«Οι φιλενωτικοί δεν έχουν πνευματική ψίχα»

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ συχνὰ μιλοῦν γιὰ τὴν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν», ἡ ὁποία θὰ πραγματοποιηθεῖ στὶς μέρες μας, ἀφοῦ κατὰ τὸν ἰσχυρισμό τους οἱ μεγάλες δογματικὲς διαφορὲς ἔχουν ἀτονήσει καὶ ἡ ἀγάπη ἔχει ἀπομακρύνει τὰ ἀπὸ αἰώνων ἐμπόδια. Μπορεῖ μάλιστα νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ ἕνωση καὶ ἂς ὑπάρχουν διαφορές. Δηλαδὴ μιλοῦν γιὰ μιὰ ἐκκλησιαστικὴ ὁμοσπονδία! 

Διερωτᾶται ὅμως κάποιος, τί ἀξία θὰ ἔχει μιὰ τέτοια τερατώδης ἕνωσης. Νὰ ἑνωθεῖ ἡ ἀλήθεια μὲ τὴν αἵρεση; Νὰ συνεχίζει νὰ ἐμφανίζεται ὁ πάπας ὡς μοναδικὸς ἐκπρόσωπος τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς, νὰ εἶναι «ἀλάθητος» καὶ προπαντὸς νὰ ἐκφράζει τὴ διαστρέβλωση τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ μετατρέπει τὴν ἱερωσύνη σὲ κοσμικὴ ἐξουσία;

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μιλοῦν γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς παπικούς, μὲ τοὺς ὁποίους δὲν μποροῦμε νὰ ἔχουμε καμιὰ ἐπικοινωνία, ἐκτὸς καὶ ἂν συναισθανθοῦν ὅτι ἔχουν πλανηθεῖ καὶ ἐν μετανοίᾳ ἐπιστρέψουν στὴν Ἐκκλησία. Κανένας Ὀρθόδοξος δὲν μπορεῖ νὰ ἀγνοήσει τὴν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων καὶ νὰ ἀρνηθεῖ τὴ στάση ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς, ποὺ ὑποδεικνύουν. Καὶ ὅμως, οἱ μεγαλόσχημοι οἰκουμενιστὲς καταπατοῦν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ συμπροσεύχονται μὲ τοὺς ἑτερόδοξους, θεωρώντας τὴν Ἐκκλησία ὡς δική τους ὑπόθεση. Ὅμως κάνουν λάθος. Ξεχνοῦν ὅτι ἡ πλειονότητα τῶν κληρικῶν καὶ ὁ πιστὸς λαὸς δὲν πρόκειται νὰ τοὺς ἀκολουθήσουν.

Ἀλλὰ καὶ νὰ τοὺς ἀκολουθοῦσε, δὲν θὰ ἦταν ἐπιτυχία, γιατὶ ἡ πίστη μπορεῖ νὰ διαφυλαχτεῖ καὶ ἀπὸ ἕνα καὶ μόνο Ὀρθόδοξο! Ὡστόσο, ὅλοι πρέπει νὰ εἶναι ἄγρυπνοι καὶ νὰ παρακολουθοῦν τὶς κινήσεις τῶν οἰκουμενιστῶν, νὰ ἀντιδροῦν ἀνάλογα καὶ νὰ ὁμολογοῦν τὴν ὀρθόδοξη πίστη τους. Ἡ ἐπιπολαιότητα καὶ ἡ ἀδιαφορία εἶναι ἐπικίνδυνες καταστάσεις καὶ πρέπει νὰ ἀποφεύγονται. Ἀλίμονο, ἐὰν ἀφήσουμε σὲ χλωρὸ κλαρὶ τοὺς παπόφιλους καὶ οἰκουμενιστές, οἱ ὁποῖοι περιφρονοῦν τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ τοὺς ὑποστηρικτές της. Στοὺς χλευασμοὺς καὶ τὶς ἀπειλές τους ἀπαντοῦμε μὲ σταθερό- τητα καὶ θάρρος, χωρὶς νὰ πτοούμεθα. Εἶναι σίγουρο ὅτι τὸ ἔργο τῶν οἰκουμενιστῶν δὲν πρόκειται νὰ φέρει ἀποτελέσματα, γιατὶ δὲν ὑπάρχει ἡ ἀναγκαία προϋπόθεση, γιὰ τὴν ὁποία ὁ Γέροντας Παΐσιος ἔλεγε: «Ἡ ἀληθινὴ ἕνωση θὰ γίνει ἀπὸ ἀνθρώπους, ποὺ εἶναι πρα- γματικὰ ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεό. Δὲν θὰ γίνει μὲ χαρτιὰ καὶ συμφωνητικά!». Καὶ συμπλήρωσε τὴ γνώμη του μὲ μιὰ διαπίστωση: «Μετὰ λύπης μου ἀπὸ ὅσους φιλενωτικοὺς ἔχω γνωρίσει, δὲν εἶδα νὰ ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματικὴ οὔτε φλοιό. Ξέρουν ὅμως νὰ ὁμιλοῦν γιὰ ἀγάπη καὶ ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δὲν εἶναι ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεόν, διότι δὲν τὸν ἔχουν ἀγαπήσει».

Σκληρὸς εἶναι ὁ λόγος τοῦ Γέροντα, ἀλλὰ ἀληθινός. Πράγματι, οἱ οἰκουμενιστὲς λίγη σχέση ἔχουν μὲ τὴν πνευματικὴ ζωὴ καὶ αὐτὸ γιατὶ τὸ κοσμικὸ πνεῦμα τοὺς ἔχει αἰχμαλωτίσει καὶ δὲν μποροῦν νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὸν Θεό. Ὁ ἀγώνας τους δὲν εἶναι γιὰ τὴν πίστη καὶ τὴν ἀφύπνιση τῶν ἑτεροδόξων, ἀλλὰ γιὰ τὴ δική τους προβολὴ καὶ τὴν ἐξυπηρέτηση διαφόρων συμφερόντων τῶν μεγάλων ἐξουσιαστῶν τῆς γῆς. Εἶναι ὄργανα τοῦ κόσμου καὶ ὄχι τοῦ Θεοῦ.

πηγή

Μια κάρα στον Καυσοκαλυβίτικο θαλασσοαφρό

Η βραχονησίδα Άγιος Χριστόφορος του Αγίου Όρους, όπου επιθυμούσε η πλέουσα κάρα να αποθετηθεί

Και των οστέινων λειψάνων κήδεται και προνοεί ο Θεός

Η ιστορία αλιεύτηκε από το βιβλίο του Επισκόπου Ροδοστόλου Χρυσοστόμου "Θεομητορικά και εξόδια στον Άθωνα" που εκδόθηκε στο Άγιον Όρος το 2005. Το απόσπασμα της ιστορίας που αναρτάται εδώ προέρχεται από το κεφάλαιο "Μια κάρα στον Καυσοκαλυβίτικο θαλασσοαφρό" και περιγράφει πώς οι Καυσοκαλυβίτες μοναχοί βρήκαν μια κάρα ανθρώπου να επιπλέει στον αφρό της θάλασσας του Αγίου Όρους και το τι τελικά έγινε με αυτήν (σελ. 431-433).

"... Ακολούθως την εναπέθεσε (την κάρα) μέσα σ' εκείνο το παμπάλαιο... κοιμητηριακό πετροπρόσκτισμα,
όπου βρίσκονται άλλες πέντε ακόμα (κάρες)..."

πηγή

Ζώντας πέρα από τα όρια

Αν η ζωή σας ήταν ένα βιβλίο και εσείς οι συγγραφείς του, πώς θα θέλατε να τελειώνει η ιστορία σας;

ίδιος λόφος, διαφορετική ημέρα!

Ο φωτογράφος Paul Octavious επιλέγει καθημερινά τον λόφο που βρίσκεται στο Lincoln Park στο Σικάγο όπου διαμένει, προκειμένου να απολαύσει μια πρωινή ή βραδική βόλτα.

Οι διαφορετικές εικόνες που αντικρίζει κάθε φορά στο ίδιο σημείο τον παρακίνησαν να δημιουργήσει μια εντυπωσιακή συλλογή φωτογραφιών με τίτλο «Same Hill, Different Day» (σ.σ. «Ίδιος λόφος, διαφορετική μέρα).

Έτσι για περισσότερα από τέσσερα χρόνια, ο Paul λαμβάνει διαφορετικές εικόνες, καθώς «κάθε φορά που έρχομαι στο λόφο μια νέα ιστορία έχει να μου πει. Σαν ένα παιχνίδι όπου διαφορετικές εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη…», όπως λέει ο ίδιος.

