Μια έγκυος γυναίκα προς τον σύζυγό της:
Τι περιμένεις; Θα είναι αγόρι ή κορίτσι;
Σύζυγος:
"Αν έχουμε αγόρι, θα του μάθω μαθηματικά, θα πηγαίνουμε για αθλήματα, θα του μάθω ψάρεμα και τόσα άλλα."
Γυναίκα:
"... Και αν είναι κορίτσι;"
Σύζυγος:
"Αν έχουμε κορίτσι... δε θα χρειαστεί να της μάθω τίποτα.
Γιατί εκείνη θα είναι αυτή που θα με διδάξει ξανά όλα τα πράγματα...
Όπως πώς να ντύνομαι, πώς να τρώω, τι να λέω, τι να μην λέω...
Με λίγα λόγια, θα είναι η δεύτερη μητέρα μου, και θα με θεωρεί πάντα ήρωά της, ακόμα κι αν δεν κάνω τίποτα το ιδιαίτερο.
Θα καταλαβαίνει πάντα όταν της αρνούμαι κάτι.
Θα συγκρίνει πάντα τον μελλοντικό της σύζυγο με εμένα...
Όσο κι αν μεγαλώσει, πάντα θα θέλει να τη φροντίζω σαν την κούκλα μου...
Θα παλέψει με τον κόσμο για μένα και αν κάποιος με πληγώσει, δεν θα τον συγχωρήσει ποτέ."
Γυναίκα:
"Δηλαδή, θες να πεις ότι η κόρη σου θα κάνει όλα αυτά, αλλά ο γιος σου όχι;"
Σύζυγος:
"Όχι, όχι!
Ίσως και εκείνος να τα κάνει, αλλά θα χρειαστεί να τα μάθει.
Οι κόρες, όμως, γεννιούνται με αυτά.
Το να είσαι πατέρας μιας κόρης είναι η μεγαλύτερη τιμή για έναν άντρα."
Γυναίκα:
"Αλλά, δε θα είναι μαζί μας για πάντα."
Σύζυγος:
"Ναι, αλλά εμείς θα είμαστε πάντα μαζί της, στην καρδιά της.
Οπότε, δεν έχει σημασία πού θα πάει."
Οι κόρες είναι άγγελοι... Γεννημένες με ανιδιοτελή αγάπη & φροντίδα... Για πάντα
2 σχόλια:
... άγγελοι, όλες οι γυναίκε...
και η χαρά τής ζωής... !
όμως,
εκεί όπου συνέβη
το πρώτο τραύμα εκείνο
τής τραγικής
πρώτης μας πτώσης
που άλλαξε και θόλωσε
το σύμπαν όλο
κι όλα βρέθήκαν αγριεμένα
εκεί πάντοτε ψάχνει νά'βρει
τρόπο και να ξαναχτυπήσει πάλι, πρώτα
ο εχθρός τής ζωής
και τής χαράς
κι εκεί μιά κοινωνία που φυλάγεται
σεβόμενη τον εαυτό της
φροντίζει να ενδυναμώνει την οχύρωση...
και την άμυνα...
συχνά με τρόπο άγαρμπο κι αδέξιο, τραχύ,
ε κ τ ρ ω μ α τ ι κ ο ...
ή... αντιθέτως... τραγικά γελοίο... !
(και παριστάνοντας την αθώα κάπως... έκπληκτη... περιστερά...)
Είμαι πολύ σκληρόπετσος, πολύ κωλόπαιδο στη ζωή, δεν συγκλίνω στην ομίχλη της αφάνειας ούτε στο σκοτάδι της αδράνειας, όμως ετούτο το θανατικό με εξουθένωσε δεν αφήνουν ρίζα πατρότητας τα τομάρια. Κύριε Μην αργείς σε παρακαλώ, να κάμεις Δικαιοσύνη!
Δημοσίευση σχολίου