Μέρες ανέμελες.
Τα σχολεία ίσα που άνοιξαν.
Μοιράσαμε την αγάπη του κόσμου σε όλα τα παιδιά.
Τετράδια, μολύβια, τσάντες από δεύτερο χέρι που πιάνουν τόσο τόπο εδώ, παιχνίδια και ποδήλατα.
Βέβαια, δεν υπολογίσαμε ότι πολλά από τα αντικείμενα είναι αγνώστου χρήσεως.
Ή μάλλον ξέρουμε στο περίπου πώς δουλεύουν.
Είδα παιδιά να προσπαθούν να γράψουν με τη γόμα του μολυβιού, άλλα να ρωτούν τι είναι η ξύστρα.
Είδα παιδί να προσφέρει τη τσάντα του στη μητέρα του για να πηγαίνει στη δουλειά, όπως και έγινε.
Είδα το μικρό Μάριο, να πέφτει στην πρώτη πεταλιά.
Να ανοίγει τα γόνατα του κλαίγοντας.
Τον είδα όμως και να γελά όταν ανεβήκαμε μαζί,
όταν μαζί προσπαθούσαμε να κρατήσουμε ισορροπία,
όταν πέσαμε μαζί,
όταν μαζί ματώσαμε τις παλάμες.
Αυτό το μαζί, τελικώς, κάνει τα δάκρυα χαρά...
1 σχόλιο:
Χρόνια πριν βρέθηκε στο χωριό μου να δουλεύει για μία τουριστική επιχείρηση μία νεαρής ηλικίας μικρόσωμη με λεπτό σώμα από την Μαδαγασκάρη. Ερχόνταν και έπαιρνε πράγματα για την επιχείρηση που εργαζόνταν από εκεί που δούλευα και δεν έφευγε πριν μου μιλήσει για λίγο. Ποτέ μα ποτέ δεν έχανε την καλή διάθεση, πάντα χαμογελαστή σε βαθμό να αναρωτιέσαι πως μπορεί να συμβαίνει αυτό. Πραγματικά στα χρόνια που έχουν περάσει δεν θυμάμαι άλλο άνθρωπο με τέτοια καλή διάθεση, και μάλιστα μακριά από τον τόπο της και τους δικούς της. Κι' ενώ η μόνη σχέση που είχαμε ήταν λίγες κουβέντες εν ώρα δουλειάς, μου είχε προτείνει "Να έρθεις Νεκτάριε στην Μαδαγασκάρη, να σε φιλοξενήσω".
Ο λόγος για μία υπέροχη μαυρίτσα που άκουγε στο όνομα Μαρία, η Μαρία της Μαδαγασκάρης.
Δημοσίευση σχολίου