Ζούμε την έξυπνη δικτατορία

Περί «ακροδεξιών», κλιματικής αλλαγής, ΛΟΑΤΚΙ και άλλων τινών δαιμονίων
 

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

---

«Διαδόσεις, τα βλέπετε; Φαντασιοπληξίες, διαδόσεις και κιτρινισμός! Τώρα θα τους μάθουμε τους δημοσιογραφίσκους; Είναι άξιοι, για να πουλήσουν τις παλιοφυλλάδες τους, να κατασκευάσουν το ένα σκάνδαλο πάνω στο άλλο, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν δουλοπρεπώς τα συμφεροντάκια των αφεντικών τους. Είναι δυνατόν να πιστεύετε, κύριε Ντιντάρ, εσείς, ένας νομομαθής, αυτά τα παραμυθάκια; Ένας πτυχιούχος της νομικής;… Ας γελάσω ρινοκεριστί!»

Ιονέσκο, Ο ρινόκερος, μτφ.: Γ. Πρωτόπαππας, εκδ. Δωδώνη, Αθήνα 1992, σελ. 90.

---

Όποιος επισκοπήσει τον ημερήσιο και ιδίως τον κυριακάτικο Τύπο, θα διαπιστώσει ότι η συντριπτική πλειονότητα των εφημερίδων, ακόμη και των παραδοσιακά αντινεοδημοκρατικών (όπως ΤΑ ΝΕΑ και το ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ) λιβανίζουν νυχθημερόν τον Κυρ. Μητσοτάκη και το κόμμα του.

Προσκυνούν το σύστημα, το λεγόμενο κυρίαρχο ρεύμα, και λοιδορούν ή δαιμονοποιούν ως ακροδεξιά φωνή όποιον τολμά να αμφισβητεί την επιστημονική, φυλετική, πολιτική, υγειονομική και εν γένει διαχειριστική ατζέντα που προωθούν το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ και οι πάσης φύσεως Παγκόσμιοι Οργανισμοί.

Ζούμε, λοιπόν, ξεκάθαρα υπό ένα καθεστώς δικτατορίας της ομοιομορφίας της σκέψης.

Δεν έχουμε, βεβαίως, στρατιωτική δικτατορία για να βλέπουμε να περνούν τανκς στους δρόμους. Τα τανκς εντός εισαγωγικών έχουν εισβάλει ήδη μέσα στα σπίτια μας και μέσα στο αυτοκίνητό μας, χρησιμοποιώντας ως δούρειο ίππο την οθόνη, τα μεγάφωνα και το χαρτί, δηλαδή την τηλεόραση και το διαδίτκυο, το ραδιόφωνο και τον Τύπο.

• Μπορώ να εκφραστώ κατά των ΛΟΑΤΚΙ; Όχι!

• Μπορώ να εκφραστώ κατά των παράτυπων μεταναστών; Όχι! (Πού να τους πω και λαθρομετανάστες!)

• Μπορώ να εκφραστώ κατά των εμβολίων και των μασκών; Όχι!

• Μπορώ να εκφραστώ κατά του Ζελένσκι; Όχι

Δεν μπορώ, διότι αν εκφραστώ κατά όλων αυτών, θα μου κολλήσουν την ρετσινιά του ρατσιστή, του ομοφοβικού και του συνωμοσιολόγου!

• Μπορώ τώρα να εκφραστώ υπέρ του Χριστού; Όχι!

• Μπορώ να εκφραστώ υπέρ της πατρίδος μου; Όχι!

• Μπορώ να εκφραστώ υπέρ της παραδοσιακής οικογένειας; Όχι!

Δεν μπορώ, διότι αν εκφραστώ υπέρ όλων αυτών, θα μου κολλήσουν την ρετσινιά του ακροδεξιού, του φασίστα, του θρησκόληπτου και του οπισθοδρομικού!

Όλες οι λεγόμενες μειονότητες μπορούν να παρελαύνουν και να διαλαλούν τις κάθε είδους προτιμήσεις τους, αλλά όποιοι έχουν αντίθετες πεποιθήσεις πρέπει να βγάζουν τον σκασμό, να σκύβουν το κεφάλι και να ανέχονται τα πάντα.

Όσοι μέχρι πρότινος θεωρούνταν φυσιολογικοί και πατριώτες, τώρα αντιμετωπίζονται ως μη φυσιολογικοί και ακροδεξιοί προδότες.

Πόσο ανάποδος ο κόσμος μας!

Ζούμε την έξυπνη δικτατορία της ομοιόμορφης σκέψης, διότι ελάχιστοι μπορούν να δουν τις αόρατες διανοητικές αλυσίδες με τις οποίες οι ινστρούχτορες της Νέας Τάξης Πραγμάτων έχουν αλυσοδέσει το μυαλό της συμπαγούς πλειοψηφίας.

Ζούμε την έξυπνη δικτατορία του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου μας, διότι αποδεικτικό στοιχείο της ύπαρξής της είναι ότι αυτός που φωνάζει ότι δεν μπορεί να έχει άποψη διαφορετική από το συστημικό-κυρίαρχο ρεύμα είναι κατ’ αρχήν ελεύθερος να την εκφράζει!

Το παιχνίδι παίζεται με άξονα το τίμημα αυτής της κατ’ αρχήν ελεύθερης έκφρασης. Ελεύθερος είναι όποιος αδιαφορεί για την στάμπα που θα του κολλήσουν, δηλ. για το τίμημα που θα πληρώσει. Κι έτσι, καθώς τον αφήνουν να διαμαρτύρεται που δεν μπορεί να εκφράζεται όπως επιθυμεί, αυτοδιαψεύδεται πανηγυρικά:

• Αφού του επιτρέπουν ακόμη να μιλά κόντρα στο σύστημα, πώς γίνεται να έχουμε δικτατορία;

• Μα γι’ αυτό ακριβώς ζούμε την έξυπνη, αόρατη στους πολλούς, δικτατορία!

Ο Ουμπέρτο Έκο, ήδη στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, στην πραγματεία του με τίτλο «Η σημειολογία στην καθημερινή ζωή» (μτφ.: Α. Τσοπάνογλου, εκδ. Μαλλιάρης-Παιδεία, 5η έκδ, Αθήνα 1985, σελ. 23) σημείωνε:

«Πριν λίγα χρόνια όποιος ήθελε να πάρει την πολιτική εξουσία σε μία χώρα δεν είχε παρά να αποχτήσει τον έλεγχο του στρατού και της αστυνομίας. Σήμερα μόνο στις υπανάπτυκτες χώρες οι φασίστες στρατηγοί, για να κάνουνε πραξικόπημα, χρησιμοποιούν ακόμη τα τανκς. Αρκεί να φτάσει μια χώρα ένα σημαντικό επίπεδο εκβιομηχάνισης για ν’ αλλάξει τελείως η κατάσταση: την επομένη της πτώσης του Χρουστσόφ οι διευθυντές της Πράβδα, της Ισβέστια και των προγραμμάτων ραδιοφώνου και τηλεόρασης αντικαταστάθηκαν. Καμία κίνηση στο στρατό. Σήμερα μια χώρα ανήκει σ’ αυτόν που ελέγχει τα μέσα ενημέρωσης. […] Όταν η οικονομική δύναμη μετατοπίζεται από αυτόν που έχει στα χέρια του τα μέσα παραγωγής σε αυτόν που έχει στα χέρια του τα μέσα ενημέρωσης, που είναι καθοριστικά για τον έλεγχο των μέσων παραγωγής, το πρόβλημα της αλλοτρίωσης αλλάζει νόημα. Μπρος στη σκιά ενός δικτύου που απλώνεται και καλύπτει την υδρόγειο, κάθε πολίτης γίνεται μέλος ενός προλεταριάτου».