Χειωμνιάτικο, ανοιξιάτικο ή καλοκαιρινό τοπίο, με βεγγαλικά, χαρταετούς ή άλλα παιχνίδια παρουσιάζονται στην περιοχή, ο λόφος έχει κάθε φορά τη δική του ιστορία…






πηγή

ROSS DALY

Ο ROSS DALY, αυτοπροσδιοριζόμενος ως μουσικός και μάλιστα ως οργανοπαίκτης και αρνητής του τίτλου του μουσικολόγου που του αποδίδουν, είναι το πρόσωπο που φιλοξενείται στην εκπομπή ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ. Μιλά για την καταγωγή του, την οικογένειά του και τις ποικίλες μεταναστεύσεις τους και, τέλος, για την απόφασή του να εγκατασταθεί μόνιμα σε ένα μικρό χωριό της ΚΡΗΤΗΣ.

Αναφέρεται στην ενασχόλησή του με τη μουσική σε ηλικία 4 ετών, στη διαδρομή του στα μουσικά όργανα, στην ευτυχή συνάντησή του με τον ΚΩΣΤΑ ΜΟΥΝΤΑΚΗ, στα μουσικά ιδιώματα των λαών και κυρίως της ΚΡΗΤΗΣ.Μιλά για το Μουσικό Εργαστήριο «Λαβύρινθος» που δημιούργησε και μας ξεναγεί στα μουσικά όργανα των λαών.

Μιλά για την αναγκαιότητα της γνώσης του μουσικού παρελθόντος και της δημιουργικής σύνθεσής του με το μέλλον, προκειμένου να διατηρηθεί, και καταδικάζει κάθε μορφής εμπορευματοποίηση στο μουσικό χώρο. Ο καλλιτέχνης εμφανίζεται στην οθόνη να παίζει μουσική, συνήθως κρητική λύρα, ήχοι της οποίας διατρέχουν σχεδόν όλη την εκπομπή, ενώ παρεμβάλλεται και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

δεύτερο και  ,τρίτο μέρος.

Το χαμένο Video - ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ από την καταστροφή της Σμύρνης!

Αν και πολλοί θέλουν να μας πείσουν ότι δεν επρόκειτο για τίποτα περισσότερο από έναν απλό «συνωστισμό» στο λιμάνι, ένα χαμένο ντοκουμέντο ιστορικής αξίας από την καταστροφή της Σμύρνης αποκαθιστά τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση…

Ο George Magarian, δημιουργός του «ντοκιμαντέρ» εποχής, γεννήθηκε το 1895 και σπούδασε στο «Αμερικανικό Κολλέγιο» στο Ικόνιο της Τουρκίας. Αργότερα,διατέλεσε διευθυντής στο παράρτημα του Ικονίου της ΧΑΝ (Χριστιανική Αδελφότης Νέων) και μάλιστα, την περίοδο των γεγονότων στη Μικρά Ασία το 1922, οργάνωσε δομές ανακούφισης για τα θύματα της τραγωδίας αυτά με μια μηχανή 35 mm, κινηματογράφησε πολλές σκηνές της ανθρωπιστικής καταστροφής, στη Σμύρνη, στην Αθήνα και στον Πειραιά.

Οι συγκλονιστικές αυτές εικόνες παρέμειναν επί 60 και πλέον χρόνια στο διαμέρισμα της συζύγου του, στη Νέα Υόρκη. Όλοι αγνοούσαν την ύπαρξή τους, έως ότου το 2008 ο εγγονός του Robert Davidian, κινηματογραφιστής ο ίδιος, βρήκε το μοναδικό αυτό ντοκουμέντο και το διέσωσε από τη φθορά του χρόνου, μετατρέποντάς το σε ψηφιακή μορφή, πριν την ολοκληρωτική του αποσύνθεση.

Ένα ντοκουμέντο που αξίζει να το δείτε.

 πηγή 

Η «φιλανθρωπία» της κόμπρας…

Μία από τις πιο ύπουλες ιδεολογικές κεφαλές του νεοταξικού κτήνους είναι οι «βιομηχανίες φιλανθρωπίας».


Γράφαμε σε πρόσφατο άρθρο μας, με τίτλο:
«Φιλανθρωπία: Το υπνωτικό χάπι της φασιστικής ιδεολογίας…»:

«Η ιδεολογία της «φιλανθρωπίας» είναι ο εθισμός των ανίσχυρων, τσαλαπατημένων, απελπισμένων και εξαθλιωμένων ατόμων (από τους λήσταρχους και δημίους του), στο να ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ λύσεις παρηγοριάς από τα χέρια των δημίων τους, από τα χέρια των κτηνάνθρωπων της εξουσίας…».
Ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ
 
Πάντα τα μεγαλύτερα κτήνη το παίζουν και …φιλάνθρωποι!!!

Να θυμίσουμε εδώ ότι ο διαβόητος λήσταρχος, κερδοσκόπος και διαφθορέας του πλανήτη, ο Τζορτζ Σόρος, είναι και «ιδιοκτήτης» ενός από τα μεγαλύτερα δίκτυα «φιλανθρωπίας» στον κόσμο!!!

Μετά τους «νταβάδες» των ΜΜΕ που στήσανε, στις γιορτές, τις ελεεινές τελετουργικές φιέστες «φιλανθρωπίας, τώρα έρχονται κάποιοι άλλοι «καρχαρίες», από τους πλέον μοχθηρούς, να στήσουν τις δικές τους «φιλανθρωπικές» φιέστες: Οι ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ!!!

«Φιλάνθρωποι», λοιπόν και οι εφοπλιστές: Οι κανίβαλοι της φοροασυλίας…

Διαβάστε το παρακάτω εύστοχο σχόλιο:
Σα δεν ντρέπεστε

η συνέχεια... 

Σύναξη Υπεραγίας Θεοτόκου Γαλακτοτροφούσης

Σύναξη Υπεραγίας Θεοτόκου Γαλακτοτροφούσης 12 Ιανουαρίου

Ἡ ἱερὰ εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Γαλακτοτροφούσης βρισκόταν ἀρχικὰ στὴ Λαύρα τοῦ Ὁσίου Σάββα στὰ Ἱεροσόλυμα. Κατὰ τὸν 13^ο αἰώνα μ.Χ. ἐπισκέφθηκε τὴ Λαύρα ὁ Ἅγιος Σάββας, Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Σερβίας († 14 Ἰανουαρίου), στὸν ὁποῖο ἀναφέρθηκε παράδοση σωσμένη στὸ μοναστήρι, κατὰ τὴν ὁποία ὁ Ὅσιος Σάββας εἶχε πεῖ ὅτι ἡ εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Γαλακτοτροφούσης θὰ δωριζόταν στὸν Ἀρχιεπίσκοπο τῆς Σερβίας. Ἔτσι τοῦ χάρισαν τὴν ἁγία εἰκόνα. Ὁ Ἅγιος Σάββας τὴν πρόσφερε στὴ Μονὴ Χιλανδαρίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὴν θείαν σου Εἰκόνα ὡς τῆς δόξης σου σκήνωμα, Γαλακτοτροφοῦσα Παρθένε, προσκυνοῦντες δοξάζομεν· ἐκ ταύτης γὰρ πηγάζεις μυστικῶς, τὸ γάλα τῶν ἀΰλων δωρεῶν, καὶ ἐκτρέφεις τὰς καρδίας καὶ τὰς ψυχάς, τῶν πίστει ἐκβοώντων σοι· δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τοῖς θαυμασίοις σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου ἀφάτῳ χρηστότητι.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὴν ἐν πρεσβείαις.

Τὴν μητρικῶς θηλάζουσαν ὥσπερ βρέφος, τὸν ἐξ αὐτῆς ἀνερμηνεύτως γεννηθέντα, τὴν μόνην Θεοτόκον ὑμνήσωμεν, τὴν γαλακτοτροφοῦσαν Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν· πολλῶν γὰρ κινδύνων ἡμᾶς ῥύεται.

Μεγαλυνάριον.

Γαλακτοτροφούσης τὴν ἱεράν, καὶ σεπτὴν Εἰκόνα, προσκυνήσωμεν ἀδελφοί· χάριν γὰρ βλυσταίνει, ἀρρήτου συμπαθείας, καὶ θάλπει τὰς καρδίας, καὶ τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

πηγή

Προσευχή για τους λαούς της γης

Αγίου Σιλουανού
Κύριε αξίωσε όλους τους λαούς
της γης να γνωρίσουν ποια θαυμαστή ζωή
χαρίζεις σε όσους πιστεύουν σε Σένα.
Σε ικετεύω, φιλεύσπλαχνε Κύριε,
αξίωσε όλους τους ανθρώπους,
από τον Αδάμ μέχρι της συντέλειας των αιώνων,
να Σε γνωρίσουν, να μάθουν ότι είσαι ελεήμων και επιεικής.
Είθε όλοι οι λαοί να χαρούν την ειρήνη Σου
και είθε όλοι να δουν το φως του Προσώπου Σου.

Το βλέμμα Σου, ιλαρό και πράο,
ελκύει την ψυχή μου.
Όταν η ψυχή πληρωθεί από τη θεία αγάπη
και ενώ ζεί μια άμετρη χαρά,
θλίβεται και προσεύχεται με
δάκρυα γιά ολόκληρο τον κόσμο,
ώστε όλοι οι άνθρωποι να μπορέσουν
να γνωρίσουν τον Κύριο
και ουράνιο Πατέρα τους.
Δεν γνωρίζει ανάπαυση, αλλά ούτε
και την επιθυμεί, όσο δεν βρίσκονται
ακόμα όλοι μέσα στη χαρά
της αγάπης του Κυρίου.

Κύριε, αφού αξίωσες εμένα τον
αμαρτωλό να Σε γνωρίσω διά του
Αγίου Πνεύματος, Σε ικετεύω,
δώσε να Σε γνωρίσουν
και όλοι οι λαοί της γής

Ω, λαοί όλης της γης, πέφτω
στα γόνατα μπροστά σας και σας
ικετεύω με δάκρυα: Ελάτε στον Χριστό.
Γνωρίζω την αγάπη Του για σας.
Τη γνωρίζω καλά γι’ αυτό
και την φωνάζω σε ολόκληρη τη γη.
Πως θα μπορούσε κανείς να μιλήσει
για κάτι που δεν γνωρίζει;

Καναδάς, όπως... παραμύθι

Το πυκνό χιόνι είναι μέρος της καθημερινότητας στον Καναδά. Ακόμη και ο βαρύς χιονιάς, όμως, δημιουργεί εικόνες παραμυθένιες. Πολύ μακρινές, δυστυχώς, από τη δική μας πραγματικότητα...

Η Παναγία και ο ληστής

Στα χρόνια τα παλιά, στα δύσκολα τα μέρη ετούτα και άγονα ,υπήρχε ένας ληστής. Τον φώναζαν Δράκο. Πολλές οι ιστορίες που έχουν ειπωθεί για αυτόν στα τόσα χρόνια. Λέγανε ήταν τρομερός στην όψη ,με μαύρα μακριά μαλλιά και γένια και με μια δυνατή φωνή που έσκιαζε και σκύλο.
Χρόνια ολάκερα αυτός και οι άντρες του ήταν ο φόβος και ο τρόμος στην περιοχή μας. Πράγμα παράξενο όμως , το έχουν και το λένε ακόμα, δεν έβλαψε ποτέ φτωχό κι ανήμπορο. Τους πλούσιους ταλαιπωρούσε μόνο. 
Είχαν να λένε όσοι τον ήξεραν, ότι η καρδιά του είχε δυο όψεις. Εκεί που ήτανε θεριό ανήμερο και σκόρπαγε φόβο και τρόμο σε όποιον βρισκότανε εμπρός του ,εκεί στα ξαφνικά μπορούσε να κλάψει στην θέα ενός παγιδευμένου και ανήμπορου ζώου που είχε πιαστεί σε κάποια παγίδα και έσκιζε τις σάρκες του στην προσπάθεια του να ελευθερωθεί. Δεν του άρεσε να βλέπει πονεμένες ψυχές .Δεν το μπορούσε. 
Μυστήριο μεγάλο η ψυχή του κάθε ανθρώπου. Μόνο ο θεός ξέρει πραγματικά από τι υλικό είναι φτιαγμένη.!! 
Κάποια μέρα λοιπόν, όπως μας λέει η ιστορία μας , ο Δράκος με τα παλικάρια του μπήκαν κρυφά στο σπίτι του Μαμαλη του Μεγάλου Τσιφλικά και άρπαξαν από το σεντούκι του χρυσά και χρήματα. Όλοι ήταν στα χωράφια και κανείς δεν κατάλαβε τίποτα. Ποιος να περίμενε εξάλλου μέρα μεσημέρι ότι θα πάθαιναν τέτοιο κακό. Φεύγοντας όμως τους κατάλαβαν τα σκυλιά και άρχισαν να φωνάζουν, τα σκυλιά τα άκουσαν κάτι υπηρέτριες και σε λίγο ένα ολόκληρο απόσπασμα από τους ανθρώπους του Μαμαλη ξεχύθηκε στο κατόπι τους. Βέβαια ο Δράκος με τα παλικάρια του είχαν το προβάδισμα και θα γλίτωναν σίγουρα αν…..
Καθώς τρέχανε με τα άλογα είδαν στο αλώνι του Μαμαλη λίγο παρακάτω μια γριούλα κουλουριασμένη και μερικά παιδιά του χωριού να την κοροϊδεύουν και να της πετούν πέτρες.
Τραβάτε εσείς. Λέει στους άντρες του. Και έρχομαι και εγώ σε λίγο.
Τι κάνεις καπετάνιε ; Τρελάθηκες ; Αποκρίνονται αυτοί. Έλα να φύγουμε γρήγορα. Θα σε πιάσουνε.
Τραβάτε ορέ ,σας είπα. Έρχομαι.
Φύγανε κι αυτοί. Άλλο που δεν θέλανε, τόσοι που τους κυνηγούσαν και ο Δράκος έτρεξε αμέσως στο αλώνι και στην γριούλα.
Τι κάνετε εδώ ρε χαϊβάνια ; Τι σας έκανε ρε μούλικα η γιαγιά και την χτυπάτε ;
Κατουρήθηκαν από το φόβο τους τα παιδιά και λάκισαν κατά το χωριό φωνάζοντας.
Ο Δράκος. Ο Δράκος.
Αυτός δεν έδωσε σημασία. Κατέβηκε από το άλογο και έπιασε αμέσως την γριούλα να την συνεφέρει. Της σκούπιζε το πρόσωπο από τα αίματα και της χάιδευε τα μαλλιά με αγάπη και πόνο. Σχορατα γιαγιακα. Σχορατα. Δεν φταίνε αυτά. Οι πατεράδες τους τα έκαναν έτσι.. Μικρά είναι. Σχορατα.
Γύρισε η γριούλα και τον κοίταξε στα μάτια. Να ‘χεις την ευχή μου παιδί μου.
Να’ χεις την ευχή μου. Την κοίταξε κι αυτός στα μάτια και η ψυχή του σπαρτάρισε με μιας. Χάθηκε μέσα στα μάτια της. 
Όλη η αγάπη και ο πόνος του κόσμου ήτανε μέσα σε αυτά τα δυο μάτια που κοίταγε μπροστά του. Και έμεινε εκεί σαν χαμένος κρατώντας την γριούλα να την κοιτά στα μάτια …..ενώ από τα δικά του μάτια άρχισαν να κυλούν ποτάμια τα δάκρυα. 
Ο Δράκος ,!! ο φόβος και ο τρόμος του τόπου όλου ,έκλαιγε σαν μωρό παιδί. Ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να καταλάβει τι του είχε συμβεί. Έκλαιγε και έκλαιγε και έκλαιγε.
Έτσι τον βρήκαν οι άνθρωποι του Μαμαλη . Να κρατά την γριούλα αγκαλιά και να κλαίει.
Εκείνη την εποχή το δίκιο δινότανε γρήγορα. Και μάλιστα για τον Δράκο ένας λόγος παραπάνω. Πολύ γρήγορα. Σκοινί, θηλιά, κάποιο δέντρο και πάει ο Δράκος.
Το τελευταίο πράγμα που θυμότανε ,ήταν η γριούλα που τον κοίταγε από κάποια απόσταση. Το τελευταίο πράγμα που θυμότανε ήταν τα μάτια της. Και με έναν αναστεναγμό έκλεισε τα δικά του……………………καθώς τεντώθηκε το σκοινί.

Και μετά………τα ξανάνοιξε.!!
Μα…. Που βρισκότανε ; Δεν ήταν κρεμασμένος σε ένα δέντρο. Ήτανε σε έναν μεγάλο κατάλευκο διάδρομο και δεξιά αριστερά τα ομορφότερα λουλούδια και δέντρα που είχε δει ποτέ του. Δεν πόναγε καθόλου και αισθανότανε πάρα πολύ ελαφρύς. Σαν πούπουλο. Τι είναι όλα αυτά ; Σκέφτηκε. Τι συμβαίνει ;
Και….ποιοι είναι αυτοί που έρχονται προς τα μένα ; Μια γυναικεία φιγούρα πλημμυρισμένη στο φως πλησίαζε μπροστά απ’ όλους και πίσω της, δεξιά της και αριστερά της ,χιλιάδες πανέμορφοι άγγελοι να πετούν και να την συνοδεύουν ψέλνοντας. Η γυναίκα τον πλησίασε γρήγορα και του άπλωσε το χέρι χαμογελώντας. Έλα,!!!!!! του είπε.
Καλώς ήρθες στο σπίτι του παιδιού μου. Στο σπίτι σου.!!
Παναγιά μου!!!!!!! Του βγήκε η φωνή από μέσα του. Και γονάτισε εμπρός της σκύβοντας το κεφάλι.
Αν μπορούσε να κλάψει εκεί που βρισκότανε σίγουρα θα ξέσπαγε σε κλάματα.
Μα εκεί δεν κλαίνε!!!!!!
Αυτή τον ακούμπησε απαλά .Έλα, του είπε πάλι.
Μα Παναγιά μου, εγώ ; Τι θέλω εγώ ανάμεσα σας ; Εγώ είμαι κακούργος, είμαι ληστής, έχω βλάψει κόσμο. Εμένα πρέπει να με τιμωρήσετε, όχι να με καλοδεχτείτε.
Του είπε τότε η Παναγιά.
Ξεχνάς ότι ο πρώτος που μπήκε στο Βασίλειο του γιου μου ήταν ληστής ; Αυτό το Βασίλειο φτιάχτηκε παιδί μου για τους ληστές, τους κλέφτες και όλους τους παράνομους και αμαρτωλούς……που μετανοούνε .
Μα εγώ δεν πρόλαβα να μετανιώσω. Είπε πάλι ο Δράκος πάντα με σκυμμένο το κεφάλι.
Σταμάτησες να βοηθήσεις την ανήμπορη γερόντισσα ,ενώ μπορούσες να φύγεις και να σωθείς. Αυτό ήταν το εισιτήριο σου για το Βασίλειο του παιδιού μου. 
Της καθάρισες το πρόσωπο και καθάρισες τις αμαρτίες σου. 
Και τα δάκρυα που έριξες κρατώντας στην αγκαλιά σου την γριούλα ήταν η μετάνοια σου. Με όλα αυτά καθάρισες την ψυχή σου. Έλα παιδί μου. Με τιμές και δόξα πολύ, θα μπεις στον Παράδεισο!!!!!!!!
Σήκωσε το κεφάλι ο Δράκος για πρώτη φορά να αντικρίσει την Παναγιά και…..είδε τα μάτια της γριούλας από το αλώνι να του χαμογελούν. Τα μάτια της Παναγιάς!!!!
Κι ενώ οι Άγγελοι τον σήκωναν ψηλά ψέλνοντας ύμνους με μαγευτικές μελωδίες και ουράνια ακούσματα , ξεκινώντας όλοι μαζί προς την τεράστια φωτεινή πύλη που φαινότανε στο τέλος του διαδρόμου, ο Δράκος κοιτώντας πάντα την Παναγιά στα μάτια, ήταν η μόνη ψυχή που πέρασε ποτέ στον παράδεισο κλαίγοντας. Από χαρά και ευτυχία. Η πιο αγνή ψυχή.!!!!!!!
Λένε ακόμα ιστορίες για τον Δράκο στην γη………μα και στον παράδεισο που θα ζει αιώνια.

John Fenix

πηγή

Μια φωτογραφία της εφημερίδας The Guardian

O Άρης Μεσσίνης, «συνέλαβε» με τον φακό του τον ιερέα, να κάθεται σε ένα ξεχωριστό παγκάκι, στο σταθμό Λαρίσης του μετρό της Αθήνας, περιμένοντας το συρμό. Όπως φαίνεται στην φωτογραφία τα παγκάκια είναι έτσι φτιαγμένα που να δίνουν την εντύπωση πως κάθε κάθισμα είναι και ένας άνθρωπος (δημιουργία του Γιάννη Γαϊτη).

πηγή

Λευτέρης Ολύμπιος “Συναντώντας το Βυζάντιο”

Έργα του Κύπριου Καλλιτέχνη Λευτέρη Ολύμπιου από το 1993 έως σήμερα φιλοξενεί το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο. Η έκθεση αυτή, όπως σημειώνει η Διευθύντρια του Μουσείου Αναστασία Λαζαρίδου, “θίγει μία πολύ ενδιαφέρουσα εικαστική πτυχή, πως η σύγχρονη εικαστική γλώσσα αναδιατυπώνει τα θρησκευτικά θέματα, πως ένας σύγχρονος καλλιτέχνης μέσω μιας σύνθετης προσληπτικής διαδικασίας προβάλλει την προτίμησή του για τη χρήση γνωστών εικονογραφικών θεμάτων”.

Βερονίκη ή ο απών, Λάδι σε μουσαμά, τύπωμα σε ύφασμα, 1999

Ο εικαστικός συνηθίζει να ζωγραφίζει θεματικές ενότητες έργων. Η Αποκαθήλωση, η Φιλοξενία του Αβραάμ, τα Θεοφάνεια, το ταξίδι ή η Φυγή στην Αίγυπτο κ.ά. είναι μερικά από τα θέματα που επιλέγει. Πρόκειται για έναν ζωγράφο που αφομοιώνει την βυζαντινή παράδοση και αναδιατυπώνει τα θρησκευτικά θέματα συνδέοντάς τα με το “σήμερα”, το δικό του, της πατρίδας του, της κοινωνίας των ανθρώπων.

Ζητούνται κεφαλαί, Λάδι σε μουσαμά, 1999

Η Ιστορικός της τέχνης Ιωάννα Αλεξανδρή σημειώνει: “…μία από τις κύριες πηγές έμπνευσης του έργου του Ολύμπιου …παραμένει ο κόσμος της χριστιανοσύνης, ο οποίος έχει μπολιάσει την καλλιτεχνική του πορεία”. Όμως ο Ολυμπίου δεν επιδιώκει να δημιουργήσει έργα θρησκευτικής ζωγραφικής. Πίσω από τα θρησκευτικά θέματα εκφράζει την άποψή του πάνω σε σύγχρονα προβλήματα : τους αγνοούμενους στην Κύπρο, την καταστροφή της κυπριακής πολιτιστικής κληρονομιάς, τη δολοφονία των Τάσσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού, τη συνύπαρξη των θρησκειών, την ανεξιθρησκεία, την ελευθερία, τους διωγμούς.

Θεοφάνεια, Λάδι σε μουσαμά, 2011

Ο Ολυμπίου είναι ένας ζωγράφος ο οποίος μέσα από τα έργα του υψώνει φωνή διαμαρτυρίας. Ο αφαιρετικός τρόπος της ζωγραφικής του, η απλότητα των γραμμών, η λειτουργία του χρώματος, η θεματολογία του, “η χρήση θρησκευτικών μοτίβων…απαλύνουν τον τρόμο και τη φρίκη του θέματος…Το έργο του, σημειώνει η Ιωάννα Αλεξανδρή, λειτουργεί ως μια διαδικασία λύτρωσης από τα δεινά. Κι αυτό το τελευταίο αποτελεί ίσως την πιο βαθιά του σχέση με το σωτηριολογικό περιεχόμενο του χριστιανισμού”.

Το μαρτύριο του Τάσσου Ισσαάκ, Λάδι σε μουσαμά 2000

Στο πλαίσιο της έκθεσης «Συναντώντας το Βυζάντιο» του Λευτέρη Ολύμπιου, που εγκαινιάστηκε στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο στις 4 Δεκεμβρίου 2012 και θα διαρκέσει έως τις 31 Ιανουαρίου 2013 διοργανώνονται οι ακόλουθες δράσεις, οι οποίες θα πραγματοποιηθούν στον χώρο της περιοδικής έκθεσης.

Φιλοξενία, λάδι σε μουσαμά, 1996

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Διάλεξη της κ. Ευθυμίας Κούντουρα-Γεωργιάδου, Ιστορικού της Τέχνης, με θέμα: «Αρχετυπικές εικόνες με νέο περιεχόμενο». Στη διάλεξη θα αναλυθούν οι επιδράσεις των θρησκευτικών θεμάτων στο έργο του Λευτέρη Ολύμπιου.

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Διάλεξη του κ. Γιώργου Φιλοθέου, Αρχαιολόγου, Τμήμα Αρχαιοτήτων Κύπρου, με θέμα: «Βυζαντινά μνημεία στην κατεχόμενη Κύπρο». Ο κ. Φιλοθέου θα προβάλει τα σημαντικότερα μνημεία της κατεχόμενης Κύπρου και τη δραστηριότητα που αναπτύσσει η Αρχαιολογική Υπηρεσία της Κύπρου για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς της νήσου.

Επίσης, την Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013 και ώρα 10:00 και 12:00 θα πραγματοποιηθεί εκπαιδευτικό πρόγραμμα για παιδιά (από 12 ετών) και εφήβους με θέμα «Το παρελθόν στο παρόν: η εικαστική ματιά του Λευτέρη Ολύμπιου».

Κατερίνα Χουζούρη

Ρυζόγαλο με μέλι και καρδάμωμο

Φωτογραφίες Γιώργος Δέτσης, food styling Σπύρος Αρτελάρης

 
Το αγαπηµένο µας επιδόρπιο αποκτά χειµωνιάτικη διάθεση µε την προσθήκη του κάστανου και µια πινελιά καρδάµωµου. Μην το αφήσετε να κρυώσει!

Ετοιμο σε 30 λεπτά

Υλικά(για 5-6 άτοµα)

• 100 γρ. ρύζι γλασέ
• 1 λίτρο γάλα, φρέσκο
• 180 γρ. ζάχαρη
• 50 ml µέλι
• 5 γρ. καρδάµωµο
• 70 γρ. κορν φλάουρ
• 100 γρ. κάστανα γλασέ, ψιλοκοµµένα
• ζάχαρη άχνη για το πασπάλισµα
• κανέλα για το πασπάλισµα

Εκτέλεση
Σε κατσαρόλα µε άφθονο νερό βράζουµε το ρύζι. Το σουρώνουµε και το αφήνουµε στην άκρη.
Σε άλλη κατσαρόλα ρίχνουµε τα υπόλοιπα υλικά, εκτός από το κορν φλάουρ και τα κάστανα, και τα αφήνουµε να πάρουν µια βράση. Προσθέτουµε το ρύζι και βράζουµε για µερικά λεπτά ακόµη.
Διαλύουµε το κορν φλάουρ σε λίγο νερό, το προσθέτουµε και χτυπάµε το µείγµα, ώσπου να δέσει. Τέλος, ενσωµατώνουµε στο µείγµα τα κάστανα. Γεµίζουµε ατοµικά µπολ, πασπαλίζουµε µε λίγη ζάχαρη άχνη και κανέλα και το σερβίρουµε ζεστό.


πηγή

Ζεστό σπίτι: Συμβουλές θέρμανσης και εξοικονόμησης

του Νικόλα Γεωργιακώδη 
 Τα βάλατε κάτω, υπολογίσατε το κόστος θέρμανσης για την κάθε εναλλακτική, συγκρίνατε τις προσφερόμενες μεθόδους και εν τέλει επιλέξατε αυτήν που σας συμφέρει. Αν όμως η κορυφή του παγόβουνου είναι η επιλογή του είδους θέρμανσης, το υπόλοιπο «βουνό» είναι να ξέρετε πώς θα κρατήσετε το σπίτι σας ζεστό και παράλληλα το πορτοφόλι σας γεμάτο. Ακόμα και αν η θερμομόνωση της κατοικίας σας δεν είναι επαρκής, υπάρχουν τρόποι για να εξασφαλίσετε την όσο το δυνατόν καλύτερη θέρμανση του χώρου σας, να περιορίσετε τις θερμικές απώλειες και εν κατακλείδι να μειώσετε την κατανάλωση ενέργειας θέρμανσης, οποιοδήποτε σύστημα θέρμανσης και αν έχετε. Ποιοι είναι αυτοί; 

«Οι παρακάτω υποδείξεις μπορούν να εφαρμοστούν από τον καθένα, χωρίς την ανάγκη να αποτανθούμε σε κάποιον επιτηδευματία, όπως π.χ. υδραυλικό ή εργολάβο. Αποσκοπούν στην μείωση των απωλειών του χώρου, την αύξηση των ηλιακών κερδών και την μείωση των απωλειών στα δίκτυα διανομής», αναφέρει σχετικά ο Χρήστος Γιαννακανδρόπουλος, Μηχανολόγος – Μηχανικός του ΕΜΠ  και Ενεργειακός Επιθεωρητής.

Ηλιασμός και αερισμός των χώρων Ο ήλιος – ακόμα και τον χειμώνα – μπορεί να γίνει σύμμαχός μας στην θέρμανση του σπιτιού, αρκεί να τον «χρησιμοποιήσουμε» σωστά. Τα ανοίγματα, όπως οι μπαλκονόπορτες ή τα παράθυρα, με νότιο προσανατολισμό (ή με απόκλιση 30 μοιρών ανατολικά η δυτικά αυτού), θα πρέπει να δέχονται την ηλιακή ακτινοβολία. "Με την μέθοδο του ηλιασμού εκμεταλλευόμαστε το γνωστό φαινόμενο του θερμοκηπίου", τονίζει ο κ. Γιαννακανδρόπουλος. Συγκεκριμένα, μπορείτε να έχετε σηκωμένες τις τέντες και ανοικτά τα πατζούρια ή τα ρολά τις πρωινές ώρες από τις 10 μέχρι τις 3 το απόγευμα, έτσι ώστε να εξασφαλίσετε μεγαλύτερα ηλιακά κέρδη. Κέρδη έχουν φυσικά και οι υπόλοιποι προσανατολισμοί, αλλά μικρότερα σε σχέση με τους νότιους. Ο αερισμός των χώρων είναι επίσης απαραίτητος και καλό θα ήταν να ολοκληρωθεί πριν τις δέκα το πρωί. «Η διάρκειά του εξαρτάται από το πόσα άτομα μένουν στο σπίτι, αλλά και από την ατμόσφαιρα. Για παράδειγμα δύο άτομα σε εκατό τετραγωνικά μέτρα θέλουν λιγότερη ώρα αερισμού απ’ ότι περισσότερα άτομα», σημειώνει ο κ. Γιαννακανδρόπουλος. Σε γενικές γραμμές πάντως, 15 με 20 λεπτά αρκούν.

Κοινές ώρες λειτουργίας της κεντρικής θέρμανσης

Στις κεντρικές θερμάνσεις με αυτονομία (με χρονομετρητές ή θερμιδομετρητές), συνίσταται η λειτουργία της κεντρικής θέρμανσης, οποιαδήποτε και αν είναι αυτή, σε κοινές ώρες προσυμφωνημένες από τους ενοίκους με την χρήση χρονοδιακόπτη. Για παράδειγμα από τις 12 το πρωί μέχρι τις 2 το μεσημέρι και από τις 7 το απόγευμα μέχρι τις 10 το βράδυ. «Με αυτόν τον τρόπο μειώνουμε την υπερδιαστασιολογημένη λειτουργία του συστήματος λέβητα και καυστήρα. Σε περίπτωση που κάποιοι ένοικοι θέλουν μικρότερη διάρκεια θέρμανσης από αυτή που θα συναποφασιστεί, μπορούν να την επιτύχουν είτε κλείνοντας τον θερμοστάτη του διαμερίσματός τους ή ρυθμίζοντάς τον σε χαμηλότερη θερμοκρασία ώστε να σταματήσει η θέρμανση του χώρου νωρίτερ ή κλείνοντας τις θερμοστατικές κεφαλές των θερμαντικών σωμάτων, όπου αυτά υπάρχουν», σημειώνει ο κ. Γιαννακανδρόπουλος.

Στην περίπτωση κεντρικών θερμάνσεων χωρίς αυτονομία τώρα, σύνηθες είναι το φαινόμενο τα διαμερίσματα του πρώτου ορόφου της πολυκατοικίας να υπερθερμαίνονται και τα αντίστοιχα των τελευταίων ορόφων να… κρυώνουν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την χρήση της κεντρικής θέρμανσης για περισσότερες ώρες, φυσικά με το αντίστοιχο κόστος λειτουργίας να επιβαρύνει όλους τους ενοίκους. «Σε αυτές τις περιπτώσεις προτείνουμε την ισοστάθμιση του δικτύου ανά κλάδο, με το μερικό κλείσιμο των βανών που είναι κοντά στον λέβητα ή τον κυκλοφορητή, όπως επίσης και των βανών των θερμαντικών σωμάτων των κάτω ορόφων», εξηγεί ο κ. Γιαννακανδρόπουλος.

«Έξυπνη» χρήση των κλιματιστικών μονάδων Η ιδανική χρονική στιγμή για να χρησιμοποιήσετε το κλιματιστικό, είναι τις ώρες που η εξωτερική θερμοκρασία είναι μεγαλύτερη ή όταν τις εξωτερικές μονάδες τις «βλέπει» ο ήλιος. Ο λόγος; «Με αυτόν τον τρόπο τα απλά κλιματιστικά – inverter ή αντλίες θερμότητας- αποδίδουν μεγαλύτερη θερμική ισχύ στον εσωτερικό χώρο και με μικρότερη ενεργειακή κατανάλωση ανά μονάδα αποδιδόμενης ενέργειας. Λειτουργούν δηλαδή με μεγαλύτερο COP – συντελεστή συμπεριφοράς», αναφέρει.

Θερμομόνωση των σωλήνων διανομής* Η τοποθέτηση θερμομόνωσης στα δίκτυα των κλιματιστικών μονάδων είτε στο δίκτυο σωληνώσεων της κεντρικής θέρμανσης με υλικά τύπου armaflex (δείτε τα εδώ) ή άλλα κατάλληλα μονωτικά υλικά, είναι κάτι που αφενός μπορείτε να κάνετε μόνοι σας αφετέρου θα μειώσει αρκετά τις απώλειες μεταξύ εσωτερικών και εξωτερικών μονάδων, που προκαλούνται από την φθορά της υπάρχουσας μόνωσης ή τις απώλειες του δικτύου διανομής θέρμανσης (κεντρικής ή ατομικής).

* Σε διελέυσεις από εξωτερικούς ή μη θερμαινόμενους χώρους.
Κρατήστε την ζέστη μέσα Ζέστης… φαεινότερο, ότι οι χαραμάδες στα κουφώματα «χαλάνε» την ζεστή ατμόσφαιρα στο σπίτι, επομένως η μείωση του αθέλητου αυτού αερισμού με την σφράγιση των χαραμάδων είναι αναγκαία. Το ίδιο πρέπει να κάνετε και πάνω από τα ξύλινα κουτιά των ρολών στις μπαλκονόπορτες, στο κάτω μέρος της εξώπορτας ή στην περίμετρο των ξύλινων κουφωμάτων, τοποθετώντας aerostop. Όσον αφορά τα συρόμενα κουφώματα αλουμινίου (χωνευτά ή επάλληλα), θα πρέπει να τα ελέγξετε και αν διαπιστώσετε ότι τα «βουρτσάκια» στην κάσα τους έχουν φθαρεί, να τα αντικαταστήσετε με νέα.

Μια ακόμα εναλλακτική, είναι το κλείσιμο των πατζουριών ιδιαίτερα τις βραδινές ώρες, αλλά και όλες τις ώρες κατά τις οποίες δεν έχουμε ηλιασμό (βλ. παραπάνω) ή όταν δεν απαιτείται φυσικός φωτισμός στον χώρο. Προσοχή όμως, μην κλείνετε τα πατζούρια τις ώρες που ο ήλιος «βλέπει» το άνοιγμα (παράθυρο ή μπαλκονόπορτα).

Διατηρείτε το δάπεδο ζεστό Είναι αρκετά εύκολο η θερμότητα που έχουμε στο σπίτι να «αποδράσει» μέσα από τα δάπεδα, ιδιαίτερα αν μένουμε σε ισόγειο πολυκατοικίας ή πάνω από πιλοτή. Η χρήση χαλιών και μοκετών λοιπόν, βοηθάει αρκετά στο να κρατήσουμε την ζεστασιά του σπιτιού. Ακόμα και αν δεν γίνεται άμεσα αντιληπτή η αύξηση της θερμοκρασίας με την χρήση χαλιών ή κουρτινών, αισθανόμαστε καλύτερα γιατί δεν «χάνουμε» θερμότητα από τον χώρο μας προς τους αμόνωτους τοίχους. 

πηγή

«Ζωγραφική» χωρίς χρώματα πάνω σε φύλλα δέντρων

Μέχρι τώρα ξέραμε τη ζωγραφική σε καμβά, σε χαρτί, σε ύφασμα, ακόμη σε τοίχους ή ξύλα. Αυτό που δεν γνωρίζαμε είναι ότι πραγματικά έργα τέχνης αποτυπώνονται πάνω σε φύλλα δέντρων από Κινέζους καλλιτέχνες.

Η διαδικασία είναι αρκετά δύσκολη, καθώς απαιτεί πολύ χρόνο και μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια, καθώς δεν χρησιμοποιούνται καθόλου χρώματα αλλά αφαιρούνται προσεκτικά οι ίνες από τα φύλλα, σχηματίζοντας εν τέλει το επιλεγμένο σχέδιο. Ο καλλιτέχνης επιλέγει φρέσκα φύλλα, στην επιφάνεια των οποίων σκιτσάρει την εικόνα που θέλει να αποτυπώσει.

Στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας ειδικά εργαλεία αλλά και λέιζερ αφαιρεί τα τμήματα του φύλλου που θέλει, έτσι ώστε να αποδώσει πιστά εικόνες ή γράμματα. Τώρα που μπήκαμε, λοιπόν, για τα καλά στο φθινόπωρο, και τα φύλλα πέφτουν… ας πάρουμε μια ιδέα από τις πραγματικά μοναδικές αυτές δημιουργίες!







πηγή

Και όμως μοιάζει, αλλά τελικά ,τίποτα δεν είναι τυχαίο..

Όταν κάποιοι ευλαβείς επίσκοποι (πχ Αυγουστίνος Καντιώτης) και ιερείς (πχ π.Χαράλαμπος Βασιλόπουλος) πρωτοέγραψαν και κατήγγειλαν τις ύποπτες δραστηριότητες των Ρόταρυ και των Λάιονς και ότι λειτουργούν ως προστάδιο ένταξης στη Μασονία,  πολεμήθηκαν. 

Μερικές δεκαετίες αργότερα, διαπιστώνουμε ότι οι 2 αυτές "λέσχες" είναι ΠΑΝΤΟΥ και ελέγχουν κυριολεκτικά τους ΠΑΝΤΕΣ και ΤΑ ΠΑΝΤΑ. 

Όπως θα δείτε, προσπαθούν να ελέγξουν ακόμη και την ίδια την Ορθόδοξη Ελλαδική Εκκλησία.
Καθώς προχωράτε προς το τέλος της ανάρτησης, οι αποκαλύψεις θα γίνονται όλο και πιο σημαντικές. 

Η συνέχεια εδώ

Σχεδόν τα μισά από τα τρόφιμα που παράγονται στον κόσμο πετιούνται

Το μισό περίπου των τροφίμων που παράγεται παγκοσμίως και ισοδυναμεί με 2 δισ. τόνους καταλήγει να γίνεται  απόβλητα κάθε χρόνο, σύμφωνα με έκθεση που δημοσιεύει η Guardian. Το ίδρυμα Μηχανολόγων Μηχανικών της Μεγάλης Βρετανίας που διεξήγαγε αυτή την έρευνα  κατηγορεί για τη συγκλονιστική αποκάλυψη τις αδικαιολόγητα αυστηρές ημερομηνίες λήξης των προϊόντων, την «ένα συν ένα δώρο» πολιτική, καθώς και τις απαιτήσεις των καταναλωτών της δύσης για αισθητικά τέλειες τροφές. Επίσης  οι κακές μηχανικές και γεωργικές πρακτικές σε συνδυασμό με τις ανεπαρκείς υποδομές αποθήκευσης οδηγούν στην γρήγορη καταστροφή των προϊόντων.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν γίνεται καν η συγκομιδή του 30% των καλλιεργειών κηπευτικών λόγω του ότι  δεν ανταποκρίνονται στα  αυστηρά πρότυπα λιανικής πώλησης που απαιτούν τέλεια φυσική εμφάνιση. Αντίστοιχα πάνω από τα μισά τρόφιμα που αγοράζονται από τις χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής δεν φτάνουν ποτέ στους καταναλωτές. Αυτό έχει τεράστιες επιπτώσεις και στην κατανάλωση νερού που σπαταλιέται για τις καλλιέργειες παγκοσμίως. Περίπου 550 δισεκατομμύρια κυβικά νερού πηγαίνουν σε καλλιέργειες που δεν φτάνουν ποτέ στον καταναλωτή. Η κατανάλωση κρέατος ενισχύει το πρόβλημα, αφού χρειάζεται 20 με 50 φορές περισσότερο νερό για να παραχθεί ένα κιλό κρέας σε σχέση με ένα κιλό λαχανικών.
Οι ανάγκες για νερό στην παραγωγή τροφίμων θα φτάσει στα 10 με 13 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα μέχρι το 2050. Αυτό αντιστοιχεί σε 2,5 με 3,5 φορές περισσότερο σε σχέση με την παγκόσμια κατανάλωση γλυκού νερού σήμερα και θα μπορούσε να οδηγήσει σε επικίνδυνες ελλείψεις νερού.  Το ίδρυμα υποστηρίζει ότι υπάρχει η δυνατότητα να παρέχονται 60- 100% παραπάνω τρόφιμα με την εξάλειψη των «πεταμένων» προϊόντων, ενώ την ίδια στιγμή θα γινόταν εξοικονόμηση ενέργειας και υδάτινων  και γεωργικών πόρων.
Τα τρόφιμα που πετιούνται θα μπορούσαν να θρέψουν τον πληθυσμό των αναπτυσσόμενων χωρών, επισημαίνουν οι ειδικοί, ενώ επιβάλλεται να αλλάξει η συμπεριφορά τόσο των γεωργών και των παραγωγών όσο και των σούπερ μάρκετ και των καταναλωτών.
Guardian

Η Παναγία Μακελλαριά (Καλάβρυτα) & η μετάνοια του στρατηγού Βελισσάριου

Ιερά Μονή Κομήσεως Θεοτόκου Μακελλαριάς

"Ν": Είναι γνωστό πως ο στρατηγός του Ιουστινιανού Βελισσάριος συμμετείχε στην καταστολή των στασιαστών κατά τη Στάση του Νίκα, βάφοντας τα χέρια του με πολύ αίμα. Να όμως, που στη ζωή του υπήρξε και η μετάνοια... Αν ήταν αληθινή ή όχι - και ποια είναι η κατάσταση της ψυχής του - ο Θεός το ξέρει. Εμείς απλώς το καταγράφουμε (από εδώ), με την προσευχή ν' αναπαυθούν όλες οι ψυχές και να σωθεί όλος ο κόσμος.

Στη δεξιά όχθη του ποταμού Σελινούντα, απέναντι από το χωριό Λαπαναγοί του Δήμου Καλαβρύτων και σε απόσταση 30 χιλιομέτρων από την πόλη των Καλαβρύτων ορθώνεται το μοναστήρι της Μακελλαριάς, το οποίο είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. 

Χτίστηκε από το στρατηγό του Ιουστινιανού Βελισσάριο το 532 μ.Χ., όπως φαίνεται από επιγραφή που σώζεται μέχρι σήμερα, ώστε να εξιλεωθεί από τη σφαγή κατά την περίφημη «Στάση του Νίκα» στην Κωνσταντινούπολη. Στο μέσο του μοναστηριού είναι χτισμένος ο ναός της Παναγίας, βυζαντινού ρυθμού, σταυροειδής με ωραίο ξυλόγλυπτο τέμπλο, πάνω στο οποίο βρίσκεται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Είναι έργο βυζαντινής εποχής που θαυμάζεται από όλους, γιατί όπουκι αν σταθεί ο προσκυνητής τα μάτια Της είναι γυρισμένα προς αυτόν. 

Το μοναστήρι καταστράφηκε από τους Τούρκους το 1458, και ανακαινίστηκε από τον ιερομόναχο Νεόφυτο.

Το αρχικό όνομα του μοναστηριού ήταν Παναγία η Λιθοστρωτιώτισα, επειδή είναι χτισμένο πάνω σε βράχο. Το όνομα «Μακελλαριά» το μοναστήρι το πήρε από το μακελειό που έγινε, όταν πήγαν να το κατακτήσουν οι Τούρκοι το 1458. Μετά από πολλές ημέρες πολιορκίας κατάφεραν να καταλάβουν το μοναστήρι και να σκοτώσουν τους μοναχούς και τους υποτακτικούς που βρίσκονταν εκεί. Μετά την καταστροφή οι πατέρες αποφάσισαν να χτίσουν το μοναστήρι χαμηλότερα σε μια σπηλιά για να προστατεύονται από τις καιρικές συνθήκες. Οι άνθρωποι του συνεργείου που ανέλαβε την κατασκευή του έβρισκαν κάθε πρωί τα κτίρια τους χαλασμένα και τα εργαλεία τους πάνω στο βράχο που είναι το σημερινό μοναστήρι. Μετά από συζητήσεις και διαφωνίες αποφάσισαν να χτίσουν εκεί που ήταν τα υλικά και τα εργαλεία τους. Ανοίγοντας τα θεμέλια βρήκαν ένα χωμάτινο κιούπι με λάδι, το οποίο σώζεται μέχρι και σήμερα, και την εικόνα της Παναγίας.

Σε επόμενη επίθεση των Τούρκων, η παράδοση θέλει τους Τούρκους να απωθούνται από τους μοναχούς και τους υποτακτικούς που βρίσκονταν εκεί και τον ηγούμενο της μονής να κάνει συμφωνία με το στρατηγό των Τούρκων, πως αν σπάσει το καντήλι που θα πετάξουν στο βράχο, τότε θα παραδοθούν, αν όμως δεν σπάσει, θα γυρίσουν να φύγουν χωρίς να κάψουν το μοναστήρι. Έτσι κι έγινε, πέταξε ο ηγούμενος το καντήλι της Παναγίας στο βράχο, κατέβηκαν δυο Τούρκοι στρατιώτες και το βρήκαν να κρέμεται από ένα κλαδί ενός δέντρου. Το ανέβασαν στο στρατηγό τους και εκείνος με τη σειρά του τήρησε τη συμφωνία που είχε κάνει με τον ηγούμενο και έφυγαν χωρίς να κάψουν το μοναστήρι. Αργότερα έγινε ένα ακόμα μακελειό μεταξύ των Τούρκων γιατί δεν έκαψαν το μοναστήρι, αφού αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο πήγαν εκεί. 

Ο πολυτιμότερος θησαυρός είναι η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας και το κιούπι με το θαυματουργό λάδι. Επίσης καρυοφύλλια, γιαταγάνια, κουμπούρες των οπλαρχηγών και παλικαριών της ξακουστής μάχης της Καυκαριάς, με τα οποία κατατρόπωσαν τον Ιμπραήμ το 1827 και στολές των αγωνιστών του 1821. 

Σημαντικά κειμήλια του μοναστηριού έχουν κλαπεί από τη ληστεία που έγινε το Σεπτέμβριο του 1980.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι σε μικρή απόσταση από τη Μονή, ακολουθώντας ένα μικρό «φιδίσιο» μονοπάτι οδηγείται ο επισκέπτης στο μικρό εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Είναι φτιαγμένο μέσα σε ένα μικρό σπήλαιο λίγο πιο χαμηλά από το σημερινό μοναστήρι. Όλο το χρόνο ρέει αστείρευτα από το βράχο «αγίασμα». 

πηγή

Ο ναός και ο θρύλος της Παναγίας της Κανακαριάς στο κατεχόμενο χωριό Λυθράγκωμη

 Λίγα χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στη μεγάλη κωμόπολη Γιαλούσα (Αιγιαλούσα), σε απλόχωρο κάμπο βρίσκουμε το χωριό Λυθράγκωμη (Ερυθρά Κώμη) με τ' αρχαιοχτισμένα του αργροτικά σπιτάκια και τα πράσινα λιβάδια του. Σ' ένα περίγυρο από κελλιά ερειπωμένα παλιού μοναστηριού και μερικά χαμόσπιτα κατοικημένα από γεωργούς φαντάζει όμορφα, με την καλλίγραμμη κορμοστασιά της, μια από τις ωραιότερες εκκλησίες της Κύπρου, η Παναγία η Κανακαριά ή Κανακαρκά, τρίκλιτη βασιλική με τρούλλο και με νάρθηκα τρουλλωτό, χρονολογούμενη από την εποχή των Εικονομάχων.

Ένα μυστικόπαθο αχνόφωτο τυλίγει στη διάφανη αχλή του το εσωτερικό της εκκλησίας όπου ξεχωρίζουν λίγες ξεφτισμένες τοιχογραφίες του Ιζ αιώνα μαζί με υπολείμματα από μαρμάρινες κολόνες και κιονόκρανα κορινθιακού ρυθμού εντοιχισμένα στον δυτικό νάρθηκα.  Απ΄αυτές τις περίφημες άλλοτε νωπογραφίες λίγα ίχνη σώζονται από τη Γέννηση του Χριστού, όπου βλέπουμε την Παναγία γερμένη στο σπήλαιο ύστερα απ΄τον τοκετό, με το θεϊκό της βρέφος, φασκιωμένο μέσα στο λίκνο του, να το φωτίζει το άστρο της Βηθλεέμ, ενώ δύο μάγοι, καβάλα σε άσπρα άλογα, παραστέκουν εκεί κοντά. Θαυμαστές ακόμη θα ήταν - καθώς διαφαίνεται μέσα απ΄τα ξεφτίδια του τοίχου - οι τοιχογραφίες στον μικρό τρούλλο του Ιερού.

 Όμως αυτό που θεωρείται σαν το πολυτιμότερο στολίδι μέσα στο χαριτωμένο τούτο παιλαιοβυζαντινό μνημείο είναι το εξαίσιο μωσαϊκό στην αψίδα του Ιερού με την Πλατυτέρα σε τύπο «Ένθρονου Οδηγητρίας». Η Παναγία κρατεί τον μικρόν Ιησού λευκοφορεμένον στην αγκαλιά της, έχοντας τους δύο αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ δεξιά και αριστερά, δυστυχώς σκεπασμένους, όπως και ένα μέρος της Παναγίας, από πλατιές επιφάνειες ασβεστοκονίαμα, γιατί το περισσότερο μέρος του εξαίσιου αυτού σε χρυσοποίκιλτες αποχρώσεις μωσαϊκού, με την κεντρική του σύνθεση και τα διακοσμητικά κυκλικά «σταθάρια» (médaillons) που πλαισιώνουν τις προτομές των Δώδεκα Αποστόλων στη μεγάλη του αψίδα, είναι μισοκαταστραμμένο. Με υψομένο το βλέμμα προς το λαμπρό αυτό υπόλειμμα της παλαιοβυζαντινής ψηφιδωτής τέχνης νιώθουμε ν' ανεβαίνει στα χείλη μας το θλιβερό επιφώνημα: «Κρίμα! Τί κρίμα να μην έχει περισωθεί από τη φθορά του χρόνου και από την αδιαφορία των ανθρώπων το μωσαϊκό της Κανακαριάς που, καθώς ειπώθηκε, θυμίζει στην χρωματιστή εναρμόνιση των τόνων του και στην τεχνοτροπία της εργασίας του τα φημισμένα ψηφιδωτά του Καχριέ Τζαμί της Πόλης, άλλοτε ελληνικής εκκλησίας. Αλλ' ας ακούσουμε και τη γνώμη των ειδικών σχετικά με την αρχιτεκτονική του ναού και με το εικονιζόμενο στην αψίδα του ψηφιδοτό.

