Η προσευχή και τα πολλά σκαλοπάτια.

 

 Άγιος Βαρσανούφιος της Όπτινα

Μιά φορά ήρθε σ'εμένα να εξομολογηθεί ένας μεγαλόσχημος μοναχός και μου είπε:

-Πάτερ,απελπίστηκα. Δεν βλέπω στον εαυτό μου καμία αλλαγή προς το καλύτερο. Και πήρα και το μεγάλο αγγελικό σχήμα. Και ξέρω ότι ο Θεός θα ελέγξει λεπτομερώς ποιός ήταν πραγματικός μοναχός και ποιός μόνο φορέας του σχήματος. Πως να διορθωθώ; Πως να είμαι νεκρός για την αμαρτία; Αισθάνομαι μεγάλη αδυναμία

-Έχεις δίκιο, του είπα. Αν ο Θεός μας κρίνει κατά τα έργα μας χαθήκαμε, επειδή δεν έχουμε τίποτα να του παρουσιάσουμε

-Υπάρχει άραγε κάποια ελπίδα σωτηρίας;

-Σίγουρα υπάρχει. Να κάνεις όσο πιο συχνά την προσευχή σου και αφέσου στα χέρια του Θεού.

-Ποιό όμως το όφελος της προσευχής, εαν δεν συμμετέχει ο νους και η καρδιά;

-Υπάρχει τεράστιο όφελος. Η προσευχή έχει πιο πολλά σκαλοπάτια. Από την απλή εκφώνηση των λέξεων της προσευχής μέχρι τη θαυματουργική προσευχή. Ακόμη και αν βρισκόμαστε στο χαμηλότερο σκαλοπάτι της προσευχής, ακόμη και τότε μας είναι χρήσιμη και σωτήρια. Οι ραδιουργίες του εχθρού απομακρύνονται από τον άνθρωπο που προσεύχεται.

 

 

Έλεγε πάλι για τα τρία είδη προσευχής.

Το πρώτο είναι η εξωτερική, με το στόμα· το δεύτερο η εσωτερική, η νοερά και καρδιακή· και το τρίτο είναι η πνευματική προσευχή.

Η εσωτερική προσευχή είναι κτήμα ολίγων.

και ακόμη πιο σπάνιοι είναι εκείνοι, που κατέχουν την πνευματική προσευχή.

Όσοι έχουν αυτήν την προσευχή, αρχίζουν να κατανοούν τα μυστήρια της φύσης, το νόημα και το περιεχόμενό τους.

Βλέπουν τα αισθητά από την εσωτερική τους πλευρά, την πνευματική τους πλευρά.

Γι’ αυτό και έχουν μια διαφορετική πνευματική χαρά· και γι’ αυτό συχνά βγαίνουν στα μάτια τους δάκρυα.

Η χαρά τους, σε μας είναι ακατανόητη.

Καταλαβαίνομε την χαρά των καλλιτεχνών:

ποιητών, μουσικών, ζωγράφων· μα αυτών η χαρά, είναι συγκριτικά ένα μηδέν· γιατί είναι «ψυχική».

Ο όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ λέγει:
«Όποιος στο μοναστήρι δεν κάνει την ευχή, δεν είναι μοναχός».
Και προσθέτει κάτι το τρομερό: «Είναι ένα δαυλί (= ξύλο) καμένο».

Ναι, είναι ανάγκη να έχωμε κάποιο είδος ευχής.
Έστω και το κατώτερο!

 

 Από το βιβλίο, Οσίου Στάρετς Νίκωνος Μπελιάεφ (†1931), «Ρήματα ζωής, Το ημερολόγιο μου», έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα. Μετάφραση Αρχιμ. Αλκίσωνος Μιχαήλ.