Ἐπιδερμικὴ «θεολογία», κατάλληλη γιὰ νεοποχήτικα ἐμβόλια πλάνης

Τὸ ἄσπρο μαῦρο (Γ΄)

«Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πάνω ἀπὸ ὅλα, γιατὶ αὐτὴ ἡ ἑνότητα στηρίζει τὴν ἀληθινή πίστι». Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος.

Καλὸ ἀκούγεται.

  Ἑνότητα, Ἐκκλησία, Πίστις. Λέξεις μὲ βάρος. Ὅταν λέγονται ἀπὸ κληρικοὺς ἀποκτοῦν, γιὰ τοὺς περισσοτέρους, μεγαλύτερο βάρος λόγῳ τοῦ σχήματός τους, τὸ ὁποῖο ἀκόμα ὁ λαός μας σέβεται.

 Ἀκόμα μεγαλύτερο βάρος ἀποκτοῦν ὅταν λέγονται ἀπὸ ἀνθρώπους μὲ πράξι, μὲ ἔργο. Ἐργασία, στὸν ἑαυτό τους πρώτα καὶ κατόπιν στὸν λαό τοῦ Θεοῦ. Μᾶλλον, ὅταν ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἐργασία περιττεύουν τὰ λόγια. Καὶ μόνον ἡ παρουσία τοῦ ἐργάτη τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, ἀκόμη καὶ ἄνευ λόγων, φτάνει γιὰ νὰ νοιώσῃ κανεὶς τὴν πίστι, νὰ ἀντιληφθῇ τὴν ἑνότητα, νὰ αἰσθανθῇ τὴν ζεστασιά τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν χρειάζονται εἰσηγήσεις, ἐξηγήσεις, ἀναλύσεις,  παραπομπές. Γνωρίζεις μὲ ὅλο τὸ εἶναι σου ὅ,τι ἐδὼ ὑπάρχει ἡ μία, ἡ μόνη, ἡ ἀληθινή πίστις. Γνωρίζεις ὅ,τι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶναι κομμάτι τῆς ἀληθινῆς, τῆς μίας, τῆς μόνης Ἐκκλησίας καὶ ἐπειδὴ αὐτὸ τὸ ἐλάχιστο κομμάτι εἶναι μπροστά  σου, εἶναι ἐνώπιόν σου ὁλόκληρη ἡ ἐκκλησία. Γιατὶ αὐτὸς εἶναι ἑνωμένος μὲ ὅσους πέρασαν καὶ ὅσους θἄρθουν. Μὲ ὅσους εἶναι στὸν οὐρανὸ καὶ ὅσους βρίσκονται στὴ γῆ. Νοιώθεις τὴν τῶν πάντων ἑνότητα. Ξέρεις ὅτι ὅλοι οἱ πρὶν , οἱ νῦν καὶ οἱ μελλούμενοι εἶναι ἕνα. Τὸ νοιώθεις, τὸ ζεῖς, τὸ χαίρεσαι. Φτάνει ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος, ἕνας ἀληθινὸς φίλος τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν παρουσία του καὶ μόνο νὰ διώξῃ κάθε φόβο, κάθε ἀμφιβολία, νὰ λύσῃ κάθε ἀπορία, νὰ διώξῃ κάθε σύννεφο, νὰ σὲ ἀλαφρώσῃ ἀπὸ κάθε βάρος νὰ σὲ κάνῃ νὰ νοιώσῃς τὸ ἄγνωστο γιὰ σένα καὶ κρυφὸ νόημα τῆς ζωῆς. Ἔχεις συναντήσει ἕναν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, ἕναν χριστιανὸ, ἕναν ἅγιο, ποὺ μπορεῖ νὰ μὴν μιλάῃ, νὰ μὴν κηρύττῃ, νὰ μὴν λέει λόγο μεγάλο ἤ μικρὸ, ἀλλὰ ἀνακεφαλαιώνει ὅ,τι ἔχει λεχθῇ, ἐνσαρκώνει ὅ,τι ἅγιο ἔχει νοηθῇ, κάνει προσιτὰ τὰ ἀπρόσιτα καὶ ὁρατά τὰ ἀόρατα. Μπροστὰ στὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ γνωρίζεις μὲ ὅλη τὴν ὕπαρξί σου, τὴν ὕπαρξι τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του, τοῦ Σώματός Του. Ἕνα γαλήνιο ἀεράκι φουσκώνει τὰ πανιὰ τῆς ψυχῆς σου καὶ εὐγνωμονεῖς τὸν Θεὸ ποὺ σὲ ἀξίωσε, ἔστω καὶ γιὰ λίγες στιγμές, νὰ γνωρίσῃς τὴν παρουσία Του. Μακάριος, ὅσο ἀνάξιος καὶ ἄν εἶναι,  ὅποιος ἀξιώθηκε αὐτῆς τῆς δωρεᾶς.

Καὶ ἀκοῦς ξαφνικὰ λόγους γιὰ ἐκκλησία, γιὰ ἑνότητα, γιὰ πίστι καὶ μοιάζουν μὲ σκιὲς μέσα στὸ σκοτάδι, μὲ ἀντικατοπτρισμοὺς στὴν ἔρημο σου, μὲ βροντὲς καὶ ἀστραπὲς πάνω στὴ διψασμένη γῆ, ποὺ περιμένει τὴν σταγόνα τῆς βροχῆς, ἀλλὰ ποτὲ δὲν πέφτει. Ἀκοῦς γιὰ πίστι καὶ στὴ ψυχὴ σου ἀπλώνεται ἡ παγωνιά καὶ ἡ ἀπολυτότητα τῶν ἰδεολογιῶν, ἀκοῦς γιὰ ἑνότητα καὶ βλέπεις τὴν ἀποφασιστικότητα ὅσων ἀδίστακτα συνεργάζονται γιὰ τὸ συμφέρον τους, ἀκοῦς γιὰ ἐκκλησία καὶ νοιώθεις τὴν περιχαράκωσι μιᾶς λέσχης. Ἄλλος κόσμος αὐτός.  

Βλέπεις τὶς πράξεις ἀνθρώπων μὲ σχήμα κληρικοῦ καὶ ἀπορεῖς ἄν ἔχουν κάποια σχέσι μὲ πίστι καὶ Θεό. Μπορεῖ ἕνας ἄνθρωπος ποὺ κάτι ἔχει νοιώσει ἀπὸ Θεὸ νὰ εἶναι συνοδοιπόρος καὶ ὑπηρέτης τοῦ κράτους; Καὶ μάλιστα τοῦ συγχρόνου κράτους; Ἤ δὲν ἔχει καταλάβει τί εἶναι καὶ ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο τὸ σύγχρονο κράτος, ἄρα ἀπολύτως ἀκατάλληλος γιὰ καθοδηγητὴς τοῦ λαοῦ ἤ δὲν ἔχει καταλάβει ποὺ θέλει νὰ ὁδηγήσῃ ἡ πίστις τὸν ἄνθρωπο, ὁπότε ἀναξίως φέρει τὸ ἱερατικὸ σχῆμα.

Μποροῦν ἱερεῖς καὶ ἐπίσκοποι νὰ γίνονται ντελάληδες καὶ διεκπεραιωτὲς τῶν παρανόμων καὶ ἐπικινδύνων κυβερνητικῶν ἀποφάσεων; Μποροῦν νὰ γίνονται προπαγανδιστὲς τῶν δολίων πειραματισμῶν τῶν μεγάλων φαρμακευτικῶν ἐταιρειῶν ποὺ νοιάζονται μόνο γιὰ τὸ κέρδος τους καὶ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὶς ἀνθρώπινες ζωὲς, τὶς ὁποῖες ὑποτίθεται ὅτι πᾶνε νὰ προστατεύσουν; Καὶ ἐνῷ ἔπρεπε νὰ μεριμνοῦν καὶ νὰ φροντίζουν γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, καθημερινὰ κόπτονται καὶ μεριμνοῦν καὶ τυρβάζουν γιὰ θέματα ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀσχολοῦνται (κανονικοὶ καὶ τίμιοι) γιατροί.

 Συμβαίνει αὐτὸ ποὺ περιέγραφε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γιὰ τοὺς χριστιανοὺς τῆς ἐποχῆς του, ποὺ τόσο πολὺ ἐμαίνοντο γιὰ τὰ βιωτικά (οὕτω πρὸς τὰ βιωτικὰ μαινομένων) καὶ τὰ χρήματα, ὥστε οἱ κληρικοὶ ἀναγκαζόταν νὰ μεριμνοῦν γιὰ τὰ λεφτὰ καὶ τὰ τρόφιμα, πῶς θὰ συγκεντρωθοῦν καὶ πῶς θὰ διαμοιραστοῦν ὅπου ὑπῆρχε ἀνάγκη, ὥστε νὰ μὴν διαφέρουν σὲ τίποτα ἀπὸ οἰκονόμους καὶ ἐμπόρους. Καὶ ἐνῷ ἔπρεπε νὰ μεριμνοῦν γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων μεριμνοῦσαν γιὰ ὅσα φροντίζουν εἰσπράκτορες καὶ λογιστές καὶ ταμίες:

«Νυνὶ δὲ ἐπιτρόπους καὶ οἰκονόμους καὶ καπήλους παρῆλθον ἡμῖν οἱ ἐπίσκοποι τῇ περὶ ταῦτα φροντίδι· καὶ δέον αὐτοὺς ὑπὲρ τῶν ψυχῶν μεριμνᾷν καὶ φροντίζειν τῶν ὑμετέρων, οἱ δὲ, ὑπὲρ ὧν ὑποδέκται (=εἰσπράκτορες) καὶ φορολόγοι καὶ λογισταὶ καὶ ταμίαι μεριμνῶσιν, ὑπὲρ τούτων καθ' ἑκάστην κόπτονται τὴν ἡμέραν».  ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG58 762

Καὶ λέει ὅτι οἱ ἐπίσκοποι δὲν ἤθελαν νὰ βάλλουν τοὺς ἑαυτούς τους σὲ μιὰ τέτοια ἀσχημοσύνη, αὐτὰ ἔπρεπε νὰ τὰ κάνουν οἱ χριστιανοὶ καὶ αὐτοὶ νὰ ἀσχολοῦνται μὲ τὶς ἁγιαστικὲς πράξεις, ἀλλὰ τοὺς ἀνάγκασαν οἱ χριστιανοὶ καὶ ἔτσι ἔγιναν τὰ πάνω κάτω.

«Οὐδὲ γὰρ ἠβούλοντο ἑαυτοὺς εἰς τοιαύτην ἀσχημοσύνην ἐμβαλεῖν, ἀλλ' ἐπεθύμουν τὴν ὑμετέραν γνώμην αὐτοῖς πρόσοδον εἶναι, καὶ τοὺς καρποὺς ἐντεῦθεν τρυγᾷν, καὶ αὐτοὺς εὐχαῖς προσέχειν μόναις. Νυνὶ δὲ αὐτοὺς ἠναγκάσατε τῶν τὰ πολιτικὰ πραττόντων πράγματα τὰς οἰκίας μιμεῖσθαι· ὅθεν πάντα ἄνω καὶ κάτω γέγονεν». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ (ὅ.π.)

Ἀντιλαμβάνεστε ποὺ βρισκόμαστε σήμερα. Αὐτὸ ποὺ ὁ ἅγιος Ἰωάννης τὸ χαρακτήριζε ἀσχημοσύνη, τὸ νὰ εἶναι βουτηγμένοι οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ ἐπίσκοποι στὶς δοσοληπτικὲς ἀγαθοεργίες καὶ ὄχι στὸν ἁγιασμὸ καὶ τὴν προσευχή (τὶς δοσοληψίες καὶ τὶς ἀγαθοεργίες ἔπρεπε νὰ τὶς κάνουν οἱ χριστιανοί), δηλαδὴ στὴν μετατροπὴ τῆς Ἐκκλησίας σὲ φιλανθρωπικὸ ἵδρυμα, σὲ ΜΚΟ, τὸ θεωροῦμε λόγο ὑπάρξεως τῆς ἐκκλησίας καὶ ἔτσι γίνεται ἀνεκτὴ ἡ ὕπαρξις της ἀπὸ τὸ ἄθεο κράτος, τοὺς ἀθέους ἐχθροὺς της καὶ τοὺς βλαμένους πιστούς της, ἐμᾶς δηλαδή. Καὶ δὲν σταματοῦμε σ᾿ αὐτὴ τὴν ἐπονείδιστη καὶ ταπεινωτικὴ γιὰ τὴν οὐσία τῆς ἐκκλησίας κατάστασι, ἀλλὰ τὴν μετατρέπουμε σὲ ὑπηρέτρια τῶν σκοπιμοτήτων  καὶ τῶν ἐνεργειῶν τῶν πλέον σκοτεινῶν ἀνθρώπων καὶ συστημάτων. Προπαγανδίστρια τῆς βίας, τῆς ἀπάτης, τοῦ φόβου καὶ τοῦ ἐκτραχηλισμοῦ τῶν ἀνθρώπων. «Ἔκανε , λέει, τὶς ἐκκλησίες ἐμβολιαστικὰ κέντρα ὁ Λαρίσης». «Ἤ κάνεις τὸ ἐμβόλιο ἤ ἀπολύεσαι». Ἄνθρωποι οἱκογενειάρχες μπαίνουν στὸν δεύτερο μῆνα ἀναστολῆς ἐργασίας ἀπὸ τὸ τυραννικὸ καθεστῶς. Καὶ ἐνῷ συμβαίνουν αὐτὰ ἀκοῦμε ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ συνεργοῦν ἐνεργητικὰ σ᾿ αὐτά ὅτι: «Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πάνω ἀπὸ ὅλα, γιατὶ αὐτὴ ἡ ἑνότητα στηρίζει τὴν ἀληθινή πίστι».

Τί νὰ τοὺς πῇς; «Ἔχετε δίκιο, Σεβασμιώτατε. Ἀκριβῶς ἔτσι. Ὅπως τὰ λέτε». Θὰ σοῦ ποῦν ὅ,τι εἰρωνεύεσαι. Βέβαια. Τί ἄλλο νὰ κάνῃς; Ξαναθυμίζω αὐτὰ ποὺ ἔλεγε ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος:

«Ὅταν τις εὑρίσκεται πρὸ ἀπαντήσεων ἀληθῶς ἐκφρόνων, πρὸ παραλογισμῶν καταπλησσόντων, πρὸ ἐπιχειρημάτων γελοιοτάτων, προβαλλομένων ὅμως μετ᾿ ἀξιώσεων… ὀγκολίθων ἀληθείας, περιπίπτει πραγματικῶς εἰς ἀμηχανίαν ὡς πρὸς τὸ τὶ νὰ ἀπαντήση… Εἰς τὸ καταφανέστατα γελοῖον καὶ πάντα παραλογισμὸν ὑπερβαῖνον ἐπιχείρημα, ποία ἀπάντησις σοβαρὰ εἶναι δυνατὸν νὰ δοθῇ; Εἰς τὰς περιπτώσεις ταύτας προκύπτει ἡ ἀνάγκη χρήσεως τῆς εἰρωνείας». (Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου. Ἄρθρα, μελέται, ἐπιστολαί. Τόμος Β΄ Σταμάτα 2017. σελ.9)

Ἐνώπιον τέτοιων περιπτώσεων εὑρισκόμεθα τώρα. Γιὰ νὰ εἴμαστε δίκαιοι ἡ ἀπόφανσις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου εἶναι ἀπλῶς λάθος, τὸ γεγονὸς ὅμως νὰ μιλάῃ γιὰ πίστι ἑνότητα καὶ ἐκκλησία ἐνῷ κάνει ὅσα κάνει καὶ λέει ὅσα λέει (καὶ μαζὶ ὅλη ἡ χορωδία τῶν στρατευμένων ἐπισκόπων), αὐτὸ εἶναι, ποὺ τὸ λιγώτερο ποὺ μπορεῖ νὰ προκαλέσει εἶναι ἡ εἰρωνεία. «Κοίτα, ποιός μιλάει. Ἄκου τί λέει».

Μὰ γιὰ νὰ εἶσαι στὴν ἐκκλησία προϋποτίθεται ἡ πίστις. Ἡ ἀληθινὴ πίστις. Ἄν ὑπάρχει ἡ ἀληθινὴ πίστις τότε μόνον μετέχεις στὴν Ἐκκλησία καὶ ἀπολαμβάνεις τὴν ἑνότητα, τὸ ἵνα ὧσιν ἕν, γιὰ τὸ ὁποῖο προσευχήθηκε ὁ Κύριος. Ἄν δὲν ὑπάρχει ἀληθινὴ πίστις, δὲν εἶσαι ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας,  ὁπότε γιὰ ποιὰ ἑνότητα μιλᾶμε;

 Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος βέβαια ἀντιλαμβάνεται τὴν ἐκκλησία σὰν ὀργανισμὸ κοσμικοῦ τύπου, τοῦ ὁποίου προΐσταται, ὁ ὁποῖος ἔχει ὡς ἰδεολογία του τὴν «πίστι». Καὶ ὅπως κάθε κόμμα, κάθε λέσχη, κάθε ὁμάδα ἀνθρώπων θεωροῦν πρωταρχικὴ ὑπαρξιακὴ τους προϋπόθεσι τὴν ἑνότητα γιὰ νὰ ἀντιμετωπίζουν τοὺς ἀντιδογματίζοντας καὶ νὰ προωθοῦν τὴν ἰδεολογία τους, ἔτσι καὶ αὐτὸς,  θεωρεῖ τὴν ἑνότητα πάνω ἀπὸ ὅλα. Δηλαδὴ μιὰ μπετὸν ἀρμέ ἄκαμπτη ἀποδοχὴ τῆς «γραμμῆς». Ἕνα ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικὸ κομμουνιστικὸ κόμμα.

Δὲν ἔχει ἄδικο, ὅπως βλέπει τὰ πράγματα. Σοῦ λέει: Ἔχω νὰ κάνω μιὰ δουλειά. Στὴν παροῦσα συγκυρία πρέπει νὰ στηρίξω τὴν κυβερνητικὴ προτεραιότητα τῶν ἐμβολιασμῶν. Ἐλάχιστοι συμφωνοῦν. Κάποιοι φοβοῦνται, κάποιοι δὲν ξέρουν τί γίνεται, κάποιοι ἀκοῦν καὶ ἀπὸ δῶ καὶ ἀπὸ κεῖ. Πολλοὶ ἀντιδροῦν, διαμαρτύρονται. Πρέπει νὰ πιεστοῦν  γιὰ νὰ πειστοῦν, νὰ πειθαναγκαστοῦν δηλαδή. Ἄν βγαίνουν ἐπίσκοποι καὶ κληρικοὶ καὶ δημοσίως καὶ εὐθαρσῶς ἀμφισβητοῦν ὅσα ἐμεῖς προσπαθοῦμε νὰ ἐπιβάλλουμε δὲν θὰ ὑπάρξῃ ἀποτέλεσμα. Ἄρα πρέπει νὰ σταματήσουν νὰ μιλοῦν. Νὰ ἀκούγεται μία φωνή. Αὐτὴ εἶναι ἡ «ἑνότητα» τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ τῆς Συνόδου. Ἄν ὑπάρξει αὐτὴ ἡ «ἑνότητα» τότε πράγματι στηρίζεται ἡ «ἀληθινή πίστις», δηλαδὴ οἱ ἀπόψεις ὅλων αὐτῶν. Ἔτσι μοῦ φαίνονται ἐμένα τὰ πράγματα αὐτά.

Ἡ ἀληθινὴ πίστις εἶναι προϋπόθεσις γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι ἡ ἑνότητα, γενικῶς καὶ ἀορίστως, γιὰ τὴν ἀληθινή πίστι. Προφανὲς τὸ σκόπιμο «λάθος» τοῦ ἀρχιεπισκοπικοῦ δογματισμοῦ.

Βγαίνει δηλαδὴ ὁ ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἡ ΔΙΣ καὶ λένε ὅ,τι τοὺς ἀρέσει, ὅ,τι φρονοῦν. Νὰ παρουσιάσουμε σὲ  .. μερικὲς σελίδες... μερικὰ ἀπὸ ὅσα εἶπαν καὶ ἔπραξαν τὰ δύο μόνον τελευταῖα χρόνια; Βγαίνει ἕνας ἐπίσκοπος καὶ λέει ὅ,τι τοῦ κατέβει, ἀπὸ κοινὲς ἀνοησίες μέχρι βλασφημίες κατὰ τῆς παραδεδομένης πίστεως. Πόσα βιβλία θὰ γεμίσουμε μὲ λεκτικοὺς καὶ πρακτικοὺς ἐπισκοπικοὺς μαργαρῖτες; Καὶ ὅμως φύλλο δὲν κουνιέται. Κανεὶς συνεπίσκοπος δὲν διαμαρτύρεται (γιὰ νὰ εἴμαστε δίκαιοι ὑπάρχουν καὶ οἱ ἐλάχιστοι καὶ διώκονται κιόλας καὶ κάποιοι γράφουν εὐθαρσῶς, ὅπως ὁ πρώην Καλαβρύτων Ἀμβρόσιος)  παρότι ἡ πίστις ὑβρίζεται λόγῳ ... τῆς ἑνότητος. Καὶ ὅλο αὐτὸ ποὺ (ἀπὸ αὐτοὺς) θεωρεῖται «ἑνότης»  στηρίζει (κατὰ τοὺς ἰδίους) τὴν .. ἀληθινὴ πίστι. Ἀπό ὅλα αὐτὰ ποὺ βλέπουμε καὶ ἀκοῦμε καθημερινά ... στηρίζεται ἡ ἀληθινὴ πίστις!!!!

Τὸ νὰ λές τὰ σωστὰ χωρὶς νὰ τὰ πράττῃς κιόλας δὲν φαίνεται μόνο μάταιο καὶ κενὸ, ἀλλὰ προκαλεῖ γέλιο στοὺς ράθυμους καὶ ἐνόχλησι σὲ ὅσους ἔχουν κάμποση ἀξιοπρέπεια:

«Τὸ γὰρ εὗ λέγειν, τοῦ ὀρθῶς πράττειν ἀπόντος, οὐ μόνον μάταιόν τι φαίνεται καὶ κενόν, ἀλλὰ καὶ γέλωτα μὲν τίκτει τοῖς ῥᾳθύμοις, ὄχλησιν δὲ τοῖς σεμνοτέροις». ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗΣ  PG78 724

Τί νὰ λέμε τώρα, ὅταν καὶ τὰ λόγια καὶ οἱ πράξεις εἶναι ὄχι ἀπλῶς λάθος ἀλλὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα μὲ ὅσα ἡ πίστις μας ὁρίζει, καὶ οἱ λέγοντες καὶ πράττοντες εἶναι οἱ ἴδιοι αὐτοὶ οἱ ποιμένες, οἱ ἐπιφορτισμένοι νὰ διδάξουν καὶ νὰ στηρίξουν τὴν πίστι; Τί προκαλοῦν ὅλα αὐτά; Μόνο γέλιο καὶ ἐνόχλησι; Καὶ μάλιστα ὅταν ὄχι μόνο διαλύουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα, ἀλλὰ θέτουν σὲ κίνδυνο καὶ τὴν ἐπιβίωσι καὶ τὴν ζωή καὶ τὴν ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων;

Τί εἰκόνα δημιουργεῖται στοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Φυσικὰ τὸ λιγώτερο ὅτι ὅ,τι λέει ἡ ἐκκλησία εἶναι παραμύθια. Καὶ, ὅπως λέει ὁ ἅγιος, αὐτὸ συμβαίνει ἐπειδὴ κάνουν τὰ ἀντίθετα ὅσων λένε.

«Τανάντία γὰρ ὧν φράζουσι δρῶντες, πολλοὺς , ὡς μύθοις, τοῖς λεγομένοις προσχεῖν ἀνέπεισαν». ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗΣ  PG78 584

 Λέγει ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος, στὸν ἐπίσκοπο Κύριλλο, γιὰ τὴν ἐκκλησία τοῦ Πηλουσίου ἡ ὁποία εἶχε ἐξαντληθῇ ἀπὸ τὶς κακίες τῶν ἀρχόντων της ὅ,τι ἐναπόκειται στὴ δική του φροντίδα καὶ σύνεσι νὰ ξαναβρῇ τὴν ἀκμή της:

«Τῆς σῆς ἐστιν, ὧ πάντων ἄριστε, συνέσεως τε καὶ αὐθεντίας, ταῖς κακίαις τῶν ἀρχόντων κεκμηκυῖαν τὴν Ἐκκλησίαν τὴν κατὰ τὸ Πηλούσιον δυνάμεως καθαρότητι καὶ σπουδῇ ἀνακτήσασθαι» ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗΣ  PG78 565

Τὸ τί ἀδικία καὶ κακουργία ὑπέμεινε ἡ ἐκκλησία λαφυραγωγούμενη καὶ ὑβριζόμενη ἀπὸ μοχθηροὺς καὶ κακούργους ἀνθρώπους (τὸν ἐπίσκοπο καὶ κάποιους κληρικοὺς ἐννοεῖ) στοὺς ὁποίους κανεὶς δὲν θὰ ἐμπιστευόταν οὔτε ἔνα κοπάδι ἀλόγων ζώων, πολὺ περισσότερο λογικοὺς ἀνθρώπους γιὰ τοὺς ὁποίους ἦρθε ἐδὼ ὁ Χριστὸς καὶ ἔχυσε τὸ τίμιο αἷμα Του, δὲν εἶναι οὔτε τοῦ παρόντος , οὔτε κανενὸς καιροῦ νὰ τὸ ποῦμε.

«Πᾶσαν μὲν οὖν ἤν ὑπέμεινεν ἀδικίαν τε καὶ παροίνιαν, ληϊζομένη τε καὶ ὑβριζομένη ὑπὸ μοχθηρῶν καὶ κακούργων ἀνθρώπων, οἷς ἄν τις οὐδ᾿ ἀλόγων ζώων ἀγέλην ἐγχειρίσειεν, μήτοιγε λογικῶν ἀνθρώπων, ὑπὲρ ὧν δεῦρο ἐφοίτησε καὶ τὸ τίμιον ἑαυτοῦ αἷμα ἐξέχεεν ὁ Χριστός· οὐ τοῦ παρόντος φράσαι καιροῦ, μᾶλλον δὲ οὐδενός καιροῦ». ΑΓΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗΣ  PG78 565

Σήμερα ἡ πίστις καὶ ἡ Ἐκκλησία ἐξευτελίζονται ἀπὸ τὶς πράξεις τῶν ἀρχιερέων καὶ τῶν κληρικῶν ποὺ ἔγιναν διάκονοι τῆς τυραννικῆς ἐξουσίας, ὑπάλληλοι τοῦ ἀθέου κράτους, ὑπηρέτες τῆς βίας. Ἐξωθοῦν τοὺς ἀνθρώπους, ἐκμεταλευόμενοι τὸ ἱερατικὸ σχῆμα, στὸν δρόμο ποὺ ἔχουν σχεδιάσει τὰ ὄργανα τοῦ σατανά. Ποιοί θὰ βοηθήσουν νὰ ξαναβρεῖ ἡ ἐκκλησία τὴν ἀκμή της; Αὐτοὶ μπῆκαν μέσα στὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, σὰν τὰ δαιμόνια στοὺς χοίρους τῆς χώρας τῶν Γαδαρηνῶν καὶ ἡ ἀγέλη τρέχει ἀκάθεκτη στὸν γκρεμό.

Πολλοὶ λένε: Καὶ τί θὰ γίνῃ, ρέ φίλε; Δὲν βγαίνει ἄκρη. Εἶναι ἀμετακίνητοι καὶ ἀδίστακτοι. Μόνον τὸν μπελά σου θὰ βρῇς. Θὰ μπλέξῃς.  Θυμᾶστε τί ἀπάντησε ὁ ἅγιος Παΐσιος:

 

 «Ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ὀρθοδοξία, μὲ τὴν παράδοσή της, τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς ἥρωές της, νὰ πολεμῆται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς Ἕλληνες καὶ ἐμεῖς νὰ μὴ μιλᾶμε! Εἶναι φοβερό! Εἶπα σὲ κάποιον: «Γιατί δὲν μιλᾶτε; Τί εἶναι αὐτὰ ποὺ κάνει ὁ τάδε;». «Τί νὰ πῆς, μοῦ λέει, αὐτὸς ὅλος βρωμάει». «Ἂν βρωμάη ὅλος, γιατί δὲν μιλᾶτε; Χτυπῆστε τον». Τίποτε, τὸν ἀφήνουν. Ἕναν πολιτικὸ τὸν ἔφτυσα. «Πές, τοῦ λέω, "δὲν συμφωνῶ μ᾿ αὐτό". Τίμια πράγματα. Θέλεις νὰ ἐξυπηρετηθῆς ἐσὺ καὶ νὰ ρημάξουν ὅλα;»  ΑΓΙΟΣ ΠΑΊΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ. ΛΟΓΟΙ Β΄ Σουρωτή 1999. σελ.37

Ἄν αὐτὰ εἰπώθηκαν τὸ 1992 τί θὰ ἔπρεπε νὰ εἰπωθῇ σήμερα; Ἀπαγορεύονται οἱ γιορτὲς τῶν χριστιανῶν καὶ ἐπιτρέπονται τῶν ἀλλοδόξων. Ἀπαγορεύονται οἱ λιτανεῖες τῶν ἁγίων εἰκόνων καὶ ἐπιτρέπονται τῶν ξοάνων. Κατεβαίνουν οἱ  εἰκόνες ἀπὸ τὰ νοσοκομεία γιὰ νὰ μὴν ἐνοχλοῦνται οἱ ἀλλόπιστοι. Οἱ ἄνθρωποι ἐκβιάζονται νὰ ὑποστοῦν ἐμβολιασμοὺς μὲ ἀμφιβόλου ἀποτελεσματικότητος  καὶ ἐνίοτε ἐπικίνδυνα καὶ γιὰ τοὺς ὑγιεῖς σκευάσματα καὶ τοὺς ἐξωθοῦν καὶ οἱ «ποιμένες» λέγοντας ὅτι ὅλα αὐτὰ εἶναι πράξεις εὐθύνης καὶ ἀλληλεγγύης πρὸς τὸν συνάνθρωπο....

Καὶ μέσα σὲ ὅλον αὐτὸ τὸν δαιμονικὸ παραλογισμὸ, βγαίνουν οἱ ἐπίσκοποί μας νὰ «πουλήσουν θεολογία» ἤ καλύτερα νὰ ρίξουν «θεολογικὴ στάχτη» στὰ μάτια τῶν ζαλισμένων «πιστῶν»: «Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πάνω ἀπὸ ὅλα, γιατὶ αὐτὴ ἡ ἑνότητα στηρίζει τὴν ἀληθινή πίστι».

Ξεκάθαρα. Ἀπὸ τὴν συνολικὴ πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας, τὶς ἐνέργειες καὶ τοὺς λόγους ἐπισκόπων , κληρικῶν καὶ «θεολόγων» ἀποδεικνύεται ὅτι δὲν ἔχουμε κρίσι θεολογίας. Δὲν εἶναι δηλαδὴ ὅτι κάνουν λάθος σὲ κάποια θεολογική τους θέσι, ὅπως αὐτὴν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Ἔχουμε κρίσι πίστεως. Δὲν πιστεύουν στὸν Θεό, ὅπως πρέπει. Ἔχουν ξεπέσει ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξο πίστι. Δὲν εἶναι τωρινὴ διαπίστωσις, οὔτε τὴν ἀνακάλυψα ἐγώ, βεβαίως.  Ἐνδεικτικὰ καὶ μόνον ἀναφέρω:

«Οἱ Ἱεράρχαι αὐτοὶ ἐξέπεσαν ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξο Πίστι. Ποιοί ὅμως τοὺς ἤλεγξαν γι᾿ αὐτό; Καὶ πάλιν θὰ μνησθῶ τοῦ π. Φλωρόφσκυ ποὺ ἔλεγε: «Δὲν ἔχουμε κρίσι θεολογίας, ἀλλὰ κρίσι πίστεως». Ἁρχιμ. Γεώργιος Καψάνης. Εἰσαγωγη στὸ βιβλίο ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜ. Ι.Μ. ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ. ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2000 σελ.6

Καὶ μὴ νομίσει κανεὶς ὅτι ἀναφέρεται σὲ περιπτώσεις Ἱεραρχῶν ἀσχέτων μὲ τοὺς τωρινούς... Ὅποιος ἐνδιαφέρεται ἄς μελετήσει τὸ βιβλίο... Δυστυχῶς ἡ κατάστασις τῶν σημερινῶν ἐπισκόπων εἶναι τόσο προχωρημένη ἀπὸ αὐτὴν τῶν μνημονευομένων ἐπισκόπων, ὅσο ἕνα ὑπερσύγχρονο  αὐτοκίνητο ἀπὸ τὸ κάρρο... Τότε χάλαγαν τοὺς σοβάδες, τώρα γκρεμίζουν τὰ θεμέλια...

Γεώργιος Κ. Τζανάκης.  Ἂκρωτήρι Χανίων. 26 Ὀκτωβρίου 2021