Όλα αυτά τα αγαθά πού έχομε κάθε μέρα γύρω μας και τα νομίζομε τίποτα, ένα ζεστό κρεβάτι, ένα καθαρό φαγητό, νερό να πλυθούμε, ρούχα να φορέσαμε, φιλική συντροφιά, τους δικούς μας - Θεέ μου, κάνε με να καταλαβαίνω καθημερινά την αξία τους, να καταλαβαίνω το πόσο εύκολα μπορούν όλα αυτά να γίνουν άφαντα μέσα σε μια μέρα από μπροστά μου και να μεταμορφωθώ σε ένα βρωμερό, πειναλέο, κουρελιασμένο ανθρώπινο πλάσμα, πού άλλα ανθρώπινα (αυτό είναι το απίστευτο) πλάσματα το σπρώχνουν με τον υποκόπανο ή με κλοτσιές μέσα σε μπουντρούμια ή συρματοπλεγμένα στρατόπεδα, με μια ψωριασμένη κουβέρτα, ωσότου αρρωστήσει, σακατευτεί, ξεψυχήσει, παλαβώσει ή άποσκελετωθεί της πείνας...
Θεέ μου, κάνε με να καταλαβαίνω καθημερινά και να τιμάω αυτά τα λίγα, ή πολλά, πού τα έχω σήμερα, ένα καθαρό κρεβάτι, μια γωνιά ζεστή, το ψωμί, το κρασί, το τραπέζι ετούτο με το χαρτί και το μολύβι... Θεέ μου, κάνε με.
Τετάρτη 30 Απριλίου 2025
Ζήσιμος Λορεντζάτος - Σύμμεικτο 558
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Έρχονται εκείνες οι στιγμές που ενώ αισθάνεσαι να βαδίζεις σε ομαλό μονοπάτι, η κατάσταση να είναι υπό έλεγχο, απομακρύνεται ανεπαίσθητα η πανοπλία και έρχονται κατακλυσμιαίες προσβολές, γίνεσαι φτερό στον άνεμο, καρυδότσουφλο στην μέση του ωκεανού. Τότε βλέπεις το μπόι σου, τι σε κρατούσε όρθιο, τότε έρχεται η ευεργετική συντριβή, ο καιρός του «ποιήσωμεν την ανάγκη φιλοτιμίαν».
Δημοσίευση σχολίου