Η αορασία του Νέας Ιωνίας Γαβριήλ

Γράφει ο Μέτοικος

Γαβριήλ, Γαβριήλ, τυρβάζεις περί πολλά. Δεν χρειάζεται «αξία» προκειμένου κάποιος να κατηγορήσει το Θεό. Αφροσύνη με περικεφαλαία χρειάζεται.

Η περίπτωση του Γαβριήλ που, επαγγέλλεται τον επίσκοπο στην Νέα Ιωνία δεν είναι ξεχωριστή. Είναι ένας άνθρωπος που φαίνεται ότι, από αορασία, τουτέστιν από στραβωμάρα πείρε τη ζωή του λάθος. Πιθανότατα έγινε κληρικός νομίζοντας, όπως τόσοι άλλοι ότι το «ράσο σκεπάζει τα πάντα» και, πάντως, βεβαιωμένα «ανοίγει» ορίζοντες.

Αυτός ο υψηλόβαθμος θρησκευτικός υπάλληλος που, υπέστη «υπαρκτική μετάλλαξη, κυριολεκτική – [και] από σερνάμενη κάμπια [έγινε] χρυσοστολισμένη πεταλούδα. [Που από] ασήμαντο, καλογεροφορεμένο «παπαδάκι» [μεταμορφώθηκε] ακαριαία σε πρίγκηπα, [και] γίνεται αφέντης, δεσπότης, και τριανταπεντάρης [επίσκοπος Διαυλείας και πάντως] σεβασμιότατος, [που] όλοι γονατίζουν μπροστά του και τον προσκυνούν», όπως περιγράφει τη νέα γενιά των «χρυσοστολισμένων πεταλούδων» της Εκκλησίας ο οφικιάλιος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Χρήστος Γιανναράς στο άρθρο του «Βδέλυγμα σε τόπο άγιο», υποστηρίζει ότι είδε το φως της γνώσης, όχι από τη διδασκαλία των Πατέρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά ότι «άνοιξε ο ορίζοντας του από τη διδασκαλία των Προτεσταντών και Ρωμαιοκαθολικών καθηγητών του» στο ινστιτούτο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ελβετία, στο Σαμπεζύ, σε αυτό το εκτροφείο κάθε κακοδοξίας που γεννιέται στο Φανάρι.

Μάλιστα, ο «ορίζοντας του άνοιξε» τόσο, ώστε να περηφανεύεται πως «έχει αποκτήσει την οικουμενικότητα που έχει ο λόγος του Ευαγγελίου»!

Δίχως ορθόδοξη πυξίδα, ο Γαβριήλ έχει χαθεί στον ασήμαντο κόσμο του. Πιθανότατα ο «άνθρωπος του θεού» χρειάζεται μια κάποια ώθηση για να… αυτοπροσδιοριστεί, να ξεφωνήσει την καταπιεσμένη έμπνευση του οικουμενικού προφήτη, που τον διακατέχει.

Διδάκτορας στις πολιτικές επιστήμες του Διεθνούς Εμπορίου και πρόεδρος της Επιτροπής Δημοσίων Θεμάτων του Π.Σ.Ε, κάτι γνωρίζει ο Γαβριήλ από «ανοιχτούς ορίζοντες» και αλισβερίσια.

Υπερασπιστής των προτεσταντικών κακοδοξιών, αφού θαυμάζει «την καθημερινότητα των ανθρώπων» στη Δύση που, είναι καρπός του φωτισμένου «χριστιανισμού στη Δύση που είναι άλλος από τον χριστιανισμό της Ανατολής», υποστηρίζει με περισσή θεολογική αυθάδεια και λογική ελαφρότητα ότι «Εκ των πραγμάτων ο Θεός έχει δώσει σε μερικούς ανθρώπους να αισθάνονται την έλξη προς το ίδιο φύλο»!

Γι’ αυτήν την εκ’ των πραγμάτων «έλξη προς το ίδιο φύλο που έδωσε ο Θεός» κατά τον έχοντα νου, τόσο αμβλυμμένο όσο και οι ανοιχτοί ορίζοντές του, ο Γαβριήλ δεν προτίθεται «να κατηγορήσει το Θεό»!!! Και αυτό όχι, γιατί δεν τον κόβει, αλλά επειδή δεν είναι «άξιος καν να σκεφτεί αυτό το πράγμα».

Όμως, φαίνεται, ότι ο Γαβριήλ δεν ασκεί το δύσκολο έργο της απλής σκέψεως.
Ενώ υποστηρίζει ότι ο «Θεός εκ των πραγμάτων έδωσε σε μερικούς ανθρώπους να αισθάνονται την έλξη προς το ίδιο φύλο», όπως στους κατοίκους των Σοδόμων που από θαυμαστή αορασία δεν έβρισκαν την πόρτα του Λωτ για να σοδομίσουν τους δυο αγγέλους, εν τέλει, ο Γαβριήλ, προσάπτει στο Θεό την κατηγορία της ασυνέπειας «έργων και δωρημάτων», διότι, για αυτό το «εκ των πραγμάτων» δώρημα της αμαρτίας! παράλογα «έβρεξεν επί Σόδομα και Γόμορα θείον και πυρ» και κατέκαυσε «από νεανίσκου έως πρεσβυτέρου» όσους, με τη δικαιολογία «ίνα συγγενώμεθα αυτοίς»!! απαιτούσαν από το Λωτ να τους «παραδώσει τους άνδρες που ήλθαν τη νύκτα στο σπίτι του».

Γαβριήλ, Γαβριήλ, τυρβάζεις περί πολλά. Δεν χρειάζεται «αξία» προκειμένου κάποιος να κατηγορήσει το Θεό. Αφροσύνη με περικεφαλαία χρειάζεται.