«ΟΠΟΤΕ πηγαίνεις στο Άγιο Όρος, παίζουμε την ζωή μας κορώνα – γράμματα.»
Έτσι σταράτα του τα’ πε του φίλου μου του Αντώνη απ’το Άργος, η σύζυγός του πριν λίγες ημέρες .Και δεν είχε άδικο.
Όποτε προγραμματίζει ο Αντώνης να ανέβει στον Άθωνα τότε, λίγες μέρες ή ώρες πρίν, όλοι οι πειρασμοί και τ’ανάποδα έρχονται. Από το να σκάει ο θερμοσίφωνας στο πατάρι μεσάνυχτα και να πρέπει το πρωί αχάραγα να φύγει για Θεσσαλονίκη. Να αρρωσταίνει ο ίδιος με αντιβιώσεις ή η γυναίκα του …και άλλα πολλά. Μα τί να κάνουμε; Πάντα τα δώρα της χάριτος μέσα στα περιτυλίγματα των πειρασμών και των θλίψεων μας προσφέρονται.
Τόσο βέβαιος πλέον είναι δι’αυτό ο ευλαβής Αντώνης που με ρωτά:
-Πάτερ, ξέρεις πότε θα ξαναπάω στο Άγιον Όρος;
-Πότε;
-Όταν θα μπορώ και πάλι να πάρω αντιβίωση. Προχθές γύρισα και δεν φτάνει η στεναχώρια με την γυναίκα μου, χθές ήμουνα στον οδοντίατρο για ένα χαλασμένο δόντι που μέχρι και ο γιατρός αγανάκτησε που δεν μπορούσε να το βγάλει ανακοινώνοντάς μου πως το δόντι μου βγήκε «το δόντι της χρονιάς.»
Μα ας ανέβουμε μαζί του στον Άθωνα μία βδομάδα πρίν από τώρα και μία βδομάδα μετά την πανέκλαμπρον επίσκεψιν της εξοχότητος του πρωθυπουργού.
Το προηγούμενο Σάββατο εσπέρα, του τηλεφωνεί η Βασιλική και του λέει πως σχίστηκε εσωτερικά το μάτι της το αριστερό και πρέπει αύριο, Κυριακάτικα, το πρωϊ, το δίχως άλλο, να ανέβει στην Αθήνα σε κάποιο εξειδικευμένο Οφθαλμίατρο για να κάνει επείγον χειρουργείο. Κινδύνευε το μάτι της.
Τί το θελε και το άκουσε; Δεν κοιμήθηκε όλο το βράδυ απ’ το άγχος και την λύπη του στριφογυρίζοντας με το κομποσχοίνι στην κλίνη του κελλιού του από την αδημονία του. Μα ούτε σε κανέναν το είπε για να μην τους ανησυχήσει.
Το επόμενο πρωί, ενώ η φωσφορίζουσα αυγή είχε ανατείλει στον ορίζοντα, και μόλις απολειτουργήθηκε στο Κελλίον του…και αφού είχε μαζέψει τα πράγματά του για να φύγει με το επόμενο μοτόρι για την ουρανούπολη, έφτασε πεζός στις Καρυές.
Εκεί είδε τον π. … καλοφορεμένο, καθαρό με το επανωκαλύμμαυχό του και το εξώρασο και παραδόξως με όλα τα Καλογερικά σύνεργα, να κάθεται στο κιόσκι απ’όπου αναχωρούν τα λεωφοριάκια με ένα πλαστικό ποτηράκι καφέ στο χέρι του.
Τον εν λόγω Μοναχό όλοι στο Άγιον Όρος και δικαιολογημένα, δεν τον έχουν και σε πολλή υπόληψη σαν Μοναχό. Αποφεύγω να τον ονοματίσω για ευνόητους λόγους. Καλός άνθρωπος μα δεν εμπνέει κάτι το ξεχωριστό. Και εμένα πριν μία μέρα αν με ρωτούσες θα σου αποφαινόμουν πως πρόκειται για έναν Καλόγερο ταλαίπωρο, που αλλού πατά και αλλού βρίσκεται. Με ένα κουβάρι ψυχολογικά μέσα του…άρρωστο, πολύπαθο, αειπλάνητο… Ηθικό άνθρωπο μεν, μα προβληματική κατάσταση. Γιαυτό και κανείς δεν τονε παίρνει στα σοβαρά. Δεν έχει βρε παιδάκι μου την Καλογερική βαρύτητα, με εννοείς;
-Εε Ανδρέα, τί κάνεις τον ρωτά, έστω και αν είχε πολλά χρόνια να τονε δεί. Ο π.Διονύσιος καλά είναι;
Αφού έφτασε κοντά του, τότε αφοπλιστικά χάνοντας την γη κάτω από τα ποδάρια του, του παραγγέλνει ο π. …
-Μην στεναχωριέσαι για την γυναίκα σου. Είναι καλά. Δεν έχει τίποτα. Να πας τώρα στο Πρωτάτο να ανάψεις ένα κερί και δεν έχει τίποτα η σύζυγος.
-…
Και εδώ βλέπεις πως του αρέσει του καλού Θεού να περιπαίζει και να κάνει πλάκα με τους ανθρώπους, ματαιώνοντας τους συλλογισμούς και τα κριτήριά τους.
Ακόμη και τώρα που θαρρούμε πως ο Άθωνας βρίσκεται σε πνευματική παρακμή, έχει ο Χριστός τα παιδιά του, καλά κρυμμένα και διάφανα από το μάτι των ανθρώπων κι’ ελεύθερα από την επιδοκιμασία τους, μέσα στην οποιαδήποτε δοκιμασία τους.
Χαίρε Άθωνα, ότι τον κόσμο εμπαίζεις.
Χαίρε Καλόγερε-σαλόγερε, ότι από τα μάταια σαλεύεις.
π.Διονύσιος Ταμπάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου