Ἔπρεπε νὰ τοῦ ἔβαζαν καὶ φωτοστέφανον, οὕτως ὥστε νὰ φρίξουν οἱ Οἰκουμενισταὶ καὶ οἱ πάσης φύσεως ἁγιομάχοι!
Πρῶτα ἀναγνωρίζεται ἡ ἁγιότης ἐκ τῶν πιστῶν, μὲ σημεῖα ποὺ δείχνει ὁ Θεὸς (ὄχι ἀπαραιτήτως θαύματα ἰάσεων καὶ τὰ τούτοις), καὶ μετὰ ἀναγκάζονται οἱ Ἀρχιερεῖς συνοδικῶς νὰ κάνουν αὐτὴν τὴν ἀναγνώρισιν ἐπισήμως.
Ἂς τὰ μάθουν αὐτὰ καὶ οἱ ἀθεολόγητοι πτυχιοῦχοι θεολογίας, λαϊκοὶ καὶ Κληρικοί!
Ludmilla Simone
3 σχόλια:
Μας στερέωσε στην πίστη εμάς τους σύγχρονους χριστιανούς με τον αμύθητο πλούτο της θεολογίας του ο π. Αθανάσιος. Δεν τον γνωρίσαμε από κοντά αλλά τον έχουμε στα αυτιά μας κάθε μέρα. Εκτός των άλλων, ήταν και πανέξυπνος άνθρωπος ώστε να σκεφτεί ότι τα κηρύγματα του θα μπορούσαν να αλλοιωθούν από καλοθελητές και γι'αυτό τα κατέγραφε ηχητικά. Τεκμηριώνεται ο θεολογικός λόγος του από τον ίδιο και όχι από όσα δήθεν άκουσαν κάποιοι που ίσως να μην είχαν την εντιμότητα να μεταφέρουν επακριβώς. Ο π. Πολύκαρπος που είναι ηγούμενος τώρα στη μονή Στομίου μας είπε ότι ήταν επιθυμία του γέροντα να μην κάνουν ανακομιδή των λειψάνων του γιατί είμαστε στα έσχατα και πολύ σύντομα θα ξανασυναντηθούμε. Καλή Ανάσταση λοιπόν!
Ερίζουμε πολλές φορές , άν κάποιος είναι άγιος ή όχι , λές και εμείς θα αγιάσουμε τον άνθρωπο . Καμμία έρις ! Άγιος μέ βίσμα δεν γίνεται . Τουλάχιστον οι άγιοι δεν είχαν κανένα τέτοιο άγχος .
Υγ. Οι αγιογράφοι μας έχουν μάθει στην μίμηση και άν πάνε νά κάνουν κάτι ρεαλιστικά , τα κάνουν θάλασσα . Ή θα πρέπει κανείς νά ζωγραφίσει την μορφή ρεαλιστικά , αλλά νά είναι ρεαλιστικά ή εξπρεσσιονιστικά μέ στοιχεία αφαιρετικότητας . Η βυζαντινή αγιογραφία ανήκει στην κατηγορία του εξπρεσσιονισμού .
Θού Κύριε ! Άς μήν το συνεχίσω , γιατί θα πώ κακία ...
... συμφωνώ καί επαυξάνω...
όσο για τις... "κακίες"...
τίς είπε ευτυχώς ο Κόντογλου
και ήταν κι εύστοχες και παιδαγωγικές
και ένα μάθημα,
για όποιον θα θελήσει να μπεί στο νόημα...
να πώ και μίαν εξυπνάδα
-και συμπαθάτε με στην λεπτολόγηση και την πολυλογία-
παίρνοντας, λοιπόν,
ένα μέρος εξπρεσσιονισμό
μιά γερή δόση συμβολισμό
και μιά πρέζα ρεαλισμό (ίσα στην άκρη της μύτης τού κουταλιού μας)
κι ανακατεύοντας καλά, μέχρι να δέσουν τα συστατικά
και ύστερα ξεπλένοντας πολύ καλά
να φύγει ό,τι περιττό
(ό,τι παραπανίσιο...)
θα έχουμε μιά βαση για να ξεκινήσουμε
κι ανασκαλεύοντας συχνά τα πρότυπα παλιών δασκάλων
γνωστών, αγνώστων κι άσημων
έχοντας την παράδοση σαν ένα κομποσχοίνι που το δουλεύουμε ανάμεσα στα δάχτυλά μας
ωσότου να μάς γίνει
σάρκα μας
να μην πηγαίνουμε όπου και όπως μάς φανεί,
αλλά από το βέβαιο το μονοπάτι
κι ας έχει τις ανηφοριές του
και όλα τα στενά περάσματα,
(και θα γδαρθούμε για να προχωρήσουμε)
είναι άλλωστε εκείνες οι απόκρημνες οι στενωποί,
πού θέλουμε δε θέλουμε γινόμαστε
ένα με τον βράχο...
που θα μάς φανερώνουν πάντα
πως... καλά το πάμε...
και κοντεύουμε... !
___________________
για να πούμε και τού στραβού το δίκιο πάντως,
έχει στηθεί με τόση τέχνη
ο ανάποδος κόσμος μας
που μάς χαρίσαν και μάς φόρεσαν
κι ας μάς στενεύει
αφόρητα
(κι αναζητούμε έναν ψυχολογιότατο να μας 'ξηγησει τ' όνειρο που ζούμε)
έτσι αναγκαστικός
με υποχρεωτικότητα...
κι άς έχει ένα μπατζάκι μόνο και τρία μανίκια...
(ας προσέχαμε... )
και όποιος δεν τον προσκυνά
-μαύρο το φιδι που τον εφαγε-
πετάγεται... με βιά
στην πάντα
και η κόψη η τρομερή τής γλώσσας τής αγέλης
τον ψιλοκόβει
σαν εχθρό τού λαού
και σαν παράφρονα
και επικινδυνο
γι αυτό...
ας έχουμε μιά κατανόηση μικρή
(μονάχα μία)
για τ' άνευρα, νερόβραστα
'γιογραφήματα
τών ημερών μας
αφού...
πού χρόνος για μελέτη
και περίσκεψη
και στοχασμό
με την ιδιωτία
κατά μόνας, αλλά...
και... εν συνόλω
(όμοια)
έναν μονόδρομο...
στεγνό, στυγνό
και ά κ α ρ π ο... !
Δημοσίευση σχολίου