«Η μητέρα του Ναυτικού είναι δυνατή , υπομένει, ελπίζει, στηρίζει με την αγάπη της το παιδί της που ταξιδεύει σε θάλασσες και ωκεανούς…
Η καρδιά της αγωνιά αλλά δεν το δείχνει….
Στέλνει πάντα στο καλό το παιδί της και μένει μόνη να το περιμένει…»
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Βουβές Βραχονησίδες οι μάνες των Ναυτικών,
Σαν τις σκιές ξεδιπλώνονται από τα σοκάκια, μαύρες φιγούρες, να στήσουν λαμπάδα για το σπλάχνο τους που διαπλέει Ειρηνικούς καί Ατλαντικούς,
Σαλπίζουν από τα γόνατα στα βαπόρια, την ηχώ τής ευχής τους, και τον πόνο του ξενιτεμού,
δακρύζουν οι ναύτες από τις πεθυμιές, γιά τις ρίζες τους, για το αίμα τους,
χαιρετούν από μακρυά με το φάρο τους τα χνάρια των ναυτικών, τα καρδιοχτύπια τους,
Πολλοί οι ποιητές εμπνεύστηκαν από τις αγέρωχες μαυριδερές μάνες ωσάν τούς κωτσωνάτους βράχους να καρτερούν τον αφρό της θάλασσας για να ξεπλένονται,
ποτέ δεν γράφτηκε κάτι λιγότερο από μία θυσία αίματος,
που στήθηκε από αιώνες να καλωσορίζει, ότι επιστρέφει,
να ξεπροβοδεί ότι ξενιτεύεται, μία βουβή, όπως το κλάμα τής ανείπωτη αιωνιότητας, που δεν έχασε ποτέ τους ρόλους της. ...
.
.
... μεγάλη
καὶ σπουδαῖα τέχνη
(ἀγνωστη σὲ μᾶς)
νά σαλπίζεις...
μὲ γόνατα...
Από την Καππαδοκία έρχεται ετούτη η παράδοση.
Τα βράδια οι νύμφες τού Χριστού γονατίζανε όσο μπορούσαν βαθιά μέσα στη νύχτα, για να προικίζουν με χαρές και χάρες τα ξενιτεμένα σπλάχνα τους.
Δημοσίευση σχολίου