Αδίκως παλεύουν εξωδίκως κατά του Προσωπικού Αριθμού ή όχι;

Με πετραδάκια δεν γκρεμίζονται ουρανοξύστες και ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται

 

Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης

---

Ι. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ

Το παρόν κείμενο γράφτηκε, διότι πλέον ο κόμπος έφθασε στο χτένι, αφού δεκάδες πολίτες μας ρωτούν καθημερινά, είτε γραπτώς είτε προφορικώς, αν πρέπει να ακολουθήσουν την λύση του εξωδίκου για τον Προσωπικό Αριθμό, ώστε να είναι νομικώς καλυμμένοι σε σχέση με την καταγραφή της ρητής άρνησης λήψης και χρήσης του.

ΙΙ. H ΦΑΕΙΝΗ ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΕΞΩΔΙΚΟΥ

Πράγματι, κάποιοι συνάδελφοι από τον δικηγορικό χώρο είχαν την φαεινή ιδέα να συντάξουν ένα υπόδειγμα εξωδίκου, καλώντας κάθε πολίτη που είναι αντίθετος με την έκδοση του Προσωπικού Αριθμού (βλ. άρ. 11 και 11α του Ν. 4727/2020) να το συμπληρώσει και να το υπογράψει, ακολούθως δε, να το επιδώσει μέσω δικαστικού επιμελητή στον υπουργό Ψηφιακής Διακυβέρνησης και στην Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα!

Σύμφωνα με τους εμπνευστές αυτής της (όπως θα εξηγηθεί παρακάτω) παντελώς αδόκιμης και εν ταυτώ επικίνδυνης νομικής ενέργειας, τέσσερεις είναι οι σκοποί της επίδοσης του εξωδίκου:

α) η έγγραφη διαμαρτυρία προς το Υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης για την επιβολή του αριθμού αυτού χωρίς την συναίνεσή του υπογράφοντος το εξώδικο,

β) η ρητή δήλωση του υπογράφοντος ότι δεν συναινεί στην έκδοση, χορήγηση και χρήση του ΠΑ για την ταυτοποίησή του,

γ) η διατύπωση της αξίωσης για άμεση αναστολή της έκδοσης, χορήγησης κι ενεργοποίησης του ΠΑ και η εξασφάλιση εναλλακτικής δυνατότητας για την ταυτοποίησή του και

δ) η λήψη των αναγκαίων μέτρων για την αποτροπή της μαζικής συγκέντρωσης προσωπικών δεδομένων σε μία βάση δεδομένων.

Συμπερασματικώς, ο υπογράφων το εξώδικο ζητά να προβεί ο υπουργός στην κατάργηση του ΠΑ, επιφυλάσσεται δε παντός νομίμου δικαιώματός του για προσφυγή ενώπιον της Αρχής Προστασίας Δεδομένων, της Δικαιοσύνης (διοικητικής και πολιτικής), καθώς και των ευρωπαϊκών οργάνων (ΔΕΕ, ΕΔΔΑ).

ΙΙΙ. Η ΑΜΗΧΑΝΙΑ ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΕΝΟΣ ΦΟΙΤΗΤΗ ΝΟΜΙΚΗΣ

Ακόμη, όμως, κι ένας φοιτητής Νομικής με βασικές γνώσεις Πολιτικής Δικονομίας, καθώς και Αστικού και Διοικητικού Δικαίου, πληροφορούμενος την ανωτέρω φαεινή ιδέα, θα ένιωθε περισσή αμηχανία, αφού ένα εξώδικο είναι γνωστό ότι:

προορίζεται κατά κανόνα να αξιοποιηθεί στο πλαίσιο ιδιωτικών διαφορών (και όχι σε εκείνο που διέπει τις σχέσεις κράτους-πολίτη), προκειμένου ο εξωδίκως καλών να προειδοποιήσει τον αποδέκτη του εξωδίκου ότι θα ακολουθήσει την νόμιμη-δικαστική οδό σε περίπτωση που δεν ικανοποιηθεί το αίτημά του. Με αυτόν τον τρόπο, ο υπογράφων το εξώδικο αποβλέπει, διά του γραπτού εκφοβισμού, στην επίλυση της προσωπικής του διαφοράς χωρίς να χρειαστεί να εμπλακεί σε δαπανηρό δικαστικό αγώνα.

