Τίποτα δεν καταστρέφει τον άνθρωπο, όσο η μιζέρια. Η γκρίνια.
Το συνεχές παράπονο. Μούτρα κατεβασμένα και ένα αίσθημα ανικανοποίητου από το βράδυ ως το πρωί.
Δεν μπορεί να πάει έτσι ο άνθρωπος μπροστά.
Δεν μπορεί να ερωτευτεί. Να παλέψει. Να δημιουργήσει. Να ζήσει.
Δεν μπορεί άνθρωπος αρρωστημένος, να χτίσει τίποτα το υγιές.
Δεν μπορεί να ευλογηθεί, καμία προσπάθειά του.
Και ξέρεις.
Θέλει προσοχή.
Γιατί, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, κανένας δεν γεννήθηκε με μούτρα.
Αποτέλεσμα εγωισμού είναι όλα αυτά.
Ενός εγωισμού, που βρίσκει πόρτες ανοικτές και μπαίνει.
Και όσο περνάει ο καιρός, όλο και περισσότερο εγκλωβίζεται ο άνθρωπος.
Το κακό γεννά πάντα κακό. Πολλαπλασιάζεται.
Και έτσι, ο μίζερος, όλο και πιο μίζερος καταντάει.
Τίποτα δεν καταστρέφει τον άνθρωπο, όσο η μιζέρια. Η γκρίνια.
Ορίστε. Μια καινούρια χρονιά ξεκινά.
Κάνε αρχή. Αυτή τη χρονιά να πετάξεις τη μιζέρια από πάνω σου λες και είναι αρρώστια κακιά.
Συγχωρέσου με τους ανθρώπους σου. Πάλεψε να τους χαμογελάσεις. Έτσι ξορκίζεις το κακό… Ψάξε να βρεις μικρές ευλογίες που έχεις στη ζωή. Κάνε ένα σταυρό και ρίξου στον αγώνα.
Ελευθεριάδης Ελευθέριος
2 σχόλια:
Νομίζω τα λόγια του Αγίου Λουκά στην προηγούμενη ανάρτηση ταιριάζουν άριστα με το παρόν κείμενο, επειδή ομολογούν τον τελικό στόχο της όλης μας παρουσίας, δηλαδή στο γιατί να είμαι και να κάνω το έτσι ή αλλιώς, απλά για να θέλουμε από τώρα να βιώσουμε το ατελεύτητο ποθούμενο
... αγχωμένο σὲ βλέπω...
καὶ... κάπως γκρινιάρη...
... χαμογέλα λοιπόν... βρέ... !
Δημοσίευση σχολίου