Δεν υπάρχει πιο 'πραγματική' παραβολή από του Ασώτου. Βλέπεις ανθρώπους, οι οποίοι στα νιάτα τους , είτε από υπολογισμό είτε από καταπιεστική επιρροή του περιβάλλοντος τους, πάσχουν να οικοδομήσουν ένα όμορφο προσωπείο, μια αξιοπρεπή καρριέρα Χριστιανού. Και όταν δεν τα καταφέρουν να επιβληθούν ως πειστικοί καρατερίστες στο θέατρο της κοινωνίας τους, αποδίδουν τις αποτυχίες τους στους άλλους. Πάνε στο άλλο άκρο, δεν υπολογίζουν τίποτα, προσπαθούν να ικανοποιήσουν ο, τι απωθημένο καταπίεσαν μικροί. Και δεν φτάνει αυτό αλλά ισχυρίζονται ότι ξαφνικά αφυπνίστηκαν, είδαν το αληθινό φως , δεν θέλουν πια να είναι δυστυχισμένοι σε αυτό τον κόσμο και βαδίζουν τον σωστό, τον εναλλακτικό τον δρόμο, τον οποίο ολοι οι άλλοι οι κακοί τους στερούσαν και τους απέκρυβαν τόσα χρόνια. Φυσικά μόνοι τους οικοδόμησαν όλα αυτά τα πλαίσια και ουσιαστικά απαξιώνουν όσους παλιότερα εκλιπαρούσαν να τους θαυμάσουν.
Ενώ βλέπεις ασώτους οι οποίοι από μικρή ηλικία πέφτουν με τα μούτρα σε όλες τις απολαύσεις, τις εμπειρίες, τον εξωτισμό και το περιθώριο ας πούμε και στο τέλος αφού ανακαλύψουν παντού το κενό, επιστρέφουν στην μοναδική Αλήθεια και δεν την ανταλάσσουν με τίποτα πλέον.
π.π.
2 σχόλια:
Μακάρι το ποίμνιο του Χριστού να είναι αγαπημένο όπως ήταν τα πρώτα χριστιανικά χρόνια!
Και οι έσχατοι καιροί, εσονται πρώτοι, ως προς το πλήθος των Αγίων Μαρτύρων της Αγίας Εκκλησίας.
Δημοσίευση σχολίου