Τα ευλογημένα Φάρασα

  

Αυτές οι μέρες ήταν οι τελευταίες τους μέρες στο χωριό τους, στον κόσμο τους
ήταν οι μέρες που έπρεπε να σφίξουν την καρδιά τους, να αποφασίσουν τι θα αφήσουν και τι θα πάρουν μαζί τους στην Ελλάδα, να ετοιμάσουν τους μπόγους τους
οι μέρες που θα πήγαιναν στους τάφους των γονιών και των παπούδων τους για τελευταία φορά να τους τιμήσουν
που θα πήγαιναν στα ξωκλήσια τα μυριάδες ξωκλήσια στον Άγιο Χρυσόστομο να πάρουν αγίασμα, στην Ε Σοφία
θα πήγαιναν να εκκλησιαστούν και να γυμνώσουν την εκκλησιά
να τυλίξουν ευλαβικά τις εικόνες τους
θα πήγαιναν στα αμπέλια τους στα λιγοστά χωράφια τους να τα δουν για τελευταία φορά
να αποχαιρετήσουν τα ζώα τους την περιουσία τους τα μελίσσια τους τον κόσμο τους
να αποχαιρετήσουν τους μπαξέδες τους
να αποχαιρετήσουν το σπίτι που στέγασε τη ζωή τους

Το πέτρινο σπίτι το διώροφο που κάτω του χάσκει το φαράγγι του Ζαμάντη ήταν το σπίτι των προπάππων μου, το σπίτι όπου γεννήθηκε η γιαγιά μου και τα τέσσερα από τα έξι αδέλφια της
Σαν αύριο φεύγανε, δεν θα γιόρταζαν του Σταφυλιού τον Πάσκα φέτος επάνω στην Παναγιά σο Κάτσι, στο δρόμο θα έκανε τη λειτουργία για το Πάσχα του καλοκαιριού, την Παναγία, ο Χατζηεφεντής, ποιμένας στοργικός στους συμπατριώτες του
στο δρόμο για τη Μερσίνα για την Ελλάδα
Σα να τους βλέπω... σαν μελίσσι παραζαλισμένοι έτρεχαν να κάνουν τα απαραίτητα. Με βαριά καρδιά. Να αφήσουν ό,τι ήξεραν, ό,τι αγαπούσαν, ό,τι είχαν ζήσει για να τραβήξουν για το άγνωστο.
90 σχεδόν χρόνια μετά πρόλαβε και το είδε η δισέγγονη τους, εκεί, στα Φάρασα που τα έλεγαν Βαρασό
Το αναγνώρισε το είναι της, το ένοιωσε όταν ακούμπησε στις πέτρες του, μέσα της ήξερε ότι εδώ αυτό το χάλασμα ήταν κάποτε ένα σπίτι όλο ζωή, το δικό της σπίτι
το πρόλαβε αφού το είχαν παρατήσει και οι επόμενοι ένοικοι του
το πρόλαβε πριν γκρεμιστεί
Ακριβώς εκατό χρόνια μετά ήταν πάλι εκεί, η δισέγγονη τους Δέσποινα. Ήταν εκεί για να τιμήσει όλη τη μακριά σειρά προγόνων της, για να τιμήσει όλους όσοι έμειναν εκεί για πάντα, για να τιμήσει όλους όσοι ξεριζώθηκαν στις 14 Αυγούστου 1924. Για να σκαλίσει, να ανασκάψει τα χνάρια τους, την ιστορία τους
Το σπίτι είχε πια καταρρεύσει. Μόνο ο πέτρινος περίβολος του υπήρχε, κι αυτός μισογκρεμισμένος. Χαλάσματα κι ο νερόμυλος του προπάππου λίγο πιο πάνω. Στέρεψε η πηγή, στέρεψε το ρέμα που έφερνε το νερό.
Ήμουν όμως εκεί. Έζησα εκεί, μαζί τους νοερά. Στη μνήμη τους το μνημόσυνο από τον ηγούμενο της μονής Αγίου Αρσενίου στις 23 Αυγούστου
Και θα είμαι και πάλι. 

Δέσποινα Βιτούνη

Η  φωτογραφία είναι από το 2010, την πρώτη φορά που βρέθηκα στο χωριό των προγόνων μου. Δεν ήξερα πολλά τότε. Ένοιωσα όμως πολλά, πάρα πολλά. Ήταν το έναυσμα μου, η ώθηση που μου έδωσε ο ίδιος ο τόπος και όσα ένοιωσα για να σκύψω ευλαβικά πάνω στην ιστορία του. Την ιστορία των προγόνων μου.