Συνέχεια απο εδώ
81… Εάν δεν αγωνίζεται και ο άνθρωπος, ανάλογα με την δύναμη του, ώστε αυτό που κάνει να το ενώσει με τις ευχές των αγίων, σε τίποτα δεν ωφελείται όταν εύχονται οι άγιοι γι’ αυτόν. (χις’)
82… Για κανένα πράγμα του κόσμου τούτου δεν πρέπει καθόλου να λυπηθούμε, παρά μόνο για την αμαρτία. (χοε΄)
83… Σημάδι ταπεινώσεως είναι το να ρωτάμε. «Ανήρ γάρ ἀσύμβουλος ἑαυτοῦ πολέμιος». (χϟδ΄)
84… Αδελφέ, δεν ωφελεί να μιλάς συνεχώς για τα δόγματα. Αυτά είναι πάνω από τα μέτρα σου. Καλύτερα προσευχήσου στον Θεό για τις αμαρτίες σου. Με αυτές να απασχολείται ο νους σου. Πρόσεχε να μη κατακρίνεις στην καρδιά σου όσους ασχολούνται μ’ αυτά. Δεν γνωρίζεις αν ενεργούν σωστά ή όχι, και πως ο Θεός θα κρίνει την υπόθεση. Αν όμως σε ρωτήσουν, αποκρίσου ότι «αυτά υπερβαίνουν τις δυνάμεις μου, συγχωρέστε με, Πατέρες άγιοι». (χϟε΄)
85… Είναι δεδομένο ότι ο Νεστόριος και όλοι οι υπόλοιποι αιρετικοί είναι υπό το ανάθεμα. Εσύ, όμως, μη τρέχεις καθόλου στο να αναθεματίζεις. Αυτός που θεωρεί τον εαυτό του αμαρτωλό έχει χρέος να πενθεί για τις αμαρτίες του και τίποτε άλλο. Ούτε πάλι να κρίνεις τους ήδη αναθεματισμένους. Ο καθένας τον εαυτό του ας δοκιμάζει.
Ακόμα και αυτόν τον Σατανά εάν αναθεματίζω, εφ’ όσον κάνω τα δικά του έργα, τον εαυτό μου αναθεματίζω. Ο Κύριος είπε· «ἐάν ἀγαπᾶτε με, τάς εντολάς τάς εμάς τηρήσατε». Ο Απόστολος πάλι λέει· «εἴ τις οὐ φιλεῖ τόν Κύριον, ἀνάθεμα ἔστω». Αυτός, λοιπόν, που δεν εργάζεται τις εντολές Του, δεν τον αγαπά. Αυτός που δεν τον αγαπά είναι υπό το ανάθεμα. Και πως τότε αυτός μπορεί να αναθεματίζει άλλους; (ψ, ψα΄)
86… (Σέ αδελφό που ρώτησε τι πρέπει να κάνει σέ περίπτωση που βρίσκεται με κοσμικούς και έλθει αργολογία). Εάν δεν υπάρχει ανάγκη, φύγε. Αν, όμως, υπάρχει ανάγκη, συμμάζεψε τον νου σου στην προσευχή, χωρίς να τους κατακρίνεις, αλλά να προσέχεις στην δική σου ασθένεια. (ψζ΄)
87… Όταν κανείς είναι μόνος του, οφείλει να ψάλλει και να προσεύχεται με το στόμα και την καρδιά του. Αν βρίσκεται με πλήθος ανθρώπων, δεν είναι ανάγκη να ψάλλει με το στόμα, αλλά μόνο στην διάνοια του. Πρέπει τότε να ’ναι προσεκτικοί οι οφθαλμοί για τον κίνδυνο του ρεμβασμού και τις παγίδες του εχθρού. (ψι΄)
88…(Σέ αδελφό που ρώτησε «όταν προσεύχομαι ή ψάλλω και δεν αισθάνομαι την δύναμη των όσων λέω, λόγω της σκληρότητας της καρδιάς μου, τότε τι ωφελούμαι;»).
Εάν εσύ δεν αισθάνεσαι, οι δαίμονες, όμως, αισθάνονται και ακούν και τρέμουν. Μη σταματάς να ψάλλεις και να προσεύχεσαι. Σιγά-σιγά με την χάρη του Θεού απαλύνεται η σκληρότητα. (ψια΄)
89. Πένθος είναι η κατά Θεόν λύπη, που γεννά η μετάνοια. Τα γνωρίσματα της μετανοίας είναι η νηστεία, η ψαλμωδία, η προσευχή, η μελέτη των λόγων του Θεού. Φαιδρότητα είναι η κατά Θεόν ιλαρότητα, η οποία και στον λόγο και στο πρόσωπο φανερώνεται με σεμνότητα προς τους γύρω. Ας έχει, λοιπόν, η καρδία το πένθος, το δε πρόσωπο και ο λόγος την σεμνή ιλαρότητα. Έτσι μπορούν να συνυπάρχουν και τα δύο. (ψλ΄)
90… Το τέλειο και ευάρεστο στον Θεό είναι, αυτός που εισέρχεται στην Εκκλησία για να ακούσει τις Γραφές, να μένει στην σύναξη έως και την τελική απόλυση. Χωρίς εύλογη αιτία δεν είναι πρέπον να φεύγει πριν την απόλυση, διότι θεωρείται καταφρόνηση. Σέ περίπτωση ανάγκης έχει συγχώρηση, πλην όμως, δεν πρέπει να δικαιώνει τον εαυτό του. Αντίθετα, να ζητάει συγχώρηση από τον Θεό και να λέει «Συγχώρα με, Κύριε, που δεν μπόρεσα να φυλάξω την εντολή». (ψλς΄)
συνεχίζεται..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου