Ἡ «Πόρνη ἐν Κλαυθμῷ»

 

Ἡ «Πόρνη ἐν Κλαυθμῷ» εἶναι μία συλλογή ποιημάτων μου, πού βλέπουν τώρα γιά πρώτη φορά το φῶς τῆς δημοσιότητας (ἀπό τίς Ἐκδόσεις Σταμούλη), ἄν καί ἡ σταδιακή ἀποτύπωσή τους στό χαρτί ξεκίνησε πρίν ἀπό πάρα πολλά χρόνια, παράλληλα μέ μιά μακρόσυρτη πνευματική περιπέτεια, πού τήν καθόρισαν ἀγωνιώδεις ἀναζητήσεις, ἐπώδυνες ἐμπειρίες ἀλλά καί φαεινές ἀποκαλύψεις. Μία πορεία κατά κύριο λόγο προσωπική, ἀλλά πού σέ ἄλλο ἐπίπεδο ἀνάγνωσης ἐμπεριέχει καί συλλογικότερες ἀναγωγές, καθώς πάντα οἱ πόθοι καί τά πάθη μας μπλέκονται καί ἀλληλοπεριχωροῦνται μέ ἄλλες ζωές, ἀλλά καί ἐμβαπτίζονται στήν γενικότερη (βύθια πλέον ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον) πορεία ἑνός κάποτε πυρίδαπτου Τόπου καί Τρόπου, πού τώρα καρκινοβατεῖ ἀνάμεσα στήν μακάβρια παρακμή καί τήν ὁλοκληρωτική ἀμνησία.

Ὅπως σημειώνω, μεταξύ ἄλλων, στό εἰσαγωγικό σημείωμα τῆς ἔκδοσης: «…εἶναι κάτι καιροί ταραγμένης περιδίνησης γύρω ἀπό σκοτεινούς πόλους, ἀλλά καί ἀνέλπιστης ἕλξης ἀπό αἰφνίδιες εὐκαιρίες ἀνάστασης. Καιροί πού τσαλαβουτᾶς σέ χειροπιαστά σκοτάδια, μετά κάτι σέ τραβᾶ στό φῶς καί ἔπειτα ξαναβυθίζεσαι στήν λάσπη… Μά ὅσο τρομακτική κι ἄν εἶναι ἡ καταβαράθρωση, κανένα σκότος δέν εἶναι ἐν τέλει ἀπολύτως καταδικαστικό. Γιατί τίποτε δέν μπορεῖ νά καταλύσει τό αὐτεξούσιο καί τό ἐθελότρεπτό σου.

Ἡ Πόρνη ἐν Κλαυθμῷ γεννήθηκε πρίν ἀπό πολλά χρόνια σέ τέτοιους καιρούς ἐρεβοπυρίμικτης ἀνακύκλησης. Ἐνηλικιώθηκε χαμένη στά ἀμφιζοφαλγῆ ὑπόγεια μιᾶς Πόλης νεκροζώντανων, πού κάποτε τήν ρούφηξε κυριολεκτικά ἡ Νύχτα καί τήν ἴδια τήν πέταξε σέ λεωφόρους πολύβουης μοναξιᾶς, ἀβύσσους φιληδονίας, στενωπούς ἀπάνθρωπης μοναξιᾶς καί γκρεμούς ἀνελέητης ἀπελπισίας. Συνάμφω θύτρια καί θῦμα μέσα σέ ἕνα ἐρεβῶδες φίλμ νουάρ ἀπόλυτης ἐκποίησης, ὅπου τό Κακό ἐλλοχεύει διαρκῶς πίσω ἀπό τούς τοίχους.

Μοιάζει σ’ ἐκείνη τήν Πόρνη (τήν ἴδια δηλαδή «τήν ἡμετέραν φύσιν») πού - κατά τήν συγκλονιστική περιγραφή τοῦ Χρυσοστόμου - τήν ἐρωτεύτηκε ὁ Θεός καί ἦρθε νά τήν συναντήσει, παρότι τήν βρῆκε ἀποκτηνωμένη καί καταπληγιασμένη ἀπό τήν λύσσα τῶν δαιμόνων.

Μοιάζει φυσικά καί στήν ἂλλη Πόρνη, ἐκείνη πού μνημονεύουμε στίς ἀρχές τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας, γιατί καί αὐτή ἔζησε τήν ἀπόγνωση τοῦ βορβόρου καί ἔκλαψε πολλές φορές πικρά. Μά καί γιά τόν ἴδιο ἀκριβῶς λόγο δέν τῆς μοιάζει, γιατί αὐτή ἄφησε τόν ἄνεμο νά στεγνώσει ματαιόπονα τά δάκρυά της - καί ἐνῷ ἐπίσης ὀνείδισε τόν ἑαυτό της, ἐλάχιστα μπόρεσε νά προχωρήσει πέρα ἀπό τόν ὀνειδισμό.

Ἡ ἱστορία της κύλησε ἀνάμεσα σέ βάραθρα, βάλτους, ἀνηφορικά μονοπάτια καί ὀλισθηρούς κατήφορους. Εἶναι ὅμως μία ἱστορία ὂχι μόνο ἀπώλειας, ἀλλά καί προϊούσας αὐτεπίγνωσης, ἂρα ὄχι καί χαμένης ἐλπίδας. Γι’ αὐτό καί δέν παραιτήθηκε, νικημένη ἀπό τήν ἀπόγνωση ἀτελέσφορων ἀγώνων, ἀλλά παλεύει ἀκόμη μέ τά ἐρέβη, πασχίζοντας νά συρθεῖ μέχρι τήν πόρτα τῆς ἐξόδου ἀπό τό σκοτεινό δωμάτιο»…

Ν.Δαπέργολας