Δύο γαϊδάρων (ἐκλογικὰ) ἄχυρα.

.

Γεώργιος Κ. Τζανάκης, Ἀκρωτήρι Χανίων.

     Ἡ ἐπικράτησις τοῦ Ἀντιχρίστου, δηλαδὴ ἡ ἀπόλυτη ὑποδούλωσις τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ἡ παγκόσμια κυριαρχία του θὰ γίνῃ διὰ τῆς κρατικῆς ἐξουσίας, διὰ τῶν κυβερνώντων. Διὰ τῶν ἀρχόντων τῶν δήμων ( τῶν λαῶν δηλαδή), τῶν δημάρχων. Αὐτὰ γιὰ τοὺς χριστιανοὺς θεωροῦνται δεδομένα, πιστεύω.

 «Δημάρχους ἱστᾶ ἐπιτελεῖν τὸ πρόσταγμα». Ὁ σατανᾶς τοῦς ἱστᾷ, τοὺς τοποθετεῖ, γιὰ νὰ ἐπιτελέσουν τὸ πρόσταγμά του. Ὁ ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος τὸ λέει, στὴν περὶ Ἀντιχρίστου ὁμιλία του. Καὶ ὅλοι οἱ πατέρες βέβαια τὸ ἐξηγοῦν καὶ τὸ ἀναλύουν. Τὰ προστάγματα τοῦ Σατανᾶ χρειάζεται νὰ ψάξουμε γιὰ νὰ δοῦμε ὅτι τὰ ἐπιτελοῦν οἱ ἄρχοντες; Δεῖτε τὶς νομοθεσίες, τὰ χοντρά χοντρά. Αὐτόματα διαζύγια, νομιμοποίησις ἐκτρώσεων, γάμοι κιναίδων, καύσις νεκρῶν καὶ μύρια ἄλλα, καὶ ὅσα ἔχουν ἐτοιμάσει τὰ ἀφεντικὰ ἀπὸ τὴν παγκόσμια Δύσι στὴν ὁποία «ἀνήκομεν» -πάλι κατὰ ἀποφάσεις κυβερνώντων. Μὲ νόμους δὲν ἔφυγαν ἀπὸ τὰ σχολεία οἱ ἐξομολόγοι καὶ ἤρθαν οἱ ψυχολόγοι καὶ οἱ ντράγκ κουίνς; Μὲ νόμους δὲν κατέβηκαν οἱ εἰκόνες τῶν ἁγίων καὶ τῶν ἡρώων καὶ ὁ σταυρὸς ἀπὸ τὴν σημαία; Μὲ νόμους δὲν ἔκλεισαν τὶς ἐκκλησίες καὶ ἀπαγόρευσαν ἀκόμη καὶ τὴν Θεία κοινωνία καὶ ἐδίωξαν τοὺς εὐσεβεῖς ἱερεῖς; Μὲ νόμους δὲν ἐκβίασαν τὸν κόσμο νὰ γίνῃ πειραματόζωο καὶ νὰ δεχθῇ τὰ διαβόλια τοῦ θανάτου; (Οἱ ὑγιεινομικοὶ ἀκόμη διώκονται, οὐσιαστικῶς). Ἡ κοινωνικὴ ἀδικία, ἡ ληστεία τοῦ μόχθου τοῦ λαοῦ μὲ νόμους δὲν γίνεται; Τοὺς νόμους δὲν τοὺς νομοθετοῦν οἱ ἄρχοντες, ὅποια ὀνομασία ἤ χρῶμα καὶ νὰ ἔχουν; Ποιανοῦ τὸ πρόσταγμα ἐπιτελοῦν μὲ ὅλα αὐτά; Μήπως τοῦ Θεοῦ;

      Ὅλα αὐτὰ εἶναι πασιφανή. Εἶναι ὅμως ἀντιληπτὴ ἡ δική μας εὐθύνη γιὰ ὅλα αὐτά; Ποιός ἐκλέγει αὐτοὺς τοὺς ἄρχοντες; Δὲν τοὺς ἐκλέγουμε ἐμεῖς; Βεβαίως δὲν τοὺς ἐπιλέγουμε ἐμεῖς. Ἄλλοι τοὺς ἐπιλέγουν, μᾶς τοὺς προτείνουν καὶ μᾶς λένε: διαλέξτε, ἐπιλέξτε ὅποιον θέλετε. Τί ἔνδυμα θέλετε; Ἀριστερό; Δεξιό; Κεντρῶο; Συντηρητικὸ; Προοδευτικό; Φιλελεύθερο; Νεοφιλελεύθερο; Ριζοσπαστικό; Συστημικό; Ἀντισυστημικό; Ἔχουμε ἄπειρες στολὲς καὶ ποικίλες μάσκες.  Ὅτι θέλετε ὑπάρχει στὴ λαϊκή μας. Ἔχουμε προϊόντα γιὰ ὅλα τὰ γοῦστα, γιὰ ὅλες τὶς πάσης φύσεως ἰδιαιτερότητες. Μόνο θὰ τηρῆται μία ἀπαράβατος προϋπόθεσις. Στὴν ἐκλογικὴ λαϊκὴ ἀγορά θὰ ὑπάρχουν μόνο οἱ πάγκοι ποὺ θέλουμε ἐμεῖς καὶ θὰ πωλοῦνται μόνο τὰ προϊόντα ποὺ ἐπιλέγουμε ἐμεῖς. Ὅποιος ἄλλος τολμήσει νὰ στήσῃ πάγκο θὰ ἀποβληθῆ. Ἐντάξει τὰ Συντάγματα, ἐντάξει, στὰ λόγια «ὅλοι ἔχουν τὸ δικαίωμα τοῦ ἐκλέγειν καὶ ἐκλέγεσθαι», ἀλλὰ μὴν θέλετε παράλογα πράγματα στὴν πράξι. Διαλέξτε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ σᾶς προτείνουμε. Καὶ μόνον ἀπὸ αὐτά.

 Αὐτοὶ εἶναι οἱ ὅροι τοῦ παιχνιδιοῦ. Ἔτσι βλέπουμε τὰ ἀφεντικὰ νὰ ἀποκλείουν ὅποια κόμματα δὲν γουστάρουν σήμερα. Αὔριο μπορεῖ νὰ τὰ γουστάρουν, καὶ τότε δὲν θὰ ὑπάρχουν κωλύματα.  Καὶ τοὺς ὅρους τοὺς ἔχουν θέσει οἱ ὑπηρέτες τοῦ ἄρχοντος τοῦ κόσμου τούτου. Καὶ ἔτσι ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου, μὲ τὸν ἀπλὸ αὐτὸ τρόπο τοποθετεῖ ἄρχοντες, ἱστᾷ δημάρχους, ποὺ ἐκτελοῦν τὰ προστάγματά του καὶ μεῖς εἴμεθα συνεργοί του στὴν ἐκλογή. Αὐτὴ εἶναι ἡ σήμερον λεγομένη δημοκρατία. Αὐτὲς εἶναι οἱ ἐκλογές μας καὶ γι᾿ αὐτὸ, ὅπως ἔλεγε ἕνα παληὸ τραγουδάκι: «ὅλες μου οἱ ἐκλογές σ᾿ ἀδιέξοδο ὁδηγοῦν» (Στ. Σπανουδάκης).

Δηλαδὴ ὑπάρχει μία ἀπολύτως ἐλεγχομένη κομματοκρατία (ποὺ ὁδηγεῖ σὲ τετραετὴ μοναρχία), ἐλέγχεται καὶ κατευθύνεται ἀπὸ τοὺς ἀθεάτους ἀφέντες τοῦ κόσμου ἐτούτου· τράπεζες, πολυεθνικές, τῦπος, πανεπιστήμια καὶ κέντρα ἐρευνῶν, μέσα «ἐνημερώσεως» καὶ οἱ μυριάδες στημένες βιομηχανίες θεάματος καὶ «πληροφοριῶν» μὲ ἄπειρες παραφυάδες σὲ κάθε ἐκδήλωσι τῆς ζωῆς μιᾶς κοινωνίας ἐπιστρατεύονται, καὶ προβάλλουν αὐτοὺς ποὺ θὰ τοποθετηθοῦν ὡς δήμαρχοι, ὡς ἄρχοντες, γιὰ νὰ ἐπιτελεστῇ τὸ ἔργο τους. Ἐμεῖς, στὶς περιπτώσεις τῶν ἐκλογῶν νομιμοποιοῦμε τὶς ἐπιλογές τους, ψηφίζοντας, ὥστε καὶ συνένοχοι νὰ εἴμαστε, καὶ νὰ φαίνεται ὅτι εἶναι δικές μας ἐπιλογὲς αὐτοὶ, τοὺς ὁποίους ἄλλοι ἔχουν ἐπιλέξει γιὰ νὰ ἐπιτελέσουν τὰ προστάγματά τους.

