Ο Roberto Benigni είπε κάποτε: «Οι γονείς μου μου έδωσαν το μεγαλύτερο δώρο: τη φτώχεια. Στη μιζέρια μας, ήμασταν πρίγκιπες. Κοιμηθήκαμε όλοι μαζί σε ένα κρεβάτι, αλλά ο κόσμος μας ανήκε. Η φτώχεια σε κάνει πλούσιο, γιατί όταν ανήκεις στον κόσμο, ο κόσμος σου ανήκει. Οι γονείς μου δεν μπορούσαν ούτε να διαβάσουν ούτε να γράψουν, αλλά μου έμαθαν ότι, ακόμα και στη φτώχεια, μπορεί κανείς να ζήσει με ομορφιά και αξιοπρέπεια. »
1 σχόλιο:
Καλά...αύτός ὁ τύπος εἶναι φοβερός..! Ὄποιος δεῖ τό "ἡ ζωή εἶναι ὡραία" θά καταλάβει...Εἶναι τό ἀκριβῶς ἀντίθετο τῆς μιζέριας καί τῆς μεμψιμοιρίας. Ἔχει φωτεινό πρόσωπο, καί ὄχι ἁπλῶς γελαστό.
Τοὐλάχιστον αύτό βγαίνει ἀπό τήν ταινία καί ὁ Μπενίνι εἶναι ἀπ' αὐτούς τούς παλιακούς ἠθοποιούς πού ὄπως καί στίς ἑλληνικές ταινίες, ἔπαιζαν μέ τόν χαρακτήρα πού εἶχαν στήν ζωή τους τόν ἀληθινό χωρίς νά χρειάζεται νά ὑποδειθοῦν κάποιον ἄλλον..
Ἠ ὑποδοχή πού τοῦ ἔγινε στό Ἀριστοτέλειο στήν ἀναγόρευσή του ὡς ἐπίτιμο διδάκτορα καί τό πῶς ἀνταποκρίθηκε ἦταν ἐνδεικτική τοῦ πόσο ἄμεσος εἶναι πρῶτα ὡς ἄνθρωπος...
Δημοσίευση σχολίου