" Η βροχή κρύωνε έξω,στο δρόμο.Χτυπούσε το τζάμι και φώναζε ,κρυώνω .Ήτανε, πράγματι , χειμώνας.
Το τζάμι τη λυπήθηκε,της άνοιξε,την έβαλε μες στο δωμάτιο.
Ο άνθρωπος έγινε έξω φρενών.Είσαι τρελό,του φώναξε ,πού ξανακούστηκε να μπαίνει η βροχή μες στο δωμάτιο;
-Μα είναι βροχή δωματίου ,είπε ήρεμα το τζάμι,δεν ακούς τι ωραία που ηχεί πάνω στο πάτωμα,πάνω στο τραπέζι,πάνω στο μέτωπό σου;Είναι βροχή δωματίου."
6 σχόλια:
Κάπως έτσι ταξιδεύει και η μουσική δωματίου. Δραπετεύει από ένα άλλο κόσμο, ξεπηδάει από ένα γραμμόφωνο πού γρατσουνιέται, διαπερνάει το απαιτητικόν ους και φτάνει στις πληγές πού θεραπεύει.
Αυτό δεν είναι ποίηση. Προσπάθεια ίσως. Αλλά ποίηση....με τίποτα.
τι ειπαμε οτι ειναι ποιηση?? σιγουρα δεν ειναι η ομοιοκαταληξία...
Εύχομαι να έχουμε άπαντες
την αυτή ευτυχή κατάληξη
στο τόπο τον ποθούμενο
όλοι να ομοιοκαταλήξουμε.
Α.Κ. η ποίηση δεν καυχάται ποτέ πως είναι ποίηση, και οι ποιητές δεν ονοματίζουν ποτέ τους εαυτούς τους ποιητές, διότι απλούστατα δεν τους γνωρίζουν.
Ο πλέον πετυχημένος ορισμός της ποίησης κατά την άποψή μου είναι η Λειβαδίτια άποψη, ποίηση είναι μια φανταστική σκάλα που την ανεβαίνεις για να κόψεις ένα ρόδο πραγματικό!
... νομίζω πώς εκ τών πραγμάτων,
ζώντας δηλαδή
σε εποχή, που η Βαβέλ έχει πάρει τ' απάνω της για τα καλά
πείθοντας την... βουβή κι
αφιονισμένη πλειοψηφια
πως
...κανονικότητα...
ειναι να ζείς...
με το μάτι στο κοντέρ...
ασταμάτητα...
το κοντέρ που μάς δείχνει πόσο φουσκώνει ( ή αδειάζει...)
το πορτοφολι...
το...
οτιδήποτε
αντέχει να γράφεται
κι έστω κάπως μάς δίνει...
μία σκουντιά
κι έτσι κάπως ταράζει
τα λ ι μ ν ά ζ ο ν τ α ύδατα
τού βάλτου μας
που βρωμά θ α ν α τ ι λ α ...
και μπορεί ακόμα ισως να γίνει μιά ακόμη ψηφίδα
(στού Θεου μας το χέρι)
ένα μικρό εστω φωτάκι
στην σ κ ο τ ε ι ν ι α σ μ έ ν η
σ υ ν ε ί δ η σ η
ενός κόσμου που σκίζεται και ιδρώνει
(α ν ε π ι γ ν ω σ τ α ...ελπίζω)
για να γινει η Βαβέλ
κ ο σ μ ο κ ρ ά τ ε ι ρ α ...
τής αξιζει νομιζω ένας κάποιος
σεβασμός
και... δεν εννοώ φυσικά
την παράλογη εκείνη λατρεία
που προσφέρουμε στο είδωλο της ψευτοθεάς...
"τέχνης"...
αυτής τής φαρμακερής ψευτογόησσας
πού ήταν συνήθως ντυμένη
με τα πιό ακριβά της μετάξια
(τα χρυσοστόλιστα)
και που κρυβει π ά ν τ α
την μποχα της με...
ηδονικά... με... πανακριβα αρώματα
η... κυρά μας η ...
τεχνη... για την τεχνη...
(αυτη η δόλια απατεώνισσα
που επ' εσχατων πετώντας την μασκα
βγαίνει μπροστά μας όλο αυτοπεποίθηση
και νικήτρια πιά,
τυλιγμένη κουρέλια
πολυχρωμα,
στις μεγαλες γιορτές της βαβελ μας
(τις ευρωπαΐζουσες και τις Ολυμπιακές )
για να μάς μπερδεψει
και να μάς ξεφτιλίσει
δείχνοντάς μας τι λατρεύαμε
τόσα χρονια...
επι...τέλους ... !
Δημοσίευση σχολίου