Ἀναζητῶ μίαν ἀκτὴ νὰ μπορέσω νὰ φράξω
μὲ δέντρα ἢ καλάμια ἕνα μέρος
τοῦ ὁρίζοντα. Συμμαζεύοντας τὸ ἄπειρο, νἄχω
τὴν αἴσθηση: ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε μηχανὲς
ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγες· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουν στρατιῶτες
ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγοι· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε ὅπλα
ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγα, στραμμένα κι αὐτὰ πρὸς τὴν ἔξοδο
τῶν δασῶν μὲ τοὺς λύκους· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε ἔμποροι
ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγοι σε ἀπόκεντρα
σημεῖα τῆς γῆς ὅπου ἀκόμη δὲν ἔγιναν ἁμαξωτοὶ δρόμοι.
Τὸ ἐλπίζει ὁ Θεὸς
πὼς τουλάχιστο μὲς στοὺς λυγμοὺς τῶν ποιητῶν
δὲν θὰ πάψει νὰ ὑπάρχει ποτὲς ὁ παράδεισος.
Νικηφόρος ο Βρεττακος
2 σχόλια:
Και εμείς αποζητάμε έναν κόσμο να αναπνέουμε ελεύθερα, να κοιτάμε τον Ήλιο και να μιλάμε στο φεγγάρι έναν κόρφο που ας φυσάνε οι ανέμοι αλλά να μην μας ξεριζώνουν.
... το νού σου κόρη...
θα σε πληγώσουν και θα σε πατήσουν
δωρεάν
και θα χαρούν πολύ, να χάσεις αυτήν την καθαρή ματιά που τούς ελέγχει
και την φοβούνται...
και την ζηλεύουνε... !
Δημοσίευση σχολίου