Ο Ερσίν Τατάρ μίλησε πάλι. Και όπως πάντα, δεν είπε τίποτα καινούργιο — απλώς αναμάσησε το σενάριο που γράφτηκε στην Άγκυρα και το παίζουν κάθε πέντε χρόνια στα κατεχόμενα. Αυτές οι λεγόμενες «εκλογές» δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια τελετουργία υποτέλειας. Μια καλοσκηνοθετημένη φάρσα για να νομιμοποιηθεί η παρουσία ενός στρατού κατοχής που κάθεται εκεί από το 1974 σαν μολύβι πάνω στο στήθος της Κύπρου.
Ο Τατάρ, σε συνέντευξή του στη Χουριέτ, ανακοίνωσε ότι «η Κύπρος δεν είναι Γάζα ούτε Ουκρανία· η μόνη μας ασπίδα είναι η Τουρκία». Μόνο που ξέχασε να πει το αυτονόητο: αν δεν υπήρχε η Τουρκία, η Κύπρος δεν θα χρειαζόταν ασπίδα. Είναι σαν ο διαρρήκτης να σου λέει ότι σε προστατεύει από τις διαρρήξεις.
Ολόκληρη αυτή η ρητορική είναι μια άσκηση θράσους. Μιλά για «δύο κράτη» πάνω σε ένα νησί που ολόκληρος ο κόσμος —εκτός από την Τουρκία— αναγνωρίζει ως ενιαίο. Προβάλλει τον Αττίλα ως «εγγύηση ειρήνης», λες και τα καμένα σπίτια, οι αγνοούμενοι, οι εκτελέσεις του ’74 και τα βεβηλωμένα μνημεία ήταν πράξεις αδελφοσύνης. Στην πραγματικότητα, κάθε λέξη του Τατάρ μυρίζει φόβο: ξέρει πως χωρίς τον τουρκικό στρατό, η «ΤΔΒΚ» του θα εξαφανιζόταν σε ένα απόγευμα σαν καπνός από ναργιλέ στην Κερύνεια.
Αυτές οι ψευτοεκλογές δεν είναι καν για γέλια. Είναι η απόδειξη ότι η κατοχή προσπαθεί να φορέσει κοστούμι δημοκρατίας. Τα ψηφοδέλτια τυπώνονται σε μια περιοχή όπου οι έποικοι είναι περισσότεροι από τους Τουρκοκύπριους. Οι υποψήφιοι δίνουν λόγο στην Άγκυρα και όχι στους πολίτες. Και κάθε υποσχεσούλα για «αυτονομία» διαλύεται με ένα τηλεφώνημα από τον πρόεδρο τουρκικής νομαρχίας που παριστάνει τον ηγέτη.
Η ιστορία δεν ξεχνά. Ολόκληρη η παρουσία των Τούρκων στην Κύπρο είναι προϊόν παραβίασης της Συνθήκης της Λωζάννης και της Χάρτας του ΟΗΕ. Οι κατοχικές δυνάμεις εγκαταστάθηκαν δήθεν για να «προστατεύσουν» τους Τουρκοκυπρίους και παραμένουν για να προστατεύσουν την τουρκική επιρροή στην Ανατολική Μεσόγειο. Κάθε στρατόπεδο στην Καρπασία, κάθε περιπολία στο Μόρφου, κάθε σημαιούλα πάνω στον Πενταδάκτυλο, είναι απόδειξη ότι η Τουρκία δεν ενδιαφέρεται για την ειρήνη — ενδιαφέρεται για την κατοχή του ενεργειακού χάρτη.
Η μόνη λύση, όσο κι αν ενοχλεί τους ταταρολόγους της Άγκυρας, είναι να φύγουν οι Τούρκοι από την Κύπρο. Να φύγει ο στρατός, να φύγουν οι έποικοι, να σταματήσει η ψευδοδιπλωματία της διχοτόμησης. Όλες οι άλλες «λύσεις» —διζωνικές, δικοινοτικές, ομοσπονδιακές ή «ρεαλιστικές»— είναι φτιαγμένες για να νομιμοποιήσουν το έγκλημα. Δεν υπάρχει ρεαλισμός στην υποδούλωση. Δεν υπάρχει ισότητα ανάμεσα σε κατακτητή και κατακτημένο.
Η Κύπρος δεν είναι Γάζα, όπως είπε ο Τατάρ — αλλά μπορεί να γίνει, αν συνεχίσουμε να την αντιμετωπίζουμε σαν διαπραγματεύσιμη αποικία. Και δεν είναι Ουκρανία — γιατί εδώ ο εισβολέας παίζει τον ειρηνοποιό και η διεθνής κοινότητα κάνει πως δεν βλέπει.
Κάθε φορά που ένας Τατάρ, ένας Ντενκτάς ή ένας Ερντογάν μιλά για «ειρήνη», αυτό που εννοεί είναι σιωπή υπό κατοχή. Και εμείς δεν έχουμε καμιά διάθεση να σιωπήσουμε.
Χανιά Παρών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου