Ο... καημένος!

Στὸ λιβάδι ξεχασμένος

ἕνας γάιδαρος βοσκοῦσε,

τίποτ’ ἄλλο δὲν ζητοῦσε

ὁ καημένος.

Τὸ χορτάρι του μασοῦσε

κι ἦταν τρισευτυχισμένος,

καὶ τὸ ξύλο λησμονοῦσε

ὁ καημένος.

Καὶ τὴν τύχη εὐχαριστοῦσε,

ποὺ δὲν ἧταν φορτωμένος,

καὶ τὰ δυό του αὐτιὰ κουνοῦσε

ὁ καημένος.

Τοὺς ἐχθρούς του συγχωροῦσε

κι ἤτανε συγχωρεμένος,

καὶ τὸν κόσμο ἀγαποῦσε

ὁ καημένος.

Τὸν Θεὸ παρακαλοῦσε,

γιὰ νὰ μείνῃ ἐκεῖ δεμένος

καὶ νὰ βόσκῃ ὅσο θὰ ζοῦσε

ὁ καημένος

(Ποίημα του Ευρυτάνα λογοτέχνη Ζαχαρία Παπαντωνίου, 1887-1940)

ΥΓ. Και ο νοών νοείτω!

"Ευρυτάνας ιχνηλάτης"