Όταν οι Καιροί ωριμάσουν
θα αφήσω πίσω τον Πολικό Αστέρα
θα κατηφορίσω στο Σταυρό
στις αμμουδιές του Αρχιπελάγους
στις πεταλιδωτές ατόλες
τα στιλπνά κοράλλια
στα πράσινα κρυστάλλινα νερά
θα αναζητήσω κάτι πολύτιμο
προσωπικά μοναδικό
Θα έχει πλαστεί με γεύση θάλασσας
πλατύφυλλες θωπείες
ζεστά γαλήνια χρώματα
και μελωδίες κόκκινου
γεμάτου φεγγαριού
Αμέσως θα το αναγνωρίσω
και ας μη μπορώ να υποθέσω
τι ακριβώς θα είναι. .
ένα σπάνιο όστρακο
ένα γλυκό ξημέρωμα ή ένα χαμόγελο.
4 σχόλια:
Μπορεί να είναι και ένα δάκρυ,
"Το δάκρυ", ένα διαμάντι της καρδιάς.
https://youtu.be/He3GhDxr8yw?si=Ms1X1sRcY648DV5Y
Όταν ξεμπαρκάρω από τους επτά ωκεανούς του κόσμου, πάλι μπαρκαρισμένος αισθάνομαι, σαν τον Καβαδία και εγώ, ξέμπαρκος αλλά μπαρκαρούτσος, να είσαι σπίτι σου αλλά να μην ξεφεύγει το βλέμμα σου από τους πόθους της θάλασσας, τους ζείς ξανά και ξανά μέσα από τις βαθιές ανάσες της νοσταλγίας. Έτσι και εδώ γυρνάω κάπου κάπου σε αυτήν την ποιητική γωνία σαν το πρωινό τσιγάρο και θυμάμαι τον κάποιο Τάσο που μνημονεύει ο Νότης Μαυρουδής, δεν είναι άλλος από τον Τάσο Λειβαδίτη, μετράω τους φίλους μου που γράφουν και τα σχόλιά τους, όπως τα ζήσαμε το '94 σε κάποιο καράβι σε κάποιο Πολεμικό που έκανε περιπολίες... κάπου στην Αδριατική... χάραμα... λίγοι φίλοι, σκαστοί απ την βάρδια.. μια κιθάρα... και αυτό το τραγούδι..... νομίζω πως δεν έφυγα ποτέ από εκεί κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια...
https://youtu.be/68W-TRoLvf8?si=N-4aaRCtAG29VkXy
Μπορεί αδελφέ, και αυτό το δάκρυ να μας βγάζει στον επιφάνεια από την αφάνεια.
Υπέροχο το τραγούδι, χρόνια έχω να το ακούσω.
Δημοσίευση σχολίου