Θα πρέπει να ήταν 1964 όταν κάποιο μεσημέρι, μού τηλεφώνησε ο Σταύρος Ξαρχάκος για να μού πει να πάω στο σπίτι του να ακούσω μια εξαιρετική καινούργια τραγουδίστρια. Πήγα και άκουσα την Βίκυ Μοσχολιού να τραγουδά «Πέτρα την πέτρα περπατώ». Ενθουσιασμένος πήρα μαζί μου τη μαγνητοταινία - δεν είχε βγει ακόμα ο δίσκος - και την πήγα στη Ραδιοφωνία για να την ακούσει η επιτροπή ακροάσεων, η οποία υπήρχε τότε. Οι πάντες, ξετρελάθηκαν. Και ο πρόεδρος της Επιτροπής Φοίβος Ανωγειανάκης, είπε το περίφημο «Υπέροχη φωνή. Σαν βιολοντσέλο», που κατόπιν, αποδόθηκε στον Μάνο Χατζιδάκι.
Δέκα χρόνια αργότερα, συνάντησα τη Βίκυ σ’ ένα στούντιο. Μού λέει «Βρε Παπαστεφάνου, δεν θα κάνουμε και μαζί μια εκπομπή στην τηλεόραση;». «Έλα τώρα που έχεις ανάγκη εσύ την τηλεόραση…» της είπα. Ήταν η εποχή που η Βίκυ εξακολουθούσε να γνωρίζει τη μια επιτυχία μετά την άλλη. «Αυτό, να μην το ξαναπείς.» με διόρθωσε, «την τηλεόραση όλοι τη χρειαζόμαστε». Τελικά, την πρώτη μου εκπομπή πορτραίτο για την Βίκυ Μοσχολιού την έκανα στα μέσα του 1976 με σκηνοθέτη τον Γιώργο Μίχο. Η δομή της εκπομπής, δεν μπορώ να πω ότι ήταν και η καλλίτερη, υπήρχαν όμως μερικά πολύ αξιόλογα σημεία. Η επίσκεψη στο σπίτι του Σταύρου Ξαρχάκου στην Καλλιδρομίου, «Τα τρένα που φύγαν» με Γαλάνη, Αλεξιού, Μοσχολιού στο στούντιο της Αγίας Παρασκευής, το «Νυν και αεί» στο δάσος της Καισαριάνης ή τα τραγούδια της Βέμπο - ήταν η πρώτη φορά που η Βίκυ τραγουδούσε τέτοιο ρεπερτόριο.
Γιώργος Παπαστεφάνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου