Πέμπτη 13 Απριλίου 2023

Μεγάλη Παρασκευή

 


Σταύρωσις_The Crucifixion_Greek-Byzantine-Orthodox-Icon_Распятие_ИИСУСА_ХРИСТА_ (1) 

Συναξάριον
Τη αγία και Μεγάλη Παρασκευή, τα άγια και σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού επιτελούμεν, τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τας ύβρεις, τους γέλωτας, την πορφυράν χλαίναν, τον κάλαμον, τον σπόγγον, το όξος, τους ήλους, την λόγχην, και προ πάντων, τον σταυρόν, και τον θάνατον, α δι’ ημάς εκών κατεδέξατο, έτι δε και την του ευγνώμονος Ληστού, του συσταυρωθέντος αυτώ, σωτήριον εν τω Σταυρώ ομολογίαν.

Στίχοι εις την Σταύρωσιν
Ζων ει Θεός συ, και νεκρωθείς εν ξύλω,
Ω νεκρέ γυμνέ, και Θεού ζώντος Λόγε.

Έτεροι εις τον ευγνώμονα Ληστήν
Κεκλεισμένας ήνοιξε της Εδέμ πύλας,
Βαλών ο Ληστής κλείδα το, Μνήσθητί μου.

Διηγήθηκε ο αββάς Ιωάννης το εξής:
»Κάποτε καθόμουν μαζί με τον αββά Ποιμένα και είδα να πέφτει σε έκσταση. Κι επειδή του είχα πολύ θάρρος, του έβαλα αμέσως μετάνοια παρακαλώντας τον να μου πει που ήταν και που βρέθηκε. »
Κι εκείνος αναγκάστηκε και μου είπε:
»Ο λογισμός μου κι ο νους μου ήταν εκεί στον Σταυρό του Σωτήρος Χριστού, όπου έστεκε εκεί δίπλα η Παναγία η Κυρία Θεοτόκος Μαρία κι έκλαιγε κι εγώ ήθελα πάντοτε όπως Αυτή έτσι να κλαίω.»

Άγιος Σωφρόνιος του Εσσεξ ο Αγιορείτης

Εκείνο που θα μας οδηγήσει στον κήπο της Γεθσημανή, όπου ο Χριστός προσευχόταν για ολόκληρο τον κόσμο, είναι το να αγαπάμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας, να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού.

Όταν κατηγορείται κανείς από τους ανθρώπους, να το αντιμετωπίζει με σιωπή, διότι, όπως λέγει ο Ιωάννης της Κλίµακος, η σιωπή του Χριστού κατήσχυνε τον Πιλάτο.

– Ο πόλεμος που δεχόμαστε είναι πολύ μεγάλος. Όλοι είναι εναντίον µας: η επιστήμη και η πολιτική. Δεν είμαι απαισιόδοξος, αλλά νομίζω ότι ζούμε στους τελευταίους καιρούς. Η δική µας στάση πρέπει να είναι μαρτυρική: «Ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη, και ως αμνός άµωµος εναντίον του κείροντος αυτόν άφωνος, ούτως ουκ ανοίγει το στόμα αυτού» (Ησ. νγ’ 7). Όταν εξασκήσουμε βία στην βία, δεν κάνουμε τίποτε. Η μαρτυρική (σιωπηλή) στάση θα εξασφαλίσει μεγαλύτερη χρονική διάρκεια νίκης.

Ο άνθρωπος αρχίζει από την αίσθηση της αµαρτωλότητος και το πένθος, και φθάνει στην σύγκρουση με τον κόσμο: «Μακάριοι οι δεδιωγµένοι… » (Ματθ. ε10). Αυτό είναι φυσικό. Τότε ο άνθρωπος θεολογεί. Η αυτάρκεια σταματά κάθε πνευματική πρόοδο.
– Όταν ο άνθρωπος περιφρονείται, τότε είναι ελεύθερος. Αυτό συμβαίνει και στο Μοναστήρι. Όταν τον περιφρονούν μπορεί να ζει ησυχαστικά. Όταν κάποιος θεωρείται σπουδαίος, τότε κρίνεται αυστηρά από τους άλλους μοναχούς, αλλά και ο ίδιος προσέχει να µή χαθεί η καλή ιδέα που έχουν οι άλλοι γι’ αυτόν. Έτσι δεν είναι ελεύθερος. 
Οι Χριστιανοί θα είναι πάντοτε παρεξηγημένοι από τους γύρω τους ανθρώπους.

Πολλές φορές αισθάνθηκα τον εαυτό μου σταυρωμένο πάνω σε αόρατο σταυρό…. Σε οποιαδήποτε κατεύθυνση κι αν πήγαινα, υπήρχε κάποιος που θα φώναζε από τον πόνο. Αυτό μου αποκάλυψε τα παθήματα των σύγχρονων ανθρώπων, των συντετριμμένων από την αγριότητα του περιβόητου πολιτισμού μας. Η κολοσσιαία κρατική μηχανή, παρόλο που δημιουργήθηκε από τους ανθρώπους, έχει εντούτοις χαρακτήρα απρόσωπης, για να μην πω απάνθρωπης συσκευής, η οποία με αδιαφορία καταπιέζει εκατομμύρια ανθρωπίνων υπάρξεων. Ανίσχυρος να αλλάξω τα κατ’ ουσίαν ανυπόφορα και όμως νόμιμα εγκλήματα της κοινωνικής ζωής των λαών, κατά την έξω από κάθε ορατή εικόνα προσευχή μου αισθάνθηκα την παρουσία του εσταυρωμένου Χριστού. Ζούσα πνευματικά το Πάθος Του τόσο καθαρά, ώστε η φυσική όραση του ‘’υψουμενου εκ της γης’’ (Ιωαν. 12, 32) δεν θα ενίσχυε καθόλου τη συμμετοχή μου στον πόνο Του…..

Ζούμε και πάλι στην ατμόσφαιρα των πρώτων αιώνων της χριστιανικής εποχής: «Ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν» (Φιλιπ. Α΄ 29). Αρκετές φορές χάρηκα με τη σκέψη ότι η ζωή μου κατά το μεγαλύτερο μέρος της συνέπεσε με διωγμούς κατά του Χριστιανισμού. Αυτό μου επιτρέπει να αισθανθώ καθαρότερα τον εαυτό μου ως χριστιανό, να συνειδητοποιήσω την ασύγκριτη τιμή κατά τους χρόνους μας να ακολουθώ τον Μονογενή Υιό του Πατρός στην πορεία Του προς τον Γολγοθά.
Παντού διωγμοί, αλλά σε ποικίλες μορφές. Εν τούτοις κανέναν από αυτούς δεν μπορεί κάποιος να υπομείνη εύκολα. Είθε ο Θεός της αγάπης να λυτρώσει κάθε ψυχή από τη συμφορά να γίνει διώκτης έστω και «ενός των μικρών τούτων».
Στο «υπέρ Αυτού πάσχειν» περικλείεται ιδιαίτερη ευλογία ή ακόμη και εκλογή. Ο πάσχων δια της πορείας αυτής των εξωτερικών περιστάσεων βρίσκεται σε αδιάκοπη σχέση μετά τον Ιησού Χριστό, εισάγεται στη σφαίρα της Θείας αγάπης, γίνεται θεοφόρος.
Πεθαίνοντας μαζί με Αυτόν και εν Αυτώ, ήδη από εδώ προγευόμαστε την ανάσταση.
Ο Κύριος έπαθε για όλους εμάς. Τα παθήματά Του καλύπτουν όλες τις ασθένειες της ζωής μας μετά την πτώση του Αδάμ. Για να γνωρίσουμε όπως πρέπει τον Χριστό, είναι απαραίτητο να συμμετάσχουμε κι εμείς στα παθήματά Του και να βιώσουμε, αν είναι δυνατόν, το παν, όπως και Αυτός ο Ίδιος. Έτσι και μόνο έτσι γνωρίζεται ο Χριστός – Αλήθεια, δηλαδή υπαρξιακά, όχι αφηρημένα, όχι με ψυχολογική η θεωρητική πίστη που στερείται βιωματικής πείρας.
Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ, Περί Προσευχής,Δ’ για την εμπονη προσευχή ,έκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας.

Ο Χριστός Ελκόμενος επί Σταυρού_24203_st.-nicholas-in-prilep-_Greek-Byzantine-Orthodox-Icon_ 

Ομιλία
για την εκπλήρωση της μεγάλης προφητείας
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

«ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη» (Ησαΐας 53: 7).

Ο διακριτικός προφήτης Ησαΐας προέβλεψε πολλούς αιώνες νωρίτερα, την φρικτή θυσία του Κυρίου στον Γολγοθά. Τηλαυγως προείδε τον Κύριο Ιησού Χριστό να οδηγείται ώς πρόβατον επί σφαγήν.

Ένα πρόβατο επιτρέπει σε άλλους να το οδηγήσουν στη σφαγή, όπως οδηγείται και στο λιβάδι: ανυπεράσπιστο, χωρίς φόβο και χωρίς κακία. Έτσι και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός οδηγήθηκε στη σφαγή χωρίς άμυνα, χωρίς φόβο και χωρίς κακία. Ούτε είπε: «Άνθρωποι, μην το κάνετε αυτό!» Ούτε ρώτησε: «Γιατί το κάνετε αυτό σ’ Εμένα;» Ούτε καταδίκασε κανέναν. Ούτε διαμαρτυρήθηκε. Ούτε εξαγριώθηκε. Ούτε σκέφτηκε πονηρά για τους κριτές Του. Όταν το αίμα Του ανάβλυζε από το ακάνθινο στεφάνι , ήταν σιωπηλός. Όταν το πρόσωπό Του λερώθηκε από τους εμπτυσμούς, ήταν σιωπηλός. Όταν ο Σταυρός Του έγινε βαρύς στην πορεία, υπέμεινε. Όταν ο πόνος Του έγινε αφόρητος στον Σταυρό, δεν διαμαρτυρήθηκε προς τους ανθρώπους αλλά απευθύνθηκε στον Πατέρα Του. Όταν έπνεε την τελευταία του πνοή, έστρεψε το βλέμμα Του και τον αναστεναγμό του προς τον ουρανό και όχι προς τη γη. Γιατί πηγή της δύναμής Του είναι ο παράδεισος και όχι η γη. Πηγή της παρηγοριάς του είναι ο Θεός και όχι οι άνθρωποι. Η αληθινή πατρίδα Του είναι η Βασιλεία των Ουράνων και όχι τα επίγεια βασίλεια.

«Ιδε, ο αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» ( Ιωάννης 1:29). Αυτή ήταν η πρώτη κραυγή του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή όταν είδε τον Κύριο. Και, ιδού, τώρα στον Γολγοθά, εκπληρώνεται αυτή η προφητεία. Ιδού, ο αίρων το βαρος των αμαρτιών ολόκληρου του κόσμου, ο αμνός του Θεού ήταν σφαγμένος και άψυχος.

Ω αδελφοί μου, η πολυτίμητη αυτή θυσία προσφέρθηκε και για τις δικές μας αμαρτίες. Το αίμα αυτού του αναμάρτητου και πράου Αμνού προορίστηκε για όλους τους χρόνους και όλες τις γενιές, από τον πρώτο έως τον τελευταίο άνθρωπο στη γη.
Ο Χριστός ένιωσε τον πόνο στον Σταυρό για τις αμαρτίες μας, ακόμη και της σημερινής εποχής. Επίσης έκλαψε στον Κήπο της Γεθσημανή για την κακία μας, τις αδυναμίες μας και την αμαρτωλότητά μας. Προόριζε το αίμα Του για εμάς. Αδελφοί μου, ας μην περιφρονουμε αυτήν την απροσμέτρητα ακριβή τιμή με την οποία έχουμε εξαγοραστεί. Χάριν αυτής της θυσίας του Χριστού, πράγματι, έχουμε αξία ως άνθρωποι! Χωρίς αυτή τη θυσία, ή εαν απορρίψουμε αυτή τη θυσία, η αξία μας, από μόνη της, δεν είναι τίποτα. Είναι σαν τον καπνό χωρίς φλόγα ή σαν σύννεφο χωρίς φως.

Ω Κύριε, ασύγκριτε κατά το μέγα έλεος Σου, ελέησον και ημάς! Αμήν.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων! Αμήν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας»

Σταύρωσις_The Crucifixion_Greek-Byzantine-Orthodox-Icon_Распятие_ 

Ο ληστής στον σταυρό ένα «ευλόγησον» είπε και σώθηκε.
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

– Γέροντα, ο ένας από τους δύο ληστές που είχαν σταυρωθή με τον Χριστό πώς σώθηκε;

 – Εκείνος ανέβηκε από τον τοίχο και μπήκε στον Παράδεισο! «Η του ληστού μετάνοια τον Παράδεισον εσύλησεν». Έκλεψε δηλαδή με την μεγάλη του μετάνοια και τον Παράδεισο.

– Δηλαδή, Γέροντα, δεν πρέπει να έχη κανείς την ελπίδα της σωτηρίας και τον φόβο της κολάσεως;

– Αν έχη την ελπίδα της σωτηρίας, δεν θα έχη τον φόβο της κολάσεως. Και για να έχη ο άνθρωπος την ελπίδα της σωτηρίας, θα είναι κάπως τακτοποιημένος. Τον άνθρωπο που αγωνίζεται με φιλότιμο, όσο μπορεί, και δεν έχει διάθεση να κάνη αταξίες, αλλά πάνω στον αγώνα του νικιέται–νικάει, νικιέται–νικάει, ο Θεός δεν θα τον αφήση. Αν έχη λίγη διάθεση να μη λυπήση τον Θεό, θα πάη στον Παράδεισο «με τα παπούτσια». Ο φύσει Αγαθός Θεός θα τον σπρώξη στον Παράδεισο σκανδαλωδώς.

Θα οικονομήση να τον πάρη την ώρα που βρίσκεται σε μετάνοια. Μπορεί σε όλη του την ζωή να παλεύη, αλλά ο Θεός δεν θα τον αφήση· θα τον πάρη στην καλύτερη ώρα.

Ο Θεός είναι καλός· θέλει όλοι να σωθούμε. Αν ήταν να σωθούν μόνο λίγοι, τότε γιατί σταυρώθηκε ο Χριστός; Δεν είναι στενή η πύλη του Παραδείσου. Χωράει όλους τους ανθρώπους που σκύβουν ταπεινά και δεν είναι φουσκωμένοι από υπερηφάνεια, αρκεί να μετανοήσουν, να δώσουν δηλαδή το φορτίο των αμαρτιών τους στον Χριστό, και τότε χωρούν να περάσουν εύκολα από την πύλη. Έπειτα, έχουμε και το δικαιολογητικό ότι είμαστε χωματένιοι· δεν είμαστε μόνον πνεύμα όπως οι Άγγελοι. Είμαστε όμως αδικαιολόγητοι, όταν δεν μετανοούμε και δεν πλησιάζουμε τον Σωτήρα μας ταπεινά. Ο ληστής στον σταυρό ένα «ευλόγησον» είπε και σώθηκε.

Η σωτηρία του ανθρώπου εξαρτάται από το δευτερόλεπτο, όχι από το λεπτό. Ο άνθρωπος με έναν ταπεινό λογισμό σώζεται, ενώ, αν φέρη έναν υπερήφανο λογισμό, τα χάνει όλα.

Από φιλότιμο και μόνον πρέπει να σωθούμε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος για τον Θεό από το να δη τον άνθρωπο στην κόλαση. Νομίζω ότι και μόνον η ευγνωμοσύνη στον Θεό για τις πολλές Του ευλογίες και η ταπεινή συμπεριφορά με αγάπη προς τις εικόνες Του, τους συνανθρώπους μας, με λίγο φιλότιμο αγώνα, είναι αρκετά, για να έχουμε αναπαυμένη την ψυχή μας και σ’ αυτήν την ζωή και στην άλλη .
Από το βιβλίο: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Β΄, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ, εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή 1999, σσ. 60-61.

***

«Προσκυνούμέν Σου τα πάθη, Χριστέ»
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

εμπαιγμός του Χριστού_Издевательства над Иисусом_Capture---- (1) 

– Γέροντα, πώς θα αποκτήσω ευλάβεια στα Πάθη του Χριστού;

– Κατ’ αρχάς να σκέφτεσαι την θυσία του Χριστού και την δική σου αχαριστία και αμαρτωλότητα. Ένα σχε­τικό πατερικό κείμενο θα σε βοηθήση λίγο και αυτό. Αλλά αυτό που θα σε βοηθήση περισσότερο, είναι το ίδιο το Πάθος, η θυσία του Κυρίου. Ο Χριστός δεν δίδαξε απλώς μερικά πράγματα, αλλά θυσιάσθηκε για το ανθρώπινο γένος, βασανίστηκε, σταυρώθηκε, υπέ­μεινε τόσα.

– Ο σταυρικός θάνατος, Γέροντα, ήταν ατιμωτικός;

– Ναι, ο πιο ατιμωτικός. Είναι φοβερό! Όλοι οι Προφήτες να προφητεύουν για τον Χριστό, και τελικά οι Εβραίοι να Τον δέρνουν, να Τον φτύνουν, να Τον εμπαίζουν, να Τον σταυρώνουν! Όλα αυτά συγκλονί­ζουν τον άνθρωπο, αν τα σκεφθή. Ακόμη και στον πιο αδιάφορο, αν έχη λίγη καλή διάθεση και τα σκεφθή, κινούν το ενδιαφέρον το πνευματικό.

– Γέροντα, το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, μετά την Ακολουθία των Παθών, δεν μένω στον ναό.

– Κρίμα, κι εγώ νόμιζα ότι έχεις λίγη ευλάβεια! Καλά, δεν μένετε στον ναό το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης; Αφήνετε τον Εσταυρωμένο μόνον και πηγαίνετε στα κελλιά σας;

– Οι περισσότερες αδελφές, Γέροντα, μένουν στον ναό, αλλά εγώ, με τον λογισμό ότι είμαι εξωστρεφής και δεν θα μπορέσω να συγκεντρωθώ, αγρυπνώ στο κελλί μου.

– Αν είναι έτσι, καλά. Να έχης στο κελλί σου μία εικό­να της Σταυρώσεως και να λές: «Δόξα τη αγία σταυ­ρώσει σου, Κύριε» και «Υπεραγία Θεοτόκε, προσκυ­νούμεν τα Πάθη του Υιού σου». Παράλληλα να κάνης και όσες μετάνοιες μπορείς. Αυτήν την ημέρα πρέπει να την ζήση κανείς. Εγώ την Μεγάλη Παρασκευή κλειδώ­νομαι, για να την ζήσω.

– Φέτος, Γέροντα, την Μεγάλη Παρασκευή δεν έφαγα τίποτε και το βράδυ στην Ακολουθία του Επιταφίου δεν μπορούσα να σταθώ όρθια. Αν είχα την απαι­τούμενη ευλάβεια στα Πάθη του Κυρίου, θα έφθανα σε αυτό το σημείο;

– Καλός ήταν και αυτός ο αγώνας. Τέτοια μέρα πώς να φάη κανείς; Αν κάποιος δεν αντέχη, θα πάρη λίγο παξιμάδι. Παλιά στα μοναστήρια μόνον κανένας άρρωστος ή κανένα γεροντάκι θα έπαιρναν το βράδυ ένα τσάι με λίγο παξιμάδι. Μερικοί πίνουν ξίδι αυτήν την ημέρα, γιατί χολή και ξίδι έδωσαν οι Εβραίοι στον Χριστό επάνω στον Σταυρό1.  Όταν πήγα στην Μονή Φιλοθέου, την πρώτη Μεγάλη Εβδομάδα δεν έφαγα τί­ποτε. Την Μεγάλη Παρασκευή, επειδή είχα ακούσει ότι κάποιοι είχαν την συνήθεια να πίνουν ξίδι, ήπια κι εγώ. Ήταν όμως πολύ δυνατό, κι έπεσα κάτω λιπόθυμος.

