Τελικά αγαπάμε τους ανθρώπους ή το μέρος;
Στο ερώτημα αυτό προσπαθεί να απαντήσει ο δημιουργός του επόμενου βίντεο παραθέτοντας καθημερινές σκηνές- δύο όψεων- από τη Νέα Υόρκη και το Σίδνεϊ
Σάββατο 23 Αυγούστου 2025
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Εν καιρώ αυστηρής απαγόρευσης κυκλοφορίας επί κό.βιντ,
το να βλέπεις κενούς πεζοδρόμους και πλατείες από κορμιά, ανθρώπινους ψιθύρους και γέλια ,
σε πόλεις και τόπους που αγαπάς,
ήταν ότι τραγικότερο συνάντησα,
και κατάλαβα ότι δεν είναι οι τόποι,
είναι οι άνθρωποι.
... γεμάτη μὲ... περιϕερόμενα κορμιά
ἡ Ἀθήνα...
ὅμως... δὲν βλέπεις ἄνθρωπο...
καὶ ειδικά στό κέντρο,
μία ἀπέραντη βιτρίνα περιϕερόμενων ἐσώκλειστων μονάδων...
μὲ παγωμένα τὰ χαμόγελα...
καὶ ϕορεμένο ἕνα κάποιο ὕϕος...
Ο Δημιουργός του κόσμου έβαλε τον άνθρωπο μέσα σε κήπο, στην φύση, στην εξοχή, στα δέντρα, στα ζώα που κατοικούν εκεί, μα, δεν μας φτάνουν αυτά θέλουμε να μεγαλοπιανόμαστε, να πάμε παραπάνω, παραδίπλα, παραπέρα, σαδώ σακεί, όπου του κατέβει του καθενός, ή όπου άλλος του υποδείχνει και ο άνθρωπος ο μπούφος το χάφτει και δώστου. Όταν όμως έρχεται ο λογαριασμός το φταίξιμο πάει από τον ένα στον άλλο. Πάει τότε περίπατο η αγάπη του τόπου, πάει και αυτή του συνανθρώπου.
Δημοσίευση σχολίου