Ὁ μακαριστός ἱερομόναχος Χρυσόστομος καταγόταν ἀπό τό χωριό Σειραί Καλαβρύτων Πελοποννήσου. Γεννήθηκε τό 1933 καί κατά κόσμον ὠνομαζόταν Κωνσταντῖνος Σακελλαρόπουλος τοῦ Βασιλείου. Στήν νεανική του ἡλικία, μετά τίς γυμνασιακές του σπουδές, κατετάχθη στό σῶμα τῆς Ἑλληνικῆς Χωροφυλακῆς. Ὅμως γιά κἄπου ἀλλοῦ τόν προετοίμαζε ἡ θεία Πρόνοια. Γι᾿ αὐτό εἶχε ἐκπλαγῆ, ὅταν ἄκουγε ἀπό τά καθαρά στόματα μιᾶς ὁμάδος παιδιῶν τῆς γειτονιᾶς του ὅτι "τώρα περνάει ὁ Καλόγερος. Αὐτός δέν εἶναι χωροφύλακας εἶναι Καλόγερος". Τόν ἅρπαξε λοιπόν ἡ Θεία Χάρις τῆς Παναγίας μας καί τόν ὡδήγησε τό 1961 στό Περιβόλι της, στό Ἅγιον Ὄρος. Μά οἱ λογισμοί δέν τόν ἄφηναν σέ ἡσυχία. Μετά ἀπό λίγους μῆνες κατέβηκε καί πάλι στά Καλάβρυτα σκεπτόμενος νά κοινοβιάση στήν Μονή τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου γιά νά βλέπη ἐνίοτε καί τούς συγγενεῖς του. Ἀλλά τά παιδιά τόν πυρπολοῦσαν μέ τά ἁγνά τους στόματα ὑπενθυμίζοντάς του ὅτι εἶναι Καλόγερος. Καί γιατί γύρισε πάλι πίσω.... Ἔφυγε καί πάλι ὁ χωροφύλακας Κωνσταντῖνος γιά τό Ἅγιον Ὄρος. Κάθισε τώρα περισσότερο διάστημα στήν Μονή μας, ἀλλά καί πάλι οἱ λογισμοί τόν ἐνωχλοῦσαν νά φύγη γιά τόν κόσμο. Τουλάχιστον, ἔλεγε, νά μείνη σέ κάποια Μονή ἔξω μέ λιγώτερους κόπους καί μοναχικά καθήκοντα. Γιά δεύτερη φορά ἔφυγε γιά τήν πατρίδα του. Προσπάθησε νά μείνη στό Μέγα Σπήλαιο, ἀλλά καί ἐκεῖ ἄλλοι πειρασμοί τόν ξεσήκωσαν. Μιά νύκτα ἔφυγε γιά τρίτη καί τελευταία πλέον φορά γιά τό Ἅγιον Ὄρος.
Οἱ Πατέρες μέ ἐπικεφαλῆς τόν δραστήριο Καθηγούμενο π. Βησσαρίωνα δέχθηκαν τόν ἀθλητή τῆς εὐσεβείας καί τόν ἐνέταξαν στήν Ἀδελφότητά τους. Τό 1963 ἐκάρη μεγαλόσχημος μοναχός λαβών τό ὄνομα τοῦ μεγάλου καί οἰκουμενικοῦ Διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.
Τό 1965 ἔλαβε τόν πρῶτο βαθμό τῆς ἱερωσύνης καί μετά ἀπό ἕξι μῆνες, στίς 6 Ἰουνίου 1966 χειροτονήθηκε ἱερεύς καί ἀνέλαβε ἐκ περιτροπῆς μέ ἄλλους ἱερομονάχους καθήκοντα ἐφημερίου τῆς Μονῆς μας. Σάν ἱερομόναχος ἐφημέριος ἐργάσθηκε στήν Μονή μας μέχρι τό 1979. Κατόπιν παραιτήθη ἑκουσίως τοῦ ἱερατικοῦ του ἀξιώματος, μέ τόν λογισμό νά διακονήσουν τώρα καί οἱ νεώτεροι ἱερομόναχοι καί αὐτός νά ἐπιδοθῆ περισσότερο στήν ἡσυχία καί στήν προσευχή. Καί ὁ ἅγιος Καθηγούμενός μας μαζί μέ τήν Γεροντική Σύναξι ἐνέκριναν τήν ἀπόφασί του.Εἶχε προικισθῆ ἀπό τόν Θεό μέ ἀκατάβλητη σωματική δύναμι καί ψυχικό σθένος. Γι᾿ αὐτό ἀψηφοῦσε κόπους γιά τά διακονήματα, ὁλονύκτιες προσευχητικές ἀγρυπνίες, χιλιάδες μετάνοιες, χωρίς νά γνωρίζη οὔτε ὁ διπλανός συγκάτοικός του τί εἴδους ἀσκητής τοῦ κοινοβίου ἦτο ὁ ἀείμνηστος. Λόγῳ τοῦ ἁπλοϊκοῦ καί ταπεινοῦ χαρακτῆρος του δέν διακρινόταν γιά κοινωνικές σχέσεις καί συζητήσεις μέ μοναχούς ἤ εὐσεβεῖς Προσκυνητάς τῆς Μονῆς. Ἀπέναντι ὅλων τῶν μοναχῶν συμπεριφερόταν σάν ἕνα μικρό παιδί. Μᾶς προσπερνοῦσε μ᾿ ἕνα παιδικό χαμόγελο καί κάποιο μουσικό συρτό παραλήρρημα: πα, βου, γα, δι, ἤ τό Δι, γα, βου, πα, νι ἤ τό πα, νι ζω, ὅπως συνήθως τό ἔκανε μπροστά στούς μοναχούς ἱεροψάλτες. Διακρινόταν γιά τήν σεμνότητά του, τό ἦθος του, τήν πραότητά του καί τήν φιλαδελφία του. Ὅποιος ἀπό τούς πατέρες τόν καλοῦσε νά τόν βοηθήση, οὐδέποτε τοῦ ἀρνήθηκε προφασιζόμενος ὅτι εἶναι κουρασμένος ἤ κἄπου ἀλλοῦ ἀπησχολημένος. Ὅταν ἦλθε ἡ νέα συνοδεία τοῦ νῦν Γέροντός μας π. Γεωργίου, ὁ παπᾶ Χρυσόστομος ἦτο μοναδικός ἐκκλησιαστικός, κολλυβᾶς, καμπανάρης, σκευοφύλαξ, Βηματάρης φούρναρης καί πάει τρέχοντας....
Ἀφ᾿ ὅτου ἐξελέγη ὡς Καθηγούμενος ὁ Γέροντάς μας π. Γεώργιος, ὁ παπᾶ Χρυσόστομος τοῦ ὑπετάχθιη μέ ἄκρα ὑπακοή καί ταπείνωσι. Δέν ἔκανε κάτι, ἐάν δέν ἔπαιρνε πρῶτα τήν εὐλογία του.
Ἡ χαρά του του ἦτο προφανής καί δικαιολογημένη, διότι ἦλθαν νέοι Ἀδελφοί στό Μοναστήρι, στό ὁποῖο δέν εἶχε γίνει κουρά μοναχοῦ τά τελευταῖα δέκα χρόνια. Ἀνακουφίσθηκε ἀπό τόν κόπο τόσων σκληρῶν διακονημάτων καί ἐπηύξησε τίς ὧρες προσευχῆς στό κελλί του. Μοῦ ἔλεγε ὅτι σηκωνόταν δύο καί τρεῖς ὧρες πρίν τήν ἔναρξι τῆς πρωϊνῆς Ἀκολουθίας γιά τόν Κανόνα καί τίς Μετάνοιές του. Μοῦ ἔκρυβε ἐπιμελῶς πόσα κομποσχοίνια καί μετάνοιες ἔκανε κάθε νύκτα.
Ἀπό τά πρῶτα κιόλας χρόνια ὁ ἐνθουσιασμός τοῦ νέου Γέροντός μας ἀλλά καί τῆς μικρᾶς τότε συνοδίας του μᾶς ὤθησε στήν ἐπισκευή καί συντήρησι τῶν ἐγκαταλλειλειμένων Καθισμάτων, Ἡσυχαστηρίων καί ναΐσκων πέριξ τῆς Μονῆς μας. Πρῶτος στόχος μας ἀπό τό 1976 κιόλας ἦτο ἡ ἀνακατασκευή τοῦ Καθίσματος τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Τό Κάθισμα αὐτό εἶναι πλησίον τῆς ἱστορικῆς σπηλιᾶς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Κτήτορος τῆς Μονῆς μας καί εἶναι γνωστό ἀπό τόν βίο τοῦ Ὁσίου Ἀκακίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, ὁ ὁποῖος, σύμφωνα μέ τόν βίο του, ἦλθε σ᾿ αὐτό τό Κάθισμα δῆθεν γιά ἐκμάθησι κατασκευῆς ξυλίνων κουταλιῶν. Κατ᾿ ἀλήθειαν ὅμως γιά τήν διδασκαλία τῆς νοερᾶς προσευχῆς ἀπό δύο ἡσυχαστές πού ζοῦσαν τότε ἐκεῖ.
Μαζί μέ τόν παπᾶ Χρυσόστομο ἐπηγαίναμε καθημερινῶς τούς καλοκαιρινούς κυρίως μῆνες γιά νά γκρεμίσουμε τά σαπισμένα ξύλινα ἐσωτερικά διαχωρίσματα, νά πετάξουμε μέ τό καρότσι τούς τόννους χωμάτων, στήν συνέχεια νά φέρουμε τά ἀναγκαῖα οἰκοδομικά ὑλικά καί νά ξεκινήσουμε τήν ὑποστήριξι τοῦ κτιρίου διά ἐξωτερικοῦ τσιμεντένιου τοίχου καί καινούργιων ἐσωτερικῶν ξυλίνων διαχω-ρισμάτων. Ὅλοι οἱ νέοι τότε Πατέρες, προσέφερον ἀόκνως τήν βοήθειά τους γιά νά γίνη τό ὡραῖο αὐτό ἡσυχαστικό Κάθισμα κατάλληλο γιά κατοίκησι. Ὁ παπᾶ Χρυσόστομος προχώρησε στήν κατασκευή καί ἄλλων ἀπαραιτήτων χώρων. Γιά τήν ἀνάβασι πρός τήν εἴσοδο τοῦ Καθίσματος, κατεσκεύασε πλατειά λοθόσκαλα. Ἀκόμη μετέφερε σανίδια καί στύλους καί κατεσκεύασε τό ἀποχωρητήριο, στά 30 μέτρα ἔξω ἀπό τό κτίριο τοῦ Ἡσυχαστηρίου. Ἐνῶ τό ἰσόγειο καθαρίσθηκε ἀπό τά μπάζα τῶν χωμάτων καί τσιμεντώθηκε. Στόν χῶρο αὐτό ἔγινε ἡ τραπεζαρία φαγητοῦ ἤ αἴθουσα συνάξεων καί στήν ἄκρη ἕνα ἀκόμη ἀσκητικό κελλί.Καί ἐπειδή ὁ παπᾶ Χρυσόστομος ἀγαποῦσε πολύ τήν μόνωσι γιά ἡσυχία καί ἐπίκλησι τῆς εὐχῆς τοῦ Ἰησοῦ, ἐζήτησε εὐλογία ἀπό τόν Γέροντά μας ν᾿ ἀναχωρήση πρός τά ἐκεῖ. Τοῦ ἐδόθη ἡ εὐλογία. Μετέφερε τά πράγματά του, βελέντζες, κουβέρτες, λίγα κατσαρολικά, τό παξιμάδι του καί λοιπά χρειώδη. Καί ἕνα Σάββατο ἀπόγευμα ἐγκαταστάθηκε στό Κάθισμα. Τήν ἑπομένη, ἡμέρα Κυριακή, ἔγινε ἡ πρώτη Θεία Λειτουργία καί ἀντηλλάγησαν ἐγκαρδίως οἱ ἀνάλογες εὐχές γιά τόν νέον Ἡσυχαστή! Ἀλλά τί τραγική εἰρωνεία! Δέν εἶχε ὑπολογίσει ὁ μακαριστός παπᾶ Χρυσόστομος ὅτι ἦτο ἐκ φύσεως δειλός καί ἐκλονίζετο ὁλόκληρος ἀκόμη καί ἀπό τό ἁπλό θρόϊσμα τῶν φύλλων. Ὁ ἴδιος μᾶς εἶπε ὅτι τήν πρώτη ἐκείνη νύκτα τοῦ κτυποῦσαν οἱ δαίμονες τήν πόρτα...Πάντως τό ἴδιο ἀπόγευμα, μέσα στό καῦμα τοῦ καλοκαιριοῦ, φορτώθηκε τήν κόκκινη βελέντζα του, τά κατσαρολικά του καί τά λοιπά πράγματά του καί κατηφόρισε στό Μοναστήρι του. Ἀπό τότε δέν ἔκανε πλέον τέτοιου εἴδους πειράματα καί ἀποφάσεις.
π. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου