Στην παρουσίαση του προγράμματος παρουσία του καλλιτεχνικού διευθυντή Γιώργου Λούκου, σκηνοθέτες και ηθοποιοί μίλησαν για τις προκλήσεις τους. Αλλη με φόρα και εμπειρία από τον χώρο, άλλη με την ταραχή της πρώτης φοράς – όπως ο Αρης Σερβετάλης που συμμετέχει στις Βάκχες σε σκηνοθεσία Αντζελας Μπρούσκου, αλλά και η Ελενη Ερήμου που συμμετέχει στο Μανιφέστο του Πολέμου σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη. Με τους συντελεστές να επαναλαμβάνουν συχνά «ελπίζω να έρθει ο κόσμος», και «ελπίζω να ακουστεί ο λόγος».
Φιλοκτήτης, του Σοφοκλή, 18 και 19 Ιουλίου
Από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου, μεταφερόμαστε μέσω του Φιλοκτήτη στον δέκατο χρόνο του Τρωικού Πολέμου, όπου ο χρησμός λέει πως χωρίς τον Φιλοκτήτη και το φονικό του τόξο η Τροία δεν θα πέσει. Πρέπει να τον φέρουν πίσω, πίσω από την ακατοίκητη απόκοσμη Λήμνο όπου ζει νιώθοντας απόκοσμο πόνο και θεϊκό θυμό.
Αυτόν τον θυμωμένο και μέσα από τον πόνο και την προδοσία σοφό Φιλοκτήτη ερμηνεύει ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, ο Αιμίλιος Χειλάκης τον Νεοπτόλεμο και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης τον Οδυσσέα. Η παράσταση εκκινώντας από την Πάτρα έχει ήδη παρουσιαστεί 11 φορές, όμως στην Επίδαυρο έρχεται με νέα σκηνικά.
Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός αναφέρθηκε στο πόσο ανεξέλεγκτα τα αρχαία θέατρα, αυτός ο χώρος φορτίζει το λόγο, πως επηρεάζεται η λειτουργία του ηθοποιού που νιώθει πως εκφωνεί «την ιδιαίτερη σιωπή που έχουν αυτοί οι χώροι».
Το τραγούδι του Μετανάστη, Μικρή Επίδαυρος, 18 και 19 Ιουλίου
Η Γιώτα Νέγκα και ο Δημήτρης Μπάσης με περίπου 50 τραγούδια για το νόστο, για τους μετανάστες. Οπως είπε ο Δημήτρης Μπάσης, παιδί μεταναστών «έβλεπα τους γονείς μου να κλαίνε ακούγοντας αυτά τα τραγουδια και απορούσα. Νόμιζα ότι μόνο τα παιδιά κλαίνε. Τώρα ξέρω». Ενώ η Γιώτα Νέγκα τόνισε ότι θα τραγουδήσουν για τους Ελληνες μετανάστες (που τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί σημαντικά λόγω της κρίσης) αλλά και για τους μετανάστες που ζουν στη χώρα μας.
Οπως επισημαίνεται «στην ιστορία της ελληνικής τραγουδοποιίας, το κεφάλαιο που αφορά την πίκρα της ξενιτιάς είναι τεράστιο. Σ' αυτό ο Καζαντζίδης έχει ως ερμηνευτής εξέχουσα θέση. Αλλά δεν ήταν ο μόνος, ούτε βέβαια ο τελευταίος...»
Το Μανιφέστο του Πολέμου, 25 και 26 Ιουλίου
Χρόνια ήθελε η Ρουλα Πατεράκη να κάνει θεατρική παράσταση, να σκηνοθετήσει τον Πελοποννησιακό Πόλεμο του Θουκυδίδη. Ηρθε η ώρα να το κάνει, παρουσιάζοντας στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου το πρώτο από τα τρία μέρη. Με τους ηθοποιούς να δηλώνουν πως δεν έχουν πλήρη εικόνα της παράστασης, αφού οι πρόβες γίνονται ξεχωριστά «Η Ρούλα το σκηνοθετεί σε ράγες. Εγώ είμαι η ράγα που αφορά στην εκφορά του Επιταφίου».
Η ίδια η Ρούλα Πατεράκη αναφέρθηκε στους 50 ηθοποιούς της παράστασης λέγοντας πως υπάρχουν ανάμεσά τους πολλοί ακατάτακτοι, νέοι ηθοποιοί. Δεν συμπαθεί πολύ τους διάσημους γιατί έχουν και θέματα ψυχαναλυτή. «Για χρόνια έκανα τον Λακάν, τώρα θα κάνω τον Τσε Γκεβάρα» δήλωσε γελώντας. Παραδίπλα διστακτική, σχεδόν αμήχανη η Ελένη Ερήμου μίλησε για τη συμμετοχή της στην παράσταση, για την πρώτη φορά που θα παίξει στο αρχαίο θέατρο.
Βάχκες, 8 και 9 Αυγούστου
Η Αντζελα Μπρούσκου σκηνοθετεί τις Βάκχες, στηριζόμενη στην εκπληκτική μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά και φέρνει για πρώτη φορά στην Επίδαυρο έναν σημαντικό ηθοποιό, τον Αρη Σερβετάλη. Με αυτό το έργο θα κλείσει και ο κύκλος των παραγωγών του Φεστιβάλ Επιδαύρου. Η Μπρούσκου σκηνοθετεί το τελευταίο σωζόμενο έργο του Ευρυπίδη, μας θέλει συνοδοιπόρους του Διονύσου, του Θεού που μεταμορφώνεται σε άνθρωπο και σαν θηλυκόμορφος ξένος επιστρέφει στη Θήβα για να εδραιώσει τη λατρεία του. Ο Θεός της ετερότητας, της διαφορετικότητας, της μεταμφίεσης που καταργεί τα σύνορα μεταξύ των ανρθώπων και των κυρίαρχων αξιών.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου