Γιορτή του κυρ.Σπύρου σήμερα και μπαρούτι μυρίζει στον κόσμο όλο και τώρα το μπαρούτι είναι άοσμο η έχει την μυρωδιά ιού, της απανθρωπιάς και του χρήματος....
Οι άνθρωποι που καταστρέφουν πατρίδες, οι πόλεμοι, οι βομβιστικές ενέργειες κι όταν σκοτώνονται αθώοι άνθρωποι ενώνουν τους λαούς στην αδικία, στην επιδρομή όμως της φτωχοποίησης και της ακρίβειας ο φόβος των ανθρώπων δημιουργεί ατομικότητα και η ατομικότητα απανθρωπιά που ακριβώς αυτό αυτοί θέλουν...
Γιορτή του κυρ.Σπύρου σήμερα και τα ποτάμια που ψαρεύαμε πνιγμένες ψυχούλες ξεβράζουν...
Ο Μάνος, ο Ιάκωβος, η Καιτούλα στην κιθάρα κι οι φίλοι αντάμα να τραγουδούν....
Στην ποταμιά σωπαίνει το κανόνι
στην ερημιά φτεροκοπά ένα αηδόνι.....
Γιορτή του κυρ.Σπύρου σήμερα και τα κανόνια της απανθρωπιάς και του φόβου ηχούν απαίσια και σκοτώνουν.
Ο Μιχάλης ο Νιόνιος η Αρλέτα κι οι φίλοι αντάμα να τραγουδούν....
Να διώξω τα σύννεφα να γίνω αστέρι....
Ας σωπάσουν επιτέλους τα κανόνια
ας φτερουγίσουν στις ερημιές τ' αηδόνια!
κι ας αρμενίσουν στις θάλασσες τα όνειρά μας σαν τ' άσπρα καράβια!
Είναι τα δικά μου χρόνια πολλά σ' αυτούς που γιορτάζουν σήμερα, είναι τα δικά μου χρόνια πολλά σ΄αυτούς που γιορτάζουν την ζωή κάθε μέρα!
Καλημέρα γείτονες των μπουάτ και του νέου κύματος!
θεία Ευτέρπη
2 σχόλια:
Αν δεν γίνουμε Ένα με τον Χριστόν δεν διαλύονται τα σύννεφα του φόβου.
Τα καράβια των τραγουδιών είναι άσπρα γιατί οι αμαρτίες είναι παιδικές και τα όνειρα των μεγάλων να ξαναγίνουν παιδιά.
... κοντά εβδομήντα χρόνια τώρα...
με τα ίδια μας τα χέρια
φτιάξαμε το μπαρούτι για τις σφαίρες
που βλέπουμε να τις ξοδεύουν τώρα σπάταλα ...
τρείς ολόκληρες γενιές...
ζαλισμένοι στην αρχή από τον προηγούμενο μεγάλο πόλεμο
και αποχαυνωμένοι στην συνέχεια
με την... σχεδόν ζωή
ενός "νέου " -στην όψη-
γητευτού συρμού,
τής λυγερής λεφτεργιαζούσης κυρά "μόδας"...
μόδα...μιά λέξη... μαγική...
που... σ φ ρ ά γ ι σ ε ... στην κυριολεξια, τίς ζωές μας...
και όπου όλα,
έπρεπε πιά ν'άλλαξουν,
τάχα για να τα σιάξουμε...
μα έλα που όλα τελικά στραβώσαν κάτω από τή μύτη μας
στα μουλωχτα...
ακόμη π ε ρ ι σ σ ό τ ε ρ ο...
και τώρα...
να μας αγκαλιά
και ξαφνιασμένοι...
να πέφτουμε έτσι
σωρηδόν
από τα ρόζ κουφέτο συννεφάκια...
μιάς ... "κεκανονικότητας"
όπου συνωστιζόμασταν,
γλυκά ερωτευμένοι
με τον εαυτό μας
τον -λέμε- αξιαγάπητο...
και βεβαιώνουμε με όρκο...
ότι ...ουδέποτε και πουθενά
δεν έφταιξε σε τίποτα...
α θ ώ ο ς... λέμε !
σαν περιστέρι ολόλευκο...
και μόνο... κάποιος παρανοϊκος
παραλογίζεται να σκούζει ψεκασμένος...και μέσ' από τον λάκκον του -μια βαρέλα... κεραμίδι... πάνω απ'το κεφάλι του-
αφιονισμένος...
από την πολυφακία... !
Δημοσίευση σχολίου