"Ἅγ Μᾶρκος Εὐγενικός & Ἅγ Γεννάδιος Σχολάριος. Ὑπῆρξε πρόβλημα στίς σχέσεις τους;(Γ΄)

 Μέρος πρωτο και  δεύτερο ..

. Στήν ἀρχή, ἀντλώντας ἀπό τά "Ἀπομνημονεύματα" τοῦ Σιλβέστρου Συροπούλου, ὁ ὁποῖος ἦταν παρών στήν ἑνωτική ψευδο-σύνοδο Φερράς-Φλωρεντίας (1438-1439) ὡς μέλος τῆς πατριαρχικῆς ἀντιπροσωπίας, ὁ π. Θεόδωρος παρουσίασε τήν θαρραλέα γνώμη τοῦ Ἁγίου Μάρκου, ὅτι ὁ Παπισμός εἶναι αἵρεση, προκαλώντας τήν ὀργή καί τούς χλευασμούς τῶν λατινοφρόνων-φιλοπαπικῶν τῆς ὁμάδος τοῦ Βησσαρίωνος Νικαίας, τοῦ μετέπειτα καρδιναλίου. Ἀναφέρθηκε ἐπίσης στούς ἀποτειχισθέντες μαζικά Κληρικούς καί λαϊκούς τῆς Κωνσταντινουπόλεως μέ συγκεκριμένα περιστατικά πού ἀναφέρουν τά "Ἀπομνημονεύματα".  

Στή συνέχεια παρουσίασε πολλές μαρτυρίες ἀπό συγγράμματα τοῦ Ἁγίου Μάρκου, ὅπου δικαιολογεῖ τήν δική του Ἀποτείχιση ἀπό τούς φιλοπαπικούς (λατινόφρονες) ἐπισκόπους, καί συμβουλεύει τούς Κληρικούς καί λαϊκούς νά πράξουν τό ἴδιο. Τό παράδειγμά του καί οἱ συμβουλές του ἰσχύουν καί σήμερα ἀπέναντι τῶν φιλοπαπικῶν οἰκουμενιστῶν, πατριαρχῶν καί ἐπισκόπων, πού συμπροσεύχονται (καί κάποιοι συλλειτουργοῦν) μέ τούς αἱρετικούς Παπικούς, Προτεστάντες, Μονοφυσῖτες, ἀκόμη καί ἀλλοθρήσκους. Ἀπό τίς πολλές μαρτυρίες τῶν συγγραμμάτων του παραθέτουμε μόνον τρεῖς: (1). " 

Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι καί πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί, φεύγειν τούς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι". Δηλαδή, ὅλοι οἱ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, ὅλες οἱ Σύνοδοι καί ἡ Ἁγία Γραφή στό σύνολό της, μᾶς παροτρύνουν νά ἀποφεύγουμε τούς ἑτερόφρονες καί νά μή ἔχουμε ἐκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους. (2). "Φευκτέον αὐτούς (τούς Γραικολατίνους), ὡς φεύγει τις ἀπό ὄφεως, ὡς αὐτούς ἐκείνους (τούς Λατίνους), ἤ κἀκείνων πολλῶ δήπου χείρονας, τούς χριστοκαπήλους καί χριστεμπόρους". Δηλαδή, πρέπει νά ἀποφεύγετε τούς φιλοπαπικούς, ὅπως ἀποφεύγει κάποιος τό φίδι, σάν νά ἀποφεύγετε τούς ἴδιους τούς Παπικούς (Λατίνους, Ρωμαιοκαθολικούς), ἤ καί πολύ περισσότερο, γιατί αὐτοί εἶναι πολύ χειρότεροι ἀπό ἐκείνους, χριστοκάπηλοι καί χριστέμποροι. (3). Δίνει ἐντολή, λίγο πρίν πεθάνει, στήν κηδεία του νά μήν ἔλθει οὔτε ὁ Πατριάρχης, οὔτε ἄλλοι λατινόφρονες, δῆθεν γιά νά τόν τιμήσουν, διότι "Πέπεισμαι ἀκριβῶς, ὅτι ὅσον ἀποδιΐσταμαι τούτου (τοῦ Πατριάρχου) καί τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῷ Θεῷ καί πᾶσι τοῖς Ἀγίοις, καί ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῇ ἀληθείᾳ καί τοῖς Ἁγίοις Πατράσι, τοῖς Θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας". Δηλαδή, εἶμαι ἀπόλυτα πεπεισμένος, ὅτι ὅσο ἀπομακρύνομαι ἀπό τόν πατριάρχη καί τούς ὁμοίους του, τόσο πλησιάζω πρός τόν Θεόν καί πρός ὅλους τούς Ἁγίους, καί ὅπως χωρίζομαι ἀπό αὐτούς, ἑνώνομαι μέ τήν ἀλήθεια καί τούς Ἁγίους Πατέρες, τούς Θεολόγους τῆς Ἐκκλησίας.