Η φάρμα με τα χίλια άλογα στα Άνω Πορόια – Το μεγαλύτερο κοπάδι ελληνικής φυλής Πίνδου στην Ευρώπη

 

Με ένα σφύριγμα και η γη άρχισε να σείεται. Ένα πρωτόγνωρο βουητό πλησίαζε σε απόσταση αναπνοής. Μέσα από ένα θόλωμα σκόνης, ακούγονταν ξέφρενα χλιμιντρίσματα και ένας ασυγχρόνιστος καλπασμός. Και τότε ξεχύθηκαν, σαν κύμα, εκατοντάδες αχαλίνωτα άλογα που έτρεχαν με ορμή να πλησιάσουν τον αγαπημένο τους «πατέρα»- γιατί, γι’ αυτά, ο Νίκος είναι ο «πατέρας» τους.

   «Πάμε», είπε ο Νίκος, και αμέσως άλλαξαν πορεία αφήνοντας πίσω τους άναυδους όλους όσοι βρέθηκαν τυχαία εκεί και έσπευσαν να ανέβουν σε κοντινό βράχο, φοβούμενοι, όχι να μην ποδοπατηθούν από τα άγρια άλογα, αλλά να μην τα τρομάξουν με την παρουσία τους- ακόμη και ο ήχος του drone, τα αποσπούσε από τους οικείους ήχους της φύσης που έμαθαν να ζουν. Ο Νίκος έτρεξε πίσω τους. Τα άλογα ήταν ήρεμα σαν να μην έγινε όλο αυτό το σκηνικό μόλις λίγα λεπτά πριν. Ήρθαν κοντά του να χαϊδευτούν και να του κλέψουν φιλιά. Επιζητούσαν τρυφερότητα, έκαναν σαν μικρά παιδιά! «Έχω πολλά παιδιά, περισσότερα από χίλια, είμαι ο πιο ευτυχισμένος πατέρας» θα πει με συγκίνηση στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Νίκος Βαρκάς από τα Άνω Πορόια Σερρών, ένα πέτρινο χωριό χτισμένο στους πρόποδες του όρους Μπέλες, βορειοδυτικά της ομώνυμης λίμνης.

 Η οικογένεια των αλόγων του Νίκου Βαρκά «ήρθε στη ζωή» πριν από 27 χρόνια, όταν ο ίδιος, έφηβος ακόμη, κατάφερε να «δανειστεί», όπως λέει, επτά άλογα από τους συγχωριανούς του και να ξεκινήσει τις ιππικές περιηγήσεις στο βουνό με όλους εκείνους που ήθελαν να βρεθούν κοντά στη φύση, πάνω σε ένα άλογο.Πώς ξεκίνησαν όλα

   «Στη δεκαετία του 70, όταν ήμουνα πιτσιρίκας, δεν είχαμε άλογο στο σπίτι. Γκρίνιαζα στον πάτερα μου να πάρουμε. “Εμείς έχουμε τρακτέρ, ήμασταν μπροστά απ’ όλους, τι να το κάνουμε το άλογο;”, μου απαντούσε εκείνος. Εγώ, όμως, είχα τρέλα μ’ αυτά. Έτρεχα πίσω από όλα τα άλογα του χωριού. Το όνειρό μου ήταν πως θα έχω άλογο να πηγαίνω στο βουνό. Περνώντας τα χρόνια σκέφθηκα πως αυτό θα το ήθελαν και πολλοί άλλοι κι έτσι ξεκίνησα. Το 1996 ξεκίνησα με έξι δανεικά άλογα να κάνω τις περιηγήσεις στο δάσος. Τον πρώτο χρόνο κατάφερα να αγοράσω 13 άλογα, της φυλής Πίνδου, τα οποία ήταν πολύ υπάκουα και ανθεκτικά ζώα. Στη συνέχεια, χρόνο με τον χρόνο, πήγαινε καλύτερα και σήμερα έχουμε πάνω από χίλια άλογα» αφηγείται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Βαρκάς.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Νίκος Βαρκάς since 1996 (@oi_adamastoi_tou_mpeles)

   Ως «αλογοπατέρας» δείχνει ιδιαίτερη αδυναμία στο «πρωτότοκο» άλογό του, τον 27χρονο σήμερα Λάζαρο, που χαίρει άκρας υγείας με την ιδιαίτερη φροντίδα και αγάπη του Νίκου. «Η μαμά του Λάζαρου ήταν η Μαίρη. Τα θυμάμαι πως τα λένε ένα ένα, άσχετα αν είναι πολλά», θα πει, διευκρινίζοντας πως «τα χίλια και παραπάνω άγρια άλογα δεν έχουν ονόματα».

  «Ονόματα έχουν τα άλογα που κάνουν τις περιηγήσεις. Στο μεγάλο κοπάδι χωρίζονται σε ομάδες. Κάθε ομάδα, που αποτελείται από 15-25 άλογα, έχει το δικό της όνομα ώστε να ξεχωρίζουμε για ποια ομάδα μιλάμε» διευκρινίζει.

   Για τον Νίκο Βαρκά, το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των αλόγων είναι η διαίσθηση και η μνήμη τους. «Έχουν τρομερή διαίσθηση, ενώ δεν ξεχνούν ποτέ. Από ένα μονοπάτι να περάσουν και να χρειαστεί μετά δέκα χρόνια να το ξαναπεράσουν, θυμούνται τα πάντα. Το άλογο σού δίνει ζωή και δένεσαι μαζί του. Όμως δένονται πολύ και μεταξύ τους» τονίζει.

Η συνέχεια..