ΛΟΓΟΣ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣ OΣΟΥΣ ΔΙΑΒΑΛΛΟΥΝ ΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

 

Του αγίου Πατρός και Διδασκάλου της Εκκλησίας μας, Ιωάννη του Δαμασκηνού

   1. Θα έπρεπε βέβαια εμείς, συναισθανόμενοι πάντοτε την αναξιότητά μας, να σιωπούμε και να εξομολογούμαστε στον Θεό τις αμαρτίες μας, αλλά όταν όλα στον καιρό τους είναι καλά· επειδή όμως βλέπω την Εκκλησία, την οποία ο Θεός έκτισε πάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και των προφητών με ακρογωνιαίο λίθο τον Χριστό τον Υιό Του, να βάλλεται, σαν σε θαλάσσια φουρτούνα που υψώνεται με αλλεπάλληλα κύματα, και να ανακατώνεται και να αναταράσσεται από τη βίαιη πνοή των πονηρών πνευμάτων, και τον χιτώνα του Χριστού, τον υφασμένο με τη χάρη του Θεού, Αυτόν που οι απόγονοι των ασεβών θέλουν με αυθάδεια να κομματιάσουν, τον βλέπω να σχίζεται, και το σώμα Του, δηλαδή τον λαό του Θεού και τη θεοπαράδοτη από παλιά διδασκαλία της Εκκλησίας να κατακερματίζεται σε διάφορες δοξασίες, γι' αυτό θεώρησα πως δεν είναι σωστό να σιωπώ και να δέσω τη γλώσσα μου, φέροντας στη σκέψη μου την απόφαση που απειλεί λέγοντας: 

«ἐὰν ὑποστείληται, οὐκ εὐδοκεῖ ἡ ψυχή μου ἐν αὐτῷ· ὁ δὲ δίκαιος ἐκ πίστεώς μου ζήσεται(:εάν  κανείς κρύψει κάτι από φόβο και το συγκαλύψει, δεν επαναπαύεται η ψυχή μου σε αυτόν)»[Αββακ.2,4] και «ἐάν ἴδης τήν ῥομφαίαν ἐρχομένην και μή ἀναγγείλῃς τῷ ἀδελφῷ σου, ἐκ σοῦ ἐκζητήσω τὸ αἷμα αὐτοῦ (:αν δεις το φονικό μαχαίρι να πλησιάζει και δεν ειδοποιήσεις τον αδελφό σου, θα ζητήσω το αίμα του από σένα)»[Ιεζ. 33,8].

      Επειδή λοιπόν με τάρασσε αφόρητος φόβος, αποφάσισα να μιλήσω, χωρίς να υπολογίσω μπροστά στην αλήθεια το μεγαλείο των βασιλέων· γιατί άκουσα τον θεοπάτορα Δαβίδ να λέει: «Καὶ ἐλάλουν ἐν τοῖς μαρτυρίοις σου ἐναντίον βασιλέων καὶ οὐκ ᾐσχυνόμην» (: και μιλούσα για τις μαρτυρίες και τις εντολές Σου μπροστά σε βασιλιάδες και δεν ντρεπόμουνα αλλά με κάθε παρρησία μιλούσα μπροστά σε αυτούς)» [Ψαλμ.118,46] και μάλιστα κεντριζόμουνα από αυτό ακόμα πιο πολύ να μιλήσω. Γιατί είναι φοβερό πράγμα ο λόγος του βασιλιά που καταδυναστεύει τους υπηκόους, και είναι ανέκαθεν λίγοι εκείνοι που περιφρόνησαν τα βασιλικά διατάγματα, όσοι δηλαδή γνωρίζουν ότι ο επίγειος βασιλιάς εξουσιάζεται από τον Θεό και ότι οι νόμοι είναι ισχυρότεροι των βασιλέων.

η συνέχεια...

Τα δικαιώματα των ζώων και η κρεοφαγία . Σύγχυση και αντιφατικότητα των Γουοκιστών για την Τσικνομπέμπτη

Πρωτοπρεσβύτερου Θωμά Βαμβίνη

   Διαβάσαμε μιά προκλητική εἴδηση γιά κάτι τό ὁποῖο στόν καιρό μας μπορεῖ νά χαρακτηριστῆ ἐπουσιῶδες, δίνει ὅμως τροφή γιά μελέτη καί διευκρίνιση σημαντικῶν πτυχῶν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ἡ ὁποία προϋποθέτει τήν εὐαγγελική ἄσκηση.

   Ἡ εἴδηση, ἐκ πρώτης ὄψεως, δέν ἔχει ἄμεση σχέση μέ τήν θεολογία ἤ τήν ἀσκητική τῆς Ἐκκλησίας. Ἀφορᾶ τήν «Τσικνοπέμπτη», ἡ ὁποία ναί μέν συνδέεται (ὡς πρός τήν χρονική περίοδο) μέ τό ἐκκλησιαστικό Τριώδιο, ὅμως γιά τούς πολλούς εἶναι μιά φάση τοῦ κοσμικοῦ τριωδίου﮲ εἶναι δηλαδή στό ἴδιο πλαίσιο μέ τίς διασκεδασεις πού συνοδεύουν τίς καρναβαλιστικές ἐκδηλώσεις.

    Στήν Βικιπαίδεια διαβάζουμε: «Ἡ Τσικνοπέμπτη εἶναι γιορτὴ τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης στὴν ὁποία καταναλώνονται μεγάλες ποσότητες κρέατος...». Ἡ Τσικνοπέμπτη ὅμως δέν εἶναι γιορτὴ τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης, δηλαδή δέν προβλέπεται ἀπό τό Τυπικό τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε ὑπάρχει κάποια εἰδική ἀκολουθία τῆς Τσικνοπέμπτης, οὔτε ἐπίσης εἶναι στοιχεῖο τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης ἡ κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων κρέατος· αὐτό δέν ἔχει καμμιά σχέση μέ τόν ἀσκητικό χαρακτήρα τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης. Εἶναι μιά λαϊκή παράδοση, ἡ ὁποία μάλιστα συνδέεται κατά τόπους μέ πολλά παγανιστικά ἔθιμα, ἐπιβιώσεις ἀπό τό εἰδωλολατρικό παρελθόν τῶν πληθυσμῶν πού ἐντάχθηκαν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Μᾶλλον συνδέεται μὲ βακχικὲς γιορτὲς τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων καὶ Ρωμαίων, οἱ ὁποῖοι θεωροῦσαν τὸ φαγοπότι ἱεροτελεστία γιὰ τὴν εὐφορία τῆς γῆς κατά τὴν ἄνοιξη.

Ἄς ἔλθουμε στήν εἴδηση πού προκάλεσε τήν ἀναφορά στήν Τσικνοπέμπτη. Διαβάσαμε:

     «“Νὰ ἀκυρωθοῦν οἱ ἑορτασμοὶ στὰ σχολεῖα τὴν ἡμέρα τῆς Τσικνοπέμπτης, διότι καταπατοῦνται τὰ δικαιώματα τῶν ζώων καὶ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα ἐλευθερίας καὶ ἐπιλογῆς", ἀναφέρει στὴν ἐπιστολή της [πρός τόν Ὑπουργό Παιδείας] ἡ Πανελλήνια Ὁμοσπονδία Νέμεσις γιὰ τὸ Περιβάλλον, τὰ Ζῶα καὶ τὸ Κυνήγι . "Τὸ συγκεκριμένο ἔθιμο διχάζει τὰ παιδιά, παρεμποδίζει τὴν ὁμαλὴ λειτουργία τοῦ σχολικοῦ προγράμματος, ὀξύνει καταστάσεις μεταξὺ γονέων ποὺ δὲν συμφωνοῦν, προάγει τήν κρεατοφαγία, καταπατᾶ τὴν ἐλευθερία τῆς διατροφικῆς ἐπιλογῆς καὶ ἀναγκάζει τοὺς καθηγητὲς καὶ τὰ παιδιὰ νά μεταβληθοῦν σὲ ψῆστες καὶ σερβιτόρους"... " τὸ ὅλο θέμα ἔχει καὶ νομικὴ διάσταση πέρα ἀπὸ τὴν ἠθική, διότι δὲν ὁρίζεται πουθενὰ στοὺς ἐσωτερικοὺς κανονισμοὺς τῶν σχολείων σὰν μέρα ἀργίας ἡ Τσικνοπέμπτη"» (https://edweek.gr).

   Ἡ ἐν λόγω ἐπιστολή, πού δημοσιεύθηκε στήν σελίδα www.avgi.gr, περιέχει ἀξιοπρόσεκτα στοιχεῖα, γιατί δείχνει μέσα ἀπό ἕνα θέμα πού ἀφορᾶ μιά σχολική δραστηριότητα ὅλη τήν «φιλοσοφία» τοῦ καιροῦ μας. Τήν ἀνάμιξη ἀληθειῶν καί πλανῶν σέ ἕναν χυλό ἀπόψεων γιά τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου, χωρίς στερεές βάσεις καί χωρίς σαφεῖς ὑψηλούς στόχους· μιά «φιλοσοφία ζωῆς» πού ἐξαντλεῖται σέ δικαιώματα καί ἐπιλογές.

Παραθέτουμε κάποιες ἀκόμη διατυπώσεις ἀπό τήν ἐπιστολή:

     «Οἱ φιλοζωικὲς ὀργανώσεις παλεύουν νυχθημερὸν γιὰ νὰ ἀναγνωρισθοῦν στοιχειώδη δικαιώματα τῶν ζώων, νὰ ἐνημερωθοῦν καὶ νὰ εὐαισθητοποιηθοῦν οἱ νέες γενιές, νὰ μειωθεῖ ἡ ἐγκληματικότητα ἀπέναντι στὰ ἀνυπεράσπιστα ζῶα... Ὡς γνωστὸν ὁ πολιτισμὸς μιᾶς χώρας φαίνεται καὶ ἀπὸ τὴν φιλοζωία της... Ἡ Ἑλλάδα δείχνει νὰ ἐξελίσσεται τὰ τελευταῖα χρόνια σὲ κάποια ἄλλα κοινωνικὰ ζητήματα, ὅπως σὲ θέματα σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ, θρησκείας κ.ο.κ.... Φαίνεται νὰ δέχεται καὶ νὰ στηρίζει τὸ διαφορετικό, ἐπιτρέποντας στὸν κάθε ἕναν ἀπὸ ἐμᾶς νὰ εἶναι αὐτὸ ποὺ θέλει καὶ νιώθει... Δὲν τρῶμε ὅλοι κρέας καὶ δὲν θέλουμε ὅλοι νὰ τὸ βλέπουμε νὰ ψήνεται μπροστά μας ἕνα ζῶο ποὺ τοῦ ἀφαιρέσαμε τὴ ζωή του, εἶναι δικαίωμά μας».

    Θεωρεῖ «ἐξέλιξη» τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας τήν νομοθεσία της γιά τόν σεξουαλικό προσανατολισμό (νά εἶναι ὁ καθένας «αὐτὸ ποὺ θέλει καὶ νιώθει») καί γιά τήν θρησκεία (ἐννοεῖ μᾶλλον τήν ὑποβάθμιση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν), ἀλλά δέν βλέπει ἐξέλιξη στήν φιλοζωΐα. Εἶναι σωστό ὅτι «ὁ πολιτισμὸς μιᾶς χώρας φαίνεται καὶ ἀπὸ τὴν φιλοζωία της», φαίνεται ὅμως καί ἀπό τόν σεβασμό στά ἱερά, τίς ὑγιεῖς παραδόσεις, ἀλλά καί ἀπό τόν σεβασμό γενικά στήν φύση πού δώρισε ὁ Θεός. Ἡ φιλοζωΐα εἶναι θετικός δείκτης πολιτισμοῦ, ἐφόσον δέν συνδέεται μέ τήν καταστροφή (κατά τήν νοοτροπία τοῦ γουοκισμοῦ) τῶν διχοτομιῶν ψυχῆς/σώματος, νοητοῦ/αἰσθητοῦ, ἀνθρωπότητας/ζωϊκότητας καί ἄλλων παρόμοιων κλασικῶν διχοτομιῶν.

    Στήν σχολιαζόμενη ἐπιστολή διαφαίνεται μιά ταύτιση ἀνθρωπότητας καί ζωϊκότητας πού προκαλεῖ τό ἐρώτημα: Ἄν τά ἀνυπεράσπιστα ζῶα ἔχουν δικαιώματα, γιατί νά μήν ἔχουν δικαιώματα καί τά ἀνυπεράσπιστα βρέφη καί τά ἔμβρυα; Τό ἐρώτημα αὐτό διατυπώνεται ὡς σχολιασμός στά παραπάνω, διότι μέσα στό κλίμα τοῦ ἀκραίου δικαιωματισμοῦ ἔχει καταγραφῆ ἡ ἀκόλουθη «βιοηθική ἄποψη»: «Ἡ ἠθική ὑπόσταση ἑνός βρέφους εἶναι ἰσοδύναμη μέ ἐκείνη ἑνός ἐμβρύου, ὑπό τήν ἔννοια ὅτι καί στά δύο λείπουν αὐτές οἱ ἰδιότητες πού δικαιολογοῦν τήν ἀπόδοση τοῦ δικαιώματος στή ζωή σέ ἕνα ἄτομο... Τόσο τό ἔμβρυο ὅσο καί τό νεογέννητο μωρό σίγουρα εἶναι ἀνθρώπινα ὄντα καί ἐν δυνάμει πρόσωπα, ἀλλά δέν ἀποτελοῦν “πρόσωπο” κατά τήν ἔννοια τοῦ “ἀντικειμένου ἑνός ἠθικοῦ δικαιώματος στή ζωή”» (Alb. Giubilini καί Fr. Minerva). Ὁπότε τά ἔμβρυα καί τά νεογέννητα βρέφη, χωρίς «ἠθικό δικαίωμα στήν ζωή», ὑπόκεινται στήν θέληση τῶν «προσώπων» τῆς μητέρας καί τοῦ πατέρα, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἐπάνω τους ἐξουσία ζωῆς καί θανάτου.

    Ὅλα τά παραπάνω ἀναφέρονται ἐνδεικτικά, γιά νά φανῆ ἡ ἀντιφατικότητα τοῦ ἀκραίου δικαιωματισμοῦ, πού δέν γνωρίζει τήν ἁπλότητα καί τήν ἀνιδιοτέλεια τῆς ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς θεώρησης τοῦ κόσμου καί τῆς ζωῆς, δέν γνωρίζει πῶς ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά χαίρεται καί νά ἀπολαμβάνη τόν κόσμο, ἔχοντας τήν λογική κυβερνήτη τῶν αἰσθήσεων καί τόν νοῦ καθαρό, «ἄτυφο καί ἀπόνηρο», κοινωνό τῆς φωτιστικῆς Χάριτος τοῦ δημιουργοῦ Θεοῦ.

Νά σημειωθῆ ὅτι ἡ κρεοφαγία μέσα στήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐπιτρεπτή, ἀλλά ὄχι ὑποχρεωτική. Σέ διαστήματα μάλιστα ἔντονης πνευματικῆς προετοιμασίας, στίς καθιερωμένες νηστεῖες τοῦ ἔτους, εἶναι κανόνας ἡ ἀποφυγή της. Ἀλλά καί στόν ἑβδομαδιαῖο κύκλο ἡ Τετάρτη καί ἡ Παρασκευή εἶναι ἡμέρες ἀποχῆς (γιά τούς ὑγιεῖς) τῆς κρεοφαγίας.

Σύμφωνα μέ τήν Παλαιά Δαθήκη ἡ κρεοφαγία δόθηκε στούς ἀνθρώπους μετά τόν κατακλυσμό, ὅταν εἶδε ὁ Θεός «ὅτι ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητος» (Γένεσις 8, 21) καί ὑποσχέθηκε ὅτι ἄλλος τέτοιος παγκόσμιος κατακλυσμός δέν θά γίνη, τότε ἔδωσε στόν Νῶε καί τούς ἀπογόνους του «εἰς βρῶσιν· ὡς λάχανα χόρτου... τὰ πάντα» (ὅ.π. 9,3). Ἔτσι μπῆκε μέσα στήν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου ἡ κρεοφαγία, ἀλλά καί οἱ κανόνες τῆς ἐγκρατείας.

Στήν ἐκκλησιαστική ζωή ἡ ἀποφυγή τῆς κρεοφαγίας ἐπευλογεῖται, ἀλλά μέ ὁρισμένες προϋποθέσεις. Εἶναι καθοριστικός ὁ 51ος Κανόνας τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ὁ ὁποῖος ὁρίζει: «Εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, ἢ ὅλως τοῦ καταλόγου τοῦ ἱερατικοῦ, γάμου, καὶ κρεῶν, καὶ οἴνου, οὐ δι᾿ ἄσκησιν, ἀλλὰ διὰ βδελυρίαν ἀπέχηται, ἐπιλαθόμενος ὅτι πάντα καλὰ λίαν, καὶ ὅτι ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ βλασφημῶν διαβάλλῃ τὴν δημιουργίαν, ἢ διορθούσθω, ἢ καθαιρείσθω, καὶ τῆς ἐκκλησίας ἀποβαλλέσθω. Ὡσαύτως καὶ λαϊκός». Ὅποιος ἀπέχει, μεταξύ ἄλλων, ἀπό «κρεῶν», «οὐ δι᾿ ἄσκησιν», ὄχι γιά νά ἀσκηθῆ στήν τιθάσσευση τῆς ἐπιθυμίας του, ἀλλά ἐπειδή τά βδελύσεται (ἀηδιάζει, ἀπεγχθάνεται), ὄχι ἀπό σωματική αἰτία, ἀλλά ἀπό φιλοσοφικές ἤ θεολογικές ἀπόψεις, αὐτός ἀποβάλλεται ἀπό τήν Ἐκκλησία, διότι «βλασφημῶν διαβάλλει τὴν δημιουργίαν» τήν ὁποία ὁ Θεός δημιούργησε «καλή λίαν».

Στόν Κανόνα αὐτόν ἔχει ἐκτενῆ ὑποσημείωση ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στό «Πηδάλιο» (σ. 66-69), στήν ὁποία ἐξηγεῖ μέ πολλά ἐπιχειρήματα, γιατί κυρίως οἱ μοναχοί πρέπει «δι᾿ ἄσκησιν» νά ἀποφεύγουν τήν κρεοφαγία.

Ὡς καλή κατακλείδα ὅλων τῶν παραπάνω παρατίθενται δύο πατερικά χωρία πού δείχνουν τήν μεγάλη εὐαισθησία τῶν ἁγίων Πατέρων ἀπέναντι στήν κτίση, τήν λογική καί τήν ἄλογη.

Ὁ Μέγας Βασίλειος στόν πρῶτο λόγο του «περί νηστείας», σέ πανηγυρικό τόνο γράφει γιά τήν περίοδο τῆς νηστείας:

«Οὐδέν ζῶον ὀδύρεται θάνατον, οὐδαμοῦ αἷμα, οὐδαμοῦ ἀπόφασις, παρά τῆς ἀπαραιτήτου (ἀμείλικτης) γαστρός ἐκφερομένη κατά τῶν ζῴων. Πέπαυται μαγείρων ἡ μάχαιρα· ἡ τράπεζα ἀρκεῖται τοῖς αὐτομάτοις» (Μ. Βασιλείου ἔργα, ΕΠΕ τόμ.6, σ.38-40)

Καί ὁ ὅσιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος διδάσκει:

«Καρδία ἐλεήμων ἐστὶ καῦσις ὑπὲρ πάσης τῆς κτίσεως, ὑπὲρ ἀνθρώπων καὶ τῶν ὀρνέων καὶ τῶν ζώων καὶ τῶν δαιμόνων καὶ ὑπὲρ παντὸς κτίσματος. Καὶ ἐκ τῆς μνήμης αὐτῶν καὶ τῆς θεωρίας ῥέουσιν οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ δάκρυα. Καὶ ἐκ τῆς πολλῆς καὶ σφοδρᾶς ἐλεημοσύνης τῆς συνεχούσης τὴν καρδίαν καὶ ἐκ τῆς πολλῆς καρτερίας σμικρύνεται ἡ καρδία αὐτοῦ καὶ οὐ δύναται βαστάσαι ἢ ἀκοῦσαι ἢ ἰδεῖν βλάβην τινὰ ἢ λύπην μικρὰν ἐν τῇ κτίσει γινομένην» (Λόγος πα΄).

Ἔτσι ἀγαποῦν τήν λογική καί τήν ἄλογη κτίση ὅσοι ζοῦν καί ἀνακαινίζονται μέσα στήν Ἐκκλησία, μέ τήν κοινή διδασκαλία τῶν Προφητῶν, Ἀποστόλων καί ἁγίων Πατέρων καί τήν μετάδοση σ’ αὐτούς τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, τοῦ δημιουργοῦ ἔνσαρκου Λόγου τοῦ Θεοῦ.

Πηγή: Περιοδικό "Εκκλησιαστική Παρέμβαση" Τεύχος 342 - Ιανουάριος 2025. Αναδημοσίευση από: parembasis.gr  - oodegr.com

Καύση νεκρών: Ελεεινό κείμενο του προέδρου Αποτεφρωτηρίου Ριτσώνας, ζητά από την Εκκλησία να αποδεχτεί τις αποτεφρώσεις!

Ο Αντώνης Αλακιώτης κατηγορεί την Εκκλησία για «μισαλλοδοξία» και «προσβολή νεκρού» επειδή δεν δέχεται να γίνεται ο άνθρωπος σκόνη!

Γράφει ο  Ελευθέριος Ανδρώνης

Με ένα προκλητικό του κείμενο που μάλιστα δημοσιεύτηκε και στο «Πρώτο Θέμα», ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινωνίας Αποτέφρωσης, Αντώνης Αλακιώτης, επιτίθεται στην Εκκλησία για το θέμα της άρνησης της αποτέφρωσης, παρουσιάζοντάς την ως… οπισθοδρομική!

Ο κ. Αλακιώτης είναι πρόεδρος του Αποτεφρωτηρίου Ριτσώνας, το οποίο λειτουργεί στη χώρα μας από το 2019. Σε συνέντευξή του από εκείνο τον καιρό είχε πει για το πώς του «φυτεύτηκε» η ιδέα να ξεκινήσει μια πολυετή προσπάθεια για να λειτουργήσει το πρώτο αποτεφρωτήριο στην Ελλάδα:

«Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα ασχολούμουν με τη διαδικασία αποτέφρωσης νεκρών. Είχα το μαγαζί μου, το χαρτοπωλείο μου. Πουλούσα βιβλία, τετράδια, μολύβια… Μέχρι που ένας αγαπημένος μου φίλος μου ζήτησε, όταν πεθάνει, να μετατραπεί η σορός του σε τέφρα. Του έδωσα την υπόσχεση χωρίς να ξέρω τι δυσκολίες θα συναντήσω”. “Ο φίλος μου πέθανε. Κι εγώ εδώ και 23 χρόνια μαζί με άλλους συνοδοιπόρους της ζωής μου παλέψαμε να πείσουμε ανθρώπους που ήταν βουλευτές ή δήμαρχοι να διαμορφωθεί το νομοθετικό πλαίσιο για να φτάσουμε μέχρι εδώ», είχε πει ο κ. Αλακιώτης.

Μια σημαντική λεπτομέρεια: o φίλος που ενέπνευσε το όραμα του κ. Αλακιώτη ήταν βουδιστής, όπως ο ίδιος έχει αποκαλύψει σε μια μεταγενέστερη συνέντευξή του. Μια (άθεη ουσιαστικά) θρησκεία που προτιμά την καύση των νεκρών.

Απολύτως θεμιτό και λογικό να κηδεύεται ο κάθε αλλόθρησκος σύμφωνα με αυτά που ορίζει η θρησκεία του. Εκείνοι που πιστεύουν σε ανατολικές θρησκείες ή οι άθεοι που πιστεύουν στον εκμηδενισμό του σώματος, ας κάνουν ό,τι θέλουν. Ως εδώ θα ήταν όλα καλά, αν ο Αντώνης Αλακιώτης δεν έκανε επίθεση (!) στην Ορθόδοξη Εκκλησία, στηρίζοντας ότι οφείλει και εκείνη να υιοθετήσει ως επιλογή και την καύση των νεκρών!

Γράφει ο κ. Αλακιώτης στο κείμενό του:

«Ο λόγος που καμιά κυβέρνηση δεν είχε νομοθετήσει μέχρι το 2006 να είναι δυνατή η αποτέφρωση των νεκρών στην Ελλάδα ήταν η διαχρονικά αντίθετη στάση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος στην αποτέφρωση των νεκρών. Η στάση αυτή παραμένει μέχρι σήμερα με βασικό επιχείρημα την παράδοση στην ταφή».

Ξεκινά κατευθείαν με παραπληροφόρηση ο κ. Αλακιώτης. Η αρνητική θέση της Εκκλησίας απέναντι στην αποτέφρωση, δεν είναι θέμα παράδοσης μόνο. Είναι κυρίως θέμα θεολογίας. «Ο άνθρωπος «σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία», γράφει ο Απόστολος Παύλος προς Κορινθίους. Ακριβώς αυτόν τον συμβολισμό έχουν και τα κόλλυβα. Όπως ο σπόρος του σιταριού νεκρώνεται στη γη και έπειτα βλασταίνει, έτσι και το σώμα του ανθρώπου υπόκειται στη φθορά και θα αναστηθεί κατά τη Δευτέρα Παρουσία.

Ο Χριστός ετάφη, οι Απόστολοι ετάφησαν, οι Άγιοι ετάφησαν. Κανένας πατέρας της εκκλησίας δεν κάηκε ηθελημένα. Το σώμα του χριστιανού είναι δοχείο του Αγίου Πνεύματος. Βαφτίστηκε, μυρώθηκε, αγιάστηκε, έλαβε Χριστό με τη Θεία Κοινωνία, προσευχήθηκε, νήστεψε. Αυτά τα οστά που αγκαλιάζει η γη είναι ιερά όσο τίποτα. Αναμένουν την Ανάσταση. Τα λείψανα των Αγίων τα ευλαβούμαστε, τα προσκυνούμε σαν θησαυρούς θείας χάριτος. Πολλά λείψανα πραγματοποιούν καταπληκτικά θαύματα. Άλλα παραμένουν άφθαρτα αψηφώντας τους βιολογικούς νόμους. Δεν λατρεύουμε την ύλη των λειψάνων, αλλά το αγιασμένο αποτύπωμα ενός αθλητή της πίστεως που στεφάνωσε ο Χριστός.

«Γη ει και εις γην απελεύση», λέει στο βιβλίο της Γένεσης. Είμαστε χώμα και στο χώμα καταλήγουμε. Χωματένιος ο Αδάμ, χωματένιοι και οι απόγονοι του. Μνήμη θανάτου και μνήμη προορισμού. Βασική προϋπόθεση για να ταπεινωνόμαστε όσο είμαστε εν ζωή. Ενώ η καύση περιέχει οίηση. Μια ανταρσία στη βιολογική τάξη. Θα καταστραφώ όπως θέλω ΕΓΩ, σου λέει.

Ο Αντώνης Αλακιώτης γράφει παρακάτω:

«Αξίζει να σημειωθεί ότι όλες οι Ελληνόφωνες Εκκλησίες του κόσμου (Ευρώπη, Αμερική, Καναδά και Αυστραλία) παρέχουν κατ΄ οικονομία την εξόδιο ακολουθία στους συγγενείς των νεκρών που επιλέγουν την αποτέφρωση. Έτσι ζούμε το τραγελαφικό, Έλληνας μόνιμος κάτοικος του εξωτερικού εάν πεθάνει στο εξωτερικό να προσφέρει η Ορθόδοξη Εκκλησία την εξόδιο ακολουθία στους συγγενείς, ενώ εάν πεθάνει στην Ελλάδα μόνο ένα τρισάγιο….»

Το γεγονός ότι κάποιες Εκκλησίες του εξωτερικού (όχι στο σημείο που περιγράφει ο Αλακιώτης) έχουν λοξοδρομήσει στο ζήτημα της αποτέφρωσης, δεν σημαίνει ότι πρέπει να τις ακολουθήσουμε και εμείς στην Ελλάδα. Ίσα – ίσα που τιμά την Εκκλησία της Ελλάδας ότι έχει κρατήσει την ορθή – θεολογικά – στάση.

Το να κηδεύεις ορθόδοξα έναν χριστιανό που έχει επιλέξει να καεί, αποτελεί χλεύη για τα ίδια τα λόγια που διαβάζονται στη Νεκρώσιμο Ακολουθία:

«Ὁ παλάμῃ ἐκ μὴ ὄντων πλάσας με, καὶ εἰκόνι σου θείᾳ τιμήσας, παραβάσει ἐντολῆς δὲ πάλιν με ἐπιστρέψας, εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθην…», που σημαίνει «Εσύ που με το χέρι σου με έπλασες από το μηδέν και με τίμησες με τη θεία σου εικόνα, αφού παρέβηκα την εντολή σου με γύρισες πάλι στη γη από την οποία προέρχομαι».

«Καὶ εἶδον τὰ ὀστᾶ τὰ γεγυμνωμένα καὶ εἶπον· ἆρα τίς ἐστι, βασιλεὺς ἢ στρατιώτης, ἢ πλούσιος ἢ πένης, ἢ δίκαιος ἢ ἁμαρτωλός; Ἀλλὰ ἀνάπαυσον, Κύριε, μετὰ Δικαίων τὸν δοῦλόν σου, ὡς φιλάνθρωπος», που σημαίνει «είδα με το νου μου τα μνήματα και τα άσαρκα οστά και είπα ‘’Άρα ποιος είναι βασιλιάς ή στρατιώτης; Πλούσιος ή φτωχός; Δίκαιος ή αμαρτωλός; Αλλά ανάπαυσε Κύριε με τους δίκαιους τον δούλο Σου, ως φιλάνθρωπος».

«Διὸ πάλιν εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθη, κατεδίκασας ἐπιστρέφειν, Κύριε, καὶ αἰτεῖσθαι τὴν ἀνάπαυσιν», που σημαίνει «Γι’ αυτό πάλι στη γη απ’ όπου προήλθε η ύλη του, αναγκαστικά επιστρέφει, Κύριε, ζητώντας σου την ανάπαυση».

Και ο πλέον συνταρακτικός λόγος της Νεκρώσιμης Ακολουθίας, που όμως είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το αγιοπατερικό πνεύμα της συντριβής και του συλλογισμού της ματαιότητας μας, μπροστά στον σωματικό θάνατο:

«Ἐξέλθωμεν καὶ ἴδωμεν ἐν τοῖς τάφοις, ὅτι γυμνὰ ὀστέα ὁ ἄνθρωπος, σκωλήκων βρῶμα καὶ δυσωδία καὶ γνῶμεν τίς ὁ πλοῦτος, τὸ κάλλος, ἡ ἰσχὺς καὶ ἡ εὐπρέπεια».

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με έναν άνθρωπο που αποτεφρώθηκε; Σε ποια γη επέστρεψε; Για ποια ματαιότητα θα μας μιλήσουν τα μηδενισμένα απομεινάρια του; Ποια θεολογία, ποια συγχώρεση, ποιο έλεος φωνάζει ο απρόσωπος κονιορτός; Τι μας λέει ο κ. Αλακιώτης να κάνουμε; Να μυκτηρίζουμε τον Θεό με ασυνάρτητα λόγια; Ή να αλλάξουμε τα λόγια της αρχαίας Ακολουθίας του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, για να αποκτήσει… πελατεία ο Αλακιώτης και όσοι άλλοι ξερογλείφονται να ανοίξουν μπίζνες με τα κρεματόρια;

Ο κ. Αλακίωτης γράφει παρακάτω:

«Γνωρίζουμε όλοι ότι και η εκταφή των νεκρών (μια πράξη μακάβρια για τους συγγενείς και τη μνήμη του νεκρού) δεν ήταν στις παραδόσεις του Χριστιανισμού, όμως κατ΄ οικονομία η Εκκλησία την δέχτηκε. Άλλωστε τι διαφορά υπάρχει από την τελική κατάληξη των οστών στα χωνευτήρια που όταν χωνεύουν γίνονται στάχτες, όπως στάχτες καταλήγουν τα οστά των νεκρών με την διαδικασία της αποτέφρωσης»

Μάλιστα. Μακάβρια είναι η… εκταφή, και δεν είναι μακάβριο να κατακαίγεται η σωρός του αγαπημένου σου ανθρώπου, να θρυμματίζονται τα οστά με εργαλεία και έπειτα να μπαίνουν στο… μπλέντερ για να γίνουν σκόνη! Γιατί μην ξεχνιόμαστε, όσοι μιλούν για «στάχτη» και «τεφροδόχο», απλά χρησιμοποιούν παραπλανητικές έννοιες που τους βολεύουν. Στην πραγματικότητα μιλάμε για σκόνη οστών από ηλεκτρικό κονιορτοποιητή, ανακατεμένη με τέφρα. Μιλάμε για κανονικό εκμηδενισμό του σώματος.

Στον αντίποδα, η εκταφή είναι πράξη που απορρέει απόλυτο σεβασμό για το ανθρώπινο σώμα. Ο νεκρός όχι μόνο δεν εκμηδενίζεται, αλλά παρατείνεται η τιμή στα λείψανα του στο διηνεκές. Γίνεται τρισάγιο, τα οστά συγκεντρώνονται με προσευχή και ευλάβεια, πλένονται με νερό και κρασί, τοποθετούνται σε οστεοφυλάκιο. Τις περισσότερες φορές η εκταφή γίνεται αναγκαστικά, λόγω έλλειψης χώρου στα κοιμητήρια. Οι εκταφές είναι παράδοση και στα Μοναστήρια. Πολλοί άγιοι έχουν ανακαλυφθεί από εκταφές.

Η εκταφή μπορεί να είναι μακάβρια μόνο για κάποιον που τρέμει και ξορκίζει την ιδέα του θανάτου. Δηλαδή για κάποιον ολιγόπιστο ή κάποιον άπιστο που πιστεύει ότι κάτω απ’ την ταφόπλακα εκμηδενίζεται η ύπαρξή μας. Για τους συνειδητούς χριστιανούς η εκταφή φέρνει συγκίνηση, φέρνει δέος, φέρνει περισυλλογή, φέρνει κατάνυξη και βέβαιη ελπίδα για την Ανάσταση. Αισθήματα που ούτε κατά διάνοια δεν μπορεί να εξεγείρει η ψυχρή πράξη της αποτέφρωσης.

Τα χωνευτήρια δεν κάνουν… στάχτες τα οστά. Τα οστά μπορούν να διατηρηθούν για πολλούς αιώνες, και μάλιστα αυτό είναι άλλο ένα επιχείρημα υπέρ της ταφής, αφού η σοφία του Θεού έδωσε μια υπερθαύμαστη αντοχή στα οστά (η οποία παραβιάζεται με την κονιορτοποίησή τους στα αποτεφρωτήρια). Ίσα – ίσα που η ταφή είναι απολύτως φυσική διαδικασία σε σχέση με την καύση. Όλα τα ζώα, όλα τα φυτά, όλοι οι οργανισμοί σε κανονικές συνθήκες αποσυντίθενται και η ύλη τους διασπάται φυσικά. Μόνο ο άνθρωπος γίνεται εκουσίως παρανάλωμα του πυρός.

Όσο για τα χωνευτήρια, κακώς καταλήγουν οστά εκεί. Δυστυχώς γίνεται για ανθρώπους που δεν τους αναζητεί κανείς. Είναι ένα παρακμιακό σύμπτωμα της βιομηχανοποίησης του θανάτου που προωθούν πολλοί Δήμοι. Και είναι και συνέπεια της γενικότερης αδιαφορίας που κατακλύζει όλο και περισσότερο την κοινωνία μας. Όλα τα σώματα νεκρών αξίζουν σεβασμού. Παρόλα αυτά η καύση νεκρών είναι πιο βέβηλη πράξη ακόμα και από το χωνευτήρι. Ακόμα και στο χωνευτήρι δεν καταστρέφεται το οστό από ανθρώπινο χέρι, σαν να είναι μάζα προς ανακύκλωση.

Στο τέλος του κειμένου του, ο Αντώνης Αλακιώτης σχολιάζει:

«Η αυστηρή αυτή στάση της Ιεράς Συνόδου στην επιλογή της αποτέφρωσης συχνά προτρέπει συγγενείς νεκρών που η τελευταία τους επιθυμία ήταν η αποτέφρωση να μην την σεβαστούν και αντί να τους αποτεφρώσουν να τους θάβουν. Αυτό δεν είναι μισαλλοδοξία; αυτό δεν είναι αμαρτία; αυτό δεν είναι προσβολή νεκρού; Αυτό είναι ντροπή για τον πολιτισμό μας. Μια εκκλησία σύγχρονη θα πρέπει να είναι συμπονετική και παρηγορητική στους συγγενείς των νεκρών που επέλεξαν την αποτέφρωση και όχι τιμωρός».

Η Εκκλησία πολύ καλά κάνει και προτρέπει συγγενείς νεκρών να θάπτονται, όπως εξηγήσαμε παραπάνω. Αυτό είναι το σωστό πνευματικά, θεολογικά, παραδοσιακά. Ωστόσο αν οι συγγενείς θέλουν ντε και καλά να εκπληρώσουν την αντιχριστιανική επιθυμία του νεκρού, ας απευθυνθούν στο αποτεφρωτήριο του κ. Αλακιώτη για πολιτική κηδεία. Κανείς δεν τους εμποδίζει.

Αλίμονο αν η Εκκλησία άλλαζε τη θεολογία της και τις παραδόσεις της, σύμφωνα με την κάθε ευχή νεκρού ή ζωντανού! Δηλαδή αν η επιθυμία του νεκρού ήταν να τον… ταριχεύσουν, θα όφειλε η Εκκλησία να το… σεβαστεί κι αυτό; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά που λέει ο κ. Αλακιώτης; Για ποια μισαλλοδοξία μας μιλάει; Εφόσον κάποιος είναι χριστιανός δεν μπορεί να είναι… «αλλόδοξος». Και άρα δέχεται τη θεολογική τάξη της Εκκλησίας. Εάν δεν τη δέχεται, δεν είναι χριστιανός. Πόσο πιο ξεκάθαρα να το πούμε; Αμαρτία και προσβολή νεκρού είναι η καύση, όπως εξηγήσαμε παραπάνω.

Ο λόγος του Θεού είναι αιώνιος, και άρα δεν είναι δόκιμο να ζητάμε… εκσυγχρονισμό σε κάτι το αιώνιο. Ντροπή για τον πολιτισμό μας, είναι να θέλει ο κ. Αλακιώτης να επιβληθούν στην Ελλάδα τα μηδενιστικά ταφικά έθιμα των Βουδιστών και των Ινδουιστών. Τα απότοκα της ειδωλολατρίας. Η κυρίαρχη παράδοση της Ελλάδας από τα αρχαία χρόνια είναι η ταφή και ο σεβασμός στο σώμα. Και μεγαλύτερη συμπονετική και παρηγορητική αλήθεια από τη μέλλουσα Ανάσταση, δεν μπορεί να υπάρξει κ. Αλακιώτη. Τζάμπα ψάχνετε πελατολόγιο για τις αναδουλειές σας στο μεγαλείο του κατά Χριστόν θανάτου. Περιοριστείτε στα του οίκου σας. Εκεί στο ψυχρό, απρόσωπο και βιομηχανικό περιβάλλον των κρεματορίων σας.

Οι δικοί μας νεκροί «καθεύδουν». Κοιμούνται. Αναμένουν τη σάλπιγγα του Χριστού στο κοιμητήριο. Δεν θα γίνουν απομεινάρια του κονιορτοποιητή σας.

sportime

Γέροντας Αθανάσιος* : Δημόσια τοποθέτηση γιά τό Διαθρησκευτικό Συνέδριο Τρικάλων

 

* Προη­γου­μέ­νου Ἱ. Μ. Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου, Ἁγίων Μετεώρων

10 Ὀκτωβρίου 2024

Προσφάτως πληροφορηθήκαμε ὅτι ἡ Διεύθυνση Παιδείας Πολιτισμοῦ καί Ἀθλητισμοῦ τοῦ Δήμου Τρικκαίων διοργανώνει στίς ἀρχές Νοεμβρίου 2024 στά Τρίκαλα διαθρησκευτικό συνέδριο Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, Μουσουλμάνων καί Ἑβραίων. Μάλιστα δέ πρόκειται γιά τό πρῶτο μιᾶς σειρᾶς ἀναλόγων συνεδρίων πού ἕπονται.

Τό σχεδιαζόμενο συνέδριο δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά ἡ ἐφαρμογή στήν πράξη τῶν σχεδίων καί τῶν πρακτικῶν τῆς Νέας Ἐποχῆς μέσῳ τοῦ διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ καί τῆς πανθρησκείας.

Δέν εἶναι, ἄλλωστε, τυχαῖο ὅτι στήν διοργάνωση τοῦ συγκεκριμένου συνεδρίου πρωτοστατοῦν δύο Ὑπουργοί μέ πρωταγωνιστικό ρόλο στήν μετάλλαξη τῆς πατρίδος μας καί τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας. Ὁ πρῶτος κ. Κυριάκος Πιερακάκης, μέσῳ τῆς ἐξαρθρώσεως τῆς ἑλληνορθοδόξου παιδείας (Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος) συνεχίζοντας τό καταστρεπτικό καί διαλυτικό ἔργο τῆς προκατόχου του κ. Κεραμέως. Τό καταστροφικό αὐτό κυβερνητικό ἔργο στόν χῶρο τῆς παιδείας, μέσῳ τῆς ἀποχριστιανοποίησης καί ἀφελληνοποίησης, τῆς σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης ἀκόμη καί στά νήπια, τῆς ἐπιβολῆς τῆς ΛΟΑΤΚΙ ἀτζέντας στά σχολεῖα, καί τόσα ἄλλα, λειτουργεῖ ἀλλοτριωτικά γιά τά παιδιά μέ τραγική συνέπεια, μεταξύ ἄλλων, τήν πρωτοφανή καί τρομακτική αὔξηση τῆς παιδικῆς παραβατικότητας καί ἐγκληματικότητας!!!

Ὁ δεύτερος, κ. Δημήτριος Παπαστεργίου, συνεχίζοντας μέ ἰδιαίτερο ζῆλο τό ἔργο τοῦ προκατόχου του κ. Πιερακάκη στό Ὑπουργεῖο Ψηφιακῆς Διακυβέρνησης, μέσῳ τοῦ ψηφιακοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ καί τῆς ἠλεκτρονικῆς φυλακῆς πού ἐπιχειρεῖ νά ἐπιβάλει στούς πολίτες, μᾶς εἰσάγει στήν χοάνη τῆς Παγκοσμιοποίησης καί τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Ἄλλωστε ὁ πολιτικός συγκρητισμός πού ἐκφράζει ἡ Παγκοσμιοποίηση (μέ στόχο μία Παγκόσμια Κυβέρνηση) εἶναι ὁ ἕνας ἀπό τούς δύο μοχλούς στήριξης τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ὁ δεύτερος εἶναι ὁ θρησκευτικός συγκρητισμός μέ σκοπό τήν ἐπιβολή τῆς πανθρησκείας.

Γιά τά οὐσιώδη αὐτά τῆς Πίστεώς μας ζητήματα ἔχουμε στό παρελθόν δημοσιεύσει σχετικά κείμενα. Ἡ ἐπικινδυνότητα τῶν θεμάτων καί ἡ συχνότητα μέ τήν ὁποία αὐτά ἀνακύπτουν, μᾶς ἀναγκάζουν νά ἐπανερχόμαστε ἐπωνύμως καί γραπτῶς κάθε φορά πού ἀπαιτεῖται γιά τήν ἐνημέρωση τοῦ πιστοῦ λαοῦ μας.

Τόνιζε χαρακτηριστικά ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνός: «Οὐδέποτε μειώθηκε τόσο τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί ἀπειλήθηκε ὁ Χριστιανισμός, ὅσο στά ὅρια τῆς συγκροτούμενης ἀπό τήν “Νέα Ἐποχή” “Πανθρησκείας”. Οἱ συναντήσεις τῆς πανθρησκειακῆς κινήσεως τῆς Ν. Ἐποχῆς (Ἀσσίζη, 1,2 καί 3) [καί ἄλλες πού ἀκολούθησαν] δέν ἀφήνουν πιά ἀμφιβολία. Μέ τή συμμετοχή καί ἐκπροσώπων τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου προωθεῖται ἡ “Πανθρησκεία”, στήν ὁποία ἰσοπεδώνεται καί ἀναιρεῖται κυριολεκτικά τό Πανάγιο Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ συμφυρόμενον μέ ὅλες τίς “κατασκευασμένες” “θεότητες” τοῦ κόσμου τῆς πτώσεως. Ποτέ δέν ἀμφισβητήθηκε τόσο ἄμεσα καί ἀπόλυτα ἡ μοναδικότητα καί ἀποκλειστικότητα τοῦ Χριστοῦ ὡς Σωτήρα τοῦ κόσμου. Καί μόνο γι’ αὐτό εἶναι ἡ “Νέα Ἐποχή” ἡ μεγαλύτερη πρόκληση ἱστορικά γιά τήν Ὀρθοδοξία. Αὐτό, πού δέν πέτυχε ὁ Διάβολος μέ τούς διωγμούς καί τίς αἱρέσεις, τό ἐπιδιώκει τώρα μέ τόν ἀνανεωμένο “οἰκουμενισμό” τῆς Πανθρησκείας»[1].

Δυστυχῶς ὅλοι αὐτοί οἱ διαχριστιανικοί καί διαθρησκειακοί διάλογοι καί συναντήσεις πραγματοποιοῦνται ὄχι ἁπλῶς μέ τήν ἀνοχή, ἀλλά ἀντιθέτως μέ τήν ἐνεργή συμμετοχή καί πρωτοβουλία τῶν Ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Πατριαρχῶν καί Ἐπισκόπων, ἀποδεικνύοντας μέ καταφανή τρόπο ὅτι δέν πορεύονται «ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι» καί δέν ἀκολουθοῦν τίς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων.

Ὅμως, στήν Ἅγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας «οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστιν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ, ὡς ἔργῳ ἐπειράθησαν καὶ πολλοὶ τῶν ἀπὸ τοῦ σχίσματος Παπῶν τε καὶ Πατριαρχῶν Λατινοφρόνων μηδὲν ἀνύσαντες…»[2].

(Μετάφραση: Οὔτε Πατριάρχες, οὔτε Σύνοδοι (Ἱεραρχῶν) μπόρεσαν ποτέ νά εἰσαγάγουν νέα στοιχεῖα (στά ἱερά δόγματα), διότι ὁ ὑπερασπιστής τῆς θρησκείας εἶναι αὐτό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι ὁ ἴδιος ὁ λαός, ὁ ὁποῖος θέλει τό θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητο καί σύστοιχο μέ τό θρήσκευμα τῶν Πατέρων αὐτοῦ. Πράγμα πού στήν πράξη προσπάθησαν καί πολλοί μετά τό σχίσμα [1054] Πάπες καί Πατριάρχες λατινόφρονες, χωρίς νά ἐπιτύχουν τίποτε).

Γι’ αὐτό καί δέν πρέπει, σέ καμμία περίπτωση, νά ὑπάρξει ἀδράνεια, χαλάρωση, ἐφησυχασμός, φόβος ἤ δειλία ἐκ μέρους τῶν πιστῶν. Ἀπαιτεῖται ἀνδρεῖο καί ἐν Χριστῷ ὁμολογιακό φρόνημα, θάρρος, πνευματική λεβεντιά, ἐπαγρύπνηση, κινητοποίηση, πληροφόρηση καί παρεμβάσεις τέτοιες, πού θά σταθοῦν ἀνάχωμα στόν οἰκουμενιστικό ὀλετήρα τῆς Νέας Ἐποχῆς καί θά ἀναχαιτίσουν τίς ὀλέθριες σκοπιμότητες τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ὁ μακαριστός καί ἅγιος κληρικός καί μύστης τῶν Ἱερῶν Κανόνων π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος περιέγραφε, ἐδῶ καί πολλές δεκαετίες, μέ τά πιό μελανά γράμματα καί καυτηρίαζε τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ:

«Ὑπό τόν ἐπάρατον Οἰκουμενισμόν δέν κρύπτεται ἁπλῶς μία αἵρεσις. Κρύπτεται αὐτή αὕτη ἡ ἄρνησις τοῦ ἀποκαλυπτικοῦ χαρακτῆρος τῆς Χριστιανικῆς Πίστεως... Κατά τοῦτο ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι χείρων πάσης αἱρέσεως... Πᾶσαι αἱ χριστιανικαί αἱρέσεις, καί αἱ πλέον βλάσφημοι, οὐδέ διενοοῦντο κἄν νά ἀμφισβητήσωσι τήν μοναδικότητα καί ἀποκλειστικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς ἀληθείας ἐξ ἀποκαλύψεως... Ἐνῷ διά τόν Οἰκουμενισμόν πᾶσαι αἱ Θρησκεῖαι ἔχουσιν στοιχεῖα ἀληθείας καί στοιχεῖα πλάνης, ὁ δέ Χριστιανισμός δέν ἀποτελεῖ εἰμή μίαν Θρησκείαν μεταξύ τῶν λοιπῶν... Πολλά τέρατα ἐγέννησεν ἐν τοῖς καιροῖς ἡμῶν ὁ Ἅδης, ἀλλ’ ἰσομέγεθες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ οὐδέν!»[3].       

 Εἶναι καθῆκον ὅλων μας νά μήν σιωπήσουμε. Εἶναι καθῆκον μας νά ἐκφράσουμε τήν ὀρθόδοξη δογματική μας συνείδηση, τόν διαχρονικό ἁγιοπνευματικό λόγο τῶν Ἁγίων Πατέρων, τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων, τόν αὐθεντικό καί ζωντανό λόγο τῶν συγχρόνων γερόντων μας καί ὅλων ὅσοι παραμένουν πιστοί στήν παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας καί πορεύονται «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι».

Ἄς μᾶς ἀξιώσει ὁ Πανοικτίρμων Ἅγιος Τριαδικός Θεός μας, μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τοῦ Ἁγίου Βησσαρίωνος, τοῦ Ἁγίου Οἰκουμενίου (μέλους τῆς πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, 325 μ.Χ.) καί πάντων τῶν Ἁγιομετεωριτῶν ἁγίων, νά παραμείνουμε πάσῃ δυνάμει καί παντί σθένει «πιστοί ἄχρι θανάτου»[4] στήν παραδεδομένη Ὀρθόδοξη Πίστη μας καί τήν ἀναλλοίωτη ἀλήθεια τῶν Ἁγίων Πατέρων μας.

---

[1] Πρωτοπρ. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, Δοκίμια Ὀρθόδοξης Μαρτυρίας, ἐκδ. Ἄθως, σ. 46

[2] Συνοδική Ἀπόφασις τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς, 1848

[3] Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωρόπουλου, Τά δύο ἄκρα (Οἰκουμενισμός καί Ζηλωτισμός), ἐκδ. Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζῆνος, Ἀθήνα 1997, σελ. 26-27.

[4] Ἀποκ. 2, 10

Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος Ο μεγαλύτερος ιστορικός του 19ου αιώνα

 

Ο μεγαλύτερος ιστορικός του 19ου αιώνα, ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, που χαρακτηρίζεται από τους σύγχρονους συναδέλφους του ως ο «πατέρας» της ελληνικής ιστοριογραφίας, δίνει αποστομωτική και καταλυτική απάντηση στα ψεύδη και στις συκοφαντίες των νεοπαγανιστών για τις δήθεν εκτεταμένες καταστροφές αρχαίων ειδωλολατρικών ναών από Χριστιανούς. 

 

 

Γράφει: «Οἱ ναοί κατέπιπτον καί ἡ πίστις ἐμαραίνετο καί ἐν γένει τό ἀρχαῖον θρήσκευμα ἐφθείρετο ἠρέμα ἐξ’ ὀργάνικοῦ θανατηφόρου νοσήματος μᾶλλον ἤ διά πληγῶν ἔξωθεν καταφερομένων. Ἀπ’ ἐναντίας τό νεόν θρήσκευμα, καίτοι ὑπό δεινῶν κλονισμῶν ἀνασειόμενον, δέν ἔπαευ προηγούμενον καί ἀκμάζον»

(Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, κεφ. Γ’)

Γελοία επιχειρήματα και σοφιστείες Αθεϊστών προκειμένου να "επιτεθούν" στον Χριστιανισμό και να κλονίσουν την πίστη κάποιων

 

Λεπτομερής ανάλυση και αναίρεσή τους από πραγματικό διάλογο στο Φέισμπουκ

Αγαπητοί αναγνώστες, αυτές τις ημέρες μάς ενημέρωσαν κάποιοι πιστοί χριστιανοί για μία γραπτή «επίθεση», που μέσω Facebook εδέχθησαν από συγκεκριμένο άτομο, το οποίο δηλώνει, όπως άλλωστε φαίνεται ξεκάθαρα κι από τα γραπτά του, φανατικά άθεος. Μας ζήτησαν, λοιπόν, να απαντήσουμε στις αιτιάσεις-ενστάσεις τού συγκεκριμένου προσώπου ώστε να καταπέσει η πλάνη τού αθεϊσμού και να λάμψει, ως ο ήλιος, η αλήθεια τής χριστιανικής πίστεως, η οποία αλήθεια μαρτυρείται και αναδεικνύεται μέσα από τις πηγές. Δεχθήκαμε, λοιπόν, αυτήν την πρόσκληση και η μελέτη που ακολουθεί είναι ο καρπός αυτής τής ερεύνης μας.

Οι ενστάσεις τού εν λόγω αθέου συνομιλητού μας, εκτός από τα γνωστά και τετριμμένα («ομοιότητες» χριστιανισμού με παγανιστικές λατρείες, συκοφαντίες εναντίον τού προσώπου τού Μεγ. Κωνσταντίνου) τις οποίες άπαντες οι αιρετικοί, άθεοι και πάσης άλλης φύσεως εχθροί τού χριστιανισμού, αναμασούν ως «καραμέλα» και μας «σερβίρουν» συχνά πυκνά, ο εν λόγω άθεος πρωτοτύπησε, εφόσον «ανεκάλυψε» μελέτη τού καθηγητού τής Καινής Διαθήκης και Βιβλικών Σπουδών τού Πανεπιστημίου John Wesley τής Καλιφόρνιας, Dennis MacDonald, με την οποίαν ο εν λόγω καθηγητής διακηρύσσει ότι ο Ευαγγελιστής Μάρκος είναι ένας κοινός αντιγραφέας των Ομηρικών Επών! Φρίξον ήλιε, στέναξον γη, ο ανθρώπινος εγκέφαλος... εάλω!!! Εννοείται ότι στο αντίστοιχο κεφάλαιο τής παρούσης μελέτης αναιρούμε, μία προς μία, ΟΛΕΣ τις δήθεν «ομοιότητες» που έχει εφεύρει, επί των δύο κειμένων, ο περί ου ο λόγος καθηγητής.

Εις την παρούσαν επίσης μελέτη, εις το πρώτο κεφάλαιο, αναφέρονται για πρώτη φορά, δύο ισχυρές επιστημονικές ενδείξεις ή αλλιώς δύο λογικά επιστημονικά επιχειρήματα που, κατά την γνώμη μας, συνηγορούν υπέρ τής υπάρξεως τού Θεού! Τα αναφέρουμε αυτά, όχι βεβαίως για να πείσουμε τον άθεο συνομιλητή μας περί τής υπάρξεως τού Θεού, αλλά για να τα έχουν υπ’ όψιν τους καλοπροαίρετοι πιστοί χριστιανοί σε τυχόν συζητήσεις με ανθρώπους παρομοίας νοοτροπίας, κοσμοθεωρίας και φρονήματος.

2. Ισχυρές επιστημονικές ενδείξεις ή αλλιώς λογικά επιστημονικά επιχειρήματα υπάρξεως Θεού

Άθεος: «Παρακαλω τις επιστημονικες αποδειξεις να μου παραθεσετε της υπαρξης Θεου. Και ονοματα πανεπιστημιακων παρακαλω. Οπως εγω πιο πανω. Και πανεπιστημια. Εγω σου εβαλα 2 απο τα καλυτερα 15 στον κοσμο. Εχει και αλλα.»

 

η συνέχεια...

Ποιός μοῦ βεβαιώνει ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε;

 

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος

Μοῦ τὸ βεβαιώνει ἡ συνείδησή μου πρὶν ἀπ’ ὅλα. Κατόπιν ὁ νοῦς μου καὶ ἡ βούλησή μου.

Πρῶτον, ἡ συνείδησή μου λέει: τόσα πάθη ποὺ ὑπέστη ὁ Χριστὸς γιὰ τὸ καλὸ καὶ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἐπιβραβευτοῦν μὲ τίποτε ἄλλο παρὰ μὲ τὴν ἀνάσταση καὶ τὴν ὑπερκόσμια δόξα. Τὰ ἀνείπωτα πάθη τοῦ Δικαίου στεφανώθηκαν μὲ τὴν ἀνείπωτη δόξα. Αὐτό μοῦ δίνει ἱκανοποίηση καὶ ἠρεμία.

Δεύτερον, ὁ νοῦς μου λέει: χωρὶς τὴν λαμπρὴ ἀναστάσιμη νίκη ὅλο τὸ ἔργο τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ θὰ παρέμενε στὸν τάφο, ὁλόκληρη ἡ ἀποστολή Του θὰ ἦταν μάταιη.

Τρίτον, ἡ βούλησή μου λέει: ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μὲ ἔσωσε ἀπὸ τοὺς ταλαντευόμενους δισταγμοὺς ἀνάμεσα στὸ καλὸ καὶ τὸ κακό, καὶ μὲ θέτει ἀποφασιστικὰ στὸν δρόμο τοῦ καλοῦ. Καὶ αὐτό μοῦ φωτίζει τὸν δρόμο καὶ μοῦ δίνει στήριγμα καὶ δύναμη.

Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς τρεῖς φωνές, οἱ ὁποῖες ἀπὸ μέσα μου βεβαιώνουν ἐμένα, ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι ἀσφαλῶς μάρτυρες, ποὺ τὸ βεβαιώνουν. Εἶναι οἱ ἔνδοξες μυροφόρες γυναῖκες, εἶναι οἱ δώδεκα μεγάλοι ἀπόστολοι, καὶ πέντε ἑκατοντάδες ἄλλων μαρτύρων, ποὺ ὅλοι μετὰ τὴν ἀνάστασή Του Τὸν ἔβλεπαν καὶ Τὸν ἄκουγαν, ὄχι στὸν ὕπνο τους ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα, καὶ ὄχι μόνο γιὰ ἕνα λεπτὸ ἀλλὰ γιὰ σαράντα ὁλόκληρες ἡμέρες.

Μοῦ τὸ βεβαιώνει ἐκεῖνος ὁ πύρινος Σαῦλος ὁ μεγαλύτερος Ἑβραῖος διώκτης τοῦ χριστιανισμοῦ· μοῦ τὸ μαρτυρεῖ, ὅτι εἶδε ἐκεῖνο τὸ φῶς τοῦ ἀναστηθέντα Κυρίου καταμεσῆς τῆς ἡμέρας, καὶ ὅτι ἄκουσε τὴ φωνή Του, καὶ ὅτι ὑπάκουσε τὴν ἐντολή Του. Αὐτὴν τὴν μαρτυρία ὁ Παῦλος δὲν ἤθελε νὰ τὴν ἀρνηθεῖ οὔτε μετὰ ἀπὸ τριάντα χρόνια, οὔτε ἀκόμα καὶ τὴν ὥρα ποὺ στὴ Ρώμη τοῦ Νέρωνα ἡ μάχαιρα ἔπεφτε στὸ κεφάλι του.

Μοῦ τὸ βεβαιώνει καὶ ὁ ἅγιος Προκόπιος, ἀρχηγὸς τοῦ Ρωμαϊκοῦ στρατοῦ ποὺ ξεκίνησε νὰ ἀφανίσει τοὺς χριστιανοὺς στὶς χῶρες τῆς ἀνατολῆς, καὶ στὸν ὁποῖον ἐμφανίστηκε ξαφνικὰ ζωντανὸς ὁ Χριστὸς καὶ τὸν γύρισε μὲ τὸ μέρος Του. Καὶ ἀντὶ νὰ σφάξει ὁ Προκόπιος τοὺς χριστιανούς, αὐτοβούλως παραδόθηκε γιὰ νὰ τὸν σφάξουν στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.

Μοῦ τὸ βεβαιώνουν ἀκόμα χιλιάδες μαρτύρων τοῦ Χριστοῦ στὶς φυλακές, στοὺς τόπους ἐκτελέσεων μέσῳ αἰώνων καὶ αἰώνων, ἀπὸ τοὺς μάρτυρες τῶν Ἱεροσολύμων μέχρι τοὺς μάρτυρες τῶν Βαλκανίων, ἕως τὶς μέρες μας, ὥς τοὺς νεότερους Μοσχοβίτες μάρτυρες.

Μοῦ τὸ βεβαιώνουν καὶ ὅλες οἱ δίκαιες καὶ ἀγαθὲς ψυχές, τὶς ὁποῖες συχνὰ συναντῶ στὴ ζωή, καὶ οἱ ὁποῖες χαίρονται ὅταν ἀκοῦν ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν. Αὐτὸ ἀνταποκρίνεται στὴ συνείδησή τους, δονεῖ τὴν ψυχή τους, καὶ εὐφραίνει τὴν καρδιά τους.

Μαρτυρία παίρνω καὶ ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ τοὺς ἀντιπάλους τοῦ Χριστοῦ. Μόνο καὶ μόνο μὲ τὸ ὅτι αὐτοί, ὡς ἁμαρτωλοὶ καὶ μοχθηροί, ἀπορρίπτουν τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐγὼ βεβαιώνομαι γιὰ τὸ ἀντίθετο. Σὲ κάθε δικαστήριο τίθεται θέμα τῆς συμπεριφορᾶς τῶν μαρτύρων, καὶ ὡς ἐκ τούτου σταθμίζουν τὴν ἀξία τῆς μαρτυρίας τους. Ὅταν νηφάλιοι, καθαροὶ καὶ ἅγιοι μάρτυρες ἰσχυρίζονται πὼς ξέρουν ὅτι ὁ Χριστὸς ἀνέστη, λαμβάνω μὲ εὐχαρίστηση τὴν μαρτυρία τους ὡς ἀληθῆ. Ἀλλὰ ὅταν οἱ ἀκάθαρτοι, ἄδικοι καὶ ἀσυνείδητοι ἀπορρίπτουν τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, μ’ αὐτὸ ἐνδυναμώνουν τὴ μαρτυρία τῶν πρώτων, καὶ μοῦ βεβαιώνουν ἀκόμα περισσότερο τὴν ἀλήθεια τῆς Ἀνάστασης τοῦ Κυρίου μου. Ἐφόσον αὐτοὶ ὅσα ἀπορρίπτουν, τὰ ἀπορρίπτουν ἀπὸ κακεντρέχεια καὶ ὄχι ἀπὸ γνώση.

Μὲ βεβαιώνουν ἀκόμα ἀρκετοὶ λαοὶ καὶ φυλές, ποὺ μόνο ἡ πίστη στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ τοὺς ἔβγαλε ἀπὸ τὴν ἄγρια κατάσταση στὴ διαφώτιση, ἀπὸ τὴ δουλεία στὴ ἐλευθερία, ἀπὸ τὸ βοῦρκο τοῦ ἀμοραλισμοῦ καὶ τοῦ σκοταδισμοῦ στὸ φῶς τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἡ ἀνάσταση τοῦ Σερβικοῦ λαοῦ μοῦ μαρτυρεῖ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

Ἀκόμα καὶ ἡ λέξη «Ἀνάσταση» ἐκ νεκρῶν μοῦ βεβαιώνει τὸ αὐτονόητο. Γιατί χωρὶς τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν θὰ ὑπῆρχε οὔτε κἄν ἡ λέξη στὶς ἀνθρώπινες γλῶσσες. Ὅταν ὁ Παῦλος πρώτη φορὰ πρόφερε αὐτὴ τὴ λέξη στὴν πολιτισμένη Ἀθήνα, οἱ Ἀθηναῖοι ἐξεπλάγησαν καὶ ἀναστατώθηκαν.

Καὶ ἔτσι, τέκνα τοῦ Θεοῦ, σᾶς χαιρετῶ κι ἐγώ.

Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Χριστός.

Ο δήθεν Εβραίος Θεός Γιαχβέ και οι δήθεν Έλληνες "θεοί"

 Ο Γιαχβέ, ΔΕΝ είναι Εβραίος Θεός, όπως ισχυρίζονται οι εχθροί του. Στην πραγματικότητα μάλιστα, ούτε οι λεγόμενοι "Έλληνες θεοί", είναι Έλληνες! Και αυτό μάς το λένε οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες, που μάς πληροφορούν ότι οι "θεοί" τους προήλθαν από την Αίγυπτο, και μιλούσαν "βαρβαρική" γλώσσα! 

 

Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να δείτε και τα ακόλουθα άρθρα: Η ξένη προέλευση τών αρχαιοελληνικών "θεών" κατά τον Ηρόδοτο: https://oodegr.com/neopaganismos/elli... 

Εισαγόμενοι ψευτοθεοί από την Αίγυπτο: https://oodegr.com/neopaganismos/psef... Δωδεκάθεο:

 Η πατρώα θρησκεία τών... Αιγυπτίων: https://oodegr.com/neopaganismos/psef... 

Οι "θεοί" ομιλούν την... βαρβαρικήν! https://oodegr.com/neopaganismos/elli... 

Η σημασία τού ονόματος "Γιαχβέ": https://www.oodegr.com/oode/theos/ono...

Συσχετίσεις Κοσμολογίας και Θεολογίας

 

Δείτε επίσης :Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, η ολότητα  χώρου και χρόνου και η Θεωρία Σχετικότητας

Ψέμα το Άγιο Φώς;

- Αρχιμανδρίτης π. Διονύσιος Κατερίνας 16-4-2024 

η συνέχεια...

Άτομο και Ύλη:Προβληματισμός Αθεϊας

Max Planck(1858-1947)

Νόμπελ Φυσικής-Πατερας της κβαντομηχανικης

«Σαν φυσικός που αφιέρωσε τη ζωή του στην ψυχρή έρευνα της ύλης, σίγουρα δεν μπορώ να θεωρηθώ ένας αιθεροβάμων. Έτσι, μετά τις έρευνές μου στο άτομο, σας λέω ότι δεν υπάρχει ύλη αυτή καθαυτή. Η ύλη παράγεται και διατηρείται χάρη σε μία δύναμη η οποία θέτει σε ταλαντώσεις τα ατομικά σωματίδια, ενώ παράλληλα τα συγκρατεί μέσα στο μικροσκοπικό ηλιακό σύστημα του ατόμου. Δεδομένου όμως ότι σ’ όλο το σύμπαν δεν υφίσταται καμιά ευφυής ή αέναη δύναμη, θα πρέπει να υποθέσουμε ένα συνειδητό, ευφυές πνεύμα πίσω από τούτη τη δύναμη. Αυτό το πνεύμα είναι η αιτία της ύλης.

Η ορατή παροδική ύλη δεν είναι η αλήθεια, η πραγματικότητα, γιατί όπως είδαμε, χωρίς αυτό το πνεύμα δεν θα υφίστατο ύλη. Συνεπώς είναι το αόρατο, αθάνατο πνεύμα που αποτελεί την αλήθεια. Επειδή όμως δεν μπορεί να υπάρχει ένα πνεύμα από μόνο του, χωρίς να ανήκει σε κάποιο ον, είμαστε υποχρεωμένοι να υποθέσουμε ότι υπάρχουν πνευματικά όντα. Πνευματικά όντα όμως δεν μπορεί να έχουν γίνει από μόνα τους, παρά πρέπει να έχουν δημιουργηθεί. Ως εκ τούτου δεν διστάζω να ονομάσω αυτό το μυστηριώδη Δημιουργό, ακριβώς όπως τον ονομάζουν εδώ και χιλιετηρίδες όλοι οι πολιτισμένοι λαοί της Γης, δηλαδή Θεό!

Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, η ολότητα χώρου και χρόνου και η Θεωρία Σχετικότητας

 

Εικ.: Σχηματική παράσταση της καμπύλωσης του χωροχρόνου από την ύλη

ς

Παντελεήμων Καραφίλογλου, Καθηγητής Κβαντικής Χημείας Α.Π.Θ.

 1. Οι ψευδαισθήσεις του αισθητού κόσμου

O άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής είναι από τους σημαντικότερους πατέρες της Χριστιανικής πίστεως. Μέσα στη πολύ πλούσια θεολογία του, αναφέρεται εκτός των άλλων και στον φυσικό χώρο και χρόνο: «Είναι αδύνατο να γίνει αντιληπτή η έννοια του χώρου (‘πού’), χωρίς την έννοια του χρόνου (‘πότε’), και αντιστρόφως, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή η έννοια του χρόνου χωρίς να συγκατανοηθεί με την έννοια του χώρου»¹.

 Χρησιμοποιώντας αποκλειστικά και μόνον θεολογικά επιχειρήματα, και βασιζόμενος στον τρόπο με τον οποίον εκείνος ως θεόπτης βλέπει το φυσικό κόσμο, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο χώρος και ο  χρόνος αποτελούν στην ουσία μία ολότητα. Αναφέρεται επίσης και στην θεμελιώδη σημασία που έχουν ο χώρος και ο χρόνος για την ύπαρξη των όντων: «και οι δυο περιλαμβάνουν την αναγκαία συνθήκη για να υπάρξουν όλα τα όντα που επιδέχονται περιγραφή. Όλα τα όντα, αλλά και τα ΄γεγονότα’, δηλαδή τα δημιουργήματα, που υπόκεινται σε περιγραφική οριοθέτηση, χρειάζονται τον χώρο και τον χρόνο ως απόλυτους όρους για την ύπαρξη και την περιγραφή τους»¹.

Πολλούς αιώνες αργότερα (στον 20ον αιώνα) η ανθρώπινη επιστήμη με την Θεωρία της Σχετικότητας (ΘΣ) του Einstein, χρησιμοποιώντας μεθοδολογία και εργαλεία των φυσικών επιστημών, αποδεικνύει με επιστημονικά επιχειρήματα ότι πράγματι ο χώρος και ο χρόνος αποτελούν μία ολότητα, σε αντίθεση με τις μέχρι τότε δοξασίες, και εισάγει την έννοια του λεγόμενου χωροχρονικού συνεχούς. Μέσα στο χωροχρονικό συνεχές μπορεί να συμβαίνουν πολλά και παράδοξα φαινόμενα, τα οποία δεν συνάδουν με την λογική που βασίζεται σε εμπειρίες από τον αισθητό κόσμο, ήτοι την ανθρώπινη κοινή λογική. Η ΘΣ του Einstein είτε ως Ειδική ΘΣ, είτε ως Γενική ΘΣ, έχει περάσει από την αξιολόγηση χιλιάδων επιστημόνων παγκοσμίως εδώ και περισσότερα από 100 χρόνια, και σήμερα είναι αποδεκτή από όλους. Προφανώς, ο σκοπός του Einstein και των άλλων επιστημόνων δεν ήταν να επιβεβαιώσουν τον Άγιο Μάξιμο (τον οποίον μάλλον αγνοούσαν). Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, επειδή τα συμπεράσματά του για την δομή του κτιστού κόσμου επιβεβαιώνονται στην εποχή μας και από την ‘απέναντι όχθη’, ήτοι από την ανθρώπινη επιστήμη που είναι εκ θεμελίων αγνωστική, και γενικά από τον επιστημονικό χώρο στον οποίον υπάρχουν αρκετοί αγνωστικιστές και άθεοι.

 2. Χώρος και χρόνος: Μία αδιαχώριστη ολότητα στον τετραδιάστατο φυσικό χώρο

Επειδή τόσο θεολογικά όσο και επιστημονικά ο χρόνος αποτελεί μία ολότητα με τον χώρο, δεν ταυτίζεται με τον χρόνο που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος στις διάφορες δραστηριότητές του. Ο κτιστός χρόνος που μετρούν τα ρολόγια μας και τα ημερολόγιά μας είναι ανεξάρτητος από τον τρισδιάστατο ευκλείδειο χώρο (ήτοι, μήκος, πλάτος, ύψος). Η αντίληψη αυτή υπαγορεύεται από τις ανθρώπινες αισθήσεις και τις εμπειρίες μας από την καθημερινή ζωή, αλλά είναι βασικά λανθασμένη και αντίκειται στο χωροχρονικό συνεχές. Επίσης, η διδασκαλία των Θετικών Επιστημών, κυρίως στη Μέση Εκπαίδευση, προϋποθέτει και βασίζεται στο ότι ο χώρος και ο χρόνος είναι διαχωρίσιμα μεγέθη, με αποτέλεσμα να αιωρείται μία εσφαλμένη γενική αντίληψη στο ευρύ κοινό.

Για να αντιληφθούμε το μέγεθος των εσφαλμένων αντιλήψεων που προκύπτουν από τον διαχωρισμό των συστατικών του χωροχρονικού συνεχούς, και για διδακτικούς λόγους, μπορούμε να αναφερθούμε μεταφορικά στα συστατικά του δυναμίτη (τρινιτρογλυκερίνη), που αποτελείται από γλυκερίνη (καλλυντικό) και νιτρικά (που χρησιμοποιούνται στα λιπάσματα), ή του βρώσιμου άλατος που αποτελείται από χλώριο (πολεμικό αέριο) και νάτριο (έντονα καυστικό). Όπως τα επιμέρους συστατικά τους είναι τελείως διαφορετικά από την ολότητα ‘δυναμίτης’ ή  ‘άλας’ αντίστοιχα, έτσι και ο χρόνος και ο χώρος που διαχωρίζουμε αυθαίρετα (υπακούοντας στις αισθήσεις του περασμένου ανθρώπου), είναι διαφορετικά από τα αντίστοιχα μεγέθη μέσα στην ολότητα του χωροχρονικού συνεχούς. Την ύπαρξη αυτής της ολότητας, την οποία αντιλήφθηκε πρώτος ο άγιος Μάξιμος, μόνο ο Θεός μπορεί να γνωρίζει πώς είναι και πώς λειτουργεί επακριβώς.

Ενώ για την λογική του αισθητού κόσμου ο χρόνος είναι απλά και μόνο μία γραμμική παράμετρος που μας χρησιμεύει στη κατηγοριοποίηση και ταξινόμηση διαφόρων γεγονότων, στην ΘΣ συμμετέχει στο γίγνεσθαι. Η ΘΣ δεν αναφέρεται πλέον στον ευκλείδειο χώρο αλλά σε τετραδιάστατο χωρόχρονο. Αλλά η βιολογία και φυσιολογία του πεπερασμένου ανθρώπου επιβάλλουν στις αισθήσεις μας να θεωρούν ότι ο φυσικός χώρος είναι τρισδιάστατος. Αυτό σημαίνει ότι αντιλαμβανόμαστε μόνον μία προβολή του τετραδιάστατου⁽²⁾ σύμπαντος στον τρισδιάστατο ευκλείδειο χώρο των αισθήσεών μας. Κατά συνέπεια, εμείς ως πεπερασμένα όντα αντιλαμβανόμαστε μόνο μία σκιά⁽³⁾ της φυσικής τετραδιάστατης πραγματικότητας, την οποία μόνον εκείνος που είναι υπεράνω του κτιστού χρόνου (δηλ. είναι αθάνατος) και του χώρου και της ύλης (ήτοι ο Θεός) μπορεί να γνωρίζει, και πώς λειτουργεί επακριβώς. Αυτό που εμείς μπορούμε να αντιληφθούμε είναι μόνο την ύπαρξη της τέταρτης διάστασης, η οποία, όμως, δεν ταυτίζεται με τον χρόνο των ρολογιών μας. Αυτή η διάσταση συνεπάγεται την ύπαρξη  επιπλέον βαθμών ελευθερίας μέσα στο κτιστό κόσμο (πέραν των τριών διαστάσεων), προσδίδοντας περισσότερες δυνατότητες δημιουργίας⁽⁴⁾ στον Δημιουργό. Είναι ένα μέσον για αυξημένη καινοτομία, που του επιτρέπει να δημιουργήσει την μεγαλειώδη πολυποικιλότητα της φύσεως.

 3. Η ύλη  και  η ολότητα χώρου  και  χρόνου

Πώς σχετίζεται η ορατή ύλη με το αόρατο στους οφθαλμούς μας χωροχρονικό συνεχές; Το θέμα αυτό ερευνήθηκε από τον Einstein με τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας (ΓΘΣ) στην οποία εξετάζεται η φύση της βαρύτητας, που είναι μία θεμελιώδης ιδιότητα της ύλης. Συμπεραίνει ότι κάθε μορφή υλο-ενέργειας (υπενθυμίζουμε ότι η ύλη και η ενέργεια είναι ισοδύναμες κατά την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας) καμπυλώνει τον χωροχρόνο. Ο τετραδιάστατος χωροχρόνος δεν είναι ο ίδιος σε όλο το σύμπαν, αλλά μεταβάλλεται (καμπυλώνεται) από την παρουσία της ύλης. Στην ΓΘΣ τα βαρυτικά πεδία του Νεύτωνα (για τα οποία παλαιότερα υπέθεταν ότι διαδίδονται ακαριαία μέσα σε όλο το σύμπαν) δεν ισχύουν, και υποκαθίστανται από τα βαρυτικά κύματα, που διαδίδονται με ταχύτητα η οποία είναι μεν πολύ μεγάλη (η ταχύτητα του φωτός), αλλά όμως, είναι πεπερασμένη. Κάθε τοπική μεταβολή στην πυκνότητα της υλο-ενέργειας σε μία περιοχή του σύμπαντος  διαδίδεται ως κύμα παντού με τα βαρυτικά κύματα. Γενικά, η ύλη υπαγορεύει στον χωροχρόνο πώς να καμπυλώνεται, και ο χωροχρόνος υπαγορεύει στην ύλη πώς να κινείται.

Εκτός από τις επιστημονικές αποδείξεις που παρέχει η ΘΣ για την ορθότητα της ολότητας του χώρου και του χρόνου του Αγίου Μάξιμου, άλλοι τομείς της Φυσικής συνηγορούν επίσης σε αυτό. Η Κβαντική Θεωρία Πεδίου και η Κοσμολογία (που περιλαμβάνει τη Μεγάλη Έκρηξη – Big Bang) μας διδάσκουν ότι ο χώρος, ο χρόνος και η ύλη αναδύθηκαν ταυτόχρονα μέσα από κβαντικό κενό στο οποίο δεν υπήρχε ούτε ένα πρωτόνιο ή νετρόνιο ή οι φυσικές δυνάμεις (το οποίο, εξ άλλου, συνάδει απόλυτα με το γεγονός ότι ο Θεός «…εκ του μη-όντος εις το είναι παραγών τα σύμπαντα» και  «… εκ του μη όντος εις το είναι πλάσας με …»). Κατά συνέπεια, η προέλευση του χώρου και του χρόνου είναι κοινή,  γεγονός που συνάδει με την ολότητά τους. Εδώ πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι αυτή η ολιστική αντίληψη ενυπάρχει στον φυσικό κόσμο εδώ και 14 δισεκατομμύρια χρόνια περίπου (από την εποχή της  Μεγάλης Εκρήξεως μέχρι και σήμερα) και διέπει όλο το γιγαντιαίο σε μέγεθος και πολυπλοκότητα σύμπαν.

Όλα τα προαναφερθέντα συνηγορούν στην ύπαρξη ενός (και μόνον ενός) ιθύνοντος νοός του οποίου η ολιστική αντίληψη δεσπόζει του σύμπαντος από το πρώτο δευτερόλεπτο της Δημιουργίας, και για τον οποίον τα πάντα, ήτοι η ύλη (στην οποία περιλαμβάνονται όχι μόνο τα υλικά σωματίδια με μάζα, αλλά και οι μη-ορατές φυσικές δυνάμεις όπως π.χ. η βαρύτητα κ.α.), ο χρόνος και ο χώρος αποτελούν μία μεγαλειώδη ολότητα.

Αν και η ανωτέρω ολιστική αντίληψη διέπει καθετί που υπάρχει στο σύμπαν (συμπεριλαμβανομένων, προφανώς, και των ανθρώπων), είναι όμως δυσπρόσιτη από την λογική του αισθητού κόσμου του περασμένου ανθρώπου. Σε επόμενο τεύχος θα δούμε τα παράδοξα (ή ‘παράλογα’, για την λογική μας) φαινόμενα, τα οποία προέρχονται από την ύπαρξη της χωροχρονικής ολότητας, καθώς επίσης και τις συνέπειες που έχουν για τον τρόπο με τον οποίον εμείς αντιλαμβανόμαστε τον φυσικό κόσμο, ήτοι τις ψευδαισθήσεις που μπορεί να μας οδηγήσει ο αισθητός μας κόσμος!

 4. Τα παράδοξα που προκύπτουν από την ολότητα χώρου και χρόνου

Ενώ ο χώρος και ο χρόνος αποτελούν μία ολότητά από την αρχή της Δημιουργίας, η λογική του αισθητού κόσμου μάς επιβάλλει να τα αντιλαμβανόμαστε ως διακριτά και διαχωριζόμενα μεγέθη. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, ο χώρος είναι ευκλείδειος, ήτοι τρισδιάστατος – έχει μήκος, πλάτος, ύψος-  και ο χρόνος είναι ένα μέγεθος που εξελίσσεται γραμμικά, μεταβαλλόμενος με σταθερές ποσότητες (τις οποίες μετρούν τα ρολόγια και τα ημερολόγιά μας). Ο χρόνος, όπως τον αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας, ρέει σταθερά σε οποιοδήποτε σημείο της υφηλίου σταθούμε. Επίσης, δεν επηρεάζεται ούτε από τη βαρύτητα ούτε την ταχύτητα. Δεν μπορεί ούτε να διασταλεί ούτε να συσταλεί. Αλλά όμως, οι εξισώσεις της Ειδικής Θεωρίας Σχετικότητας δείχνουν ότι μέσα στο τετραδιάστατο χωροχρονικό συνεχές μπορεί η ταχύτητα να επηρεάζει την ροή του χρόνου και το μήκος των υλικών αντικείμενων. Παραδείγματος χάριν, με την αύξηση της ταχύτητας μπορεί να έχουμε διαστολή του χρόνου και συστολή του μήκους.

 5. Διαστολή του χρόνου

Επειδή η διαστολή του χρόνου δεν συνάδει με τη λογική του αισθητού κόσμου, πού βασίζεται στις καθημερινές εμπειρίες μας, ο Einstein για να εξηγήσει τη θεωρία του στο ευρύ κοινό, έδωσε το γνωστό νοητικό παράδειγμα των δύο ‘διδύμων αδελφών’: Έστω ότι με τη γέννηση δύο διδύμων αδελφών, ο ένας επιβιβάζεται σε διαστημόπλοιο που μπορεί να επιταχύνεται σε μεγάλες ταχύτητες, και περιφέρεται στο διάστημα για πολλά χρόνια. Όταν επιστρέψει, θα είναι βιολογικά νεότερος από εκείνον παρέμεινε στη γη, λόγω της διαστολής του χρόνου (ο χρόνος κυλάει πιο αργά για τον ταχύτερο).

Περεταίρω, η Γενική Θεωρίας Σχετικότητας αποδεικνύει ένα άλλο παράδοξο: Η βαρύτητα επηρεάζει τον χρόνο: Αύξηση ή ελάττωση της βαρύτητας μπορεί να προκαλέσει διαστολή ή συστολή του χρόνου, αντίστοιχα!   Ο χρόνος ρέει πιο αργά, δηλαδή διαστέλλεται, για έναν παρατηρητή, όταν η δύναμη της βαρύτητας που δέχεται είναι μεγαλύτερη, π.χ. όταν βρίσκεται στο ισόγειο ενός ουρανοξύστη, σε σχέση με ένα άλλο άτομο που βρίσκεται στην κορυφή. Αν και αυτή η διαφορά είναι πολύ μικρή, και δεν μπορεί να γίνει αισθητή από τις ανθρώπινες αισθήσεις, είναι όμως υπαρκτή. Επίσης, εάν πλησιάζαμε μία μελανή οπή (η οποία παρουσιάζει τεράστιες βαρυτικές δυνάμεις), ο χρόνος θα διαστελλόταν όλο και περισσότερο και θα έτεινε να σταματήσει στα ‘όρια’ της οπής.

Η θεωρία Σχετικότητας, της οποίας η ορθότητα έχει επιβεβαιωθεί πειραματικά, δεν είναι σε αντίθεση με τις γραφές.  Σαφέστατα υπογραμμίζει την σχετικότητα του χρόνου ο απόστολος Πέτρος «…Εν δε τούτο μη λανθανέτω υμάς, αγαπητοί, ότι μία ημέρα παρά Κυρίω ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία…» (Β’ Πέ 3,8). Επίσης, βασιζόμενοι στον λόγο του αποστόλου Παύλου, ότι ο Θεός προεγνώριζε ανθρώπους (βλ. Ρω 8,29⁽⁵⁾), μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο Θεός μάς γνώριζε (ως ‘λόγους των όντων’) πριν ακόμα τη  Μεγάλη Δημιουργία, και κατά συνέπεια το κατ’ ανθρώπους ‘παρελθόν’ και ‘παρόν’ είναι ενιαίο για τον Θεό, δηλαδή είναι άχρονος (αθάνατος). Με τη γλώσσα της επιστήμης, και λαμβάνοντας υπόψιν ότι ο Θεός είναι “πανταχού παρών και τα πάντα πληρών”, ήτοι είναι άπειρος, η διαστολή του χρόνου μπορεί να είναι άπειρη, δηλαδή ο κτιστός χρόνος δεν ρέει για τον Θεόν.

 6. Συστολή του μήκους

Όσον αφορά τη συστολή του μήκους, εάν πλησιάζαμε ένα μακρινό αστερισμό με ταχύτητα αυξανόμενη προς την ταχύτητα του φωτός (λόγω των τεράστιων αστρονομικών αποστάσεων), ο αστερισμός θα μίκραινε για εμάς (ως να απομακρυνόταν). Κατά συνέπεια, η αντίληψή μας για τον αστερισμό θα ήταν εσφαλμένη, και στην πράξη δεν θα μπορούσαμε να φτάσουμε ποτέ σε αυτόν τον αστερισμό (ανεξάρτητα της επιταχύνσεως μας).

 7. Διαστολή του χώρου του σύμπαντος

Έχει επιβεβαιωθεί πειραματικά ότι το σύμπαν διαστέλλεται. Αυτή η διαστολή περιγράφεται με την παγκόσμια κοσμολογική σταθερά (Λ) του Einstein. Στα τέλη του 20ου αιώνα βρέθηκε ότι η διαστολή είναι επιταχυνόμενη. Το σύμπαν είναι πληθωριστικό (όπως εξάλλου ήταν τις πρώτες περιόδους μετά την Μεγάλη Έκρηξη), και αυτό οδήγησε τους επιστήμονες σε ακόμα μεγαλύτερα παράδοξα, τα οποία δεν συνάδουν με τη λογική του αισθητού κόσμου: Υπάρχει στο σύμπαν ένα είδος ενέργειας που είναι τόσο μυστηριώδης που οι ειδικοί το ονόμασαν ‘Σκοτεινή Ενέργεια’. Επιπλέον, το ακόμα πιο παράδοξο είναι ότι αυτή η ενέργεια αποτελεί  την μεγάλη πλειοψηφία (~73%) της συνολικής υλοενέργειας του σύμπαντος, ενώ η γνωστή μας υλοενέργεια (που περιλαμβάνει την Γη και όλα αστρικά σώματα όλων των υπαρχόντων γαλαξιών) είναι μόλις το ~4% (ή ~5%) του σύμπαντος !

Ως είναι αναμενόμενο, τα προαναφερθέντα παράδοξα δεν αναφέρονται μέσα στις γραφές όχι μόνον επειδή ο σκοπός τους είναι θεολογικός, ήτοι να αποκαλύψουν και να γνωρίζουν τον Θεό στους ανθρώπους, αλλά επίσης επειδή (σύμφωνα με τον Μέγα  Βασίλειο) « …(ο Θεός) πολλά αποσιώπησε …για να προκαλέσει και να γυμνάσει το νου μας να ψάξει να τα βρει, αρχίζοντας από λιγοστές αφορμές (λιγοστά στοιχεία)»⁽⁶⁾.

        8. H αναθεώρηση επιστημονικών δοξασιών

Με την Θεωρία Σχετικότητας διαπιστώθηκε ότι ο διαχωρισμός του χρόνου και του χώρου, τον οποίον προϋποθέτει η Μηχανική του Νεύτωνα, είναι εσφαλμένος. Εξάλλου, η Μηχανική αυτή αποδείχθηκε ανεπαρκής για τα μόρια και τα άτομα, και αντικαταστάθηκε στον 20ον αιώνα από την Κβαντική Μηχανική, η οποία έχει άλλου είδους παράδοξα και ‘παράλογα’. Επίσης, η γεωμετρία του Ευκλείδη δεν αρκεί, και αντικαταστάθηκε από πολυδιάστατη γεωμετρία (Riemann), είτε από την γεωμετρία Minkowski (ή Poincaré-Minkowski), που είναι μία ψευδο-ευκλείδεια γεωμετρία κατάλληλη για τον τετραδιάστατο φυσικό χώρο της Γης μας. Ο Ευκλείδης και ο Νεύτωνας εκφράστηκαν χρησιμοποιώντας την λογική που βασίζεται σε εμπειρίες από τον αισθητό κόσμο, τις οποίες μπορεί να έχει ο καθένας μας. Γενικά, η αναθεώρηση πολλών επιστημονικών δοξασιών στον 20ον αιώνα δείχνει ότι μέσα στη φύση,  δηλαδή το εργαστήριο του Θεού, ενυπάρχουν πολλά παράδοξα, τα οποία δεν συνάδουν με την λογική μας, και κατά συνέπεια θεωρούνται ‘παράλογα’ από εμάς.

 9. Οι ψευδαισθήσεις των αισθήσεών μας και η Σοφία του Θεού

Όπως είδαμε παραπάνω, ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής στην πολύ πλούσια θεολογία του διαπιστώνει, πλην των άλλων, ότι ο χώρος και ο χρόνος αποτελούν μία ολότητά. Αποκαλύπτοντας θεολογικά αυτή την ενότητα – η οποία δεν συνάδει με την λογική μας-, είναι σαν ο άγιος να μας προειδοποιεί ότι εμείς μπορεί να ζούμε με ψευδαισθήσεις, όταν βασιζόμαστε μόνον στη λογική του αισθητού κόσμου. Με την γλώσσα της επιστήμης (όπως είδαμε παραπάνω), οι ψευδαισθήσεις αυτές προέρχονται από το γεγονός ότι αντιλαμβανόμαστε μόνο μία προβολή του τετραδιάστατου (είτε του ενδεκαδιάστατου) φυσικού χώρου στον τρισδιάστατο ευκλείδειο χώρο των αισθήσεών μας, δηλαδή αντιλαμβανόμαστε μόνο μία σκιά της φυσικής πραγματικότητας. Γενικά, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι στον 20ο αιώνα η επιστήμη συνομολογεί με τον Άγιο Μάξιμο ότι ο αισθητός κόσμος δεν είναι ακριβώς όπως τον αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, και επιπλέον παρουσιάζει διδακτικά παραδείγματα για το τι πραγματικά συμβαίνει: Ζούμε με τις ψευδαισθήσεις του τρισδιάστατου ευκλείδειου χώρου, και του κτιστού χρόνου, θεωρουμένου σαν μια ανεξάρτητη και γραμμική παράμετρο που χρησιμοποιούμε για την ταξινόμηση των γεγονότων, όπως αυτά επιβάλλονται από την μηχανική του Νεύτωνα.

Για να αντιληφθούμε πόσο εύκολα μπορεί να παραπλανηθεί κάποιος από τη λογική του αισθητού κόσμου, αρκεί να αναλογιστούμε ότι πολλοί και μεγάλοι επιστήμονες, που έδρασαν από την αρχαία εποχή έως τον 20ο αιώνα, (συμπεριλαμβανομένων του Αριστοτέλη, του Νεύτωνα και των συγχρόνων τους) εξαπατήθηκαν από τις ανθρώπινες αισθήσεις, αφού θεωρούσαν τον χώρο και τον χρόνο ως διακριτά και διαχωριζόμενα μεγέθη. Κατά συνέπεια, δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι και εμείς σήμερα μπορεί να ζούμε με ψευδαισθήσεις για τον φυσικό κόσμο! Ακόμα και η κατανόηση του (πραγματικού) χρόνου μέσα στην χωροχρονική ολότητα είναι δυσπρόσιτη στις ανθρώπινες δυνατότητες, επειδή αυτές περιορίζονται από την ανθρώπινη βιολογία και φυσιολογία. Γενικά, η πεπερασμένη ανθρώπινη φύση μας υπαγορεύει να συμπεριφερόμαστε στη καθημερινή μας ζωή ως ο χώρος και ο χρόνος να ήταν διακριτά και ανεξάρτητα μεγέθη, ενώ τούτο στην ουσία είναι ψευδαίσθηση.

Το δράμα, όμως, του σύγχρονου ανθρώπου είναι ότι δεν παραδέχεται εύκολα ότι η λογική του αισθητού κόσμου μπορεί να τον οδηγεί σε ψευδαισθήσεις. Επίσης, είναι αξιοσημείωτο ότι η διδασκαλία των Θετικών επιστημών (κυρίως στη Μέση Εκπαίδευση, αλλά και εν πολλοίς και στην Ανώτατη) βασίζεται στη Μηχανική του Νεύτωνα και την ευκλείδεια γεωμετρία, διότι είναι πλησιέστερες στη λογική του αισθητού κόσμου, πιο ‘πρακτικές’, και άρα πιο προσιτές σε διδασκόμενους και διδάσκοντες. Αν και από καθαρά διδακτικής-παιδαγωγικής απόψεως αυτός είναι ο σωστός τρόπος διδασκαλίας (αρχίζοντας από τα πιο απλά, και άρα, τα πιο ‘λογικά’), όμως συμβάλλει εν πολλοίς στο να διαδοθεί και να εδραιωθεί στο ευρύ κοινό η γενική αντίληψη ότι «πιστεύω μόνον ό,τι είναι λογικό σε εμένα», και έτσι να απορρίπτουμε καθετί που αντιβαίνει την λογική του αισθητού κόσμου. Επίσης συμβάλλει στο να παραμένουμε εγκλωβισμένοι στις ψευδαισθήσεις των αισθήσεών μας, τις οποίες επιβάλλει ο διαχωρισμός του χώρου και του χρόνου.

Παρόλο που στη θεολογία του Αγίου Μάξιμου η χωροχρονική ολότητα αναδύεται αυθόρμητα, αυτό δεν συμβαίνει με την ανθρώπινη λογική, η οποία χρειάζεται προχωρημένες φυσικές θεωρήσεις (π.χ. την Θεωρία Σχετικότητας). Εξ άλλου, η ανθρώπινη επιστήμη ασχολείται με το ‘πώς’ λειτουργεί ο φυσικός κόσμος, και ερευνά τη φυσική νομοτέλεια που υπάρχει, αλλά όμως, δεν μπορεί να απαντήσει στο ‘γιατί’. Για το συγκεκριμένο θέμα, ήτοι, γιατί υπάρχει αυτός ο παράδοξος (και ‘παράλογος’) τετραδιάστατος φυσικός χωροχρόνος, μπορεί να το αντιληφθεί κάποιος μελετώντας την πλούσια θεολογία του Αγίου Μάξιμου για την θέση των όντων στη Θεία οικονομία.

Είναι γνωστό σε όλους μας  ότι υπάρχουν πάμπολλοι ήχοι, χρώματα κλπ που δεν αντιλαμβανόμαστε, καθώς επίσης ότι υπάρχει το πολύ μικρό (σε επίπεδο μορίων και πυρήνων ατόμων) και το πολύ μεγάλο (μέσα στο αχανές σύμπαν), για τα οποία η ανθρώπινη φυσιολογία δεν μας επιτρέπει να έχουμε άμεση αντίληψη. Εκτός όμως από αυτά τα δυσπρόσιτα φαινόμενα και γεγονότα, η Θεωρία Σχετικότητας μάς πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα, και μάς υποδεικνύει ότι ακόμα και εκείνα τα μεσο-σκοπικά φαινόμενα και γεγονότα της καθημερινότητας, που νομίζουμε ότι τα αντιλαμβανόμαστε σωστά, δεν είναι παρά μόνον η σκιά (προβολή) της τετραδιάστατης (είτε της ενδεκαδιάστατης) φυσικής πραγματικότητας στον χώρο (τρισδιάστατο) των αισθήσεών μας. Αυτή την πραγματικότητα μπορεί να την γνωρίζει μόνον όποιος μπορεί να έχει μία εποπτική αντίληψη του χωροχρονικού συνεχούς, ήτοι να είναι υπεράνω του χρόνου (αθάνατος), του χώρου και της ύλης (άυλος). Ακριβέστερα, μόνον Εκείνος που είναι «ανέκφραστος, απερινόητος, αόρατος, ακατάληπτος, αεί ων ωσαύτως ων», και δημιούργησε το χώρο, τον χρόνο και την ύλη μέσα από κβαντικό κενό («εξ ουκ όντων εις το είναι τα πάντα παραγαγών»), δηλαδή ο Δημιουργός Θεός, μπορεί να έχει την ολιστική και πραγματική αντίληψη  για ό,τι υπάρχει και συμβαίνει γύρω μας. Διάφορα φαινόμενα και γεγονότα που λαμβάνουν χώρα, μπορεί είτε να μην τα αντιλαμβανόμαστε τελείως, είτε εάν κάτι πέφτει στην αντίληψή μας, να τα υποτιμούμε και να τα θεωρούμε δήθεν ‘τυχαία’. Γενικά, η λογική η οποία βασίζεται αποκλειστικά στις εμπειρίες μας από τον αισθητό κόσμο είναι ελλιπής, και μπορεί να μας οδηγήσει σε εσφαλμένες αντιλήψεις, είτε μερικές φορές ακόμα και σε αλαζονεία ότι ‘γνωρίζουμε τα πάντα’.

 Σημειώσεις

---

1. PG 91,1180Β4 – C, μετάφρ. Π. Μάξιμος Λαυριώτης, Ηλίας Πετρόπουλος, Εκδόσεις Αρμός  2018 (σελ.72, 73).

2. Η πλέον σύγχρονη Θεωρία των ‘χορδών’ και ‘υπερχορδών’ δείχνει ότι υπάρχουν ακόμη 6 ή 7 επιπλέον διαστάσεις. Επειδή, όμως, δεν έχει γίνει ακόμα η πειραματική επιβεβαίωσή τους, δεν θα αναφερθούμε σε αυτές.

3. Για να κατανοήσουμε το πόσο εσφαλμένη πληροφόρηση έχουμε αφαιρώντας αυθαίρετα μία διάσταση, αρκεί να συγκρίνουμε τους τρι- και δυ-διαστάτους χώρους, με τους οποίους όλοι είμαστε εξοικειωμένοι: Η προβολή ενός τρισδιάστατου αντικειμένου σε δισδιάστατο χώρο (δηλαδή σε μία επίπεδη επιφάνεια) είναι η σκιά του.

4. Για να κατανοήσουμε αυτό, μπορούμε να συγκρίνουμε τον γνωστό μας δισδιάστατο (επίπεδο) και τρισδιάστατο χώρο: Όπως εμείς στον τρισδιάστατο χώρο έχουμε περισσότερες δυνατότητες δημιουργίας από ό,τι στον δισδιάστατο, έτσι και ο Θεός δημιουργώντας  μέσα σε πολυδιάστατους χώρους (4 ή 11⁽²⁾ διαστάσεων), έχει πολύ πιο αυξημένες δυνατότητες δημιουργίας και καινοτομίας.

5.  Ρω 8,29 «…ους προέγνω, και προώρισε συμμόρφους τής εικόνος τού υιού αυτού…»

6. Μ. Βασιλείου,  Εις την Εξαήμερον  PG 29, 33 Β  «…πολλά απεσιώπησεν… τον ημέτερον νουν γυμνάζουσα προς εντρέχειαν, εξ ολίγων αφορμών παρεχομένη επιλογίζεσθαι τα λειπόμενα».

Πηγή :  περιοδικό «Απολύτρωση», τεύχ. Αρ. Φύλ. 924.