Την ιστορική και μαρτυρική Κάντανο, της Επαρχίας Σελίνου, ένα από τα πολλά μαρτυρικά χωριά της Ελλάδας, επισκέφθηκε ο Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας Φράνκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ.Ενώπιον του Μνημείου πεσόντων της Καντάνου, το οποίο βρίσκεται στην κεντρική πλατεία, τελέστηκε Επιμνημόσυνη Δέηση, χοροστατούντος του Σεβ. Μητροπολίτου π. Αμφλοχίου
.
Προ του «Δι΄ ευχών», απευθύνθηκε προς τον Πρόεδρο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας «Ως ο πνευματικός ταγός αυτού του αδούλωτου και απροσκύνητου λαού» χαιρετίζοντας την έλευση στην μαρτυρική και ιστορική Κάντανο και συνέχισε: «Δράττοντας την ιστορική αυτή παρουσία και ευκαιρία αισθάνομαι χρέος ιερό να μνημονεύσω το τι ακολούθησε από τον περήφανο λάο της Κρήτης αλλά και από την Εκκλησία της Κρήτης και πως συμπεριφέρθηκε και μετά από τον πόλεμο». Σημειώνοντας μεταξύ άλλων «… Η Χώρα σας όχι μόνον δεν συμπαραστάθηκε στην Χώρα μας τα δύσκολα χρόνια των μνημονίων, αλλά την έσπρωξε στο ΔΝΤ. … Οι Γερμανικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο δεν είναι μια υπόθεση που κλείνει και ένα νομικό ζήτημα, αλλά δέσμευση ιστορικής ευθύνης της χώρας σας και εθνική επιταγή. … Από εδώ από την Κάντανο οφείλουμε να διακηρύξουμε, στεντόρεια τη φωνή, και το λέμε σε εσάς τον πρώτο πολίτη της Γερμανίας, ότι αν θέλετε αυτή την ιστορική ευθύνη που λέτε ότι έχετε δέσμευση, να κάνετε πράξη, τότε προϋπόθεση είναι η δικαίωση για τις γερμανικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο», ανέφερε ο Σεβ. Μητροπολίτης Αμφιλόχιος.
5 σχόλια:
Άμα είναι για χρήμα στεντωρεία τη φωνή, άμα είναι για Ορθοδοξία μούγκα και πάλι μούγκα κολυμπαρίσια πράγματα.
Προσωπικά αναγούλιασα, που ένας Ιεράρχης ζητιανεύει γερμανικές αποζημιώσεις και θέτει θέμα για κατοχικα δάνεια.
Δηλαδή, βλέπουμε πως είναι το σφαγείο μας, και ζητάμε χρήμα για να πάρουμε πίσω την ηθική μας ακεραιότητα;
Προσπαθώ να σκεφτώ αν κάποιος από τους Αγίους Πατέρες, ζήτησε την άρση της κοινωνικής κατακραυγής με χρηματικές αποζημιώσεις, από σφαγείς, και δεν βρίσκω κανέναν.
Για μένα είναι ξεφτίλα που τους παρακαλάμε να ξεπλύνουν το αίμα με μερικά εκατομμύρια ευρώ.
Θυμάμαι πως ο Τουρκοφάγος Νικηταράς τού χορηγήθηκε άδεια να ζητιανεύει στον χώρο όπου σήμερα βρίσκεται ο Ιερός Ναός της Ευαγγελίστριας στον Πειραιά κάθε Παρασκευή απόγευμα και μάλιστα σε θέση όχι αρκετά προσοδοφόρα.
Όταν αυτά τα πληροφορήθηκε ο πρέσβης της Ρωσίας, πήγε στο σημείο όπου «επαιτούσε» ο μεγάλος οπλαρχηγός. Μόλις ο Νικηταράς αντιλήφθηκε τον ξένο μάζεψε αμέσως το απλωμένο του χέρι. «Τι κάνετε εδώ στρατηγέ μου;» τον ρώτησε ο πρέσβης. «Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα» του απάντησε υπερήφανα ο τυφλός Νικηταράς. «Μα εδώ την απολαμβάνετε καθισμένος στον δρόμο;» συνέχισε ο ξένος. «Η πατρίδα, μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πώς περνάει ο κόσμος» ανταπάντησε ο ήρωας.
Ο πρέσβης συγκινημένος κατάλαβε τι συμβαίνει και διακριτικά φεύγοντας άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες. Ο Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί και φώναξε στον ξένο: «Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρε το μην το βρει κανένας και το χάσεις!». Σημειωτέων ότι ο Νικηταράς είχε δανείσει στο Ελληνικό κράτος 12.300 φοινίκια και 105.000 γρόσια για τις ανάγκες του αγώνα, τα οποία δεν έλαβε ποτέ πίσω.
Οι ποιμένες της Εκκλησίας και κυρίως οι επίσκοποι, πρέπει να κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να θεραπευτούν (όσο είναι δυνατόν) οι ψυχές των καλοπροαίρετων Ελλήνων. Τα υπόλοιπα θα τα κάνει ο αληθινός Θεός, με τους τρόπους που αυτός γνωρίζει.
Διότι ακόμα και αν πληρωθούν οι Γερμανικές αποζημιώσεις, η Ελλάδα μετά από κάποια χρόνια θα ξανα-βρεθεί στην ίδια (ή σε χειρότερη) κατάσταση.
Το βαθύτερο πρόβλημα της Ελλάδας (και των άλλων χωρών) είναι θρησκευτικής (Πνευματικής) και ηθικής φύσης.
... καραβισιες κουβεντες...
ο χριστος αγγαλιαζει καθε εκφραση της ζωης ,επειδη ειναι φορες που σιωπα δεν ακυρωνει τον λογο του ,η αντιληψη η ολα η τιποτα δεν αναπαυει ..
Και ο Χρυσός ποτέ δεν έφερε καρπό, και η ακτημοσυνη είναι μεγαλύτερη αρετή από την ελεημοσύνη. Οπου ο χρυσός πατούσε το ποδάρι του, υποτακτικούς τους είδε, με πρώτο τον Ιούδα, και όλοι οι Άγιοι Βυζαντινοί αυτοκράτορες μέσα στο χρυσό, ασκητές ήταν. Δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις ο Χριστός είναι το άλλο άκρο του χρυσού.
Χριστός και χρυσός συμβαδίζουν όταν ο χρυσός δεν μπαίνει στην καρδιά του ανθρώπου.
Δημοσίευση σχολίου