Ότι  απέμεινε από την τοιχογραφία μετά την καταστροφή των Τούρκων το 1974

Ο ακαδημαϊκός βυζαντινολόγος κ. Γ. Σωτηρίου στα «Βυζαντινά Μνημεία της Κύπρου» (έκδ. Ακαδημίας Αθηνών, σ. 31 και πιν. 32 και 33) μας λέει: «Ο αρχικός ναός ήτο μία μονόκλιτος βασιλική η οποία αργότερον έγινε τρίκλιτος μετά τρούλλου». Όσο για το ψηφιδωτό της κόγχης του Ιερού ο κ. Σωτηρίου δημοσίευσε μόνο την εικόνα του στο παραπάνω αναφερόμενο βιβλίο του (πιν. 61 β). Γι' αυτό το ψηφιδωτό πρώτος εδημοσίευσε ο Wulff, διάσημος γερμανός βυζαντινολόγος, στην «Παλαιοχριστιανική και Βυζαντινή Τέχνη» του (εικ. 369, σελ. 432), συνοδεύοντάς το με την ακόλουθη περιγραφή: «Η Θεοτόκος εικονίζεται έχοντας προς στο στήθος της καθιστό το παιδίον Ιησούν, που κρατεί με τα δυό του χέρια «ειλητόν κύλινδρον» (τυλιγμένο χαρτί). Παρ' όλη τη μεγάλη καταστροφή του ψηφιδωτού, που εφείσθηκε μόνο το παιδί, μπορεί κανείς καθαρά να διακρίνει ότι η Μαρία, που φορεί το κόκκινο «μαφόριον» (κάλυμμα από κεφαλής), είχε τοποθετήσει και τα δυό χέρια της στα γόνατα του παιδιού, και προπάντων ότι ο θρόνος της στέκει πάνω στη σφαίρα του κόσμου περιβαλλόμενος από κυανή ελλειψοειδή «δόξαν» (Mandoria) που έχει τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Ένας τόσο ισχυρός τονισμός του θεϊκού της αξιώματος δεν παρουσιάζεται σε άλλα παρόμοια δείγματα. Και εδώ επίσης η Παναγία συνοδεύεται από δυό αγγέλους από τους οποίους μόνον ένας διατηρήθηκε κατά το ήμισυ, ντυμένος με γαλάζιο ιμάτιο πάνω από λευκό χιτώνα. Αυτός ο άγγελος κρατούσε σκήπτρο στο κατεστραμμένο αριστερό του χέρι. Με τη μετωπική του στάση υποτάσσεται στην τέλεια «εικονική» αντίληψη της όλης συνθέσεως, που μας κάνει να διαβλέψουμε σ' αυτήν ένα έργο της μεταγενέστερης συριακής ζωγραφικής δηλ. της επηρεασμένης κιόλας από τη βυζαντινή τεχνοτροπία του ζ' αν όχι των αρχών του Ζ' μ.Χ. αιώνα. Τη Συρία άλλωστε μαρτυρά και ο ανατολικός χαρακτήρας της κεφαλής του παιδιού...»

Από τον τρούλλο του ναού, καθώς μου διηγούνται οι χωρικοί, κρεμόταν άλλοτε ένας βαρύτιμος χάλκινος πολυέλαιος χρονολογούμενος από εξακόσια χρόνια, σε σχήμα αετού που κρατούσε σφαίρα με διάφορες ανάγλυφες παραστάσεις και που συμβόλιζαν την «επτάφωτον λυχνίαν της ιουδαϊκής λατρείας». Το θαυμάσιο αυτό κειμήλιο, δώρο ίσως στην εκκλησία κάποιου ευλαβικού βυζαντινού άρχοντα, αρπάχτηκε μαζί με άλλα πολύτιμα σκεύη του ναού πάνω στις βαρβαρικές επιδρομές που πλάκωσαν το μεγαλονήσι και το λεηλάτησαν.

Ο Θρύλος της Κανακαριάς

 Για την επονομασία της Κανακαριάς λένε πως ίσως να προέρχεται από κανένα βυζαντινό πατρίκιο ή δούκα λεγόμενον Κανακάρη, που ήταν ο πρώτος κτίτορας του ναού της. Όμως η κυριότερη παράδοση που έχει επικρατήσει στον κυπριακό λαό είναι η ακόλουθη, όπως μου τη διηγήθηκε ο ογδοντάχρονος Παπανικόλας Λιασής, ιερέας του ναού πριν από πενήντα χρόνια: Όταν τον παλιό καιρό περνούσε από κει ένας οθωμανός Αράπης και είδε την εικόνα της Παναγίας, εντοιχισμένη στο εξωτερικό ανώφλι της εκκλησίας, αγρίεψε και είπε φουρκισμένος: «Για δες τους γκιαούριδες που προσκυνούν τες ζωγραφκιές!» Κι αμέσως βγάζει το βέλος του και σημαδεύει την αγία εικόνα. Ζεστό αίμα ξεπήδησε ξαφνικά από την πληγή της Θεομάνας κ' εχύθηκε, φλόγινο αυλάκι, πάνω στον βέβηλο, βάφοντας κατακόκκινα όχι μόνο το βέλος και τα χέρια του αλλά και ολόκληρο το σώμα και το πρόσωπό του. Σαν τρελός άρχισε να τρέχει προς την πηγή με το αγίασμα, για να πλυθεί, φωνάζοντας «κάν, καν!», που σημαίνει στην τουρκική γλώσσα «αίματα! αίματα!», κι απ' το φόβο του ξεψύχησε σ' αυτή τη θέση. Η λαϊκή παράδοση, που στηρίζεται σ' αυτό τα θαύμα της Παναγίας και που εξηγεί ότι από το «καν» του Αράπη έλαβε η εκκλησία την προσωνυμία Κανακαρία, πιστεύει πως το φάντασμά του παρουσιάζεται από καιρό σε καιρό στους χωρικούς εκεί όπου ο βέβηλος βρήκε το θάνατο τιμωρημένος από τη Μεγαλόχαρη για το ανοσιούργημά του, που έμεινε αλησμόνητο στη μνήμη του λαού.
Καθώς αργότερα εδιάβασα κάπου, το θαύμα της Κανακαριάς αναφέρεται από τον Δαμασκηνό, τον θεσσαλονικέα οσιοδιάκονο και στουδίτη που έζησε τον Ιζ' αιώνα, σε σύγγραμμά του («Θησαυρός», ΚΕ' Λόγοι, σελ. 406.) και με τον τίτλο «Διήγησις κοινή γλώσση περί αγίων εικόνων, διαλαμβάνουσα πόθεν ήρξατο ο διωγμός αυτών και τίνες οι διώκται...» κτλ. με αυτά τα λόγια «Και εις την Νήσον Κύπρον ήτον ποτέ Ναός της Υπεραγίας Θεοτόκου·  έξω δε του ναού επάνωθεν της πόρτας ήτον μία εικών της αυτής Παναγίας ζωγραφισμένη με ψηφίδας, είχε δε σχήμα ότι η μεν Παναγία, εκάθετο εις θρόνον και εκράτει τον Χριστόν ως βρέφος εις τα γόνατά της· δύο Άγγελοι εστέκοντο  από τα δύο μέρη της μετά φόβου πολλού. Μίαν γουν των ημερών επέρασεν απ΄εκεί Αράπης πηγαινάμενος εις το σπίτι του και, ως είχεν τον Διάβολον μέσα του, του αφάνη καλόν και ετόξευσεν την Παναγίαν εις το δεξιόν γόνατον και παρευθύς, ώ του θάυματος! Δια να δείξη η Παναγία την ενέργειάν της εικόνος, αίμα εχύθη περισσόν από την πληγήν και έσταξεν εις την γην. Ο δε Αράπης, ως είδε το θαύμα, τρέμοντας και φεύγοντας δια να υπάγει εις το σπίτι του εξεψύχησεν εις την στράταν.»

Πηγή: Από το βιβλίο της Αθηνάς Ταρσούλη «ΚΥΠΡΟΣ», τόμος Β', 1963

Μεταφέρθηκε στο διαδίκτυο από NOCTOC