Αὐτὰ τώρα τὰ καταλαβαίνουν καὶ τὰ λένε ἀκόμη καὶ τὰ μικρά παιδιά. Τόσο ἐμφανὴ εἶναι.

Τί κάνουμε, λοιπόν; (Καὶ πάντοτε μιλῶ γιὰ ὀρθοδόξους χριστιανους, ὅπως νομίζουμε ὅτι εἴμαστε).

 Δὲν πᾶμε καθόλου νὰ ψηφίσουμε, λένε κάποιοι. Ἄλλο ποὺ δὲν θέλουν οἱ σατανιστές. Θὰ πᾶνε οἱ «δικοί τους», οἱ ἐλεγχόμενοι ἤ κατευθυνόμενοι νὰ ψηφίσουνε καὶ θὰ βγάλουν ὅποιον θέλουν καὶ ἡ δουλειά τους θὰ γίνῃ.

«Κυάμων ἀπέχεσθαι» δὲν ἔλεγε ὁ Παπαδιαμάντης; Ναί, ἀλλὰ ὁ Παπαδιαμάντης ἀπεῖχε καὶ ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ συνιστοῦσαν τὴν τότε «κοινωνική ζωή». Ἧτο ὀρθόδοξος ἀσκητὴς στὰ οὐσιώδη τοῦ βίου. Στὴν δεξίωσι ποὺ ἔγινε πρὸς τιμὴν του, παρουσία καὶ τοῦ Βασιλέως,  στὸν Παρνασσό, δὲν πῆγε. Ἔμεινε στὸ σπίτι τοῦ Νικόλα τοῦ Μπούκη καὶ τραγουδοῦσε τὰ «τραγούδια τοῦ Θεοῦ». Κανέναν δὲν ἔγλειφε, οὔτε δεσποτάδες, οὔτε παπάδες, οὔτε λαϊκούς, οὔτε κυβερνῆτες, οὔτε τοὺς ἰσχυροὺς τοῦ καιροῦ. Ἀπεῖχε ἀπὸ ὅλη τὴν ἐπελαύνουσα ξενομανία, τὸν πιθηκισμὸ καὶ τὴν νόθευσι τῶν γνησίων ὀρθοδόξων ἠθῶν τοῦ λαοῦ ἀπὸ τοὺς πλουτοκράτες καὶ  τοὺς ὑποτελεῖς τῶν ξένων, καὶ ἀπεῖχε προσωπικῶς καὶ ἀπὸ τὴν τότε ἐκλογικὴ διαδικασία μὲ τοὺς τραμποῦκους τοὺς μόρτες, τὰ κουτσαβάκια, καὶ ὅλον τὸν ὑπόκοσμο, ποὺ στὴν ὑπηρεσία τῶν κομματαρχῶν, τρομοκρατοῦσε καὶ διαβουκολοῦσε τὸν λαό.

 Ὅταν ἔγραφε: «Ἄ! Αἱ ἐκλογαί, αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη ἐπὶ ἐβδομήκοντα ἔτη ἀσχολία μας, ἀφότου ἠλευθερώθημεν, ἀφ᾿ ὅτου δηλαδὴ μετηλλάξαμεν τυράννους, τοὺς ὁποίους διὰ τῶν ἐκλογῶν φανταζόμεθα ὅτι ἀντικαθιστῶμεν τάχα συχνότερον, ὅπως μὴ ἀποδειχθῇ ψευδὲς τὸ δημῶδες λόγιον: «Ἄλλαξε ὁ Μανωλιὸς κ᾿ ἔβαλε τὰ ροῦχ᾿ ἀλλοιῶς».( Ἄπαντα Παπαδιαμάντη ἐκδ. Δόμος, τομ.5. σελ.191-192) σὲ πολὺ λίγες γραμμὲς ἔδειχνε ὅτι εἶχε πλήρη συνείδησι ὅτι δὲν πρόκειται περὶ κυβερνητῶν ἑλλήνων, ἀλλὰ περὶ τυράννων ποὺ συνέχιζαν τὴν τυραννία τῶν Τούρκων, μόνον ποὺ ἦταν χειρότερα τώρα, λόγῳ ἐπὶ πλέον καὶ τῆς προϊούσης διαφθορᾶς, κοινωνικῆς καὶ θρησκευτικῆς, ὥστε νὰ λέγῃ ἀπελπισμένος: «... ἐκ τῆς ἐλευθέρας Ἑλλάδος οὐδεμίαν ἐλπίδα συνδομῆς βλέπομεν. Ἡ σημερινή Κυβέρνησις δυνατὸν νὰ ὑπηρετῇ τὴν Ἑλλάδα ὡς κράτος, δὲν τὴν ὑπηρετεῖ ὅμως ὡς Ἔθνος· τοῦτο νομίζομεν ἡμεῖς. (ὅ.π. Η ΕΝΝΕΑΚΟΣΙΕΤΗΡΙΣ ΤΗΣ ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ (1889) τομ.5.157-158.) (Οὔτε ὡς κράτος βέβαια ὑπηρέτησαν οἱ τύραννοι τὴν Ἑλλάδα. Τώρα τὸ βλέπουμε ὁλοφάνερα. Εἶναι μεγάλο κεφάλαιο ὅλα αὐτὰ, καλὸ εἶναι ὅποιος θέλει νὰ τὸ ἐρευνήσῃ, μελετῶντας τὸ Παπαδιαμάντη ὁ ἴδιος, νὰ δῇ καὶ νὰ φρίξῃ μὲ τὴν τότε καὶ τὴν τωρινὴ κατάντια μας)

Σήμερα, ὅπως ἀναφέρθηκε παραπάνω, καὶ ὁ ἀόματος πλέον βλέπει ποὺ πᾶνε τὰ πράγματα. Πουλοῦν τὴν χώρα. Δολοφονοῦν τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς «θυσιάζουν», ὅπως λένε. Μακεδονία, Βόρειος Ἡπειρος, Κύπρος, ἐξωελλαδικὸς ἑλληνισμὸς, ὅλα ἐγκαταλείπονται προκλητικά. Ἡ ὕπαιθρος ἐρημώνει, οἱ Ἕλληνες λιγοστεύουν κάθε χρόνο, τὸ δημογραφικό πρόβλημα διογκώνεται. Ἡ χώρα ἐποικίζεται ἀπὸ ἀλλόθρησκους καὶ ἀλλοεθνεῖς. Παιδεία δὲν ὑπάρχει. Οἱ νέοι ἐγκαταλείπουν τὴν χώρα.  Ἡ οἰκονομία ἔχει καταρεύσει προγραμματισμένα καὶ μεθοδικά, μόνον αὐτοὶ -οἱ πωλητικοί- πλουτίζουν καὶ αὐξάνουν τὶς καταθέσεις τους στὸ ἐσωτερικὸ καὶ τὸ ἐξωτερικό. Ἡ ψηφιακὴ δικτατορία ὁλοένα καὶ μεγαλώνει. Θέλουν τὴν ἐξουσία ὥστε νὰ συνεχίσουν τὸ ἔργο τους. Θέλουν ὅμως νομιμοποίησι τῆς παρουσίας τους καὶ τῆς δράσεώς τους ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν λαό ποὺ διαλύουν, ὥστε νὰ συνεχίσουν τὸν ἐκμαυλισμὸ του καὶ ἰδιαιτέρως τῶν νέων παιδιῶν. (Σχέδιο Βαλαάμ καὶ Βαζάκ, στὴν παλαιά διαθήκη μὲ τοὺς Μωαβῖτες).

Τὰ βλέπουμε. Θὰ τοὺς ἀφήσουμε; Δὲν ἔχουμε εὐθύνη; Εἶναι σὰ νὰ βλέπεις νὰ κουβαλοῦν στουπιά καὶ βενζίνες γιὰ νὰ βάλουν φωτιά καὶ ζητοῦν τὴν βοήθεια καὶ τὴν συμπαράστασι τῶν χωρικῶν γι᾿ αὐτό, καὶ σὺ ἐνῷ βλέπεις ὅτι θὰ κάψουν τὸ χωριό οὔτε κἄν μιλᾶς, οὔτε κἄν διαμαρτύρεσαι. Ἔ!, δὲν ἔχεις εὐθύνη; Αὐτὸ κάνουν τώρα. Ζητοῦν ἔγκρισι γιὰ νὰ συνεχίσουν τὰ παραπάνω. Τὸ κάψιμο τῆς χώρας καὶ τοῦ λαοῦ. Ἀποχὴ σημαίνει ὅτι τοὺς ἀφήνεις νὰ κάμουν ὅτι θέλουν. Θυμηθεῖτε τὸν ἅγιο Παΐσιο τί ἔλεγε. Πρέπει νὰ συμμετέχουμε.

Ὅταν θὰ ἐρωτηθοῦμε, στὸ μεγάλο δικαστήριο, τί κάναμε ὅταν συνέβαιναν αὐτά, γιατί δὲν μιλήσαμε, γιατί δὲν πήραμε θέσι,  τί θὰ ἀπαντήσουμε; «Τὰ τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι», ποὺ λένε μερικοί; Ὅτι δὲν συμμετείχαμε γιατὶ οἱ χριστιανοὶ εἶναι ὑπεράνω; Ποιοί τοὺς τὰ εἶπαν αὐτά; Αὐτοὶ ποὺ τοὺς ἔκλειναν τὶς ἐκκλησίες καὶ τοὺς ἔλεγαν ὅτι εἶναι τὸ ἴδιο νὰ παρακολουθοῦν τὶς λειτουργίες ἀπὸ τὴν τηλεόρασι; Αὐτοὶ ποὺ τοὺς ἔλεγαν νὰ φᾶνε τὰ ἐμβόλια γιατὶ αὐτὸ θὰ ἔκανε καὶ ὁ Χριστός; Αὐτοὶ ποὺ ὁπλίζουν τὰ χέρια τῶν Χαζάρων κυβερνητῶν γιὰ νὰ σκοτώνονται οἱ ὀρθόδοξοι λαοί; Οἱ οἰκουμενιστὲς προδότες; Διότι αὐτοὶ τὰ λένε αὐτὰ στὸν «ἐκκλησιαστικό» χῶρο. Ποὺ τὰ βρῆκαν αὐτά; Σὲ ποιὲς στοὲς καὶ ποιὰ ἰδρύματα τῆς Ἐσπερίας τὰ σπούδασαν; Οἱ χριστιανοὶ (ἔπρεπε νὰ) εἶναι ὑπεράνω, ἀλλὰ πῶς; «Πείθονται τοῖς ὁρισμένοις νόμοις καὶ τοῖς ἰδίοις βίοις νικῶσι τοὺς νόμους» διαβάζουμε στὴν Πρὸς Διόγνητον ἐπιστολή. Μιλοῦμε γιὰ τὴν ἐποχὴ τῶν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων οἱ ὁποῖοι ἐθεωροῦντο Θεοί. (Γι᾿ αὐτὸ σκοτώνονταν οἱ μάρτυρες ἐπειδὴ δὲν θυσίαζαν στοὺς Θεοὺς γενικῶς καὶ στὸν Αὐτοκράτορα ταυτοχρόνως, δηλαδὴ ἐθεωρεῖτο ὅτι  ἀμφισβητοῦσαν τὴν ἐξουσία του). Γιὰ τέτοιες συνθῆκες ἀπολύτου αὐτοκρατορικῆς ἐξουσίας δηλώνεται στὴν Πρὸς Διόγνητον ὅτι οἱ χριστιανοὶ «πείθονται τοῖς ὁρισμένοις νόμοις». Δηλαδὴ ὑπακούουν στοὺς ὑπάρχοντες νόμους. Ἐννοεῖ ὅτι δὲν ἐξεγείρονται ἐναντίον τῶν νόμων, δὲν ἐπαναστατοῦν ἐναντίον τῶν νόμων, ὥστε νὰ τοὺς ἀλλάξουν. Δὲν θὰ εἶχε οὔτε νόημα, οὔτε ἀποτέλεσμα. Νόμος ἦταν ἡ θέλησι τοῦ αὐτοκράτορα. Ἔτσι καὶ ἀλλοιῶς τοὺς σκότωναν μόνο ποὺ δὲν προσκυνοῦσαν τὰ εἴδωλα καὶ τὸν αὐτοκράτορα –θεό.

 Ὅμως δὲν μένουν ἐκεῖ, παθητικὰ πειθόμενοι στοὺς νόμους. «Τοὶς ἰδίοις βίοις νικῶσι τοὺς νόμους». Μὲ τὴ ζωή τους νικοῦν τοὺς νόμους. Τοὺς καταργοῦν στὴν πραξι. Μὲ τὸν καθημερινὸ βίο τους καὶ μὲ τὸν θάνατό τους, ἄν χρειαστῇ.

Ἄν ἔκαναν καὶ αὐτὸ αὐτοὶ ποὺ προτείνουν τὰ παραπάνω, ἄν εἶχαν τέτοια ζωὴ ποὺ ἀνατρέπει τοὺς νόμους, τότε ναί. Δὲν χρειάζεται τίποτε ἄλλο. Ἀλλὰ ἐδὼ τοὺς βλέπουμε νὰ εἶναι οἱ ὑπηρέτες τῆς ἐξουσίας, οἱ ἐντολοδόχοι τῆς ἐξουσίας, οἱ προδότες τῆς πίστεως, οἱ προβατόσχημοι λύκοι ἤ οἱ χρήσιμοι ἠλίθιοι στὴν καλύτερη περίπτωσι. Τὰ «γαλάζια» ἤ τὰ «πορτοκαλί» ράσα ποὺ ἀκούω. (Σὲ λίγο θὰ ἔχουμε καὶ τὰ τοῦ οὐρανίου τόξου). Τώρα προστέθηκαν καὶ οἱ ἁγιορεῖτες (ἤ μήπως ἁγιογδῦτες;) προϊστάμενοι (δὲν μιλῶ γιὰ τὴν πλειονότητα τῶν μοναχῶν) καὶ κουβαλοῦν τὴν εἰκόνα τοῦ Ἅξιον Ἐστί στὴν Ἀθήνα ἐν μέσῳ ἐκλογῶν, γιὰ νὰ ἀβαντάρουν τοὺς ἐλεεινοὺς πολιτικοὺς καὶ ἐπισκέπτονται ἀκόμη καὶ τὸν Τσίπρα γιὰ νὰ τὸν εὐχαριστήσουν γιὰ τὰ καλὰ ποὺ ἔκαμε γιὰ τὴν πατρίδα, τὸν λαὸ καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος...

Ἄρα δὲν μποροῦμε νὰ ἀπέχουμε καὶ συμμετέχοντας δὲν μποροῦμε νὰ ψηφίσουμε ΚΑΝΕΝΑΝ ἀπὸ ὅσους τὰ τελευταῖα χρόνια συνέπραξαν στὴν τωρινή κατάστασι. ΚΑΝΕΝΑΝ ἀπὸ ὅσους ἦσαν μέσα στὴν Βουλή. Βεβαίως οὕτε ἴδιοι εἶναι, οὔτε τὰ ἴδια λένε, οὔτε τὰ ἴδια κάνουν, ὅμως ὅλοι συνέπραξαν στὸ γκρέμισμα καὶ τὴν λεηλασία τῆς χῶρας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας καὶ στὸν ἐκμαυλισμό τοῦ λαοῦ μας. Δὲν ἔχουν ὅλοι τὴν ἴδια εὐθύνη, ἀλλὰ συμμετείχαν καὶ δὲν τόλμησαν νὰ διαχωρήσουν τὴν θέσι τους καὶ νὰ παραιτηθοῦν, γενόμενοι συνεργοὶ τῶν ἐγκληματιῶν γιὰ τὰ τριάκοντα ἀργύρια τῆς βουλευτικῆς θέσεως.

Ἄν εἶναι ἁμαρτία νὰ ἐκπορνεύσῃς κάποιον πόσο εἶναι ἁμαρτία νὰ συνεργήσῃς ὥστε νὰ ἐκπορνευτῇ ὁλόκληρος λαός (καὶ ὁλόκληρος ὁ κόσμος);

Ἄν εἶναι ἁμαρτία νὰ κλέψῃς  ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο, πόσο μεγαλύτερη ἁμαρτία εἶναι νὰ συνεργήσῃς στὴν ληστεία ὁλοκλήρου τοῦ λαοῦ;

Ἄν εἶναι ἁμαρτία νὰ προδώσῃς καὶ τὸ ἐλάχιστο, πόσο ἁμαρτία εἶναι νὰ συνεργήσῃς στὴν προδοσία ὁλόκληρης τῆς πατρίδας (ὅση ἀπόμεινε); Μετὰ τὶς Πρέσπες ἐτοιμάζονται οἱ Πρέσπες τοῦ Αἰγαίου, ὡς γνωστόν κλπ.

Ἄν εἶναι ἁμαρτία νὰ σκοτώσῃς ἕναν ἄνθρωπο, πόσο μεγαλύτερη ἁμαρτία εἶναι νὰ ψηφίσῃς ἐγκληματίες μὲ ἐκατόμβες νεκρῶν στὸ ἐνεργητικό τους (ἀπὸ τὶς ἐκτρώσεις μέχρι Μάτι –Τέμπη-Νοσοκομεία- ξαφνικήτιδες-αὐτοκτονίες) ὥστε νὰ συνεχίσουν τὸ «ἔργο» τους;

Τί θὰ ψηφίσουμε, ὅσοι τελικῶς ἀποφασίσουμε νὰ ψηφίσουμε; Ὁ καθένας θὰ ἀναλάβῃ τὴν προσωπική του εὐθύνη.

 Δὲν ψηφίζω τοὺς ἀποδεδειγμένους ἐγκληματίες, ψεῦτες καὶ ἀπατεῶνες. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο. Ψηφίζω ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα ὅτιδήποτε ἄλλο παρουσιάζεται ὑπὲρ τοὺ ἀνθρώπου καὶ τῆς πατρίδας. Ἐρευνῶ ὅμως, ἐξετάζω καὶ ψάχνω, τὸ κατὰ δύναμιν. Μὴν περιμένουμε πάντως ἄσπιλους καὶ ἀμόλυντους καὶ λευκοὺς ὡς χιόνα. Ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Παΐσιος: «Ὅλες οἱ ἐλιές ἴδιες εἶ­ναι καί ὅ­λες ἔχουν δάκο, ὅμως ἄλλες ἔ­χουν ἑκατό τοῖς ἑκατό, ἐνῷ ἄλλες πενή­ντα τοῖς ἑκα­τό. Ἐμεῖς, λοιπόν, ἐφόσον ἔ­χουμε ἀνά­γκη ἀπὸ ἐλιές, πρέπει νὰ κοιτάξουμε ποιές ἔχουν τὸ λιγότερο δάκο, γιατί δια­φο­ρετικά δέν γίνεται. Καί πάντα πρέπει νά ψηφίζουμε μέ δύο κριτήρια: α) μέ τό πόσο ἀγαπᾶ ὁ ὑποψήφιος τόν Θεό καί εἶναι συνειδητὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας καί β) μὲ τὸ πόσο ἀγαπᾶ τὴν πατρίδα καὶ ἀ­ποβλέπει στὸ γενικὸ καλὸ τοῦ τόπου κι ὄχι στὸ δικό του συμφέρον».

Πῶς νὰ τὸ καταλάβῃς αὐτό ὅμως; Ὅλοι λένε ὅτι ἀγαποῦν τὴν Πατρίδα , ὅτι εἶναι καλοὶ χριστιανοί κτλ. Ἐδὼ βλέπουμε ἐπισκόπους καὶ κληρικοὺς ποὺ ὄχι ἀπλὰ λένε, ἀλλὰ ἐκ τοῦ σχήματός τους ἔχουν ἀναλάβει νὰ ὑπηρετοῦν τὴν πίστι καὶ τὴν πατρίδα καὶ ἀποδεικνύονται ἀποστάτες καὶ προδότες καὶ ἰδιοτελεῖς. Ὁπότε; Ὑπάρχει καμμιὰ διασφάλισι; Ὄχι βέβαια. Μπορεῖ καὶ αὐτοὶ νὰ ἀποδειχτοῦν ἴδιοι καὶ χειρότεροι ἀπατεῶνες. Θυμηθεῖτε στὸ παρελθὸν ΛΑΟΣ καὶ ΑΝΕΛ. Θυμηθεῖτε τὰ λόγια τους, (πατρῖδες-θρησκεῖες κλπ) θυμηθεῖτε καὶ τὶς πράξεις τους.

Βλέπετε καὶ ὅσοι τώρα λένε τὰ παραπάνω καὶ ζητοῦν ψήφο –μιὰ ποὺ ὅπως εἴπαμε εἶναι τὰ στοιχειώδη καὶ πασιφανή, καὶ ἐγὼ ἀπλῶς τὰ μεταφέρω- δὲν εἶναι εἰς θέσιν οὔτε κἄν νὰ συνεργαστοῦν μεταξύ τους, παρουσιάζοντας μιὰ ἀπίστευτη πολυδιάσπασι ποὺ δείχνει ἐγωκεντρισμό, πρακτικὴ ἀνικανότητα καὶ ἀκόμη καὶ ὑποψία περὶ τῶν πραγματικῶν προθέσεων κάποιων ἀπὸ αὐτούς. Ὅπως καὶ νἄχει, ἡ ψῆφος εἶναι θέμα συνειδήσεως ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ἄρα τοὺς γνωστοὺς, ἐκ τῶν ἐργων τους, ἀπατεῶνες τῆς Βουλῆς δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς ψηφίσουμε. Ψηφίζοντας ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους μειώνουμε τὶς ψήφους ποὺ θὰ πᾶνε στοὺς ἐγκληματίες. Χαμένη ψῆφος δὲν ὑπάρχει. Γνωρίζουμε ἐξ ἄλλου ὅτι τὸ σύστημα ἔχει τὰ μέσα καὶ τοὺς τρόπους ὥστε νὰ «ἐκλεγοῦν» αὐτοὶ ποὺ πρέπει νὰ «ἐκλεγοῦν», ἤ σὲ περὶπτωσι «ἀτυχήματος» νὰ «συνεργαστοῦν» γιὰ νὰ πράξουν αὐτὰ ποὺ τοὺς ἔχει ὁριστεῖ νὰ πράξουν.

Ἄν τὰ παραπάνω στοιχειώδη καὶ ἀχυρώδη δὲν τὰ κατανοοῦμε, δηλαδὴ δὲν μποροῦμε νὰ χωρίσουμε δύο γαϊδάρων ἄχερα, ἔ! τότε ἄς συνεχίσουμε ὡς ἠλίθιοι νὰ «ὑπακοῦμε» σὲ ἄλλους βλαμένους καὶ προβληματικούς «γέροντες καὶ πνευματικοὺς», Πατριάρχες καὶ δεσπότες, καὶ νὰ ψηφίζουμε «κατ᾿ ὑπακοὴν» σὲ ὅτι λένε εἴτε μὲ τὰ λόγια εἴτε μὲ τὴν εἰκόνα τους στὰ μέσα (δὲν ἀναφέρομαι κἄν σὲ ὅσους ἀκολουθοῦν σὰν πρόβατα τὶς κομματικὲς νεοταξίτικες προπαγάνδες ἤ σὲ ὅσους ἀπλῶς ἐξυπηρετοῦν τὴν ἰδιοτέλεια καὶ τὸ «συμφέρον» τους).

Χωρὶς πολλὲς προσδοκίες καὶ φροῦδες ἐλπίδες λοιπὸν, ἀλλὰ καὶ χωρὶς ταραχὴ καὶ μίσος. Γιατὶ βλέπω ὅτι ἡ διαίρεσις, ποὺ φτάνει  στὸ μίσος ανάμεσα σὲ ὅσους ὑποστηρίζουν τὸ ἕνα ἤ τὸ ἄλλο νεοφανὲς «πατριωτικὸ» κομματίδιο, αὐξάνει ὅσο πλησιάζουν οἱ ἐκλογὲς καὶ ἀντὶ νὰ ἐνωθοῦμε ἐναντίον τῶν ἀποδεδειγμένων πολιτικῶν ἐγκληματιῶν καὶ ἀπατεώνων (χωρὶς νὰ λησμονοῦμε καὶ τοὺς ἀντίστοιχους ἐκκλησιαστικούς) διαιρούμεθα περαιτέρω καὶ μὲ μίσος μάλιστα.  Ἄς μὴν ξεχνοῦμε ὅτι πάντοτε ἀνίκητο εἶναι τὸ «τοῖς ἰδίοις βίοις νικῶσι τοὺς νόμους». Ἄς προετοιμαστοῦμε γιὰ τὴν νέα ἐπίθεσι ποὺ θὰ ξεκινήσῃ μετὰ τὸ πέρας τῶν ἐκλογῶν. Ἄς περάσουμε καὶ αὐτὸ τὸ ὁρόσημο τῶν ἐκλογῶν ἀναλογιζόμενοι καὶ ἐδὼ τὴν εὐθύνη μας, ὅσο μποροῦμε πλέον νὰ σκεφτοῦμε καὶ νὰ νοιώσουμε.

Συγγνώμη ποὺ δὲν ἄντεξα καὶ γὼ καὶ βγῆκα καὶ κακάρισα προεκλογικά, σὰν βραχνὸ κοκοράκι, χωρὶς νὰ λέω τίποτα καινούργιο ἤ σπουδαῖο, ἀλλὰ εἶναι ἐντυπωσιακὸ αὐτὸ ποὺ συμβαίνει, εἴτε ὀφείλεται ἀπλὰ στὸν ἐγωϊσμὸ καὶ στὴν ἰδιοτέλεια ἤ ὑποβοηθεῖται καὶ μεθοδεύεται ἀπὸ τὸν μεγάλο σκηνοθέτη καὶ τὰ ἐπιτελεία του...