ΕΠΟΧΕΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ

 

Τα αισθήματα και το ύφος των ανθρώπων
σε μιαν εποχή όπου δεν υπήρχαν σύννεφα
απειλής για τη χλωρίδα και την πανίδα του τόπου.

Το ποιηματάκι που αναρτούμε αφορά ένα
από τα πιο γνωστά και αγαπητά πουλιά
της ελληνικής ενδοχώρας, τον κοκκινολαίμη
ή καλογιάννο, που απειλείται σήμερα με εξαφάνιση,
όπως και πάμπολλα είδη του ζωικού βασιλείου.

Ο ΚΟΚΚΙΝΟΛΑΙΜΗΣ
Στο περιβόλι μας πετάει,
Άμα γλυκοξημερώσει΄
Καμιά κάμπια κυνηγάει
Είτε σιταριού σπυρί,
-

Κι άμα την κοιλιά γεμίσει,
Το τραγούδι αρχινάει.
Χόρτασε; - Θα ξεφαντώσει,
Θα πηδήσει, θα χαρεί.
-
Το φτωχό πουλάκι μοιάζει
Πως για μένα τραγουδά,
Πως εμένα μου φωνάζει:
"Μπα κοιμάσαι;- Ξύπνα!"
-
Σαν αυτόν, μικρό πουλάκι
Αν μπορούσα να γενόμουν
Με βαμμένο λαιμουδάκι
με φωνή γλυκιά, γλυκιά,
-
Άμα χάραζε θα 'ρχόμουν
Στο δικό σου περβολάκι,
Θα πηδούσα , θα καθόμουν
Πάνω στη βερικοκιά,
-
Εις το τζάμι θα χτυπούσα
Με την άκρη του φτερού
Και θε να σου τραγουδούσα!
-Ξύπνα, ξύπνα , υπναρού!