Εκκλησία, ίντριγκες και υποκρισία

  

Δεν υπάρχει ιστορική στιγμή του ανθρώπινου βίου, που να μην ασκούν τρομερή γοητεία η εξουσία, η θέση και το κύρος. Επομένως, δεν υπάρχει ιστορική στιγμή του ανθρώπινου βίου, που οι άνθρωποι να μην επιδιώκουν και να μην εξυπηρετούν τα παραπάνω.

Ούτε οι μαθητές του Χριστού δεν γλίτωσαν από αυτά, καθώς είναι γνωστό το περιστατικό, κατά το οποίο δύο εξ αυτών, με τη μεσολάβηση της μητέρας τους, ήθελαν να καθίσουν δεξιά κι αριστερά Του, παρεξηγώντας ότι ο Κύριος μοίραζε θέσεις εξουσίας και γοήτρου, όταν μιλούσε για τη Βασιλεία των Ουρανών.

Όταν ακούω ή διαβάζω «δεν είναι αυτό η Εκκλησία», διαφωνώ. Η Εκκλησία είναι ΚΑΙ αυτό, όπως και όλος ο δημόσιος και ιδιωτικός βίος είναι ΚΑΙ αυτό. Μια ματιά να ρίξει κανείς σε ολόκληρη τη Βυζαντινή ιστορία, αλλά και στη διάρκεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας θα δει ότι αρκετές φορές οι επισκοπικοί θρόνοι ήταν αποτέλεσμα συναλλαγών με ισχυρούς και μεσάζοντες και όχι μόνο λόγω προσωπικών γνωριμιών ή οικονομικών ανταλλαγμάτων, όπως φαίνεται να είναι τώρα που αποκαλύφθηκε η δράση της «Κρητικής μαφίας».

Αυτά συνέβαιναν και συμβαίνουν και στο λεγόμενο Δυτικό Χριστιανισμό και στις υπόλοιπες θρησκείες. Πάρα πολλά τα ιστορικά παραδείγματα. Οι αυστηροί κανόνες που έχει θεσπίσει η Εκκλησία και η ιδιαίτερη αυστηρότητα στην εφαρμογή τους (π.χ. για τη σιμωνία, ειδικά στη Δύση) μετρίαζαν κατά περιόδους και περιοχές τα φαινόμενα, αλλά ποτέ δεν έσβησαν τους κρυφούς πόθους. Το ενδιαφέρον μάλιστα της κοινωνικής εντροπίας είναι ότι αξιόλογοι άνθρωποι με μεγάλη πνευματική προσφορά και σημαντικό έργο πήραν το θρόνο όχι και τόσο …κανονικά και άνθρωποι χωρίς να έχουν αφήσει κάποιο θετικό αποτύπωμα ανέβηκαν στο θρόνο με το σταυρό στο χέρι!

- Η φράση «αυτά δεν πρέπει να γίνονται» έχει την βαρύτητα των πρωτοχρονιάτικων ευχών «υγεία και ειρήνη σε όλο τον κόσμο».

- Το να λέω «γι’ αυτό εγώ δεν πάω στην Εκκλησία» έχει τη βαρύτητα της φράσης «γι’ αυτό εγώ δεν πάω στους γιατρούς», όταν μάθω ότι ένας χρηματίστηκε. Εννοείται ότι έχω κάθε δικαίωμα να μην πηγαίνω στην Εκκλησία, να μην πιστεύω και να μην ασχολούμαι γενικώς. Τι την χρειάζομαι όμως τη φράση; Για να μού δώσει επίφαση αιτιολόγησης; Μάλλον μια ακόμη ένδειξη υποκρισίας είναι, αρκεί να θυμηθώ πόσες φορές μόνο την προηγούμενη εβδομάδα επιδίωξα, σκέφτηκα και ζήλεψα εξυπηρετησούλα και ρουσφετάκι…

- Το να ασχολούμαι όλη την ημέρα με το «ο τάδε παπάς αυτό, ο Δεσπότης εκείνο, ο Πατριάρχης το άλλο» (συνηθέστατο σπορ σε θρησκευτικά και εκκλησιαστικά πηγαδάκια με εξαιρετικά vibes ηδονοθηρίας), μού στερεί χρόνο, όρεξη και δυναμισμό από την ουσία της πίστης, που είναι η σχέση του εκκλησιαστικού σώματος με το Χριστό!

ΥΓ: Σε προηγούμενο εκκλησιαστικό σκάνδαλο ένας συνομιλητής μού είπε:

- Καλά γίνονται τόσα και τόσα κι εσύ ακόμα πιστεύεις;

- Είδες που μάς κατάντησε ο Χριστός;, του λέω. Ο άλλος να επιδιώκει το θρόνο στο όνομά Του με κάθε τρόπο, εσύ να μην έχεις χάσει την τετράγωνη λογική σου κι εγώ να σού απαντάω «ναι»!

 
Παναγιώτης Ασημακόπουλος 
Θεολόγος καθηγητής
Εκπαιδευτικές και Θεολογικές αταξίες