Σε κάποιες περιπτώσεις, η επίδοση εξωδίκου προβλέπεται ρητώς στον νόμο ως αναγκαία προϋπόθεση για να παραχθούν συγκεκριμένες έννομες συνέπειες.

Επί παραδείγματι, κατά το άρ. 637 Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, η έκδοση διαταγής απόδοσης της χρήσης μισθίου ακινήτου, λόγω καθυστέρησης καταβολής του μισθώματος από δυστροπία του μισθωτή, μπορεί να ζητηθεί, μόνο εφόσον έχει λάβει χώρα έγγραφη όχληση με δικαστικό επιμελητή 15 τουλάχιστον ημέρες πριν από την κατάθεση της αίτησης.

Αντιθέτως, τέτοια εξώδικη όχληση δεν απαιτείται στις περιπτώσεις εκείνες όπου η Διοίκηση θεσπίζει μονομερώς μια νομικώς δεσμευτική ρύθμιση για τον αποδέκτη της, ο οποίος υπόκειται στον λεγόμενο διοικητικό καταναγκασμό.

Θεμελιώδες χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός τέτοιου καταναγκασμού είναι ότι η προβλεπόμενη νομική ενέργεια δεν προϋποθέτει την συναίνεση ή την έγκριση του προσώπου εκείνου προς τον οποίο απευθύνεται.

Αυτό ισχύει κατ’ εξοχήν για τον Προσωπικό Αριθμό, ο οποίος καθιερώθηκε ως υποχρεωτικός με το άρ. 11 Ν. 4727/2020:

«Καθιερώνεται προσωπικός αριθμός (Π.Α.) ως αριθμός υποχρεωτικής επαλήθευσης της ταυτότητας των φυσικών προσώπων στις συναλλαγές τους με τους φορείς του δημόσιου τομέα».

Ότι δεν απαιτείται καμία σύμπραξη του διοικουμένου για την έκδοση του Προσωπικού Αριθμού είναι γεγονός που προκύπτει με απόλυτη σαφήνεια από το άρ. 5 του υπ’ αριθμ. 40/2025 προεδρικού διατάγματος (αυτοματοποιημένη έκδοση Π.Α.).

Εκεί προβλέπονται τα ακόλουθα:

1. Η Γ.Γ.Π.Σ.Ψ.Δ. έχει τη δυνατότητα αυτοματοποιημένης έκδοσης Π.Α., χωρίς προηγούμενη ενέργεια του φυσικού προσώπου, στις παρακάτω περιπτώσεις:

α) Σε όσα φυσικά πρόσωπα έχουν ήδη ολοκληρώσει τη διαδικασία επιβεβαίωσης των στοιχείων τους, σύμφωνα με την 16000 ΕΞ 2024/13.05.2024 κοινή υπουργική απόφαση, αλλά δεν έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία έκδοσης Π.Α.

β) Σε όσα φυσικά πρόσωπα, των οποίων το επώνυμο, το όνομα, το πατρώνυμο, το μητρώνυμο και η ημερομηνία γέννησης, όπως εμφανίζονται στην ειδική ηλεκτρονική εφαρμογή «myInfo» σύμφωνα με την 16000 ΕΞ 2024/13.05.2024 κοινή υπουργική απόφαση, ταυτίζονται απολύτως με τα αντίστοιχα στοιχεία της εγγραφής τους στο Φορολογικό Μητρώο της Α.Α.Δ.Ε.

γ) Σε φυσικά πρόσωπα που γεννιούνται μετά την έναρξη ισχύος του παρόντος, εφόσον έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία απόδοσης σε αυτά Α.Φ.Μ.

2. Με την ολοκλήρωση της διαδικασίας έκδοσης του Π.Α., το φυσικό πρόσωπο ενημερώνεται για την απόδοση του Π.Α. του μέσω της εφαρμογής «myInfo» ή της Ενιαίας Ψηφιακής Πύλης της Δημόσιας Διοίκησης (gov.gr-ΕΨΠ) ή των Κ.Ε.Π. ή των έμμισθων Προξενικών Αρχών, με ειδοποίηση που αποστέλλεται στα στοιχεία επικοινωνίας του που είναι καταχωρισμένα στο Ε.Μ.Επ. ή με κάθε άλλο πρόσφορο μέσο.

Ενόψει των ανωτέρω διατάξεων, δεν χωρεί καμία αμφιβολία ότι η σύνταξη, υπογραφή και επίδοση εξωδίκου, ως κίνηση διαμαρτυρίας κατά της αυτοματοποιημένης έκδοσης Προσωπικού Αριθμού, διά της οποίας, μάλιστα, αξιώνεται η κατάργησή του (!) είναι νομικώς ανεπέρειστη και, κατά τούτο, παντελώς αδόκιμη.

IV. ΤΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ «ΠΑΥΣΙΛΥΠΟ» ΚΑΤΑ ΤΗΣ «ΨΗΦΙΑΚΗΣ ΓΑΓΓΡΑΙΝΑΣ» ΚΑΙ Η ΑΠΟΦΥΓΗ «ΝΟΜΙΚΟΥ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟΥ»

Επιπλέον, όμως, είναι και ιδιαιτέρως επικίνδυνη, διότι καλλιεργεί την σφόδρα απατηλή εντύπωση ότι η μαζική επίδοση εξωδίκων είναι τάχα ικανή να κάνει τον Υπουργό Ψηφιακής Διακυβέρνησης και την κυβέρνηση να παραμιλάνε (sic) και, επομένως, ότι δεν απαιτείται καμία άλλη ενέργεια από την πλευρά των πολιτών, αφού παρουσιάζεται ως δεδομένη η τάχα εκφοβιστική ισχύς του εξωδίκου, υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι θα είναι μεγάλος ο αριθμός εκείνων που θα ακολουθήσουν την προτεινόμενη λύση (διάβαζε: ψευτολύση).

Έτσι, το εξώδικο αυτό μοιάζει με ένα «παυσίλυπο», που συμβάλλει μεν στο καταλάγιασμα της ανησυχίας για την εξέλιξη της «ψηφιακής γάγγραινας», δηλ. της επελαύνουσας τεχνολογικής δικτατορίας, πλην όμως αποτρέπει τον πολίτη να αναζητήσει τους «νομικούς χειρουργούς» που θα μπορούσαν να δοκιμάσουν την καταπολέμηση της φρικώδους ασθένειας αξιοποιώντας τους προβλεπόμενους κανόνες του παιχνιδιού.

Οι κανόνες αυτοί είναι ο εξής ένας:

Η υποβολή αίτησης ακυρώσεως στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να κριθεί ότι προσκρούουν στο Σύνταγμα α) το προεδρικό διάταγμα για την αυτοματοποιημένη έκδοση του Π.Α. ή/και β) οι υπουργικές αποφάσεις για την αποθήκευση και καταχώριση του Προσωπικού Αριθμού στα Δελτία Ταυτότητας.

Το ότι, φυσικά, οι πιθανότητες να ευδοκιμήσει μια τέτοια αίτηση ακυρώσεως είναι απειροελάχιστες (στον ανάποδο κόσμο μας, η συμπαγής πλειοψηφία των δικαστών του ΣτΕ από προστάτες των συμφερόντων του πολίτη έχουν μεταλλαχθεί σε προστάτες των συμφερόντων της κυβέρνησης και της νεοταξίτικης ατζέντας που προωθείται λυσσαλέα τα τελευταία 6 χρόνια της μητσοτακικής πρωθυπουργίας), δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να καταφύγουμε σε απονενοημένα νομικά διαβήματα, όπως είναι η επίδοση του προαναφερθέντος άσφαιρου-παυσίλυπου εξωδίκου.

Οι πιθανότητες να ευδοκιμήσει η εν λόγω αίτηση ενώπιον του ΣτΕ θα ήταν μεγάλες, αν η Ελλάδα αποτελούσε μια στοιχειωδώς δημοκρατική χώρα, στην οποία θα λειτουργούσε το άρ. 26 του Συντάγματος, όπου προβλέπεται η δικαιοκρατική αρχή της διάκρισης των εξουσιών, σύμφωνα με την οποία η δικαστική εξουσία ελέγχει αυτόνομα-ανεπηρέαστα την νομοθετική και την εκτελεστική.

Τώρα, όμως, που η Ελλάδα είναι μια μεταδημοκρατική μπανανία, έρμαιο του βαθέος κράτους, το οποίο στήθηκε επιμελώς και εξαπλώθηκε ιλιγγιωδώς από τον καλολαδωμένο μηχανισμό γραναζιών της παρούσας γαλαζοπράσινης, άτυπης συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, κατά πάσαν πιθανότητα το ΣτΕ, που παραΣτΕκει στην Νέα Δικτατορία, θα ευλογήσει ένα ακόμη νομικό τερατούργημα της κυβέρνησης.

Παρά ταύτα, έχουμε ηθικό και νομικό καθήκον να αξιοποιήσουμε μέχρι και την τελευταία επιχειρηματολογική βάση, προκειμένου να δυσχεράνουμε την νομική ευλογία του Δαι-Μοναδικού Αριθμού όσο περισσότερο και όσο καλύτερα μπορούμε, δεδομένου ότι ήδη έχουν κατατεθεί στο ΣτΕ δεκάδες αιτήσεις ακυρώσεως από πολίτες ή νομικούς εκπροσώπους κομμάτων, που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν έχουν εξαντλήσει προσηκόντως τα κρίσιμα νομικά επιχειρήματα.

Αν το ΣτΕ απορρίψει συλλήβδην στον κάλαθο των αχρήστων το συμπαγές επιχειρηματολογικό τείχος που θα έχει υψωθεί, διά της γραπτής αποτυπώσεώς του, κατά του Προσωπικού Αριθμού, τότε θα φλερτάρει με τον νομικό εξευτελισμό του, πιστοποιώντας για πολλοστή φορά ότι η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα είναι το άντρο της ανείπωτης διαφθοράς.

Πάντως, είναι πολύ πιθανό ότι ο κ. Δημήτρης Παπαστεργιόργουελ και τα λοιπά μέλη της αντίχριστης κυβέρνησης της Νέας Δικτατορίας όχι μόνο δεν θα παραμιλάνε λόγω της άτοπης και ανεδαφικής μαζικής διαμαρτυρίας μέσω της επιδόσεως εξωδίκου, αλλ’ αντιθέτως θα τρίβουν τα χέρια τους από μεγίστη χαρά, καθώς θα παρακολουθούν από τα πολυτελή γραφεία τους την ρίψη χαλικιών από την πλευρά κάποιων γραφικών, που, σαν τον πνιγμένο ο οποίος πιάνεται από τα μαλλιά του, θεωρούν ότι με πετραδάκια μπορούν να καταρριφθούν ουρανοξύστες.

V. ΜΙΑ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ: ΟΧΙ ΣΤΗΝ «ΑΡΙΘΜΟΧΡΗΣΙΑ», ΑΔΙΑΦΟΡΗ Η «ΑΡΙΘΜΟΛΗΨΙΑ»

Ανεξάρτητα από το αν, τελικώς, το αρμόδιο υπουργείο προβεί πράγματι μετά την 5η Νοεμβρίου 2025 στην αυτοματοποιημένη-μαζική έκδοση του Δαι-Μοναδικού Αριθμού και ανεξάρτητα από την απόφαση που θα εκδώσει το ΣτΕ, οφείλουμε άπαντες να αποκρούσουμε εμπράκτως την «αριθμοποιητική οβίδα» της ψηφιακής δικτατορίας, μποϋκοτάροντας, σε όσο μεγαλύτερη έκταση γίνεται, τις ηλεκτρονικές συναλλαγές.

Φλέγονται οι δαιμονισμένοι του Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης να μας παρασύρουν στην εκούσια έκδοση του Δαι-Μοναδικού Αριθμού που θα μας φέρει πολύ κοντά στην Ψηφιακή Σκλαβιά. Κανείς μας δεν πρέπει να βγάλει τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια!

Κάποιοι πολίτες έχουν φθάσει στο σημείο να μην ξέρουν αν πρέπει να ανοίξουν την έγχαρτη ή ηλεκτρονική αλληλογραφία τους, φοβούμενοι ότι ο φάκελος ή το email μπορεί να εμπεριέχει ατομική γνωστοποίηση του Δαι-Μοναδικού Αριθμού. Ωστόσο, ο κίνδυνος δεν βρίσκεται στην λήψη του αριθμού, αλλά στην χρήση του. Αναγκαία για την άμυνά μας ενάντια στον ψηφιακό ολοκληρωτισμό είναι μόνο η άρνηση της «αριθμοχρησίας», όχι της «αριθμοληψίας», αφού η εγκυρότητα της έκδοσης και, συνακολούθως, της ισχύος του αριθμού δεν εξαρτάται από την αποδοχή του εκ μέρους του πολίτη (γι’ αυτό, ακριβώς, δεν έχει και νόημα η άρνηση της λήψης του).