Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αποδείξεις για να καταλάβουμε ότι ζούμε σε καιρούς αποκαλυπτικούς και εσχατολογικούς, σε χρόνους πρωτοφανούς αποστασίας και ηθικού εκτροχιασμού, όπου κυριαρχεί η ιδεολογία της «Νέας Εποχής του Υδροχόου». Τα ολέθρια διδάγματά της έγιναν το «Ευαγγέλιο» του συγχρόνου ανθρώπου. Το «Ευαγγέλιο» αυτό δεν είναι άλλο από το «Ευαγγέλιο του όφεως», που βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα του Ευαγγελίου του Χριστού, διότι τοποθετεί τον άνθρωπο υπεράνω του αγίου Τριαδικού Θεού.
Βασικό και θεμελιώδες δόγμα του είναι: «Ζήσε όπως θέλεις, κάνε ό, τι θέλεις, νόμος είναι η θέλησή σου». Αυτό το δόγμα έρχεται σαν φυσική συνέπεια ενός άλλου βασικού δόγματος της Νέας Εποχής, αυτό της αυτοθεώσεως, της «θεώσεως» δηλαδή χωρίς τον αληθινό Θεό, το οποίο εδίδαξε για πρώτη φορά ο «ανθρωποκτόνος απ’ αρχής» (Ιωάν.8,9), ο διάβολος, στους πρωτοπλάστους, όταν τους είπε μέσα στον παράδεισο, ότι «έσεσθε ως θεοί» (Γεν.2,5). Ο διάβολος έπεισε και τον σύγχρονο άνθρωπο ότι ως «θεός» μπορεί να κάμει ό,τι επιθυμεί, ό,τι ικανοποιεί τα πάθη και τις σαρκικές επιθυμίες του. Το αποτέλεσμα είναι ότι η σύγχρονη κοινωνία μας έχει μεταβληθεί σε ζούγκλα, όπου το κυνήγι της ηδονής, του πλουτισμού και της εξουσίας αποτελεί το ύψιστο ιδανικό.
Στους εσχάτους και αποκαλυπτικούς χρόνους που ζούμε, η συνέχεια
10 σχόλια:
... Οὐμανισμός καὶ Ὀρθολογισμός
παρά τὰ γοητευτικά τους ὀνόματα,
κατέβηκαν -χέρι χέρι-
ὅλα ἐκείνα τὰ σκαλοπάτια, που μᾶς βυθίσαν στὴν παράνοια
παραμορφώνοντας τὴν λειτουργία
τῆς "διάνοιας"
ποὺ ἀπό χρησιμότατο ἐ ρ γ α λ ε ῖ ο ἐρεύνης, ἀναλύσεως, συνθέσεως καὶ ἐν γένει ἀνίχνεύσεωςς τοῦ
ὀρατοῦ καὶ παρατηρήσιμου περιβάλλοντος κόσμου,
κατέστη, μέ ἀστοχία περίσσια
τὸ θ ε μ έ λ ιο
τῆς-τραγικῆς- θεοποίησης
τοῦ ἐ γ ῶ μας(...μας ; )
ποὺ... χωρίς τὸ π η δ ά λ ι ο
τοῦ Ν ο ό ς
ἀρμενίζει ὅπου φυσᾶ ὁ ἄνεμος...
ἕνα περιφερώμενο ναυάγιο, ποὺ τὸ κάθε του στραπάτσο
βαφτίζει... ἐμπειρία, ἐξέλιξη καὶ πρόοδο...
παρασύροντας στὸ χαμό,
τὶς φοβικὲς μᾶζες ποὺ τρεμουν στὴν ἰδέα νὰ χαρακτηριστοῦν
μὲ τὰ γελοῖα ἐπίθετα
ποὺ κολλᾶνε ὡς ρετσινιά,
στοὺς νουνεχεῖς εὐσεβεῖς
ποὺ τραβοῦν ἀπαρασάλευτα
τὸν δρόμο τους..
τὴν Ὁ δ ό ... τὴν εὐθεῖα...
...
Καίριο σχόλιο αλλά, με τον φόβο να γίνω εκνευριστικος και προσβλητικός, ακόμα αυτά τα αποσιωπητικά; Χαλάνε την μορφή του κειμένου, αποπροσανατολίζουν, κουράζουν στην παρακολούθηση των επιχειρημάτων. Γιατί;
η μουσική επιβάλλει στιγμές σιωπής
κι ένα κείμενο μπορεί να διαβαστεί και μουσικά
τα αποσιωπητικά εκπροσωπούν αυτές τις στιγμές
αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί φίλε ΑΚ επιμένεις να διαβάζεις κείμενα,
που έστω και εξ όψεως δεν σε ευχαριστούν,
ενώ μπορείς (αν μπορείς;) να τα παραβλέπεις,
αφήνοντας άλλους σχολιαστές που επιθυμούν να τα δουν και να τα διαβάζουν....
... καθεῖς μὲ τὰ κολλήματά του...
τὸ δουλεύω...
... μὲ νοιώθεις, Σαλέ... !
μὲ νοιώθεις... πραγματικά...
...
ἴσως καὶ αὐτή ἡ ταχύτητα
μὲ τὴν ὁποία κάνουμε,
ἐκ τῶν πραγμάτων πλέον,
τὰ πάντα,
νὰ μὴν ἐπιτρέπει τὴν ἀνάγνωση,
ἔτσι ὅπως τὴν ἔχω κατά νοῦ
(κάπως... σὰν μιά φωνή ἀφηγητή...)
