Μόλις δεις την Παναγία στα μάτια,
ξεκλειδώνεσαι.
Ανοίγεσαι.
Βγάζεις την όποια μάσκα σου.
Στέκεις αληθινός μπροστά της.
Γυμνός.
Σαν το μωρό όταν τ’ αλλάζει η μάνα του.
Παραδομένος, αφημένος.
Διαθέσιμος στο άγγιγμά της.
Και γεμίζεις χαρά.
Και μυρίζεις αρώματα
που κυλούν από πάνω της.
Και ζωντανεύουν τα σβησμένα μάτια σου.
Και λες μόνο αλήθειες.
Και θες μόνο να κλαις.
Ένα κλάμα τονωτικό, και όχι διάλυσης.
Και να ξεχύνεις τον καημό σου μπροστά της.
Να της λες τη μοναξιά σου.
Την ανασφάλειά σου.
Τους φόβους, τα όνειρά σου.
Τις ντροπές σου,
τις πομπές σου,
τα μύρια θέματά σου.
Διότι τη νιώθεις μάνα σου,
και όχι πεθερά σου.
Διότι ξέρεις ότι έχει
τη μεγάλη κατανόηση.
Διότι είναι πλατυτέρα Ουρανών
η επιείκεια
κι αγκαλιά της.
Παναγία.
Χριστός.
Μάνα και Γιος.
Ίδιο Αίμα,
ίδιο Βλέμμα,
ίδιο Πνεύμα,
ίδιος Έρωτας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου