωνῶ. Μὲ ποιά προετοιμασία κοινωνῶ. Τὰ λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸν ἀπόστολο τῆς Λειτουργίας ποὺ κάμνουμε τὴν Ἁγία Πέμπτη τὸ πρωί. Γι᾿ αὐτό, λέει, καὶ πολλοὶ πεθαίνουν καὶ ἀρρωστοῦν καὶ ἀσθενοῦν. Γιατί, λέει, κοινωνοῦν ἀναξίως, ἀπρόσεκτα.
Ἄρα ματαιοπονοῦμε οἱ Χριστιανοὶ ποὺ βγαίνομε καὶ στὰ κανάλια μερικοὶ γιὰ νὰ ποῦμε, μὰ ἔτσι ἡ Θεία Κοινωνία. Βεβαίως εἶναι Σῶμα καὶ Αἵμα Χριστοῦ. Βεβαίως εἶναι «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον». Ὅταν κοινωνοῦμε ταπεινά, ἁπλά, μὲ μετάνοια. Αὐτὲς εἶναι οἱ προϋποθέσεις. Μὲ συγχωρητικὸ φρόνημα. Τότε ὄχι μόνον δὲν κολλὰς ἀλλὰ ἂν ἔχεις καὶ καμιὰ ἀρρώστια, ἔλεγε ὁ ἅγιος Πορφύριος, σὲ καθαρίζει. Μέχρι τὴν ἑπόμενη Θεία Κοινωνία. Ἔλεγε, ὅσοι ἔχουν καρκίνους καὶ λευχαιμίες καὶ λοιμικὲς νόσους, νὰ κοινωνοῦν τακτικά. Γιατὶ καθαρίζει καὶ ἡ ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα. Ἀλλὰ μὲ τὶς προϋποθέσεις ποὺ εἴπαμε.
Αὐτὸ κατάλαβαν οἱ ἅγιοί μας. Ἦταν ἔξυπνοι οἱ ἅγιοι. Δὲν εἶχαν φόβο μέσα τους γιατὶ εἶχαν πίστη Χριστοῦ, γιατὶ εἶχαν Πνεῦμα Ἅγιο, ἦταν σφραγισμένοι μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Δὲν ἔχουμε ἐμεῖς ἀνάγκη νὰ σφραγιστοῦμε. Οὔτε ἀπὸ τὰ ἐμβόλια τοῦ Μπὶλ Γκέιτς, οὔτε ἀπὸ ὁτιδήποτε ἄλλο. Ἐμεῖς εἴμαστε σφραγισμένοι. Ἄλλοι νὰ ἔχουν ἔγνοια ποὺ εἶναι ἀμύρωτοι. Βγῆκε ἕνας ἀπὸ τοὺς πολιτικούς μας καὶ τί ἔλεγε; Τί κρίμα, λέει, ἐδῶ νὰ ἀνοίξουμε τὶς Ἐκκλησίες καὶ νὰ μὴν πηγαίνουμε θέατρα, νὰ μὴν ἔχουμε πολιτιστικὲς ἐκδηλώσεις. Καὶ λέω καὶ ἐγώ, πράγματι, αὐτὴ ἡ ἀρρώστια ἂν ἔβγαλε ἔναν καλό, δείξαμε ὁ καθένας τὴν πίστη μας. Ἔλεγε ἡ μάνα μου, τὸν νοῦν μας. Ποὺ εἶναι στραμμένος ὁ νοῦς τοῦ καθενός. Δεξιοὶ καὶ ἀριστεροί, ὅλοι, ὅλοι…
Καὶ ποὺ εἴσαστε ἀκόμα. Αὐτὴ ἡ χρονιὰ ἴσως καὶ ἡ ἄλλη, λὲν αὐτοὶ ποὺ βλέπουν, θὰ εἶναι οἱ χρονιὲς τῶν ἐξετάσεων. Θὰ δώσουμε ἐξετάσεις μὲ ἀφορμὲς πολλές. Ὄχι μόνον ἀρρώστιες. Μὲ διάφορες ἀφορμές. Μιὰ θὰ φεύγει, ἄλλη θὰ ἔρχεται. Μᾶς προετοίμασαν οἱ ἅγιοι ἀλλὰ ποιός τοὺς βάζει αὐτὶ τοὺς ἁγίους; Γιατί θὰ ἔχουμε αὐτὲς τὶς ἐξετάσεις; Γιατὶ χρειάζεται ὁ Χριστός, τοὺς δικούς του ἀνθρώπους τώρα. Γιὰ νὰ φτιάξει «τὸ καινούργιο πλήρωμα τοῦ σκάφους Του». Ποιό εἶναι τὸ σκάφος τοῦ Χριστοῦ; Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Αὐτὸ εἶναι τὸ σκάφος τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἀποφάσισε ὁ Χριστὸς νὰ ἀποκαθαρίσει τὸ πλήρωμα αὐτοῦ τοῦ σκάφους. Καὶ πλήρωμα δὲν εἴσαστε μόνον ἐσεῖς οἱ ἁπλοὶ Χριστιανοί. Εἶναι καὶ οἱ κυβερνήτες, οἱ δεσποτάδες καὶ οἱ πατριαρχάδες, εἶναι καὶ οἱ παπάδες, εἶναι καὶ οἱ μούτσοι καὶ οἱ ναύτες ὅπως εἶναι οἱ διάκοι καὶ οἱ καλόγεροι καὶ οἱ ψαλτάδες. Τώρα θὰ δώσουμε ἐξετάσεις ὅλοι. Κανένας μὴν ἔχει πεποίθηση στὲς παλαιὲς περγαμηνές του. Μὰ ἐγὼ ἔκαμα τόσα προσκυνήματα, μὰ ἐγὼ εἶχα τὸν τάδε Γέροντα, τὸν τάδε ἅγιο. Τώρα, σὰν νὰ ξεκινὰ καινούργια ζωή. Καὶ θέλει ὁ Χριστός, τώρα ποὺ εἶναι τὸ μεταίχμιο, ἀπὸ τὴν παλαιὰ ζωὴ στὴν νέα ἐποχή, ὄχι τοῦ ὑδροχόου ποὺ λὲν αὐτοὶ οἱ δαίμονες τῆς νέας ἐποχῆς. Ὄχι. Ἡ νέα ἐποχὴ ποὺ προετοιμάζει τὸ σχέδιο τοῦ Χριστοῦ. Δὲν ἔχει μόνον σχέδια ὁ Κίσινγκερ καὶ ὁ Μπὶλ Γκέιτς καὶ οἱ Εὐρωπαῖοι καὶ οἱ Ρώσοι μεγιστάνες καὶ ὀλιγάρχες. Ὄχι. Ἔχει σχέδια καὶ ὁ Χριστός. Καὶ μᾶς ἀγαπᾶ πιὸ πολὺ ἀπὸ ὅλους. Πιὸ πολὺ καὶ ἀπὸ τὴ μάνα μας ὁ Χριστὸς μᾶς ἀγαπᾶ.
Τώρα ὅμως, ποιοὶ θὰ μποῦμε μέσα σ᾿ αὐτὸ τὸ σκάφος καὶ ποιοὶ τελικὰ εἴμαστε λαθρεπιβάτες, θὰ φανεῖ ἀπὸ τὴ στάση μας σ᾿ αὐτὴ τὴ χρονιὰ ἴσως καὶ τὴν ἄλλη. Ἂν δὲν τὰ καταφέρουμε, ἐπειδὴ εἶναι σπλαγχνικὸς ὁ Θεός, θὰ μᾶς δώσει ἄλλον ἕνα χρόνο. Γιὰ νὰ μπορέσει ἔτσι νὰ ὁδηγήσει αὐτὸ τὸ νέο πλήρωμα τῆς πανάρχαιας Ἐκκλησίας τῶν πρωτοτόκων καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, στὴν ἐποχὴ τῆς ἀναλαμπῆς τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ ἔρχεται. Μετὰ τὸν παγκόσμιο πόλεμο ποὺ ἤδη ξεκίνησε. Ὄχι νὰ ρωτᾶτε πότε θὰ γίνει ὁ πόλεμος. Αὐτὸ ποὺ ζοῦμε εἶναι τὰ προοίμια τοῦ παγκοσμίου πολέμου. Εἶναι βιολογικὸς πόλεμος αὐτὸ ποὺ ζοῦμε. Καὶ εἶναι πόλεμος εἰδικὰ ἐκφοβισμοῦ. Ἅμα φοβίσεις τὸν λαουτζίκο, τὸν κάμνεις ὅτι θέλεις. Ὄχι ἐμβόλια νὰ τοῦ βάζεις. Χορεύεις ἀπάνω του καὶ σοῦ λέει καὶ εὐχαριστῶ.
Γι᾿ αὐτὸ τώρα, εἶναι ἡ ἐποχὴ τῆς ἁγίας Εἰρήνης, τώρα εἶναι ἡ ἐποχὴ τοῦ ἁγίου Ἐφραίμ. Τώρα εἶναι ἡ ἐποχὴ τῆς ὁμολογίας, τῆς μαρτυρίας. Ὁ 20ὸς αἰώνας ἦταν ἡ ἐποχὴ τῶν μεγάλων ὁσίων. Δὲν προλαβαίνει τὸ Πατριαρχεῖο νὰ κάμνει ἁγιοκατατάξεις. Καὶ ἀκόμα καὶ τούτους ποὺ ἔκαμε εἶναι λίγοι μπροστὰ στὸ πέλαγος τῆς ἁγιότητας τοῦ 20οῦ αἰώνα. Οἱ περισσότεροι εἶναι ἀλήθεια ὅσιοι ἀσκητές, ἀσκήτριες. Τώρα στὸν 21ο αἰώνα θὰ εἶναι ὁμολογητές, θὰ εἶναι μάρτυρες. Νὰ τὸ ἔχουμε κατὰ νοῦν αὐτὸ τὸ πράγμα. Χρειάζεται ἀνδρεία γιὰ νὰ μπορεῖς νὰ ὁμολογήσεις τὸν Χριστὸ σήμερα καὶ νὰ μὴν φοβηθεὶς τί θὰ σοῦ ποῦν οἱ δημοσιογράφοι, τὶ θὰ σοῦ ποῦν οἱ ἄρχοντες τοῦ αἰῶνος τούτου. Ἀκόμη καὶ μερικοὶ ἀπὸ τοὺς ρασοφόρους ποὺ δὲν ἐκατάλαβαν ἀκόμα τὸ σχέδιο τῆς νέας ἐποχῆς. Δὲν εἶναι, πατέρες μου καὶ ἀδελφοί μου, τὸ πρόβλημά μας πῶς θὰ διαχειριστοῦμε μιὰν ἀρρώστια, λὲς καὶ πρώτη φορὰ ἦλθε ἐπιδημία. Ὄχι. Ἡ ἀρρώστια εἶναι ἀφορμὴ γιὰ νὰ φοβίσουμε τὸν κόσμο καὶ νὰ δοῦμε πῶς μποροῦμε νὰ ἐλέγξουμε τὶς μάζες γιὰ τὰ ἑπόμενα ποὺ ἔρχονται. Καὶ τὰ δρομολογοῦν.
Γι᾿ αὐτό, νὰ ἔχομε διάκριση πνευμάτων. Νὰ μελετοῦμε βίους ἁγίων γιὰ νὰ ἔχομε ἔμπνευση. Νὰ ἀγαπήσουμε τὴν μετάνοια γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ κοινωνοῦμε μὲ τὶς προϋποθέσεις ποὺ περιγράψαμε προηγουμένως. Γιὰ νὰ ἔχομε ὄντως «ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον». Καὶ τὸ κυριότερο, νὰ θυμούμαστε συνεχῶς καὶ νὰ διδάσκουμε καὶ τὰ παιδιά μας καὶ τὰ ἐγγόνια μας ὅτι, δὲν τελειώνει ἡ ζωὴ σὲ ἔναν τάφο. Ἔτσι νικιέται ὁ φόβος. Ἀκούτε; Ἔτσι νικιέται ὁ φόβος. Τῆς ὅποιας ἀρρώστιας, τοῦ ὅποιου ἀτυχήματος, τοῦ ὅποιου πολέμου, τῆς ὅποιας φτώχειας. Ὅσον ἀκόμα δὲν μποροῦμε νὰ νικήσουμε τὸν φόβο, σημαίνει δὲν πιστέψαμε μὲ τὴν καρδιά μας εἰς τὴν αἰώνια ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς εἶναι ἡ αἰώνια ζωή. Καὶ μᾶς τὴ δίδει, φτάνει ἐμεῖς νὰ τὸ θέλομε. Καὶ νὰ ἀγαπήσουμε τὲς ἐντολές Του καὶ τὸ Πρόσωπό Του καὶ τὸ Ὄνομά Του.
Γι᾿ αὐτό, ἀσχοληθεῖτε μὲ τὸν Χριστό. Αὐτὸς εἶναι ἡ αἰώνια ζωή. «Ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον». Αὐτὸς εἶναι ἡ τελεία ἀγάπη. Αὐτὸν ἀγάπησε ἡ ἁγία Εἰρήνη, ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ καὶ ὅλοι οἱ ἅγιοι. Καὶ ὅλοι οἱ πάπποι μας καὶ οἱ πατέρες μας καὶ οἱ μητέρες μας καὶ οἱ γιαγιάδες μας. Αὐτὸν ἀγάπησαν, τὸν Χριστό.
Στὶς δεκαπέντε τοῦ Μάη, σὲ λίγες μέρες δηλαδή, γιορτάζει ὁ ὅσιος Παχώμιος ὁ Μεγάλος, καθηγητὴς τοῦ μοναχισμοῦ στὴν Αἴγυπτο. Μέχρι ἄγγελος ἐμφανίστηκε καὶ τοῦ δίδαξε τὸν μοναχισμό. Πῶς πρέπει νὰ ἐργάζονται δηλαδὴ ἡσυχαστικὰ οἱ μοναχοὶ στὰ μοναστήρια τῆς τότε Αἰγυπτιακῆς ἐρήμου. Μάζεψε, ὄχι ἑκατοντάδες μοναχοὺς κοντά του, χιλιάδες. Ἦταν πραγματικὸς διάδοχος τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου. Ξέρετε πῶς πέθανε; Μὲ χολέρα. Ἔτσι πέθανε ὁ ἅγιος Παχώμιος ὁ Μεγάλος ποὺ ἔβλεπε ἀγγέλους. Ποὺ οἱ καλόγηροί του εἶναι μέσα στὸ ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας. Δεκαέξι τοῦ Μάη γιορτάζει ὁ ὅσιος Θεόδωρος. Ποιὸς ἦταν ὁ ὅσιος Θεόδωρος; Ἦταν ὁ μαθητής του καὶ ὁ διάδοχος του. Λίγοι τὸν ξέρουν. Αὐτὸς λοιπὸν ὁ μεγάλος ἅγιος, ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ πεθάνει ἀπὸ χολέρα. Καὶ πολλοὶ τότε καλόγεροι πέθαναν ἀπὸ τὴ χολέρα. Καὶ εἶπε μάλιστα ἕνας, μὰ τί ὡραῖο Θεὸ ἔχουμε!  Ἀκούτε; Νὰ πεθαίνεις ἀπὸ χολέρα καὶ νὰ βλέπεις ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ὡραῖος. Μὰ τί καλὸ Θεὸ ἔχουμε, λέει. Ἦρθε ἐδῶ στὴν Αἴγυπτο, λέει, στὰ μοναστήρια μας, ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ εἶδε ὅτι τὰ στάχυα εἶναι ὥριμα καὶ θέλησε νὰ τὰ θερίσει. Δὲν εἶπε, μὰ γιατί νὰ πεθαίνουμε ἐμεῖς οἱ καλόγεροι, ἀφοῦ πιστεύουμε εἰς τὸν Χριστό. Γιατί; Γιατὶ ὁ κάθε θάνατος εἶτε ἀπὸ χολέρα, εἶτε ἀπὸ καρκίνο, εἶτε ἀπὸ ἀτύχημα, εἶτε ἀπὸ γηρατειά, εἶναι γέφυρα γιὰ νὰ πᾶμε στὴν ἀπέναντι ὄχθη, στὴν αἰώνια ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Μὰ ἂν δὲν θὰ πεθάνω ἀπὸ κορωνοϊό, ἀπὸ κάποιαν ἀρρώστια ἄλλη θὰ πεθάνω, ρὲ παιδί μου. Ἀλλὰ δὲν τελειώνει ἡ ζωὴ στὸ θάνατο. Εἶναι γιοφύρι γιὰ νὰ περάσουμε στὴν αἰώνια ζωή, ποὺ δὲν ἔχει πόνο, ποὺ δὲν ἔχει θλίψη. «Ἔνθὰ οὐκ ἔστὶ πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος». Ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ.
Αὐτὸ ἀδυνάτησε στὶς μέρες μας. Καὶ βλέπεις σήμερα ὅλοι κλειδωμένοι στὰ σπιτάκια τους. Ἀπὸ τί νὰ σωθοῦμε. Ἐντάξει, νὰ κλειδωθοῦμε, ὅπως μᾶς λὲν οἱ ἐπιστήμονες, ἡ κυβέρνησή μας. Θὰ κάμουμε τὴν προστασία μας, φυλαγόμαστε γιὰ νὰ μᾶς φυλάει καὶ ὁ Θεός. Ἀλλὰ ὄχι καὶ νὰ ἀμφισβητῶ τὴ Θεία Κοινωνία ὅτι εἶναι Σῶμα καὶ Αἵμα Χριστοῦ. Ὄχι καὶ νὰ ἐξισώνω τὴ λειτουργία μὲ τὸ θέατρο καὶ τὲς κοινωνικὲς καὶ πολιτιστικὲς ἐκδηλώσεις, κύριε Κυπριανοῦ. Δὲν γίνεται αὐτὸ τὸ πράμα. Σημαίνει δὲν καταλάβαμε ποὺ κατοικοῦμε καὶ ποιά εἶναι ἡ αἰτία τῆς ὕπαρξής μας.
Γι᾿ αὐτό, παρακαλῶ ἐσᾶς, πάσης ἡλικίας ἀνθρώπου, διαβάζετε βίους ἁγίων. Διαβάζετε ἱερὸν Εὐαγγέλιο, ψαλτήρι, εὐχή. «Κύριε Ἰἠσοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». «Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς». «Μέγα τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὑπεραγία Θεοτόκε σκέπε ἡμᾶς». Καὶ ἡ προσευχὴ γεννᾶ προσευχή. Καὶ θὰ ἔχετε καὶ χαρά, θὰ ἔχετε καὶ τόλμη καὶ ἀνδρεία. Θὰ ἔχετε μέσα σας Χριστό. Καὶ αὐτὰ εἶναι ποὺ ἔχει ἀνάγκη ὁ κόσμος. Καὶ ὅλα τὰ σχέδια αὐτῶν τῶν δαιμόνων, θὰ σᾶς κάμει ἐντύπωση, πόσο γρήγορα θὰ καταπέσουν. Καὶ πόσο θὰ ἐπέμβει ὁ Χριστός. Ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος, σὲ τέτοιο βαθμὸ θὰ ἐπέμβει, ποὺ θὰ νομίσουν μερικοὶ ὅτι γίνεται Δευτέρα Παρουσία. Ἀλλὰ δὲν θὰ εἶναι Δευτέρα Παρουσία, λέει. Θὰ εἶναι ἡ ἐπέμβαση τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ δυναμώσει τὴν πίστη τῶν ὀλιγόπιστων.
Βλέπετε; Ἔχει σχέδιο ὁ Χριστός. Μὴν δειλιάστε. Μὴν ἀμφισβητεῖτε τὴν ὕπαρξή Του καὶ τὴν αἰώνια ζωή Του. Θέλει νὰ μᾶς τὴ δώσει. Ἐμεῖς θέλουμε; Τώρα δίδομε ἐξετάσεις. Ἐξεκίνησε ἡ ἐγχείρηση ποὺ λέγαμε ἐδῶ καὶ χρόνια. Ὅσοι πιστοὶ… Πάντως, τὸ σκάφος του ὁ Χριστός, εἶναι ἀποφασισμένος νὰ τὸ γεμίσει μὲ καινούργιο πλήρωμα γιὰ νὰ τὸ ὁδηγήσει εἰς τὴ λάμψη τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ ἔχει σχεδιάσει, γιὰ νὰ γίνει ἀφορμὴ αὐτὴ ἡ λάμψης, τὸ φῶς Του, νὰ φτάσει σὲ ὅλους τοὺς λαούς, σὲ ὅλα τὰ ἔθνη καὶ νὰ γίνει οἰκουμενικὴ ἀλήθεια ἡ Ὀρθοδοξία. Ὕστερα εἶναι τὰ ἄλλα, τοῦ ἀντίχριστου τὰ χρόνια, καὶ τὰ ἄλλα καὶ τὰ ἄλλα. Δὲν εἶναι τώρα. Ἀντίχριστες δυνάμεις πάντοτε ὑπῆρχαν καὶ τώρα ὑπάρχουν. Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἡ ἐποχὴ τοῦ ἀντίχριστου ποὺ μερικοὶ λένε. Ὄχι. Μὴν τὰ μπλέκουμε. Νὰ ἔχουμε καθαρὴ ὅραση τῶν πραγμάτων. Καὶ μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ «οὐδεὶς καθ᾿ ἡμῶν».

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν,

θανὰτῳ θάνατον πατήσας

καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν

χαρισάμενος


 *Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου π. Νεοφύτου στὸν πανηγυρικὸ Ἑσπερινὸ τῆς ἑορτῆς τῆς Ἁγίας Εἰρήνης τῆς Μεγαλομάρτυρος καὶ τοῦ Ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἐφραὶμ τοῦ ἐν τῇ Νέᾳ Μάκρῃ Ἀττικῆς, ποὺ τελέσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ Ἁγίας Εἰρήνης τῆς κοινότητος Ἁγίας Εἰρήνης (Κανναβιῶν), τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου .