Πολλές φορές λέμε χάριν γούστου και αυτοταπείνωσης ότι αν ζούσαμε τις μέρες του Χριστού θα Τον σταυρώναμε και εμείς. Και νιώθουμε μια ικανοποίηση επειδή αναγνωρίζουμε τα πάθη μας και άρα είμαστε ειλικρινείς και γι' αυτό αξίζουμε το έλεος Του.
Αλλοιμονο πια δεν είμαστε και τίποτα Φαρισαίοι. Τι εντιμοτητα!
Η αλήθεια όμως είναι ότι το λέμε και δεν το πιστεύουμε. Χρεώνουμε στους άρχοντες, στο ιερατείο και τους πλούσιους της εποχής την καταδικη του Ιησού Χριστού και ξεμπερδευουμε.
Αλήθεια δεν ανήκουμε στους επαναστατημένους, τους εντιμους, τους ανένταχτους;
Εμείς δεν υπομένουμε τα βάσανα, δεν είμαστε οι απ' εξω; Αυτοί που προτίμησε ο Χριστός;
Εμείς δεν είμαστε αυτοί με την δίκαια κριτική και διακριση , οι ευαίσθητοι με την άπλετη αγάπη και την συγχωρέση για την κακία και αδικία στον κοσμο;
Που τα βλέπουμε όλα ωραία και όλους καλούς μέχρι να μας πατήσουν τον δικό μας κάλο; Εμείς που αδικηθηκαμε και παρεξηγηθηκαμε από τους ανίκανους και επιτηδειους;
Εμείς με την απλοχωρη πληγωμένη καρδιά που ανέχεται τα πάντα. Οι σαμαρειτες της αγαπης σε εναν κοσμο μισους. Αυτοι με την σπατάλη αγαπητική καρδια για ολη την ανθρωποτητα , η οποια στενευει οταν καλείται να αγαπησει τον διπλανο της.Τον διπλανό με το προσωπο, το ονομα, την συγκεκριμενη υπαρξη.
Λοιπόν ο πιο ανυποφορος άνθρωπος του κόσμου υπήρξε ο Χριστός. Βλάσφημος, προκλητικός, ανατρεπτικός, με αυστηρή πάγια ηθική. Ένας επίμονος ιεροκηρυκας που εκτός από αγάπη και συγχωρηση μίλησε για κόλαση των αδίκων, μαρτυρία, σταυρούς, θυσίες και την αμαρτία με την οποία δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός.
Ενας θαυματοποιός ο οποίος αρνήθηκε την βασιλεία των κολασμένων της γης και τους άφησε να δυναστευονται.
Ένας απόκοσμος ασκητής, ο οποίος ευτέλισε τα πλεον ευχάριστα βίτσια, αυτα που απολαμβανονται ακατακριτα και αδιάβλητα κατά βούληση φτάνει να εχει κανείς χρυσή καρδιά και καλές προθέσεις. Την εξουσία, το χρήμα, το σεξ, το φαΐ και την άνεση. Και ακόμα χειρότερα Αυτός ο αναίσθητος δεν τάϊσε φτωχά παιδιά το Πάσχα, δεν αποφυλακισε αδικημενους, δεν εξεγερθηκε εναντίον των κατακτητών, δεν γκρέμισε ναούς και μέγαρα. Σκέτη απελπισία. Αρνί και όχι λύκος. Ταπεινό ζωύφιο και όχι υπερήφανος αετός. Αποδοκιμασμενος και όχι διεκδικητικός.
Λοιπόν εξακολουθειτε να πιστεύετε ότι οι καλοί άνθρωποι είναι άμοιροι της καταδίκης Του; Ότι θα Τον ανέχονταν; Ότι θα του έδειχναν σεβασμό; Όχι!
Γιατί ήταν ο Αυθεντικός Αμνός σε ένα κόσμο προβατοσχήμων λύκων. Και ένας άνθρωπος του Θεού σε έναν κόσμο ανθρώπων που απλά είχαν ωραία συναισθήματα και λαμπρο θεαθήναι. Χωρίς παραίτηση και ταπείνωση για ΝΑ ΔΟΥΝ ΚΑΛΑ!
π.π.