– Γέροντα, γιατί την Μεγάλη Εβδομάδα μπορώ να κάνω τριήμερο, ενώ καθημερινά δυσκολεύομαι να εγκρατευθώ;

– Την Μεγάλη Εβδομάδα είναι ο πόνος για το Πάθος του Χριστού. Αν πεθάνη, ας υποθέσουμε, ένα αγαπη­τό σου πρόσωπο, μπορείς να έχης τον νού σου για φαγητό; Τότε όχι μόνο να φας δεν μπορείς, αλλά ούτε και νερό να πιής.

Μαστίγωση Ιησούς Χριστός_φραγγέλωση_whipping Jesus-Christ_Bichevanie_Hrista_ Orthodox-Icon_Μονή Αναπαυσά5432 

– Φέτος, Γέροντα, ψάλαμε τα Εγκώμια στιχολογώ­ντας τον Άμωμο2.

– Τα άκουσα. Θέλω όμως να μου πήτε την αλήθεια: Όταν ψέλνατε, είχατε τον νου σας στον Χριστό, στον Επιτάφιο; Γιατί και η αδελφή που έλεγε τον στίχο του Αμώμου και οι αδελφές που έψαλλαν, ήταν σαν συνε­παρμένες! Από τί ήσασταν συνεπαρμένες; Επειδή λέγα­τε κάτι καινούργιο; Αυτό είναι τελείως κοσμικό. Το καταλαβαίνετε; Επιτάφιος θρήνος λέγονται τα Εγκώμια! Θρήνος είναι! Σε άλλα μπορεί να φύγη και λίγο ο νους, αλλά εδώ βασάνισαν τον Χριστό, Τον έδειραν, Τον έφτυσαν, Τον σταύρωσαν, και τώρα γίνεται η κηδεία. Αν ούτε και αυτήν την ημέρα δεν αισθάνεται μια ψυχή αυτά που ψάλλει, τότε τί να πω;

– Γέροντα, στο Άγιον Όρος την Μεγάλη Παρασκευή χτυπούν πένθιμα οι καμπάνες;

– Χτυπούν καμπάνες, όταν βγαίνη ο Επιτάφιος.

– Χτυπούν, Γέροντα, και όλη την ημέρα;

– Ξέρω κι εγώ αν χτυπούν; Εγώ κοιτάζω να χτυπήση η καρδιά!

1Βλ. Ματθ. 27, 34· Ιω. 19, 28-29.

2Κατά την αρχαία εκκλησιαστική τάξη τα Εγκώμια ψάλ­λονται «μετά του Αμώμου», δηλαδή πριν από κάθε τροπάριο των Εγκωμίων ψάλλεται και ένας στίχος του Αμώμου (118ου Ψαλμού).

Από το βιβλίο «Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου ΣΤ΄», εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλλονίκης

***

Προσευχή Γεθσημανή-Ιησούς Χριστός_Jesus-Christ_Christ's Prayer in Gethsemane_молитва в Гефсимании-678635 

Στην γιορτή, για να νιώση κανείς το γεγονός, δεν πρέπει να δουλεύη. Την Μεγάλη Παρασκευή λ.χ., εάν θέλη να νιώση κάτι, δεν πρέπει να κάνη τίποτε άλλο εκτός από προσευχή. Στον κόσμο οι καημένοι οι κοσμικοί την Μεγάλη Εβδοβάδα έχουν δουλειές. Μεγάλη Παρασκευή να δίνουν ευχές. «Χρόνια πολλά! Να ζήσετε! Με μια νύφη!»… Δεν κάνει! Εγώ την Μεγάλη Παρασκευή κλείνομαι στο Καλύβι. Όπως και μετά το Αγγελικό Σχήμα η εβδομάδα της ησυχίας που ακολουθεί, βοηθάει, γιατί ποτίζει η θεία Χάρις την ψυχή και καταλαβαίνει ο μεγαλόσχημος τι έγινε, έτσι και στις γιορτές η ησυχία πολύ βοηθάει. Μας δίνεται περισσότερη ευκαιρία να ξεκουρασθούμε λίγο, να μελετήσουμε και να προσευχηθούμε. Θα έρθη ένας καλός λογισμός, θα εξετάσουμε τον εαυτό μας, θα πούμε λίγο την ευχή και θα νιώσουμε έτσι κάτι από το θείο γεγονός της ημέρας.
Οι αληθινοί μοναχοί όμως κάθε μέρα ζουν τα θεία γεγονότα και αγάλλονται συνέχεια. Κάθε εβδομάδα ζουν την Μεγάλη Εβδομάδα. Κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή ζουν την Μεγάλη Τετάρτη, την Μεγάλη Πέμπτη, την Μεγάλη Παρασκευή, δηλαδή τα Πάθη του Χριστού, και κάθε Κυριακή το Πάσχα, την Ανάσταση. Τι, θα πρέπη να έρθη η Μεγάλη Εβδομάδα, για να θυμηθή κανείς τα Πάθη του Χριστού;.. Να μελετάη και να ζη τα θεία γεγονότα συνέχεια. Όταν κανείς μελετάη τα γεγονότα της κάθε γιορτής, φυσιολογικά θα συγκινηθή και με ιδιαίτερη ευλάβεια θα προσευχηθή. (Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Τόμος Α: Με πόνο και αγάπη για το σύγχρονο άνθρωπο.)

Όσοι πέρασαν πρώτα από την Σταύρωση και αναστήθηκαν πνευματικά, ζουν την πασχαλινή χαρά. «Πάσχα, Κυρίου Πάσχα» ! Και μετά έρχεται η Πεντηκοστή!… Και όταν φθάσουν πια στην Πεντηκοστή και δεχθούν την πύρινη γλώσσα, το Άγιο Πνεύμα, τότε όλα τελειώνουν …
Στην πνευματική ζωή συμβαίνει κάτι το παράδοξο: Όταν ο άνθρωπος υπομένη για την αγάπη του Χριστού, ακόμη και μαρτύριο, πλημμυρίζει η καρδιά του από θεία ηδονή. Το ίδιο, και όταν συμμετέχη στο Πάθος του Κυρίου. Όσο δηλαδή σκέφτεται ότι ο Χριστός σταυρώθηκε για τις αμαρτίες μας και πονάει, τόσο ανταμείβεται με θεία αγαλλίαση. Πονάει-αγάλλεται, πονάει-αγάλλεται. Και όσο περισσότερο πονάει, τόσο μεγαλύτερη χαρά έχει. Νιώθει σαν να τον χαϊδεύη ο Χριστός και να του λέη: «Μη στενοχωριέσαι, παιδάκι μου, για μένα».
Η σταύρωση προηγείται πάντοτε της αναστάσεως και φέρνει νίκη. Ο σταυρός φέρνει δόξα. Ο Χριστός, αφού ανέβηκε πρώτα στον Γολγοθά με τον Σταυρό και αφού σταυρώθηκε, μετά από τον Σταυρό ανέβηκε στον Πατέρα. Και τώρα ο Εσταυρωμένος Χριστός γλυκαίνει τις πίκρες των ανθρώπων και ο σταυρωμένος άνθρωπος μιμείται τον Θεάνθρωπο Ιησού.
Ο Καλός μας Ιησούς πήρε μαζί με όλη την αμαρτία του κόσμου και όλες τις πίκρες και μας άφησε την χαρά και την αγαλλίαση, την οποία αισθάνεται όποιος έχει απεκδυθή τον παλαιό του άνθρωπο και ζη πλέον μέσα του ο Χριστός. Τότε ζη μέρος της χαράς του Παραδείσου επί της γης, καθώς λέει το Ευαγγέλιο: «Η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν».

Ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε να γνωρίσω πολλούς τέτοιους ανθρώπους και Τον παρακαλώ να με βοηθήση να μην Τον λυπήσω, τουλάχιστον στο εξής, έστω κι αν δεν αξιωθώ τέτοιες καταστάσεις.
Η διάκριση, ο θείος φωτισμός, είναι το πάν σε όλες τις περιπτώσεις. Γι᾿ αυτό πάντα εύχομαι, φώτιση-φώτιση να δίνη ο Θεός στον κόσμο. «Χριστέ μου, λέω, έχουμε χάσει και το σπίτι μας και τον δρόμο που πάει σ᾿ αυτό. Φώτισέ μας να βρούμε το σπίτι μας, τον Πατέρα μας. Δώσε μας την θεία γνώση».
(Από το βιβλίο: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Ε’- Πάθη και Αρετές, κεφ. 4, εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή)

Προσευχή Γεθσημανή-Ιησούς Χριστός_Jesus-Christ_Christ's Prayer in Gethsemane_молитва в Гефсимании-114026.b

Ο  θείος έρωτας παίρνει την καρδιά, παίρνει και το μυαλό, και τρελλαίνεται ο άνθρωπος. Δεν καταλαβαίνει ούτε πόνο ούτε τίποτε, γιατί ο νους του είναι στον Χριστό και πλημμυρίζει η καρδιά του από χαρά.
Πόσοι Άγιοι πήγαιναν στο μαρτύριο και ένιωθαν τέτοια χαρά, λες και πήγαιναν σε πανηγύρι!

…Δεν συγκρίνονται, φυσικά, όλοι οι αγώνες των Οσίων, οι νηστείες, οι αγρυπνίες κ.λπ., ούτε και τα βασανιστήρια όλων των Αγίων Μαρτύρων με το Πάθος του Κυρίου μας, διότι όλους τους βοηθούσε ο Χριστός Θεϊκά και γλυκαίνονταν οι πόνοι τους από την μεγάλη Του αγάπη. Στον εαυτό Του όμως ο Χριστός δεν χρησιμοποίησε καθόλου την Θεϊκή Του δύναμη και υπέφερε τον πολύ πόνο, στο ευαίσθητο Σώμα Του από την πολλή αγάπη προς το πλάσμα Του. Αυτήν την αγάπη του Χριστού προς τον άνθρωπο, εάν αισθανθεί κανείς, τότε μόνο θα είναι και εσωτερικά πραγματικά άνθρωπος. Αλλιώς θα είναι πιο αναίσθητος και από τα δημιουργήματα του Θεού, αφού ο ήλιος αισθάνθηκε το Πάθος τού Κυρίου και σκοτείνιασε, γιατί δεν άντεχε να το βλέπει. Η γη και αυτή τρόμαξε, όταν το είδε. Οι πέτρες και αυτές κομματιάσθηκαν. Οι τάφοι και αυτοί σείστηκαν τόσο δυνατά, που ξύπνησαν πολλούς κεκοιμημένους από χρόνια και τους έβγαλαν έξω να διαμαρτυρηθούν, για την αχάριστη αυτή συμπεριφορά των ανθρώπων προς τον Ευεργέτη και Λυτρωτή τους Θεό. 

 (Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Β’. «Πνευματική αφύπνιση» -Τι λεβεντιά είχαν οι Άγιοι, σελ. 239, Ιερόν Ησυχαστήριον Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου ΣΟΥΡΩΤΗ)


7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός ΣΗΚΩΣΕ ΠΑΝΩ στον Σταυρό του, τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων οι οποίοι θα ακολουθήσουν τον Ιησού Χριστό συνειδητά.

Οι ταλαίπωροι οι άνθρωποι που αρνούνται συνειδητά τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, θα σηκώσουν ΠΑΝΩ ΤΟΥΣ τις αμαρτίες τους, και συνεπώς θα καταστραφούν από μόνοι τους. Αυτοί οι δυστυχισμένοι άνθρωποι που θα καταστραφούν από μόνοι τους, σηκώνοντας ΠΑΝΩ ΤΟΥΣ τις αμαρτίες τους, πιστεύουν πάνω στη γη ότι είναι "έξυπνοι". Δεν είναι έξυπνοι, αλλά είναι υπερβολικά ανόητοι ή είναι άνθρωποι-δαίμονες.

Ανώνυμος είπε...

Το όραμα του Φώτη Κόντογλου:

«Δέν μέ εἶχε θολώσει καλά-καλά ὁ ὕπνος, δέν ξέρω ἄν ἤμουνα ξυπνητός ἤ κοιμισμένος καί βλέπω μπροστά μου ἕναν ἄνθρωπο μέ ἀλλόκοτη ὄψη. Ἤτανε κατακίτρινος, σάν πεθαμένος, μά τά μάτια του ἤτανε σάν ἀνοιχτά καί μ’ ἔβλεπε τρομαγμένος. Τό πρόσωπό του ἤτανε σάν μάσκα, σάν μούμια, μέ τό πετσί του γυαλιστερό, μαυροκίτρινο, καί κολλημένο στό νεκροκέφαλο μέ ὄλα τά βαθουλώματα. Κοντανάσαινε σάν λαχανιασμένος. Στο’ να χέρι βαστοῦσε κάποιο παράξενο πρᾶγμα, πού δέν κατάλαβα τί ἤτανε, καί μέ τ’ ἄλλο ἔσφιγγε τό στῆθος του, λές καί πονοῦσε καί μοῦ λέει:...

 «Ἐκεῖ πού βρίσκομαι, εἶναι κι ἄλλοι πολλοί ἀπό ‘κείνους πού σέ περιπαίζανε γιά τήν πίστη σου, καί τώρα καταλάβανε πώς οἱ ἐξυπνάδες δέν περνοῦνε παραπέρα ἀπό τό νεκροταφεῖο. Πόσο ἀλλοιώτικος εἶναι ὁ κόσμος ἀπό ὅτι τόν βλέπαμε! Ἀνάποδος ἀπό τήν ἔξυπνη ἀντίληψή μας. Τώρα καταλάβαμε πώς ἡ ἐξυπνάδα μας ἤτανε βλακεία, οἱ κουβέντες μας πονηρές μικρολογίες κι οἱ χαρές μας ψευτιά καί ἀπάτη. Ἐσεῖς πού ἔχετε στήν καρδιά σας τό Χριστό, καί πού για σᾶς ὁ Λόγος Του εἶναι Ἀλήθεια, ἡ μονάχη Ἀλήθεια, ἐσεῖς κερδίσατε τό Μεγάλο Στοίχημα, πού μπαίνει ἀνάμεσα στούς Πιστούς καί στούς ἄπιστους, αὐτό τό στοίχημα πού τό ἔχασα ἐγώ ὁ ἐλεεινός, καί χάθηκα καί τρέμω κι ἀναστενάζω καί δέν βρίσκω ἡσυχία. Ἀληθινά, στόν Ἅδη δέν ὑπάρχει πιά μετάνοια. Ἀλλοίμον σ’ ὅσους πορεύονται ὅπως πορευθήκαμε ἐμεῖς, τόν καιρό πού εἴμασταν ἀπάνω στή γῆ. Ἡ σάρκα, μᾶς εἶχε μεθύσει καί ἐμπαίξαμε ἐκείνους πού πιστεύανε στόν Θεό καί στή Μέλλουσα Ζωή κι ὁ πολύς κόσμος μᾶς χειροκροτοῦσε. Σᾶς λἐγαμε ἀνόητους. Σᾶς κάναμε περίπαιγμα κι ὅσο ἐσεῖς δεχόσασταν μέ καλωσύνη τά πειράγματά μας, τόσο μεγάλωνε ἡ δική μας ἡ κακία».

Αὐτά τοῦ εἶπε ὁ ἀποθανών γιατρός καί γνωστός τοῦ Φώτη Κόντογλου».

(Ἀπό τό βιβλίο «Μυστικά ἄνθη» σελ. 113, Ἔκδ. Ἀστέρος)


Πηγή:

http://stratisandriotis.blogspot.com/2011/01/blog-post_13.html

Ανώνυμος είπε...

Το προηγούμενο όραμα του Φώτη Κόντογλου, σε πιο πλήρη μορφή.

(Σχόλιο δικό μου: Προκαλεί μεγάλη εντύπωση, ότι τα ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ λόγια του κολασμένου («Ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καὶ ὁ ρυπαρὸς ῥυπαρευθέτω ἔτι, καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνη ποιησάτω ἔτι, καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι») βρίσκονται αυτούσια μέσα στην Θεόπνευστη Αποκάλυψη του Αποστόλου Ιωάννου).

Φώτης Κόντογλου - Τὸ μεγάλο στοίχημα ἀνάμεσα σὲ πιστοὺς καὶ σὲ ἀπίστους.
Τὰ Μυστικὰ Ἄνθη, ἔκδ. Παπαδημητρίου, Ἀθήνα 1973.

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/fwths_kontogloy/to_megalo_stoixhma.htm

Τ.Γ. είπε...

Μπορείτε σας παρακαλώ να αναφέρετε γιατί ο Χριστός την ώρα του σταυρικού πάθους φώναξε: Θεέ μου, Θεέ μου μου, γιατί με εγκατέλειψες? Με ρωτάει η μικρή κόρη μου πώς είναι δυνατόν ο Θεός Πατέρας να εγκατέλειψε τον Υιόν του την ώρα του μεγαλύτερου πόνου και θέλω να της δώσω την σωστή θεολογική απάντηση.
Καλή Ανάσταση!

Ανώνυμος είπε...

Ο Ιησούς Χριστός πάνω στον Σταυρό του, "ΕΠΡΕΠΕ" (από την αγάπη του) να ΣΗΚΩΣΕΙ τις ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΟΛΩΝ (ΟΛΩΝ!) των ανθρώπων που θα πιστέψουν σε αυτόν και θα τον ακολουθήσουν συνειδητά.
Στην πραγματικότητα, ο Χριστός δεν σήκωσε ΜΟΝΟ τις αμαρτίες των άλλων ανθρώπων, αλλά έδωσε στους ανθρώπους και ΠΑΡΑΠΑΝΩ Χάρη του.

Για να σηκώσει ο Ιησούς Χριστός αυτό το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ βάρος των αμαρτιών των "αμέτρητων" άλλων ανθρώπων, και για να τους δώσει ΠΑΡΑΠΑΝΩ Χάρη του, ΔΕΝ δέχτηκε να έχει την βοήθεια του Θεού, αλλά άφησε ΜΟΝΗ ΤΗΣ (αβοήθητη από τον Θεό) την ανθρώπινη φύση του να υποφέρει πάνω στον Σταυρό του.

Κανένας άνθρωπος πάνω στη γη, ΔΕΝ υπέφερε ΠΟΤΕ και ΔΕΝ θα υποφέρει ΠΟΤΕ, όπως υπέφερε ο Ιησούς Χριστός. Διότι οι άλλοι άνθρωποι, όταν υποφέρουν, έχουν την ΒΟΗΘΕΙΑ του Θεού, την οποία δεν είχε ο Χριστός.

Τ.Γ. είπε...

Ευχαριστώ θερμά για την ψυχοφελή σας κατήχηση. Καλή συνέχεια στο έργο σας.

Ανώνυμος είπε...

Να προσεύχεστε για να μιλήσει σωστά η όνος του Βαλαάμ (η οποία μίλησε με ανθρώπινη φωνή, στην Παλαιά Διαθήκη), εάν και όταν χρειάζεται.