ΟΙ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΈΣ ΓΥΝΑΊΚΕΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΊΑ ΤΩΝ ΣΑΡΑΚΑΤΣΆΝΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΆΔΑΣ (ΜΕΡΟΣ Α')

Ο ρόλος της γυναίκας ήταν σημαντικός, αλλά είχε πολύ κατώτερη αξιολόγηση. Λιγομίλητες, στωικές και απόμακρες, οι Σαρακατσάνες δεν είχαν σχέση με τα κοπάδια, βοηθούσαν μόνο σε πολύ συγκεκριμένες εργασίες. Όμως, όλες οι άλλες δουλειές έπεφταν στους ώμους τους . όχι μόνο το νοικοκυριό, αλλά και πολύ επίπονες ή και «βρώμικες» εργασίες, από το κουβάλημα του νερού και των ξύλων μέχρι το χτίσιμο της καλύβας και το καθάρισμα των μαντριών. Και, καθώς μιλάμε για μια εντελώς αυτάρκη κοινωνία, εννοείται πως οι ίδιες έφτιαχναν τα νήματα και κατόπιν τα ρούχα που φορούσε όλη η στάνη, από μόνο του ένα τιτάνιο έργο. Οι Σαρακατσάνοι γονείς, συγγενείς και φίλοι κατά τον γάμο εύχονταν στους νεόνυμφους «Να ζήσετε και νάχετε παιδιά σερκά και αρνιά θηλ(υ) κά». Η ευχή αυτή δεν ήταν τυχαία, διότι οφειλόταν στις ειδικές συνθήκες ζωής των Σαρακατσάνων και τις προτεραιότητές τους να αποκτούν αγόρια και ν’ αυξάνουν συνεχώς το ζωικό τους κεφάλαιο με την προτίμηση στα θηλυκά ζώα. Ένας κύριος λόγος στην προτίμηση της γέννησης των αγοριών στους Σαρακατσάνους ήταν το ότι η νομαδική κτηνοτροφική ζωή με τη μορφή του τσελιγκάτου, που ίσχυσε για πολλούς αιώνες, ήταν ιδιαίτερα σκληρή, και βάρυνε κυρίως τους άνδρες. Άλλος λόγος ήταν και ο θεσμός της προίκας, που ήταν ευρέως διαδεδομένος στο συνάφι τους και ιδιαίτερα στην περιφέρεια της Θεσσαλίας. Ο θεσμός της προίκας ήταν ευρέως διαδεδομένος και νομικά κατοχυρωμένος στο Ρωμαϊκό Δίκαιο και στο Βυζαντινό Δίκαιο κατά τη βυζαντινή περίοδο, συνεχίσθηκε δε με ισχύ νόμου μέχρι το έτος 1983, οπότε και καταργήθηκε.