Ένα ζητιάνο γνώρισα, πού όλο χαμογελούσε….Καί μέ απορία ρώτησα, αυτό πώς τό μπορούσε!
Μου’ πε λοιπόν πώς στή ζωή, πολλά είναι πού αξίζουν, μά είναι λίγοι όλοι αυτοί, πού τ’ αναγνωρίζουν!
Έχω δύο μάτια νά κοιτώ, τόν ήλιο πού χαράζει…άλλοι δέ γνώρισαν ποτέ ή όψη του πώς μοιάζει,
Τά πόδια μου είναι γερά, μπορούν νά περπατήσουν… άλλοι τήν ικανότητα χάσανε νά βαδίσουν,
Τόπο δέν έχω γιά νά ζω, σπίτια μου είναι οί δρόμοι, μά είναι πολλοί πού έχουνε καί πάλι ζούνε μόνοι.
Δέν έχω οικογένεια, φίλους νά μ’ αγαπούνε….μά κι άλλοι πού τούς έχουνε, στή μοναξιά τους ζούνε..
Αν τα σκεφτείς πολύ καλά, και ‘συ θα συμφωνήσεις…*να ξέρεις πάντα στη ζωή, αυτά που θ’ εκτιμήσεις..
μας τόστειλε το mail
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου