Κύπρος _Άνοιξαν οι δημοσιογραφικοί βόθροι και υπερχείλισαν χολή και φαρμάκι σήμερα στην εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ στην αριστεροφαστίζουσα κωλοφιλάδα .

 

 Όταν η δημοσιογραφία αφήνει το μελάνι και γράφει με χολή και βορβορώδη λύματα, το μόνο που πετυχαίνει είναι να ρυπαίνει τον δημόσιο λόγο και να εκθέτει τον συντάκτη της.

 Όταν η ειρωνεία και η χυδαιότητα επιστρατεύονται αντί της σοβαρής τεκμηρίωσης, τότε δεν έχουμε δημοσιογραφία. Έχουμε ύβρη. Και η ύβρη, στην ιστορία του Ελληνισμού, είχε πάντοτε ένα τέλος: την πτώση.Δεν έχει κανένα δικαίωμα — όσο «ελεύθερη» κι αν αυτοχαρακτηρίζεται η πένα της — μια "δημοσιογράφος" γεμάτη ιδεοληψίες ,να εμπαίζει Αρχιερείς, να χλευάζει τα Ιερά Μυστήρια, να γελοιοποιεί την Πίστη μας και να διασύρει εκείνους που αφιέρωσαν τη ζωή τους στον Θεό και στην διακονία του ποιμνίου Του.

 Η επίθεση εναντίον των Μητροπολιτών Μόρφου, Λεμεσού και Πάφου δεν είναι απλώς μια διαφορετική άποψη. Είναι βλάσφημη αποδόμηση. Είναι καταφρόνηση της Ορθοδοξίας. Είναι ιερόσυλη γελοιοποίηση των αγίων προσώπων και όσων τα στηρίζουν.

Η δημοσιοκάρφος  Αναστασία Πέτρου δεν προσβάλλει με χυδαιότητα μόνο τρεις Ιεράρχες. Προσβάλλει όλους εμάς που τολμούμε να έχουμε αντίθετη γνώμη από την ίδια και τους ομόφρονους της. Όλους εμάς που ζούμε την Ορθοδοξία ως ζώσα Παράδοση, όχι ως αφορμή για σάτιρα. Δεν γνωρίζει — ή παριστάνει ότι αγνοεί — πως η Εκκλησία δεν είναι ούτε κοσμικό σύστημα ούτε πολιτικό κόμμα ούτε αντικείμενο τηλεοπτικής ψυχαγωγίας. Είναι το Σώμα του Χριστού μας.Οι λόγοι της δεν είναι σάτιρα. Είναι βλασφημία. Δεν είναι χιούμορ. Είναι ύβρις. Και η ύβρις απαιτεί απάντηση — όχι για να υπερασπιστούμε ανθρώπους, αλλά για να διακηρύξουμε πως η Αλήθεια δεν μπορεί να φιμωθεί.

Οι τρεις Μητροπολίτες που λοιδορεί, είναι άνθρωποι προσευχής, αυταπάρνησης, διακονίας και σταυρικής αγάπης. Οι αληθινοί ποιμένες, κατά τους Πατέρες, «οφείλουν να γίνονται τύπος Χριστού, όχι θεατές της πλάνης» (Ιγνάτιος Αντιοχείας). Δεν εκφράζουν τις δικές τους απόψεις, αλλά το φρόνημα της Εκκλησίας, όπωαυτό παραδόθηκε από τους Αποστόλους.

Η  δημοσιοκάρφος μπορεί να γράφει με δηλητήριο, αλλά δεν εκπροσωπεί τη φωνή της Ορθόδοξης Κύπρου. Γιατί η Κύπρος, μέσα στους αιώνες, γονάτισε μπροστά σε άγιες μορφές, δέχθηκε το μύρο των Αγίων της, και πορφυρώθηκε από τα αίματα των Μαρτύρων της. Δεν μπορεί να την ξεγελάσει ένα άρθρο τόσο κακεντρεχές.

Αν διάβαζε Πατέρες, θα γνώριζε πως η Ορθοδοξία δεν είναι ιδεολογία, αλλά Θεανθρώπινη Αλήθεια. Δεν είναι ιδεολόγημα, είναι Ορθοπραξία. Δεν προσβάλλεται από γελοιογραφίες και φτηνούς και χυδαίους χαρακτηρισμούς. Οι Άγιοι «ἐν Πνεύματι καὶ λόγῳ Ἀληθείας», οριοθέτησαν την Πίστη και καυτηρίασαν την αίρεση:Ο Άγιος Φώτιος ο Μέγας,ο Άγιος Μάρκος ο Εὐγενικός,ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμᾶς,ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς,ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης,ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης,ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως,ο Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ και τόσοι άλλοι.Όλοι ομολογούν το ίδιο: Ο Παπισμός και οι αιρέσεις είναι πλάνη. Και κάθε κοινωνία μαζί τους αποτελεί εκτροπή από την Ορθόδοξη Πίστη.«Μηδὲν κοινὸν ἔχοιμεν πρὸς τοὺς αἱρετικούς· μὴ φίλοι λέγωνται, μὴ ἀδελφοί» — Φώτιος, Μυσταγωγία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.«Ἐὰν τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται;» — Ματθ. 5,13.

Όταν οι Ποιμένες μας διαμαρτύρονται για τη διαστροφή της Πίστης, οφείλουμε όχι να τους κατακρίνουμε, αλλά να τους στηρίζουμε. Όταν αρνούνται τον οικουμενισμό και καταγγέλλουν το πνεύμα της παγκοσμιοποιημένης θρησκευτικής σύγχυσης, δεν είναι θεοπάλαβοι. Είναι φωτεινά σημεία αντίστασης στην αποστασία.

Η δημοσιοκάρφος περιπαίζει και κοροϊδεύει την Εκκλησία και τους πιστούς, αλλά στην ουσία γελοιοποιεί τον εαυτό της. Η κακοήθεια δεν είναι αντίλογος. Είναι ένδεια νοήματος. Κι όταν κάποιος φτύνει προς τον Ουρανό, η λάσπη θα του επιστραφεί στο πρόσωπο.Η Ορθοδοξία δεν γελοιοποιείται. Ούτε φοβάται. Ούτε σιωπά. Ομολογεί. Και όπως είπε ο Άγιος Κοσμᾶς ο Αιτωλός:«Ἡ πίστη μας εἶναι ἀληθινή. Καὶ ὅταν χρειαστεῖ, καὶ τὸ αἷμα μας δίδομεν δι᾽ αὐτήν».Εμείς δεν απολογούμαστε που αγαπούμε την Ορθοδοξία. Δεν απολογούμαστε που σεβόμαστε τους Αγίους, που τιμούμε τους Ποιμένες που ορθοτομούν τον λόγο της Αληθείας, που διακρίνουμε πίσω από τα άμφια πρόσωπα προσευχής και θυσιαστικής αγάπης. Η Εκκλησία μας δεν γεννήθηκε για να αρέσει στους ανθρώπους. Γεννήθηκε για να σώσει τον άνθρωπο που θέλει να σωθεί. Και η σωτηρία περνά μέσα από την ομολογία, όχι τον συμβιβασμό.

Η πένα της δημοσιοκάρφου  Πέτρου ας συνεχίσει να στάζει ειρωνεία και χολή, αν θέλει. Η δική μας στάζει δάκρυα θλίψης και οδύνης για το κατάντημα του σύγχρονου, συγχυσμένου ανθρώπου που πιστεύει πως μπορεί να γίνει θεός χωρίς Θεό, που καυχάται ότι σέβεται την διαφορετικότητα, την δημοκρατία, τον πλουραλισμό, αλλά δεν δέχεται και δεν αντέχει την αλήθεια του Ευαγγελίου, την αλήθεια της Πίστης μας και τους λόγους των Πατέρων. Καιρό τώρα βλέπουμε τα σημάδια της πτώσης και της σήψης ενός κόσμου που έχασε τον προσανατολισμό του και παραπαίει μέσα στον ωκεανό της αμαρτίας και των παθών ανήμπορος να στρέψει το βλέμμα του πίσω στις πηγές των υδάτων...

Σημειωση:Πάρτε ενα ηρεμιστικό βαλτε και μάσκα  οξηγόνου και βυθιστείτε στον σκατόψυχο λόγο της, με δική σας ευθύνη ΕΔΩ