ἄλλωστε, παντοῦ κυριαρχεῖ ἡ ἁπλοποίση καὶ ἡ περικοπή
ἀκόμη κι ἐκεῖ ποὺ δὲν ἀπαιτεῖται...
...
ἐλπίζω μόνο, νὰ μὴν γίνομαι σιγά- σιγά
δεινόσαυρος... !
...αντίθετα,
χρειαζόμαστε να γίνουμε ....δεινόσαυροι
στην πίστη
για να ΄χουμε το θάρρος
της ελπίδας
και ν΄αντέξουμε τα κύμματα
που αναγκαστικά θα μας οδηγήσουν
στην μετάνοια
ελκύοντας το έλεος
με την προσευχή.
Προς Σαλο: 1) Τα σχόλια είναι πολύ καλά. Η μορφή είναι κουραστική. 2) Δεν επιβάλλω τίποτα. Απλή κριτική κάνω και εκφράζω περιέργεια. 3) Τα κείμενα αυτά με αποσιωπητικά δεν διαβάζονται μουσικά αλλά αποσπασματικά. Χαλάνε τον Ρυθμό. Δεν δίνουν ρυθμο. 4) Τα αποσιωπητικά δεν προσφέρουν σιωπή όταν χρησιμοποιούνται πολλές φορές συνεχόμενα. Απλώς αναβάλλουν συνεχώς την ανάγνωση και καθυστερούν την ΚΑΝΟΝΙΚΉ πρόοδο της σκέψης αυτού που διαβάζει. Δεν έχουν καμία σχέση με την... ταχύτητα της κοινωνίας μας που θέλουμε να μειώσουμε ούτε τον χρόνο που χρειαζόμαστε ίσως για να καταλάβουμε το νόημα. Κατά τα άλλα, ο καθένας γράφει όπως θέλει.
... βλέποντας τὶς ταινίες τοῦ Ταρκόϕσκι
ἀρχικά μὲν, ὁ ἁργός ρυθμός καὶ ἡ ἔλλειψη τῆς συνήθους
-κι ἀναμενόμενης- δράσης
μᾶς ξενίζει...
ὕστερα ὅμως, ἔρχεται αὐτή ἡ τόση... ἀπέραντη ὁμορϕιά
τῶν π λ ά ν ω ν του
καὶ μᾶς κερδίζει...
μαζί μέ τὴν ὑποβλητική μουσική -συνήθως- τοῦ Μπάχ...
ἐνίοτε μιᾶς σταγόνας...
(ἤ νερῶν νὰ στάζουν σ'ἕναν χῶρο αδειανό
ἴδια ἡ... ἀπεραντοσύνη... )
κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καὶ στὴν μουσική τοῦ Aarvo Pärt...
(Λιθουανός ὁμόδοξος, πνευματικοπαίδι τοῦ Ἁγίου Σωϕρονίου)
...
ὅλ' αὐτα ϕυσικά, δὲν μὲ δικαιώνουν ἀπαραίτητα
(σὲ καμμία περίπτωση)
καὶ ὁ λόγος, εἶναι πρᾶγμα λεπτεπίλεπτο
καὶ πόσο μᾶλλον... δυσκολοψιλάϕητο
ἀπό ἐμᾶς τοὺς ἀσήμαντους
ἀλλά,
ὁ Ρωμηός, τὴν ἔχει τὴν τρέλλα του...
κληρονομιά...
(καὶ σὰν... κολλιτσίδα... )
ἔστω ἐκείνη, τῆς... χιλιομπαλωμένης παράγκας τοῦ Καραγκιόζη
ποὺ ὅμως ἐπιμένει...
νὰ δουλεύει ἅγρια τὸν Πασᾶ...
νὰ μή γίνεται Χατζαβάτης...
νὰ μὴν ϕοβᾶται τὸ ξύλο τοῦ τουρκαλβανοῦ Βεληγκέκα...
...
... ἡ μαθητεία μου,
στὸ πνεῦμα καὶ τὸν λόγο
τοῦ π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου
ἀν καὶ δὲν εἴχα τὴν τόλμη
καὶ τὴν ἀναγκαῖα πνευματική ἐνάργεια
γιὰ νὰ πάω ἴσια στὰ βαθειά
νερά
μὲ ἄλλαξε σὰν ἄνθρωπο
καὶ...
δὲν μποροῦσα νὰ εἶμαι πλέον "ὁ ἑαυτός μου"...
καὶ ἀν κάτι ἀξίζει ἐπάνω μου σὲ αὐτόν τό ὡϕείλω
(κυρίως, γιατί...
ὑπῆρξε ὕστερα καὶ ἕνας εὐλογημένος π. Διονύσιος,
γεροντική μορϕή, ποὺ γνώριζε τὴν Καινή Διαθήκη
ἀπ ἔξω (στὴν κυριολεξία)
ποὺ... μὲ ἀποτελείωσε...
ὥς βλαμμένο καὶ ἄχρηστο...
(ἀν καὶ μπορεῖ... ὅλο καὶ κάτι νά μοὔμεινε...
γινάτι... κι ἀμανάτι...!)
Δημοσίευση σχολίου