Λένε οι πατέρες ότι εκτός από τις εικόνες που έχουμε στους τοίχους, εκτός από τις εικόνες που έχουμε στα τέμπλα, εκτός από τις εικόνες που έχουμε στα σπίτια μας, στα κρεβάτια μας από πάνω, υπάρχουν και κάποιες άλλες εικόνες, αδελφοί μου, και εκεί είναι τα δύσκολα. Είτε το πιστεύουμε, είτε δεν το πιστεύουμε, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, είτε το αντέχουμε, είτε δεν το αντέχουμε, είναι πολύ βαρύ, ασήκωτο, είμαστε, λένε οι πατέρες της Εκκλησίας, όλοι μας, κι εγώ που σας μιλώ, κι εσείς που με ακούτε, όλοι μας είμεθα εικόνες του Θεού.
Θυμάστε εκεί στον Παράδεισο, στην πατρίδα μας, στο σπίτι μας, εκεί στην καταγωγή μας την μοναδική τι ελέχθη από τον Θεό: “Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν”.
Είμαστε όλοι, και λερωμένοι, και λεκιασμένοι, και ατημέλητοι, και αραχνιασμένοι, και σκοτεινιασμένοι, είμαστε όλοι εικόνες του Θεού.
Αδελφοί μου, σαν αυτή την Κυριακή, Κυριακή της Ορθοδοξίας, έγινε κάποτε ένα κήρυγμα σε μια πόλη. Ήταν ένας δεσπότης, αγία ψυχή, για να καταλάβετε πόση αρετή είχε ο άνθρωπος αυτός, ακούστε τι έκανε. Είχε πολλά βάσανα, πολλή υπομονή, μεγάλη αρετή. Χωρίς βάσανα, χωρίς θλίψεις, χωρίς συγγνώμη, δεν αποκτάς αρετή. Ανέβαινε, λοιπόν, στο δεσποτικό θρόνο να μιλήσει και τόσο πολύ τον έπιανε συγκίνηση, τόσο πολύ έτρεχαν τα δάκρυά του, που δεν μπορούσε. Αν και είχε ετοιμαστεί, είχε λόγο να πει, όμως ανέβαινε στο δεσποτικό θρόνο να μιλήσει και έλεγε μόνο :
“Δόξα Σοι ο Θεός” και κατέβαινε, δεν έλεγε τίποτε άλλο, αλλά αυτό το κήρυγμα άξιζε πολλά λόγια.
Κι αυτός ο άνθρωπος εμίλησε κάποτε τέτοια μέρα, σαν αυτή την Κυριακή και είπε:
“Σήμερα γιορτάζουμε τις αγίες εικόνες, είναι η Κυριακή της Ορθοδοξίας. Κι αν μπει κάποιος μέσα στην εκκλησία που είμαστε, και πάρει την εικόνα του Κυρίου μας που είναι εδώ στο τέμπλο, και την κατεβάσει από εκεί, και αρχίσει και την κλωτσάει, και την φτύνει, και την υβρίζει, και την ποδοπατεί, τι θα πούμε όλοι μας;
Ότι είναι ασεβής.
Αν όμως εγώ πάρω μιαν άλλη εικόνα, που αξίζει πιο πολύ από την εικόνα που είναι από ξύλο και χρώμα, που είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, η εικόνα του Θεού, που γι αυτή την εικόνα εκατέβηκε ο Θεός κι έγινε άνθρωπος, και μπήκε στη Βηθλεέμ, και μπήκε στην Υπαπαντή στου Συμεών τις αγκάλες, και μπήκε στον Ιορδάνη, και μπήκε στον Τάφο, αν πάρω αυτή την εικόνα του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου, και κάνω και σ’ αυτή ποδοπατήματα, και βρισιές, και συκοφαντίες, και αδικίες και εκμετάλλευση, τι πρέπει να είμαι;
Ασεβέστερος”.
Μετά από αυτό έχασε το θρόνο του, τον έχασε από τους ανθρώπους της Δικτατορίας του Ιωαννίδη, δεν πειράζει, κέρδισε τον Παράδεισο.Ήταν ο Νικόλαος Σελέντης, Επίσκοπος Χαλκίδος και φυσικά η Χούντα άρχισε να τον πολεμά, και έφυγε από αυτή την ζωή πολύ νέος. Έμεινε στον επισκοπικό θρόνο πολύ λίγο, αλλά από τον ουράνιο και αιώνιο θρόνο του θαυματουργεί.
πηγή
1 σχόλιο:
Όντως Άγιος ο Νικόλαος!!!
Δημοσίευση σχολίου