Μία ντροπή πού συνεχίζεται ἀμείωτη…

 

Ἔγραφα πρόσφατα περί συλλογικῆς εὐθύνης, μὲ ἀφορμὴ τὴν θεσμοθέτηση τοῦ σοδομιτικοῦ βδελύγματος – καὶ προφανῶς ἐμμένω σὲ αὐτό. Βλέποντας ὅμως τὰ πανηγύρια κάποιων ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Βουλῆς, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐξακολουθοῦσα ντροπιαστική σιωπὴ τῶν δύστυχων ποὺ – κρίμασιν οἰς οἶδεν Κύριος – παριστάνουν τοὺς πνευματικούς μας ποιμένες (μία σιωπή πού ὄχι μόνο δέν τήν σπᾶνε, ἀλλά τήν κάνουν ἀκόμη ἐξοργιστικότερη κάτι ἀστειότητες σάν τό νέο ἀχαρακτήριστης νυσταλέας φλυαρίας κειμενάκι πού μοιράστηκε στούς ναούς τήν περασμένη Κυριακή), προφανῶς δὲν μπορεῖ νὰ μὴν παρατηρήσει ὅτι ὅσα κι ἂν εἶναι τὰ χάλια μας καὶ ὅση εὐθύνη κι ἂν ἔχουμε ὅλοι μας (ὄχι τόσο γιὰ τὸ τρέχον βδέλυγμα καθ’ αὐτό, ὅσο γιὰ ὅλον τὸν πολυετῆ κατήφορο τῆς ἀποστασίας ποὺ μεταξὺ ἄλλων ὁδήγησε καὶ στὸ βδέλυγμα), τὶς τελευταῖες 4-5 ἑβδομάδες παρατηρήθηκαν ἀπίστευτα γεγονότα ποὺ ἐνοχοποιοῦν πρωτίστως κάποιους ὀφθαλμοφανεῖς ὑπαιτίους. Συλλογικὴ λοιπὸν ἡ εὐθύνη, ἀλλὰ φυσικὰ ὄχι καὶ ἰσομερής.

     Καὶ ἀναφέρομαι ἀρχικὰ σὲ ὅσους ἔφεραν πρὸς ψήφιση τὸ ἀνοσιούργημα (τοὐτέστιν τὴν ἀντίχριστη κυβερνητικὴ σύναξη) καὶ ἀκολούθως σὲ ὅσους μποροῦσαν νὰ τὸ ἀποτρέψουν, ἀλλὰ ἐπέλεξαν νὰ μὴν τὸ κάνουν. Καὶ στὴ δεύτερη αὐτὴ κατηγορία δὲν μπαίνουν βεβαίως μόνο οἱ στιγματισμένοι ἐφεξῆς 224 βουλευτὲς ποὺ δὲν τὸ καταψήφισαν. Μπαίνει ξεκάθαρα καὶ ἡ διοικοῦσα Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία. Γιὰ τὴν ὁποία εἶναι βέβαιο πὼς ἂν τὸ ἤθελε πραγματικά, ὄχι ἀπὸ τὴ Βουλὴ δὲν θὰ περνοῦσε τὸ βδέλυγμα, ἀλλὰ δὲν θὰ φτάναμε οὔτε κἂν στὸ σημεῖο νὰ τὸ συζητᾶμε ἐδῶ καὶ δύο μῆνες. Ἂν θυμηθοῦμε τί συνέβη πρὸ ἐτῶν στὸ θέμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς μισθοδοσίας, τότε ποὺ ἡ κυβέρνηση ἔκανε πίσω μπροστὰ στήν ἀνένδοτη ἄρνηση τοῦ τραγικοῦ ἀρχιεπισκόπου, εὔκολα μποροῦμε νὰ καταλάβουμε ὅτι τὸ ἴδιο ἀκριβῶς θὰ συνέβαινε καὶ ἐδῶ, γιὰ ἕνα μάλιστα πολὺ πιὸ τρομερὸ καὶ κραυγαλέο θέμα, ὅπου ἡ Ἐκκλησία θὰ εἶχε καὶ πολὺ μεγαλύτερο λαϊκὸ ἔρεισμα. Ἂν συνεπῶς ὁ Ἱερώνυμος, στὶς μυστικὲς συναντήσεις ποὺ εἶχε μὲ τὸν ἀφορισμένο ἐπί κεφαλῆς τοῦ καθεστῶτος, τοῦ ξεκαθάριζε ὅτι αὐτὸ τὸ πρᾶγμα θεωρεῖται ἐν οὐ παικτοῖς καὶ νὰ τὸ σταματήσει, γιατί θὰ γίνει ξεσηκωμός, ἐκεῖνος δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ συνεχίσει καὶ θὰ παρέπεμπε καὶ αὐτὸ τὸ θέμα στὶς καλένδες. Αὐτὸ θά πρέπει νά θεωρεῖται ἀπολύτως βέβαιο, ὅπως φυσικὰ καὶ τὸ ὅτι ὁ πρωθυπουργεύων ἐθνολετήρας προχώρησε τὸ θέμα ὡς τὴ Βουλὴ μόνο ἀφοῦ ἀπέσπασε τὴν ἔγκριση τοῦ ἀρχιεπισκόπου. Ἡ γιὰ τὴν ἀκρίβεια τὴν ἀνοχή του καὶ τὴν διαβεβαίωση ὅτι δὲν θὰ ὑπάρξουν δυναμικὲς ἀντιδράσεις. Ποὺ ἀμφότερα φυσικὰ ἰσοδυναμοῦν μὲ ἔγκριση.

     Τὶς ἴδιες εὐθύνες ὅμως ἔχουν καὶ οἱ λοιποὶ ἱεράρχες. Ποὺ ἀντὶ νὰ ἀντιδράσουν καὶ στὴν ἀπαράδεκτη μυστικὴ διπλωματία του Ἰερώνυμου καὶ κυρίως, ἀντὶ νὰ φωνάξουν συνοδικὰ πρὸς τὸ καθεστὼς ὅτι ξεσηκώνουμε τὸν κόσμο μέχρι νὰ ἀποσύρετε τὸ βδέλυγμα, ὅτι θὰ ἀφορίζεται ὅποιος δὲν τὸ καταφηφίσει καὶ ὅτι αὐτὸ τὸ αἶσχος θὰ τὸ περάσετε μόνο πάνω ἀπὸ τὰ κορμιά μας, αὐτοὶ ἐπέλεξαν νὰ «ἀντιδράσουν» μὲ κουραφέξαλα. Ἤτοι μὲ ἀνούσια κείμενα, νανουριστικὰ κηρύγματα καὶ προβοκατόρικες καπελωμένες συστημικὲς συνάξεις. Τὴν ὥρα, ἐπαναλαμβάνω, ποὺ ἂν ἤθελαν, θὰ μποροῦσαν νὰ ἀποτρέψουν τὸ ὄνειδος καὶ μάλιστα μὲ σχετικὴ εὐκολία.

     Ὑπὸ τὸ πρίσμα ὅμως αὐτὸ μποροῦμε τελικὰ νὰ ποῦμε καὶ κάτι ἀκόμη βαρύτερο: ὅτι αὐτοὶ θὰ πρέπει νὰ θεωροῦνται ἴσως πιὸ ὑπεύθυνοι καὶ ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς ἐν τέλει. Γιατί ἡ φερόμενη ὡς ἑλληνικὴ κυβέρνηση καὶ ἅπαντες οἱ ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Βουλῆς δορυφόροι της, εἶναι ἕνας ξεκάθαρος ἀντίχριστος καὶ ἑλληνοφοβικὸς συρφετός, μία ξεδιάντροπη νεοταξικὴ μαριονέτα, ποὺ βρίσκεται σὲ διατεταγμένη ὑπηρεσία μὲ στόχο τὸ οἰκονομικὸ καὶ κυρίως πνευματικὸ ξεχαρβάλωμα τοῦ τόπου μας. Τοὺς ξέραμε λοιπὸν καὶ δὲν ἀναμέναμε ἀπολύτως τίποτε ἄλλο ἀπὸ αὐτούς, ἔξω ἀπὸ ὄλεθρο, διαστροφὴ καὶ ἀποδόμηση. Ἀπὸ ἀνθρώπους ὅμως ὑποτίθεται τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ πνευματικοὺς ποιμένες, ἀναμέναμε περισσότερα πράγματα. Ὅσο καὶ ἂν γνωρίζουμε βεβαίως τί γίνεται καὶ μέσα στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο. Ἀλλὰ ἔστω καὶ ἔτσι, περιμέναμε κάτι καλύτερο τοὐλάχιστον ἀπὸ κάποιους ἐπισκόπους καί εἰδικὰ γιὰ τὸ τρομακτικὸ αὐτὸ θέμα. Γιὰ ὅλους τοὺς παραπάνω λόγους οἱ ποιμένες μας γιὰ μία ἀκόμη φορὰ «ἐζυγίσθησαν, ἐμετρήθησαν καὶ εὑρέθησαν ἐλλιπεῖς». Γιὰ μία ἀκόμη φορὰ, μετὰ τὸ Κολυμπάρι, μετὰ τὸ Οὐκρανικὸ καὶ φυσικὰ μετὰ τὴν ὅλη ἀνεκδιήγητη στάση τους στὴν τριετία τῆς ψευτοπανδημίας (ἀπὸ τὴν ὁποία καὶ ἡ φωτογραφία – ἔτσι, γιὰ νὰ μὴν ξεχνιόμαστε), ὅπου καὶ πάλι εἶχαν τὴν κύρια εὐθύνη γιὰ ὅσα πρωτοφανῆ καὶ βέβηλα εἶχαν ἀντικρύσει τὰ δύσμοιρα μάτια μας. Ἀνάλογα ἀνεκδιήγητη εἶναι ἡ στάση τους καὶ τώρα. Βαθύτατα ἀπογοητευτικὴ καὶ ἄκρως ἐξοργιστική. Καὶ πρωτίστως δική τους εἶναι καὶ ἐδῶ ἡ κύρια εὐθύνη γιὰ τὴν τελικὴ ὑπερψήφιση τοῦ βδελύγματος.

     Ἡ αἰδήμων σιωπή τους ἀπὸ τὸ ζοφερὸ βράδυ ἐκείνης τῆς ἀποφράδας Πέμπτης τὸ ἀποδεικνύει ἐκ νέου. Καὶ ἂν ὅμως πεῖ κάποιος ὅτι δὲν σιωποῦν ὅλοι καί ἐντελῶς, ἐπικαλούμενος μερικὰ κροκοδείλια δάκρυα 3-4 ἐπισκόπων, ποὺ βγῆκαν αὐτὲς τὶς τελευταῖες μέρες νὰ μυξοκλάψουν πάνω ἀπὸ τὸ χυμένο γάλα ἤ κάποιες ἀστειότητες σάν τό νέο «Πρός τόν Λαό» πού μᾶς διάβασαν στούς ναούς τήν περασμένη Κυριακή, χωρὶς ὅμως καὶ πάλι νὰ ἀναλαμβάνουν τὴν παραμικρὴ εὐθύνη καὶ ἐπίσης χωρὶς καὶ πάλι νὰ λένε τὸ παραμικρὸ περὶ τοῦ τί πραγματικὰ δραστικὸ θὰ πράξουν ἔστω καὶ τώρα, πέρα ἀπὸ νέες θεολογικὲς διαπιστώσεις γιὰ τὰ αὐτονόητα καὶ τὰ πασιφανῆ καὶ πέρα ἀπὸ φοβικὰ καὶ συμβιβασμένα ἡμίμετρα κάποιων (τύπου Πειραιῶς), θὰ τοὺς ἀπαντήσουμε ὅτι αὐτά δὲν εἶναι πραγματικὴ ἀντίδραση – ἔστω καὶ κατόπιν ἑορτῆς. Εἶναι μόνο ἡ εἰκόνα συνειδητῶν ἀποδομητῶν καί συνοδοιπόρων τοῦ καθεστῶτος (στή χειρότερη περίπτωση) ἤ ἀπλῶς φοβικῶν ποιμενίσκων (στήν καλύτερη), ποὺ παραμένουν ἀνίκανοι ἢ ἀπρόθυμοι νὰ κάνουν ὁτιδήποτε ἀνώτερο ἀπὸ τὸ νὰ ρίξουν ἁπλῶς στάχτη στὰ μάτια τῶν τελευταίων ἀφελῶν. Καὶ ποὺ ἀκόμη καὶ τώρα ἁπλῶς συνεχίζουν τά κουραφέξαλα…

     Νεκτάριος Δαπέργολας