Γιατί δέν ἀκοῦν τόν Ἅγιο Ἰουστίνο Πόποβιτς οἱ δαιμονάνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας;

 

Ἄρθρο τοῦ μακαριστοῦ πρωτοπρ. Νικολάου Μανώλη

Ὁ Οἰκουμενισμός, πού ὑπηρετεῖ ἡ σύγχρονη διοικοῦσα Ἐκκλησία, εἶναι συρφετός δαιμονίων. Μιά αἵρεση ἐμπνευσμένη ἀπό τόν ἄρχοντα τοῦ σκότους Ἑωσφόρο. Παλαιότερα γι’ αὐτό τό τέρας τῆς Κολάσεως, πού ἀνερυθρίαστα διαφημίζουν τά Πατριαρχεῖα καί οἱ τοπικές ἐκκλησίες τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶχα γράψει τά ἑξῆς:Ὡς ἀδηφάγο τέρας ὁ Οἰκουμενισμός ἑτοιμάζει τό διάβα στό θηρίο τῆς Ἀποκάλυψης. Μέσα σέ ἕνα ἀλισβερίσι ἄνομων πράξεων ἐξαγοράζει συνειδήσεις, παρέχοντας ἐφήμερες ὑποσχέσεις, ὥστε νά σβήσει τήν ἄσβεστη δίψα τῶν κενόδοξων χριστιανῶν. Στρατολογημένοι «ὀρθόδοξοι» πατριάρχες, ἐπίσκοποι καί θεολόγοι τῆς Νέας Ἐποχῆς, καταθέτουν τίς σπουδές, τίς ἐπιτυχίες, τίς γνώσεις, τίς ἐπαφές, τίς κοσμικές τους συναναστροφές, στό σκοπό τῆς προδοσίας τῆς Πίστης. Προδότες οἱ ἴδιοι, δέν ἔχουν καμιά ἀναστολή νά στείλουν στό «κρεματόριο» τούς λίγους ἀντιδρῶντες στά κολασμένα σχέδιά τους. Ὅσους ἀρνοῦνται νά ἀποδεχτοῦν τό νεοταξικό εὐαγγέλιο τῆς Πανθρησκείας, τούς ἐξαφανίζουν μέ ἰδιότυπα μαρτύρια. Στή βιασύνη τους νά ἐπιτύχουν τήν περιβόητη ἑνότητα, διαλύουν τόν ἱστό τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, σχίζουν τόν ἄρραφο χιτώνα τῆς Πίστης, γκρεμίζουν τήν ἁγιοπατερική θεολογία. Προδίδοντας τήν ἐμπιστοσύνη τοῦ Χριστοῦ, βραβεύονται ἀπό τόν τρισκατάρατο Πάπα¹.

Πρός ἐπικύρωση ὅλων τῶν παραπάνω παραθέτω ἕνα σοφό λόγο τοῦ Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς:

---

Οικουμενισμός-Ουμανισμός και Εκκλησία. Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Στόν σύγχρονο Οἰκουμενισμό, ὅλα βασίζονται στὴν ἀκόλουθη θέση, στὸ οὐμανιστικὸ ἀξίωμα: 
ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι μία ἀλλὰ πολλές. Εἶναι σὰν ἡ Ἐκκλησία νὰ κομματιάστηκε.

Ἡ Ἐκκλησία ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ διαιρεθεῖ. Ἀπὸ αὐτὴν μπορεῖ κανεὶς μονάχα νὰ ἐκπέσει καὶ ὄχι νὰ ἀποκοπεῖ. Στὴν οὐσία της ἡ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρώπινος ὀργανισμός, θεανθρώπινο σῶμα, τὸ Πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου καὶ γιὰ αὐτὸ εἶναι πάντοτε μία, σὲ ὅλους τοὺς κόσμους μία.

Σὲ αὐτὸ ἔγκειται ἡ οἰκουμενικότητά της, ἡ καθολικότητα.

Ὁ σύγχρονος Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπὸ ψεύτικους χριστούς, ψεύτικους μεσσίες, ψεύτικους προφῆτες, γεμάτος ἀπὸ ποικιλότητα πίστεων, ὀλιγοπιστίας καὶ τέλος παντελοῦς ἀπουσίας πίστεως.

Ἡ προβληματικὴ τοῦ συγχρόνου Οἰκουμενισμοῦ εἶναι καθαρὰ κοσμική, πολιτικάντικη καὶ στὴν οὐσία της κομμουνιστικὴ – παπιστική.

Τὰ πάντα ἀνάγονται σὲ «κοινωνικές» ἀξίες καὶ μάλιστα γήινες καὶ παροδικές. Δὲν ὑπάρχει τὸ Θεανθρώπινο ἐπίκεντρο, ἡ προβληματικὴ τοῦ Εὐαγγελίου: δὲν ἐπιζητεῖται τό: «πρῶτον ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ δικαιοσύνη Του» ἀλλὰ τὸ βασίλειο τοῦ κόσμου αὐτοῦ καὶ ὅλα ὅσα εἶναι ἐξ αὐτοῦ (σημ. δική μας: δηλαδή ἐπιζητοῦνται “τά τοῦ κόσμου τούτου”).

1. Πρωτοπρεσβυτέρου Νικολάου Μανώλη, ΒΙΩΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ’, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ. 1. Ἀδηφάγο τέρας ὁ Οἰκουμενισμός, σελ. 95

 πηγή