Τώρα αρχίζει ο πνευματικός μας αγώνας.
Η έμπνευσή μας πολλαπλασιάζεται με τη σκέψη ότι εκατομμύρια χριστιανοί θα τηρήσουν τη Νηστεία αυτή.
Η οδός προς την ανάσταση, ακόμη και για τον ίδιο τον σαρκωθέντα Θεό, πέρασε από παθήματα.
Το μυστήριο των παθημάτων θα το κατανοήσουμε μόνο αργότερα. Κατ’ άρχάς το δεχόμαστε ως όρο για την εν Θεώ ανάπτυξή μας, ως όρο για την προκοπή μας στη πρόσληψη του λόγου του Θεού και την αφομοίωση των οδών Του στην πρακτική ζωή…
Παλαιότερα, στα μοναστήρια, όσοι μπορούσαν εγκρατεύονταν ως την Παρασκευή ή ακόμη και ως το Σάββατο. Αλλά αυτό δεν ήταν για όλους…. Εμείς κρατούμε την εξής μέθοδο: η πλήρης εγκράτεια δεν είναι αναγκαστική κατά τη διάρκεια όλης της εβδομάδος. Πλήρη αποχή από τροφή και νερό κρατούμε τις τρεις πρώτες ημέρες μέχρι την πρώτη Προηγιασμένη Λειτουργία.
Όσοι δεν αντέχουν, την Τρίτη το απόγευμα στην τράπεζα μπορούν να πάρουν τσάι και παξιμάδι. Όσοι δεν αντέχουν ούτε αυτό, μπορούν διακριτικά να πάρουν κάτι ακόμη και την πρώτη ημέρα.
Ο καθένας διαλέγει σύμφωνα με τη δύναμή του, χωρίς να κοιτάζει τι κάνει ο άλλος. Ο καθένας αυτοπροαίρετα ας βαδίσει προς εκείνο τον αγώνα που ανοίγεται μπροστά μας, ώστε με τον τρόπο αυτό να είμαστε σε θέση να διέλθουμε τη Νηστεία, χωρίς να χάσουμε τον πραγματικό της σκοπό, να συναπαντήσουμε δηλαδή στη φθαρτή σάρκα μας τη χάρη της Αναστάσεως…
Μεγάλη Τεσσαρακοστή και συγχώρηση
Πρέπει να πούμε λίγα λόγια για την Κυριακή της συγχωρήσεως. Η ημέρα αυτή, όταν ζητούμε ειλικρινά συγχώρηση ο ένας από τον άλλον, είναι άκρως σημαντική. Όταν η συγχώρηση αυτή δίνεται και από τις δύο πλευρές, τότε η ψυχή αισθάνεται ελεύθερη και γεμάτη ειρήνη. Βέβαια η κατάσταση αυτή της ελευθερίας και της ειρήνης απαλύνει υπερβολικά τη νηστεία. Να προετοιμασθείτε λοιπόν γι’ αυτή την ημέρα, ώστε να αποτινάξετε από την καρδιά και τον νου σας κάθε ίχνος αρνητικής στάσης εναντίον του αδελφού.
…θα πραγματοποιήσουμε την άσκηση αυτή και θα λησμονήσουμε όλες τις πληγές που μας προκλήθηκαν στη ζωή!
Και όταν συγχωρήσουμε από την καρδιά μας όλους τους αδελφούς μας για όσα
συσσωρεύθηκαν στη γεμάτη κόπο, παρεξηγήσεις, στενοχώριες, στερήσεις
καθημερινότητά μας, τότε όλα αυτά απορρίπτονται, και το πνεύμα μας
λυτρώνεται και βρίσκει την ελευθερία τού συγχωρημένου ανθρώπου, του
λυτρωμένου από όλες τις συνέπειες της αμαρτίας και εμπνευσμένου με νέα
ελπίδα…
Μεγάλη Τεσσαρακοστή και μετάνοια
Οφείλουμε να φυλάξουμε το πνεύμα της μετανοίας κατά τη διάρκεια όλης
της ζωής μας μέχρι τέλους. Η μετάνοια είναι η βάση κάθε ασκητικής και
πνευματικής ζωής.
Μπορούμε να κλαίμε για ώρες, για εβδομάδες, για χρόνια, μέχρις ότου το
είναι μας να αναγεννηθεί ολοκληρωτικά από το λόγο του Χριστού, από τις
εντολές Του και προπαντός από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος
Όταν κλαίη ο άνθρωπος και προσεύχεται, τότε το όνομα του Χριστού μπαίνει μέσα στην καρδιά σαν άγκυρα.
Τα δάκρυα είναι απαραίτητα στην προσευχή και γενικά στην πνευματική ζωή. Δεν χρειάζονται πολλά δάκρυα, αλλά έστω και μια σταγόνα με εσωτερικό καρδιακό πένθος.
Όταν κανείς δεν κλαίη με τα μάτια, δηλαδή δεν χύνη δάκρυα, είναι καλό να έχη μετάνοια στην καρδιά.
Να κλαίτε για την Εκκλησία.
Να κλαίτε για όλη την ανθρωπότητα. Γιατί για όλη την ανθρωπότητα; Διότι ολόκληρη η ανθρωπότητα νοσεί…
Να κλαίτε για να μην ξηρανθούν οι καρδιές σας!
Αποσπάσματα από το βιβλίο: Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ): «Οικοδομώντας τον Ναό του Θεού μέσα μας και στους αδελφούς μας», τόμος Β, Ομιλία 60, σελ., Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας)
